I SA/Kr 1510/12

Uzasadnienie

A.O. złożył w dniu 17 maja 2011 r. w Urzędzie Skarbowy wniosek o wydanie zaświadczenia potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu przywozu z innego państwa członkowskiego środka transportu, tj. motocykla marki Yamaha, rok produkcji 2010, data pierwszej rejestracji 29 listopada 2010 r., cena nabycia 5300 euro. Do wniosku została dołączona umowa kupna – sprzedaży ww. motocykla zawarta 16 maja 2011 r. zawarta pomiędzy wnioskodawcą a sprzedającym. Naczelnik US po zapoznaniu się z przedłożonymi oryginalnymi dokumentami dotyczącymi nabytego pojazdu stwierdził, że wnioskodawca nabył nowy środek transportu i był obowiązany do złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu VAT-23 oraz uiszczenia podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, tj. od dnia 16 maja 2011 r. Pismem z 23 maja 2011 r. strona cofnęła wniosek o wydanie zaświadczenia, co skutkowało umorzeniem postępowania. W dniu 3 czerwca 2011 r., działając przez pełnomocnika, A.O. ponownie złożył wniosek o wydanie przedmiotowego zaświadczenia. Do wniosku została dołączona umowa kupna – sprzedaży ww. motocykla z dnia 1 czerwca 2011 r. za cenę 4500 euro. Organ I instancji wezwał w związku z tym stronę do złożenia wyjaśnień dotyczących rozbieżności w dacie i cenie nabycia środka transportu.

Biorąc pod uwagę zebrany materiał dowodowy (dwie sprzeczne umowy zakupu motocykla oraz fakt, że strona nie potrafiła określić daty i ceny nabycia pojazdu), postanowieniem z 19 kwietnia 2012 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił wydania zaświadczenia VAT-25 potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia środka transportu.

W zażaleniu na to postanowienie strona wniosła o jego uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy ewentualnie przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu podano, że przedmiotowy motocykl ma przebieg 6500 km, został dopuszczony do użytku w dniu 29 listopada 2010 r. Wnioskodawca nabył pojazd 1 czerwca 2011 r. na dowód czego przedstawił umowę kupna – sprzedaży. Skoro motocykl ma przebieg ponad 6000 kilometrów, a od momentu dopuszczenia pojazdu do użytku upłynęło ponad 6 miesięcy, nie jest on nowym środkiem transportu w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011, nr 177, poz. 1054 ze zm.), powoływanej dalej jako "ustawa o VAT". Z uwagi na przedłożenie dwóch różniących się umów, organ – podejrzewając popełnienie przestępstwa – odmówił wydania zaświadczenia potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku. Strona wskazała w związku z tym, że organ nie zwrócił uwagi, że pismo, które uznano za pierwsza umowę jest jedynie kserokopią, nie jest umową w rozumieniu przepisów prawa. Prokuratura Rejonowa powiadomiła także organ i instancji o umorzeniu dochodzenia. Uzasadnienie odmowy wydania zaświadczenia jest zatem - w opinii strony – nietrafne.

Po rozpatrzeniu zażalenia, postanowieniem z 18 lipca 2012 r., nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ II instancji cytując szereg przepisów ustawy o VAT wskazał, że każde przemieszczenie nowego środka transportu pomiędzy krajami UE, któremu towarzyszy przeniesienie prawa do rozporządzania nim jak właściciel, stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Organ powołując się na przepis art. 2 pkt 10 lit. a ustawy o VAT podał, że za nowy środek transportu należy uznać przeznaczony do transportu osób lub towarów pojazd lądowy napędzany silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechał nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia go do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał także na wynikający z art. 105 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT obowiązek naczelników urzędów skarbowych – dla celów związanych z rejestracją środków transportu – wydawania zaświadczeń potwierdzających brak obowiązku uiszczenia podatku z tytułu przywozu nabywanych z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju pojazdów, które mają być dopuszczone do ruchu na terytorium kraju. Organ II instancji zauważył, że w sytuacji opisanej w tym przepisie chodzi w szczególności o przypadki sprowadzania używanych (innych niż nowe) środków transportu przez podmioty niebędące podatnikami podatku od towarów i usług. W takich przypadkach wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie występuje. Przedmiotowe zaświadczenie wydaje się na wniosek zainteresowanego, który w szczególności musi zawierać: dane identyfikujące pojazd; datę pierwszego dopuszczenia pojazdu do użytku; przebieg pojazdu; cenę nabycia pojazdu przez wnioskodawcę; dane dotyczące podmiotu dokonującego dostawy pojazdu na rzecz wnioskodawcy. Ponadto zgodnie z art. 105 ust. 3 ww. ustawy, do wniosku, załącza się umowę lub fakturę stwierdzającą nabycie pojazdu przez wnioskodawcę oraz inne dokumenty, z których jednoznacznie wynika, że w konkretnym przypadku nie zachodzi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Następnie Naczelnik Urzędu Skarbowego weryfikuje czy wniosek o wydanie zaświadczenia został złożony przez osobę zainteresowaną oraz czy z wszystkich przedstawionych przez stronę dokumentów wynika, że w tym przypadku nie doszło do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Zobowiązany jest zatem do ustalenia prawidłowego stanu faktycznego na podstawie przedstawionych dowodów w sprawie.

W sprawie w trakcie weryfikacji dokumentów źródłowych powstały wątpliwości co do wiarygodności przedłożonej przez stronę umowy kupna – sprzedaży. Naczelnik Urzędu Skarbowego dysponował bowiem dwiema umowami kupna-sprzedaży, z czego pierwsza została zawarta dnia 16 maja 2011r., natomiast druga - 1 czerwca 2011 r. Pojawiły się także rozbieżności w cenie pojazdu - w pierwszej umowie wartość motocykla wynosiła 5300 euro, podczas gdy w drugiej umowie wartość w/w motocykla opiewała już na 4500 euro. Organ odniósł się także do przeprowadzonego w dniu 28 czerwca 2011 r. przesłuchania A.O. w charakterze świadka w celu wyjaśnienia zaistniałych rozbieżności, jak również do postanowienia z 30 marca 2012 r. Komendy Powiatowej Policji zatwierdzonego przez Prokuratora Rejonowego , którym umorzono dochodzenie w sprawie sfałszowania umowy kupna sprzedaży motocykla marki Yamaha wobec nieustalenia sprawcy przestępstwa. Mając na uwadze to rozstrzygnięcie oraz dowody znajdujące się w aktach sprawy, jak również fakt, że strona nie pamiętała kiedy kupiła przedmiotowy motocykl, Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że Naczelnik US zasadnie odmówił wydania zaświadczenia VAT-25 potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia środka transportu.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w zażaleniu organ II instancji wskazał, że Prokuratura Rejonowa umarzając postępowanie potwierdziła, że umowa kupna – sprzedaży została sfałszowana, a umorzenie następuje - "wobec nieustalenia sprawcy przestępstwa". Za nieuzasadnione uznał także zarzuty dotyczące faktu istnienia jednej umowy kupna–sprzedaży z dnia 1 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że we wniosku złożonym w dniu 17 maja 2011 r. własnoręcznie podpisanym przez stronę, w polu nr 28 "Data nabycia" jak i w polu nr 31 "Data faktury/umowy stwierdzającej nabycie" podano datę 16 maja 2011 r. Wniosek VAT-24 został natomiast wypełniony w dniu następnym, po nabyciu motocykla, tj. w dniu 17 maja 2011 r., zgodnie z informacją podaną w polu nr 47 tego wniosku. Natomiast w polu nr 42 poinformowano o złożeniu wraz z wnioskiem umowy stwierdzającej nabycie pojazdu. Organ zaznaczył także, że wraz z wnioskiem przedłożono dokument "Poświadczenie tłumaczenia z języka niemieckiego" sporządzony przez tłumacza przysięgłego języka niemieckiego, w którym widnieje zapis "do tłumaczenia przedłożono oryginał umowy kupna-sprzedaży sporządzonej pismem odręcznym na gotowym druku". Z tłumaczenia wprost wynika także data zakupu motocykla, tj. 16 maja 2011 r. Własnoręcznym podpisem strona potwierdziła także odbiór w dniu 23 maja 2011 r. oryginału w/w umowy kupna-sprzedaży z dnia 16 maja 2011 r. (dowód - w aktach sprawy). W opinii Dyrektora Izby Skarbowej dokonaną przez organ ocenę potwierdza okoliczność wycofania pierwszego wniosku o wydanie zaświadczenia VAT-25, po tym jak strona dowiedziała się od organu o obowiązku uiszczenia należnego podatku od towarów i usług z tytułu nabycia nowego środka transportu, a następnie złożenie ponownego wniosku z "nową" umową, na podstawie której nabyto "nie nowy" środek transportu.

W skardze na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej A.O. wniósł o jego uchylenie, zarzucając naruszenie:

- art. 2 pkt 10 lit. a oraz art. 105 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT poprzez utrzymanie w mocy postanowienia organu I instancji, a w konsekwencji odmowę wydania zaświadczenia potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług;

- art. 80 k.p.a., poprzez niewłaściwą ocenę zebranego materiału dowodowego, sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z zebranym materiałem dowodowym, a to dlatego, że wobec posiadanych dowodów organ stwierdził, że nie jest w stanie ustalić daty nabycia oraz ceny przedmiotowego motocykla, a także dlatego, że organ błędnie uznał, że treść postanowienia Komendy Powiatowej Policji z dnia 30 marca 2012 r. "umarzającego postępowanie w sprawie sfałszowania umowy kupna – sprzedaży motocykla marki Yamaha" potwierdza, że umowa kupna sprzedaży została sfałszowana. Skarżący wniósł ponadto o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy znajdujących się przed Dyrektorem Izby Skarbowej na okoliczność ustalenia treści umowy sprzedaży z dnia 1 czerwca 2011 r., ustalenia że pismo z dnia 16 maja 2011 r. jest kserokopią, ustalenia że postępowanie karne w sprawie domniemanego sfałszowania przez skarżącego umowy sprzedaży zostało umorzone, ustalenia treści postanowienia Komendy Powiatowej Policji z dnia 30 marca 2012 r. i postanowienia zatwierdzającego ww. postanowienie wydanego przez Prokuraturę Rejonową z dnia 30 marca 2012 r., ustalenia treści przesłuchania skarżącego w dniu 28 czerwca 2011 r.

Odpowiadając na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie o podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone postanowienie nie narusza prawa.

Regulacja dotycząca wydania zaświadczenia potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług znajduje się w art. 105 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 105 ust. 1 pkt 2 tej ustawy naczelnicy urzędów skarbowych dla celów związanych z rejestracją środków transportu są obowiązani do wydawania zaświadczeń potwierdzających brak obowiązku uiszczenia podatku z tytułu przywozu nabywanych z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju pojazdów, które mają być dopuszczone do ruchu na terytorium kraju. W ustępie 2 ww. artykułu określono natomiast, że zaświadczenie takie wydaje się na wniosek zainteresowanego. Wniosek zawiera w szczególności: dane identyfikujące pojazd, datę pierwszego dopuszczenia pojazdu do użytku, przebieg pojazdu, cenę nabycia pojazdu przez wnioskodawcę, dane dotyczące podmiotu dokonującego dostawy pojazdu na rzecz wnioskodawcy. Do wniosku załącza się umowę lub fakturę stwierdzającą nabycie pojazdu przez wnioskodawcę oraz inne dokumenty, z których jednoznacznie wynika, że nie zachodzi w tym przypadku wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (ust. 3 art. 105). Definicja wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawarta została w art. 9 ust 1 ustawy VAT, zgodnie z którym przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że (art. 9 ust 2 ): nabywcą towarów jest: podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a (z zastrzeżeniem art. 10) oraz, że dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit.a. Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku określonym w art.9 ust. 3 ustawy VAT, jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu. Z tego ostatniego przepisu wynika, że każda czynność, w przypadku której nabywane są nowe środki transportu, które następnie są wysyłane lub transportowane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, uznawana jest za wewnątrzwspólnotowe nabycie, także wówczas, gdy nabywca ani dostawca nie są podatnikami. Definicja nowego środka transportu jest zawarta w art. 2 pkt 10 lit. a ustawy o VAT, zgodnie z którą jest to pojazd lądowy przeznaczony do transportu osób lub towarów napędzany silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza.

Sąd podkreśla, że z przepisów ustawy o VAT wynika, że wydanie zaświadczenia o braku obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu przywozu do Polski pojazdu z innego kraju członkowskiego Unii Europejskiej dotyczy w szczególności przypadku sprowadzenia używanego (innego niż nowy) środka transportu przez podmiot niebędący podatnikiem Nie mamy wtedy do czynienia z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów.

Ponieważ ustawa o VAT nie określa trybu ani terminu wydania ww. zaświadczenia, uznać należy, że zastosowanie w tym przypadku znajdują przepisy działu VIIIa ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej określanej skrótem "O.p."). Zgodnie z przepisami art. 306a O.p., organ podatkowy wydaje zaświadczenia na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie (§1). Zaświadczenie potwierdza stan faktyczny lub prawny istniejący w dniu jego wydania (§3). Wydawane jest ono w granicach żądania wnioskodawcy (§4). Zgodnie z art.306b§1 O.p. organ podatkowy jest obowiązany wydać zaświadczenie, jeżeli chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonych przez ten organ ewidencji, rejestrów lub z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Przed wydaniem zaświadczenia, może przeprowadzić w niezbędnym zakresie postępowanie wyjaśniające (§2 art. 306b). Postępowanie określone w art. 306b §2 O.p. jest postępowaniem wyjaśniającym, ograniczonym do minimum niezbędnego do urzędowego stwierdzenia znanych faktów lub stanu prawnego, w zakresie danych pozostających w dyspozycji organu podatkowego mającego wydać zaświadczenie (vide: wyrok NSA z dnia 19 maja 2009 r., sygn. akt II FSK 143/08, www.orzeczdnia.nsa.gov.pl). Z przepisów O.p. nie można wyprowadzić wniosku, że organ ma obowiązek wydać zaświadczenie w każdym przypadku, gdy urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa lub ubiega się o nie osoba ze względu na swój interes prawny (zob. art. 306a §2 O.p.). Organ wydając zaświadczenie potwierdza bowiem jedynie te informacje, których jest dysponentem. Jest to więc akt wiedzy organu o określonych faktach lub stanie prawnym. Organ nie może więc w sposób arbitralny przesądzać o kwestiach wątpliwych.

Należy w związku z tym wskazać na szczególny charakter postępowania w sprawie wydania zaświadczenia, które jest uproszczone i odformalizowane. Organ działa bowiem, jedynie w granicach zgodnego z prawem żądania wnioskodawcy, mając ograniczony zakres czynności dowodowych, które jest władny podjąć. Postępowanie w sprawie wydawania zaświadczeń, aczkolwiek odformalizowane, wiąże się jednak z pewnym rygoryzmem proceduralnym spowodowanym skutkami, jakie wywołują zaświadczenia, które mają charakter dokumentów urzędowych (por. art. 194 O.p. i art. 76 kpa), stanowiąc dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (por. J. Zubrzycki, w: B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz 2008, Wydawnictwo Unimex, Wrocław 2008, s. 1117).

Z powyższych uwag wynika zatem, że zaświadczenie musi zawierać prawdziwie, pewne informacje. Nie może ono zatem potwierdzać stanu faktycznego, w zakresie którego rodzą się wątpliwości. Tylko bowiem niebudzący wątpliwości stan faktyczny odnoszący się do nabycia pojazdu może być potwierdzony zaświadczeniem – dokumentem urzędowym.

Już te ogólne uwagi potwierdzają prawidłowość wydanego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zakopanem postanowienia z dnia 19 kwietnia 2012 r., a następnie utrzymującego je w mocy postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej. Jedynym celem wydania przedmiotowego zaświadczenia jest fakt potwierdzenia lub wykluczenia istnienia obowiązku podatkowego, wiążącego się z podjętymi przez wnioskodawcę działaniami. Aby tego dokonać organ musi zbadać przedłożone dokumenty, dane pozostające w jego dyspozycji. Z dokumentów tych musi w sposób jednoznaczny wynikać, że w konkretnym przypadku nie zachodzi wewnątrzwspólnotowe nabycie pojazdu (art. 105 ust. 3 ustawy o VAT).

W rozpoznanej sprawie skarżący do wniosku o wydanie zaświadczenia z dnia 3 czerwca 2011 r. przedłożył dokumenty zawierające informacje, o których mowa w art. 105 ust. 3 ustawy o VAT, w szczególności umowę przenosząca własność motocykla z dnia 1 czerwca 2011 r. Organ nie mógł jednak pominąć danych wynikających z dokumentów przedłożonych wraz z pierwszym wnioskiem skarżącego z dnia 17 maja 2011 r. o wydanie ww. zaświadczenia, który następnie został przez stronę wycofany (k.11 akt administracyjnych) jako złożony "niezgodnie z ustawą o podatku VAT (okres od rej. do nabycia krótszy niż 6 miesięcy)". Do wniosku tego skarżący załączył bowiem umowę stwierdzającą nabycie pojazdu z dnia 16 maja 2011 r. Wbrew twierdzeniom skarżącego, z akt sprawy bezsprzecznie wynika, że strona przedłożyła oryginał, a nie kopię tej umowy i w tym zakresie Sąd podziela stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej. Organ dokonując zatem oceny wniosku z dnia 3 czerwca 2011 r. dysponował sprzecznymi informacjami w zakresie daty nabycia pojazdu (jak równie ceny), która to data - mając na uwadze datę pierwszej rejestracji motocykla, tj. 29 listopada 2010 r. - ma istotne znaczenie dla potwierdzenia czy na skarżącym ciążył obowiązek zapłaty podatku. Sąd stwierdza w związku z tym, że już sam fakt istnienia tych rozbieżności był wystarczający dla odmowy wydania zaświadczenia, o którym mowa w art. 105 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Zaświadczenie takie – o czym już była wcześniej mowa - można wydać jedynie w oparciu o jednoznaczne dokumenty identyfikujące transakcję. Skoro organ dysponował dwiema umowami kupna – sprzedaży motocykla zawierającymi sprzeczne dane, to był uprawniony do odmowy wydania zaświadczenia. Podkreślić należy, że na organie nie spoczywał obowiązek wyjaśnienia tych rozbieżności. Mimo to organ podjął takie działania. W szczególności przesłuchał w charakterze świadka A.O., który jednak na pytanie o datę nabycia pojazdu odpowiedział, że nie pamięta.

Mając na uwadze wyżej przedstawione okoliczności zarzuty skargi zostały uznane za nieuzasadnione. Odnosząc się do zawartego w skardze wniosku o przeprowadzenie dowodu ze wskazanych dokumentów, Sąd zaznacza, że w postępowaniu sądowoadministracyjnym ustawodawca dopuszcza możliwość przeprowadzenia przez sąd administracyjny dowodu z dokumentu, pod warunkiem, że dowód ten jest niezbędny do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie (art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. z 2012 r., poz. 270, dalej określanej skrótem "p.p.s.a."). Zatem możliwość przeprowadzenia uzupełniających dowodów należy odnosić do sytuacji wystąpienia istotnych wątpliwości związanych z oceną czy zaskarżony akt jest zgodny z prawem, nie zaś do sytuacji wystąpienia istotnych wątpliwości związanych z ustaleniem zaistniałego w sprawie stanu faktycznego. Podkreślić należy, że rolą sądów administracyjnych jest, zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, sprawowanie kontroli zgodności z prawem działalności administracji publicznej (wyrok NSA z dnia 8 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1629/10, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Ponieważ z ww. przyczyn skarga nie mogła zostać uwzględniona, Sąd orzekł o jej oddaleniu działając na zasadzie art. 151 p.p.s.a.