II SA/Sz 1026/12
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
2012-11-28Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Arkadiusz Windak /przewodniczący/
Danuta Strzelecka-Kuligowska
Iwona Tomaszewska /sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Windak, Sędziowie Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Sędzia NSA Iwona Tomaszewska (spr.), Protokolant Małgorzata Płocharska-Małys, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 28 listopada 2012 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję Rektora Uniwersytetu z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku, III. zasądza od Rektora Uniwersytetu na rzecz M. W. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
M. W. , dziennikarz miesięcznika "[...] ", wnioskiem z dnia [...] r., zwrócił się do Rektora Uniwersytetu o przesłanie kserokopii wniosku dyscyplinarnego skierowanego przez rzecznika dyscyplinarnego w sprawie dr F. J. oraz o przesłanie kopii orzeczenia dyscyplinarnego z dnia [...] r.
We wniosku M. W. wskazał, że zakończyło się postępowanie dyscyplinarne wobec dr F. J. adiunkta w Instytucie Politologii i Europeistyki Uniwersytetu obwinionego o to, że w artykule naukowym "Wykluczenie społeczne osób niepełnosprawnych" naruszył prawa autorskie mgr M. F. : Doktor F. J. jako nauczyciel akademicki i naukowiec jest osobą pełniącą funkcje publiczne. Podkreślił, że na podstawie art. 3a ustawy o ochronie danych osobowych. Sprawa jest wyłączona spod działania tego aktu. Ponadto podniósł, że jest dziennikarzem specjalizującym się w publikacjach dotyczących patologii nauki i zbiera materiały prasowe.
Decyzją z dnia [...] r., Nr [...] , wydaną na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 16 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 06 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), Rektor Uniwersytetu po rozpatrzeniu wniosku M. W. odmówił udzielenia informacji publicznej.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że odpowiedzialność dyscyplinarna nauczycieli akademickich uregulowana została w art. 139 — 150 ustawy z dnia 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) oraz wydanym na podstawie tego aktu rozporządzeniu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 14 marca 2007r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego wobec nauczycieli akademickich (Dz. U. Nr 58 poz. 391). Rektor wyjaśnił, iż w myśl § 17 ust. 1 rozporządzenia rozprawa dyscyplinarna jest jawna tylko dla osób wskazanych w tym przepisie, a dodatkowo przewodniczący może wyłączyć lub ograniczyć jej jawności w całości lub części. Organ wskazał również, że dostęp do akt sprawy i znajdujących się w nich dokumentów mają wyłącznie osoby wskazane w § 10 ust. 3 i 4 oraz § 13 ust. 4 ww. rozporządzenia. Natomiast krąg podmiotów, którym doręcza się orzeczenie komisji dyscyplinarnej został określony w sposób enumeratywny w § 28 ust. 5 rozporządzenia. Rektor zaznaczył ponadto, że prawo udzielenia informacji publicznej we wnioskowanej formie podlega ochronie na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej z uwagi na to, że dr F. J. nie pełni żadnej funkcji publicznej w Uniwersytecie. Z powyższych względów organ uznał za niemożliwe udzielenie informacji publicznej w formie doręczenia żądanych kserokopii wniosku dyscyplinarnego oraz orzeczenia dyscyplinarnego.
W decyzji zawarte zostało także pouczenie, że służy od niej skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od daty otrzymania niniejszej decyzji.
M. W. powołując się na art. 17 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej zwrócił się do Rektora Uniwersytetu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.
W uzasadnieniu wniosku podniósł, że dr F. J. nadal jest naukowcem i jest zatrudniony jako nauczyciel akademicki. Jest zatem funkcjonariuszem publicznym i osobą pełniącą funkcje publiczne, a jego czyn - plagiat naukowy – był i jest związany z wykonywaną pracą.
Wskazał również, że zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej zarówno akta sądowe i prokuratorskie, w tym wyroki oraz akty oskarżenia, są po zakończeniu postępowania udostępniane dziennikarzom. Identycznie jest w stosunku do wniosków dyscyplinarnych, jak również orzeczeń dyscyplinarnych oraz innych dokumentów z postępowania dyscyplinarnego, które są informacją publiczną udostępnianą na wniosek. Na potwierdzenie powyższego M. W. odwołał się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. I OSK 391/11).
M. W. podniósł następnie, że popełnienie plagiatu naukowego i związane z tym postępowanie dyscyplinarne nie jest związane z prywatnością jakiejkolwiek osoby, a tym bardziej naukowca i nauczyciela akademickiego. Natomiast odmowa udostępnienia dokumentu dziennikarzowi pod pozorem ochrony danych osobowych jest niezgodna z art. 3a ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Wskazał też, że sprawa dotyczy plagiatu naukowego dokonanego przez kolejnego nauczyciela akademickiego Uniwersytetu, stąd w interesie społecznym jest poznanie argumentów Rzecznika Dyscyplinarnego jak i Komisji Dyscyplinarnej odnośnie wymierzenia kary. Odmowa udzielenia prasie kopii dwóch dokumentów dotyczących plagiatu naukowego, jest naruszeniem wolności prasy i jej prawa do społecznej kontroli decyzji.
Rektor Uniwersytetu decyzją z dnia [...] r. Nr [...] , po rozpatrzeniu wniosku M. W. o ponowne rozpatrzenie sprawy, na podstawie art. 104 w związku z art. 155 K.p.a. odmówił zmiany własnej decyzji z dnia 25 czerwca 2012 r. o odmowie udostępnienia informacji publicznej we wnioskowanym zakresie. W uzasadnieniu decyzji Rektor powtórzył w całości argumentację zawartą w decyzji tego organu z dnia [...] r.
Na powyższą decyzję M. W. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucając jej naruszenie art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz wnosząc o zobowiązanie Rektora Uniwersytetu do udostępnienia żądanej informacji publicznej tj. wniosku dyscyplinarnego oraz orzeczenia dyscyplinarnego dotyczącego plagiatu naukowego dr F. J.
W uzasadnieniu skargi, poza okolicznościami podniesionymi już we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, skarżący dodatkowo wskazał, że w rozpatrywanej sprawie istotny jest fakt, iż o informację publiczną ubiega się jako dziennikarz. W kontekście powyższego skarżący powołał się na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 1 czerwca 2000 r., sygn. III RN 64/00, iż "w interesie Rzeczypospolitej Polskiej leży gwarantowanie prasie jak najszerszego dostępu do informacji będących w posiadaniu organów i instytucji publicznych, rozumianego jako prawo do uzyskania informacji nie tylko w formie przekazu ustnego, pisemnego czy w innej postaci od zobowiązanego organu, lecz także przez wgląd do akt powstałych w rezultacie jego działalności.'' .
M. W. odwołał się także do pojęcia informacji publicznej oraz zakresu jej udostępniania dziennikarzom na tle stanowisk prezentowanych w literaturze i orzecznictwie sądowym. Reasumując skarżący wskazał, że adiunkt szkoły wyższej – naukowiec i nauczyciel akademicki – jest osobą pełniącą funkcje publiczne, stąd prawo do informacji publicznej nie podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej. Popełnienie plagiatu naukowego nie wchodzi w zakres prywatności osoby fizycznej. Dokumenty postępowania dyscyplinarnego są dokumentami urzędowymi w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak również są informacją mającą charakter publiczny tj. zawierającą aktualną wiedzę o sprawach publicznych. Nie mają tu zastosowania przepisy o ochronie danych osobowych.
W odpowiedzi na skargę Rektor Uniwersytetu podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.
W uzasadnieniu pisma wskazał, że krąg podmiotów, którym doręcza się orzeczenie komisji dyscyplinarnej został określony w sposób enumeratywny w § 28 ust. 5 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 14 marca 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego wobec nauczycieli akademickich i są to: obwiniony oraz jego obrońca, właściwy minister, rektor, rzecznik dyscyplinarny. Organ zaznaczył, że jawna jest treść orzeczenia dyscyplinarnego oraz ustne motywy uzasadnienia, ogłaszane na rozprawie i w tym zakresie treść ta podlega udostępnieniu jako informacja publiczna. Zdaniem Rektora nie budzi wątpliwości również okoliczność, że prawo do prywatności nie chroni nauczyciela akademickiego, jako osoby pełniącej funkcję publiczną w zakresie informacji pozostających w związku z pełnieniem tej funkcji. Wynik postępowania dyscyplinarnego pozostaje w związku z pełnioną przez nauczyciela funkcją i dlatego sama treści orzeczenia komisji dyscyplinarnej dla nauczycieli akademickich jest informacją publiczną i podlega udostępnieniu. Skarżący nie wnosił jednak o udzielenie informacji o treści wniosku dyscyplinarnego oraz orzeczenia dyscyplinarnego lecz o udostępnienie kserokopii tych dokumentów i dlatego też organ odmówił udzielenia informacji we wnioskowanej formie. Organ podniósł również, że prawo udzielenia informacji publicznej we wnioskowanej formie podlega ochronie z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, pod względem zgodności z prawem.
Ponadto w myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Kontrola zaskarżonego aktu, dokonana według wskazanego wyżej kryterium oraz w granicach rozstrzygania sądu zakreślonych w art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi doprowadziła do stwierdzenia, że ww. akt wydany został z rażącym naruszeniem prawa, uzasadniającym stwierdzenie jego nieważności.
W pierwszej kolejności odnieść należy się do trybu oraz podstaw prawnych podjęcia zaskarżonej decyzji Rektora Uniwersytetu w sprawie o udostępnienie na wniosek skarżącego informacji publicznej.
W decyzji Rektora z dnia [...] r., Nr [...] , o odmowie udzielenia informacji publicznej zawarte zostało pouczenie w przedmiocie trybu i terminu zaskarżenia tego aktu, poprzez wskazanie, że od decyzji służy prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od daty otrzymania decyzji.
W kontekście powyższego pouczenia wskazać należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji. Do tej decyzji stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni, a uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawierać powinno także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji.
W myśl art. 17 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio, przy czym wnioskodawca może wystąpić do takiego podmiotu o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do takiego wniosku stosuje się wówczas odpowiednio przepisy dotyczące odwołania.
Do udostępniania informacji publicznej, stosownie do treści art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zobligowane zostały władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w tym w szczególności:
1) organy władzy publicznej,
2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,
3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,
4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,
5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r., poz. 572 ze zm.), w wersji obowiązującej w dacie wydania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] r., uczelnia publiczna to uczelnia utworzona przez państwo reprezentowana przez właściwy organ władzy lub administracji publicznej, które to władze, na zasadach określonych w ustawie, zapewniają uczelniom publicznym środki finansowe niezbędne do wykonywania ich zadań. Art. 66 ust. 1-2 powołanej ustawy stanowi natomiast, że działalnością uczelni kieruje i reprezentuje ją na zewnątrz rektor, który jest jednocześnie przełożonym pracowników, studentów i doktorantów uczelni. Rektor ponadto opracowuje i realizuje strategię rozwoju uczelni, uchwalaną przez organ kolegialny uczelni wskazany w statucie, jak również podejmuje decyzje we wszystkich sprawach dotyczących uczelni, z wyjątkiem spraw zastrzeżonych przez ustawę lub statut do kompetencji innych organów uczelni lub kanclerza. Rektor posiada również, m. in. na podstawie art. 70 ustawy, kompetencje do załatwiania spraw indywidualnych w drodze decyzji administracyjnej, posiadając w tym zakresie status organu administracji publicznej, w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 3 K.p.a.
W świetle przywołanych regulacji wskazać należy, iż Rektor Uniwersytetu, jako kierujący uczelnią publiczną, dysponujący majątkiem publicznym oraz podejmujący rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych w drodze decyzji administracyjnej, jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W konsekwencji w rozpoznawanej sprawie zastosowanie znajdowały art. 16 i 17 ust. 1 i 2 tej ustawy, wobec czego od decyzji Rektora z dnia 25 czerwca 2012 r. przysługiwało skarżącemu prawo złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Organ błędnie pouczył zatem skarżącego o przysługującym mu prawie do złożenia skargi do sądu administracyjnego. Pomimo niniejszego uchybienia, skarżący odwołując się do treści art. 17 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, we właściwym trybie i terminie wystąpił do Rektora Uniwersytetu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Organ ten nie dostrzegł jednak własnego uchybienia i zakwalifikował wniosek skarżącego, jako podanie o zmianę lub uchylenie decyzji w trybie art. 155 K.p.a.
Weryfikacji w trybie art. 155 K.p.a. podlegać mogą, stosownie do treści powyższego przepisu wyłącznie decyzje ostateczne, na podstawie których strona nabyła prawo. Zgodnie z art. 16 § 1 K.p.a. za ostateczne uznaje się decyzje od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. W związku zatem z okolicznością, że od decyzji Rektora z dnia [...] r. przysługiwał wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy przyjąć należy, że decyzja ta nie była decyzją ostateczną w rozumieniu przepisów K.p.a. i przymiotu tego nie uzyskała wobec skutecznego złożenia przez skarżącego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Nie było zatem w przedmiotowej sprawie dopuszczalne rozstrzyganie przez organ zaskarżoną decyzją na podstawie art. 155 K.p.a.
Rozstrzygnięcie sprawy na podstawie przepisu art. 155 K.p.a. w stosunku do decyzji nieostatecznej, biorąc pod uwagę zasadę trwałości decyzji ostatecznych, sposób weryfikacji takich decyzji, jak również zasadę niezależności i niekonkurencyjności poszczególnych trybów postępowania administracyjnego, uznać należy za podjęte z rażącym naruszenie przepisów postępowania, uzasadniające stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, w oparciu o przesłankę wymienioną w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 września 2004 r., sygn. II SA/Wr 601/02, źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.nsa.gov.pl).
W konsekwencji stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji organ obowiązany będzie rozpoznać wniosek skarżącego o ponowne rozpatrzenie sprawy z odpowiednim zastosowaniem trybu odwoławczego jako trybu właściwego do weryfikacji decyzji nieostatecznej.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 156 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego, orzeczono, jak w pkt I sentencji.
Orzeczenie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji do czasu uprawomocnienia wyroku (pkt II) oparte zostało o przepis art. 152 powołanej ustawy.
W przedmiocie kosztów postępowania sądowego (pkt III), sąd orzekł na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Arkadiusz Windak /przewodniczący/Danuta Strzelecka-Kuligowska
Iwona Tomaszewska /sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Windak, Sędziowie Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Sędzia NSA Iwona Tomaszewska (spr.), Protokolant Małgorzata Płocharska-Małys, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 28 listopada 2012 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję Rektora Uniwersytetu z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku, III. zasądza od Rektora Uniwersytetu na rzecz M. W. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
M. W. , dziennikarz miesięcznika "[...] ", wnioskiem z dnia [...] r., zwrócił się do Rektora Uniwersytetu o przesłanie kserokopii wniosku dyscyplinarnego skierowanego przez rzecznika dyscyplinarnego w sprawie dr F. J. oraz o przesłanie kopii orzeczenia dyscyplinarnego z dnia [...] r.
We wniosku M. W. wskazał, że zakończyło się postępowanie dyscyplinarne wobec dr F. J. adiunkta w Instytucie Politologii i Europeistyki Uniwersytetu obwinionego o to, że w artykule naukowym "Wykluczenie społeczne osób niepełnosprawnych" naruszył prawa autorskie mgr M. F. : Doktor F. J. jako nauczyciel akademicki i naukowiec jest osobą pełniącą funkcje publiczne. Podkreślił, że na podstawie art. 3a ustawy o ochronie danych osobowych. Sprawa jest wyłączona spod działania tego aktu. Ponadto podniósł, że jest dziennikarzem specjalizującym się w publikacjach dotyczących patologii nauki i zbiera materiały prasowe.
Decyzją z dnia [...] r., Nr [...] , wydaną na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 16 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 06 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), Rektor Uniwersytetu po rozpatrzeniu wniosku M. W. odmówił udzielenia informacji publicznej.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że odpowiedzialność dyscyplinarna nauczycieli akademickich uregulowana została w art. 139 — 150 ustawy z dnia 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) oraz wydanym na podstawie tego aktu rozporządzeniu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 14 marca 2007r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego wobec nauczycieli akademickich (Dz. U. Nr 58 poz. 391). Rektor wyjaśnił, iż w myśl § 17 ust. 1 rozporządzenia rozprawa dyscyplinarna jest jawna tylko dla osób wskazanych w tym przepisie, a dodatkowo przewodniczący może wyłączyć lub ograniczyć jej jawności w całości lub części. Organ wskazał również, że dostęp do akt sprawy i znajdujących się w nich dokumentów mają wyłącznie osoby wskazane w § 10 ust. 3 i 4 oraz § 13 ust. 4 ww. rozporządzenia. Natomiast krąg podmiotów, którym doręcza się orzeczenie komisji dyscyplinarnej został określony w sposób enumeratywny w § 28 ust. 5 rozporządzenia. Rektor zaznaczył ponadto, że prawo udzielenia informacji publicznej we wnioskowanej formie podlega ochronie na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej z uwagi na to, że dr F. J. nie pełni żadnej funkcji publicznej w Uniwersytecie. Z powyższych względów organ uznał za niemożliwe udzielenie informacji publicznej w formie doręczenia żądanych kserokopii wniosku dyscyplinarnego oraz orzeczenia dyscyplinarnego.
W decyzji zawarte zostało także pouczenie, że służy od niej skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od daty otrzymania niniejszej decyzji.
M. W. powołując się na art. 17 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej zwrócił się do Rektora Uniwersytetu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.
W uzasadnieniu wniosku podniósł, że dr F. J. nadal jest naukowcem i jest zatrudniony jako nauczyciel akademicki. Jest zatem funkcjonariuszem publicznym i osobą pełniącą funkcje publiczne, a jego czyn - plagiat naukowy – był i jest związany z wykonywaną pracą.
Wskazał również, że zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej zarówno akta sądowe i prokuratorskie, w tym wyroki oraz akty oskarżenia, są po zakończeniu postępowania udostępniane dziennikarzom. Identycznie jest w stosunku do wniosków dyscyplinarnych, jak również orzeczeń dyscyplinarnych oraz innych dokumentów z postępowania dyscyplinarnego, które są informacją publiczną udostępnianą na wniosek. Na potwierdzenie powyższego M. W. odwołał się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. I OSK 391/11).
M. W. podniósł następnie, że popełnienie plagiatu naukowego i związane z tym postępowanie dyscyplinarne nie jest związane z prywatnością jakiejkolwiek osoby, a tym bardziej naukowca i nauczyciela akademickiego. Natomiast odmowa udostępnienia dokumentu dziennikarzowi pod pozorem ochrony danych osobowych jest niezgodna z art. 3a ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Wskazał też, że sprawa dotyczy plagiatu naukowego dokonanego przez kolejnego nauczyciela akademickiego Uniwersytetu, stąd w interesie społecznym jest poznanie argumentów Rzecznika Dyscyplinarnego jak i Komisji Dyscyplinarnej odnośnie wymierzenia kary. Odmowa udzielenia prasie kopii dwóch dokumentów dotyczących plagiatu naukowego, jest naruszeniem wolności prasy i jej prawa do społecznej kontroli decyzji.
Rektor Uniwersytetu decyzją z dnia [...] r. Nr [...] , po rozpatrzeniu wniosku M. W. o ponowne rozpatrzenie sprawy, na podstawie art. 104 w związku z art. 155 K.p.a. odmówił zmiany własnej decyzji z dnia 25 czerwca 2012 r. o odmowie udostępnienia informacji publicznej we wnioskowanym zakresie. W uzasadnieniu decyzji Rektor powtórzył w całości argumentację zawartą w decyzji tego organu z dnia [...] r.
Na powyższą decyzję M. W. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucając jej naruszenie art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz wnosząc o zobowiązanie Rektora Uniwersytetu do udostępnienia żądanej informacji publicznej tj. wniosku dyscyplinarnego oraz orzeczenia dyscyplinarnego dotyczącego plagiatu naukowego dr F. J.
W uzasadnieniu skargi, poza okolicznościami podniesionymi już we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, skarżący dodatkowo wskazał, że w rozpatrywanej sprawie istotny jest fakt, iż o informację publiczną ubiega się jako dziennikarz. W kontekście powyższego skarżący powołał się na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 1 czerwca 2000 r., sygn. III RN 64/00, iż "w interesie Rzeczypospolitej Polskiej leży gwarantowanie prasie jak najszerszego dostępu do informacji będących w posiadaniu organów i instytucji publicznych, rozumianego jako prawo do uzyskania informacji nie tylko w formie przekazu ustnego, pisemnego czy w innej postaci od zobowiązanego organu, lecz także przez wgląd do akt powstałych w rezultacie jego działalności.'' .
M. W. odwołał się także do pojęcia informacji publicznej oraz zakresu jej udostępniania dziennikarzom na tle stanowisk prezentowanych w literaturze i orzecznictwie sądowym. Reasumując skarżący wskazał, że adiunkt szkoły wyższej – naukowiec i nauczyciel akademicki – jest osobą pełniącą funkcje publiczne, stąd prawo do informacji publicznej nie podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej. Popełnienie plagiatu naukowego nie wchodzi w zakres prywatności osoby fizycznej. Dokumenty postępowania dyscyplinarnego są dokumentami urzędowymi w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak również są informacją mającą charakter publiczny tj. zawierającą aktualną wiedzę o sprawach publicznych. Nie mają tu zastosowania przepisy o ochronie danych osobowych.
W odpowiedzi na skargę Rektor Uniwersytetu podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.
W uzasadnieniu pisma wskazał, że krąg podmiotów, którym doręcza się orzeczenie komisji dyscyplinarnej został określony w sposób enumeratywny w § 28 ust. 5 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 14 marca 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego wobec nauczycieli akademickich i są to: obwiniony oraz jego obrońca, właściwy minister, rektor, rzecznik dyscyplinarny. Organ zaznaczył, że jawna jest treść orzeczenia dyscyplinarnego oraz ustne motywy uzasadnienia, ogłaszane na rozprawie i w tym zakresie treść ta podlega udostępnieniu jako informacja publiczna. Zdaniem Rektora nie budzi wątpliwości również okoliczność, że prawo do prywatności nie chroni nauczyciela akademickiego, jako osoby pełniącej funkcję publiczną w zakresie informacji pozostających w związku z pełnieniem tej funkcji. Wynik postępowania dyscyplinarnego pozostaje w związku z pełnioną przez nauczyciela funkcją i dlatego sama treści orzeczenia komisji dyscyplinarnej dla nauczycieli akademickich jest informacją publiczną i podlega udostępnieniu. Skarżący nie wnosił jednak o udzielenie informacji o treści wniosku dyscyplinarnego oraz orzeczenia dyscyplinarnego lecz o udostępnienie kserokopii tych dokumentów i dlatego też organ odmówił udzielenia informacji we wnioskowanej formie. Organ podniósł również, że prawo udzielenia informacji publicznej we wnioskowanej formie podlega ochronie z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, pod względem zgodności z prawem.
Ponadto w myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Kontrola zaskarżonego aktu, dokonana według wskazanego wyżej kryterium oraz w granicach rozstrzygania sądu zakreślonych w art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi doprowadziła do stwierdzenia, że ww. akt wydany został z rażącym naruszeniem prawa, uzasadniającym stwierdzenie jego nieważności.
W pierwszej kolejności odnieść należy się do trybu oraz podstaw prawnych podjęcia zaskarżonej decyzji Rektora Uniwersytetu w sprawie o udostępnienie na wniosek skarżącego informacji publicznej.
W decyzji Rektora z dnia [...] r., Nr [...] , o odmowie udzielenia informacji publicznej zawarte zostało pouczenie w przedmiocie trybu i terminu zaskarżenia tego aktu, poprzez wskazanie, że od decyzji służy prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od daty otrzymania decyzji.
W kontekście powyższego pouczenia wskazać należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji. Do tej decyzji stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni, a uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawierać powinno także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji.
W myśl art. 17 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio, przy czym wnioskodawca może wystąpić do takiego podmiotu o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do takiego wniosku stosuje się wówczas odpowiednio przepisy dotyczące odwołania.
Do udostępniania informacji publicznej, stosownie do treści art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zobligowane zostały władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w tym w szczególności:
1) organy władzy publicznej,
2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,
3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,
4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,
5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r., poz. 572 ze zm.), w wersji obowiązującej w dacie wydania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] r., uczelnia publiczna to uczelnia utworzona przez państwo reprezentowana przez właściwy organ władzy lub administracji publicznej, które to władze, na zasadach określonych w ustawie, zapewniają uczelniom publicznym środki finansowe niezbędne do wykonywania ich zadań. Art. 66 ust. 1-2 powołanej ustawy stanowi natomiast, że działalnością uczelni kieruje i reprezentuje ją na zewnątrz rektor, który jest jednocześnie przełożonym pracowników, studentów i doktorantów uczelni. Rektor ponadto opracowuje i realizuje strategię rozwoju uczelni, uchwalaną przez organ kolegialny uczelni wskazany w statucie, jak również podejmuje decyzje we wszystkich sprawach dotyczących uczelni, z wyjątkiem spraw zastrzeżonych przez ustawę lub statut do kompetencji innych organów uczelni lub kanclerza. Rektor posiada również, m. in. na podstawie art. 70 ustawy, kompetencje do załatwiania spraw indywidualnych w drodze decyzji administracyjnej, posiadając w tym zakresie status organu administracji publicznej, w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 3 K.p.a.
W świetle przywołanych regulacji wskazać należy, iż Rektor Uniwersytetu, jako kierujący uczelnią publiczną, dysponujący majątkiem publicznym oraz podejmujący rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych w drodze decyzji administracyjnej, jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W konsekwencji w rozpoznawanej sprawie zastosowanie znajdowały art. 16 i 17 ust. 1 i 2 tej ustawy, wobec czego od decyzji Rektora z dnia 25 czerwca 2012 r. przysługiwało skarżącemu prawo złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Organ błędnie pouczył zatem skarżącego o przysługującym mu prawie do złożenia skargi do sądu administracyjnego. Pomimo niniejszego uchybienia, skarżący odwołując się do treści art. 17 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, we właściwym trybie i terminie wystąpił do Rektora Uniwersytetu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Organ ten nie dostrzegł jednak własnego uchybienia i zakwalifikował wniosek skarżącego, jako podanie o zmianę lub uchylenie decyzji w trybie art. 155 K.p.a.
Weryfikacji w trybie art. 155 K.p.a. podlegać mogą, stosownie do treści powyższego przepisu wyłącznie decyzje ostateczne, na podstawie których strona nabyła prawo. Zgodnie z art. 16 § 1 K.p.a. za ostateczne uznaje się decyzje od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. W związku zatem z okolicznością, że od decyzji Rektora z dnia [...] r. przysługiwał wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy przyjąć należy, że decyzja ta nie była decyzją ostateczną w rozumieniu przepisów K.p.a. i przymiotu tego nie uzyskała wobec skutecznego złożenia przez skarżącego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Nie było zatem w przedmiotowej sprawie dopuszczalne rozstrzyganie przez organ zaskarżoną decyzją na podstawie art. 155 K.p.a.
Rozstrzygnięcie sprawy na podstawie przepisu art. 155 K.p.a. w stosunku do decyzji nieostatecznej, biorąc pod uwagę zasadę trwałości decyzji ostatecznych, sposób weryfikacji takich decyzji, jak również zasadę niezależności i niekonkurencyjności poszczególnych trybów postępowania administracyjnego, uznać należy za podjęte z rażącym naruszenie przepisów postępowania, uzasadniające stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, w oparciu o przesłankę wymienioną w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 września 2004 r., sygn. II SA/Wr 601/02, źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.nsa.gov.pl).
W konsekwencji stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji organ obowiązany będzie rozpoznać wniosek skarżącego o ponowne rozpatrzenie sprawy z odpowiednim zastosowaniem trybu odwoławczego jako trybu właściwego do weryfikacji decyzji nieostatecznej.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 156 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego, orzeczono, jak w pkt I sentencji.
Orzeczenie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji do czasu uprawomocnienia wyroku (pkt II) oparte zostało o przepis art. 152 powołanej ustawy.
W przedmiocie kosztów postępowania sądowego (pkt III), sąd orzekł na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
