II OSK 1375/11

Uzasadnienie

II OSK 1375 / 11

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 marca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę M. K. na decyzję Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2010 r., utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] września 2010 r. w przedmiocie umorzenia postępowania.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego i prawnego sprawy.

Ostateczną decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r. Starosta Międzyrzecki zatwierdził projekt budowlany i udzielił M. M. pozwolenia na przebudowę i rozbudowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego w zakresie dobudowy tarasu na pierwszym piętrze wraz z wykonaniem otworu na drzwi balkonowe w istniejącym oknie, na działce nr [...] zlokalizowanej w M. ul. [...] lokal [...]. W zatwierdzonym projekcie architektoniczno- budowlanym taras miał wymiary: długość 515 cm, szerokość 125 cm oraz wysokość poziomu dobudowanego 284 cm.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Międzyrzeczu na podstawie art. 50 ust. 1 pkt 4 oraz ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. nr 156, poz. 1118 ze zm.- zwanej dalej Prawem budowlanym) wstrzymał roboty budowlane z powodu prowadzenia ich w sposób istotnie odbiegający od projektu architektoniczno- budowlanego oraz projektu zagospodarowania terenu, zatwierdzonych decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r. Jak wskazał organ z przeprowadzonych podczas kontroli pomiarów wynika, iż dobudowany taras ma wymiary: długość 518 cm, szerokość 126 cm oraz wysokość poziomu tarasu (liczona od poziomu gruntu do poziomu posadzki) 357 cm.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2010 r. Lubuski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego na skutek zażalenia inwestora uchylił powyższe postanowienie w całości i przekazał sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia. Zdaniem organu różnice w stosunku do projektu są minimalne i nie można uznać, że odstąpienie w tym zakresie ma charakter istotny w rozumieniu art. 50 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego.

W toku dalszych czynności prowadzonych przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, projektant N. J. oświadczyła, że "w projekcie zagospodarowania terenu na planie zwymiarowane są osiowo elementy podpierające taras (słupy) posadowione na gruncie; drugi słup podpierający taras na rysunku elewacji został źle usytuowany- powinien być widoczny na tle okna, a nie obok tego okna; na rzucie parteru źle zwymiarowano odległości pomiędzy słupami- powinna być w osi 469 cm zaś świetle 442 cm". Wymiary zewnętrzne tarasu, który jest na poziomie 2,84 od poziomu odniesienia, za który przyjęto posadzkę tarasu na parterze (a nie teren), są na rzucie piętra w projekcie architektoniczno- budowlanym. Wymiary tarasu wykonanego na piętrze odbiegają nieznacznie od projektowanych: długość jest 518 zamiast 515 cm (+ 3 cm), szerokość 126 zamiast 125 cm (+ 1 cm). Z ustaleń dokonanych przez organ wynika, iż odległość pomiędzy słupami mierzona w świetle wynosi 4,42 m, a w projekcie przewidziano 4,55 m. Jeden ze słupów został usytuowany w świetle okna. Wysokość od posadzki tarasu do wierzchu podciągu wynosiła 2,82 m. W oparciu o oświadczenie projektanta, organ przyjął, iż wysokość 2,84 m podana w projekcie budowlanym jest wysokością mierzoną nie od poziomu gruntu, lecz od poziomu posadzki tarasu. Zaistniałą różnice organ uznał za minimalną i spowodowaną nieznaczną różnicą poziomu terenu. Jednocześnie organ zwrócił uwagę, iż projektant N. J. pismem z dnia 9 sierpnia 2010 r. potwierdziła stwierdzone w toku czynności różnice oraz wyjaśniła, iż rozbieżności mogły powstać w konsekwencji realizacji robót budowlanych systemem gospodarczym, jednakże nie rzutują one na bezpieczeństwo użytkowników tarasów. Odnośnie stwierdzonej zmiany w zakresie usytuowania słupa podtrzymującego taras względem okna (jeden z nich znajduje się w świetle okna), organ zauważył, że z oświadczenia projektanta wynika, że doszło do niej na skutek błędów w wymiarowaniu. Usytuowanie filaru obok okna powodowałoby wyjście poza granicę nieruchomości, wyznaczonej w chwili obecnej przez płot, osłonięty roślinnością. Organ wskazując na art. 36a ust. 1, 5 i 6 Prawa budowlanego stwierdził, iż rozstaw osiowy słupów nie może zostać uznany za istotne odstępstwo od projektu, ponieważ nie wpływa na charakterystyczne parametry części obiektu budowlanego (tarasu). Rozstaw słupów nie wpływa również na zakres objęty projektem zagospodarowania działki, wymiary tarasu są nieznacznie zmienione a różnica niewielka. Ponadto wykonywane prace nie naruszały innych przepisów i nie stwarzały zagrożenia bezpieczeństwa. Z powyższych względów, decyzją z dnia [...] września 2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 105 § 1 K.p.a. umorzył prowadzone postępowanie uznając, że nie miało miejsca istotne odstępstwo od zatwierdzonego projektu budowlanego.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł M. K. podnosząc, że budowa tarasu została zrealizowana niezgodnie z warunkami pozwolenia na budowę i zatwierdzonym projektem budowlanym, wykonany taras utrudnia i zakłóca naturalne oświetlenie dwóch pokojów dziennych i nie spełnia wymogów określonych w § 13 i 57 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75 poz. 690 ze zm.- zwanego dalej rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.).

Decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. Lubuski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Gorzowie Wielkopolskim na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Zdaniem organu odwoławczego w niniejszej sprawie nastąpiło minimalne odstępstwo od projektu budowlanego i nie można stwierdzonemu odstępstwu przypisać charakteru istotnego. Odnosząc się natomiast do zmiany usytuowania prawego słupa wspierającego konstrukcję tarasu, znajdującego się "w świetle" okna zlokalizowanego na parterze, po prawej stronie od okna mieszkania M. K., organ uznał, że również ta zmiana jest nieznaczna. Odnosząc się do zarzutów odwołania, organ odwoławczy wyjaśnił, iż przepisy § 13 i 57 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. nie mogą mieć zastosowania w sprawie. W ocenie organu odwoławczego postępowanie organu I instancji było prawidłowe, zgodne z obowiązującymi przepisami, w tym art. 7 i art. 77 K.p.a., zaś kontrolowana decyzja spełnia wymagania art. 107 § 3 K.p.a.

Skargę na powyższą decyzję złożył M. K., wnosząc o uchylenie jej oraz decyzji organu I instancji. Skarżący wskazał na naruszenie art. 36a ust. 5 oraz art. 36a ust. 6 Prawa budowlanego z uwagi na ich błędną wykładnię i uznanie, iż stwierdzone odstępstwa nie mają charakteru istotnego. Ocena zaistniałych odstępstw nie została poprzedzona oceną projektantów oraz zgodą na ich wprowadzenie. Nadto wskazał na naruszenie art. 7 w związku z art. 77 i art. 80 K.p.a. poprzez nieuwzględnienie tego, iż lokal skarżącego został w znacznym stopniu pozbawiony dostępu do światła słonecznego, na naruszenie art. 8, art. 9 i art. 11 K.p.a. przez pominięcie J. K., będącej współwłaścicielką nieruchomości, której dotyczy postępowanie oraz zarzucił naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 107 § 3 K.p.a.

W odpowiedzi na skargę Lubuski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w sprawie.

Rozpoznając powyższą skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny przytoczył ustalenia dokonane w sprawie przez organ administracji i cytując treść art. 36 a Prawa budowlanego stwierdził, iż przepis ten nie definiuje przypadków istotnego odstąpienia w sposób wyczerpujący, pozostawiając rozstrzygnięcie właściwemu organowi w ramach uznania administracyjnego. Kwalifikacja stopnia odstąpienia musi, zatem w ocenie Sądu wynikać z wszechstronnego i dogłębnego rozważenia wszystkich okoliczności faktycznych sprawy.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w przedmiotowej sprawie bezspornym jest, iż inwestor realizując obiekt budowlany dokonał zmian w stosunku do zatwierdzonego projektu budowlanego. Mianowicie inwestor, zwiększył długość balkonu o 3 cm i szerokość balkonu o 1 cm zaś jego wysokość obniżył w stosunku do poziomu tarasu należącego do skarżącego o 2 cm. Powyższe odstępstwa są, zatem znacznie mniejsze od 1 % projektowanych wymiarów. Podczas prac budowlanych został przesunięty, jak wynika z zapisów w dzienniku budowy, za zgodą projektanta, prawy słup podtrzymujący balkon w lewo o 13 cm przez co, jak stwierdzono, znajduje się on w świetle okna.

Zdaniem Sądu, w świetle kryteriów zawartych w 36a ust. 1 i 5 Prawa budowlanego, organ zasadnie przyjął, że odstępstwa ujawnione podczas dwukrotnych oględzin są niewielkie i tym samym dokonane odstępstwo od zatwierdzonego projektu nie miało charakteru istotnego w rozumieniu przepisu art. 36a ust. 5 tej ustawy. Taka kwalifikacja naruszenia projektu wynika również z oświadczenia projektantki, która miała umocowanie prawne do jej dokonania (art. 36a ust. 6 Prawa budowlanego). W rozpoznawanej sprawie informacje na rysunku projektu budowlanego naniósł pracownik organu I instancji, lecz projektantka w oddzielnym piśmie z dnia 9 sierpnia 2010 r. zawarła informacje dotyczące odstąpienia od projektu, jednocześnie uznając wprowadzone na rysunku odmiany za nieznaczne. Stanowi to, w ocenie Sądu, dopełnienie obowiązku z art. 36a ust. 6 Prawa budowlanego.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego odnośnie przesłonięcia dopływu światła dziennego do jego mieszkania, Sąd stwierdził, że rozważania w obecnym stanie prawnym, wykraczają poza granice rozpatrywanej sprawy. Inwestycja była realizowana na podstawie decyzji Starosty Powiatowego w Międzyrzeczu z dnia [...] czerwca 2009 r., korzystającej z przymiotu ostateczności, co wynika ze stosownej adnotacji. Zarzut ten w istocie kwestionuje zasadność tamtej decyzji, co godzi w zasadę niewzruszalności decyzji ostatecznych (art. 16 K.p.a.). Organy administracyjne nie mogły, zatem prowadzić postępowania wyjaśniającego, czy i w jakim rozmiarze budowa balkonu ograniczyła skarżącemu dostęp światła.

Podniesiony przez skarżącego zarzut prowadzenia budowy przez osoby do tego nieuprawnione, czego skutkiem może być wykonanie robót w sposób wadliwy, również Sąd uznał za nietrafny. W dzienniku budowy przedmiotowej inwestycji znajduje się oświadczenie S. K., który przejął obowiązki kierownika dobudowy tarasu na pierwszym piętrze budynku od M. M. S. K. w swym oświadczeniu zawarł informację o posiadanych uprawnieniach budowlanych wydanych przez "P.W.R.M. Wydz. B.U i A w Rzeszowie z dnia [...] grudnia 1972 nr [...]", która to informacja została przekazana Starostwu Powiatowemu w Międzyrzeczu.

Odnośnie zarzutów dotyczących obmiarów dokonanych podczas oględzin w dniu 7 lipca 2007 r. i przedstawienia w odwołaniu pomiarów dokonanych przez skarżącego, Sąd zauważył, że uwagi te zostały zawarte dopiero w odwołaniu, a z treści protokołu oględzin wynika, że skarżący nie wnosił żadnych uwag ani co do sposobu obmiarów, ani do ich wyników liczbowych, co potwierdził własnym podpisem. Przedstawienie przez skarżącego zastrzeżeń dopiero przed Sądem, uznano za spóźnione z uwagi na treść art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej P.p.s.a.), bowiem nie można objąć "wyrokowaniem kwestii, która nie była podniesiona w postępowaniu administracyjnym".

Przechodząc z kolei do zarzutu braku zawiadomienia małżonki skarżącego J. K., jako współwłaścicielki nieruchomości, o toczącym się postępowaniu i tym samym niedopuszczenie jej do udziału w sprawie, Sąd uznał, iż stanowi to o naruszeniu przepisów postępowania administracyjnego art. 7, art. 10 i art. 61 § 4 K.p.a., nie jest to jednak naruszenie stwarzające podstawę do uchylenia przez Sąd zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a. Wprawdzie brak udziału strony bez jej winy w postępowaniu administracyjnym stanowi podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.), jednak wznowienie postępowania z tej przyczyny następuje wyłącznie na wniosek pominiętej strony (art. 147 K.p.a.). Stąd też Sąd uznał, że nie może powyższej okoliczności uwzględnić przede wszystkim z tego względu, iż tylko podmiot, który uznaje, że bez swej winy nie brał udziału w postępowaniu, co powoduje zaistnienie przesłanki wznowieniowej określonej w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., jest uprawniony do podnoszenia tego zarzutu.

Wskazując na treść art. 105§1 K.p.a., Sąd pierwszej instancji uznał, że przeprowadzone postępowanie administracyjne wykazało, że nie miało miejsca istotne odstępstwo od zatwierdzonego projektu budowlanego i z tego względu podzielił stanowisko organu, że skoro nie istniał przedmiot postępowania to należało je umorzyć jako bezprzedmiotowe. Natomiast zarzuty podniesione w skardze okazały się chybione.

Z przedstawionych wyżej przyczyn, Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę na podstawie art. 151 P.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł M. K., zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

I. naruszenia przepisów prawa materialnego:

1. przez błędną wykładnię przepisu art. 36a ust. 5 Prawa budowlanego polegającą na uznaniu, że odstąpienie przez inwestora M. M. od zatwierdzonego projektu budowlanego miało charakter "nieistotnego odstąpienia od projektu" i tym samym nie wymagało uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę, a przede wszystkim, że jest dopuszczalne, podczas gdy odstąpienie to z uwagi na jego rodzaj miało charakter "odstąpienia istotnego",

2. przez błędną wykładnię art. 36a ust. 6 Prawa budowlanego z uwagi na to, że wprowadzone przez inwestora odstępstwa od projektu architektoniczno- budowlanego i błędnie zakwalifikowane jako nieistotne, nie zostały, wbrew obowiązkowi z ust. 6 art. 36a poprzedzone oceną projektantów, ani też ich zgodą na ich wprowadzenie, pomimo, że to projektant dokonuje (co znaczy, że nie jest to jego uprawnienie, a obowiązek) kwalifikacji zamierzonego odstąpienia oraz jest obowiązany zamieścić w projekcie budowlanym odpowiednie informacje (rysunek i opis) dotyczące odstąpienia, o którym mowa w ust. 5, natomiast w okolicznościach sprawy, jak błędnie przyjął to Sąd pierwszej instancji za takową kwalifikację nie sposób uznać ogólnikowego stwierdzenia jednego tylko ze współprojektantów- N. J., iż rozbieżności w stosunku do projektu, jakie powstały w związku z budową tarasu, nie rzutują na bezpieczeństwo jego użytkowania i które to stwierdzenia nie tylko, że nie zostały w żaden sposób uzasadnione, to przede wszystkim oczywiście nie spełniają wymogu, kwalifikacji zamierzonego odstąpienia od projektu".

II. naruszenie prawa procesowego:

1. art. 7 K.p.a. w zw. z art. 77 K.p.a. i 80 K.p.a. poprzez nieuwzględnienie słusznego interesu skarżącego, polegającego na niewzięciu pod uwagę tego, że organy administracji nie wykorzystały wszelkich możliwości zebrania dokumentów oraz poprzez nieprawidłową ich analizę, wskutek czego lokal skarżącego zostanie w znacznym stopniu pozbawiony dostępu do światła słonecznego, a w szczególności poprzez błędne uznanie, że rozważania w zakresie zarzutu przesłonięcia dopływu światła dziennego do mieszkania skarżącego, wykraczają poza granice rozpatrywanej sprawy, gdyż inwestycja realizowana była na podstawie decyzji Starosty Powiatowego w Międzyrzeczu z dnia [...] czerwca 2009 roku Nr [...], korzystającej z przymiotu ostateczności, podczas gdy skarżący kwestionował, że jego lokal został pozbawiony dopływu światła słonecznego nie wskutek inwestycji, która, miała być realizowana w oparciu o ww. decyzję Starosty Powiatowego, ale wskutek "istotnych odstępstw inwestora od projektu budowlanego", a polegających m.in. na umieszczeniu jednej kolumny wspierającej balkon, niezgodnie z treścią projektu budowlanego w "świetle okna mieszkania skarżącego" oraz nieuwzględnieniu żądań strony dotyczących przeprowadzenia dowodu w postaci obmiarów dokonanych przez skarżącego, mimo iż dowód ten mógł przyczynić się do wyjaśnienia istotnych zagadnień spraw, a przede wszystkim miał kluczowe znaczenie dla ustalenia charakteru odstąpień od projektu budowlanego, co stanowiło przecież istotę sprawy,

2. art. 8 K.p.a., 9 K.p.a. i 11 K.p.a. poprzez nieuwzględnienie w sprawie faktu, że organy nadzoru budowlanego uchybiły obowiązkowi przeprowadzenia postępowania w sposób, który zapewniłby zaufanie skarżącego do organów państwa, a to oddalenie skargi (i tym samym utrzymanie w mocy decyzji organów nadzoru budowlanego w przedmiocie umorzenia postępowania), w sytuacji, gdy inwestor poprzez znaczne odstąpienie od projektu architektoniczno- budowlanego, doprowadził do tego, że jeden z filarów tarasu posadowiony jest w świetle okna pokoju dziennego skarżącego, natomiast fakt, iż gabaryty tarasu odbiegają znacznie od projektowanych i to jeszcze bez przeprowadzonego orynnowania tarasu, zakłócone jest i utrudnione naturalne oświetlenie dwóch pokojów w mieszkaniu skarżącego oraz poprzez uznanie, że brak powiadomienia i dopuszczenia do udziału w sprawie jako strony uprawnionej małżonki skarżącego J. K., która jest współwłaścicielką nieruchomości, której dotyczy postępowanie, nie stanowił podstawy do uchylenia przez Sąd z urzędu decyzji organów nadzoru budowlanego,

3. art. 133 P.p.s.a. poprzez wydanie orzeczenia w głównej mierze w oparciu o uzasadnienie zaskarżonej decyzji, a tym samym błędne ustalenie, iż decyzja Wojewódzkiego Lubuskiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa,

4. art. 134 w zw. z art. 3 P.p.s.a. poprzez utrzymanie w obrocie prawnym decyzji, która zawierała wady prawne oraz poprzez brak rozpatrzenia wykazywanych przez skarżącego naruszeń prawa, w kontekście społeczno- gospodarczych skutków wywołanych wadliwą decyzją,

5. art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w zw. z art. 107 § 3 K.p.a. poprzez pozostawienie w obrocie prawnym decyzji organu niższej instancji, która zawiera uchybienia dotyczące braku wyczerpującego uzasadnienia prawnego i faktycznego decyzji, w tym braku uzasadnienia dlaczego przedmiotowy taras, w ocenie organów rozpoznających sprawę w szczególności z uwagi na wprowadzenie przez inwestora innych rozwiązań technicznych i konstrukcyjnych niż przewiduje to projekt oraz odstąpienia od tegoż projektu i które to odstąpienie, w ocenie skarżącego jest znaczne, nie wpłynie negatywnie nie tylko na użytkowanie samego tarasu, ale również na konstrukcję całego budynku, oraz czy zmiana ta nie naruszy chociażby przepisów określających warunki techniczno- budowlane obowiązujące dla danego obiektu, a także czy i jak wpłynie na dotychczasowy sposób użytkowania lokalu przez skarżącego, brak wyjaśnienia dlaczego organ uznał pewne fakty za udowodnione a innym odmówił mocy dowodowej, a w szczególności twierdzeniom skarżącego odnośnie rzetelności obmiarów dokonywanych podczas oględzin w dniu 7 lipca 2007 roku i które to twierdzenia poparte zostały stosownymi dowodami w postaci obmiarów poczynionych przez skarżącego,

6. art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez dopuszczenie się nadinterpretacji stanu faktycznego i prawnego istniejącego w danej sprawie oraz bezkrytyczne przyjęcie ustaleń poczynionych w postępowaniu administracyjnym przez organy nadzoru budowlanego, a także przedstawienie stanu sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym.

Wskazując na powyższe podstawy kasacji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gorzowie Wielkopolskim do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, mimo że nie wszystkie przedstawione w niej zarzuty są trafne.

Za zasadne uznać trzeba stanowisko Sądu pierwszej instancji, że fakt nie powiadomienia J. K. o toczącym się postępowaniu nie stanowił uchybienia, które byłoby podstawą do uchylenie zaskarżonej decyzji. W skarżonym wyroku trafnie przyjęto, iż uprawnioną do zgłoszenia tego zarzutu była jedynie osoba, która bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym. Konkluzja ta znajduje również swoje oparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyroki z dnia 26 stycznia 2009 r. sygn. akt II OSK 51/08; z dnia 21 października 2009 r. sygn. akt II OSK 1628/08, OSP 2011 r., z. 2, poz. 23; z dnia 18 listopada 2009 r. sygn. akt II OSK 1781/08; z dnia 10 lutego 2011 r. sygn. akt II OSK 277/10; z dnia 9 czerwca 2011 r. sygn. akt II OSK 990/10- orzeczenia dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem internetowym http://orzeczenia.nsa.gov.pl/). Z powyższych względów nieuprawniony jest przedstawiony w kasacji zarzut naruszenia art. 8, art. 9 i art. 11 K.p.a.

Nie jest też trafny zarzut kasacji dotyczący naruszenia art. 134 w związku z art. 3 P.p.s.a., art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w związku z art. 107 § 3 K.p.a. oraz art. 7 K.p.a. w związku z art. 77 i art. 80 K.p.a. Za pozbawione zasadności uznać również trzeba zarzuty dotyczące naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. oraz art. 133 P.p.s.a., gdyż strona skarżąca nie wykazała, aby w skarżonym wyroku oparto się na innych niż znajdujące się w aktach sprawy dokumentach, czy też aby przytoczono ustalenia organu bez ich oceny pod względem zgodności z prawem.

W przedmiotowej sprawie niezakwestionowaną okolicznością był fakt, że w oparciu o decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę zrealizowano budowę tarasu na wysokości pierwszego piętra. Poza sporem było też to, iż budowany taras oparto na filarach, przy czym jeden z filarów usytuowano w trakcie realizacji robót w świetle okna mieszkania znajdującego się na parterze. Takiego usytuowania słupa podtrzymującego taras, zatwierdzony projekt nie przewidywał. Przedmiot sporu w niniejszej sprawie stanowiła kwalifikacja powyższego odstępstwa od warunków decyzji zatwierdzającej projekt budowlany. Sąd pierwszej instancji, podzielając stanowisko organu, uznał, że powyższe odstępstwo nie jest istotne, co w konsekwencji stanowiło w ocenie tegoż Sądu o zasadności umorzenia prowadzonego postępowania administracyjnego.

Analizując powyższą kwestię, podzielić należało ocenę skarżącego kasacyjnie, iż w okolicznościach niniejszej sprawy miał miejsce przypadek istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego, o którym mowa w art. 36a ust. 5 Prawa budowlanego. Zauważyć przy tym trzeba, iż Sąd pierwszej instancji trafnie wskazywał na brak zdefiniowania przez ustawodawcę pojęcia "nieistotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego" i konieczność wszechstronnego i dogłębnego rozważania wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, jednakże nie sposób podzielić konkluzji Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, jaką wysnuto z przedstawionych okoliczności faktycznych zaistniałych w rozpoznawanej sprawie.

Jak zwracano uwagę w orzecznictwie, z uwagi na szeroki zakres znaczeniowy przesłanek określonych w art. 36a ust. 5 Prawa budowlanego oraz związane z tym różne możliwości interpretacyjne, okoliczność, czy w danej sytuacji planowane przez inwestora odstąpienie zostanie uznane za istotne czy nieistotne, będzie wymagać wnikliwej i wszechstronnej oceny organu, przy uwzględnieniu charakteru inwestycji oraz wartości wyrażonych w art. 4, art. 5 i art. 9 (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2010 r. sygn. akt II OSK 1273/09). Podzielając ten pogląd, zaznaczyć trzeba, iż dokonując kwalifikacji takiego odstępstwa, uwzględnić również trzeba zasadę poszanowania, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego). O ile, zaakceptować należy ocenę Sądu pierwszej instancji, iż zwiększone nieznacznie rozmiary obiektu budowlanego nie świadczą o istotnym odstępstwie, o tyle za istotne odstępstwo uznać już należało, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, zmianę ustawienia prawego słupa podpierającego taras. W efekcie powyższego odstępstwa, a co było okolicznością w sprawie niekwestionowaną, doszło do zmiany polegającej na tym, iż zrealizowany słup, został ustawiony w świetle istniejącego okna. Taka zmiana usytuowania słupa, oddziaływująca przede wszystkim na sposób wykonywania uprawnień właścicielskich lokalu osoby trzeciej, stanowi o istotnym odstąpieniu od zatwierdzonego projektu budowlanego. Konsekwencją powyższego stanowiska jest konieczność ziszczenia się wymogu zawartego w art. 36a ust. 6 Prawa budowlanego, co należy uwzględnić też przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Stwierdzić, bowiem trzeba, że w myśl art. 36a ust. 6 Prawa budowlanego tylko projektant, a nie osoba trzecia, jest upoważniony do dokonania kwalifikacji zamierzonego odstąpienia oraz tylko projektant obowiązany jest zamieścić w projekcie budowlanym odpowiednie informacje (rysunek i opis) dotyczące odstąpienia, o którym mowa w ust. 5 cyt. przepisu.

Z powyższych względów za zasadny uznać należało przedstawiony w kasacji zarzut naruszenia prawa materialnego to jest art. 36a ust. 5 Prawa budowlanego przez jego błędną wykładnię, bowiem nie do zaakceptowania jest pogląd, iż zmiana usytuowania słupa w sposób zaistniały w niniejszej sprawie nie stanowi istotnej zmiany charakterystycznych parametrów realizowanego tarasu.

Z przedstawionych wyżej przyczyn, wobec nie stwierdzenia naruszeń przepisów postępowania, a jedynie naruszenia prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i rozpoznał wniesioną skargę, która w ustalonym stanie faktycznym sprawy przyjętym przez Sąd pierwszej instancji zasługiwała na uwzględnienie. Błędna kwalifikacja odstępstwa od zatwierdzonego projektu budowlanego przyjęta przez organy administracji, stanowiła o konieczności uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Ponownie rozpoznając sprawę, organ nadzoru budowlanego zobowiązany będzie do kontynuowania wdrożonej procedury naprawczej prowadzonej w oparciu o art. 50- 51 Prawa budowlanego.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) uchylił skarżony wyrok oraz decyzję organu II i I instancji. O kosztach postępowaniu orzeczono na mocy art. 203 pkt 1 w związku z art. 200 tej ustawy.