II SA/Kr 1378/12

Uzasadnienie

Starosta N. i decyzją z [...] czerwca 2011 r., na podstawie art. 5 ust. 2, art. 16 ust. 1 ustawy z 6. 09. 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, póz. 1198 ze zm.), w zw. z art. 6 ust.1 ustawy z 29. 08. 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U.z 2002 roku Nr 101, poz.926 ze zm.) odmówił udostępnienia wnioskodawcy J.K. informacji publicznej w zakresie oznaczenia ewid. nieruchomości w decyzji nr [...] Starosty N. z [...] maja 2009 r. znak:[...]. .

W uzasadnieniu organ podał, że 22 kwietnia 2011 r. wpłynął wniosek J.K. o udostępnienie informacji publicznej tj. kopii wydanej przez Starostę N. decyzji o pozwoleniu na budowę dla nieruchomości opisanej działką nr ewidencyjny [...] obręb Miasto R.

W orzecznictwie sądowym utrwalił się pogląd, iż w sytuacji gdy w treści informacji publicznej zawarte są dane osobowe prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu. Oznacza to, iż organ władający informacją publiczną w takiej sytuacji powinien dokonać oceny wniosku o udzielenie informacji publicznej w oparciu o przepisy ustawy z 29. 08 . 1997 r. o ochronie danych osobowych, których stanowią lex specialis w stosunku do ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem organu informacje zawierające numer ewidencyjny nieruchomości objęte są ochroną wynikającą z ustawy o ochronie danych osobowych. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych danymi osobowymi są również wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. W literaturze przyjmuje się, że charakter danych osobowych posiadają informacje z różnych dziedzin życia, o ile istnieje tylko możliwość powiązania ich z oznaczoną osobą. Danymi osobowymi są także informacje o sytuacji majątkowej danej osoby. W ocenie tut. organu charakter majątkowy mają informacje o posiadanych nieruchomościach.

W orzecznictwie administracyjnym wskazuje się, że podanie informacji o numerach działek ewidencyjnych stwarza możliwość identyfikacji właściciela nieruchomości, na której prowadzona jest inwestycja, poprzez uzyskanie w ewidencji gruntów numeru księgi wieczystej obejmującej nieruchomość o podanym oznaczeniu ewidencyjnym, a następnie przeglądnięcia działu II księgi wieczystej, co pozwala na ustalenie danych personalnych osób będących właścicielami nieruchomości

Mając na uwadze przepis art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie informacji w zakresie oznaczenia ewidencyjnego nieruchomości stanowiłoby zatem naruszenie prawa do prywatności inwestorów. Organ podkreślił, że decyzja Starosty N. nr [...] z 7 maja 2009 r. znak [...] zawiera ponadto oznaczenia ewidencyjne innych nieruchomości niż ta wymieniona we wniosku J.K.

W związku z powyższym kopia przedmiotowej decyzji z wyłączeniem oznaczenia ewidencyjnego nieruchomości została przesłana wnioskodawcy wraz z pismem z 19 maja 2011 roku, znak [...] .

Nadto organ wskazał, w decyzji osoby, które w toku postępowania o udzielnie informacji publicznej zajęły stanowisko.

J.K. wniósł odwołanie od ww. decyzji, domagając się jej uchylenia i umorzenia postępowania w tym zakresie. Odwołujący zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- art. 2 ust. 1 oraz art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez nieuzasadnione pozbawienie go żądanego dostępu do pozostających w posiadaniu organu administracji samorządowej informacji będących informacjami publicznymi, nie podlegającymi ustawowej ochronie zgodnie z postanowieniem art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej ani też innych ustaw szczególnych;

- art. 24 ust. 2 oraz ust. 3 ustawy z 17. 05. 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, ustanawiającego jawność danych przedmiotowych zawartych w operacie gruntowym;

- art. 16 ust. 2 pkt 2 u.d.i.p. poprzez pominięcie elementu obligatoryjnego uzasadnienia decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej następującej z powołaniem się na ochronę dóbr osób o których mowa w art. 5 ust. 2 u.p.i.p. - tj. pominięcie w uzasadnieniu decyzji oznaczenia podmiotów ze względu na których dobra wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji.

W uzasadnieniu odwołujący się argumentował, że ewidencja gruntów i księgi wieczyste są jawne, zatem nie może się ostać uzasadnienie odmowy udostępnienia informacji publicznej. Ponadto organ założył, że inwestorami mogą być jedynie właściciele nieruchomości, których tożsamość można teoretycznie ustalić w dziale 11 księgi wieczystej za pomocą oznaczenia księgi wieczystej uzyskanego z operatu gruntowego przy wykorzystaniu oznaczenia ewidencyjnego nieruchomości. Tymczasem zgodnie z art. 32 ust.4 pkt 2 ustawy z 7. 07. 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U.2010 r. nr 243 póz. 1623 ze zm.), przy uwzględnieniu postanowień art.3 ust. 11 oraz art. 4 tej ustawy, inwestorem może być nie tylko właściciel nieruchomości, ale każdy podmiot który wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, w szczególności wynikające również ze stosunku zobowiązaniowego. Zatem uzyskanie informacji o oznaczeniu ewidencyjnym nieruchomości, dla której wydano decyzje o pozwoleniu na budowę nijak nie pozwala na uzyskanie informacji osobowej o inwestorze który wystąpił z wnioskiem o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę. Tym samym nie powstanie ryzyko naruszenia danych osobowych inwestorów, których to dane osobowe są gromadzone i przetwarzane przez organ administracji budowlanej. Organ administracji budowlanej nie gromadzi natomiast, ani też nie przetwarza danych osobowych właścicieli nieruchomości, dla których wydano decyzje o pozwoleniu na budowę, a zatem w tym zakresie nie obowiązują restrykcje powoływanej przez organ ustawy o ochronie danych osobowych.

Odwołujący się wskazał, że uzyskanie informacji obejmującej oznaczenie

ewidencyjne nieruchomości, dla których wydano decyzje o pozwoleniu na budowę, -

miało posłużyć mu do weryfikacji, czy nie został, z naruszeniem prawa, pominięty przez organ nadzoru budowlanego jako strona postępowania w sprawie pozwolenia na budowę zakończonego przedmiotową decyzją z [...] maja 2009 roku nr [...] sygn[...] Jest bowiem właścicielem nieruchomości przylegającej do działki oznaczonej numerem ewidencyjnym [...] obręb[...] , na której obecnie realizowane są roboty budowlane.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. decyzją z [...] lipca 2012 r., znak: [...], na podstawie art. 138 § 2 w związku z art. 15 kpa, a także art.2 ust. 1, art. 2a ust 1, art. 5 ust. 2, art. 16 oraz art. 23a ust. 1 i art. 23g ustawy z 6. 09. 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, póz. 1198 ze zm.) uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi l instancji.

W uzasadnieniu Kolegium podało, że organ l instancji wydał zaskarżoną decyzję 20 czerwca 2011 r., a podstawę prawną tego orzeczenia stanowiły powołane przepisy ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Z dniem 29 grudnia 2011 r. zaczęły obowiązywać zmiany w przedmiotowej ustawie o dostępie do informacji publicznej wprowadzone ustawą z 16. 09. 2011 r. o zmianie ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 204, póz. 1195 ze zm.). Analizując przepisy przejściowe organ odwoławczy wskazał, że skoro w w/w ustawie o zmianie ustawy o dostępie do informacji publicznej brak jest przepisów przejściowych wyłączających zastosowanie nowych przepisów np. do spraw wszczętych przed jej wejściem w życie, to w sprawie niniejszej zastosowanie mają nowe przepisy wprowadzone tą zmianą.

Organ odwoławczy stanął więc na stanowisku, że zasady wykładni prawniczej oraz ogólna zasada bezpośredniego stosowania przepisów proceduralnych w nowym brzmieniu prowadzą do wniosku, że wszczęte i niezakończone przed dniem 29 grudnia 2011 r. sprawy dotyczące udostępnienia informacji publicznej, wytworzonej w celu wypełniania zadań publicznych, winny być procedowane zgodnie z przepisami rozdziału 2a ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przepisy znajdujące się w rozdziale 2a, dotyczące udostępniania informacji publicznej w celu jej ponownego wykorzystywania, niewątpliwie mają bowiem charakter szczególny (lex specialis) w stosunku do przepisów rozdziału 2, regulujących "ogólny" tryb udostępniania informacji publicznej. Oznacza to więc, że » wniosek o udostępnienie informacji publicznej, spełniającej kryteria określone w art. 23a ust. 1 ustawy, który nie został ostatecznie rozpatrzony do 29 grudnia 2011 r., winien zostać rozpoznany w trybie określonym w art. 23g, a nie w trybie określonym wart. 13-16 ustawy.

J.K. i tak wnioskował o udostępnienie informacji publicznej - kopii wydanej przez Starostę N. decyzji o pozwoleniu na budowę dla nieruchomości opisanej działką nr ewidencyjny [...] obręb [...]. Decyzje o pozwoleniu na budowę wydawane na podstawie ustawy Prawo budowlane są wytworzone przez organ l instancji w celu wypełniania zadań publicznych. Udostępnienie wnioskowanej informacji publicznej (kopii decyzji ) jak i jej .części -oznaczenia ewidencyjnego nieruchomości opisanej działką nr ewidencyjny [...]obręb [...]. w którym to zakresie toczy się postępowanie w niniejszej sprawie - nastąpi w innym celu niż pierwotny publiczny cel wykorzystywania dla którego informacja ta została utworzona. Dlatego też udostępnienie wnioskowanej informacji publicznej, jak i jej części - której udostępnienia odmówiono zaskarżoną decyzją - powinno odbywać się na zasadach określonych przez nowe przepisy wprowadzone do ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ponadto jeżeli przekazanie informacji publicznej w celu jej ponownego wykorzystywania następuje na wniosek, to wniosek ten musi spełniać warunki formalne określone w Rozporządzeniu Ministra Administracji i Cyfryzacji z 17. 01. 2012 r. w sprawie wzoru wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej. Znowelizowane przepisy określają też odrębny tryb rozpatrywania takiego wniosku i prowadzenia postępowania w tym zakresie.

Podkreślił, że jako organ II instancji ma obowiązek uwzględnić zmiany stanu faktycznego i prawnego, które nastąpiły po wydaniu orzeczenia przez organ l instancji. W postępowaniu administracyjnym organ odwoławczy nie może ograniczać się do stanu sprawy z daty wydania rozstrzygnięcia przez organ l instancji, lecz musi uwzględniać stan faktyczny i prawny istniejący w dacie rozpatrywania odwołania. Odwołując się do zasady dwuinstancyjności organ wskazał, że nie może orzekać w zakresie innym, niż uczyniono to wcześniej w pierwszej instancji.

Niezależnie od powyższego Kolegium wskazało, iż słusznie odwołujący się zarzucił naruszenie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. tj. brak oznaczenia podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji. Zaskarżona decyzja tego elementu nie zawiera, bowiem za taki nie można uznać zawartego w uzasadnieniu stwierdzenia, iż mając na uwadze przepis art. 5 ust. 2 udostępnienie informacji w zakresie oznaczenia ewidencyjnego nieruchomości stanowiłoby naruszenie prawa do prywatności inwestorów, bez doprecyzowania nawet czy chodzi o prywatność osoby fizycznej czy tajemnicę przedsiębiorcy. Wskazane uchybienie uniemożliwia Kolegium kontrolę prawidłowości zaskarżonej decyzji, niezależnie od wskazanych skutków zmiany stanu prawnego.

J.K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. , domagając się stwierdzenia nieważności decyzji i zasadzenia kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- art. 2 ust. 2 u.d.i.p. poprzez przyjęcie przez organ, wbrew wyrażonemu tym przepisem wyraźnemu zakazowi żądania od wnioskodawcy wskazywania celu żądania udostępnienia informacji publicznej oraz wbrew faktycznej woli wnioskodawcy, jakoby żądana informacja publiczna miała służyć wnioskodawcy celem ponownego wykorzystania tej informacji i publicznej;

- art. 23a ust. 1 oraz art.2a ust.2 u.d.i.p. poprzez zastosowanie w sprawie odmowy udostępnienia informacji tych szczególnych przepisów, obejmujących swoją hipotezą wyłącznie postępowanie w sprawie ponownego wykorzystywania informacji publicznej, a nie postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej, podczas gdy we wniosku skarżącego z 22 kwietnia 2011 r. wyraźnie wskazano, że skarżący żąda udostępnienia mu informacji publicznej w trybie i na zasadach regulujących udostępnianie informacji publicznej, a nie zamierza korzystać z prawa do ponownego wykorzystywania informacji publicznej;

- art. 61 ust. 1 Konstytucji RP poprzez nieuzasadnione ograniczenie konstytucyjnego prawa obywatelskiego do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej;

- art. 15 kpa, art. 138 § 2 kpa oraz art. 136 kpa poprzez wydanie decyzji kasacyjnej w prawie odmowy udostępnienia informacji publicznej w sytuacji, gdy w sprawie odmowy udostępnienia informacji nie istniały żadne dalsze okoliczności konieczne do wyjaśnienia przez organ l instancji, które mogłyby mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie w sprawie odmowy udostępnienia informacji, a które to okoliczności nie mogły zostać wyjaśnione w ramach ewentualnego uzupełniającego postępowania dowodowego prowadzonego przez organ odwoławczy, jak również poprzez brak wskazania w tej decyzji kasacyjnej okoliczności związanych z odmową udostępnienia informacji publicznej które organ l instancji powinien wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

- art.2 ust. 1 i art. 10 ust. 1 u.d.i.p. oraz art. 24 ust.2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne i art.2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece poprzez nieuzasadnione pozbawienie skarżącego dostępu do informacji publicznej o oznaczeniu ewidencyjnym nieruchomości dla których wydano decyzje o pozwoleniu na budowę, pozostającej informacją jawną i powszechnie dostępną z mocy prawa.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że ustawodawca, wprowadzając nowe rozwiązania zawarte w ustawie z 16. 09. 2011 r. o zmianie ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz niektórych innych ustaw, wskazał wprost, iż przepisy o ponownym wykorzystywaniu informacji publicznej nie naruszają dostępu do informacji publicznej. Wnioskodawca wybiera tryb z jakiego chce skorzystać - czy z ogólnego wnioskowego trybu udostępniania informacji publicznej, czy też ze szczególnego trybu ponownego wykorzystywania informacji publicznej. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. wydaje się całkowicie ignorować liczne rozstrzygnięcia Trybunału Sprawiedliwości w których wyraźnie wskazuje się, że przy ocenie implementacji dyrektyw wspólnotowych do prawodawstwa Państw Członkowskich nie można posługiwać się wyłącznie dosłownym brzmieniem samych dyrektyw. Podkreślił, że wszystkie decyzje w sprawie ustalenia warunków zabudowy wydane dla obszaru gminy uzdrowiskowej R. w postępowaniach administracyjnych wszczętych po 2 października 2005 r. dotknięte były wadą rażącego naruszenia prawa, gdyż od momentu wejścia w życie ustawy z 28. 07. 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. nr 167 póz. 1399 ze zm), Burmistrz Miasta R. był zobowiązany do zawieszania z urzędu nowo wszczynanych postępowań w sprawie ustalenia warunków zabudowy.

Skarżący, po uzyskaniu informacji obejmującej oznaczenie ewidencyjne nieruchomości dla których wydano przedmiotową decyzję o pozwoleniu na budowę w oparciu o wskazane powyżej nieważne z mocy prawa decyzje w sprawie ustalenia warunków zabudowy, zamierzał podjąć działania zmierzające do wyeliminowania z obiegu prawnego tej decyzji o pozwoleniu na budowę. Obszar gminy uzdrowiskowej R. ulega bowiem systematycznej degradacji przyrodniczej w wyniku nagminnego wydawania nieważnych pozwoleń na budowę,' dopuszczających zabudowę mieszkaniową i usługową na terenach zieleni uzdrowiskowej, opartych na decyzjach o pozwoleniu na budowę wydawanych w oparciu o nieważne decyzje w sprawie ustalenia warunków zabudowy czy też w oparciu o plan zagospodarowania przestrzennego którego nieważność potwierdzono prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 13 lipca 2011 roku sygn. akt II SA/Kr 795/11. Działania Kolegium mają na celu uniemożliwienie obywatelom wyeliminowanie tych decyzji z obrotu prawnego.

Nadto skarżący powielił argumentację przedstawiona w odwołaniu. Podkreślił, że o ile wyłączeniu z udostępnienia podlega informacja podmiotowa o tym, kto zamierza prowadzić określoną inwestycję na określonej działce, brak jest podstaw prawnych dla wyłączenia z udostępnienia informacji przedmiotowej o tym, co jest zaplanowane na określonej działce. Przeciwnie, udostępnienie takiej informacji przedmiotowej służyć może kontroli społecznej zamierzeń inwestycyjnych oraz przejrzystości działań władzy publicznej w tym zakresie.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi i podtrzymało swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Stosownie do art. 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, póz. 1270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki przewidziane w ustawie. W ramach swej kognicji sąd bada czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi stosownie do treści art. 134 §1 p.p.s.a.

W wyniku dokonanej kontroli w ocenie Sądu skarga zasługuje na uwzględnienie Skarga jest uzasadniona, albowiem zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy i przepisów postępowania administracyjnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie należy wskazać, że zaskarżona decyzja jest decyzją kasacyjną wydaną przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. w dniu [...]. 07 . 2011 r. , którą organ odwoławczy w oparciu o art. 138 § 2 kpa uchylił decyzję Starosty N. z [...] czerwca 2011 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi l instancji.

Zgodnie z treścią art. 138 § 1 kpa organ odwoławczy wydaje decyzję, w której:

1/ utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję albo

2) uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy bądź uchylając tę decyzję - umarza postępowanie pierwszej instancji, albo

3) umarza postępowanie odwoławcze

Zgodnie natomiast z art. 138 § 2 kpa stanowiącym podstawę prawną zaskarżonej decyzji organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

Należy zatem podkreślić, że przepis art. 138 § 2 kpa znajdzie zastosowanie tylko w sytuacji , gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w zakresie mającym wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że organ odwoławczy może wydać decyzję kasacyjną tylko w sytuacji, gdy zasadnie wykaże, iż przeprowadzenie dodatkowego postępowania wyjaśniającego w trybie art. 136 kpa nie będzie wystarczające dla rozstrzygnięcia sprawy.

*

Przedmiotem sprawy rozpoznanej przez organ l instancji jest udostępnienia wnioskodawcy w trybie art. 1 u.d.i.p. informacji publicznej w zakresie oznaczenia ewid. nieruchomości w "decyzji nr [...] Starosty z [...] maja 2009 r. znak: [...] udzielającej pozwolenia na budowę na ww. nieruchomości, przy czym w ocenie Starosty N. udostępnieniu podlega wyłącznie ww decyzja o pozwoleniu na budowę (w kopii), ale bez danych osobowych dotyczących inwestora, włączając w to oznaczenie ewidencyjne przedmiotowej działki.

Na skutek odwołania J.K. , który nie zgodził się z odmową udostępnienia mu ww. informacji publicznej w zakresie numeru ewid. działki inwestora wskazanej w przedmiotowej decyzji o pozwoleniu na budowę sprawa została przekazana Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w N.

Zgodnie z zasadą dwuinstancyjności (art. 15 kpa) Kolegium miało obowiązek ponownego, merytorycznego rozpoznania sprawy. W istocie obowiązek ponownego rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy sprowadza się do rozstrzygnięcia czy odmowa udzielenia informacji w zakresie udostępnienia numeru działki znajduje podstawę w prawie w tym w art. 5. ust. 2 u.d.i.p. oraz w przepisach szczególnych, w tym przede wszystkim w ustawie z 17. 05. 1989 r. prawo geodezyjnej i kartograficzne (Dz. U. z 1010 r. nr 193, póz. 1287 i w ustawie z 29. 08. 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 , nr 101, póz. 926 ze zm.). W tym miejscu należy podkreślić, że jak wynika z treści art. 138 § 2 kpa uprawnienie do orzekania kasacyjnego ( w oparciu o art. 138 § 2 ) ma charakter wyjątkowy i powinno być stosowane w ograniczonym zakresie tzn. tylko gdy wystąpią przesłanki wskazane w przepisie. Co do zasady natomiast organ odwoławczy jest zobowiązany rozpoznać wszystkie żądania, wnioski i zarzuty strony oraz ustosunkować się do nich w uzasadnieniu swej decyzji

Odnosząc powyższe do okoliczności rozpoznawanej sprawy SKO w N. miało obowiązek rozpoznać sprawę i orzec czy odmowa udostępnienia informacji publicznej w zakresie informacji dotyczącej oznaczenia ewidencyjnego działki wskazanej w przedmiotowej decyzji o pozwoleniu na budowę jest zgodna z prawem czy też jest niezasadna. A tego organ odwoławczy nie uczynił wydając decyzję kasacyjną. Należy przy tym podkreślić, że wyrzeczenie organu odwoławczego uchylające decyzję pierwszoinstancyjną jest prawidłowe. Jako prawidłowy należy ocenić także pogląd organu odwoławczego na temat udostępnienia skarżącemu żądanej informacji w tym zakresie, w którym Kolegium wskazało, że ani w prawie geodezyjnym ani w innych ustawach szczególnych nie ma podstawy prawnej uzasadniającej odmowę udostępniania takiej informacji. Pogląd ten w całości należy podzielić. Zgodnie bowiem z art. 24 ust. 2, 3 i 4 ustawy prawo geodezyjnej i kartograficzne informacje zawarte w operacie ewidencyjnym są jawne (ust. 2), każdy z zastrzeżeniem ust. 5 może żądać udostępnienia informacji zawartych w operacie ewidencyjnym (ust. 4).

Odnosząc się natomiast do stanowiska organu odwoławczego wyrażonego w kwestii trybu udostępniania informacji w zakresie żądanej kopii decyzji o pozwoleniu na budowlanym u.d.i.p. należy wskazać, że w ocenie Sądu nie jest ono zasadne. Przede wszystkim należy wskazać, że zmiana ustawy o dostępie do informacji publicznej nowelą z 16. 09. 2011 r., miała na celu implementację dyrektywy 2003/98/WE Rady i Parlamentu Europejskiego z 17.11. 2003 r. i zgodnie z treścią art. 2a ust. 2 znowelizowanej ustawy: zasady ponownego wykorzystania informacji publicznej nie naruszają prawa dostępu do informacji publicznej ani wolności jej rozpowszechniania. Nadto należy mieć na uwadze przepis art. 1 obowiązującej ustawy zgodnie, z którym każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. A zatem w ocenie Sądu nie można przyjąć, jak to uczynił organ odwoławczy, że ze względu na wprowadzoną nowelę dostęp do informacji w trybie dotychczasowym (prawo do informacji publicznej) dotyczy tylko prawa (możliwości) zapoznania się informacją, a nie możliwości posługiwania się nią, także w stosunku do innych podmiotów, a zatem w jakimś sensie do wykorzystania informacji. Należy się zgodzić z tymi poglądami doktryny, w których podkreśla się, ze wprowadzenie rozdziału 2a do u.d.i.p. nie może stanowić w istocie ograniczenia prawa do informacji jakie przysługiwało przed nowelizacją (por. komentarz do ustawy o dostępie do informacji publicznej Ireny Kamińskiej, Serwis Prawniczy LexisNexis -Lex Polonica CD/DYD s. 8

W tej sytuacji Sąd podziela pogląd wyrażony przez skarżącego, iż jego wniosek dotyczy udzielenia informacji w zakresie obejmującym również oznaczenie ewidencyjnie działki - której dotyczy decyzja o pozwoleniu na budowę udzielone decyzją Starosty N. z [...]. 05. 2009 r. znak : [...]- także w przypadku, gdy skarżący wskazuje, iż po uzyskaniu ww. informacji podejmie działania mające na celu podjęcie starań i wyeliminowanie przedmiotowej decyzji z obiegu jako nieważnej. Należy podkreślić, że w praktyce państwa demokratycznego realizacja prawa dostępu do informacji publicznej najczęściej wiąże się podejmowanie przez obywateli działań na rzecz wyeliminowania ujawnionych nieprawidłowości w funkcjonowaniu organów państwa, ale działanie takie nie jest tożsame z wykorzystaniem informacji publicznej dla innego celu niż została ona pierwotnie wytworzona (art. 23 a u.d.i.p.), a tylko w takim przypadku znajdowałby zastosowanie tryb przewidziany w rozdziale 2a. u.d.i.p.

Reasumując w ocenie Sądu nie ma żadnych przesłanek aby przyjąć, że skarżący nie może wystąpić o udostępnienie żądanej informacji o przedmiotowej działce w trybie dostępu do informacji publicznej, ale w trybie znowelizowanych przepisów rozdziału 2a u.d.i.p.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że w rozpoznawanej sprawie organ odwoławczy niewłaściwie przyjął, że żądana informacja stanowi ponowne wykorzystanie informacji publicznej, a nadto nie uzasadnił konieczności podjęcia decyzji kasacyjnej. Podkreślić w szczególności należy, że uzasadnienie decyzji wydanej przez organ odwoławczy nie pozwala na ustalenie jaki stan faktyczny organ przyjął za ustalony. Uzasadnienie decyzji nie spełnia wymogów cyt. wyżej art. 107 § 3 kpa, a poprzez to narusza także przepis art. 138 § 2 kpa. Rozpoznając sprawę ponownie organ odwoławczy winien przeprowadzić postępowanie z uwzględnieniem powyższych uwag oraz zasad postępowania, w oparciu o całość posiadanego materiału dowodowego ewentualnie stosując art. 136 kpa.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z 30. 08. 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji..

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.