I SA/Bd 820/12

Uzasadnienie

Pismami z dnia 18 stycznia 2012 r. i dnia 24 stycznia 2012 r. C. Sp. z o. o. (skarżąca) wystąpiła do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w T. z wnioskami o wydanie zaświadczeń o pomocy de minimis w związku z poniesieniem w dniu 27 grudnia 2011 r. wydatków z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (zwanego dalej ZFRON) na zakup:

- obracarki B. , w kwocie 155.000,00 zł z przeznaczeniem na wyposażenie stanowiska pracy osoby niepełnosprawnej zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 12 lit. e rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 245, poz. 1810 ze zm.) oraz

- nieruchomości gruntowej położonej w J.o powierzchni 0,1522 ha, w kwocie 435.866,40 zł przeznaczonej na stworzenie bazy wypoczynkowej dla niepełnosprawnych pracowników zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 3 lit. c wskazanego rozporządzenia w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Postanowieniem z [...] Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w T. odmówił wydania zaświadczenia potwierdzającego udzielenie pomocy de minimis, z uwagi na to, że wydatkowane środki nie pochodziły ze zgromadzonych na koncie ZFRON zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, co powoduje, że nie mogą być zakwalifikowane jako pomoc de minimis.

W zażaleniu od powyższego postanowienia strona wniosła o jego uchylenie i wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis, bądź też o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Skarżąca podniosła, że wnioski te zawierały wszystkie elementy wskazane w § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz zostały skierowane do organu podatkowego w terminie określonym w § 9 ust. 2 powołanego rozporządzenia. Spółka zarzuca, że organ pierwszej instancji przeprowadził postępowanie na podstawie Ordynacji podatkowej, a nie Działu VII ustawy Kodeks postępowania administracyjnego.

W ocenie Spółki organ podatkowy winien na podstawie art. 218 kpa wydać zaświadczenie, które potwierdzi stan faktyczny i prawny, w dniu jego wydania. Prowadzone zaś postępowanie powinno ograniczyć się tylko do sprawdzenia czy kwota, która wydatkowano z ZFRON nie przekracza kwoty intensywności pomocy, czy przedsiębiorca znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej oraz czy przekroczył kwotę 200.000,00 euro lub uzyskał inny środek publiczny na ten sam koszt kwalifikowany lub projekt inwestycyjny. Zatem postępowanie wyjaśniające prowadzone zgodnie z art. 218 kpa musi bazować na faktach i okolicznościach wynikających bezpośrednio z posiadanych przez organ ewidencji, rejestru czy zbioru danych.

Spółka zarzuciła również organowi podatkowemu naruszenie zasad postępowania administracyjnego co do przeprowadzonej oceny dowodowej. Spółka potwierdziła, że przekazała z konta obrotowego środki finansowe (pochodzące z pożyczki udzielonej przez udziałowca Spółki) na konto ZFRON, które następnie wydatkowała na zakup obracarki B. oraz nieruchomości gruntowej położonej w J.. Wyjaśniła, iż były to środki należne ZFRON z tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. W ocenie Spółki, organ podatkowy w zaskarżonym postanowieniu nie wykazał, iż nie dysponuje danymi, w oparciu o które byłoby możliwe wydanie żądanego zaświadczenia o pomocy de minimis, tym samym odmowa wydania zaświadczenia nie znajduje podstaw prawnych oraz rażąco narusza przepisy proceduralne i materialne.

Zaskarżonym postanowieniem Dyrektor Izby Skarbowej w B. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. Organ przywołał § 9 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zgodnie z którym warunkiem uzyskania pomocy jako pomocy de minimis jest uzyskanie zaświadczenia wydanego przedsiębiorcy przez organ podatkowy, podmiot uprawniony do pobierania opłat na podstawie odrębnych przepisów lub inny podmiot udzielający pomocy.

Zgodnie z § 9 pkt 2 w celu uzyskania zaświadczenia przedsiębiorca przedstawia informację o dokonaniu wydatku ze środków funduszu rehabilitacji w ciągu 30 dni od dnia jego dokonania.

Jednocześnie zgodnie z § 9 pkt 2a nie uznaje się za dokonanie wydatku ze środków funduszu rehabilitacji wydatku, który został sfinansowany ze środków innych niż zgromadzone na rachunku, o którym mowa wart. 33 ust. 3 pkt 2 ustawy o rehabilitacji, a następnie zrefundowany ze środków tego funduszu.

Organ podał, że na podstawie faktury VAT z dnia 23 grudnia 2011 r. Nr [...] Spółka zakupiła obracarkę B. za kwotę 190.650,00 zł. Maszyna ta miała stanowić wyposażenie nowo utworzonego stanowiska pracy niepełnosprawnego pracownika. Zapłata nastąpiła w dniu 27 grudnia 2011r. Ze środków znajdujących się na rachunku ZFRON Spółka uregulowała kwotę 155.000,00 zł (środki na dzień wydatkowania stanowiły równowartość 35.087,72 Eur).

Ponadto zgodnie z aktem notarialnym z dnia 27 grudnia 2011 r. spółka reprezentowana przez Prezesa Zarządu K. H. zakupiła od K.T. H. nieruchomość o powierzchni 0,1522 ha położoną w Jastarni za cenę w kwocie 2.350.000,00 zł z przeznaczeniem na utworzenie bazy wypoczynkowej dla niepełnosprawnych pracowników. Zapłata nastąpiła w dniu 27 grudnia 2011 r. ze środków znajdujących się na rachunku ZFRON, z tym że zgodnie ze złożonymi wyjaśnieniami kwota 1.914.133,60 zł pochodziła ze środków zgromadzonych na ZFRON przed akcesją Polski do UE, zaś 435.866,40 zł pochodziło ze środków zgromadzonych na ZFRON od dnia 01 maja 2004 r., (środki te na dzień wydatkowania stanowiły równowartość 98.668,12 Eur). Ta kwota stanowiła przedmiot wniosku o wydanie zaświadczenia.

Wskazano, że w trakcie postępowania organ I instancji wezwał spółkę do przedłożenia zestawienia środków zgromadzonych na koncie ZFRON z tytułu zaliczek na podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT - 4) za okres od kwietnia 2004 r. do grudnia 2011 r., wyciągu z konta ZFRON potwierdzającego, że Spółka posiadała na dzień 27 grudnia 2011 r. środki finansowe z tyt. zaliczek PIT - 4, oświadczenia, że środki zgromadzone na ZFRON po dniu 15 maja 2004 r. przeznaczone na pokrycie wydatków nie przekraczają 81 % wartości zwolnień uzyskanych z art. 38 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, informacji dotyczącej otrzymanej pomocy w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą, na pokrycie których może być przeznaczona pomoc de minimis.

Ustalono, że saldo początkowe na rachunku prowadzonym na potrzeby ZFRON na dzień 27 grudnia 2011 r. wynosiło 2.167,25 zł. W dniu tym jednocześnie dokonano zasilenia konta z konta gospodarczego Spółki na kwotę 600.000,00 zł i 645.000,00 zł. Jednocześnie tego samego dnia dokonano wydatkowania środków na rzecz: E. A. G.i, Warszawa w kwocie 155.000,00 zł zgodnie z fakturą Nr [...] dotyczącą zakupu Obracarki B., oraz na rzecz K.H. w kwotach 445.000,00 zł i 645.000,00 zł w tytule przelewów wskazując, iż zapłata dotyczy aktu notarialnego repertorium [...]Po dokonaniu tychże operacji saldo na rachunku ZEFRON wyniosło 2.163,25 zł.

W następnych dniach na rachunku przeprowadzono szereg operacji finansowych, w tym także zasilenia konta ZFRON z rachunku gospodarczego Spółki sześcioma przelewami w wysokości: 70.000,00 zł, 558.000,00 zł, 605.000,00 zł, 1.000,00 zł, 150.000,00 zł oraz 100.000,00 zł i wydatkowania na rzecz K.H. w związku z zapłatą za nieruchomość położoną w J..

Spółka wezwana do złożenia wyjaśnień dot. źródeł pochodzenia środków przekazywanych z konta gospodarczego Spółki na konto ZFRON wyjaśniła, iż przekazywane środki pochodziły z pożyczki udzielonej Spółce przez jedynego udziałowca P.H.zgodnie z aktem notarialnym z dnia 27 grudnia 2011 r. repertorium [...] w wysokości 3.150.000,00 zł.

Odnosząc się do tych ustaleń Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że wydatek - za maszynę Obracarkę B. oraz nieruchomość położoną w Jastarni - nie został dokonany ze środków pochodzących z części zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgromadzonych na ZFRON. Organ podkreślił, że stan środków finansowych ZFRON odzwierciedla rachunek bankowy tych środków (a nie ewidencja księgowa), a z przedłożonego wydruku bezsprzecznie wynika, że na dzień wydatkowania tj. na dzień 27 grudnia 2011 r. Spółka nie posiadała wystarczającej ilości środków pochodzących z zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Organ odwoławczy przywołał przepisy art. 33 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej określające źródła finansowania ZFRON oraz ich przeznaczenia. W ocenie Dyrektora wskazanie przez ustawodawcę, w powołanych przepisach zarówno środków z których tworzy się ZFRON, oraz określenie celu, na jaki jego środki mogą być przeznaczane świadczy o tym, że fundusz ten jest funduszem celowym. Tym samym musi zachodzić ścisłe powiązanie określonych przychodów z wydatkami na ściśle określone cele. Jednocześnie zgodnie z art. 33 ust. 3 cytowanej ustawy, zarówno utworzenie rachunku dla przekazywania środków funduszu rehabilitacji, jak i przekazywanie na ten rachunek środków uzyskiwanych. m. in. z części zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT-4), nie jest możliwością po stronie pracodawcy, z której może on skorzystać bądź nie, lecz jest jego obowiązkiem. Nałożenie na pracodawcę, wskazanych obowiązków wskazuje, że ZFRON jest wydzielonym organizacyjno - prawnie zasobem pieniężnym, zaś gromadzone na nim środki pochodzące z ulg podatkowych nie są środkami własnymi pracodawcy, a środkami publicznymi powierzonymi mu na podstawie przepisów prawa na ściśle określone w nich cele.

W ocenie organu II instancji przesłanką zakwalifikowania pomocy jako pomocy de minimis (oprócz limitu kwotowego) jest rzeczywiste źródło jego finansowania - środki muszą pochodzić ze zwolnień podatkowych. W konsekwencji związku z tym, że Spółka nie udokumentowała, iż poniesione wydatki na zapłatę za maszynę - Obracarki B. oraz zakup nieruchomości położonej w J. zostały sfinansowane ze środków zgromadzonych na rachunku ZFRON pochodzących z zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej zasadna była odmowa wydania zaświadczenia o żądanej treści.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego wydania z rozstrzygnięcia w oparciu o przepisy Ordynacji podatkowej a nie Kodeksu postępowania administracyjnego, organ odwoławczy wyjaśnił, że przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie mają w niniejszej sprawie zastosowania. Ustawą z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2002r. Nr 169 poz.1387 ze zm.) z dniem 01 stycznia 2003 r. dodano w Ordynacji podatkowej dział VIIIa zatytułowany "Zaświadczenia", wydzielając to zagadnienie z przepisów k.p.a. w odniesieniu do organów podatkowych. Ponadto na mocy art. 2 § 1 pkt 4 ustawy Ordynacja podatkowa przepisy tejże ustawy stosuje się do spraw z zakresu prawa podatkowego innych niż wymienione w pkt 1 (tj. podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego, do których ustalania lub określania uprawnione są organy podatkowe) należących do właściwości organów podatkowych. Zdaniem Dyrektora w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z prawem podatkowym, gdyż podstawę prawną zwolnienia stanowią przepisy art. 38 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym samym wydanie zaświadczenia co do pomocy de minimis dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych należy do właściwości organów podatkowych. W konsekwencji jest to tzw. inna sprawa z zakresu prawa podatkowego, do której mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej.

Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że zgodnie z art. 306b Ordynacji podatkowej, organ podatkowy przed wydaniem zaświadczenia, może przeprowadzić w niezbędnym zakresie postępowanie wyjaśniające. Oznacza to, iż organ ten wydający zaświadczenie jest uprawniony, a zarazem i zobowiązany do wyjaśnienia czy pomoc objęta wnioskiem może być uznana za pomoc de minimis. Możliwość wydania zaświadczenia istniej tylko w odniesieniu do wydatków (lub ich części) poniesionych ze środków, które powinny były wpłynąć do tego organu, a nie wpłynęły w związku z korzystaniem przez pracodawcę ze zwolnienia związanego ze statusem zakładu pracy chronionej. Dlatego też w ramach prowadzonego postępowania wyjaśniającego organ ten ma obowiązek ustalenia źródeł finansowania dokonanego wydatkowania.

W skardze do sądu strona wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia zarzucając naruszenie :

1. art. 33 ust 2 pkt 2, art. 33 ust 3 pkt l, 2 i 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz 721 ze zm) w związku z § 2 ust. 2 pkt 4 o rozporządzenia w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że stan środków finansowych ZEFRON odzwierciedla jedynie rachunek bankowy tych środków, a nie ewidencja księgowa ZEFRON, co skutkowało uznaniem, że wydatki zastały dokonane ze środków własnych pracodawcy i odmową wydania zaświadczenia o pomocy de minimis;

2. naruszenie przepisów postępowania, które ma istotny wpływ na rozstrzygniecie sprawy: art. 6, 7, 75 § 1, 77 § 1, 80 § 1 w związku z art. 218 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (odpowiednio art. 120, 122 w związku z art 180 § 1, 187, 191 w związku z art. 306b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa), poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz niezbadanie i nierozpoznanie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności pominiecie przedłożonych dokumentów księgowych, ewidencji ZEFRON, oraz niewzięcia pod uwagę danych znajdujących się w posiadaniu organu - zaświadczeń o pomocy de minimis oraz aplikacji SHRIMP, co skutkowało niewyjaśnieniem stanu faktycznego sprawy i uznaniem, że wydatki zastały dokonane ze środków własnych pracodawcy a nie środków pochodzących ze zwolnień z zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych;

3. art. 124 § 2 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 126 Kodeksu postępowania administracyjnego (odpowiednio art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w zw. z art. 219 ustawy Ordynacja podatkowa) poprzez niewskazanie merytorycznej podstawy prawnej rozstrzygnięcia albowiem organ podatkowy powołał jedynie przepisy o charakterze kompetencyjnym i to w sposób niepełny, nie powołano natomiast przepisów merytorycznych, co utrudnia zrozumienie argumentacji organu.

Spółka ponownie sformułowała też zarzut wydania rozstrzygnięcia w oparciu o przepisy ustawy Ordynacja podatkowa zamiast na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

Spółka nie zgadza się ze stanowiskiem organów podatkowych, iż nie udokumentowała, że poniesione wydatki na maszynę oraz bazę rehabilitacyjną zostały sfinansowane ze środków zgromadzonych na rachunku ZFRON i pochodzących z zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Podniosła, iż do akt sprawy dołączyła oświadczenie, że poniesione wydatki zostały poczynione ze środków pochodzących z zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, a środki otrzymane z tytułu pożyczki (przekazane na ZFRON) miały na celu jedynie uzupełnienie ujętych w ewidencji księgowej a nieznajdujących się na rachunku ZFRON środków z zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stron nie zgadza się ponadto ze stanowiskiem, że stan środków ZFRON odzwierciedla rachunek bankowy prowadzony dla tych środków a nie ewidencja księgowa. W skazała, iż z samej różnorodności zasad rządzących rachunkowością i prawem podatkowym wynikać mogą różnice między stanem środków na rachunku bankowym i stanem ujętym w ewidencji księgowej. Podkreśliła, iż w stanie prawnym do 30 lipca 2007 r. pracodawca miał możliwość w przypadku zagrożenia utraty płynności finansowej, na okres przejściowy, nie dłuższy niż 12 miesięcy, przeznaczyć do 70 % środków ZFRON na spłatę zobowiązań w celu utrzymania zagrożonych likwidacją miejsc pracy osób niepełnosprawnych. Ponadto nie można wykluczyć zaistnienia przypadków, w których pracodawca dokonuje dyspozycji środkami ZFRON w sposób nieprzewidziany przepisami, np. nieterminowo przekazuje środki na rachunek bankowy ZFRON i dokonuje wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

W ocenie skarżącej należy odróżnić zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych od rachunku bankowego ZFRON (co m.in. było przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z dnia 20 stycznia 2010 r. , sygn. akt II GSK 348/09 w kontekście braku zakazu refundacji w stanie prawnym przed 20 sierpnia 2009 r.). W konsekwencji strona uznała przyjętą przez organy interpretację, że stan środków ZFRON odzwierciedla jedynie rachunek bankowy zfron a nie ewidencja za niezgodną z obowiązującymi przepisami.

Spółka podniosła, że z przedłożonych organom dokumentów w postaci zestawienia zwolnień z odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od zatrudnionych pracowników wyraźnie wynika, że środki pochodzące z PIT -4 uzyskane w okresie 2004-2011 wyniosły 934.226,78 zł. Z tego 10 % przeznaczono na pomoc indywidualną w kwocie 93.422,68 zł, 15 % na indywidualne programy rehabilitacji - 140.134,02 zł i 75 % znalazło się na puli ogólnej 700.670,09. Z uwagi na okoliczność, iż zgodnie z art. 33 ust. 4 ustawy o rehabilitacji pracodawca przeznacza co najmniej 15% na indywidualne programy rehabilitacji, pracodawca podjął decyzję o zmianie przeznaczenia środków z puli ogólnej na pulę IPR, co pozwoliło wydatkować 155.000,00 zł na zakup obracarki B. w ramach indywidualnego programu rehabilitacji. Pozostałe środki pochodzące z PIT – 4 wystarczały zatem na dokonanie zakupu nieruchomości z przeznaczeniem na bazę rehabilitacyjną.

Skarżąca zarzuciła organowi podatkowemu, iż w uzasadnieniu postanowienia organu podatkowego, brak jest wskazania faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn z powodu których odmówił innym dowodom wiarygodności. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia nie odniesiono się do przedłożonych przez Spółkę dokumentów finansowych, z których wynika wysokość zwolnień z zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, organ nie wykazał również aby Skarżąca wydatkowała wcześniej środki pochodzące z zaliczek co uniemożliwiłoby spełnienie warunków do uzyskania zaświadczenia oraz nie odniósł się do twierdzeń wnioskodawcy, co do źródeł pochodzenia środków.

W ocenie skarżącej spółki organy powinny oprzeć swoje rozstrzygnięcia na przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego, a nie Ordynacji podatkowej. Na poparcie tych twierdzeń powołano wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2008 r, sygn. akt II GSK 391/2008.

Skarżąca podniosła, iż przedstawiła organom podatkowym wszystkie niezbędne dokumenty pozwalające na wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis, tym samym odmowa wydania zaświadczenia nie znajduje podstaw prawnych oraz rażąco narusza przepisy proceduralne i materialne.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona.

Sąd administracyjny zgodnie z treścią art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1259) - sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę administracji publicznej, stosując w stosunku do jej rozstrzygnięć, kryterium zgodności z prawem.

W oparciu o art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. , poz. 270) zaskarżone rozstrzygnięcie administracji zostaje wyeliminowane z obrotu prawnego w wypadku, gdy Sąd stwierdzi naruszenie :

• prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

• prawa, dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

• przepisów postępowania, jeśli to naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Wówczas Sąd w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub części, albo stwierdza ich nieważność albo stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, o których mowa w zacytowanym przepisie.

A zatem nie ma wątpliwości, co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom podatkowym można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem rozważań Sądu jest odmowa wydania przez organ podatkowy zaświadczenia o pomocy de minimis. Należy wskazać, że problematyka dotycząca pomocy de minimis została przeniesiona na grunt polskiego prawa w ramach procesu harmonizacji prawa krajowego z rozwiązaniami przyjętymi na gruncie prawa wspólnotowego. Podstawowym aktem prawnym odnoszącym się do pomocy publicznej, w tym do pomocy de minimis, jest Traktat Ustanawiający Wspólnotę Europejską - i jego przepisy art. 87 i 88 (Dz. U. z 2004 Nr 90, poz. 864/2 ze zm. ), a w dalszej kolejności rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28.12.2006, str. 5).

Spór w sprawie zasadzał się na odpowiedzi na pytanie, czy pracodawca miał prawo dysponować wyodrębnionym funduszem rehabilitacyjnym na potrzeby firmy i w przypadku jego wydania, czy miał prawo go uzupełnić ze środków obrotowych firmy, aby wydatki poczynione w dniu 27 grudnia 2011 r. ( na zakup obracarki i działki w J.) uznać za pomoc publiczną.

Przystępując do odpowiedzi na zadane pytania należy przede wszystkim przywołać obowiązujące w sprawie przepisy. W dacie wydania decyzji obowiązywała :

1. ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm., dalej: ustawa o rehabilitacji)

2. oraz przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 245, poz. 1810) - w stanie prawnym obowiązującym w dacie wydania skarżonego postanowienia – tj. w stanie prawnym po 22 lipca 2009 r.

Data wprowadzenia zmiany w przepisach ma dla rozwiązania niniejszej sprawy podstawowe znaczenie. Bowiem od 22 lipca 2009 r. wprowadzono rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 czerwca 2009 r. (Dz. U. Nr 107, poz. 891) przepis § 9 pkt 2 a, w którym zapisano, iż nie uznaje się za dokonanie wydatku ze środków funduszu rehabilitacji wydatku, który został sfinansowany ze środków innych niż zgromadzone na rachunku, o którym mowa w art. 33 ust. 3 pkt 2 ustawy o rehabilitacji, a następnie zrefundowany ze środków tego funduszu

To oznacza, że do 22 lipca 2009 r. (tj. do dnia wejścia w życie powyżej wskazanego rozporządzenia zmieniającego), skarżąca spółka mogła pokryć wydatek najpierw ze środków zgromadzonych na koncie obrotowym - podstawowym firmy, a następnie dokonać ich rekompensaty z konta prowadzonego na potrzeby ZFRON - IPR. A zatem należy stronie przyznać rację, iż przed tą datą zakaz ten nie obowiązywał

i przedsiębiorca miał prawo przesuwania środków z różnych kont i źródeł. Datą graniczną jest zatem dzień 22 lipca 2009 r. od tego dnia pracodawca nie mógł, jak dalej uważa skarżąca, swobodnie dysponować środkami zgromadzonymi na wyodrębnionym koncie ZFRON.

Zgodnie z art. 33 ust. 3 pkt 2 cyt. ustawy o rehabilitacji - pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej zobowiązany jest do prowadzenia rachunku bankowego środków ZFRON-u, na którym ma obowiązek gromadzenia środków pochodzących ze zwolnień podatkowych, środków publicznych takich jak : środki pochodzące z części zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, wpływy z zapisów i darowizn , z odsetek zgromadzonych na tym rachunku oraz ze środków pochodzących ze zbycia śr. trwałych, zakupionych z funduszu, w części niezamortyzowanej.

W związku z czym organ bezspornie miał prawo do sprawdzenia źródła finansowania wydatków ze środków zgromadzonych na ww. koncie. W związku z czym Spółka w trakcie postępowania została wezwana do przedłożenia zestawienia :

1. środków zgromadzonych na koncie ZFRON z tytułu zaliczek na podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT - 4) za okres od kwietnia 2004 r. do grudnia 2011 r.,

2. wyciągu z konta ZFRON potwierdzającego, że Spółka na dzień 27 grudnia 2011 r. posiadała środki finansowe z tyt. zaliczek PIT - 4,

3. oświadczenia, że środki zgromadzone na ZFRON po dniu 15 maja 2004 r. przeznaczone na pokrycie wydatków nie przekraczają 81 % wartości zwolnień uzyskanych z art. 38 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

4. oraz informacji dotyczącej otrzymanej pomocy w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą, na pokrycie których może być przeznaczona pomoc de minimis.

Podkreślenia wymaga fakt, że saldo początkowe na rachunku prowadzonym na potrzeby ZFRON na dzień 27 grudnia 2011 r. wynosiło 2.167,25 zł. W tym samym dniu dokonano zasilenia konta z konta gospodarczego Spółki na kwotę 600.000,00 zł

i 645.000,00 zł.

Tego samego dnia tj. 27 grudnia 2011 r. dokonano z zasilonego konta wydatkowania środków na rzecz:

1. E.A. G., Warszawa w kwocie 155.000,00 zł zgodnie z fakturą Nr [...] dotyczącą zakupu Obracarki B.,

2. oraz na rzecz K. H. w kwotach 445.000,00 zł i 645.000,00 zł w tytule ww. przelewów wskazano, iż zapłata dotyczy aktu notarialnego Repertorium [...]

Organ podkreślił, iż po dokonaniu tychże operacji saldo na rachunku ZEFRON wyniosło 2.163,25 zł.

W następnych dniach na rachunku przeprowadzono szereg operacji finansowych, w tym także zasilenia konta ZFRON z rachunku gospodarczego Spółki sześcioma przelewami w wysokości:

• 70.000,00 zł, 558.000,00 zł, 605.000,00 zł, 1.000,00 zł, 150.000,00 zł i 100.000,00 zł i wydatkowania na rzecz K. H.w związku z zapłatą za nieruchomość położoną w Jastarni.

Spółka wezwana do złożenia wyjaśnień dot. źródeł pochodzenia środków przekazywanych z konta gospodarczego Spółki na konto ZFRON wyjaśniła, iż przekazywane środki pochodziły z pożyczki udzielonej Spółce przez jedynego udziałowca P. H. zgodnie z aktem notarialnym z dnia 27 grudnia 2011 r. repertorium [...] w wysokości 3.150.000,00 zł.

Reasumując należy jeszcze raz podkreślić, iż w sprawie najważniejsze znaczenie ma pochodzenie środków finansowych przeznaczonych na ZFRON.

A zatem te środki ze względu na ich pochodzenie należy uznać za środki publiczne, którymi pracodawca od 22 lipca 2009 nie miał prawa dysponować.

Jak wynika z akt sprawy zakup obracarki oraz nieruchomości bazowej w J.zostały zakupione ze środków własnych spółki m. innymi ze środków obrotowych spółki jak i z pożyczki udzielonej spółce przez jedynego udziałowca P.H. w kwocie 3.150.000 zł. a nie z pomocy publicznej.

To oznacza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe i jako takie pozostaje w obrocie prawnym, gdyż zostało wydane zgodnie z obowiązującym prawem.

Na zakończenie należy wskazać wbrew zarzutom strony, że przedmiotowe rozstrzygnięcie prawidłowo jest oparte na ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, w której ustawą z dnia 12 września 2002 r. wprowadzono z dniem 1 stycznia 2003 r. rozdział VIII a - zatytułowany "zaświadczenia". To oznacza, że rozdział zaświadczenia został wydzielony z kodeksu postępowania administracyjnego i ma on zastosowanie do organów podatkowych, wydających zaświadczenia, związane ze środkami publicznymi.

Skoro wyodrębnione środki na fundusz ZFRON są, jak wskazano wyżej- środkami publicznymi, to organ w takiej sytuacji jak przedmiotowa, ma prawo ale

i obowiązek ustalenia źródeł finansowania tego wyodrębnionego funduszu.

Reasumując Sąd stwierdza, że zarzuty skargi dotyczące naruszenia wskazanych przepisów nie znalazły potwierdzenia w prawidłowo zebranym i ustalonym przez organy stanie faktycznym.

W związku z powyższym Sąd uznał skargę za nieuzasadnioną i w oparciu art. 151 cyt. ustawy P.p.s.a ją oddalił.

E. Kruppik – Świetlicka D. Dudra H. Adamczewska – Wasilewicz