VII SA/Wa 1363/12

Uzasadnienie

Starosta B. decyzją z dnia [...] lipca 2007 r., nr [...] (znak: [...]) zatwierdził projekt budowlany i udzielił [...] Sp. z o.o. Rejon Energetyczny Dystrybucji [...] pozwolenia na budowę i przebudowę linii energetycznej niskiego napięcia wraz z przyłączami na terenie wsi B. gm. B. na nieruchomościach [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...].

F. i E. N. w dniu 7 kwietnia 2008 r. wystąpili o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r., nr [...].

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r., znak: [...] działając na podstawie art. 158 § 1 oraz art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 1998 r. Nr 9, poz. 26 ze zm., zwanej dalej K.p.a.) odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r., nr [...] (znak: [...]) w części dotyczącej słupa nr [...] posadowionego na działce nr [...] (sąsiadującego z działką nr [...].

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] września 2011 r., znak: [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił w całości decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2011 r., znak: [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r., nr [...] (znak: [...]) zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] Sp. z o.o. Rejon Energetyczny Dystrybucji [...] pozwolenia na budowę i przebudowę linii energetycznej niskiego napięcia wraz z przyłączami na terenie wsi B. gm. B. na nieruchomościach nr geod. [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i przekazał do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji W swoje decyzji Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że Wojewoda [...] nie zapewnił czynnego udziału wszystkim stronom postępowania oraz wskazał aby ustalić przebieg granic pasa drogowego drogi gminnej zlokalizowanej na działce nr [...] (na dzień [...] lipca 2007 r.). Wskazał również, aby organ pierwszej instancji sprawdził, czy słup nr [...] został zaprojektowany w pasie drogowym, a jeśli tak, to czy inwestor posiadał decyzję zarządcy drogi zezwalającą na lokalizację tego słupa.

Organ pierwszej instancji pismem z dnia 12 października 2011 r. zwrócił się do Urzędu Gminy w B. (jako właściciela działki nr [...]) o przesłanie kopii zgody na lokalizację słupa nr [...] w pasie drogowym oraz mapy aktualnej na dzień [...] lipca 2007 r. z zaznaczoną granica pomiędzy działkami nr [...] (własność Urzędu Gminy w B.) i [...] (własność F. i E. N.). W dniu 26 października 2011 r. Urząd Gminy w B. przysłał ww. dokumenty.

Następnie organ pierwszej instancji działając w trybie art. 10 K.p.a. w dniu 26 października 2011 r. zawiadomił strony o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym i możliwością wniesienia uwag i zastrzeżeń.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. znak: [...] umorzył postępowanie w zakresie dotyczącym działek nie objętych interesem prawnym F. i E. N. tzn. działek nr geod. [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...].

Organ pierwszej instancji po ponownym rozpatrzeniu wniosku o stwierdzenie nieważności i ponownym przeanalizowaniu akt sprawy, stwierdził, że badana decyzja Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r. nie jest dotknięta żadną z wad wymienionych w art. 156 § 1 K.p.a.

Badana decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę została wydana przez właściwy organ, co oznacza, że nie istnieje przesłanka do stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 1 K.p.a. W myśl art. 82 ust. 2 Prawa budowlanego organem administracji architektoniczno - budowlanej pierwszej instancji jest z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 starosta.

Zgodnie z orzecznictwem sądowym rażące naruszenie prawa to takie naruszenie, które z uwagi na wywołane skutki jest jednoznaczne w znaczeniu wadliwości rozstrzygnięcia oraz takie naruszenie, w wyniku którego powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste zestawienie ich ze sobą, a charakter naruszenia prawa powoduje, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa i powinna ulec wyeliminowaniu z obrotu prawnego. W ocenie organu pierwszej instancji Starosta B. zatwierdzając projekt budowlany i udzielając pozwolenia na budowę zastosował poprawną podstawę prawną (tj. art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 oraz art. 36 Prawa budowlanego oraz art. 104 K.p.a.). Treść decyzji jest zgodna z treścią zastosowanych przepisów, w związku z czym badana decyzja nie jest dotknięta wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

Inwestor występując z wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę spełnił wszystkie wymogi prawa budowlanego w związku z czym organ architektoniczno – budowlany nie mógł odmówić wydania pozwolenia na budowę. Decyzja posiada wszelkie wymagane obowiązującymi przepisami prawa uzgodnienia i opinie (m.in. opinie Zespołu Uzgadniania Dokumentacji Projektowej z dnia [...] maja 2007 r., nr [...], decyzję Powiatowego Zarządu Dróg z dnia [...] kwietnia 2006 r., znak: [...] wyrażająca zgodę na budowę i przebudowę napowietrznych i podziemnych urządzeń elektroenergetycznych). Inwestor posiada również zgodę zarządcy drogi na lokalizację słupa nr [...] w pasie drogowym.

Organ pierwszej instancji stwierdził również, że badana decyzja nie jest dotknięta żadną z pozostałych wad określonych w art. 156 § 1 pkt 1-7 K.p.a., stanowiących podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji, tj. nie dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, nie została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, nie była niewykonalna w dniu jej wydania, w razie jej wykonania nie wywołałaby czynu zabronionego karą oraz nie zawiera wady powodującej jej nieważność z mocy prawa.

Organ pierwszej instancji zauważył, że (jak podkreśla PGE Dystrybucja [...] Sp. z o.o. Zakład Sieci [...] w swoim piśmie z dnia 27 czerwca 2011 r.) całe zamierzenie inwestycyjne "radykalnie" poprawiło warunki zasilania w energię elektryczna ogół mieszkańców wsi B. (w tym również gospodarstwo Państwa N.). Realizacja omawianej inwestycji ograniczyła prawdopodobieństwo zakłóceń zasilania odbiorców poprzez dostosowanie urządzeń do aktualnych warunków obciążeniowych wymagań napięciowych oraz wyeliminowała nadmierne spadki napięć występujących przed modernizacją.

Organ wyjaśnił, że lokalizacja omawianego słupa rzeczywiście przeszkadza w zagospodarowaniu działki E. i F. N., ale nie może to być powodem stwierdzenia nieważności badanej decyzji. Zauważył, że badana decyzja z dnia [...] lipca 2007 r. była wydana (uprawomocniła się 14 sierpnia 2007 r.) przed zgłoszeniem F. N. (zgłoszenie z dnia 17 sierpnia 2007 r.) budowy ogrodzenia działki [...]. W dniu wydawania badanej decyzji słup nr [...] nie kolidował w żaden sposób z zagospodarowaniem działki nr [...] będącej własnością E. i F. N. Organ wskazał również, że kwestie podnoszone w sprecyzowanym wniosku E. i F. N. z dnia 19 grudnia 2008 r. (nieuznania ich za stronę postępowania) odnoszą się do innego trybu nadzwyczajnego, a mianowicie wznowienia postępowania, który jest w toku.

Wobec powyższego, brak jest nieprawidłowości, które stanowiłyby przesłankę do stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] czerwca 2007 r., nr [...]

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. , znak : [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. po rozpatrzeniu odwołania F. i E. N., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2011 r., znak: [...].

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podał, że postępowanie o stwierdzenie nieważności rozstrzygnięcia jest postępowaniem, którego istotą jest wyłącznie ustalenie czy orzeczenie, w stosunku do którego toczy się postępowanie, dotknięte jest przesłanką stwierdzenia nieważności określoną w art. 156 § 1 K.p.a. Jedną z przesłanek stwierdzenia nieważności wymienioną w ww. przepisie jest wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa. Wskazał, że o rażącym naruszeniu prawa można mówić gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w przepisie prawnym, wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawo albo ich odmówiono, albo też wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem albo uchylono obowiązek. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 sierpnia 2000 r., sygn. akt III SA 1935/99) oraz wywołuje skutki społeczno – gospodarcze niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządnego państwa.

W niniejszej sprawie inwestor złożył w stosunku do słupa nr [...] posadowionego na działce nr [...] wniosek o pozwolenie na budowę wraz z oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, czym wypełnił dyspozycję art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego (Dz.U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118 ze zm. – według stanu a dzień 24.07.2007 r.) oraz przedstawił projekt budowlany sporządzony przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane.

Działka nr [...], na której posadowiono sporny słup, w obowiązującym w dniu [...] lipca 2007 r. miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Gminy B., zatwierdzonym uchwałą Rady Gminy B. z dnia [...] października 2003 r., NR [...] (Dz. Urz. Woj. [...] Nr [...], poz. [...]) jest oznaczona jako droga o szerokości 12 m. Droga ta stanowi drogę gminną (pismo Wójta Gminy B. z dnia [...] marca 2006 r., znak: [...]).

Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji zatwierdzającej projekt budowlany właściwy organ sprawdza m.in. zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno – budowlanymi.

Organ wskazał, że z zawartych w treści ww. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego treści wynika, że sieć elektroenergetyczna napowietrzna i podziemna może być realizowana w pasach drogowych na zasadach określonych w ustawie o drogach publicznych (§ 19 pkt 8 planu).

W powyższym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustalono również lokalizacje linii NN napowietrznych i kablowych w liniach rozgraniczających ulic bez oznaczenia ich na rysunku planu (§ 19 pkt 14 planu). Regulacja ta nie wyłącza jednak zastosowania art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r., Nr 1, poz. 115 ze zm.), zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami ruchu drogowego może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, z zastrzeżeniem ust. 7, wydawanych w drodze decyzji administracyjnej. Natomiast zgodnie z art. 39 ust. 3a ustawy o drogach publicznych w decyzji, o której mowa w ust. 3, określa się w szczególności: rodzaj inwestycji, sposób, miejsce i warunki jej umieszczenia w pasie drogowym oraz pouczenie inwestora, że przed rozpoczęciem robót budowlanych zobowiązany jest do: 1) uzyskania pozwolenia na budowę lub zgłoszenie budowy albo wykonywania robot budowlanych; 2) uzgodnienia z zarządcą drogi, przed uzyskaniem pozwolenia na budowę, projektu budowlanego obiektu lub urządzenia, o którym mowa w ust. 3; 3) uzyskania zezwolenia zarządcy drogi na zajęcie pasa drogowego, dotyczącego prowadzenia robót w pasie drogowym lub na umieszczenie w nim obiektu lub urządzenia.

Organ odwoławczy stwierdził, że w niniejszej sprawie przewidziana w art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych procedura nie została zachowana. W szczególności inwestor nie uzyskał decyzji administracyjnej zezwalającej na lokalizację słupa linii niskiego napięcia w pasie drogowym drogi gminnej zlokalizowanej na działce nr [...]. w aktach sprawy brak również potwierdzenia, że projekt budowlany kwestionowanej inwestycji został uzgodniony przez zarządcę drogi – Wójta Gminy B. Do wniosku o pozwolenie na budowę inwestor załączył jedynie pismo Wójta Gminy B. z dnia [...] marca 2006 r., znak: [...], stanowiące oświadczenie o wyrażeniu przez Gminę B. zgody na dysponowanie działkami nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] na cele przebudowy istniejącej linii NN i SN stacji transformatorowej i przyłączy do zasilania gospodarstw.

Wobec powyższego decyzja Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r. została wydana z naruszeniem art. 35 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego oraz art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych. W ocenie organu odwoławczego naruszenie to nie może jednak zostać zakwalifikowane w kategorii rażącego naruszenia prawa.

Przypomniał, że naruszeniem prawa ma charakter rażący, jeśli treść rozstrzygnięcia pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą, a skutki społeczno – gospodarcze wywołane przez tą sprzeczność są niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządnego państwa.

Wskazał, ze pismo Wójta Gminy B. z dnia [...] marca 2006 r., znak:[...], ze względu na to, że zostało podpisane przez Wójta, będącego jednocześnie zarządcą drogi oraz zawiera pouczenie o konieczności uzyskania zezwolenia zarządcy drogi w trybie art. 40 ustawy o drogach publicznych na zajęcie pasa drogowego w celu prowadzenia robót budowlanych w pasie drogowym, można uznać za mające charakter decyzji zezwalającej na lokalizacje pasie drogowym spornego słupa.

Analiza skutków społeczno – gospodarczych wywołanych powyższym naruszeniem prowadzi do wniosku, że pozytywny aspekt kwestionowanej inwestycji, jakim jest poprawa warunków zasilania w energię elektryczna ogółu mieszkańców wsi B. przeważa nad negatywnym charakterem zaistniałego naruszenia wywołanego nierespektowaniem obowiązujących przepisów prawa. Z pisma PGE Dystrybucja [...] Sp. z o.o. Zakład Sieci [...] z dnia 27 czerwca 2011 r. wynika, że "w następstwie zrealizowanego zakresu inwestycji ograniczono zasadniczo prawdopodobieństwo zakłócenia zasilania odbiorców z tytułu ewentualnych uszkodzeń linii nn i przyłączy", "Dostosowano również urządzenia do aktualnych warunków obciążeniowych i wymagań napięciowych, przy zachowaniu maksymalnej niezawodności zasilania, wyeliminowano nadmierne spadki napięcia, wcześniej występujące u odbiorców". Na poparcie powyższego PGE Dystrybucja [...] Sp. z o.o. Zakład Sieci [...] przedstawiła statystykę reklamacji odbiorców.

Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że droga gminna zlokalizowana na działce nr [...] jest drogą o znaczeniu lokalnym, o nieutwardzonej nawierzchni (dokumentacja zdjęciowa załączona do odwołania, treść decyzji Wójta Gminy B. z dnia [...] kwietnia 2009 r., znak: [...]), natomiast sporny słup nr [...] został posadowiony w niewielkiej odległości od granicy działki drogowej, nie utrudniając tym samym w znacznym stopniu możliwości dalszego wykorzystywania terenu przeznaczonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod drogę zgodnie z jego przeznaczeniem.

Organ wskazał, że nie bez znaczenia dla oceny skutków społeczno – gospodarczych zaistniałego naruszenia pozostaje okoliczność, że Gmina B. biorąca udział zarówno w postępowaniu zakończonym decyzja Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r., jak i w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności tej decyzji, nie domagała się uchylenia, czy też stwierdzenia jej nieważności.

Ponadto inwestor uzyskał następnie decyzję wójta Gminy B. z dnia [...] kwietnia 2009 r., znak: [...] zezwalająca na zajęcie pasa drogowego drogi gminnej zlokalizowanej na działce nr [...] w celu prowadzenia robót polegających na ustawieniu słupa nr [...] linii napowietrznej niskiego napięcia.

W świetle powyższego organ odwoławczy stwierdził, że badana decyzja Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r. nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ opisane wyżej naruszenie nie wywołało negatywnych skutków społeczno – gospodarczych niemożliwych do zaakceptowana z punktu widzenia wymagań praworządnego państwa (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2010 r., sygn. akt VII SA/Wa 1214/09). Jednocześnie kontrolowane rozstrzygnięcie nie narusza innych przepisów prawa w sposób rażący. Ponadto zostało ono wydane przez właściwy organ, w oparciu o właściwa podstawę prawną, a także nie dotyczy sprawy już uprzednio rozstrzygniętej inna decyzja ostateczną. Decyzja ta nie zawiera wady powodującej jej nieważność z mocy prawa, w dacie jej wykonania nie wywołałaby czynu zagrożonego karą oraz nie była w dniu jej wydania i nie jest trwale niewykonalna.

Odnosząc się natomiast do zarzutów zawartych w odwołaniu organ odwoławczy stwierdził, że nie zasługują na uwzględnienie.

W odniesieniu do zarzutu wyznaczenia stronom przez Wojewodę [...] zbyt krótkiego, pięciodniowego terminu na zapoznanie się z aktami sprawy przed wydaniem decyzji, stwierdził, że przed wydaniem niniejszej decyzji zawiadomieniem z dnia 12 marca 2012 r. poinformował strony postępowania o możliwości zapoznania się w terminie 7 dni z aktami sprawy – żadna ze stron postępowania z tego prawa nie skorzystała.

Odnośnie zarzutu "wyznaczenia innego organu, aby przejął obowiązki nałożone na Delegaturę w Ł." wskazał, że przepisy prawa w okolicznościach niniejszej sprawy nie przewidują takiej możliwości.

W odniesieniu do zarzutu pozostawienia na działkach stanowiących własność skarżących linii elektroenergetycznej znajdującej się w złym stanie technicznym wskazał na treść art. 5 ust. 2 Prawa budowlanego oraz na treść art. 66 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego i wskazał, że powyższe pozostaje w zakresie właściwości organów nadzoru budowlanego (art. 83 Prawa budowlanego). Podniósł także, że postępowanie zakończone badaną decyzją Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r. nie obejmowało swoim zakresem odcinka linii elektroenergetycznej znajdującego się na działkach stanowiących własność skarżących.

W odniesieniu do zarzuty dotyczącego posadowienia słupa nr [...] w bramie wykonanego na podstawie zgłoszenia z dnia 17 sierpnia 2007 r. ogrodzenia działki nr [...] od strony działki nr [...] wskazał, ze argument ten również nie przemawia za stwierdzeniem nieważności decyzji z dnia [...] lipca 2007 r.. wskazał, że w chwili dokonania zgłoszenia zamiaru ogrodzenia działki, tj. w dniu 17 sierpnia 2007 r. inwestor dysponował już decyzją zezwalająca na wykonanie słupa nr [...] na działce nr [...], przy granicy z działką nr [...]. Wobec powyższego w dacie wydania weryfikowanej w niniejszym postępowaniu decyzji Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r. sporny słup [...] nie kolidował w żaden sposób z istniejącym wówczas zagospodarowaniem na działce nr [...].

Zarzuty dotyczące naruszenia przez organ wojewódzki przepisów postępowania takich jak art. 8, 9, 11, 12 K.p.a. nie mają wpływu na ocenę prawidłowości podjętego przez Wojewodę [...] rozstrzygnięcia.

Skargę na powyższą decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyli E. i F. N., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej oraz o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r.

W uzasadnieniu skargi wskazali, że nie kwestionują całej inwestycji, lecz nie zgadzają się z lokalizacją słupa nr [...] naprzeciw ich bramy, co uniemożliwia im korzystanie z ich działki o nr [...]. W ocenie skarżących niezachowanie wymaganej przez prawo procedury uzyskania decyzji administracyjnej zezwalającej na lokalizację słupa linii niskiego napięcia naprzeciw bramy wjazdowej na działkę nr [...] świadczy o rażącym naruszeniu prawa.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoją argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stwierdzenie nieważności decyzji jest instytucją procesową, służącą do usunięcia z obrotu prawnego decyzji administracyjnych dotkniętych ciężką, kwalifikowaną wadą prawną opisaną w art. 156 § 1 K.p.a. Przedmiotem natomiast postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest badanie przez organ nadzoru czy zaskarżona decyzja dotknięta jest jedną z wad określonych w powołanym powyżej przepisie. Z tych względów obowiązkiem organu nadzoru dokonującego oceny, czy zachodzą przesłanki z art. 156 § 1 K.p.a., jest wyjaśnienie stanu faktycznego i prawnego sprawy według daty wydania badanej decyzji.

Zatem zakres postępowania nadzorczego, jak słusznie przyjął organ odwoławczy, obejmował jedynie zbadanie przesłanek przewidzianych w art. 156 K.p.a., bowiem organ nadzoru nie orzeka co do istoty postępowania zakończonego kontrolowaną decyzją, ani też nie jest władny rozstrzygać o innych kwestiach dotyczących meritum tego postępowania.

W rozpoznawanej sprawie zasadniczą kwestią było, czy decyzja Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r., nr [...] (znak: [...]) zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca [...] Sp. z o.o. Rejon Energetyczny Dystrybucji [...] pozwolenia na budowę i przebudowę linii energetycznej niskiego napięcia wraz z przyłączami na terenie wsi B. gm. B. na nieruchomościach [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] została wydana z rażącym naruszeniem prawa w części dotyczącej słupa nr [...] posadowionego na działce nr [...] (sąsiadującego z działką nr [...] – stanowiąca własność skarżących).

Jak przyjmuje się w doktrynie oraz orzecznictwie o tym czy naruszenie prawa jest rażące w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., decyduje ocena skutków społeczno-gospodarczych, jakie ono za sobą pociąga. Za rażące należy uznać takie naruszenie prawa, w wyniku którego powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności (tak wyrok NSA z 6.08.1984 r., II SA 737/84). O rażącym naruszeniu prawa można mówić, gdy zachodzą trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony, oraz racje ekonomiczne i gospodarcze, czyli skutki, które wywołuje decyzja (zob. W. Chróścielewski, J.P. Tarno, Postępowanie administracyjne, Zielona Góra 1999, s. 156).

W niniejszej sprawie bezsprzecznie decyzja z dnia [...] lipca 2007 r. udzielająca pozwolenia na pozwolenia na budowę i przebudowę linii energetycznej niskiego napięcia wraz z przyłączami w części dotyczącej słupa nr [...] posadowionego na działce nr [...] została wydana z naruszeniem art. 35 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego oraz art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, tj. bez wymaganej prawem zgody zarządcy drogi na lokalizację słupa nr [...] w pasie drogowym.

Istota rozważań dotyczących rażącego naruszenia prawa sprowadza się zatem do kwestii, czy w zaistniałym stanie faktycznym można rzeczywiście dopatrzyć się takiego naruszenie prawa, w wyniku którego powstały skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności. W tym celu trzeba uwzględnić, że w dniu [...] kwietnia 2009 r. inwestor uzyskał decyzję wójta Gminy B., znak: [...] zezwalająca na zajęcie pasa drogowego drogi gminnej zlokalizowanej na działce nr [...] w celu prowadzenia robót polegających na ustawieniu słupa nr [...] linii napowietrznej niskiego napięcia. Trzeba mieć na względzie, że do wniosku o pozwolenie na budowę inwestor dołączył pismo Wójta Gminy B. z dnia [...] marca 2006 r., znak: [...], stanowiące oświadczenie o wyrażeniu przez Gminę B. zgody na dysponowanie działkami nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] na cele przebudowy istniejącej linii NN i SN stacji transformatorowej i przyłączy do zasilania gospodarstw. Pismo to zostało podpisane przez Wójta, będącego jednocześnie zarządcą drogi oraz zawierało pouczenie o konieczności uzyskania zezwolenia zarządcy drogi w trybie art. 40 ustawy o drogach publicznych na zajęcie pasa drogowego w celu prowadzenia robót budowlanych w pasie drogowym, które inwestor uzyskał. Również Gmina B. biorąca udział zarówno w postępowaniu zwykłym zakończonym decyzja Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r., jak i w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności tej decyzji, nie domagała się uchylenia, czy też stwierdzenia jej nieważności. Także pozytywny aspekt kwestionowanej inwestycji, jakim jest poprawa warunków zasilania w energię elektryczna ogółu mieszkańców wsi B. przeważa nad negatywnym charakterem zaistniałego naruszenia wywołanego nierespektowaniem obowiązujących przepisów prawa. W dniu wydawania badanej decyzji słup nr [...] nie kolidował w żaden sposób z zagospodarowaniem działki nr [...] będącej własnością skarżących E. i F. N. Badana decyzja z dnia [...] lipca 2007 r. była bowiem wydana (uprawomocniła się 14 sierpnia 2007 r.) przed zgłoszeniem przez F. N. (zgłoszenie z dnia 17 sierpnia 2007 r.) budowy ogrodzenia działki [...].

W świetle powyższego, prawidłowo organ w zaskarżonej decyzji stwierdził, że badana decyzja Starosty B. z dnia [...] lipca 2007 r. nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ opisane wyżej naruszenie nie wywołało negatywnych skutków społeczno – gospodarczych niemożliwych do zaakceptowana z punktu widzenia wymagań praworządnego państwa.

Wychodząc z powyższych założeń należy uznać, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 53, poz. 433 z późn. zm., zwanej dalej p.p.s.a.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, orzekł jak w sentencji.