II SA/Kr 1256/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 30 kwietnia 2010r. znak: [....] Prezydent Miasta K. - działając na podstawie art. 30 ust 6 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j.: Dz. U. z 2006r. Nr 156 poz. 1118) oraz art. 123 k.p.a. - po rozpatrzeniu zgłoszenia A.J. , wniósł sprzeciw wobec zamiaru wykonania robót budowlanych określonych jako budowa wolnostojącego budynku gospodarczego o pow. zabudowy do 25 m2 oraz remont istniejących obiektów budowlanych ul. [....] (działka nr [....] obr.....) w K. Analizując wniosek wraz z uzupełnieniem, organ stwierdził, że powyższe roboty nie mieszczą się w katalogu robót wymienionych w art. 29 ustawy Prawo budowlane, ponieważ wykraczają poza zakres robót, które mogą być przyjęte zgłoszeniem. Z przedłożonych przez inwestora materiałów wynika, że zgłaszany budynek gospodarczy usytuowany będzie na działce o powierzchni 376 m2. Zgodnie z art. 29 ust 1 pkt. 2 pozwolenia na budowę nie wymaga budowa "wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25m2, przy czym łączna liczba tych obiektów nie może przekraczać dwóch na każde 500m2 powierzchni działki". Oznacza to, że budynek gospodarczy może być wybudowany na działce, której powierzchnia nie może być mniejsza niż 500m2. Zdaniem organu budowa przedmiotowego budynku gospodarczego nie mieści się w artykule 29 ustawy - Prawo budowlane i zgodnie z artykułem 28 ust. 1 tej ustawy wymaga uzyskania pozwolenia na budowę w formie decyzji administracyjnej.

Odwołanie od w/w decyzji złożyła A.J. zarzucając rażące naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe odczytanie art. 30 ust. 6 pkt 1 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 oraz art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego oraz k.p.a. - art. 107 § 1 i 3, poprzez przywołanie niewłaściwej podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Uzasadniając odwołanie A.J. wskazała, że nie został dochowany 30 dniowy termin wniesienia sprzeciwu z art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego, gdyż wniesienie to nie "wydanie decyzji", co należy rozumieć tak, że w terminie tym decyzja o sprzeciwie ma trafić do rąk wnioskodawcy. Nadto, przyjęcie przez organ wykładni, że obiekty gospodarcze mogą być realizowane na działkach o pow. powyżej 500 m2 jest niczym nie uzasadnioną nadinterpretacją art. 29 ust.1 pkt 2, gdzie jest mowa jedynie o ograniczeniu polegającym na realizacji tego rodzaju obiektów w ilości nie więcej niż dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki. Podkreśliła, że na jej działce wnioskowany obiekt jest jedynym o tym charakterze.

Decyzją z dnia 13 sierpnia 2010r. znak: [....] , Wojewoda [....] , działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 81 ust. 1 i art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane i wskazując na prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 lutego 2010r., sygn. akt II SA/Kr 1555/09, utrzymał zaskarżoną decyzję w części dotyczącej wniesienia sprzeciwu. W uzasadnieniu organ podał, że poprzednio po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego, decyzją Wojewody [....] znak: [....] , z dnia 18 sierpnia 2009r. utrzymano zaskarżoną decyzję w części dotyczącej wniesienia sprzeciwu wobec zamiaru budowy wolnostojącego budynku gospodarczego, a w pozostałym zakresie uchylono zaskarżoną decyzję i orzeczono o braku podstaw do wniesienia sprzeciwu wobec zamiaru wykonania remontu dachu istniejącego budynku. Prawomocnym wyrokiem z dnia 10 lutego 2010r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, sygn. akt II SA/Kr 1555/09, uchylił powyższą decyzję w części dotyczącej sprzeciwu wobec zamiaru wykonania budynku gospodarczego, oddalając skargę A.J. w pozostałej części. Sąd stwierdził, że w zaskarżonej decyzji nie rozważono możliwości usytuowania planowanego budynku bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką, z przyleganiem do ściany budynku na sąsiedniej działce. Wskazano również na konieczność wyjaśnienia, czy 10 cm odległość od istniejącego na sąsiedniej działce budynku nie oznacza w istocie przewidzianego przepisem § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, przylegania obu budynków z zachowaniem koniecznej dylatacji. Organ odwoławczy zaznaczył, że przedmiotem zgłoszenia w niniejszej sprawie były: budowa na działce o pow. 376 m2 wolnostojącego budynku gospodarczego o wymiarach 1,30 m x 2,30 m, usytuowanego w odległości 10 cm od granicy z działką sąsiednią i remont dachu istniejącego budynku, polegający na wymianie uszkodzonych dachówek, naprawie i wymianie elementów drewnianych, obróbek blacharskich oraz wykonanie napraw komina.

W odniesieniu do rozważań organu zawartych w decyzji Wojewody [....] znak: [....] z dnia 18 sierpnia 2009r., w zakresie remontu dachu oraz możliwości usytuowania na działce o powierzchni mniejszej od 500 m2, jednego obiektu budynku gospodarczego o powierzchni zabudowy mniejszej od 25 m2, a także terminu do wniesienia sprzeciwu, Sąd ustosunkował się pozytywnie. Celem wyjaśnienia, czy 10 cm odległość od istniejącego na sąsiedniej działce budynku nie oznacza w istocie przewidzianego przepisem § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, przylegania obu budynków z zachowaniem koniecznej dylatacji organ zwrócił się pismem z dnia 5 lipca 2010r. do A.J. o przedłożenie informacji, jaki charakter mają zgłaszane roboty budowlane dotyczące budowy budynku gospodarczego: czy obiekt ten ma być wolno stojącym budynkiem, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane (dot. budowy wolno stojących parterowych budynków gospodarczych o powierzchni zabudowy do 25 m2), czy też jest budynkiem gospodarczym, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane (dot. parterowych budynków gospodarczych o powierzchni zabudowy do 35 m2, związanych z produkcją rolną i uzupełniających zabudowę zagrodową w ramach istniejącej działki siedliskowej); ponadto, jaki cel ma odsunięcie o 10 cm zgłaszanego budynku gospodarczego od granicy z sąsiednią działką oraz od usytuowanego na niej istniejącego budynku (czy takie usytuowanie budynku gospodarczego podyktowane jest koniecznością zapewnienia dylatacji pomiędzy budynkami, czy też ma na celu uzyskanie charakteru wolnostojącego obiektu).

W odpowiedzi A.J. pismem z dnia 22 lipca 2010r. poinformowała, że zgłaszany obiekt jest obiektem, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane. Inwestor wskazała, że "podany wymiar 10 cm jest wymiarem niezbędnej dylatacji ściany nowego lekkiego budynku drewnianego planowanego do postawienia w zbliżeniu z istniejącą murowaną i otynkowaną grubym tynkiem ścianą domu sąsiada. Wykonanie dylatacji pozwala na stwierdzenie, że obiekt jest wolnostojący. Spełnia on definicję budynku z art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, mógłby istnieć samodzielnie, a jego lokalizacja nie narusza § 12 ust. 3 pkt 4 warunków technicznych i art. 29 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego".

Oceniając okoliczności sprawy organ wskazał, że zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki. Budynkiem jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane). Pojęcie budynku gospodarczego definiuje ustawodawca w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (§ 3 pkt 8), podając, że należy przez nie rozumieć budynek przeznaczony do niezawodowego wykonywania prac warsztatowych oraz do przechowywania materiałów, narzędzi, sprzętu i płodów rolnych służących mieszkańcom budynku mieszkalnego, budynku zamieszkania zbiorowego, budynku rekreacji indywidualnej, a także ich otoczenia, a w zabudowie zagrodowej przeznaczony również do przechowywania środków produkcji rolnej i sprzętu oraz płodów rolnych. Zdaniem organu zawarta w art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane definicja, na którą powołuje się skarżąca w swym piśmie z dnia 22 lipca 2010r. dotyczy budynku. W niniejszej sprawie zgłaszany obiekt, wpisując się w powyższą definicję, a także definicję budynku gospodarczego zawartą w § 3 pkt. 8 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r., jest budynkiem gospodarczym, co nie jest jednak tożsame z uznaniem, że jest to budynek gospodarczy wolnostojący. Organ odwoławczy zaznaczył, że w obowiązujących przepisach prawa nie określono definicji budynku wolnostojącego, tym samym przyjąć należy potoczną definicję znaczeniową tego słowa. W sensie techniczno-budowlanym budynkiem wolnostojącym jest budynek stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, tym samym pomiędzy poszczególnymi elementami konstrukcyjnymi obiektu (fundamentami, ścianami nośnymi, więźbą dachową itp.) istnieje wolna przestrzeń powietrzna i żaden z tych elementów obiektu budowlanego nie jest związany z elementami konstrukcyjnymi drugiego obiektu budowlanego. Jest to zatem budynek, usytuowany w sposób wolny, czyli nieuzależniony w żaden sposób od innego obiektu budowlanego z uwagi na miejsce swej lokalizacji. Nie jest zatem trwale związany z innym budynkiem konstrukcyjnie, nie jest połączony przegrodami, instalacjami, a także nie przylegający bocznymi ścianami do sąsiedniego budynku, umożliwiając w ten sposób dostęp do wszystkich jego ścian. Budynek wolnostojący musi być samodzielny z punktu widzenia funkcjonalno-użytkowo-technicznego. Jak wynika z mapy przedstawiającej usytuowanie zgłaszanego budynku gospodarczego i późniejszych wyjaśnień inwestora, ma on być zlokalizowany w odległości 10 cm (przeznaczonej na dylatację) od istniejących budynków na działce inwestycji oraz sąsiedniej. Powoduje to, że budynek ten będzie pozbawiony dostępu do wszystkich ścian od strony zewnętrznej i nie będzie miał możliwości konserwacji dwóch ścian zewnętrznych. Nie może być więc zgłaszany obiekt uznany za budynek gospodarczy wolnostojący, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane. Przyjęcie, że dziesięciocentymetrowa odległość od granicy z działką sąsiednią stanowi jedynie miejsce na oddylatowanie budynków, a nowo wznoszony budynek gospodarczy będzie przylegał całą powierzchnią swej wschodniej ściany do istniejącego budynku sąsiada, prowadzi do konieczności zakwalifikowania zgłaszanego obiektu jako niewolnostojącego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na powyższą decyzję A.J. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania oraz zasądzenie kosztów. Skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe odczytanie art. 30 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego oraz błędy przy wydaniu decyzji poprzez niewykonanie dyspozycji art. 7 oraz art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. tzn. brak uzasadnienia faktycznego i prawnego w decyzji. Uzasadniając powyższe skarżąca wskazała, że Wojewoda [....] nie przeprowadził nakazanych wyrokiem sądu czynności. Skarżąca zakwestionowała sformułowaną w zaskarżonej decyzji definicję budynku wolnostojącego przez zawarcie w niej warunku, że musi on posiadać swobodny dostęp do każdej ze ścian. Zdaniem skarżącej nie znajduje to oparcia w żadnym przepisie prawa, tak jak i uznanie samego faktu swobodnego istnienia takiego obiektu bez związku z innymi budynkami za niewystarczający dla stwierdzenia jego "wolnego stania". Przywołany w uzasadnieniu przepis § 204 pkt 5 oraz § 206 pkt 1 ww. rozporządzenia w sprawie warunków technicznych nie odnosi się od sytuacji będącej przedmiotem sprawy.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko i argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę uznając, że zaskarżona decyzja i decyzja organu pierwszej instancji nie naruszają prawa. Sąd wskazał, iż zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wolnostojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łącznie liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki. Przepis art. 29 ustala katalog budów i robót budowlanych niewymagających pozwolenia na budowę i ma on charakter zamknięty, co oznacza, że tylko wymienione w nim obiekty budowlane mogą być wybudowane bez pozwolenia na budowę. Przepisu tego nie można interpretować rozszerzająco. Przepis ten stanowi wyjątek od zasady z art. 28 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, w myśl której rozpoczęcie i prowadzenie robót budowlanych jest dopuszczalne wyłącznie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Sąd zgodził się ze stanowiskiem organu, iż budynkiem wolnostojącym jest budynek stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, tym samym pomiędzy poszczególnymi elementami konstrukcyjnymi, takimi jak fundament, ściany nośne, więźba dachowa istnieje wolna przestrzeń powietrzna i żaden z tych elementów nie jest konstrukcyjnie powiązany z drugim obiektem budowlanym. Przedmiotowy do realizacji budynek gospodarczy istotnie w żaden sposób nie jest powiązany z budynkiem już istniejącym, mimo planowanej 10-cio centymetrowej dylatacji od budynku istniejącego na działce sąsiedniej. W ocenie Sądu organ jednak nieprawidłowo zakwalifikował ten budynek jako budynek gospodarczy niewolnostojący. Przyjęcie jednak, że jest to budynek gospodarczy niewolnostojący nie jest uchybieniem mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, o którym mowa w przepisie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" p.p.s.a., gdyż zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Organ odwoławczy prawidłowo ustalił, że przedmiotowy budynek gospodarczy nie spełnia wymogu zachowania odległości od granicy z działką sąsiednią, o którym mowa w § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. (Dz. U. 2002 r. Nr 75, poz.690 ze zm.) i dlatego nie może zostać zrealizowany przez zgłoszenie. Powyższy przepis § 12 rozporządzenia stanowi, że w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz zawarte w § 13, 60 i 271- 273 (dotyczące bezpieczeństwa pożarowego), dopuszcza się usytuowane budynku gospodarczego i garażu o długości mniejszej niż 5,5 m i o wysokości mniejszej niż 3 m bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych. Przedmiotowa budowa odnosiła się do budynku gospodarczego o wymiarach 1,30 x 2,30 m i wysokości kalenicy około 5 m, a zatem nie ma on wysokości do 3 m tylko ok. 5 m. Zdaniem Sądu zasadnie zatem organy wniosły sprzeciw wobec zamiaru wykonania robót budowlanych określonych jako "budowa wolnostojącego budynku gospodarczego o powierzchni zabudowy do 25 m2 zlokalizowanego na działce nr [....] obr. [....] w K". Tego rodzaju budynek gospodarczy usytuowany, w odległości 10 cm od istniejącego budynku na działce sąsiedniej, choć wolnostojący, nie może zostać zrealizowany przez zgłoszenie, tylko przez uzyskanie decyzji pozwolenia na budowę, o której mowa w art. 28 ustawy - Prawo budowlane.

WSA w Krakowie nie zgodził się z zarzutem, że przedmiotowy budynek gospodarczy jest budynkiem, o jakim mowa w art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, a jego lokalizacja przy granicy z działką sąsiednią nie narusza §12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r. w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Wskazał, że przepis art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 27 lipca 1994 r. Prawo budowlane odnosi się do "budynku", a nie "budynku gospodarczego", o którym mowa w § 3 pkt 8 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, a zatem nie może mieć zastosowania w niniejszej sprawie. Ponadto, w trybie zgłoszenia, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, można zrealizować budynek gospodarczy, jeśli jego lokalizacja na działce spełnia wszystkie wymagania techniczne określone w przepisie § 12 pkt 3 ust. 4 cytowanego rozporządzenia, a te nie zostały spełnione.

W ocenie Sądu, decyzje organów obu instancji odpowiadają prawu, choć uzasadnienie faktyczne organu l instancji, iż budynek gospodarczy może być wybudowany na działce, której powierzchnia nie może być mniejsza niż 500 m2 jest błędny, gdyż organ źle zinterpretował przepis art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Uchybienie to jednak nie miało wpływu na wynik sprawy, gdyż organ odwoławczy dokonał właściwych ustaleń faktycznych i w oparciu o dodatkowe wyjaśnienia skarżącej złożone w piśmie z dnia 22 lipca 2010r. w sposób prawidłowy zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy sprawy, który wskazuje na to, że zasadnym było wniesienie sprzeciwu, na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca1994r. Ponadto, organy w sposób prawidłowy przeprowadziły postępowanie administracyjne, zgodnie z zasadami postępowania wyrażonymi w przepisach art. 7 kpa (zasadą ustalenia prawdy obiektywnej), art. 77 § 1 k.p.a. (zasadą zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego w sprawie) oraz art. 107 § 3 k.p.a. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia wymogi prawidłowo sporządzonego uzasadnienia, ponieważ wskazuje okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonej decyzji wraz ze wskazaniem i wyjaśnieniem norm prawa materialnego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła A.J. , reprezentowana przez radcę prawnego T.B. , zaskarżając orzeczenie w całości. Zaskarżonemu wyrokowi skarżąca zarzuciła:

I - naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

1. art. 30 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz.U. z 2010 r. nr 243 poz.1623) w związku z art. 29 ust. 1 pkt 2 tej ustawy poprzez uznanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, że budynek gospodarczy (drewutnia) o powierzchni zabudowy ok. 3,5 m2 i wysokości ok. 2,5 m wnioskowany do postawienia na działce nr [....] obr. [....] , zlokalizowanej przy ul. [....] , wymaga pozwolenia na budowę;

2. art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane w związku z § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75 poz.690, ze zm.) poprzez uznanie, że dopuszczone przepisami zbliżenie budynku gospodarczego do granic nieruchomości na wąskiej działce w zabudowie mieszkaniowej, przyjęte przez Wojewodę [....] za warunek wykluczający realizację tej budowy na podstawie zgłoszenia, nie stanowi uchybienia prawa i nie może mieć istotnego znaczenia dla sprawy;

3. art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane w związku z § 3 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez przyjęcie w rozstrzygnięciu, że nie ma w postępowaniu zastosowanie § 12 ust. 3 pkt 4 cyt. rozporządzenia w sprawie warunków technicznych(...) w związku z art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, gdyż przepisy odnoszące się do "budynku" nie mają zastosowania do "budynku gospodarczego";

II – naruszenie przepisów postępowania, tj: art. 77 § 1 i art.107 § 3 w związku z art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 98 poz.1071, ze zm.) poprzez przyjęcie w rozstrzygnięciu, niezgodnie z aktami sprawy, że wnioskowany budynek gospodarczy ma wysokość 5 m.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 czerwca 2012r., II OSK 604/11 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez WSA w Krakowie.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia zarzucono Sądowi I instancji rozstrzygnięcie sprawy za organy administracyjne i poczynienie samodzielnych ustaleń faktycznych w sprawie. WSA w Krakowie w sposób dowolny i nieuprawniony przyjął, że planowany do realizacji budynek gospodarczy będzie miał wysokość do kalenicy około 5m. Za zasadne uznano zarzuty dotyczące naruszenia art. 77 § 1 w związku z art. 7 k.p.a.

W ocenie Sądu odwoławczego na uwzględnienie zasługują również zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego. Wychodząc bowiem z niewłaściwych założeń w zakresie wysokości budynku gospodarczego Sąd pierwszej instancji doszedł do błędnych wniosków w zakresie zastosowania norm prawa materialnego.

Za zasadne uznano zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 30 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz.1623 ) w związku z art. 29 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75 poz.690, ze zm.) oraz art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane w związku z § 3 pkt 8 rozporządzenia.

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: P.p.s.a.), Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wykładnia prawa obejmuje zarówno prawo materialne, jak i procesowe. Ponadto przy ponownym rozpoznaniu sprawy kontrola legalności decyzji może obejmować jedynie te kwestie, które były przedmiotem badania przez Sąd drugiej instancji.

Powyższa regulacja nie zmienia jednak leżącego u podstaw sądownictwa administracyjnego założenia, wyrażonego w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) oraz w art. 3 § 1 P.p.s.a., iż sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej pod względem zgodności jej działania z prawem powszechnie obowiązującym, stosując środki określone w ustawie. Sąd administracyjny nie jest więc kolejną instancją merytoryczną rozstrzygającą w sprawie administracyjnej, lecz posiada wyłącznie uprawnienia kasacyjne.

Skarga zasługiwała częściowo na uwzględnienie.

Sporną kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie jest jednoznaczne ustalenie czy przedmiotowy obiekt budowlany zawiera się w definicji zawartej w przepisie art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy prawo budowlane. Rozstrzygnięcie tego problemu da odpowiedź na pytanie czy przedmiotowy obiekt podlega zgłoszeniu czy konieczne jest uzyskanie pozwolenia na budowę.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 2 pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki. Budowa taka wymaga – stosownie do art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo budowlane – zgłoszenia.

Będąc związany poglądem wyrażonym w tej sprawie przez NSA, wskazać należy, że organ pierwszej instancji błędnie zinterpretował przepis art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane przyjmując, że minimalna powierzchnia działki winna wynosić 500m2. Natomiast organ odwoławczy przyjął, że zgłaszany budynek gospodarczy nie może być uznany za budynek wolnostojący, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane.

Należy ustalić czy ww. budynek zawiera się w definicji zawartej w § 3 pkt 8 rozporządzenia z dnia 12.04.2002r., określającej co jest budynkiem gospodarczym i czy jest budynkiem wolnostojącym. Należy mieć przy tym na uwadze, że NSA przesądził, iż przedmiotowy obiekt (z 10 cm dylatacją) jest budynkiem wolnostojącym.

Kwestia odległości przedmiotowego budynku od granicy z sąsiednią działką powinna zostać wnikliwie przeanalizowana przez organ administracyjny. Z jednej strony organ administracyjny stwierdza bowiem, ze obiekt ten będzie usytuowany w odległości 10 cm od sąsiedniej działki, a w dalszej części uzasadnienia podnosi że "będzie przylegał całą powierzchnią swej wschodniej ściany do istniejącego budynku sąsiada." Te niejednoznaczności muszą zostać wyjaśnione. Zapewne jest to związane z ową 10 cm dylatacją, lecz musi być to jednoznacznie ustalone.

Zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz zawarte w § 13, 60 i 271-273, dopuszcza się: sytuowanie budynku gospodarczego i garażu o długości mniejszej niż 5,5 m i o wysokości mniejszej niż 3 m bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych.

Paragraf § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia pozwala zatem na sytuowanie budynków gospodarczych przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m, pod warunkiem zachowania określonych w tym przepisie wymogów, w tym w zakresie parametrów i gabarytów budynków. Przyjmując konsekwentnie, że zamiar inwestycyjny skarżącej dotyczy parterowego budynku gospodarczego w rozumieniu art. 29 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego tj. o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki (a więc budowa taka nie będzie wymagała pozwolenia na budowę, lecz tylko zgłoszenia), to musi on jednocześnie spełniać warunki z § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie tj. jego wymiary muszą mieć mniej niż 5,5 m długości i mniej niż 3 m wysokości, a usytuowanie na działce może następić bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych. Kwestie te również wymagają jednoznacznego wyjaśnienia np. poprzez złożenie stosownego wyjaśnienia przez wnioskodawczynię co do wymiarów planowanego budynku gospodarczego. Pewne wyobrażenie o planowanym obiekcie dają przedłożone przez wnioskodawczynię na żądanie organu szkic (przekrój, widok, rzut 1:50) – k. 10 i 11 akt administracyjnych, ale niezbyt precyzyjny szkic na k.11 nie wskazujący wysokości planowanego budynku, wprowadza wątpliwości, które były podstawą oceny dokonanej poprzednio w wyroku WSA w Krakowie z 29.11.2010r., sygn. akt II SA/Kr 1147/10. Powyższe ustalenia są konieczne dla stwierdzenia, czy przedmiotowy budynek podlega zgłoszeniu czy pozwoleniu na budowę. Jeżeli zatem spełnione są przesłanki z art. 29 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego i będą potwierdzone przesłanki z § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, to brak jest jakichkolwiek podstaw do wniesienia sprzeciwu wobec planowanej inwestycji przez organy architektoniczno-budowlane.

Zapadłe w sprawie rozstrzygnięcia ocenić należało jako przedwczesne i wydane z naruszeniem art. 7, 77 i 107 § 3 kpa.

Ostatecznie stwierdzić należy, że zarówno zaskarżona, jak i poprzedzająca ją decyzje są wadliwe. Wydano je z naruszeniem przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania. Dlatego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, i c w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi obie decyzje zostały uchylone.

W pkt II wyroku orzeczono na zasadzie art. 152 ww. ustawy.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 w/w ustawy.