II GSK 1859/11

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Sz. wyrokiem z dnia 18 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 131/11 oddalił skargę M. B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sz. (dalej: SKO) z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie uznania zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym za nieuzasadnione oraz odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego.

Sąd orzekł w następującym stanie sprawy:

Prezydent Miasta Sz., jako wierzyciel i organ egzekucyjny, po uprzednim doręczeniu M. B. upomnienia nr 51.843 z dnia [...] kwietnia 2009 r., wystawił tytuł wykonawczy nr [...] z dnia [...] października 2009 r., dotyczący należności w kwocie 6.270 zł z tytułu opłaty dodatkowej za nieopłacony postój samochodu marki R. nr rej. [...] w Strefie Płatnego Parkowania (dalej: SPP) w okresie od dnia [...] czerwca 2004 r. do dnia [...] stycznia 2006 r. wraz z kosztami upomnienia w kwocie 8,80 zł. Jako podstawę prawną egzekwowanej należności wskazał ustawę z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086 ze zm., dalej: u.d.p.), a także uchwały Rady Miasta Szczecin nr XIII/269/03 z 1 grudnia 2003 r. oraz nr XXIX/576/04 z 22 listopada 2004 r.

M. B. wniósł zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego poprzez dochodzenie przez organ wykonania obowiązku nieistniejącego (art. 33 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji – Dz. U z 2005 r., Nr 229, poz. 1954 ze zm. - dalej zwanej: u.p.e.a.), niedoręczenie zobowiązanemu upomnienia (art. 33 pkt 7 u.p.e.a.), niedopuszczalność egzekucji administracyjnej (art. 33 pkt 6 u.p.e.a.), niewskazanie podstawy prawnej obowiązku, którego wykonanie jest dochodzone (art. 33 pkt 10 u.p.e.a.), dochodzenie obowiązku jeszcze niewymagalnego (art. 33 pkt 2 u.p.e.a.) oraz błąd co do osoby zobowiązanego (art. 33 pkt 4 u.p.e.a.).

Prezydent Miasta Sz. postanowieniem z dnia [...] czerwca 2010 r. znak [...] wydanym na podstawie art. 34 § 4 u.p.e.a uznał za nieuzasadnione zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym na podstawie tytułu wykonawczego [...] i odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego.

M. B. złożył zażalenie na powyższe postanowienie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej: SKO) w Sz. postanowieniem z dnia [...] grudnia 2010 r. utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie organu I instancji. W uzasadnieniu tego stanowiska wskazano, że obowiązek wnoszenia opłaty dodatkowej za nieopłacony postój w SPP wynika z mocy samego prawa (art. 13 ust. 1 pkt 1 i 13 f u.d.p.). Obowiązek uiszczenia wynikłych z tych przepisów opłat powinien być realizowany niezwłocznie po wystąpieniu stanu faktycznego (zaparkowanie w strefie płatnego parkowania), z wystąpieniem którego powstaje obowiązek uiszczenia danej opłaty. Zobowiązany powinien był uiścić daną opłatę najpóźniej w dniu stwierdzenia przez inspektorów obecności samochodu na obszarze strefy płatnego parkowania bez dowodu uiszczenia opłaty parkingowej.

Odnosząc się do zarzutu opartego na podstawie art. 33 pkt 6 u.p.e.a. organ odwoławczy wskazał, że obowiązek zapłaty należności z tytułu opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w SPP wynika bezpośrednio z przepisów prawa, zatem nie było wymagane wydanie indywidualnej decyzji administracyjnej.

W ocenie organu nie zachodzi również błąd co do osoby zobowiązanego. Według poczynionych ustaleń zobowiązany był właścicielem pojazdu w okresie wskazanym w tytule wykonawczym, za którego postój nie wniesiono opłaty. Dłużnik zgłaszając zarzut co do osoby zobowiązanego, powinien przedstawić dowody wskazujące, że osoba korzystająca z drogi publicznej nie jest tożsama z właścicielem pojazdu. Przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie nakładają na organ obowiązku prowadzenia postępowania dowodowo-wyjaśniającego w celu udowodnienia zarzutów poniesionych przez zobowiązanego w postępowaniu egzekucyjnym, w tym ustalenia osoby korzystającej z dróg publicznych. Organ ma prawo domniemywać, że korzystającym z dróg publicznych był właściciel samochodu.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu organ wskazał, że upomnienie zostało doręczone zobowiązanemu w dniu [...] maja 2009 r. Co do zarzutu niespełnienia wymogów określonych w art. 27 u.p.e.a. organ wskazał, że w tytule wykonawczym w rubryce 29 zostały podane akty normatywne stanowiące podstawy prawne prowadzenia egzekucji administracyjnej, zaś w rubrykach 48 i 49 wskazano kwotę należności i kosztów upomnienia oraz datę doręczenia upomnienia.

M. B. złożył skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Sz.

Sąd I instancji oddalając skargę M. B. wskazał, że obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania jest obowiązkiem wynikającym z mocy samego prawa, który winien być wykonany niezwłocznie po wystąpieniu określonego stanu faktycznego (zaparkowania w strefie płatnego parkowania, a w odniesieniu do opłaty dodatkowej - nieuiszczenia opłaty parkingowej), z wystąpieniem którego ustawa wiąże ten obowiązek. Dla realizacji obowiązku poniesienia opłaty parkingowej nie jest zatem koniecznym jego konkretyzacja w drodze indywidualnego aktu administracyjnego, np. decyzji. Również przepisy ustawy stwierdzające, iż opłaty te są "pobierane", a nie np. wymierzane, ustalane, określane przez organ administracji, dodatkowo potwierdza zasadność tego wniosku. Zawiadomienie o nieopłaconym postoju umieszczane za wycieraczką pojazdu stanowi dokument (dowód) potwierdzający nieuiszczenie opłaty, jednocześnie stanowi informację dla zobowiązanego do obowiązku uiszczenia opłaty. Jak wskazał Sąd I instancji, przepisy prawa nie ustanawiają obowiązku doręczania takich zawiadomień "za potwierdzeniem odbioru".

Odnosząc się do spornej kwestii co do wskazania osoby zobowiązanego, Sąd I instancji stwierdził, że organ egzekucyjny ma prawo domniemywać co do zasady, że korzystającym z dróg publicznych był właściciel pojazdu. Organ jest wobec tego uprawniony do stosowania domniemania faktycznego, zgodnie z którym za zobowiązanego do zapłaty uważa się właściciela pojazdu aż do chwili, gdy ten zwolni się z obowiązku, wskazując faktycznego użytkownika samochodu. To na właścicielu pojazdu spoczywa ciężar udowodnienia faktu, z którego wywodzi on korzystne dla siebie skutki prawne. Tego rodzaju domniemania mają swoje źródło w definicji prawa własności zawartej w treści art. 140 kodeksu cywilnego. Pozytywna strona własności obejmuje uprawnienie do posiadania rzeczy, do korzystania z rzeczy i do rozporządzania rzeczą. Wyraźnie zaznaczonym uprawnieniem właściciela jest przysługujące mu prawo do korzystania z rzeczy. Czym innym jest używanie rzeczy, a czym innym uprawnienie właścicielskie polegające na korzystaniu z rzeczy. Właściciel pojazdu może korzystać z niego, nie używając go. Organ egzekucyjny nie jest przy tym zobowiązany do prowadzenia postępowania wyjaśniającego dążącego do precyzyjnego ustalenia osoby korzystającej z drogi publicznej, ponieważ nie pozwala mu na to art. 29 u.p.e.a., zakazujący organowi badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. W ocenie Sądu I instancji skarżący nie udowodnił, że korzystającym z drogi była inna osoba. Nie przedstawił w toku postępowania dowodu na okoliczność korzystania z jego pojazdu przez inne osoby. Nie można bowiem uznać za taki dowód oświadczeń U. B., W. B. oraz B. B. o korzystaniu w okresie wskazanym w tytule wykonawczym z pojazdu należącego do skarżącego, które to oświadczenia nie pozwoliły w sposób jednoznaczny ustalić kto konkretnie korzystał z pojazdu należącego do skarżącego w okresach wskazanych w upomnieniu. Właściciel przekazując pojazd innej osobie bierze na siebie ryzyko, że osoba ta nie wywiąże się z obowiązku uiszczenia opłaty parkingowej i tym samym musi ponieść skutki zaniechania obowiązku przez tę osobę.

Sąd I instancji zauważył również, że odpis tytułu wykonawczego doręczony skarżącemu, a zobowiązanemu w postępowaniu egzekucyjnym, spełnia wymogi, o których mowa w art. 27 u.p.e.a., albowiem zawiera wszystkie niezbędne elementy, określone w tym przepisie i został sporządzony według ustalonego rozporządzeniem Ministra Finansów w załączniku Nr 4 wzoru tytułu wykonawczego jednopozycyjnego stosowanego w egzekucji należności pieniężnych. W rubryce 29 zostały podane akty normatywne, będące podstawą prawną prowadzonej egzekucji administracyjnej, zaś w rubrykach 48 i 49 wskazano kwotę należności i kosztów upomnienia oraz datę doręczenia upomnienia.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył M. B., zaskarżając go w całości, wnosząc o jego uchylenie i rozpoznanie skargi M. B., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Sz.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego, to jest:

1) art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. poprzez błędną jego wykładnię prowadzącą do wadliwego przyjęcia, że "korzystającym z dróg publicznych" jest każdorazowo właściciel pojazdu samochodowego parkowanego na drodze publicznej w strefie płatnego parkowania;

2) art. 140 kodeksu cywilnego poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu jako podstawy ustalenia, iż "korzystającym z dróg publicznych" (o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p.) co do zasady jest właściciel pojazdu samochodowego;

3) art. 13f ust. 1 i 2 u.d.p. poprzez błędną jego wykładnię prowadzącą do wadliwego uznania, iż w przepisie tym sformułowany został nakaz, skierowany do korzystającego z drogi publicznej w strefie płatnego parkowania, uiszczenia opłaty dodatkowej za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy, że przepis ten wskazuje na powstanie po stronie korzystającego z drogi publicznej obowiązku uiszczenia przedmiotowej opłaty z mocy prawa;

4) art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji wadliwe przyjęcie, iż właściciel pojazdu samochodowego parkującego na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania obowiązany jest wskazać faktycznego użytkownika samochodu w celu zwolnienia się z obowiązku określonego przepisem art. 13 ust. 1 oraz obowiązku określonego przepisem art. 13 ust. f u.d.p.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej M. B. wskazał, że obowiązujące przepisy prawa, w tym przepisy ustawy o drogach publicznych, nie dają podstaw do jednoznacznego ustalenia, iż co do zasady korzystającym z dróg publicznych poprzez parkowanie pojazdu w SPP jest właściciel danego pojazdu. Nie dają również podstaw do żądania od właściciela pojazdu wykazania, kto korzystał z jego samochodu w danym dniu, jakiej osobie został on użyczony.

Skarżący powołując się na art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, dalej: prawo o ruchu drogowym) wskazał, że ustawodawca nie akceptuje ustalania osób odpowiedzialnych za ruch pojazdu w określonym czasie na zasadzie domniemań faktycznych. Ustawodawca przewidział w tym przepisie, iż w przypadku problemów z ustaleniem osoby, która kierowała lub używała pojazd, istnieje możliwość żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył on pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Na tej podstawie skarżący wywiódł, iż ustawodawca w sytuacjach opisanych innymi aktami prawnymi, w tym w ustawie o drogach publicznych, również nie akceptuje stosowania takich domniemań. Ponadto przyjmując, iż to właściciel pojazdu jest podmiotem obowiązanym do poniesienia opłaty określonej art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p., to domniemanie to powinno zostać poprzedzone czynnościami wyjaśniającymi organu, wykluczającymi istnienie – obok właściciela pojazdu – także jego posiadacza.

W ocenie skarżącego prawidłowa wykładnia art. 140 k.c. uwzględnia nie tylko prawo właściciela do korzystania z rzeczy, ale także do rozporządzania nią. Wówczas należałoby przyjąć, że korzystającym z dróg publicznych jest bądź właściciel pojazdu, bądź inna osoba, władająca samochodem jak właściciel lub jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca. Skutkiem takiego przyjęcia byłaby koniczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, mającego na celu ustalenie kręgu osób faktycznie władających rzeczą.

Zdaniem skarżącego prawidłowo dokonana wykładnia art. 13f ust. 1 i 2 u.d.p. nie pozwala na wyprowadzenie z ich treści nakazu, skierowanego do korzystających z dróg publicznych, uiszczenia opłaty dodatkowej. Wykładnia tych przepisów pozwala jedynie na ustalenie, że ustawodawca przewidział możność pobierania opłat dodatkowych w przypadku nieuiszczenia opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. oraz że ustawodawca upoważnił radę gminy do określenia wysokości opłaty dodatkowej oraz sposobu jej pobierania. Przepisy te nie mogą stanowić podstawy nałożenia na skarżącego obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej z tytułu nieuiszczenia opłaty za parkowanie samochodu w strefie płatnego parkowania.

Wnoszący skargę kasacyjną podniósł również, że gdyby Sąd I instancji zastosował przepis art. 7 Konstytucji kontrolując postanowienie SKO w Sz., to nie przyjąłby, że tenże organ uprawniony był do stosowania domniemania faktycznego pozwalającego na uznanie za zobowiązanego do uiszczenia opłaty dodatkowej M. B., do czasu zwolnienia się przez skarżącego z tego obowiązku poprzez wskazanie faktycznego użytkownika samochodu. Sąd ten nie sformułowałby przekonania o prawie żądania przez organ od skarżącego przedstawienia dowodów na okoliczność, iż inna osoba niż skarżący jest obowiązana do uiszczenia opłaty określonej w art. 13 ust. 1 pkt 1 i art. 13f ust. 1 u.d.p.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny związany jest granicami skargi kasacyjnej poza nieważnością postępowania, którą bierze pod rozwagę z urzędu, a która w niniejszej sprawie nie występuje. Powyższe oznacza, że kontrola kasacyjna wyroku Sądu I instancji przeprowadzana jest wyłącznie w granicach zakreślonych przez stronę w podstawach i zarzutach zawartych w skardze kasacyjnej. Z tych przyczyn skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzuty sformułowane w pkt 1 i 3 petitum skargi kasacyjnej dotyczą błędnej wykładni art. 13 ust. 1 pkt 1 oraz art. 13f ust. 1 i 2 u.d.p.

W myśl art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Według art. 13b ust. 1 u.d.p. opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Z kolei stosownie do treści art. 13f ust. 1 u.d.p. za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową. Rada gminy (rada miasta) określa wysokość opłaty dodatkowej, o której mowa w ust. 1, oraz sposób jej pobierania. Wysokość opłaty dodatkowej nie może przekroczyć 50 zł (art. 13f ust. 2 u.d.p.). Użycie w powyższych przepisach słowa: "pobiera" wskazuje jednoznacznie, że obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie i opłaty dodatkowej, jeżeli ta pierwsza nie zostanie uiszczona, jest obowiązkiem wynikającym z mocy prawa. W tym zakresie nie jest zatem wymagane konkretyzowanie obowiązku w drodze indywidualnego aktu administracyjnego. Obowiązek uiszczania określonych opłat administracyjnych płynący z mocy samego prawa nie jest zjawiskiem odosobnionym w polskim systemie prawa. W orzecznictwie sądowym utrwalony jest pogląd, że obowiązek uiszczenia opłat, o których stanowi art. 13 ust. 1 pkt 1 i art. 13f ust. 1 u.d.p. wynika z mocy prawa. Przyjęty natomiast przez radę gminy na podstawie art. 13b ust. 6 i art. 13f ust. 2 u.d.p. akt prawny stanowi źródło obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze działania tego organu i dopóki obowiązuje – musi być respektowany przez wszystkie inne organy, również prowadzące egzekucję należności (por. wyrok NSA z dnia 9 lutego 2012 r., sygn. akt II GSK 1507/10; wyrok NSA z dnia 7 lipca 2010 r., sygn. akt II GSK 688/09; wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2007 r., sygn. akt I OSK 209/07 – baza orzeczeń nsa.gov.pl).

Z treści art. 13 ust. 1 pkt 1 i art. 13f ust. 1 u.d.p. wynika ponadto, że obowiązek uiszczenia opłaty parkingowej i ewentualnie opłaty dodatkowej, jeżeli ta pierwsza nie zostanie uiszczona, obciąża korzystającego z dróg publicznych. Oczywiście użyte przez ustawodawcę pojęcie "korzystający" obejmuje poza właścicielem pojazdu, również inne osoby, tj. osoby korzystające z pojazdu na podstawie tytułu prawnego, za zgodą właściciela, jak i osoby działające bez takiego tytułu czy zgody. Taka wykładnia powołanych w pkt 1 i 2 petitum skargi kasacyjnej przepisów, wbrew stanowisku kasatora, nie jest sprzeczna z poglądem wyrażonym w tej kwestii przez Sąd I instancji. Nie oznacza tym samym, że wierzyciel jest obowiązany wskazać, iż do uiszczenia opłaty parkingowej oraz opłaty dodatkowej jest zobligowany inny podmiot aniżeli właściciel pojazdu. Wbrew stanowisku skarżącego trafnie przyjął Sąd I instancji, że wierzyciel ma prawo domniemywać, iż korzystającym z drogi publicznej jest z reguły właściciel pojazdu i w związku z tym to na nim spoczywa obowiązek ponoszenia opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. Podzielić zatem należy pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że kierowanie egzekucji do właściciela samochodu opiera się zwykle na dwóch powiązanych elementach. Pierwszym jest domniemanie faktyczne, że to właściciel samochodu jest korzystającym z dróg publicznych. Do przyjęcia takiego domniemania uprawniają zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Jeśli ktoś jest właścicielem samochodu, to przede wszystkim on z niego korzysta. Drugim elementem jest założenie, że jeśli właściciel samochodu z niego w danym dniu nie korzystał to wie, kto to uczynił (por. wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2009 r., sygn. akt II FSK 591/08, zbiór lex nr 544582).

Z powołanych przyczyn za chybione należało uznać zarzuty zawarte w pkt 1 i 3 petitum skargi kasacyjnej. W konsekwencji za nietrafne należało uznać zarzuty sformułowane w pkt 2 i 4 petitum skargi kasacyjnej. Nie można zarzucić Sądowi I instancji, że wadliwie odwoływał się do art. 140 kodeksu cywilnego, skoro z przepisu tego wynika uprawnienie właścicielskie do posiadania, korzystania oraz rozporządzania rzeczą. Zatem domniemanie faktyczne, iż to właściciel pojazdu co do zasady jest korzystającym z dróg publicznych, znajduje logiczne uzasadnienie przy odpowiednim zastosowaniu art. 140 kodeksu cywilnego.

Odwoływanie się przez autora skargi kasacyjnej do regulacji zawartej w art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym nie jest trafne, gdyż przepis ten w okolicznościach faktycznych i prawnych rozpoznawanej sprawy nie znajduje zastosowania. Odrębną natomiast kwestią jest ustalenie osoby korzystającej z drogi publicznej i parkującej pojazd w strefie płatnego parkowania. W sytuacji kiedy korzystającym z drogi publicznej jest inna osoba, a nie właściciel pojazdu, to błąd co do osoby może stanowić podstawę zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej zaległych opłat. Wymaga więc ponownie podkreślenia, iż to nie organ egzekucyjny nakłada na korzystającego z drogi publicznej obowiązek uiszczenia należnej opłaty, gdyż jest to obowiązek wynikający z mocy samego prawa. Oznacza to, że organ nie ma możliwości by prowadzić postępowanie wyjaśniające mające na celu ustalenie osoby korzystającej (faktycznie) z drogi publicznej. W tej sytuacji organ egzekucyjny ma prawo domniemywać, że korzystającym z dróg publicznych był właściciel samochodu. Ten ostatni zaś może dochodzić swych racji, podnosząc w toku postępowania egzekucyjnego zarzut na podstawie art. 33 pkt 4 u.p.e.a. (por. wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 2011 r., sygn. akt I OSK 129/11 oraz powołane w jego uzasadnieniu orzecznictwo, zbiór lex nr 1080930). Powyższe dowodzi, że nie jest także trafny zarzut zawarty w pkt 4 petitum skargi kasacyjnej. Wbrew stanowisku skarżącego, przepisy prawa powszechnie obowiązującego zapewniają właścicielowi pojazdu, który w danym dniu z niego nie korzystał, podjęcie odpowiednich działań w celu wyjaśnienia sytuacji. W momencie otrzymania upomnienia właściciel pojazdu uzyskuje bowiem informację o nałożonym obowiązku i ma wtedy możliwość podjęcia odpowiednich czynności w celu wyjaśnienia tego, kto w danym dniu korzystał z pojazdu i nie uiścił opłaty, obalając w ten sposób przyjęte domniemanie. Także po wystawieniu tytułu wykonawczego zobowiązany może podnosić na podstawie art. 33 pkt 4 u.p.e.a. zarzut błędu co do osoby zobowiązanej. Nie są więc trafne zarzuty, że brak jest przepisu prawa, który zezwalałby organom egzekucyjnym na żądanie od właściciela pojazdu przedstawienia dowodów na okoliczność, iż nie on jest osobą, na której spoczywa obowiązek uiszczenia opłaty określonej w art. 13 ust. 1 pkt 1 i art. 13f ust. 1 u.d.p. W sytuacji gdy zobowiązany z mocy prawa do uiszczenia przedmiotowych opłat – z reguły właściciel pojazdu – zgłasza zarzut błędu co do osoby zobowiązanego, to oczywistym jest, że w ten sposób zamierza osiągnąć określony skutek prawny w postaci zwolnienia z obowiązku zapłaty. Zatem wierzyciel wyłącznie w oparciu o informacje pochodzące od właściciela pojazdu ma realną możliwość ustalenia osoby korzystającej z drogi publicznej. To zaś oznacza, że właściciel musi udowodnić, przekonać organ egzekucyjny, że to nie on korzystał z drogi publicznej. Właściciel pojazdu musi przedstawić dowody na okoliczność wykazania swych twierdzeń.

W rozpoznawanej sprawie skarżący w toku postępowania egzekucyjnego m.in. zgłosił zarzut błędu, co do osoby zobowiązanego (art. 33 pkt 4 u.p.e.a.), wobec czego organ egzekucyjny wezwał skarżącego do przedstawienia stosownych dowodów. Takie działanie organu znajduje uzasadnienie w treści art. 36 § 1 i art. 67a § 2 u.p.e.a. Zatem nie można uznać, że w sytuacji zgłoszenia zarzutu z art. 33 pkt 4 u.p.e.a. organy orzekające w sprawie nie zastosowały art. 7 Konstytucji. Przedstawione przez skarżącego dowody w postaci oświadczeń U. B., W. B. oraz B. B. zostały następnie ocenione przez organy egzekucyjne, a tak przeprowadzona ocena dowodów została poddana kontroli Sądu I instancji, który ocenę tę uznał za zgodną z prawem. W tym zakresie pod adresem zaskarżonego wyroku nie sformułowano w skardze kasacyjnej żadnych zarzutów w oparciu o podstawę określoną w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. To zaś oznacza, że zarzut niewłaściwego zastosowania art. 140 kodeksu cywilnego oraz braku zastosowania art. 7 Konstytucji RP w zakresie objętym podstawami skargi kasacyjnej nie zasługiwał na uwzględnienie.

Mając powyższe na uwadze, należało oddalić skargę kasacyjną w oparciu o art. 184 p.p.s.a. jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.