II SA/Kr 1184/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 15 lutego 2012 r., Nr [...], Prezydent Miasta, działając na podstawie art 59 ust 1, art 61 ust 1 pkt 3 w zw z art 60 ust 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz U Nr 80, póz 717 ze zm ) oraz art 104 kpa, po rozpatrzeniu wniosku M. P. oraz Z. D.:

- umorzył postępowanie wszczęte na wniosek Z. D., z racji jego śmierci,

- odmówił względem M. P. ustalenia warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pn "Budowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem wbudowanym, na działce nr [...] (obr [...]) oraz wjazdem na działkę i przyłączami z sieci miejskich z działki nr [...] (obr [...]) przy ul. [...] w K."

W uzasadnieniu wskazano, ze przedstawiono szczegółowo tok postępowania Wyjaśniono, iż uzyskane w toku postępowania stanowisko Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K., wyrażające (w piśmie z dnia 7.07.2010 r oraz kolejnych pismach 16.09.2010 r. i 12.10.2011 r) negatywną opinię co do możliwości obsługi komunikacyjnej planowanej inwestycji, jednoznacznie wskazuje, ze działki drogowe nr [...] i nr [...], mające zapewnić inwestycji obsługę komunikacyjną od ul. [...], w chwili obecnej nie są urządzone zgodnie z ich przeznaczeniem i tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, iż uzbrojenie terenu w zakresie infrastruktury drogowej spełnia wymóg, o którym mowa w art. 61 ust 1 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym W ocenie organu w celu zapewnienia prawidłowej obsługi komunikacyjnej, konieczna jest budowa zjazdu z ul. [...], odcinka drogi wewnętrznej na terenie działek [...], [...] wraz ze zjazdem na teren inwestycji Organ l instancji - nawiązując do przepisu zawartego w w/w artykule oraz powołując się na rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2.03.1999 r w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie - wskazał, ze istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu (w tym także i droga - jej konstrukcja i parametry techniczne) winno być wystarczające tj zapewniające możliwość prawidłowej- bezpiecznej obsługi komunikacyjnej dla planowanego zamierzenia inwestycyjnego jak i też możliwość włączenia do drogi ruchu drogowego spowodowanego zmianą zagospodarowania terenu przyległego do drogi publicznej. Organ l instancji podał też, że w sprawie tej, w celu spełnienia w/w warunku zaproponowano (pismem z dnia 5.08.2011 r, znak: [...]) inwestorowi możliwość podpisania umowy gwarantującej zgodną z przepisami prawa obsługę komunikacyjną, jednakże Inwestor takiej umowy nie podpisał i - zdaniem organu -nie zamierza podpisać. Oznacza to, że Inwestor nie zagwarantował, iż powstanie stosowne uzbrojenie pozwalające na prawidłową obsługę komunikacyjną terenu inwestycji, co spowodowało, że organ l instancji uznał, iż w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione łącznie przesłanki wydania decyzji o warunkach zabudowy, o których mowa w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tzn. nie został spełniony warunek określony w art. 61 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy, w myśl którego istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych organ l instancji wskazał, że wystarczy aby jedna z przesłanek z art. 61 ust. 1 ustawy nie została spełniona, organ jest zobligowany do odmowy ustalenia warunków zabudowy, a co za tym idzie bez znaczenia pozostaje badanie pozostałych przesłanek. Dlatego też organ uznał, że bezprzedmiotowe jest również sporządzenie nowej analizy urbanistyczno-architektonicznej, która jedynie spowoduje znaczne wydłużenie prowadzonego postępowania. Należy dodać, że organ l instancji w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyjaśnił też powód odstąpienia od zawartej w wyroku WSA w Krakowie z dnia 23 listopada 2009r. II SA/Kr 1359/09, wykładni prawa. Organ ten wskazał, że w toku postępowania nastąpiła zmiana stanu prawnego, którą należało uwzględnić. Od dnia 17.07.2010 r. funkcjonuje znowelizowany przepis art. 2 pkt 13 ustawy a planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który obecnie brzmi: "uzbrojenie terenu" - należy przez to rozumieć drogi, obiekty budowlane, urządzenia i przewody, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami". W związku z tym organ uznał, że aby warunek zawarty w art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym był spełniony, to oprócz wszelkiego rodzaju urządzeń i przewodów dostarczających poszczególne media do terenu inwestycji, również i drogi muszą być wystarczające dla zamierzenia inwestycyjnego. Organ l instancji odniósł się też do wniesionych w toku postępowania uwag i zastrzeżeń.

Odwołanie i uzupełnienie odwołania ( k. 518 akt adm.) od powyższej decyzji złożyła M. P. zarzucając zlekceważenie w sposób rażący treści wydanego w sprawie tej wyroku WSA w Krakowie i rażące naruszenie zasady powagi rzeczy osądzonej, naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez dokonanie błędnej wykładni i dowolnej interpretacji przepisów prawnych, dokonanie ustaleń niezgodnych ze stanem faktycznym, naruszenie zasad współżycia społecznego, błędne, niezgodne z zebraną w sprawie dokumentacją źródłową ustalenia w zakresie dostępu do drogi publicznej, naruszenie zasad konstytucyjnego prawa do własności i jego ochrony, niezgodność stwierdzeń zawartych w wydanej decyzji w stosunku do istniejącego stanu faktycznego, nieuzasadniona przewlekłość postępowania i rażące działanie na szkodę Odwołującej się. Nadto w odwołaniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, a w szczególności art. 7, art. 75, art. 77, art. 78 i art. 107 § 3 k.p.a. - polegające na niepodjęciu wszelkich działań zmierzających do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, niezebraniu i nierozpatrzeniu całości materiału oraz nie sporządzeniu we właściwy sposób uzasadnienia zaskarżonej decyzji - oraz art. 9 k.p.a. poprzez brak informowania strony o uprawnieniach wynikających z podmiotowości bycia stroną w postępowaniu oraz o okolicznościach mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Jednocześnie ze składanym odwołaniem Skarżąca wniosła o przeprowadzenie szeregu dowodów (z dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy), mających -jak podała - istotne znaczenie przy rozpatrywaniu odwołania.

Natomiast uzasadniając zarzuty odnośnie kwestii umorzenia postępowania wszczętego na wniosek Z. D. odwołująca podniosła, iż organ l instancji po otrzymaniu aktu zgonu małżonka nie wszczął postępowania administracyjnego (co narusza art. 61 k.p.a.) i nie powiadomił o tym stron, jak również nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego, a decyzja o umorzeniu postępowania wobec Z. D. nie została wydana w czasie przewidzianym przepisami k.p.a. na tego rodzaju czynności i jest w jednej decyzji wraz z odmową ustalenia warunków zabudowy. Odwołująca zwróciła uwagę, że organ l instancji nie dokonał ustalenia stron postępowania na dzień wydawania decyzji o odmowie ustalenia warunków zabudowy mimo istnienia długiego okresu czasu i konieczności ustalenia spadkobierców. Odwołująca wskazała też, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji zawiera niezgodne ze stanem faktycznym stwierdzenia, że jako strony byli reprezentowani przez M. T., chociaż pismem z dnia 28.05.2009 r. (przedłożonym też do akt sprawy) wypowiedzieli udzielone pełnomocnictwo i SKO wydało decyzję (w dniu 22.06.2009 r.), kiedy M. T. nie był już ich pełnomocnikiem. Odwołująca się podniosła też, że organ l instancji wbrew jej woli i żądaniu wysłał pismo do trzech Wydziałów UM o wydanie opinii w przedmiocie inwestycji objętej wnioskiem i do chwili pisania odwołania odpowiedź otrzymali jedynie od Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w K., z pozostałych (tj. ZIKiT-u i Wydz. Kształtowania Środowiska) odpowiedź nie nadeszła. Wnosząca odwołanie zauważyła też, że organ l instancji po raz kolejny zajmuje się kwestią dostępu terenu inwestycji do drogi publicznej, chociaż kwestia ta została rozstrzygnięta w wyroku sądowym i tym samym wydłuża proces załatwienia sprawy jak i też ignoruje wyrok sądowy z dnia 29.11.2009 r. i celowo działa na niekorzyść odwołującej się. W odwołaniu M. P. wniosła też o potraktowanie złożonego zażalenia na opinię ZIKiT w K. z dnia 12.10.2011 r. jako złożonego dowodu w sprawie i rozpatrzenie go merytorycznie wraz z tym odwołaniem. Odwołująca nie podziela też poglądu organu l instancji, że nastąpiła zmiana stanu prawnego i faktycznego pomiędzy datą wyroku WSA w Krakowie, a datą wydania decyzji Organu l instancji. Powoływanie się na przepis art. 70 ust. 2 lit. b ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu i rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz.U.nr 106, póz.675) i doszukiwanie się w tym przepisie zmiany stanu prawnego jest nadużyciem prawa i rażącym jego nieprzestrzeganiem a także działaniem na jej niekorzyść. Wobec powyższego odwołująca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości w przedmiocie pkt 2 i orzeczenie o ustaleniu warunków zabudowy z uwzględnieniem treści wyroku WSA w Krakowie z dnia 23.11.2009 r. sygn. akt: II SA/Kr 1359/09 z poszanowaniem zasady powagi rzeczy osądzonej, zmianę uzasadnienia decyzji na str. 5 w części dotyczącej umorzenia postępowania wszczętego na wniosek Z. D. lub ewentualnie uchylenie decyzji w zakresie pkt 2 i przekazanie sprawy do rozpoznania przez organ l instancji lecz z konkretnymi wskazaniami SKO wynikającymi z cyt. wyżej wyroku.

M. P. złożyła również uzupełnienie do w/w odwołania wnosząc w nim o przeprowadzenie dowodów z materiałów zgromadzonych przez SKO w [...] w związku ze złożeniem zażalenia do negatywnej opinii ZiKiT w K. z dnia 12.10.2011 r., co do którego wydano w dniu 8.02.2012 r. przez SKO postanowienie o niedopuszczalności zażalenia. Odwołująca się wniosła też o dokonanie oceny dokumentacji źródłowej przekazanej przez ZIKiT w sprawie i stosowanych procedur przy wydawaniu opinii, która - zdaniem odwołującej się - jest nierzetelna, nie oparta na obowiązujących przepisach prawnych. Brak w niej przedstawienia rzetelnego i zgodnego z prawem uzasadnienia prawnego i faktycznego.

Decyzją z dnia 18 maja 2012r, znak: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], na podstawie art. 59 ust. 1, art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27.03.2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 138 § 2 k.p.a., uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi l instancji.

W uzasadnieniu wskazano, iż art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe w przypadku łącznego spełnienia wymienionych w nim (w pkt 1-5) warunków tj. między innymi, gdy teren ma dostęp do drogi publicznej (pkt 2), istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego (pkt 3). Zgodnie z ust. 5 w/w tej ustawy warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za spełniony, jeżeli wykonanie uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem. W świetle art. 2 pkt 13 cyt. ustawy, przez uzbrojenie terenu rozumieć należy drogi, obiekty budowlane, urządzenia i przewody, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Przepis art. 2 pkt 13 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym otrzymał nowe brzmienie i przez "uzbrojenie terenu" - należy rozumieć drogi, obiekty budowlane, urządzenia i przewody, o których mowa w art. 143 ust 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami. Przed nowelizacją przepis ten nie obejmował dróg. Zgodnie z art. 80 nowelizującej ustawy, do spraw o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia w życie ustawy decyzją ostateczną przepisy dotychczasowe stosuje się na wniosek inwestora, który może być złożony najpóźniej w terminie 2 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy. Wobec stwierdzenia, że w sprawie tej Inwestor nie występował z takim wnioskiem, to organ l instancji prawidłowo uznał, że przy ponownym rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy zastosowanie ma znowelizowany przepis art. 2 pkt 13, a co za tym idzie, aby warunek zapisany w pkt 3 art. 61 ust. 1 był spełniony, to należało przyjąć, że oprócz wszelkiego rodzaju urządzeń i przewodów dostarczających poszczególne media do terenu inwestycji również drogi (istniejące lub projektowane) muszą być wystarczające dla zamierzenia inwestycyjnego. Warunek ten, jak na wstępie podano, występuje niezależnie od (podanego w pkt 2 art. 61 ust.1) wymogu dostępu terenu inwestycji do drogi publicznej, którego obecnie organ l instancji nie kwestionował uwzględniając tym samym stanowisko WSA w Krakowie wyrażone w wydanym w tej sprawie wyroku z dnia 23.11.2009 r. (sygn. II SA/Kr 1359/09). Natomiast wobec wykazanej wyżej zmiany stanu prawnego, organ ten był zobowiązany uwzględnić przy ponownym rozpatrywaniu sprawy zmianę przepisu art. 2 pkt 13.

Z uzasadnienia decyzji organu l instancji wynika, iż przyczyną wydania decyzji o odmowie ustalenia warunków zabudowy dla przedmiotowego zamierzenia inwestycyjnego był brak wystarczającego uzbrojenia terenu, a konkretnie urządzonej drogi o odpowiednich parametrach technicznych zapewniających możliwość prawidłowej - bezpiecznej obsługi komunikacyjnej dla planowanego zamierzenia inwestycyjnego. Dokonując oceny spełnienia tego warunku (o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 3) organ l instancji oparł się o stanowisko Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu, wyrażone w wydanych w toku postępowania negatywnych opiniach, wydanych na podstawie przeprowadzonych wizji w terenie. Z opinii tych wynika, że obecnie działka drogowa (nr [...]) stanowiąca dojazd do terenu inwestycji jest porośnięta trawą, a więc nie jest urządzona zgodnie z jej przeznaczeniem. Dlatego też organ l instancji uznał, że taka droga nie zapewnia prawidłowej i bezpiecznej obsługi komunikacyjnej, zaś Inwestor nie zagwarantował realizacji tej drogi poprzez zawarcie z zarządcą stosownej umowy. W związku z tym organ uznał, że nie został spełniony warunek, o którym mowa wyżej, w związku z czym odmówił ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanego zamierzenia. Ze stanowiskiem tym organ odwoławczy się nie zgodził. Wprawdzie słusznie w odniesieniu do tej kwestii powołano się jego zdaniem na utrwalony już w orzecznictwie sądowym pogląd, iż celem przepisu art. 61 ust. 1 pkt 3 nie jest uzależnienie wydania decyzji o warunkach zabudowy od faktycznego istnienia uzbrojenia terenu, ale jedynie zagwarantowanie, że powstanie stosowne uzbrojenie, pozwalające na prawidłowe korzystanie z obiektów budowlanych. Niemniej jednak niewłaściwie przyjęto, że w/w przepis należy odczytywać wyłącznie literalnie, podczas gdy konieczna jest jego interpretacja uwzględniająca istotę i charakter decyzji o warunkach zabudowy. Takie stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w odniesieniu do tego rodzaju kwestii w uzasadnieniu wyroku z dnia 12.01.2012 r. (sygn. akt II SA/Kr 1643/11), w którym podał, że "zagwarantowanie takie (o jakim mowa wyżej) w drodze umowy nie jest tożsame z obowiązkiem posiadania takiej umowy już w momencie starania się o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, a oznacza posiadanie zapewnienia, gwarancji że taka umowa w przyszłości zostanie zawarta. Zapewnieniem tym może być każdy dokument wydany przez uprawnioną jednostkę"... Dalej dodano, że niecelowym byłoby wymaganie od inwestora zawierania umów mających na celu realizację uzbrojenia terenu, w sytuacji, gdy inwestor nie wie czy w ogóle uzyska decyzję o warunkach zabudowy.

Z powyższego wynika, że na tym etapie postępowania Inwestor nie musi jeszcze przedstawiać konkretnej umowy na realizację uzbrojenia terenu (w tym wypadku drogi dojazdowej), zawierającej dla Inwestora różne obwarowania jak termin rozpoczęcia i zakończenia prac oraz kary umowne. W ocenie Kolegium, za wystarczające można tutaj uznać pewne (wstępne) zobowiązanie się inwestora oraz jednostki zarządzającej terenem, na którym ma być zlokalizowana inwestycja do zawarcia w przyszłości stosownych umów gwarantujących realizację brakującego uzbrojenia terenu.

Jak ustalono, w sprawie tej nie doszło do podpisania przez Inwestora tj. M. P. przygotowanej przez ZIKiT umowy na realizację drogi dojazdowej. Nie można jednak przyjąć, że nie zamierza ona zawierać w tym względzie jakiejkolwiek umowy i realizować brakującego wystarczającego uzbrojenia terenu w postaci drogi dojazdowej. M. P. nie zgadza się jedynie z treścią samej umowy, gdyż - jak podała - jest dla niej niekorzystna, ponieważ oprócz poniesienia wysokich nakładów finansowych (bez udziału w tych kosztach właścicieli działek sąsiadujących z tą drogą) również zawiera bardzo dużo obowiązków inwestycyjnych łącznie z ponoszeniem wysokich kar umownych i przestrzeganiem terminów. Jej zdaniem koszty winny być rozłożone na wszystkich użytkowników drogi i w tej kwestii zwracała się też (drogą elektroniczną) o podjęcie negocjacji co do treści sporządzonej przez ZIKiT umowy. Natomiast w piśmie z dnia 2.03.2011 r. (k-337) zaznaczyła, że jest zainteresowana powstaniem przedmiotowej drogi.

Wobec powyższego, mając na uwadze dokonane ustalenia i w szczególności stanowisko Sądu w kwestii interpretacji w/w przepisu Kolegium uznało za celowe przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Odnosząc się natomiast do zawartych w odwołaniu zastrzeżeń dotyczących kwestii umorzenia w jednej decyzji (wraz z odmową ustalenia warunków zabudowy) postępowania wszczętego na wniosek Z. D. - Kolegium wyjaśnia, iż takie rozstrzygnięcie nie budzi zastrzeżeń. Dodać też należy, że umarzając (w związku ze zgonem Z. D.) postępowanie, nie było potrzeby wszczynania ponownie przez organ l instancji postępowania administracyjnego i powiadamiania o tym stron. W kwestii tej organ l instancji skierował pismo z dnia 29.06.2011 r. (k.406) do M. P. z informacją o zamiarze umorzenia postępowanie wobec śmierci jej męża. Fakt, iż decyzja nie została wydana zaraz tylko wraz z odmową ustalenia warunków zabudowy jest bez znaczenia dla sprawy.

Kolegium wyjaśnia również, że organ l instancji nie miał też obowiązku ustalania na nowo stron postępowania na dzień wydawania decyzji (z uwagi istnienia długiego okresu czasu) bowiem wszelkie zmiany ustalone na wstępie strony postępowania mają obowiązek zgłaszać same organowi, zgodnie z zawartą w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania informacją. Natomiast organ prowadzący sprawę, po uzyskaniu informacji o zgonie strony (np. po zwrocie korespondencji z adnotacją adresat nie żyje) ustala następców prawnych, którzy wchodzą na miejsce dotychczasowej strony. W sprawie tej nie zachodziła jednak taka potrzeba wobec przedłożonego do akt postanowienia o nabyciu spadku po zmarłym Z. D., z którego wynikało, że jedynym spadkobiercą jest żona - uczestnik nin. postępowania.

Odnośnie zaś uwag, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji zawiera niezgodne ze stanem faktycznym stwierdzenia, że jako strony byli reprezentowani przez M. T., chociaż pismem z dnia 28.05.2009 r. (przedłożonym też do akt sprawy) wypowiedzieli udzielone pełnomocnictwo i SKO wydało decyzję (w dniu 22.06.2009 r.), kiedy M. T. nie był już ich pełnomocnikiem. O d poprzedniej decyzji Prezydenta Miasta z dnia 31.03.2009 r. zostało wniesione odwołanie M. P. i Z. D. -reprezentowanych przez M. T. (k-162, t. l). Wypowiedzenie pełnomocnictwa nastąpiło 28.05.2009r, a więc już po złożeniu odwołania. Dlatego też organ odwoławczy rozpatrywał (wraz z odwołaniem Inwestorów) również odwołanie wniesione w ich imieniu przez pełnomocnika.

Kolegium podało, że organ l instancji wysyła z urzędu (a nie na wniosek bądź za zgodą Inwestora) pisma do Wydziałów UM o wydanie opinii w przedmiocie inwestycji objętej wnioskiem. W sprawie tej zostały wysłane pisma do trzech Wydziałów UM i - jak wynika z akt sprawy - odpowiedzi zostały skierowane też do Inwestorów.

Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organ l instancji nie zajmował się po raz kolejny kwestią dostępu terenu inwestycji do drogi publicznej, rozstrzygniętą w wyroku sądowym i tym samym nie zignorował wyroku sądowego z dnia 29.11.2009 r. - tylko zajmował się wystarczającym uzbrojeniem terenu, w skład którego (po znowelizowaniu przepisu art. 2 pkt 13) wchodzi droga.

W zakresie przedstawionych w uzupełnieniu odwołania, kwestii dotyczących negatywnej opinii ZiKiT w K. z dnia 12.10.2011 r. oraz stosowanych procedur przy jej wydawaniu, Kolegium wyjaśniło, iż w sprawie tej zarządcą drogi wewnętrznej (wskazanej we wniosku jako dostęp terenu inwestycji do drogi publicznej) jest Zarząd Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. -jednostka organizacyjna podległa Prezydentowi Miasta, przy pomocy której wykonuje swoje obowiązki z tego zakresu. Jednostka taka nie jest odrębnym organem, a do jej właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg. Dlatego też stanowisko wyrażane w pismach przez ZIKiT, stwierdzające brak wystarczającego (istniejącego lub projektowanego) uzbrojenia terenu w postaci drogi dojazdowej, należy w sprawie tej uznać za wydane zgodnie z jego właściwością rzeczową, a także we właściwej formie. Działka stanowiąca dostęp do drogi publicznej nie jest (zgodnie ze stwierdzeniem zawartym w opinii ZIKiT) urządzona jako droga - co potwierdzają załączone zdjęcia z terenu inwestycji i fakt ten nie wymaga dodatkowego uzasadnienia. Tym niemniej w przedmiotowej sprawie opinia taka zawiera uzasadnienie i przytacza stosowne przepisy prawne dające podstawę do działania.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na powyższą decyzję złożyła M. P. zarzucając:

- naruszenie zasady powagi rzeczy osądzonej, a w szczególności całkowite zlekceważenie treści wydanego w sprawie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 23.11.2009 r. (sygn. akt II SA/Kr 1359/09) przez organ l i II instancji (dowód: karta akt nr 322);

- naruszenie przepisów prawa materialnego tj. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez błędną wykładnię interpretacji pojęcia "działka sąsiednia", "dobre sąsiedztwo", "sąsiedztwo urbanistyczne" oraz przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26.08.2003 r. w sprawie ustalania wymagań dot. nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez ich błędną i dowolną wykładnię;

- dokonanie ustaleń niezgodnych ze stanem faktycznym;

- naruszenie zasad współżycia społecznego;

- niezgodne z dokumentacją źródłową ustalenie, że teren inwestycji nie spełnia wymogów dostępu do drogi publicznej poprzez brak uzbrojenia terenu drogi;

- naruszenie zasad konstytucyjnego prawa do własności i jego ochrony;

- niezgodność stwierdzeń zawartych w wydanej decyzji w stosunku do istniejącego stanu faktycznego;

- naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym na wynik sprawy, a w szczególności art. 7, 77, 75, 78 oraz art. 107 § 3 k.p.a. polegające na niepodjęciu wszelkich działań zmierzających do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy oraz nie zebraniu i nie rozpatrzeniu całości materiału oraz nie sporządzeniu w sposób właściwy uzasadnienia;

- naruszenie art. 9 k.p.a. poprzez brak informowania strony o uprawnieniach wynikających z podmiotowości bycia stroną w postępowaniu oraz okolicznościach mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

Nadto skarżąca zarzuciła lekceważenie przez organ l i II instancji praw osób (właścicieli działek) pochodzących z procesu scaleń [...] w K. z okresu 2001 r. oraz nieuzasadnioną w tej sprawie przewlekłość postępowania i wykorzystanie tego przy wydawaniu zaskarżonej decyzji. Podtrzymała też w całości zarzuty zawarte w odwołaniu od decyzji organu l instancji wnosząc o ich rozpatrzenie przez Sąd. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz zasądzenie kosztów.

Skarżąca wniosła też o przeprowadzenie dowodów w sprawie m.in. kompletu materiałów zgromadzonych przez SKO w [...] w związku ze złożonym zażaleniem na negatywną opinię ZIKIT w K. z dnia 12.10.2011 r. co do którego wydano w dniu 8.02.2012 r. przez SKO postanowienie (znak: [...]).

W odpowiedzi na skargę skarżony organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko i argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, póz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwanej dalej p.p.s.a. (Dz. U. z 2012r. Nr 270) sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem tj. zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego obowiązujących w dacie wydania zaskarżonego aktu. Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wady postępowania administracyjnego, skutkujące koniecznością: uchylenia decyzji, stwierdzenia jej nieważności bądź wydania decyzji z naruszeniem prawa, przewidziane są w przepisie art. 145 § 1 p.p.s.a. Natomiast w wypadku nieuwzględnienia skargi sąd w myśl art. 151 p.p.s.a.

skargę oddala.

Skarga jest uzasadniona.

Sąd dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji, jak też decyzji organu l instancji uznał, że decyzje te naruszają prawo, przepis art. 153 p.p.s.a. Sprawa była już przedmiotem rozpoznawania przez tut. Sąd w Krakowie, który wyrokiem z dnia 23.11.2009r. sygn. II SA/Kr 1359/09, uchylił decyzje obu organów. Sąd w wyroku tym wskazał przyczyny uchylenia.

Organy ponownie rozpatrując i rozstrzygając sprawę winny były wyeliminować wskazane uchybienia postępowania administracyjnego i ustalić od nowa przesłanki do ustalenia warunków zabudowy dla przedmiotowej nieruchomości, zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 1-5 ustawy z dnia 27.03.2003 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Stosownie do art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu Sądu wiążą w sprawie ten Sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Oznacza to, że Sąd obecnie rozstrzygający sprawę jak i organy zobowiązane są do uwzględnienia oceny prawnej i wskazań co do dalszego prowadzenia postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie dotyczącej ustalenie warunków zabudowy..

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 23.11.2009r. sygn. II SA/Kr 1359/09, ustalił, że działka [...] bezpośrednio styka się z ulicą [...], jest wydzielona pod drogę, że planowana inwestycja ma dostęp do drogi publicznej.

Wskazano też, że dla inwestycji można wyznaczyć nową obowiązującą linię zabudowy. Sąd w wyroku tym wskazał również, że sporządzona analiza urbanistyczna jest chaotyczna i niespójna.

Organy ponownie rozpatrując sprawę nie wykonały zaleceń powyższego wyroku, skupiły się głównie na możliwości obsługi komunikacyjnej planowanej inwestycji przez działkę drogową nr [...], stanowiącą własność gminy, poprzez pryzmat zmienionego przepisu art. 2 pkt 13 ustawy z dnia 27.03.2003 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przepisem art. 70 pkt 2 b ustawy z dnia 7.05.2010r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz.U. 2010 nr 106, póz 675), gdzie art. 2 pkt 13 otrzymał brzmienie, że "przez uzbrojenie terenu - należy rozumieć drogi, obiekty budowlane, urządzenia i przewody, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami", który wszedł w życie z dniem 17.07.2012r.

Organ odwoławczy SKO w [...], wskazał, że inwestor powinien wstępnie zobowiązać się do zawarcia stosownych umów gwarantujących realizację brakującego uzbrojenia terenu. Ustalił też, że inwestor M. P. w piśmie 3.03.2011 r. (k. 357 akt adm.) zadeklarowała, że jest zainteresowana powstaniem drogi na działce nr [...], w związku z tym organ odwoławczy cytuję: "mając na uwadze dokonane ustalenia i w szczególności stanowisko Sądu w kwestii interpretacji w/w przepisu" uznał za celowe uchylenie decyzji organu l instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia". Takie ustalenia organu odwoławczego nie mogą stanowić przesłanki do uchylenia decyzji organu l instancji, gdyż po pierwsze organ ten nie wykazał koniecznego do wyjaśnienia zakresu sprawy, mającej mieć istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie, zgodnie z art. 138 § 2 kpa. Poza tym, przede wszystkim nie wykonał wyroku tut. Sądu sygn. II SA/Kr 1359/09, biorąc oczywiście pod uwagę aktualny stan faktyczny i prawny sprawy, a także obecnie nie analizował i nie ustalał czy przedmiotowa inwestycja spełnia łącznie wszystkie przesłanki do wydania decyzji o warunkach zabudowy, nie tylko w kwestii możliwości urządzenia działki nr [...] jako działki drogowej, dojazdowej do planowanej inwestycji.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze, to zarzut naruszenia art. 153 ppsa przez organy obu instancji jest uzasadniony.

Trafny jest też zarzut, że organy naruszyły art. 9 kpa poprzez niezawiadomienie inwestora, w trybie art. 80 ustawy z dnia 7.5.2010r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, o możliwości złożenia wniosku w terminie do 2 miesięcy od wejścia w życie tej ustawy, czy przedmiotową sprawę należy prowadzić zgodnie z przepisami dotychczasowymi. W niniejszej sprawie wniosek inwestora został złożony w dniu 23.02.2007r, a więc przed wejściem w życie ustawy 7.05.2010r., a zatem organ miał obowiązek takiego pouczenia i brak takiego wniosku inwestora złożonego w trybie cyt. wyżej art. 80, bez prawidłowego jego pouczenia, nie może mieć dla niego negatywnych skutków.. Naruszenie przepisu art. 9 kpa mogłoby mieć również istotny wpływ na wynik sprawy.

Zasadny jest też zarzut niepodjęcie przez organy wszystkich działań zmierzających do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy.

Co do zarzutu przewlekłości postępowania, to w tej kwestii skarżąca może wykorzystać odrębny tryb postępowania administracyjnego. Natomiast zarzut iż organ w jednej decyzji umorzył postępowanie wszczęte na wniosek Z. D., a nie w odrębnym orzeczeniu jest trafny ale nie miało to istotnego wpływu na wynik sprawy.

Co do dalszych zarzutów skargi, Sąd na obecnym etapie nie może się do nich odnieść, skoro organy nie wykonały zaleceń tut. Sądu zawartych w wyroku z dnia 23.11.2009r. syg. II SA/Kr 1359/09. Taka kontrola może nastąpić dopiero po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym. Reasumując należy stwierdzić, że organy obu instancji naruszyły przepis art. 153 ppsa. i art. 9 kpa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Organ przy ponownym rozpatrzeniu sprawy winien wziąć pod uwagę naprowadzone wyżej okoliczności sprawy.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w pkt l sentencji wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30.08.2002r. -Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r., Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), w myśl którego Sąd w razie uwzględnienia skargi na decyzję lub postanowienie, uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

O kosztach orzeczono jak w pkt. II wyroku na podstawie art. 200 p.p.s.a.