I SA/Lu 362/12

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...], Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania J.W., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego z dnia [...], określającą wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r.

Z akt sprawy wynika, że skarżąca w dniu 9.08.2010r. złożyła korektę zeznania PIT-36 za 2009 r., w której wyłączyła z przychodu kwotę 321.819.37 zł z tytułu umorzonych odsetek od kredytu przez A i wyjaśniła, że była jedynie poręczycielem, a skorygowanie przychodu skutkowało powstaniem nadpłaty w kwocie 19 zł.

W uzasadnieniu korekty skarżąca argumentowała, że w przypadku umorzenia odsetek po stronie kredytobiorcy nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Postanowieniem z dnia 1.10.2010 r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego wszczął postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. i decyzją z dnia [...], określił skarżącej zobowiązanie z tego tytułu w kwocie 93.608 zł. nie podzielając argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu korekty. Powyższa decyzja została przez Dyrektora Izby Skarbowej w dniu [...] uchylona, z uwagi na konieczność uzupełnienia postępowania dowodowego celem dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego.

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy, organ I instancji ustalił, że na podstawie umowy z dnia 24.03.1998r. o udzielenie kredytu w walucie polskiej w rachunku bieżącym, A udzielił Z.W. kredytu w wysokości 300.000 zł na okres do 23.03.1999 r.

W dniu 29.06.2000r., w związku z niewywiązywaniem się przez kredytobiorcę – Z.W. z warunków ww. umowy pomiędzy nim a A doszło do zawarcia umowy ugody. Zgodnie z § 3 tej umowy J. W. i K. W. przystąpili do długu wraz z odsetkami i kosztami procesu oraz zobowiązali się spłacić go solidarnie ze Z.W. na zasadach określonych w umowie ugody. Bank oraz Z. W. wyrazili zgodę na przystąpienie ww. osób do długu.

W dniu 6.05.2009r. została zawarta kolejna umowa ugody pomiędzy: A a J.W., K.W. i Z.W., zwanymi "Dłużnikiem". Jej przedmiotem była zmiana warunków spłaty wierzytelności A w stosunku do Dłużnika z tytułu umowy kredytu w walucie polskiej w rachunku bieżącym z dnia 24.03.1998r. z późniejszymi zmianami, zgodnie z którą Bank zobowiązał się do redukcji odsetek zaległych w kwocie 965.458,13 zł oraz zwolnienia Dłużnika z długu pod warunkiem wywiązania się Dłużnika ze wszystkich warunków umowy ugody. Dłużnik oświadczył, że przyjmuje zwolnienie z długu co do podlegającej redukcji kwoty wierzytelności wraz z konsekwencjami podatkowymi wynikającymi z tego faktu.

W związku z tym, że Dłużnik zrealizował warunki umowy ugody z dnia 6.05.2009r. w uzgodnionym terminie Bank sporządził dla Z. W., J.W. oraz K.W. informację PIT-8C za 2009 r.

W ocenie organu podatkowego I instancji, w tym stanie faktycznym, nie może budzić wątpliwości, że skoro skarżąca wraz z K. W.w 2000 r. przystąpiła do długu Z.W. (stała się kredytobiorcą), to umorzenie wymagalnych odsetek wygenerowało dla niej przychód z innych źródeł (nieodpłatnego świadczenia), o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm., dalej: "pdf" – obecnie Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.).

Wobec powyższego decyzją z dnia [...], Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego ponownie określił skarżącej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r. w kwocie 93.608 zł.

W odwołaniu, pełnomocnik skarżącej zarzucił naruszenie art. 122 i art. 180 § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r., Nr 8 poz. 60 ze zm. , dalej: "op" – obecnie Dz.U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) poprzez nieustalenie istoty sprawy, błędne ustalenie stanu faktycznego oraz nieuwzględnienie wniosków dowodowych strony.

Jego zdaniem, organ I instancji nie ustalił jednoznacznie, czy na podstawie ugody zawartej przez skarżącą z A w dniu 6.05.2009 r.doszło do zmiany poprzednio zawartej umowy kredytowej, czy też do umorzenia zobowiązania tj. zwolnienia podatnika z długu. Pełnomocnik zarzucił, że organ podatkowy opierając się jedynie na dosłownym brzmieniu zawartej z bankiem ugody, pominął normy prawne wynikające z art. 65 § 2 kodeksu cywilnego oraz art. 199a § 1 op. W jego ocenie, ugoda zawarta z bankiem miała charakter wyłącznie zmiany pierwotnie zawartej umowy kredytowej, w związku z czym nie doszło do umorzenia zobowiązania skarżącej, lecz do przekształcenia stosunku prawnego za zgodą obu stron. Zarzucił również bezpodstawną odmowę przesłuchania w charakterze świadków pracowników banku (M. A. i M. T.) na okoliczność interpretacji zawartej w dniu 6.05.2009 r. ugody.

Dyrektor Izby Skarbowej, po wezwaniu pełnomocnika skarżącej, w trybie art. 155 § 1 w związku z art. 122 op do złożenia wyjaśnień na jakiej podstawie skarżąca została w ugodzie z dnia 6.05.2009 r. określona jako dłużnik oraz przedłożenia umowy (aneksu) z dnia 29.06.2000 r. i uzyskaniu żądanych dokumentów i wyjaśnień, zaskarżoną decyzję z dnia 5.03.2012 r. utrzymał w mocy rozstrzygniecie organu podatkowego I instancji.

W ocenie organu odwoławczego, skoro fakt przystąpienia skarżącej do długu wynika wprost z postanowień ugody z dnia 29.06.2000 r. (§ 3) i nie jest przez skarżącą kwestionowany (wyjaśnienie pełnomocnika złożone na wezwanie organu odwoławczego), to jego terminowa spłata, która spowodowała realizację postanowień umowy ugody z dnia 6.05. 2009r. tj. zwolnienie Dłużnika z długu w kwocie zaległych odsetek oznacza, że Bank zasadnie wystawił informację PIT-8C za 2009r., wskazując jako przychód kwotę umorzonych odsetek.

W ocenie organu odwoławczego, ustalony w sprawie stan faktyczny, analiza zawartych z Bankiem umów, nie pozwala zgodzić się z twierdzeniem pełnomocnika, że w sensie cywilnoprawnym nie doszło do zwolnienia z długu, w sytuacji, gdy z zapisów umowy ugody z dnia 6.05.2009 r. wynika, że wskazane osoby zostaną zwolnione ze spłaty długu na podstawie art. 508 k.c. (§ 2 ust. 1.7 umowy ugody), w myśl którego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Organ odwoławczy argumentował również, że w treści umowy ugody z 2009 r. zapisano - poza oświadczeniem Wierzyciela co do zwolnienia Dłużnika z długu - iż Dłużnik przyjmuje zwolnienie z długu w zakresie podlegającej redukcji kwoty wierzytelności wraz z konsekwencjami podatkowymi.

Uznając zarzuty naruszenia art. 65 § 2 kodeksu cywilnego oraz art. 199a § 1 op za nieuprawnione, Dyrektor Izby Skarbowej uzasadniał, że z treści analizowanej umowy ugody nie można wywieść innych zamiarów stron czy celów czynności niż te, które bezpośrednio wynikają z dosłownego jej brzmienia.

W świetle art. 188 op uzasadniał również, że przesłuchanie wskazanych przez skarżącą świadków nie znajdowało uzasadnienia, gdyż po pierwsze: Bank nie potwierdził aby ww. osoby były uprawnione do interpretacji treści umów zawieranych w imieniu banku, zaś po drugie: ocena skutków realizacji umowy ugody została przez A wyrażona w konsekwencjach podatkowych podatnika poprzez wystawienie PIT-8C za 2009r.

Dyrektor Izby Skarbowej z odwołaniem do regulacji art. 9 ust. 1, art. 10 pkt 9 oraz art. 20 pdf uzasadniał, że wprawdzie pojęcie nieodpłatnego świadczenia nie zostało w ustawie zdefiniowane, to w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych przyjmuje się, że obejmuje ono wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te zdarzenia gospodarcze i prawne, których skutkiem jest nieodpłatne, a więc niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy.

W ocenie organu odwoławczego, modyfikację istniejącego już stosunku prawnego (umowy kredytu) przez zawarcie postanowień odnośnie rezygnacji banku z przysługującego mu oprocentowania (tj. redukcji zaległych odsetek), należy kwalifikować jako przypadek otrzymania przez kredytobiorcę nieodpłatnego świadczenia, które wyraża się w tym, że kredytobiorca przez określony czas korzysta z cudzego kapitału, nie ponosząc ostatecznie z tego tytułu jakichkolwiek ciężarów i dzięki temu znajduje się w sytuacji uprzywilejowanej w stosunku do tych podmiotów, które korzystają z kredytów na zasadach rynkowych (tj. za wynagrodzeniem). To zaś oznacza, że przychód z tytułu umorzonych odsetek mieści się w przychodach z innych źródeł podlegających opodatkowaniu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie J.W. wniosła o uchylenie w całości wydanych w sprawie decyzji i zarzuciła naruszenie art. 199a § 1 op poprzez nieskierowanie do sądu powszechnego powództwa o ustalenie treści ugody zawartej z bankiem oraz art. 122 i art.180 op poprzez nieprzeprowadzenie wnioskowanych dowodów.

W uzasadnieniu zarzutów argumentowała, że w świetle regulacji art. 65 § 2 kodeksu cywilnego, organ powinien zbadać zgodny zamiar stron i cel umowy a nie opierać się na jej dosłownym brzmieniu. W tym celu powinien również przesłuchać wskazanych świadków. W jej ocenie, zawarta umowa ugody miała charakter wyłącznie zmiany pierwotnej umowy kredytowej polegającej na tym, że w zamian za natychmiastową spłatę całego zadłużenia pierwotne świadczenie pieniężne kredytobiorcy, do którego był zobowiązany względem banku podlegało obniżeniu.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie.

Postanowieniem z dnia 18.05.2012 r. Referendarz sadowy przyznał skarżącej prawo pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych, a postanowieniem z dnia 10.08.2012 r. w zakresie ustanowienia radcy prawnego.

Na rozprawie w dniu 21.11. 2012 r. pełnomocnik skarżącej sformułował zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 pdf.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja prawa nie narusza.

Nie jest sporne, że na podstawie umowy ugody z dnia 29.06.2000r. skarżąca wraz z K. W. przystąpiła do długu wraz z odsetkami i kosztami procesu Z.W.wynikającego z umowy kredytowej z dnia z dnia 24.03.1998r. (§ 3 umowy).

Spór dotyczy rozstrzygnięcia (oceny), czy istotnie wykonanie zawartej umowy ugody z dnia 6.05.2009r. poprzez spłatę zadłużenia przez Dłużnika i zwolnienie go z długu co do zaległych odsetek w kwocie 965.458,13 zł wywołało po stronie skarżącej skutek przysporzenia majątkowego, a w konsekwencji – w świetle art. 20 ust.1 pdf- przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia jako pochodzący z innego źródła (art. 10 ust. 1 pkt 9 pdf).

W pierwszej kolejności należy więc rozważyć, czy umowa ugody z dnia 6.05. 2009r. - jak twierdzi pełnomocnik skarżącej - była w istocie zmianą poprzednio zawartej umowy kredytowej (ze zmianami), w wyniku której doszło do przekształcenia stosunku prawnego za zgodą obu stron (jak wskazuje skarżąca), czy też miała charakter umorzenia zobowiązania tj. zwolnienia dłużnika z długu, a w konsekwencji przysporzenia majątkowego po jego stronie w postaci nieodpłatnego świadczenia (umorzenie wymagalnych odsetek) – jak wywodzi organ podatkowy.

Z postanowień § 2 ust. 1.7 umowy ugody z dnia 6.05. 2009r. wynika wprost, że wskazane w nim osoby (Z. W., K.W. i J. W.) zostaną zwolnione ze spłaty długu na podstawie art. 508 kodeksu cywlinego.

W myśl art. 508 ustawy z dnia 23.04.1964 r. kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej: "kc") - zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Tym samym skoro z § 3 umowy ugody z dnia 6.05.2009r. wynika, że dłużnik (w osobach: Z.W., K. W. i J.W.) przyjmuje zwolnienie z długu co do podlegającej redukcji kwoty wierzytelności wraz z konsekwencjami podatkowymi, to z treści tej nie można wywieść innych zamiarów stron czy celów czynności (ustaleń okoliczności faktycznych) niż te, które bezpośrednio wynikały z jej dosłownego brzmienia, w szczególności zaś brak jest podstaw do uznania, że "zawarta umowa ugody miała charakter wyłącznie zmiany pierwotnej umowy kredytowej", a nie zwolnienie z długu.

Zdaniem Sądu, w sprawie niniejszej nie było podstaw do poszukiwania innego niż wynika z treści ww. umów zamiaru stron. Nie doszło do naruszenia art. 65 § 2 kc oraz art. 199a § 1 op, chociaż nie sposób nie zauważyć, że skarżącej chodziło raczej o naruszenie przepisu art. 199a § 3 op, skoro powołał go w kontekście zarzutu o nieskierowaniu do sądu powszechnego powództwa o ustalenie treści ugody zawartej z bankiem.

W myśl art. 199a § 1 op, organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Przepis ten zawiera podobne unormowanie jak art. 65 § 2 kc. W obu tych przepisach wskazuje się, co powinno zostać uwzględnione przy ustaleniu treści czynności prawnej. Ustalenie oświadczeń woli należy do ustaleń faktycznych, wykładnia ustalonych przez organ podatkowy oświadczeń woli stron umowy należy do kwestii prawnych.

Sąd zauważa, że zasadą jest, iż organ podatkowy sam ocenia treść czynności prawnej i jej skutki podatkowe. Jedynie w sytuacji, gdy z dowodów zgromadzonych w toku postępowania wynikają wątpliwości, co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którym związane są skutki podatkowe występuje z takim wnioskiem do sądu powszechnego (art. 199a § 3 op). Organ podatkowy, pomimo regulacji art. 199a § 3 op nie został zwolniony z obowiązku kwalifikowania zdarzeń na gruncie prawa podatkowego oraz oceny skutków jakie one wywierają. Z tych powodów obowiązek wystąpienia do sądu powszechnego na podstawie tego przepisu powstaje jedynie wówczas, gdy zgromadzony materiał dowodowy pozostawia wątpliwości co do istnienia stosunku prawnego bądź prawa (spór co do prawa), nie co do okoliczności faktycznych (spór co do faktu). Przepis art. 199a § 3 op ma niewątpliwie charakter gwarancyjny względem uprawnienia organów podatkowych określonego w art. 199a § 1 op, ale stosowany jest wyłącznie w przypadkach wątpliwych, do których sprawa skarżącej się nie zalicza.

Sąd stoi na stanowisku, że jakkolwiek z przepisu art. 199a § 1 op, można by było wywodzić, że argumenty odnoszące się do woli stron i ich zamiaru przy zawarciu określonej czynności prawnej mają pierwszoplanowe znaczenie i należałoby je mieć na względzie przed argumentami językowymi (gramatycznymi), w które ujęto daną czynność, to jednak w żadnym razie nie można pomijać treści tej czynności zwerbalizowanej na piśmie. Użyte w umowie sformułowania i pojęcia, a także sama semantyka i struktura aktu umowy, są jednym z istotnych wykładników woli stron, pozwalają ją poznać i ocenić. Jest więc oczywiste, że wykładnia umowy nie może prowadzić do stwierdzeń w sposób sprzeczny z jej treścią. Tylko wówczas, gdy tekst umowy jest niejasny, konieczne staje się usunięcie wątpliwości przy zastosowaniu obowiązujących zasad wykładni umowy według reguł przewidzianych w art. 65 § 2 kc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2007 r. sygn. akt II CSK 546/06; LEX nr 253385).

Przy takim pojmowaniu obowiązku wynikającego z art. 199a § 1 op, rację również trzeba przyznać organowi odwoławczemu, że nie było żadnych uzasadnionych powodów do przeprowadzenia (w świetle przepisu art. 188 op) dowodów w zakresie przesłuchania w charakterze świadków – M.A. i M. T. – osób, które podpisały umowę ugody z dnia 6.05.2009 r. w imieniu A na okoliczność sposobu interpretacji jej treści.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 pdf źródłami przychodu mogą być także "inne źródła", a stosownie do art. 20 ust. 1 pdf za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności również inne (niż w nim wymienione) nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Użycie przez ustawodawcę sformułowania "w szczególności" wskazuje na to, że w tej regulacji prawnej mamy do czynienia z katalogiem otwartym, inaczej mówiąc: przykładowym.

Jednocześnie w sytuacji, gdy w art. 20 ust 1 pdf nie zdefiniowano na użytek "innych źródeł" pojęcia przychodu, to oczywiste jest, że znaczenia tego pojęcia należy poszukiwać w przepisie art. 11 ust. 1 pdf, zgodnie z którym przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dokonując interpretacji poszczególnych elementów definicji przychodów, w tej części która traktuje o "innych nieodpłatnych świadczeniach" należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26.01. 2011 r., w sprawie o sygn. II FSK 1672/09 (orzeczenia.nsa.gov.pl) wyraził pogląd, iż ze "świadczeniem nieodpłatnym" będziemy mieli do czynienia w przypadkach, w których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym. Oznacza to, że nie świadczy nic w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości, przy czym należy pamiętać, że pojęcie "świadczenie" zakłada działanie aktywne po stronie kontrahenta podatnika, w wyniku którego podatnik uzyskuje określoną korzyść".

Sąd rozpoznający przedmiotową sprawę pogląd ten podziela w całości i zauważa, że pomimo braku ustawowej definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia", w judykaturze przyjęte zostało, że obejmuje ono wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze (...) których skutkiem jest nieodpłatne tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątkowe tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Takie stanowisko zostało wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 16.10.2006 r., w sprawie o sygn. II FPS 1/06 (orzeczenia.nsa.gov.pl). Jakkolwiek została ona podjęta w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zachowuje ona aktualność także na gruncie przepisów pdf. Jak bowiem stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 listopada 2008 r., sygn. akt II FSK 1184/07 (orzeczenia.nsa.gov.pl), nie ma podstaw do odmiennej interpretacji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia", którym obie ustawy podatkowe się posługują.

W świetle powyższego, za trafne należy uznać przedstawione w zaskarżonej decyzji stanowisko, iż umorzenie odsetek od kredytu zaciągniętego pierwotnie przez Z. W., których termin płatności już upłynął (w zamian za spłatę zadłużenia), jest przysporzeniem skutkującym powstaniem dochodu podlegającego opodatkowaniu, także wobec skarżącej J.W., która do długu przystąpiła w dniu 29.06.2000r. Przysporzenie to dotyczy skapitalizowanych i niezapłaconych odsetek, które de facto po skapitalizowaniu stały się kwotą długu. Rezygnacja z tych świadczeń przez Bank stanowi zwolnienie dłużnika z części długu i oznacza, uzyskanie po stronie dłużnika, podlegającego opodatkowaniu nieodpłatnego świadczenia wyrażającego się w możliwości bezpłatnego korzystania z kapitału. Gdyby nie fakt umorzenia należności odsetkowych wymagalnych i skapitalizowanych, dłużnik byłby zobowiązany do ich uiszczenia, co spowodowałoby uszczuplenie jego majątku. Przychodem bowiem są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Z tych względów zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 pdf uznać należy za nieuzasadniony.

W ocenie Sądu nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 122 op, który został postawiony w kontekście naruszenia art. 180 op, czyli nieprzeprowadzenia dowodów z przesłuchania w charakterze świadków pracowników banku.

W ocenie Sądu, z punktu widzenia istoty niniejszej sprawy przeprowadzenie tych dowodów na okoliczność sposobu interpretacji treści ww. umowy ugody, jak już wskazano, było zbędne, a zauważyć należy, że postępowanie dowodowe ma swój ściśle określony cel - ma ono prowadzić do wyjaśnienia sprawy.

Wyjaśnienie niniejszej sprawy podatkowej polegało na ustaleniu, czy skarżąca przystąpiła do długu Z.W. oraz, czy wobec umorzenia jego części uzyskała w świetle pdf świadczenie nieodpłatne. Ustaleń tych organy podatkowe dokonały na podstawie przedstawionych w toku postępowania umów, których treść była jasna i nie budziła żadnych wątpliwości Zatem zaniechanie dowodzenia zeznaniami świadków, okoliczności niemających wpływu na te ustalenia, nie stanowiło naruszenia ani wskazanej zasady postępowania podatkowego, ani przepisów regulujących postępowanie dowodowe.

Oceny tej nie zmienia okoliczność, że w aktach sprawy brak jest formalnego rozstrzygnięcia procesowego w przedmiocie ww. wniosku dowodowego, albowiem nie jest to brak tego rodzaju, aby uzasadniał wyeliminowanie zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30.08.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm., dalej: "ppsa").

Sąd zauważa, że nawet gdyby stosowne postanowienie w tej kwestii zostało wydane, to strona i tak mogłaby je kwestionować dopiero w odwołaniu od decyzji (skardze do sądu) z racji jego niezaskarżalności. Istotne jest więc, że skarżący nie został pozbawiony prawa do kwestionowania przed organem wyżej instancji i przed sądem stanowiska organu co do odmowy przeprowadzenia wnioskowanego dowodu.

Wobec powyższego, na podstawie art. 151 ppsa, skargę należało oddalić.

O wynagrodzeniu ustanowionego z urzędu pełnomocnika orzeczono na podstawie art. 250 ppsa w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit.a oraz w związku z § 6 pkt 6 i § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).