II SA/Wr 717/12

Uzasadnienie

Prezydenta W. decyzją z dnia [...] r. Nr [...] - wydaną na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zwanej dalej u.p.z.p. ( Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm. ) w zw. art. 4 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy - ustalił na rzecz W.T.B.S. "K." Sp. z o.o. (zwanego dalej "Inwestorem") warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku zamieszkania zbiorowego (internatu) na budynek mieszkalny wielorodzinny, przewidzianej do realizacji przy ul. [...], na działce nr 19, AM - 14, obręb G.. W uzasadnieniu decyzji Prezydent W. podniósł, że Inwestor dnia 31 października 2011 r. wystąpił z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla ww. inwestycji i w ocenie organu I instancji zgromadzony w sprawie materiał dowody wskazywał, że planowana zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego, stosownie do art. 59 ust. 1 u.p.z.p., wymagała ustalenia w drodze decyzji warunków zabudowy, pomimo, że w trakcie postępowania Inwestor starał się ostatecznie dowodzić, że przedmiotowy budynek przy ul. [...] we W. został wybudowany w roku 1966 jako budynek mieszkalno –usługowy i jego przeznaczenie – w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) - nigdy nie zostało zmienione. Organ I instancji przywołał treść art. 71 ustawy Prawo budowlane zgodnie z którym, przez zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części rozumie się w szczególności podjęcie bądź zaniechanie w obiekcie budowlanym lub jego części działalności zmieniającej warunki: bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, pracy, zdrowotne, higieniczno-sanitarne, ochrony środowiska bądź wielkość lub układ obciążeń. Dodał, że zgodnie z definicją zawartą w § 3 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), internaty zalicza się do budynków zamieszkania zbiorowego, a nie do budynków mieszkalnych wielorodzinnych. Zauważył, że warunki bezpieczeństwa pożarowego dla budynków mieszkalnych nie są identyczne jak dla budynków zamieszkania zbiorowego, istnieją też różnice w warunkach zdrowotnych i higieniczno - sanitarnych, dotyczących poszczególnych pomieszczeń (dział III, rozdział 7 ww. rozporządzenia). Organ I instancji wskazał, że ustalono między innymi, że pomieszczenia kuchenne w mieszkaniach powyżej jednopokojowego, powinny mieć bezpośrednie oświetlenie światłem dziennym; określono minimalne szerokości, w świetle ścian, dla poszczególnych pomieszczeń oraz minimalną powierzchnię co najmniej jednego pokoju. Podkreślił, że chociaż wcześniej formalnie budynek nie posiadał zgody na zmianę przeznaczenia, aby obecnie mógł zacząć funkcjonować jako mieszkalny wielorodzinny, musi być przystosowany do aktualnie obowiązujących warunków techniczno-budowlanych, co w konsekwencji powoduje, iż zamierzenie inwestycyjne musi być poprzedzone ustaleniem warunków zabudowy na zmianę sposobu użytkowania. Organ I instancji podniósł, że wniosek Inwestora został sformułowany prawidłowo i zawierał wszystkie niezbędne elementy, które określono w art. 52 ust. 2 u.p.z.p. Organ zaznaczył, że teren inwestycji posiada bezpośredni dostęp do drogi publicznej – od ul. [...] oraz ul. [...]; istniejące uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego (nie przewiduje się zmian w zapotrzebowaniu na media); teren oznaczony w ewidencji gruntów symbolem: "B" (tereny mieszkaniowe) nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne oraz żaden z przepisów odrębnych nie sprzeciwia się realizacji inwestycji objętej niniejszą decyzją. Dodał, że aktualnie teren inwestycji nie jest objęty żadnym planem miejscowym oraz nie leży na obszarze, w odniesieniu do którego istnieje obowiązek jego sporządzenia na podstawie przepisów odrębnych. Organ podkreślił, że w związku z powyższym zgodnie z § 3 ust. 1-2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588) - wyznaczył wokół działki objętej wnioskiem Inwestora, obszar analizowany po 84 m w każdą stronę od wszystkich granic terenu objętego wnioskiem, z poszerzeniem tego obszaru w taki sposób, żeby zamknąć go ulicami: [...] od południowego zachodu, [...] od wschodu, [...] od północy oraz [...] od północnego zachodu. Dodał, że z uwagi na zakres planowanej inwestycji organ odstąpił od analizy parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Organ I instancji wskazał, że w związku z brakiem powszechnie obowiązujących norm prawnych oraz innych przepisów odnośnie określania ilości miejsc parkingowych dla projektowanych inwestycji - wymaganą ilość miejsc parkingowych dla przedmiotowego zamierzenia budowlanego (0,8 na 1 lokal mieszkalny) ustalono w oparciu o zapisy "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. (uchwała Nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia 06.07.2006 r. ze zmianą przyjętą uchwałą Nr [...] z dnia 20 maja 2010 r.), podkreślając, że jest to praktyką aprobowaną w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Organ I instancji odnosząc się do pisma Inwestora z dnia 16 stycznia 2012 r. (w którym wskazuje on tereny, na którym planuje realizację miejsc postojowych związanych z planowaną inwestycją) podkreślił, że zgodnie z dyspozycją § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. Nr 164, poz. 1589), w decyzji ustalono jedynie wymaganą ilość miejsc parkingowych, a sposób ich realizacji regulują odrębne przepisy techniczno-budowlane i będzie on przedmiotem ustaleń na etapie postępowania w sprawie wydania pozwolenia na budowę. Organ wskazał, że przywołana przez Inwestora ustawa z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (t. jedn. z 2010 r., Dz. U. Nr 206, poz. 1367 ze zm.), rozróżnia pojęcia "lokal mieszkalny" i "kwatera internatowa" (art. 1a pkt 1 i pkt 8). Lokal mieszkalny, to samodzielny lokal mieszkalny w rozumieniu ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 80, poz. 903 ze zm.), będący w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (...), zaś kwatera internatowa, to wprawdzie też lokal mieszkalny, ale pełniący funkcję internatu. Organ zauważył, że rozróżnienie występuje też w art. 21 ww. ustawy z 22 czerwca 1995 r., określającym przydział kwatery albo innego lokalu mieszkalnego jako jedną z form prawa do zakwaterowania żołnierza zawodowego, zaś przydział miejsca w internacie albo kwaterze internatowej - jako inną formę realizacji tego prawa.

Odwołanie od tej decyzji wniósł (działająca w imieniu Inwestora) Skarb Państwa –W.A.M. Oddział Regionalny we W. (zwana dalej "stroną skarżącą"). Strona skarżąca zakwestionowała zawarte w pkt 2 lit d decyzji ustalenia w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, dotyczące wymaganej minimalnej ilości miejsc parkingowych, które organ ustalił na 0,8 na 1 lokal mieszkalny. Strona skarżąca podniosła, że nie ma możliwości wykonania takich miejsc na terenie planowanej inwestycji. Dodała, że w związku z przywróceniem pierwotnej funkcji budynku objętego wnioskiem Inwestora - z zamieszkania zbiorowego (internatu) na mieszkalny wielorodzinny - zmniejszy się ilość pojazdów obsługujących budynek, gdyż w miejsce aktualnej liczby 195 kwater internatowych powstanie 95 lokali mieszkalnych.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. utrzymało w mocy przedmiotową decyzję podkreślając, iż w rozpatrywanej sprawie wszystkie (określone w art. 61 ust. 1 u.p.z.p.) przesłanki dla ustalenia warunków zabudowy zostały spełnione i całe postępowania przeprowadzone przez organ I instancji oraz decyzja je kończąca są prawidłowe. Kolegium odnosząc się do zarzutu strony skarżącej, dotyczącego niemożności sprostania wymogowi zapewnienia na terenie planowanej inwestycji wskazanej w decyzji ilości miejsc parkingowych, przypomniało, że decyzja o warunkach zabudowy określa uwarunkowania, po spełnieniu których możliwa jest realizacja projektowanego zamierzenia inwestycyjnego i pozwala inwestorowi już na początku procesu budowlanego poznać istotne okoliczności prawne i faktyczne, determinujące podjecie przez niego końcowej decyzji o realizacji projektowanego zamierzenia inwestycyjnego. Dodało, że warunki takie zawiera - na mocy odesłania zawartego w art. 64 ust. 1 u.p.z.p. - między innymi art. 54 pkt 2 lit c cyt. ustawy. Stosownie do tego przepisu, decyzja o warunkach zabudowy winna określać warunki obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, a o wymogu określenia w decyzji o warunkach zabudowy wymaganej ilości miejsc parkingowych stanowi również w § 2 pkt 6 rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa .... Kolegium zaznaczyło, że określenie tego rodzaju wymagań jest szczególnie istotne ze względu na powszechnie znany deficyt miejsc parkingowych w centrum miasta, na co zwraca także uwagę w piśmie z dnia 19 grudnia 2011 r. Zarząd Dróg i Utrzymania Miasta we W.. Podkreśliło, że brak ustanowienia odpowiednich wymagań w zakresie zapewnienia miejsc parkingowych na terenie objętym wnioskiem inwestora, oznaczałoby w praktyce dalsze pogorszenie istniejącej sytuacji i w rezultacie czyniło fikcyjnym spełnienie warunku zapewnienia obsługi komunikacyjnej inwestycji. W tych okolicznościach – zdaniem Kolegium- ustalenie w decyzji o warunkach zabudowy ilości miejsc parkingowych na 0,8 miejsca na 1 lokal mieszkalny nie jest wymaganiem wygórowanym.

W skardze na powyższą decyzję strona skarżąca wnosząc o uchylenie w całości tej decyzji oraz decyzji organu I instancji i umorzenia postępowania w sprawie zarzuciła, że przy ich wydaniu nastąpiło naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego:

a) tj. art. 59 ust. 1 u.p.z.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i wydanie, a następnie utrzymanie w mocy, decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, pomimo tego, że nie nastąpiła i nie nastąpi zmiana sposobu użytkowania przedmiotowego budynku położonego we W. przy ul. [...], na działce nr 19, AM-14, obręb G., ponieważ od czasu wybudowania budynek niezmiennie spełnia funkcję budynku mieszkalnego wielorodzinnego;

b) tj. art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane poprzez jego błędną wykładnię przez przyjęcie, iż nastąpi zmiana sposobu użytkowania budynku położonego we W. przy ul. [...], na działce nr 19, AM-14, obręb G.;

c) tj. art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i wywodzonej z niej konstytucyjnej zasady nie działania prawa wstecz, poprzez przyjęcie, iż budynek położony we W. przy ul. [...], na działce nr 19, AM-14, obręb G. w wybudowany w roku 1966 i wtedy też oddany do użytku powinien spełniać aktualne wymogi techniczne, w szczególności ustalone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie;

d) tj. art. 87 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 53 ust. 3 pkt 1 u.p.z.p. i oparcie decyzji, a konkretnie nałożenie obowiązku zapewnienia odpowiedniej liczby miejsc parkingowych, na "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W.", które nie stanowi prawa powszechnie obowiązującego;

2. przepisów prawa postępowania administracyjnego, a w szczególności:

a) naruszenie art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, zwanej dalej k.p.a. (t. jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) przez naruszenie zasady kontroli i nadzoru nad przestrzeganiem prawa, prawdy obiektywnej, uwzględnienie interesu społecznego i słusznego interesu obywateli;

b) naruszenie art. 77 k.p.a. poprzez uchybienie nakazowi, nałożonemu ustawą na organ administracji - wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego;

c) naruszenie art. 77 § 1 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego w zakresie ustalenia czy w chwili obecnej nastąpi zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego, z powodu zmiany warunków bezpieczeństwa pożarowego oraz zdrowotnych i higieniczno-sanitarnych;

d) naruszenie art. 80 k.p.a. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, przez organy administracji I i II instancji, przy dokonywaniu ustaleń w niniejszej sprawie i ustalenie, że obecnie budynek jest nieużytkowany, w przeszłości nastąpiła zmiana sposobu jego użytkowania z mieszkalnego na internatowy, ustalenie że w chwili obecnej nastąpi zmiana sposobu użytkowania, z powodu zmiany warunków bezpieczeństwa pożarowego oraz zdrowotnych i higieniczno-sanitarnych;

e) naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 107 § 3 w związku z art. 140 k.p.a. przez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji i brak ustosunkowania się w uzasadnieniu decyzji drugiej instancji do zarzutu (w przeszłości nastąpiła zmiana sposobu jego użytkowania z mieszkalnego na internatowy) nie zawartych w odwołaniu;

3. sprzeczność istotnych ustaleń organów administracji obu instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, a mianowicie:

a) nieprawdziwe jest stwierdzenie, że obecnie budynek jest nieużytkowany;

b) nieprawdziwe jest stwierdzenie, że w przeszłości nastąpiła zmiana sposobu użytkowania budynku z mieszkalnego na internatowy;

c) nieprawdziwe i nie poparte żadnymi dowodami jest stwierdzenie, że w chwili obecnej nastąpi zmiana sposobu użytkowania, z powodu zmiany warunków bezpieczeństwa pożarowego oraz zdrowotnych i higieniczno-sanitarnych.

Strona skarżąca dodała, że z daleko idącej ostrożności procesowej, na wypadek gdyby Sąd przyznał rację organom I oraz II instancji i w niniejszej sprawie zasadnym byłoby wydanie decyzji o warunkach zabudowy ze względu na zmianę sposobu użytkowania nieruchomości przy ul. [...] (na działce nr 19, AM-14, obręb G.), to strona skarżąca podnosząc, że zarówno decyzja organu I, jak i II instancji narusza art. 87 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 53 ust. 3 pkt 1 u.p.z.p., wniosła o ich uchylenie w całości.

W uzasadnieniu strona skarżąca podniosła, że przedmiotowy budynek mieszkalny został wybudowany ze środków Ministerstwa Obrony Narodowej w roku 1966 jako budynek mieszkalno - usługowy i do dnia dzisiejszego budynek jest wykorzystywany jako mieszkalny oraz usługowy i w dalszym ciągu budynek będzie wykorzystywany w ten sposób. Dodała, że z informacji z ewidencji gruntów i budynków wynika, że budynek ten jest "budynkiem mieszkalnym z funkcją usługową na parterze". Strona skarżąca podkreśliła, że zgodnie z przepisami prawa obowiązującymi w latach osiemdziesiątych poprzedniego wieku, a więc w czasie gdy lokale znajdujące się w budynku zaczęły być przydzielane jako kwatery internatowe, jak i przepisami późniejszymi, zmiana sposobu użytkowania przedmiotowego budynku nigdy nie nastąpiła. Podniosła, że zgodnie z art. 44 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części wymagała zgody właściwego terenowego organu administracji państwowej, a strona skarżąca wskazuje, że nie posiada wiedzy na temat tego, aby kiedykolwiek w przeszłości wyrażono zgodę na zmianę sposobu użytkowania przedmiotowego budynku, wobec czego nieprawdziwy jest wniosek, że budynek zmienił sposób użytkowania.

Odnosząc się do argumentów, że nastąpiła zmiana sposobu użytkowania przedmiotowego budynku, ponieważ budynek służył jako internat strona skarżąca wskazała, że organ I instancji błędnie potraktował jako tożsame pojęcia internatu w rozumieniu § 3 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2012 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie i kwatery internatowej w rozumieniu ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i zupełnie pominął definicję legalną pojęcia internat znajdując się w art. 2 ust. 1a pkt 9 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych..., która stanowi, że internat to budynek lub zespół pomieszczeń mieszkalnych stanowiących organizacyjną całość, przeznaczoną do zakwaterowania żołnierzy zawodowych lub pracowników cywilnych wojska. Dodała, że istota rozróżnienia kwatery internatowej od innych kwater jest tylko i wyłącznie taka, że kwatera internatowa służy zaspokojeniu potrzeb tylko żołnierza, natomiast inne kwatery służą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych i żołnierza i członków jego rodziny. Strona skarżąca zauważyła, że wobec powyższego, zgodnie z zasadami ustalonymi w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych... internatem może być zarówno budynek zamieszkania zbiorowego, jak i budynek mieszkalny wielorodzinny. Podkreśliła, że okoliczność, że lokale mieszkalne znajdujące się w budynku położonym we W. przy ul. [...] były przydzielane osobom uprawnionym jako kwatery internatowe nie ma żadnego wpływu na sposób użytkowania budynku, który był i jest budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym. Strona skarżąca podniosła, że ustalenia w tym zakresie, mimo odwołania nie zostały zweryfikowane przez organ II instancji.

Powołując się na zarzut naruszenia art. 71 ust. 1 pkt 2 u.p.z.p. strona skarżąca wskazała, że zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego (jego części) poddane reglamentacji prawa budowlanego zachodzą wówczas, gdy powodują skutki określone w tym prawie i zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego (jego części) nie ocenia się pod kątem zmiany przeznaczenia pomieszczenia, lecz pod kątem możliwości zaistnienia ujemnych zmian warunków ważnych dla bezpieczeństwa życia lub pracy korzystających z obiektu (jego części). Strona skarżąca zarzuciła, że orzekające w sprawie organy błędnie uznały, że nastąpi zmiana sposobu użytkowania przedmiotowego budynku, a ustalenia te nie znajdują żadnego poparcia w zgromadzonym materiale dowodowym i są oparte jedynie na przekonaniu, że jeśli budynek służył jako kwatery internatowe, to nie jest budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym. Zdaniem strony skarżącej takie ustalenia wymagały przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu empiryczne stwierdzenie tych faktów i ich oparcie na odpowiednich ekspertyzach technicznych, wykonanych przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane w odpowiedniej specjalności. Dodała, że tymczasem organy nie wskazały nawet jakie warunki bezpieczeństwa pożarowego oraz zdrowotno i higieniczno-sanitarne ulegną zmianie, oraz, że ewentualna zmiana warunków będzie miała ujemna dla bezpieczeństwa życia lub pracy korzystających z obiektu. Strona skarżąca podniosła, że w literaturze przedmiotu wskazuje się, że fakt wyeksponowania pewnych działań dotyczących obiektu budowlanego lub jego części świadczy przede wszystkim o tym, że nie można każdego poczynania właściciela (lub zarządcy), wprowadzającego korektę w substancji budynku lub jego części czy też jej wykorzystywania, traktować jako czynności uzależnionej od zgody organu administracji publicznej, a więc kwalifikować jako zmianę sposobu użytkowania w rozumieniu art. 71 u.p.z.p.. Dodała, że chodzi tutaj o podstawowe warunki bezpiecznego użytkowania obiektu budowlanego - pożarowe, powodziowe, pracy, zdrowotne, higieniczno-sanitarne, ochrony środowiska i poza tym istotna jest wielkość lub układ obciążeń, a więc parametry istotne z punktu widzenia konstrukcji obiektu. W ocenie strony skarżącej z powyższego wynika, że nie nastąpiła zmiana sposobu użytkowania przedmiotowej nieruchomości dlatego postępowanie wszczęte na wniosek WTBS "K." należało umorzyć.

Dodało, że nieprawidłowe jest oparcie decyzji, a konkretnie nałożenie obowiązku zapewnienia odpowiedniej liczby miejsc parkingowych, o "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W.", które nie stanowi prawa powszechnie obowiązującego, bowiem studium jest aktem planowania przestrzennego i w systemie planistycznym zaliczane jest do aktów planowania ogólnego, jednak nie jest aktem prawa miejscowego i ma jedynie charakter aktu kierownictwa wewnętrznego, obowiązującego w systemie organów gminy, winien wiązać przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego i służyć koordynacji ustaleń tych planów. Strona skarżąca zarzuciła, że zaskarżona decyzja w części określającej wymogi co do miejsc parkingowych narusza art. 2 Konstytucji RP i wywodzonej z niej konstytucyjnej zasady nie działania prawa wstecz. Budynek położony we W. przy ul. [...], na działce nr 19, AM-14, obręb G. w roku 1966 został zbudowany i oddany do użytku zgodnie z ówcześnie obowiązującymi przepisami prawa i według strony skarżącej nie można w chwili obecnej nałożyć na jego właściciela czy też inwestora obowiązków zapewnienia miejsc parkingowych. Strona skarżąca wskazała, że obiekt budowlany znajduje się w centrum miasta i nieruchomość na której jest położona nie pozwala na wygospodarowanie dodatkowych miejsc parkingowych. Dodała, że inwestycja nie pogorszy warunków obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacyjnej, ponieważ znacznie zmniejszy się liczba uprawnionych do korzystania z budynku, którzy będę posiadali samochody.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie podkreślając, że wniosek Inwestora z dnia 24 października 2011 r. o ustalenie warunków zabudowy, jednoznacznie charakteryzował planowane zamierzenie inwestycyjne, jako "zmiana sposobu użytkowania budynku zamieszkania zbiorowego (internatu) na budynek mieszkalny wielorodzinny", a w kolejnym, skierowanym do organu pierwszej instancji piśmie z dnia 16 stycznia 2012 r. Inwestor podniósł kwestię zapewnienia miejsc postojowych na będących jego własnością działkach położonych przy ul. [...] i ul. [...] we W.. Dopiero w piśmie z dnia 1 lutego 2012 r. Inwestor stwierdził, że wystąpienie do organu pierwszej instancji o ustalenie warunków zabudowy dla wnioskowanej przez niego inwestycji oparte było na "błędnym założeniu, iż kwestia przeznaczenia budynku na cele internatowe jest uregulowane formalnie i dlatego potrzebna jest zmiana sposobu użytkowania". Organ II instancji podkreślił, że pomimo tej konstatacji, Inwestor nie wycofał złożonego przez siebie wniosku, a tym samym postępowanie lokalizacyjne było kontynuowane i zakończyło się wydaniem decyzji nr [...]. Dodał, że w toku pierwszoinstancyjnego postępowania Inwestor dowodził, że przedmiotowy budynek został wybudowany, jako budynek mieszkalno-usługowy, a jego przeznaczenie nigdy nie uległo zmianie, jednak w piśmie dnia 1 lutego 2012 r. Inwestor poinformował, że w 1986 r. budynek został przekazany Wojskowemu Klubowi Sportowemu "Ś." na potrzeby internatowe, zaś po przejęciu go w 1996 r. przez Wojskową Agencję Mieszkaniową nadal był użytkowany jako internat oraz hotel z miejscami internatowymi. Z kolei w odwołaniu Inwestor wskazał, że "po przywróceniu pierwotnej funkcji budynku na budynek mieszkalny wielorodzinny zmniejszy się ilość pojazdów posługujących istniejący budynek". Organ zauważył, że sprzeczność pomiędzy zapewnieniami Inwestora, że przeznaczenie budynku na działce nr 19 nigdy nie uległo zmianie, a przedstawionymi przez niego informacjami, świadczącymi o przekształceniu go w internat, wytłumaczył on tym, że zmiana ta nie znalazła odzwierciedlenia w żadnych dokumentach, zaś użytkowanie obiektu było zgodne z decyzjami Dyrektora Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej.

W kontekście powyższych ustaleń Kolegium stwierdziło, że po pierwsze, błędne jest przekonanie strony skarżącej, iż o dokonaniu zmiany (lub jej braku) sposobu użytkowania budynku przesądzają dane zawarte dokumentach, w szczególności wydanych przez samego właściciela nieruchomości ("decyzjach Dyrektora Oddziału Regionalnego WAM"); po drugie zasadne -w opinii Kolegium- było niepoprzestanie przez organ pierwszej instancji na niejednoznacznych i sprzecznych oświadczeniach Inwestora, lecz dokonanie w tych okolicznościach własnych ustaleń, co do zmiany sposobu użytkowania budynku. Kolegium podniosło, że w świetle twierdzeń strony skarżącej warta przytoczenia jest również obowiązująca w tym okresie definicja sformułowana w ustawie z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.). Stosownie do art. 45 ust. 1 pkt 1 - 3 tej ustawy, przez zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego rozumiana była w szczególności przeróbka pomieszczenia z przeznaczeniem na pobyt ludzi, bądź przeznaczenie do użytku publicznego lokalu (pomieszczenia), który uprzednio miał inne przeznaczenie lub był budowany w innym celu, naruszenie warunków bezpieczeństwa pożarowego lub warunków zdrowotnych i higieniczno-sanitarnych, zwiększenie lub zmianę układu obciążeń. Kolegium zauważyło, że użyty przez ówczesnego ustawodawcę zwrot "przeznaczenie do użytku publicznego lokalu (pomieszczenia), który uprzednio miał inne przeznaczenie lub był budowany w innym celu", dobitnie wskazuje, iż nawet jeśli budynek na działce nr 19 wybudowany został na cele mieszkaniowe wielorodzinne, to w świetle obowiązujących wówczas regulacji prawnych, sposób jego użytkowania uległ zmianie, poprzez przeznaczenie go na cele internatowe. Podkreśliło, że w okresie obowiązywania ustawy z 1974 r. zmiana sposobu użytkowania obiektu wymagała zgody właściwego terenowego organu administracji państwowej (art. 44 tej ustawy). Kolegium zaznaczyło, że fakt zaniedbania przez właściciela budynku realizacji obowiązku uzyskania takiej zgody nie przesądza, że do zmiany sposobu użytkowania nie doszło, lecz świadczy tylko o tym, że dokonała się ona z naruszeniem przepisów prawa. Pozbawiony - w ocenie Kolegium -jakiegokolwiek znaczenia jest też argument Skarżącej, że "użytkowanie obiektu było zgodne z "decyzjami Dyrektora Oddziału Regionalnego WAM", skoro decyzje tego organu, jako nie posiadającego żadnych kompetencji w zakresie prawa budowlanego, nie mogły w żadnej mierze przesądzać o legalności sposobu użytkowania tego obiektu.

Odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących poczynionych przez organ pierwszej instancji ustaleń dowodowych, Kolegium wskazało, że organ pierwszej instancji wyjaśnił w uzasadnieniu swojej decyzji, że na gruncie przepisów ustawy Prawo budowlane, zachodzi istotna różnica pomiędzy budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi a budynkami zamieszkania zbiorowego, do których należą również internaty. Różnice te dotyczą takich kwestii, jak warunki zdrowotne i higieniczno-sanitarne. Kolegium zaznaczyło, że w toku postępowania w sprawie warunków zabudowy organ lokalizacyjny nie bada konkretnego projektu budowlanego i tym bardziej nie wiążą go zapewnienia Inwestora, że w budynku istnieją typowe segmenty mieszkalne, bowiem kwestie te będą przedmiotem szczegółowych ustaleń organu administracji architektoniczno-budowlanej podczas uzyskiwania przez Inwestora pozwolenia na budowę. Na tym etapie postępowania zadaniem organu lokalizacyjnego było jedynie stwierdzenie, czy w świetle obowiązujących przepisów prawnych wnioskowane zamierzenie inwestycyjne wymaga wydania decyzji lokalizacyjnej dla zmiany sposobu użytkowania budynku na działce nr 19 (czego organ dokonał, wskazując na definicje zawartą w art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo Budowlane oraz przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie). Odnosząc się do zawartej w decyzji organu pierwszej instancji wzmianki, iż przedmiotowy budynek nie jest obecnie użytkowany, co kwestionuje strona skarżąca, Kolegium wyjaśniło, że ani organ pierwszej instancji, ani Kolegium, nie wiązały z tym stwierdzeniem żadnych skutków prawnych. Żaden z zastosowanych w rozpatrywanej sprawie przepisów nie różnicował bowiem rozstrzygnięcia w sprawie ustalenia warunków zabudowy od faktu zamieszkiwania bądź nie obiektu objętego wnioskiem Inwestora. Dlatego też Kolegium w swojej decyzji nie odnosiło się do powyższych kwestii. W ocenie Kolegium, całkowicie chybiony i oparty jedynie na powierzchownym odczytaniu konstytucyjnej zasady niedziałania prawa wstecz, jest zarzut złamania tej zasady przez oba orzekające w sprawie organy. Stron skarżąca twierdzi bowiem, że organy naruszyły tę zasadę, odnosząc do budynku powstałego w 1966 r. wymagania techniczne określone w przepisach rozporządzenia z roku 2002. Kolegium podkreśliło, że idąc tokiem myślenia strony skarżącej, trzeba by przyjąć, że do wszelkiego rodzaju obiektów, można stosować łącznie przepisy obowiązujące w chwili ich powstania, co samo w sobie jest założeniem wadliwym. Jednak o bezzasadności argumentacji strony skarżącej- zdaniem organu II instancji- decyduje przede wszystkim charakterystyka zasady niedziałania prawa wstecz. Z samej istoty zasad, jako najbardziej ogólnych norm prawnych, wynika, że pełnią one przede wszystkim funkcję optymalizacyjną w systemie prawa, zapewniając jego spójność treściową poprzez wyznaczanie zarówno rozstrzygnięć prawodawczych, jak i kierunków interpretacji przepisów prawnych (por. T. Gizbert-Studnicki, Zasady i reguły prawne, PIP 1988, z. 3, s. 17 i nast.). Ogólność tych norm sprawia jednak, że wskazane w ich zakresie normowania zachowania nie mają charakteru bezwyjątkowego i w określonych przypadkach mogą zostać ograniczona (por. np. art. 5 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych). Kolegium zaznaczyło, że podstawowe znaczenie dla niniejszej sprawy ma sama treść zakazu retroakcji- zasada ta zabrania stosowania norm prawnych do stosunków i zdarzeń prawnych, zaistniałych przed wejściem w życie tych norm. W kontekście zarzutu strony skarżącej Kolegium wskazało na fakt, że organ pierwszej instancji trafnie odniósł przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, nie do faktu wybudowania budynku w 1966 r. lecz za zdarzenie prawne, stanowiące przedmiot postępowania lokalizacyjnego, uznał złożenie przez Inwestora wniosku o zmianę sposobu użytkowania tego budynku. Ponad wszelką wątpliwość, przepisy powołanego rozporządzenia zostały więc zastosowane do zdarzenia, które zaistniało po wejściu w życie tego aktu prawnego.

Odnosząc się do zarzutu naruszenie art. 87 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, poprzez zawarcie w decyzji o warunkach zabudowy wymagań co do zapewnienia odpowiedniej ilości miejsc parkingowych na podstawie "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W.", które nie stanowi aktu prawa powszechnie obowiązującego- Kolegium do argumentacji zawartej w zaskarżonej decyzji dodało, że praktyka odwoływania się - przy ustalaniu ilości miejsc parkingowych - do normatywów wynikających ze "Studium...", znajduje akceptację w orzecznictwie sądów administracyjnych. Ustosunkowując się do twierdzenia Inwestora, że realizacja planowanej inwestycji zmniejszy zapotrzebowanie na miejsca postojowe, Kolegium wyjaśniło, iż przedmiotem postępowania lokalizacyjnego nie jest konkretny projekt budowlany, ani zapewnienia Inwestora w tym względzie. Organ II instancji podkreślił, że organ lokalizacyjny nie wyprowadził ze Studium obowiązku Inwestora zapewnienia odpowiedniej ilości miejsc postojowych, co rzeczywiście godziłoby w konstytucyjną koncepcję źródeł prawa, lecz obowiązek taki wyrażony został w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz wydanym na jej podstawie rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie oznaczeń i nazewnictwa ..... Kolegium podniosło, że nie jest natomiast w stanie ustosunkować się do zarzutu strony skarżącej dotyczącego naruszenia art. 138 § 1 pkt 1 i art. 107 § 3 w związku z art. 140 k.p.a., poprzez "utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji i brak ustosunkowania się w uzasadnieniu decyzji drugiej instancji do zarzutów (w przeszłości nastąpiła zmiana sposobu jego użytkowania z mieszkalnego na internatowy) nie zawartych w odwołaniu" - ze względu na jego wewnętrzną sprzeczność. Kolegium z natury rzeczy nie mogło ustosunkować się do nieznanych mu zarzutów niezawartych w odwołaniu. Dodało, że natomiast w swojej decyzji Kolegium wyraźnie odniosło się do zakwestionowanego przez stronę skarżącą zapisu pkt 2 lit. d) decyzji organu pierwszej instancji w zakresie omówionych powyżej warunków obsługi komunikacyjnej planowanej przez niego inwestycji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) w związku z art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi- zwanej dalej p.p.s.a. (t. jedn. z 2012 r. Dz. U. poz. 270), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę nad działalnością administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, a zatem jedynie w przypadku stwierdzenia, iż organ dopuścił się naruszenia prawa przy wydaniu zaskarżonej decyzji Sąd władny jest ją wzruszyć.

Oceniając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji Sąd w pełni podzielił stanowisko organu II instancji wyczerpująco uzasadnione w zaskarżonej decyzji.

Bezspornym w sprawie jest, że Inwestor pismem z dnia 24 października 2011 r. złożył wniosek o ustalenie warunków zabudowy, gdzie jednoznacznie scharakteryzował planowane zamierzenie inwestycyjne, jako "zmiana sposobu użytkowania budynku zamieszkania zbiorowego (internatu) na budynek mieszkalny wielorodzinny". Inwestor nigdy tego wniosku nie wycofał, a zatem zasadnie organ I instancji przeprowadził stosowne postępowanie w celu ustalenia czy zachodzą podstawy do wydania decyzji o warunkach zabudowy. Zgodnie z treścią art. 59 ust. 1 u.p.z.p. w przypadku braku planu miejscowego zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86 u.p.z.p., wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Wyznacznikiem rozstrzygnięcia merytorycznego tego rodzaju decyzji jest zgodność projektowanej inwestycji z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, a konkretnie z treścią art. 61 ust. 1-5 u.p.z.p., określającym pozytywne przesłanki wydania takiej decyzji. Z treści powyższego przepisu wynika, że warunki zabudowy można ustalić tylko dla inwestycji zgodnej z przepisami odrębnymi, a ponadto spełniającej łącznie następujące wymogi: planowana inwestycja musi stanowić kontynuację istniejącej już zabudowy w zakresie jej funkcji oraz cech architektonicznych i urbanistycznych, działka na której planowana jest inwestycja musi mieć dostęp do drogi publicznej oraz zapewnione wystarczające uzbrojenie terenu. Jeżeli chodzi o zgodność z przepisami odrębnymi, to w szczególności organ administracyjny powinien wziąć pod uwagę warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych wydanych w zakresie warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji oraz wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich (art. 54 ust. 2 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p.). Sposób ustalania warunków wskazanych w art. 61 ust. 1 u.p.z.p. został sprecyzowany w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przez zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części- zgodnie z art. 71 ustawy Prawo budowlane- rozumie się w szczególności podjęcie bądź zaniechanie w obiekcie budowlanym lub jego części działalności zmieniającej warunki: bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, pracy, zdrowotne, higieniczno-sanitarne, ochrony środowiska bądź wielkość lub układ obciążeń.

Skoro treść decyzji ustalającej warunki zabudowy determinują przepisy prawa, to stwierdzić należy, iż decyzja tego rodzaju nie ma charakteru uznaniowego. Zgodnie z utrwalonym już w doktrynie poglądem - decyzja o warunkach zabudowy jest typowym przykładem aktów związanych, czyli takich, w których organ bada jakiś stan faktyczny pod kątem zgodności z przepisami prawa. Stąd jeśli stwierdzi niezgodność, to zobowiązany jest wydać decyzję odmowną, jeśli zaś jej nie stwierdzi - ma obowiązek wydać decyzję zgodną z żądaniem wnioskodawcy. Inaczej mówiąc zgodność z normami prawa powszechnie obowiązującymi jest warunkiem koniecznym, ale i wystarczającym do wydania decyzji o warunkach zabudowy. Jeżeli żaden przepis prawa nie sprzeciwia się zamierzeniu inwestycyjnemu, to organ zobligowany jest do wydania decyzji pozytywnej.

W ocenie składu orzekającego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazywał, że planowany przez Inwestora we wniosku sposób użytkowania budynku położonego przy ul. [...] (na działce nr 19, AM - 14, obręb G.) będzie stanowił zmianę dotychczasowego sposobu użytkowania tego obiektu budowlanego, nie było więc konieczności powoływania w sprawie biegłych, co zarzuciła w skardze orzekającym w sprawie organom strona skarżąca. Mając na uwadze, że wniosek Inwestora został złożony prawidłowo i zawierał wszystkie niezbędne elementy, a projektowana inwestycja okazała się zgodna z ww. przepisami, organ I instancji obowiązany był wydać decyzję ustalającą warunki zabudowy. Podstawą przedmiotowej decyzji stanowiły przepisy obowiązujące w chwili jej wydania, w tym przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Bezzasadny jest w tej sytuacji zarzut strony skarżącej, że przy wydaniu decyzji organy naruszyły art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i wywodzonej z niej zasady nie działania prawa wstecz, poprzez przyjęcie, iż przedmiotowy budynek wybudowany w roku 1966 i wtedy też oddany do użytku powinien spełniać aktualne wymogi techniczne, w szczególności ustalone ww. rozporządzeniu.

Nietrafne jest również twierdzenie strony skarżącej, że budynek położony przy ul. [...] wybudowany jako budynek mieszkalno – usługowy przez cały okres swojego funkcjonowania wykorzystywany był zgodnie z zapisem w ewidencji gruntów i budynków jako budynek mieszkalny oraz usługowy i dlatego aktualnie nie nastąpiła zmiana sposobu jego użytkowania. Analiza akt sprawy, a w szczególności okoliczności przedstawiane przez samą strony skarżącej, nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, iż przedmiotowy budynek w rzeczywistości pełnił (bezwątpienia z naruszeniem ówcześnie obowiązujących przepisów), inną funkcję (internatową, hotelową) niż wskazywana- funkcja mieszkalna wielorodzinna. Już choćby sam fakt, iż ze 195 kwater internatowych istniejących aktualnie w budynku powstanie 95 lokali mieszkalnych świadczy o tym, że w sposób istotny wewnętrzna struktura budynku zostanie zmieniona, co w konsekwencji niewątpliwe wpłynie również na zmianę sposobu użytkowania tego obiektu. Przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie określają inne warunki techniczne jakie muszą spełnić budynki mieszkalne wielorodzinne w przeciwieństwie do budynków zamieszkania zbiorowego (do których to rozporządzenie zalicza m.in. internat - vide § 3 pkt 5), np. cały rozdział 7 działu III ww. rozporządzenia poświęcony jest szczególnym wymaganiom dotyczącym mieszkań w budynkach wielorodzinnych, również poszczególne uregulowania w zakresie bezpieczeństwa przeciwpożarowego są odmienne w zależności od tego, których budynków dotyczą.

Zdaniem Sądu organ I instancji w sposób należyty określił krąg stron postępowania wyznaczając wokół działki objętej wnioskiem właściwy obszar analizowany. Zasadne -z uwagi na zakres planowanej inwestycji- było również odstąpienie przez organ od dokonania analizy urbanistyczno – architektonicznej. Podkreślić również należy, iż sama decyzja ustalająca warunki zabudowy dla tej inwestycji zawiera wszystkie niezbędne ustawowe elementy, w tym w ramach określania warunków obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji w pełni zasadne było określenie w decyzji przez organ I instancji wymaganej ilości miejsc parkingowych. Chybiony jest zarzut strony skarżącej, że nałożenie obowiązku zapewnienia odpowiedniej liczby miejsc parkingowych organ I instancji oparł na "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W.". Zaznaczy należy, iż w uzasadnieniu swojej decyzji organ I instancji wyjaśnił jedynie, że wymaganą ilość miejsc parkingowych dla projektowanej inwestycji -z uwagi na brak odpowiednich uregulowań prawnych tej kwestii - określił w oparciu o zapisy ww. Studium. Organ ten powinien był również wskazać w decyzji konkretne przepisy regulujące nałożenie tego obowiązku, niemniej brak ten nie jest uchybieniem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Podkreślić bowiem należy, iż wymóg ten wynika z samej istoty tego rodzaju inwestycji i znajduje podstawę w przepisach m.in. w art. 54 pkt 2 lit c w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p. (który wskazuje, że decyzja o warunkach zabudowy winna określać warunki obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji), w precyzującym ten przepis § 2 pkt 6 rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy czy w § 18 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (w świetle tego przepisu, liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczny miejsc, z której korzystają osoby niepełnosprawne). Odnośnie kryteriów określenia samej ilości takich miejsc postojowych rzeczywiście brak jest odpowiednich uregulowań prawnych. W tej sytuacji konieczne było ze strony organ I instancji dokonanie rozważań odnośnie potrzeb i technicznych możliwości realizacji takich miejsc postojowych na obszarze inwestycji. W tym celu uzasadnione było także informacyjne sięgnięcie przez organ m.in. do zapisów "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W.". Zapisy studium nie mogą stanowić podstawy prawnej dla wydawanych decyzji, natomiast dobrą praktyką organów gminy jest weryfikowanie zgodności wydawanych decyzji o warunkach zabudowy z treścią studium, daje to bowiem pewną gwarancję, że nie dojdzie do naruszenia ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju. Przyjęta przez organ I instancji w decyzji ilości miejsc parkingowych (0,8 miejsca na 1 lokal mieszkalny) jest w okolicznościach sprawy wielkością właściwą. Dodać należy, że błędne jest twierdzenie strony skarżącej, iż powstanie 95 lokali mieszkalnych w miejsce 195 kwater internatowych istniejących aktualnie w przedmiotowym budynku spowoduje zmniejszenie ilość pojazdów parkujących przy budynku. Doświadczenie życiowe wskazuje, że będzie wręcz przeciwnie, gdyż zmieni się struktura mieszkańców budynku (rodziny, stałe zamieszkanie).

Kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, do czego ograniczają się kompetencje Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie wykazała, by zaskarżona decyzja jak i poprzedzające ją decyzje wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa, o którym stanowi przepis art. 145 p.p.s.a. Zdaniem Sądu orzekające w sprawie organy w sposób wszechstronny i wnikliwy przeprowadziły postępowanie administracyjne, co znalazło następnie wyraz w obszernych i wyczerpujących motywach ich rozstrzygnięć.

Brak zatem było uzasadnionych podstaw do uwzględnienia skargi i z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.