IV SA/Po 819/12

Uzasadnienie

Decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. (dalej - Kolegium, SKO) z dnia [...] października 2011 r. została uchylona decyzja Burmistrza Gminy [...] (dalej - Burmistrz) o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie energetycznej sieci kablowej w miejscowości [...]. Przyczyną uchylenia decyzji było głównie nie dochowanie wymogów formalnych (brak pełnomocnictwa, brak prawidłowych doręczeń) oraz brak uzasadnienia celu publicznego planowanej inwestycji.

Decyzją z dnia [...] lutego 2012 nr [...], na podstawie art. 2 pkt 5, art. 4 ust. 2 pkt 1, art. 50 ust. 1, art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U.Nr 80 poz. 717 z 2003 r., dalej – ustawa planistyczna), art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm., dalej – Kpa) oraz art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz.U.Nr 102 poz. 651 z 2010 r. z późn. zm., dalej – Ugn), w związku z decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. (dalej - Kolegium, SKO) z dnia [...] października 2011 r. uchylającą wcześniejszą decyzję Burmistrza Gminy [...] (dalej - Burmistrz) z dnia [...] sierpnia 2011 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego i po ponownym rozpatrzeniu wniosku [...] Sp. z o.o. (dalej - Inwestor) z dnia [...] czerwca 2011 r. o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie energetycznej sieci kablowej na terenie działek o nr ew. [...] (część), [...] (część), [...] (część), [...] (część), [...] (część), [...] (część), [...] (część), [...] (część), [...], [...](część), obręb [...], gm. [...] (dalej - odpowiednio: Inwestor, Inwestycja, Sieć energetyczna), Burmistrz orzekł ponownie o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ podniósł, że planowana Inwestycja polega na budowie energetycznej sieci kablowej niskiego napięcia, przy czym projektowana linia kablowa 0,4 kV będzie miejscem przyłączenia budynków mieszkalnych, realizowanych na przedmiotowym terenie. Inwestycja nie jest zaliczana do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko i nie wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, a tym samym uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Teren nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Odwołując się do art. 2 pkt. 5 ustawy planistycznej i art. 6 Ugn organ stwierdził, że planowana Inwestycja jest inwestycją celu publicznego, dotyczy bowiem działań o znaczeniu lokalnym (gminnym) i dotyczy budowy przewodów i urządzeń służących do przesyłania i dystrybucji energii elektrycznej.

Następnie odnosząc się do art. 50 ustawy planistycznej w zw. art. 61. ust. 1 pkt. 4 oraz art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (tekst jednolity Dz.U. Nr 121 poz. 1266 z 2004 r. ze zm., dalej - uogril) podniesiono, że teren objęty wnioskiem o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego nie stanowią grunty wymienione w art. 7 ust. 2 uogril, tym samym teren objęty wnioskiem nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne.

Ustalono, że teren objęty wnioskiem nie leży na terenach uzdrowiskowych, parku narodowego i jego otuliny, terenach górniczych i terenach narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych, obszarach objętych przepisami o ochronie przyrody i ochronie zabytków.

Organ wskazał nadto, że sporządzenie projektu decyzji, zgodnie z art. 50 ust. 4 ustawy planistycznej, powierzono osobie wpisanej na listę izby samorządu zawodowego urbanistów. Projekt decyzji został przesłany do organów właściwych w sprawie ochrony gruntów rolnych oraz melioracji wodnych tj. do Starosty [...] (dalej - Starosta) oraz Marszałka Województwa [...] (dalej - Marszałek), celem uzgodnienia inwestycji w odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele rolne. Starosta uzgodnił projekt decyzji bez uwag i zastrzeżeń. Marszałek do dnia wydania decyzji nie wyraził swojego stanowiska na piśmie, co - zgodnie z przepisem art. 53 ust. 5 ustawy planistycznej, powoduje, że uzgodnienie uważa się za dokonane. Opinie pozytywną wydał również Wydziału Inwestycyjno – Technicznego Urzędu Gminy, zajmujący się zarządzaniem drogami gminnymi.

Nie podlegał natomiast uzgodnieniom z właściwym organem w sprawie ochrony gruntów leśnych tj. dyrektorem regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych, bowiem teren objęty wnioskiem nie dotyczył gruntów leśnych oznaczonych w Ewidencji gruntów i budynków symbolem Ls (działka nr [...], obręb [...], oznaczona jest symbolami: RVI, PsVI, LslV i LsV, ale jak wykazano powyżej, wniosek Inwestora i decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego obejmuje jedynie część terenu działki, oznaczonego symbolem RVI -użytek rolny).

Organ skonstatował, że zgodnie z art. 56 ustawy planistycznej nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi, a stwierdzono, iż zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi i nie narusza ładu przestrzennego.

Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli R. i L. S. (dalej - skarżący) podnosząc, że teren Inwestycji nie jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego, a Inwestycja zlokalizowana jest na terenie rolnym, jednocześnie nie została wydana decyzja o zmianie przeznaczenia gruntów rolnych, nadto Inwestycja nie nosi znamion celu publicznego.

Decyzją z dnia [...] maja 2012 r. [...], na podstawie art. 53, 54 i 56 ustawy planistycznej, Kolegium utrzymało w mocy decyzję Burmistrza. Zdaniem organu inwestycja jest inwestycją celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej, gdyż zgodnie z art. 6 Ugn celami publicznymi są między innymi budowa i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń. W zakresie wymogów wskazanych w art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej, organ administracyjny przytoczył uzasadnienie wyroku NSA z dnia 04 sierpnia 2011 r. II OSK 1133/11, w którym stwierdzono, iż sieć energetyczna w mieście to zespół "naczyń połączonych" stanowiących jeden zwarty system, składający się z indywidualnych odbiorców energii co jednak nie oznacza, że każdy z nich ma doprowadzoną z elektrowni indywidualnie energie, niezależnie od innych odbiorców. Powyższe uwarunkowania zdaniem organu administracyjnego wskazują na oddziaływanie o znaczeniu lokalnym inwestycji będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Organ administracyjny dodatkowo wskazał na rozmiar inwestycji oraz umieszczenie sieci w drogach publicznych, co umożliwia montowanie oświetlenia terenów publicznych oraz dalszy rozwój gminy. Zdaniem organu administracyjnego jest to więc przedsięwzięcie o znaczeniu lokalnym stanowiące realizacje celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Skarżący, działający przez pełnomocnika, zaskarżyli powyższą decyzję w całości zarzucając:

naruszenie art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej oraz art. 6 Ugn przez błędne zastosowanie tych przepisów prawnych na skutek przyjęcia, że planowana inwestycja stanowi działanie o znaczeniu lokalnym (gminnym) oraz stanowi realizacje celów, o których mowa w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami;

naruszenie art. 21 konstytucji RP poprzez dopuszczenie możliwości ograniczenia własności pomimo braku uzasadniającego to celu publicznego;

i wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Kolegium oraz poprzedzającej ją decyzji Burmistrza.

W uzasadnieniu skargi podnieśli, że są właścicielami jednej z działek gruntu (nr [...]), na której zgodnie z decyzją Burmistrza ma być usytuowana Inwestycja i z tego faktu wywodzą swój interes prawny.

Zdaniem skarżących organy naruszyły art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej na skutek ich błędnego zastosowania. W ocenie skarżących organ bezpodstawnie bowiem przyjął, że planowana Inwestycja jest inwestycją celu publicznego. Samo bowiem to, że sieć energetyczna stanowi system naczyń połączonych nie świadczy o tym, że ma ona lokalne znaczenie. Na tej zasadzie można byłoby przyjmować, że budowa przyłącza do jednej nieruchomości ma znaczenie lokalne, gdyż wejdzie w skład sieci stanowiącej system naczyń połączonych, a nie ulega wątpliwości, że taka inwestycja jak budowa przyłącza do jednej nieruchomości z uwagi na niewielki rozmiar inwestycji nie mogłaby być uznana za mającą znaczenie lokalne. Dla uznania spełnienia przesłanki znaczenia lokalnego, czy też ponadlokalnego rozmiar inwestycji ma bowiem, według skarżących, decydujące znaczenie. Organ administracyjny nie uzasadnił dlaczego rozmiar inwestycji polegającej na budowie projektowanej sieci ma uzasadniać przyjęcie jej lokalnego znaczenia, dlaczego o takim charakterze miałoby świadczyć umieszczenie sieci w drogach publicznych. Zdaniem skarżących organ nie zbadał jakie są plany urbanizacyjne w terenie projektowanej Inwestycji, ile posesji w przyszłości będzie mogło być przyłączone do sieci - co pozwoliłoby ustalić faktyczny rozmiar inwestycji, który zdaniem skarżących nie jest znaczny. Budowa sieci może mieć przy tym znaczenie jedynie dla właścicieli działek położonych w jej pobliżu, a nie ma nawet pośrednio znaczenia dla całej wspólnoty gminnej. Skarżący podnieśli, że nie istnieją przeszkody aby sieć energetyczną mającą zasilać w energie elektryczną posesje, które mają powstać w przyszłości, znajdujące się po drugiej stronie drogi w stosunku do posesji skarżących, powstała po tej stronie drogi bezpośrednio na terenie "nowych" działek czy też na terenie należącym do Gminy /nieużytki/ bez wkraczania na teren nieruchomości skarżących. Część projektowanej inwestycji przebiegająca między innymi przez działkę należącą do skarżących nie ma żadnego znaczenia dla działek, na których będą mogły powstać nowe posesje i z pewnością nie ma znaczenia lokalnego. Nie wiadomo jakie tereny publiczne mogłyby mieć zapewnione oświetlenie na skutek projektowanej inwestycji. Zdaniem skarżących organ nie wziął w ogóle pod uwagę tego, że istniejące posesje na terenie projektowanej inwestycji posiadają już przyłącza do istniejącej sieci energetycznej. Jeżeli istniejące urządzenia przesyłowe zapewniają dostępność energii elektrycznej, to nie może być mowy o realizacje celu publicznego poprzez budowę nowych instalacji. Z załączników graficznych do decyzji wynika, że teren projektowanej inwestycji obejmuje na nieruchomości skarżących grunt wokół istniejącej słupowej stacji transformatorowej. Podkreślono, że z art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że celem publicznym jest budowa i utrzymywania ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej. Nie ma zatem prawnego uzasadniania lokalizowanie inwestycji celu publicznego w terenie, gdzie nie będą budowane czy utrzymywane żadne linie czy urządzenia, ale na terenie, gdzie takie urządzenia istnieją /istniejąca stacja transformatorowa/. Przynajmniej wiec w zakresie, w którym zlokalizowano teren inwestycji na nieruchomości skarżących, decyzja narusza art. 6 Ugn przez jego błędne zastosowanie.

Skarżący podkreślili również, że decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego zazwyczaj poprzedza wszczęcie procedur wywłaszczeniowych. Organ zatem, już na obecnym etapie, powinien zbadać, czy realizacja inwestycji wkraczającej w uprawnienia właścicielskie skarżących jest uzasadniona celem publicznym i tym samym nie narusza zasad sformułowanych w art. 21 Konstytucji RP. Zdaniem skarżących nie ma podstaw do ograniczania ich prawa własności w istniejącym stanie faktycznym sprawy.

W odpowiedzi na skargę Kolegium podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2002.153.1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję, postanowienie lub inny akt administracyjny wyłącznie z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania kwestionowanego aktu. Sąd orzekając w sprawie, nie kieruje się zasadami słuszności, czy też celowości i nie ocenia kwestionowanego w skardze rozstrzygnięcia z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Przede wszystkim zaś Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi, powołaną podstawą prawną, bądź poprawnością przytoczonej w skardze argumentacji (art. 134 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2012.270 j.t., dalej - ppsa)). Zgodnie z art. 135 ppsa Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

W ocenie Sądu organu obu instancji wydały decyzję zgodne z prawem, zaś zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie, a to ze względów wskazanych poniżej.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest kwestia ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla Inwestycji, polegającej na budowie energetycznej sieci kablowej, na terenie kilku działek, wśród których jest również działka należąca do skarżących (dz. [...]).

Podstawę materialnoprawną w niniejszej sprawie stanowiły przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 Ugn. W tym z kolei przepisie ustawodawca wskazał, iż (art. 6 pkt 2 Ugn) celami publicznymi w rozumieniu ustawy są m.in. budowa i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń.

Należy stwierdzić, iż główną kwestią sporną w sprawie była kwestia uznania Inwestycji za inwestycję celu publicznego. Zdaniem Sądu, a wbrew zarzutom skargi, Inwestycja która jest przedmiotem niniejszego postępowania jest inwestycją celu publicznego.

W ślad za Naczelnym Sądem Administracyjnym (wyrok z dnia 27 kwietnia 2010 r. II OSK 648/09 LEX nr 597750) należy stwierdzić, że na pojęcie "inwestycji celu publicznego" składają się dwa elementy, których łączne wystąpienie jest warunkiem koniecznym takiego rodzaju inwestycji. Pierwszy element stanowi określenie przedmiotu inwestycji, jakim jest realizacja celu publicznego wskazanego w art. 6 u.g.n., a drugi element stanowi przypisanie inwestycji znaczenia lokalnego lub ponadlokalnego. Tak, więc z treści art. 2 pkt 5 u.p.z.p. wynika, iż warunkiem przyporządkowania inwestycji do wskazanej kategorii jest jej lokalne lub ponadlokalne znaczenie, niezależnie od tego, że winien być to cel, o jakim mowa w art. 6 u.g.n. Braki w dokonaniu przez organ administracji ustalenia, czy inwestycja ma znaczenie lokalne (gminne) lub ponadlokalne (powiatowe, wojewódzkie lub krajowe) czynią koniecznym uchylenie decyzji (por. także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 października 2010 r. II SA/Kr 910/10 LEX nr 753691).

W niniejszej sprawie organy kwestię te zbadały i uczyniły to prawidłowo. Inwestycją celu publicznego o znaczeniu lokalnym (art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej) może być także inwestycja, która swoim zasięgiem bezpośrednio służy węższemu kręgowi mieszkańców gminy, ale pośrednio ma znaczenie dla całej gminy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2011 r. II OSK 672/11, ONSAiWSA 2012/4/75, LEX 1212795).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wskazał, że ustalając treść określenia "o znaczeniu lokalnym (gminnym)", o którym mowa w art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej, nie można kierować się kryterium formy własności nieruchomości. Należy natomiast rozważyć je z punktu widzenia zaspokojenia potrzeb i interesów społeczności lokalnej tworzącej gminną wspólnotę samorządową. Jeżeli inwestycja ma na celu dostarczenie odbiorcom na terytorium gminy gazu, co mieści się w zadaniach własnych gminy, to okoliczność, że inwestycja ta w swym przebiegu obejmie wycinek terytorium gminy, a nie wszystkie lub większość położonych na jej terytorium nieruchomości, nie może stać na przeszkodzie uznania tej inwestycji, za inwestycję celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 u.p.z.p., skoro pośrednio ma znaczenie dla całej społeczności lokalnej, stanowiąc przejaw realizacji zadań własnych gminy. (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 30 listopada 2011 r. II SA/Sz 923/11, LEX nr 1113069)

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym urządzenia służące do przesyłania energii elektrycznej zaliczono do celów publicznych. I tak przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 stycznia 2009 r. II SA/Kr 735/08, (LEX nr 519780) sąd ten stwierdza: "Z brzmienia art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami wprost wynika, że do celów publicznych zaliczono jedynie urządzenia służące do przesyłania energii elektrycznej, nie zaliczając do nich urządzeń do ich wytwarzania. W wyroku z dnia 10 czerwca 2010 r. II SA/Bk 288/10 (LEX nr 737343) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku stwierdził, że "obecnie tylko budowa i utrzymanie przewodów i urządzeń ściśle służących do przesyłania energii elektrycznej stanowi ex definitione cel publiczny". Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 maja 2008 r. II OSK 548/07 (LEX nr 503449) wskazuje, że " Art. 6 u.g.n. zawiera listę celów publicznych, która nie może zostać poszerzona na drodze wykładni. W katalogu tym znajdują się, co prawda pewne "furtki" interpretacyjne, takie jak klauzula obronności państwa czy bezpieczeństwa publicznego, jednak i one muszą być tłumaczone w sposób zwężający, opierając się na przepisach innych ustaw, zgodnie z ratio legis art. 6 u.g.n., którym jest stworzenie wyraźnie oznaczonej liczby przypadków stosowania terminu "celu publicznego". Obecnie tylko budowa i utrzymanie przewodów i urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej ex definitione stanowi w tym zakresie cel publiczny, a pozostałe zamierzenia inwestycyjne z tej sfery gospodarki energetycznej do uzyskania takiej kwalifikacji potrzebują wykazania się dodatkową cechą ("niezbędnością do korzystania"), to sam fakt wytwarzania i przetwarzania energii w elektrowni wodnej (celem jej późniejszego przekazania do sieci przesyłowych) nie powinien być interpretowany jako wskazujący na ww. niezbędność. Pojęcie inwestycji celu publicznego jest w swej istocie oparte na kryterium przedmiotowym, nie zaś podmiotowym czy funkcjonalnym. Oznacza to, że inwestycję tego typu stanowi każde działanie o zasięgu lokalnym i ponadlokalnym, które realizuje cele publiczne, bez względu na to czy inwestorem jest podmiot prywatny czy publiczny. Nie ma również znaczenia zaangażowanie środków publicznych. Inwestycja celu publicznego może być finansowana równie dobrze w całości ze środków prywatnych jak i publicznych, o ile tylko realizuje cele zawarte w zamkniętym katalogu przepisu art. 6 u.g.n.

Z kolei w wyroku z dnia 4 sierpnia 2011 r. II OSK 1133/11 (LEX nr 1068960) Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje w sposób definitywny, że "budowa sieci elektroenergetycznej kablowej bez wątpienia może być zaliczona do inwestycji liniowych wymienionych w art. 6 pkt 2 u.g.n., gdyż przepisy tam zawarte nie ograniczają kręgu inwestorów, ani też rodzajów zamierzeń budowlanych, którym mają służyć urządzenia wymienione w tym przepisie. Przepis art. 6 pkt 2 u.g.n. zalicza do celów publicznych wszystkie tam wymienione inwestycje, nie ograniczając ich zakresu pod względem przedmiotowym, czy też podmiotowym bądź innym. Nie ma więc powodów, aby dokonywać wykładni tego przepisu na zasadzie wyjątku od reguły." Sąd ten wskazuje, że "podstawę prawną do ustalenia, czy dana inwestycja jest inwestycją celu publicznego, stanowią zatem przepisy art. 6 Ugn a uzupełnieniem tego jest art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej . Budowa sieci elektroenergetycznej kablowej, której dotyczy przedmiotowa sprawa bez wątpienia może być zaliczona do inwestycji liniowych wymienionych w pkt 2 art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gdyż przepisy tam zawarte nie ograniczają kręgu inwestorów, ani też rodzajów zamierzeń budowlanych, którym mają służyć urządzenia wymienione w tym przepisie. Określenie "inwestycji celu publicznego" zamieszczone w art. 2 pkt 5 u.p.z.p., stanowi jedynie doprecyzowanie zasięgu działania inwestycji wymienionych w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, które mogą być o znaczeniu lokalnym - gminnym bądź ponadlokalnym. [...] ocena, czy dana inwestycja jest inwestycją celu publicznego i czy będzie miała znaczenie lokalne, czy też ponadlokalne, powinna należeć do organów stosujących prawo i organów kontrolujących stosowanie prawa. Przepis art. 6 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami zalicza do celów publicznych wszystkie tam wymienione inwestycje, nie ograniczając ich zakresu pod względem przedmiotowym, czy też podmiotowym bądź innym. Nie ma więc powodów aby dokonywać wykładni tego przepisu na zasadzie wyjątku od reguły. Poza tym doprowadzenie przedmiotowej linii kablowej elektroenergetycznej będzie mogło w przyszłości być wykorzystane również do innych celów. Bowiem sieć elektroenergetyczna w mieście to zespół "naczyń połączonych" stanowiących pewien zwarty system, składający się z indywidualnych odbiorców energii elektrycznej, co jednak nie oznacza, że każdy z nich ma doprowadzoną z elektrowni indywidualnie energię, niezależnie od inny odbiorców. Powyższe uwarunkowania wskazują na oddziaływanie o znaczeniu lokalnym inwestycji".

Na tle powyższego należy stwierdzić, że Inwestycja będąca przedmiotem niniejszego postępowania jest inwestycją celu publicznego. Jak słusznie wskazał organ Inwestycja ma umożliwić montowanie oświetlenia terenów publicznych i dalszy rozwój gminy. Sąd nie podzielił w opisanych okolicznościach wątpliwości skarżących, co do charakteru Inwestycji.

Sąd zdaje sobie sprawę, że nie wszystkie Inwestycje spotykają się z aprobatą ze strony właścicieli nieruchomości sąsiednich, ale należy mieć na względzie treść obowiązujących przepisów. Jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 lutego 2012 r. II OSK 2189/10 (LEX nr 1138103) "szczególny charakter inwestycji celu publicznego przesądza o tym, że ich realizacja nie może być ograniczona istniejącym stanem zagospodarowania terenu, gdyż zazwyczaj będzie od tego stanu odbiegać".

Uznanie inwestycji za inwestycję celu publicznego powoduje konieczność dalszego zbadania, czy w świetle obowiązujących przepisów organy słusznie wydały decyzję lokalizacyjną.

Należy mieć na względzie, że zgodnie z art. art. 56 ustawy planistycznej nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi. Decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego jest zatem decyzją związaną. Zatem jeśli wniosek o ustalenie dotyczy inwestycji, której lokalizacja pozostaje w zgodzie z przepisami ustawy planistycznej i z unormowaniami przewidzianymi w przepisach szczególnych oraz czyni zadość warunkom formalnym, organ właściwy w sprawie winien wydać decyzję pozytywną. Organ, wydając decyzję o odmowie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, powinien w sposób niebudzący wątpliwości wykazać niezgodność zamierzeń wnioskodawcy z przepisami odrębnymi bądź też wyjaśnić okoliczności przewidziane ustawy planistycznej, uniemożliwiające pozytywne załatwienie sprawy (por. wyrok NSA z dnia 10 listopada 1998 r., II SA/Gd 375/97, LEX nr 44227; Bąkowski Tomasz, Komentarz do art. 56 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym [w:] Bąkowski Tomasz, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Zakamycze).

W świetle powyższego Sąd stwierdza, iż organy prawidłowo przeprowadziły postępowanie, w tym ustaliły stan faktyczny sprawy oraz zastosowały odpowiednie przepisy. Należy bowiem stwierdzić, iż teren Inwestycji nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zaś Inwestycja nie jest zaliczana do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko i nie wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania tego przedsięwzięcia na środowisko. Jak wskazano wcześniej Inwestycja należy do kategorii inwestycji celu publicznego. Należy również zgodzić się z organami, iż fakt że terenu objętego wnioskiem nie stanowią grunty, o których mowa w art. 7 ust. 2 Uogril powoduje, że nie jest w sprawie wymagana zgoda na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i leśne. Tym samym warunek, o którym mowa w art. 50 ust. 1 w związku z art. 61 ust. 1 pkt 3 został spełniony. Zdaniem Sądu uzyskane zostały wszystkie wymagane prawem uzgodnienia, w których mowa w art. 53 ust. 4 ustawy planistycznej. Sąd nie dopatrzy się również nieprawidłowości w ustaleniach, iż teren objęty wnioskiem nie leży na terenach uzdrowiskowych, parku narodowego i jego otuliny, terenach górniczych i terenach narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych, ani obszarach objętych przepisami o ochronie przyrody i ochronie zabytków. Słusznie również organy uznały, że nie było wymagane uzgodnienie decyzji z organem właściwym w sprawie ochrony gruntów leśnych, albowiem takie grunty nie zostały objęte wnioskiem.

Projekt decyzji zgodnie z art. 50 ust. 4 został sporządzony przez osobę wpisaną na listę izby samorządu zawodowego urbanistów albo architektów.

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd stwierdza, iż nie jest możliwe domaganie się przez organ od wnioskodawcy, czy też samodzielne modyfikowanie przez organ wniosku o wydanie decyzji lokalizacyjnej, tego zaś w istocie domagają się skarżący, wskazując na celowość lokalizacji Inwestycji na terenie "nowych" działek, czy na innej części terenu należącym do gminy. Co więcej, jak wskazano powyżej, decyzja lokalizacyjna ma charakter związany. Spełnienie ustawowych przesłanek do wydania decyzji powoduje, że organ nie tylko może, ale musi wydać decyzje pozytywną. Uwagi zatem skarżących odnoście potencjalnych innych terenów lokalizacji Inwestycji trzeba uznać za nie mające wpływu na poprawność decyzji, o ile nie zostaną one powiązane z przesłankami, od których ustawodawca uzależnia wydanie decyzji lokalizacyjnej. Takiego powiązania Sąd w niniejszej sprawie się nie dopatrzył. Podobnie - nie ma znaczenia z punktu widzenia lokalizacji inwestycji celu publicznego lokalizacja istniejącej już linii energetycznej.

W opisanych okolicznościach na podstawie art. 151 Ppsa orzeczono jak w sentencji.

ja