II SA/Sz 835/12
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
2012-11-21Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Arkadiusz Windak /sprawozdawca/
Iwona Tomaszewska /przewodniczący/
Marzena IwankiewiczSentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Iwona Tomaszewska, Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Sędzia WSA Arkadiusz Windak (spr.), Protokolant Teresa Zauerman, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 listopada 2012 r. sprawy ze skargi J. J. i M. J. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wykonania obowiązku z decyzji nakazującej dokonanie określonych czynności w celu doprowadzenia wykonanych robót do stanu zgodnego z prawem oddala skargę
Uzasadnienie
Decyzją z dnia [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, działając na podstawie art. 51 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118), stwierdził wykonanie obowiązku przez M. i J.J., nałożonego decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] nakazującą wykonanie określonych czynności w celu doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem wykonanych robót budowlanych polegających na budowie tarasu na działce nr [...].
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że ,M. i J.J., właściciele lokalu nr [...], bez wymaganego pozwolenia dobudowali od strony [...] do swojego lokalu taras ziemny z balustradami, utwardzony płytą betonową, pokrytą płytkami z terakoty. Po przeprowadzeniu oględzin w dniu [...]r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...]r. nakazał państwu J., w celu doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem wykonanych robót budowlanych, wykonanie czynności polegających na sporządzeniu przez osobę uprawnioną inwentaryzacji architektoniczno–budowlanej wraz z oświadczeniem osoby uprawnionej o wykonaniu robót zgodnie ze sztuką budowlaną. Zobowiązani wykonali wszystkie czynności nakazane decyzją z dnia [...]r.
Odwołanie od powyższej decyzji złożyła M.N. - współwłaścicielka nieruchomości, działając poprzez pełnomocnika K.N. Odwołująca się podniosła, że państwo J. nie uzyskali zgody pozostałych współwłaścicieli na wybudowanie tarasu, który jest samowolą budowlaną. Poddała przy tym pod wątpliwość rzetelność opracowania technicznego, stanowiącego podstawę do wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] po rozpatrzeniu odwołania strony, na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), art. 51 ust. 3 pkt 1 i art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podał, że z oględzin przeprowadzonych w dniu [...]r. wynika, że w ramach samowolnie wykonanych robót budowlanych na działce nr [...], od strony zachodniej budynku, po roku [...]przebudowano okno na drzwi balkonowe i wykonano taras ziemny pokryty płytą betonową i płytkami z terakoty z murowaną balustradą. Ustalono wysokość tarasu na ok. [...]m, a jego wymiary na: [...]m. W protokole z oględzin odnotowano, że na wykonanie ww. robót budowlanych inwestor nie uzyskał pozwolenia na budowę.
Zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, w przypadku o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 1 (przypadki inne, niż określone w art. 48 i 49b), właściwy organ nakłada obowiązek wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia samowolnie wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem, określając termin ich wykonania. Jako te inne przypadki przepis art. 50 ust. 1 wskazuje roboty budowlane wykonywane:
1) bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia, lub
2) w sposób mogący spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia bądź zagrożenie środowiska, lub
3) na podstawie zgłoszenia z naruszeniem art. 30 ust. 1, lub
4) w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę bądź w przepisach.
Powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego organ podał, że wykonywanie robót budowlanych skutkujących zmianą charakterystycznych parametrów istniejącego obiektu budowlanego, jak kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość, stanowi rozbudowę tego obiektu. W przedmiotowej sprawie inwestorzy wykonali połączony z budynkiem taras. Następnie organ przytoczył treść § 3 pkt 24 lit. a) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, wskazując że inwestorzy dokonali samowolnej rozbudowy budynku mieszkalnego skutkującej zmianą jego kubatury.
Zgodnie natomiast z art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane, rozbudowę obiektu budowlanego należy traktować tak jak jego budowę. Tym samym do samowolnej rozbudowy obiektu budowlanego znajdują zastosowanie te same procedury co do samowolnej budowy tego obiektu. W przypadku samowolnej budowy (rozbudowy) obiektu budowlanego, na realizację którego wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę, zastosowanie znajdują przepisy art. 48-49 ustawy Prawo budowlane.
J. i M.J. na powyższą decyzję wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Skarżący wyjaśnili, że wybudowany przez nich taras to tak naprawdę pozioma powierzchnia umieszczona na wysokości parteru, ogrodzona balustradą. Taras znajduje się na ziemi i nie zagraża innym mieszkańcom.
W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.
W piśmie z dnia [...] r. M.N. wniosła o oddalenie skargi, podkreślając ponownie, że państwo J. nie uzyskali zgody współwłaścicieli budynku na dobudowanie tarasu.
M.J. w piśmie z dnia [...]r. uzupełniającym skargę wniosła o uznanie przedmiotowych prac za utwardzenie powierzchni gruntu na działkach budowlanych, zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo budowlane
i umorzenie postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji przeprowadzona na podstawie art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) doprowadziła do stwierdzenia,
że skarga jest niezasadna. W ocenie Sądu, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego prowadząc niniejsze postępowanie zastosował prawidłowo przepisy prawa materialnego oraz nie naruszył zasad procedury administracyjnej.
Przedmiotem skargi w rozpatrywanej sprawie stała się decyzja o charakterze kasacyjnym oparta na art. 138 § 2 K.p.a., co oznacza, że kontrola jej legalności wymaga m.in. zbadania, czy organ odwoławczy nie naruszył uprawnień wynikających z tego przepisu.
Stosownie do art. 138 § 2 K.p.a. organ odwoławczy "może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi
I instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania,
a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy".
W ocenie Sądu, analiza uzasadnienia zaskarżonej decyzji dokonana
w kontekście zebranego w sprawie materiału dowodowego potwierdza trafność ustaleń organu odwoławczego oraz oceny prawnej w zakresie trybu legalizacji wybudowanego przez skarżących obiektu.
Zasadniczą kwestią sporną w rozpatrywanej sprawie jest właściwe ustalenie, czy zrealizowany przez J. i M.J. w ramach samowoli budowlanej obiekt, na działce nr [...], ma charakter obiektu budowlanego, którego realizacja wymagała wcześniejszego uzyskania pozwolenia na budowę.
W ocenie skarżących, błędne jest zakwalifikowanie przez organ II instancji wykonanych prac jako tarasu wraz z balustradami podczas gdy roboty te powinny być uznane za utwardzenie powierzchni gruntu na działce budowlanej (art. 29 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo budowlane).
W ocenie Sądu, poczynione przez Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego ustalenia faktyczne są prawidłowe. Znajdujący się w aktach sprawy protokół oględzin z dnia [...]r. oraz dokumentacja fotograficzna nie pozwalają przyjąć, że wykonane roboty budowlane polegały jedynie na utwardzeniu gruntu. Ustawa Prawo budowlane nie zawiera definicji legalnej "utwardzenia gruntu". W orzecznictwie przyjmuje się natomiast, że czynność utwardzenia powierzchni gruntu to nałożenie na nią warstwy betonu, czy warstwy kamienno-żużlowej związanej cementem (por. wyrok NSA O/Z we Wrocławiu z dnia 3 marca 1983r., sygn. akt II SA/Wr 895/97).
W rozpoznawanej sprawie roboty budowlane wykonane przez skarżących wykraczają poza wyjaśnione powyżej rozumienie pojęcia utwardzenia gruntu, co jest widoczne na dokumentacji zdjęciowej znajdującej się w aktach sprawy. Wykonana przez skarżących posadzka wyłożona płytkami z terakoty, została bowiem, poprzez dobudowanie po obu stron murku i balustrady, trwale połączona z budynkiem tworząc taras. W tym miejscu, z uwagi na brak definicji ustawowej "tarasu", należy podać, że według Uniwersalnego słownika języka polskiego pod redakcją prof. S.D. (tom IV str. 24, Warszawa 2008r., PWN) taras to odkryta, płaska część budynku otoczona balustradą umieszczona na parterze (często połączona schodami z ogrodem), na piętrze lub płaskim dachu. W znaczeniu geologicznym, taras to naturalne lub sztuczne, schodkowe wzniesienie terenu przechodzące stromym spadkiem w nizinę lub opadające na zbocze wzgórza. Drugie ze znaczeń dotyczy specyficznego ukształtowania terenu i nie jest istotne w stanie faktycznym niniejszej sprawy. Pojęcie taras, oznacza zatem pewną część budynku. Kwestię tę, na gruncie przepisów prawnych przesądza § 3 pkt 24 lit. a) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690), zgodnie
z którym, do kubatury brutto budynku wlicza się kubaturę: przejść, prześwitów
i przejazdów bramowych, poddaszy nieużytkowych oraz przekrytych części zewnętrznych budynku, takich jak: loggie, podcienia, ganki, krużganki, werandy,
a także kubaturę balkonów i tarasów, obliczaną do wysokości balustrady.
Trafne jest zatem stanowisko organu II instancji, że realizacja przedmiotowego tarasu, jako części obiektu budowlanego, stanowi rozbudowę budynku mieszkalnego, bowiem prowadzi do zwiększenia jego długości, szerokości oraz powierzchni zabudowy (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Bydgoszczy z dnia 3 września 2008r., sygn. akt II SA/Bd 398/08).
W myśl art. 3 pkt 6 i 7 ustawy Prawo budowlane, pod pojęciem budowy należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego, natomiast robotami budowlanymi są: budowa, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Wykonywanie robót budowlanych,
w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji to przebudowa (art. 3 pkt 7a). Z rozbudową mamy zatem do czynienia
w przypadku zmiany, innych poza wysokością, charakterystycznych parametrów obiektu budowlanego jak kubatura, powierzchna zabudowy, jego długość czy szerokość. Rozbudową będzie więc powiększenie istniejącego obiektu budowlanego o dodatkowe pomieszczenie, które stanowi część obiektu budowlanego.
W rozpoznawanej sprawie budynek został powiększony o taras.
Skoro bezsporne jest, że skarżący nie posiadali pozwolenia na rozbudowę budynku o budowę tarasu, to procedura naprawcza dokonanej samowoli budowlanej ma swoje oparcie w przepisach art. 48-49 ustawy Prawo budowlane.
Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, właściwy organ nakazuje,
z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia
na budowę. Warunkiem legalizacji samowoli budowlanej w trybie art. 48 ust. 2
i art. 49 jest przedstawienie przez inwestora dokumentów pozwalających organowi nadzoru budowlanego dokonać oceny, czy konkretna samowola kwalifikuje się do zalegalizowania, a więc zaświadczenia organu gminy o zgodności obiektu
z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym lub ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy oraz projektu budowlanego ze wszystkimi koniecznymi uzgodnieniami.
Natomiast tryb określony w przepisach art. 50-51 ustawy znajduje zastosowanie w przypadkach innych niż określone w art. 48 ust. 1 lub w art. 49b. Zatem zaistniały stan faktyczny przesądza o tym, że wybudowany przez skarżących taras nie mógł być zaliczony do tzw. "innych przypadków" z art. 51 ustawy.
Reasumując Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał za prawidłowe dostrzeżenie przez organ odwoławczy błędu jakiego dopuścił się organ I instancji, polegającego na wadliwym przyjęciu, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie norm prawnych zawartych w art. 50 i art. 51 ustawy Prawo budowlane. Ewentualna legalizacja samowoli budowlanej winna być prowadzona w trybie art. 48-49 ww. ustawy. W tym stanie sprawy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza także przepisu art. 138 § 2 K.p.a., bowiem celem prawidłowego ukierunkowania postępowania legalizacyjnego uzasadnione było uchylenie przez Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego decyzji organu I instancji i przekazanie mu sprawy do ponownego rozpatrzenia.
Z tych względów Sąd stwierdzając niezasadność skargi, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ), orzekł o jej oddaleniu.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Arkadiusz Windak /sprawozdawca/Iwona Tomaszewska /przewodniczący/
Marzena Iwankiewicz
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Iwona Tomaszewska, Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Sędzia WSA Arkadiusz Windak (spr.), Protokolant Teresa Zauerman, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 listopada 2012 r. sprawy ze skargi J. J. i M. J. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wykonania obowiązku z decyzji nakazującej dokonanie określonych czynności w celu doprowadzenia wykonanych robót do stanu zgodnego z prawem oddala skargę
Uzasadnienie
Decyzją z dnia [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, działając na podstawie art. 51 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118), stwierdził wykonanie obowiązku przez M. i J.J., nałożonego decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] nakazującą wykonanie określonych czynności w celu doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem wykonanych robót budowlanych polegających na budowie tarasu na działce nr [...].
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że ,M. i J.J., właściciele lokalu nr [...], bez wymaganego pozwolenia dobudowali od strony [...] do swojego lokalu taras ziemny z balustradami, utwardzony płytą betonową, pokrytą płytkami z terakoty. Po przeprowadzeniu oględzin w dniu [...]r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...]r. nakazał państwu J., w celu doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem wykonanych robót budowlanych, wykonanie czynności polegających na sporządzeniu przez osobę uprawnioną inwentaryzacji architektoniczno–budowlanej wraz z oświadczeniem osoby uprawnionej o wykonaniu robót zgodnie ze sztuką budowlaną. Zobowiązani wykonali wszystkie czynności nakazane decyzją z dnia [...]r.
Odwołanie od powyższej decyzji złożyła M.N. - współwłaścicielka nieruchomości, działając poprzez pełnomocnika K.N. Odwołująca się podniosła, że państwo J. nie uzyskali zgody pozostałych współwłaścicieli na wybudowanie tarasu, który jest samowolą budowlaną. Poddała przy tym pod wątpliwość rzetelność opracowania technicznego, stanowiącego podstawę do wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] po rozpatrzeniu odwołania strony, na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), art. 51 ust. 3 pkt 1 i art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podał, że z oględzin przeprowadzonych w dniu [...]r. wynika, że w ramach samowolnie wykonanych robót budowlanych na działce nr [...], od strony zachodniej budynku, po roku [...]przebudowano okno na drzwi balkonowe i wykonano taras ziemny pokryty płytą betonową i płytkami z terakoty z murowaną balustradą. Ustalono wysokość tarasu na ok. [...]m, a jego wymiary na: [...]m. W protokole z oględzin odnotowano, że na wykonanie ww. robót budowlanych inwestor nie uzyskał pozwolenia na budowę.
Zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, w przypadku o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 1 (przypadki inne, niż określone w art. 48 i 49b), właściwy organ nakłada obowiązek wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia samowolnie wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem, określając termin ich wykonania. Jako te inne przypadki przepis art. 50 ust. 1 wskazuje roboty budowlane wykonywane:
1) bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia, lub
2) w sposób mogący spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia bądź zagrożenie środowiska, lub
3) na podstawie zgłoszenia z naruszeniem art. 30 ust. 1, lub
4) w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę bądź w przepisach.
Powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego organ podał, że wykonywanie robót budowlanych skutkujących zmianą charakterystycznych parametrów istniejącego obiektu budowlanego, jak kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość, stanowi rozbudowę tego obiektu. W przedmiotowej sprawie inwestorzy wykonali połączony z budynkiem taras. Następnie organ przytoczył treść § 3 pkt 24 lit. a) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, wskazując że inwestorzy dokonali samowolnej rozbudowy budynku mieszkalnego skutkującej zmianą jego kubatury.
Zgodnie natomiast z art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane, rozbudowę obiektu budowlanego należy traktować tak jak jego budowę. Tym samym do samowolnej rozbudowy obiektu budowlanego znajdują zastosowanie te same procedury co do samowolnej budowy tego obiektu. W przypadku samowolnej budowy (rozbudowy) obiektu budowlanego, na realizację którego wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę, zastosowanie znajdują przepisy art. 48-49 ustawy Prawo budowlane.
J. i M.J. na powyższą decyzję wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Skarżący wyjaśnili, że wybudowany przez nich taras to tak naprawdę pozioma powierzchnia umieszczona na wysokości parteru, ogrodzona balustradą. Taras znajduje się na ziemi i nie zagraża innym mieszkańcom.
W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.
W piśmie z dnia [...] r. M.N. wniosła o oddalenie skargi, podkreślając ponownie, że państwo J. nie uzyskali zgody współwłaścicieli budynku na dobudowanie tarasu.
M.J. w piśmie z dnia [...]r. uzupełniającym skargę wniosła o uznanie przedmiotowych prac za utwardzenie powierzchni gruntu na działkach budowlanych, zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo budowlane
i umorzenie postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji przeprowadzona na podstawie art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) doprowadziła do stwierdzenia,
że skarga jest niezasadna. W ocenie Sądu, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego prowadząc niniejsze postępowanie zastosował prawidłowo przepisy prawa materialnego oraz nie naruszył zasad procedury administracyjnej.
Przedmiotem skargi w rozpatrywanej sprawie stała się decyzja o charakterze kasacyjnym oparta na art. 138 § 2 K.p.a., co oznacza, że kontrola jej legalności wymaga m.in. zbadania, czy organ odwoławczy nie naruszył uprawnień wynikających z tego przepisu.
Stosownie do art. 138 § 2 K.p.a. organ odwoławczy "może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi
I instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania,
a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy".
W ocenie Sądu, analiza uzasadnienia zaskarżonej decyzji dokonana
w kontekście zebranego w sprawie materiału dowodowego potwierdza trafność ustaleń organu odwoławczego oraz oceny prawnej w zakresie trybu legalizacji wybudowanego przez skarżących obiektu.
Zasadniczą kwestią sporną w rozpatrywanej sprawie jest właściwe ustalenie, czy zrealizowany przez J. i M.J. w ramach samowoli budowlanej obiekt, na działce nr [...], ma charakter obiektu budowlanego, którego realizacja wymagała wcześniejszego uzyskania pozwolenia na budowę.
W ocenie skarżących, błędne jest zakwalifikowanie przez organ II instancji wykonanych prac jako tarasu wraz z balustradami podczas gdy roboty te powinny być uznane za utwardzenie powierzchni gruntu na działce budowlanej (art. 29 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo budowlane).
W ocenie Sądu, poczynione przez Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego ustalenia faktyczne są prawidłowe. Znajdujący się w aktach sprawy protokół oględzin z dnia [...]r. oraz dokumentacja fotograficzna nie pozwalają przyjąć, że wykonane roboty budowlane polegały jedynie na utwardzeniu gruntu. Ustawa Prawo budowlane nie zawiera definicji legalnej "utwardzenia gruntu". W orzecznictwie przyjmuje się natomiast, że czynność utwardzenia powierzchni gruntu to nałożenie na nią warstwy betonu, czy warstwy kamienno-żużlowej związanej cementem (por. wyrok NSA O/Z we Wrocławiu z dnia 3 marca 1983r., sygn. akt II SA/Wr 895/97).
W rozpoznawanej sprawie roboty budowlane wykonane przez skarżących wykraczają poza wyjaśnione powyżej rozumienie pojęcia utwardzenia gruntu, co jest widoczne na dokumentacji zdjęciowej znajdującej się w aktach sprawy. Wykonana przez skarżących posadzka wyłożona płytkami z terakoty, została bowiem, poprzez dobudowanie po obu stron murku i balustrady, trwale połączona z budynkiem tworząc taras. W tym miejscu, z uwagi na brak definicji ustawowej "tarasu", należy podać, że według Uniwersalnego słownika języka polskiego pod redakcją prof. S.D. (tom IV str. 24, Warszawa 2008r., PWN) taras to odkryta, płaska część budynku otoczona balustradą umieszczona na parterze (często połączona schodami z ogrodem), na piętrze lub płaskim dachu. W znaczeniu geologicznym, taras to naturalne lub sztuczne, schodkowe wzniesienie terenu przechodzące stromym spadkiem w nizinę lub opadające na zbocze wzgórza. Drugie ze znaczeń dotyczy specyficznego ukształtowania terenu i nie jest istotne w stanie faktycznym niniejszej sprawy. Pojęcie taras, oznacza zatem pewną część budynku. Kwestię tę, na gruncie przepisów prawnych przesądza § 3 pkt 24 lit. a) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690), zgodnie
z którym, do kubatury brutto budynku wlicza się kubaturę: przejść, prześwitów
i przejazdów bramowych, poddaszy nieużytkowych oraz przekrytych części zewnętrznych budynku, takich jak: loggie, podcienia, ganki, krużganki, werandy,
a także kubaturę balkonów i tarasów, obliczaną do wysokości balustrady.
Trafne jest zatem stanowisko organu II instancji, że realizacja przedmiotowego tarasu, jako części obiektu budowlanego, stanowi rozbudowę budynku mieszkalnego, bowiem prowadzi do zwiększenia jego długości, szerokości oraz powierzchni zabudowy (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Bydgoszczy z dnia 3 września 2008r., sygn. akt II SA/Bd 398/08).
W myśl art. 3 pkt 6 i 7 ustawy Prawo budowlane, pod pojęciem budowy należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego, natomiast robotami budowlanymi są: budowa, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Wykonywanie robót budowlanych,
w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji to przebudowa (art. 3 pkt 7a). Z rozbudową mamy zatem do czynienia
w przypadku zmiany, innych poza wysokością, charakterystycznych parametrów obiektu budowlanego jak kubatura, powierzchna zabudowy, jego długość czy szerokość. Rozbudową będzie więc powiększenie istniejącego obiektu budowlanego o dodatkowe pomieszczenie, które stanowi część obiektu budowlanego.
W rozpoznawanej sprawie budynek został powiększony o taras.
Skoro bezsporne jest, że skarżący nie posiadali pozwolenia na rozbudowę budynku o budowę tarasu, to procedura naprawcza dokonanej samowoli budowlanej ma swoje oparcie w przepisach art. 48-49 ustawy Prawo budowlane.
Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, właściwy organ nakazuje,
z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia
na budowę. Warunkiem legalizacji samowoli budowlanej w trybie art. 48 ust. 2
i art. 49 jest przedstawienie przez inwestora dokumentów pozwalających organowi nadzoru budowlanego dokonać oceny, czy konkretna samowola kwalifikuje się do zalegalizowania, a więc zaświadczenia organu gminy o zgodności obiektu
z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym lub ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy oraz projektu budowlanego ze wszystkimi koniecznymi uzgodnieniami.
Natomiast tryb określony w przepisach art. 50-51 ustawy znajduje zastosowanie w przypadkach innych niż określone w art. 48 ust. 1 lub w art. 49b. Zatem zaistniały stan faktyczny przesądza o tym, że wybudowany przez skarżących taras nie mógł być zaliczony do tzw. "innych przypadków" z art. 51 ustawy.
Reasumując Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał za prawidłowe dostrzeżenie przez organ odwoławczy błędu jakiego dopuścił się organ I instancji, polegającego na wadliwym przyjęciu, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie norm prawnych zawartych w art. 50 i art. 51 ustawy Prawo budowlane. Ewentualna legalizacja samowoli budowlanej winna być prowadzona w trybie art. 48-49 ww. ustawy. W tym stanie sprawy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza także przepisu art. 138 § 2 K.p.a., bowiem celem prawidłowego ukierunkowania postępowania legalizacyjnego uzasadnione było uchylenie przez Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego decyzji organu I instancji i przekazanie mu sprawy do ponownego rozpatrzenia.
Z tych względów Sąd stwierdzając niezasadność skargi, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ), orzekł o jej oddaleniu.
