V SA/Wa 574/12

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej do WSA przez J.N.O.(zwany dalej Skarżącym, Wnioskodawcą, Cudzoziemcem) jest decyzja Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] stycznia 2012 r. ([...]) wydana w przedmiocie utrzymania w mocy decyzji Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] października 2011 r. ([...]) o odmowie nadania statusu uchodźcy, odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej oraz o wydaleniu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym:

J.N.O., obywatel F.R.N., deklarujący narodowość n. w dniu [...] marca 2010r. złożył wniosek o nadanie statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej. Jako uzasadnienie wniosku podał obawę o swoje życie zagrożone przez pogan, którzy zabijają osoby nie popierające ich wierzeń i praktyk.

W dniu [...] maja 2010r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców decyzją nr DPU-[...] postanowił odmówić nadania Wnioskodawcy statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu Konwencji o statusie uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28.07.1951 r. oraz Protokołu dot. statusu uchodźców sporządzonego w Nowym Jorku dnia 31.01.1967 r., odmówił udzielenia ochrony uzupełniającej, a także stwierdził brak przesłanek do wyrażenia zgody na pobyt tolerowany.

Cudzoziemiec w dniu [...] czerwca 2010r. wniósł od tej decyzji odwołanie, zarzucając, że została wydana z naruszeniem prawa materialnego i postępowania administracyjnego oraz wnosząc o jej uchylenie w całości i nadanie mu statusu uchodźcy w RP lub objęcie go inną formą ochrony międzynarodowej na terytorium RP, a w razie nieuwzględnienia powyższego wniosku wniósł o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W dniu [...] lipca 2010r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców uwzględnił odwołanie w całości i decyzją nr [...] uchylił swoje wcześniejsze rozstrzygnięcie z dnia [...].05.2010 r. , a następnie w dniu [...] lipca 2010r. decyzją nr [...], postanowił odmówić nadania Wnioskodawcy statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu Konwencji o statusie uchodźców, sporządzonej w Genewie oraz Protokołu dot. statusu uchodźców sporządzonego w Nowym Jorku, odmówił udzielenia ochrony uzupełniającej i postanowił wydalić z terytorium RP wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany.

J.N.O.wniósł odwołanie do Rady do Spraw Uchodźców od powyższej decyzji, domagając się jej uchylenia w całości i udzielenia mu ochrony międzynarodowej na terytorium RP.

Rada do Spraw Uchodźców, nie przesądzając o ostatecznym merytorycznym wyniku sprawy, stanęła na stanowisku o konieczności uznania odwołania i przekazała sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Rada zgodziła się z zarzutem Skarżącego, iż organ I instancji naruszył art. 132 § 1 k.p.a., gdyż organ w ramach autokontroli uchylił swoją poprzednią decyzję, jednakże nie uwzględnił w całości żądania strony.

Ostatecznie [...] października 2011 r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców decyzją nr [...] postanowił odmówić nadania Wnioskodawcy statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu Konwencji o statusie uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28.07.1951 r. oraz Protokółu dot. statusu uchodźców sporządzonego w Nowym Jorku dnia 31.01.1967 r., odmówił udzielenia ochrony uzupełniającej i postanowił wydalić z terytorium RP wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany. Organ wskazał też, że Wnioskodawca nie spełnia przesłanek wskazanych w art. 15 cytowanej ustawy koniecznych dla nadania mu ochrony uzupełniającej, oraz że nie zachodzą wobec niego przesłanki dla udzielenia mu zgody na pobyt tolerowany na terytorium RP w rozumieniu art. 97 ust. 1 pkt. 1 i 1a ustawy. Organ podkreślił, że sama możliwość wystąpienia zagrożenia przewidzianego art. 97 ust. 1 pkt. 1 i 1a nie jest wystarczająca, a Wnioskodawca nie wykazał indywidualnych, realnych przesłanek do zaistnienia wobec niego takich zagrożeń.

W obszernym uzasadnieniu organ opisał stan faktyczny i prawny sprawy. Stwierdzono, że Wnioskodawca nie podał żadnych przyczyn uzasadniających obawę przed prześladowaniami, o których mówi Konwencja Genewska. Organ wskazał, że w stosunku do Skarżącego nie stwierdzono również, aby w odniesieniu do jego osoby istniało ryzyko doznania poważnej krzywdy w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP (Dz. U. z 2009 r., Nr 189, poz.1472). Ponadto organ I instancji stwierdził, że Wnioskodawca nie wykazał, że może być narażony na naruszenie przesłanek zawartych w art. 97 ust. 1 i 1a praw wymienionych w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (art. 2-7), a zatem nie ma podstaw do wyrażenia zgody na pobyt tolerowany.

Na tę decyzję J.N.O.wniósł odwołanie do Rady do Spraw Uchodźców, ponownie domagając się uchylenia jej w całości i udzielenia mu ochrony międzynarodowej na terytorium RP. W odwołaniu Skarżący podnosił, że nie może liczyć na ochronę ze strony organów państwowych, które nie są w stanie zapobiec masakrom na tle religijnym. Ponadto twierdził, że nie ma możliwości przesiedlenia się w inny region kraju, gdyż na południu, gdzie dominuje ludność chrześcijańska, jest bieda i brak możliwości zapewnienia schronienia wszystkim uciekinierom.

W dniu [...] stycznia 2012r. Rada do Spraw Uchodźców po przyprowadzeniu własnego postępowania odwoławczego i zbadaniu pełnego materiału dowodowego utrzymała w całości zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji Rada wskazała, że ubiegając się o status uchodźcy Skarżący wskazywał, że jest ofiarą konfliktów na tle religijnym, w wyniku których w obawie o swoje życie uciekł z kraju pochodzenia.

Organ II instancji wskazał za Szefem Urzędu do Spraw Cudzoziemców, że jakkolwiek konflikty na tle religijnym występują w pewnych regionach N., to jednak nie ma żadnych dowodów, że miały one miejsce w rejonie zamieszkania cudzoziemca. Rada podniosła, że organ I instancji prawidłowo uznał, że Skarżący w razie prześladowań na tle religijnym może liczyć na reakcję władz, stwierdzając ponadto, że w przypadku Skarżącego możliwa jest alternatywa ucieczki wewnętrznej, a zatem osiedlenie się w innej części kraju. Skarżący nigdy nie doznał żadnych form prześladowania ze strony władz kraju pochodzenia, nie spełnia zatem ustawowych przesłanek do nadania mu statusu uchodźcy. Rada do Spraw Uchodźców podziela również pogląd organu I instancji co do objęcia Skarżącego formą ochrony uzupełniającej, gdyż nie wykazał on, że mógłby być narażony na ryzyko doznania poważnej krzywdy w razie powrotu do kraju pochodzenia.

W uzasadnieniu Rada dokonała ponadto szczegółowego rozważenia co do odmowy udzielenia Wnioskodawcy zgody na pobyt tolerowany zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. tj. gdy wydalenie cudzoziemca mogłoby nastąpić jedynie do kraju, w którym zagrożone byłoby jego prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego, w którym mógłby zostać poddany torturom albo nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu lub być zmuszony do pracy lub pozbawiony prawa do rzetelnego procesu sądowego albo być ukarany bez podstawy prawnej w rozumieniu Europejskiej konwencji praw człowieka z 1950 r. (dalej: EKPC). Szczególne znaczenie – zdaniem Rady - mają w sprawie Wnioskodawcy gwarancje dotyczące prawa do życia i zakazu tortur albo nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, gdyż na mocy EKPC i w świetle utrwalonego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka mają one charakter absolutny.

W związku z tym, że ocena zasadności udzielenia zgody na pobyt tolerowany, podobnie jak przyznania pozostałych form ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 13 czerwca 2003 r., tj. statusu uchodźcy i ochrony uzupełniającej, następuje w oparciu o postępowanie dowodowe polegające na odniesieniu ustalonej zindywidualizowanej sytuacji, w której znalazł się wnioskodawca, do aktualnej sytuacji w kraju jego pochodzenia i dopiero na tej podstawie rozstrzyga się o występowaniu przesłanek przyznania wnioskodawcy danej formy ochrony, Rada do Spraw Uchodźców odniosła się do aktualnej sytuacji w N. i wskazała, że należy odnotować, że w kraju pochodzenia Skarżącego dochodzi do przypadków naruszeń praw człowieka. Wskazują na to jednoznacznie materiały zebrane w ramach postępowania toczącego się przed organem I instancji, potwierdza to także aktualny raport a. Departamentu Stanu dotyczący przestrzegania praw człowieka w N. za rok 2010, który został opublikowany w dniu [...] kwietnia 2011 r. Rada wskazała, że należy jednak odnotować pewien postęp w tym względzie, co odnotowuje m.in. ww. raport. Ogólna sytuacja polityczna w N. nie jest w pełni stabilna, ale i tu można mówić o pewnym postępie, zwłaszcza w kontekście wyborów prezydenckich z kwietnia 2011 r., które zostały uznane przez społeczność międzynarodową za demokratyczne. W wyniku tych wyborów władzę prezydencką utrzymał c. polityk G. J., który to wybór wywołał protesty w m. części N.. Sytuacja została jednak opanowana i jest obecnie stosunkowo stabilna. Organ podkreślił, że N. była w przeszłości i jest nadal areną gwałtownych napięć pomiędzy społecznością c., zamieszkującą południe państwa, a społecznością m., zamieszkującą północną część państwa. Stwierdzono, że władze czynią jednak stałe wysiłki w celu zachowania spokoju i poszanowania prawa, w tym także podejmują zdecydowane kroki mające na celu pociągnięcie do odpowiedzialności karnej osób dopuszczających się czynów zabronionych, takich jak np. udział w pogromach na tle religijnym.

Reasumując Rada stwierdziła, że powołane przez nią materiały, jak również materiały zebrane w postępowaniu dowodowym przed organem I instancji, wyraźnie wskazują, że sytuacja w kraju pochodzenia Skarżącego jest trudna, czego jednak nie zakwestionował organ I instancji i co również za udowodnione uznała w toku postępowania odwoławczego Rada do Spraw Uchodźców. Organ jednak stanowczo podkreślił, że sama zła sytuacja w kraju pochodzenia nie stanowi wystarczającej samoistnej przesłanki do udzielenia zgody na pobyt tolerowany na terytorium RP ani przyznania innych form ochrony cudzoziemców w RP; koniecznym jest bowiem wykazanie - przez jego uprawdopodobnienie - zindywidualizowanego zagrożenia doznania prześladowania, poważnej krzywdy lub innych naruszeń praw człowieka, czego nie stwierdzono w stosunku do osoby Skarżącego.

Podkreślono ponownie, że Wnioskodawca jest c. zamieszkującym południe kraju, które jest zdominowane przez c., biorąc zaś pod uwagę obecną sytuację w N. stwierdzono, że w oparciu o zebrany materiał dowodowy nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca będzie narażony na naruszenie któregokolwiek z praw człowieka. W związku z powyższym Rada do Spraw Uchodźców podzieliła ustalenie organu I instancji, że Wnioskodawca nie uwiarygodnił w wystarczający sposób, że ze względu na swoje działania byłby w konsekwencji wydalenia do N. narażony na naruszenia praw człowieka.

Organ II instancji stwierdził również, że wydalenie Wnioskodawcy nie narusza także jego prawa do poszanowania życia rodzinnego w rozumieniu art. 97 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r.

Na to rozstrzygnięcie wpłynęła skierowana przez Cudzoziemca do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarga, a także na poprzedzająca ją decyzję organu I instancji z dnia [...] października 2011 roku. W treści skargi Cudzoziemiec wniósł o uchylenie decyzji obu organów. Ponadto wniósł o przeprowadzenie przez WSA w Warszawie dowodu z prywatnych dokumentów załączonych do skargi.

W uzasadnieniu skargi Skarżący wskazał, że powodem jego wniosku o nadanie statusu uchodźcy w RP były problemy religijne. W zamieszkiwanym przez niego mieście działają poganie, którzy dokonują morderstw na osobach niepodzielających ich wiary i praktyk, w 1991 r. został zabity jego brat, w 1996 r. matka, a w 1999 r. walczący z nimi jego ojciec, a on sam w tej sytuacji zaczął obawiać się o swoje życie. Skarżący zarzucił Radzie, że nie odniosła się do zawartych w tekście odwołania zarzutów pod adresem decyzji organu I instancji, jak również przywołanego w odwołaniu raportu [...], w czym - powołując się na orzeczenia NSA - widzi naruszenie przepisu art. 8 i 11 k.p.a. Ponadto zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie przepisów ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP oraz naruszenie prawa procesowego poprzez niedopełnienie obowiązków spoczywających na organie, a wynikających z art. 7, 77, 107 § 3 Kpa. W konsekwencji J.N.O. wniósł o uchylenie decyzji Rady i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje wcześniejsze stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Rada odnosząc się do skargi podniosła, że Cudzoziemiec przyjechał legalnie do naszego kraju w dniu [...] września 2003r. w celu podjęcia studiów wyższych. Wizę polską uzyskał przy pomocy swojego przyjaciela w polskiej placówce dyplomatycznej po okazaniu dowodu przyjęcia go na roczny kurs języka polskiego i wniesieniu stosownej opłaty. Jak wynika ze słów Skarżącego pobierał naukę w roku szkolnym 2003/2004, a następnie studiował w Akademii Ekonomicznej w roku akademickim 2004/2005. Z powodu śmierci brata, który miał finansować jego studia zaprzestał płacenia czesnego i został skreślony z listy słuchaczy. Cudzoziemiec podjął zatrudnienie i pracował jako magazynier. Miał pozostawić w jednym z miejsc zamieszkania swoje dokumenty, włącznie z paszportem. Twierdził, że w 2005r. zawarł związek małżeński z obywatelką polską i na tej podstawie uzyskał zezwolenie na pobyt czasowy. Po rozwodzie w 2007r. nie uzyskał kolejnego zezwolenia. W dniu [...] marca 2010r. został zatrzymany w K. przez funkcjonariuszy policji i z powodu braku dokumentu tożsamości oraz z tytułu pobytu na mocy postanowienia Sądu został umieszczony w Strzeżonym Ośrodku dla Cudzoziemców. Wówczas w 11 dni po zatrzymaniu złożył wniosek o nadanie mu statusu uchodźcy podając, jako powód prześladowania jego samego i jego rodziny przez "pogan" wywodzących się z jego grupy etnicznej I.

Organ wskazał, że pozwala to na wyciągnięcie zasadnego wniosku, że ani po przyjeździe do Polski w 2003r., ani utracie w 2007r. zezwolenia na pobyt na czas określony - Cudzoziemiec nie podejmował żadnych kroków w celu szukania ochrony międzynarodowej na terytorium RP przed deklarowanymi dopiero w marcu 2010r. rzekomymi zagrożeniami jego bezpieczeństwa z powodów religijnych. Wniosek o nadanie mu statusu złożył dopiero po zatrzymaniu go przez funkcjonariuszy policji i w ocenie Rady uczynił to w celu oddalenia terminu wydalenia go z Polski, uzyskania zezwolenia na pobyt, jak też prawa do korzystania ze świadczeń społecznych i ochrony zdrowia zapewnianej przez państwo polskie.

Rada zwróciła też uwagę na systematyczną modyfikację zeznań przez Stronę skarżącą na temat owych rzekomych prześladowań z powodu wyznawania wiary katolickiej. Najpierw, jako datę śmierci ojca z rąk pogan wskazała rok 1990, by następnie twierdzić, że miało to miejsce w 1999r. Ponadto najpierw owych "pogan" wywodzących się z jego własnej grupy etnicznej przedstawił jako animistów, odprawiających swoje rytuały, zabijających ludzi i zmuszających innych do jedzenia zabitych w ofierze zwierząt, zaś na dalszych etapach postępowania oraz w skardze do WSA wskazywał, że owymi poganami mają być wyznawcy islamu i w tym celu przywołuje raport I. i cytuje wiele innych źródeł, które w ocenie Rady nie mają żadnego związku z jego sprawą.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z p. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Natomiast, w myśl art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. Nr 270 – dalej: p.p.s.a.), sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:

1. uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

2. stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;

3. stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach.

Z wymienionych przepisów wynika, iż sąd bada legalność zaskarżonego aktu administracyjnego pod kątem zgodności z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Jednocześnie, zgodnie z przepisem art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to między innymi, że sąd administracyjny nie musi w ocenie legalności zaskarżonego postanowienia ograniczać się tylko do zarzutów sformułowanych w skardze, ale może wadliwości kontrolowanego aktu podnosić z urzędu (patrz: T. Woś, Postępowanie sądowo-administracyjne, Warszawa 1996 r., str. 224). W tym celu Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszeń prawa w stosunku do aktów i czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne do końcowego jej załatwienia (art. 135 p.p.s.a.).

W rozpoznawanej sprawie Sąd uznał, iż organy administracji publicznej nie naruszyły przepisów prawa materialnego w sposób, które miało wpływ na wynik sprawy, nie naruszyły również przepisów postępowania w stopniu, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, zatem skarga jako bezzasadna podlega oddaleniu.

Sąd badając zaskarżone rozstrzygnięcie w granicach określonych przepisami ustawy z dnia 13 czerwca 2003r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dawniej: Dz. U. z 2009r. Nr 189, poz. 1472 z p. zm.; aktualny tekst jedn.: Dz. U. z 2012r., Nr 680, dalej jako ustawa) oraz Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r. (Dz. U. z 1997r., Nr 119, poz. 515) i Protokołu dotyczącego statusu uchodźców sporządzonego w Nowym Jorku dnia 31 stycznia 1967 r. (Dz. U. z 1991r., Nr 119, poz. 517) oraz przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm. – dalej: k.p.a.), doszedł do przekonania, że skargę należy oddalić.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, status uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej nadaje się cudzoziemcowi, który spełnia warunki do uznania za uchodźcę określone w Konwencji Genewskiej i Protokole Nowojorskim.

Stosownie do postanowień art. 1 lit. A pkt 2 powołanej Konwencji i art. 1 Protokołu Nowojorskiego, termin "uchodźca" stosuje się w szczególności do osoby, która na skutek uzasadnionej obawy przed prześladowaniem z powodu swojej rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub z powodu przekonań politycznych przebywa poza granicami państwa, którego jest obywatelem i nie może lub nie chce z powodu tych obaw korzystać z ochrony tego państwa.

Charakter określonych w Konwencji przyczyn powodujących obawę przed prześladowaniem i jej skutek, mianowicie niemożność korzystania z ochrony państwa swego obywatelstwa, wskazuje, że - w świetle tych postanowień - chodzi głównie o zagrożenie prześladowaniami ze strony władz państwa przez nie stosowanymi, bądź inspirowanymi z powodu rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub z racji przekonań politycznych.

Art. 1 A Konwencji Genewskiej zawiera wyczerpujący katalog przesłanek, jakie powinny być spełnione przez cudzoziemca ubiegającego się o status uchodźcy i podkreślenia wymaga to, że wśród tych przesłanek nie zawarto przyczyn bytowych czy ekonomicznych. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem administracyjnym przesłanki do nadania statusu uchodźcy, wskazane w Konwencji Genewskiej, należy interpretować wąsko, nie nadaje się bowiem statusu uchodźcy ze względu na warunki życia, sytuację osobistą cudzoziemca, ani stan przestrzegania praw człowieka w kraju pochodzenia.

Pojęcie uzasadnionej obawy nie zostało bliżej sprecyzowane w ustawie, jednak jego znaczenie zostało dookreślone przez orzecznictwo i doktrynę; przyjmuje się powszechnie, iż w tym sformułowaniu mieści się wymóg zaistnienia dwóch koniecznych elementów: subiektywnego (strona realnie, wiarygodnie żywi obawę przed prześladowaniem) oraz obiektywnego (żywiona obawa znajduje odzwierciedlenie w rzeczywistości).

Zdaniem Sądu organ prawidłowo ustalił, że w przypadku J.N.O.deklarowana obawa nie jest uzasadniona obiektywnie.

Osoba ubiegająca się o status uchodźcy powinna przedstawić fakty i ewentualnie dowody potwierdzające, że była prześladowana lub że obawia się prześladowania po powrocie do kraju pochodzenia z powodów podanych w cytowanej Konwencji. Inne przyczyny opuszczenia przez cudzoziemca kraju pochodzenia lub powodujące obawę przed powrotem do kraju nie mają znaczenia dla uznania go za uchodźcę.

W przypadku Skarżącego tymi przyczynami nie może hipotetyczna obawa przed powrotem do kraju spowodowana wydarzeniami związanymi z jego osobą wynikającymi z wyznawania przez niego jego religii tzn. c., która to religia jest legalną w N. i którą to religię wyznaje większość obywateli jego kraju pochodzenia.

Trzeba też podnieść, że po wskazywanych jako powód wyjazdu wydarzeniach Skarżący legalnie wyjechał z kraju pochodzenia i nie szukał ochrony w instytucjach państwowych.

Ponadto należy wskazać, że Skarżący w przesłuchaniach modyfikował i zmieniał swoje zeznania, podając np. różne daty zajść, które miały ewidentny – jego zdaniem – wpływ na sytuację związaną z powodem wyjazdu.

Należy też wskazać, że przedstawione przez Skarżącego kopie listów, które ponoć otrzymywał i kopia artykułu prasowego, którego jest poniekąd bohaterem i adresatem – nie mogą zdaniem Sądu być potwierdzeniem na istnienie realnego zagrożenia co do osoby Skarżącego w rozumieniu cyt. Konwencji Genewskiej oraz Protokołu Nowojorskiego.

Analizując materiał dowodowy określający sytuację J.N.O.Rada prawidłowo zatem – zdaniem Sądu - stwierdziła, że brak jest jakichkolwiek dowodów na prześladowanie czy możliwość prześladowania Skarżącego przez władze państwowe, a tym samym brak spełniania przesłanek nadania statusu uchodźcy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Należy również wskazać, że Skarżący składając wniosek o nadanie statusu uchodźcy nie powołał żadnych okoliczności, które mogłyby uzasadniać twierdzenie, że był osobą prześladowaną z którejkolwiek wyżej powołanych przesłanek.

Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, iż Skarżący procedurę uchodźczą traktuje w sposób instrumentalny, jako sposób zalegalizowania swojego pobytu w Polsce.

Wskazują na to – zdaniem Sądu – fakty, iż z kraju pochodzenia wyjechał legalnie (posiadając wizę w celu podjęcia nauki w Polsce), potem zawarł wiązek małżeński z obywatelką polską i na tej podstawie uzyskał zezwolenie na pobyt czasowy, następnie po rozwodzie próbował bezskutecznie uzyskać legalizację dalszego pobytu poprzez uzyskanie zgody na zamieszkanie w Polsce, zaś z wnioskiem o udzielenie statusu uchodźcy wystąpił dopiero po upływie prawie siedmiu lat od przyjazdu do Polski, gdy zatrzymała go Policja.

Prawidłowo również zdaniem Sądu organy obydwu instancji orzekły co do braku zasadności udzielenia Skarżącemu ochrony uzupełniającej i zgody na pobyt tolerowany.

W art. 15 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP ustawodawca stanowi, że cudzoziemcowi, który nie spełnia warunków do nadania statusu uchodźcy, udziela się ochrony uzupełniającej, w przypadku gdy powrót do kraju pochodzenia może narazić go na rzeczywiste ryzyko doznania poważnej krzywdy przez orzeczenie kary śmierci lub wykonanie egzekucji, tortury, nieludzkie lub poniżające traktowanie albo karanie, poważne i zindywidualizowane zagrożenie dla życia lub zdrowia wynikające z powszechnego stosowania przemocy wobec ludności cywilnej w sytuacji międzynarodowego lub wewnętrznego konfliktu zbrojnego - i ze względu na to ryzyko nie może lub nie chce korzystać z ochrony kraju pochodzenia.

Natomiast zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP cudzoziemcowi udziela się zgody na pobyt tolerowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli jego wydalenie:

1) mogłoby nastąpić jedynie do kraju, w którym zagrożone byłoby jego prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego, w którym mógłby zostać poddany torturom albo nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu lub być zmuszony do pracy lub pozbawiony prawa do rzetelnego procesu sądowego albo być ukarany bez podstawy prawnej w rozumieniu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r.;

1a) naruszałoby prawo do życia rodzinnego w rozumieniu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., lub naruszałoby prawa dziecka określone w Konwencji o prawach dziecka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 120, poz. 526 oraz z 2000 r. Nr 2, poz. 11), w stopniu istotnie zagrażającym jego rozwojowi psychofizycznemu;

2) jest niewykonalne z przyczyn niezależnych od organu wykonującego decyzję o wydaleniu i od cudzoziemca.

Organy administracyjne obydwu instancji badały, czy w przypadku powrotu do kraju pochodzenia Skarżący byłby zagrożony poddaniem torturom lub nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu, a także czy byłby zmuszany do pracy, pozbawiony prawa do rzetelnego procesu sądowego lub ukarany bez podstawy prawnej w rozumieniu Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, sporządzonej w Rzymie 4 listopada 1950 roku, co też znalazło odzwierciedlenie w decyzji organów obydwu instancji.

Analiza materiału dowodowego zebranego w toku postępowania wykazała, iż w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 48 ust. 1 w związku z art. 15, a także przesłanki z art. 97 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP. Wobec Skarżącego nie zostały podjęte żadne działania ze strony władz państwowych w jego kraju pochodzenia, które w jakikolwiek sposób naruszałyby powyżej cytowane przepisy.

Skarżący nie wykazał rzeczywistego indywidualnego ryzyka doznania poważnej krzywdy przez orzeczenie kary śmierci lub wykonanie egzekucji, tortury i inne określone w art. 15 cyt. ustawy lub indywidualnej przesłanki, która mogłaby świadczyć, że jego powrót do kraju pochodzenia powodowałby zagrożenie prawa do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego, mógłby zostać poddany torturom albo nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu lub być zmuszony do pracy lub pozbawiony prawa do rzetelnego procesu sądowego albo być ukarany bez podstawy prawnej w rozumieniu Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r.

Reasumując, w ocenie Sądu, organ trafnie orzekł, w oparciu o posiadany materiał dowodowy, że przytoczone przez Skarżącego okoliczności nie dają podstaw uzasadniających obawę przed prześladowaniem z powodów, o których mówi art. 1 A pkt 2 Konwencji Genewskiej oraz nie uzasadniają udzielenia ochrony uzupełniającej lub zgody na pobyt tolerowany.

Decyzje w niniejszej sprawie wydane zostały na podstawie przepisów prawa i zawierają - zgodnie z dyspozycją art. 107 § 3 k.p.a. - wyczerpujące uzasadnienie faktyczne i prawne, oparte na podstawie prawidłowo zebranego materiału dowodowego, który uzasadnia oceny i rozstrzygnięcia orzekającego w sprawie organu, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 80 k.p.a. Nietrafne są zatem zarzuty skargi odnośnie naruszenia przez organy powinności wyczerpującego zebrania dowodów i dokładnego ustalenia stanu faktycznego oraz zasady prawdy obiektywnej (art.7 i 77 § 1 k.p.a.).

Rozpatrując całokształt sprawy należy przyjąć zatem, że prawidłowo ustalony stan faktyczny w sprawie dał organom podstawę do odmowy przyznania Skarżącemu przyznania statusu uchodźcy, odmowy udzielenia ochrony uzupełniającej oraz stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności udzielenia zgody na pobyt tolerowany.

Sąd nie dopatrzył się naruszenia przez organy przepisów postępowania, które zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 c) p.p.s.a. powinno prowadzić do uwzględnienia skargi. W kontekście powyższych przepisów nie dają podstaw do uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia podniesione przez Skarżącego zarzuty, należy bowiem podkreślić, że stosownie do treści powołanego wyżej przepisu p.p.s.a. podstawą do uwzględnienia skargi może być naruszenie przepisów postępowania tylko wtedy, gdy uchybienie to wywarło istotny wpływ na wynik sprawy.

Mając wszystkie powyższe okoliczności na uwadze, Sąd uznał, że organy administracji w sposób prawidłowy zebrały materiał dowodowy, należycie go oceniły, zaś wydane na jego podstawie rozstrzygnięcia odpowiadają prawu.

Z tych względów, w oparciu o art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę.

O kosztach orzeczono zgodnie z treścią art. 250 p.p.s.a.