II SA/Łd 679/12
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2012-11-16Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Grzegorz Szkudlarek /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 16 listopada 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Stępień Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek (spr.) Protokolant asystent sędziego Beata Czyżewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2012 roku sprawy ze skargi T. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w przedmiocie odmowy uchylenia prawomocnej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę.
Uzasadnienie
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z dnia [...] roku, Nr [...], po rozpoznaniu odwołania T. S., uchyliło decyzję Burmistrza Gminy i Miasta S. z dnia [...] roku, Nr [...] o odmowie uchylenia własnej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego i umorzyło postępowanie pierwszej instancji.
Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych, Burmistrz Gminy i Miasta S. decyzją z dnia [...] roku, Nr [...], po rozpoznaniu wniosku J. S. – PPHU "A", ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego polegającą na budowie stacji transformatorowej 15/04 kV wraz z odcinkiem sieci energetycznej średniego napięcia i słupami energetycznymi na działach nr ewidencyjny [...] i [...] w miejscowości R., gm. S.
W dniu 31 sierpnia 2011 roku do organu pierwszej instancji wpłynął wniosek T. S. o wznowienie postępowania dotyczącego dwóch słupów energetycznych na drodze gminnej (działka nr [...]) w miejscowości R. Wnioskodawca stwierdził, iż inwestycja została zrealizowana z rażącym naruszeniem prawa, gdyż nie był o nich poinformowany jak tego wymaga Kodeks postępowania administracyjnego. Jako właściciel działki nr [...] sąsiadującej z drogą wnioskodawca powinien zostać ujęty jako strona postępowania. Jedyną drogą dojazdową do działki wnioskodawcy jest droga gminna wewnętrzna, na której postawiono słup energetyczny, co ogranicza w dużym stopniu dojazd do tej działki.
Burmistrz Gminy i Miasta S. postanowieniem z dnia [...] roku, Nr [...], wznowił postępowanie w sprawie zakończonej ostateczną decyzją z dnia [...] roku w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji transformatorowej wraz z odcinkiem sieci energetycznej średniego napięcia i słupami energetycznymi.
W piśmie z dnia 18 marca 2012 roku T. S. domagał się wydania decyzji uniemożliwiającej budowę słupów energetycznych wraz z przyłączami oraz spowodowanie, aby inwestor przy dalszych swych działaniach brał pod uwagę choćby w minimalnym stopniu interes ogółu, a nie tylko swój własny. Wnioskodawca wskazał prócz tego, że przy budowie słupa energetycznego uszkodzono zbieracze melioracyjne przebiegające przez drogę gminną. Jego zdziwienie budzi także fakt uznania przez gminę inwestycji za inwestycję celu publicznego, gdyż słupy energetyczne służą zaspokojeniu prywatnych interesów inwestora, a zyski płynące z funkcjonowania wiatraka nie zasilają żadnego celu publicznego.
Organ pierwszej instancji decyzją z dnia [...] roku, działając na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, odmówił uchylenia decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ stwierdził, że wnioskodawca jako właściciel działki sąsiadującej z terenem inwestycji nie był poinformowany o planowanej inwestycji przed wydaniem decyzji ostatecznej, co po wykazaniu przez niego interesu prawnego w sprawie uzasadniało wznowienie postępowania na zasadzie art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego. Nie jest natomiast zasadny argument o ograniczeniu dostępu do drogi gminnej, bowiem działka wnioskodawcy prócz dostępu do drogi gminnej posiada także dostęp do drogi powiatowej nr [...]. Wybudowany słup energetyczny spowodował wprawdzie zwężenie pasa drogowego, lecz istnieje dostęp do działki od strony drogi powiatowej, a ponadto pas drogowy dróg gminnych służy nie tylko komunikacji, lecz także rozprowadzeniu sieci uzbrojenia terenu.
T. S. w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o jej uchylenie podnosząc, iż w toku postępowania przy wydawaniu decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego organ pierwszej instancji nie dopełnił obowiązku wynikającego z art. 10 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, tj. nie poinformował rolników o toczącym się postępowaniu administracyjnym. Dojazd do działki odwołującego się od strony drogi powiatowej nie jest możliwy, bowiem od tej strony działka nie posiada urządzonego wjazdu, jak również jezdnia jest okopana rowami. Obecnie światło przejazdu na drodze gminnej zostało zwężone do szerokości 2,25 m, co uniemożliwia przejazd ciągnikiem z przyczepą. Do chwili obecnej skarżący omijał słup wjeżdżając na działkę sąsiada, który jednak nie wyraża na to zgody. Organ pierwszej instancji nie przeanalizował innych możliwości przeprowadzenia linii energetycznej, które nie kolidowałoby z przejazdem przez drogę gminną.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu odwołania uchyliło decyzję pierwszej instancji i umorzyło postępowanie przed tym organem. W motywach rozstrzygnięcia organ opisał dotychczasowy przebieg postępowania wskazując w szczególności, iż wniosek o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję w pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania (art. 148 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego), przy czym termin do złożenia wniosku o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji (art. 148 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego).
W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego, organ pierwszej instancji wznowił w rozpatrywanej sprawie postępowanie mimo tego, że wniosek o wznowienie został złożony po terminie przewidzianym w art. 148 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Kwestionowana przez odwołującego się we wniosku o wznowienie postępowania decyzja została wydana w trybie przewidzianym w art. 50 – 58 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), tj. właściwym dla inwestycji celu publicznego. Cytując definicję "inwestycji celu publicznego" (art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), jak i definicję "celu publicznego" (art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, t. j. Dz. U. z 2010 roku Nr 102, poz. 651 ze zm.), organ odwoławczy wyjaśnił, iż budowa stacji transformatorowej wraz z elementami sieci energetycznej niewątpliwie wypełnia przesłanki wymagane do zaliczenia inwestycji do celu publicznego, przy czym bez znaczenia jest przy tym, czy podmiot ubiegający się o wydanie takiej decyzji jest podmiotem publicznym czy też prywatnym, bowiem "cel publiczny" inwestycji wynika z jej charakteru, a nie ze statusu inwestora.
Dla inwestycji celu publicznego ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przewiduje uproszczony tryb doręczania decyzji kończącej postępowanie (także zawiadamiania o jego wszczęciu). Stosownie do art. 53 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie strony zawiadamia się w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości. Inwestora oraz właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, zawiadamia się na piśmie. Z przedstawionego przepisu wynika zatem, że jedynie inwestor oraz właściciel nieruchomości, na których przewiduje się lokalizację inwestycji, otrzymują pisemne zawiadomienia o wszczęciu postępowania oraz decyzję na piśmie. Pozostałe strony postępowania są zawiadamiane poprzez obwieszczenia, tj. stosownie do treści art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z tym przepisem strony mogą być zawiadamiane o decyzjach i innych czynnościach organów administracji publicznej przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania, jeżeli przepis szczególny tak stanowi; w tych przypadkach zawiadomienie bądź doręczenie uważa się za dokonane po upływie czternastu dni od dnia publicznego ogłoszenia.
Jak wynika z akt sprawy obwieszczenie o wydaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego zostało ogłoszone w dniu 23 kwietnia 2010 roku poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń organu pierwszej instancji oraz zamieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej. Oznacza to, w myśl postanowień art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego, że doręczenie decyzji wobec stron postępowania innych niż inwestor i właściciele gruntu, na którym planowana jest inwestycja, nastąpiło po upływie 14 dni od dnia 23 kwietnia 2010 roku, a zatem z dniem 7 maja 2010 roku. Skutek ten następuje niezależnie od tego czy strony postępowania zapoznały się z treścią decyzji w siedzibie organu pierwszej instancji, czy też nie.
W tej sytuacji, zdaniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, złożenie wniosku o wznowienie postępowania z powołaniem się na przesłankę wymienioną w art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego, a zatem naruszenie praw strony do czynnego udziału w postępowaniu, mogło nastąpić tylko do dnia 7 czerwca 2010 roku (6 czerwca 2010 roku był dniem wolnym od pracy, a zatem, w myśl art. 54 § 4 Kodeksu postępowania administracyjnego, za koniec terminu uznaje się najbliższy następny dzień powszedni), gdyż w tej dacie upływał 30 dniowy termin określony w art. 148 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, który biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji. Tymczasem wniosek o wznowienie postępowania został złożony dnia 31 sierpnia 2011 roku, a więc po terminie wynikającym z art. 148 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, co oznacza, że wznowienie postępowania było niedopuszczalne. Mimo tego organ pierwszej instancji postępowanie wznowił i zakończył je merytoryczną decyzją, co stanowi naruszenie art. 148 § 2, art. 149 § 3 oraz art. 151 Kodeksu postępowania administracyjnego i musi skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji i umorzeniem postępowania pierwszej instancji jako bezprzedmiotowego.
W skardze na powyższą decyzję T. S. wniósł o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu. W uzasadnieniu autor skargi wyjaśnił, iż w sprawie zachodzą wyraźne przesłanki do wznowienia postępowania, gdyż jako strona postępowania nie brał on udziału w postępowaniu administracyjnym. Zgodnie z tym co ustaliło SKO, strony mogą być zawiadamiane o decyzjach i innych czynnościach organów administracji publicznej przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania. Istnieje we wsi tablica ogłoszeniowa, na której urząd gminy zwyczajowo zawsze ogłasza wszelkie wiadomości dotyczące mieszkańców. Jest też sołtys wsi, którego urząd zawsze powiadamia o sprawach wiejskich. Tymczasem, w tej sprawie organ nie poinformował sołtysa wsi, ani nie wywiesił ogłoszenia na tablicy ogłoszeń. Skarżący często bywa w urzędzie i nie przypomina sobie, aby na tablicy ogłoszeń w urzędzie wisiała jakakolwiek wiadomość o toczącym się postępowaniu administracyjnym dotyczącym zabudowy słupami drogi wiejskiej. Burmistrz oraz Sekretarz Gminy wiedzieli o konfliktowej zabudowie drogi słupem energetycznym, gdyż byli wcześniej informowani przez jednego z rolników, więc powinni szczególnie zadbać o jawność postępowania administracyjnego. Organ pierwszej instancji w dniu 15 lipca 2010 roku, czyli po okresie kiedy uprawomocniła się decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, przesłał skarżącemu decyzję o warunkach zabudowy dotyczącą budowy turbiny wiatrowej. W decyzji tej wskazano, że inwestycja nie może ograniczać dostępu do drogi publicznej osobom trzecim oraz, że decyzja nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich. Słup energetyczny średniego napięcia, którego budowa utrudniła korzystanie z drogi wiejskiej służy przecież tylko odbiorowi energii elektrycznej wytworzonej przez wspomnianą turbinę wiatrową. W konkluzji skargi jej autor podniósł, że organ pierwszej instancji w całym procesie decyzyjnym nie zachował właściwych standardów w zakresie przejrzystości zastosowanych procedur administracyjnych.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując zarzuty zaprezentowane w uzasadnieniu kwestionowanego rozstrzygnięcia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do postanowień art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.), Sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż Sąd bada zgodność z prawem (legalność) zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.
Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" – "c" Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Stosownie do uregulowania art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala.
Oceniając legalność zaskarżonej decyzji Sąd zważył, że organ drugiej instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny i wydał rozstrzygnięcie odpowiadające prawu.
Bezsporne w sprawie jest to, iż skarżący w treści swojej skargi kontestuje decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego uchylającą decyzję organu pierwszej instancji i umarzającą postępowanie przed tym organem. U podstaw takiego rozstrzygnięcia, jak wskazało Samorządowe Kolegium Odwoławcze legło stwierdzenie, iż wniosek o wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego, złożony przez skarżącego, został wniesiony po terminie określonym w art. 148 § 1 i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego. Tymczasem organ pierwszej instancji otrzymawszy wniosek o wznowienie postępowania wznowił postępowanie bez dokonania oceny zachowania terminu do wznowienia postępowania.
Tytułem wstępu wyjaśnić należy, iż stosownie do regulacji art. 148 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję w pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania. Przy czym, termin do złożenia podania o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji (art. 148 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego).
W stanie faktycznym sprawy skarżący wnioskował o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Postępowanie zmierzające do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego regulowane jest przepisami ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2012 roku, poz. 647, dalej jako u.p.z.p.). Spośród przepisów powołanej ustawy zwrócić uwagę należy na treść art. 53 ust. 1, który stanowi, iż o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie strony zawiadamia się w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości. Inwestora oraz właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, zawiadamia się na piśmie.
Z powołanego przepisu wynika, iż w postępowaniu o ustalenie lokalizacji celu publicznego mają zastosowanie dwie formy zawiadamiania o wszczęciu postępowania oraz o postanowieniach wydawanych w trakcie postępowania i o decyzji kończącej postępowanie przewidziane w Kodeksie postępowania administracyjnego. Są nimi zawiadomienie poprzez doręczenie pisma w trybie art. 39 Kodeksu postępowania administracyjnego, to jest przez pocztę, przez pracowników organu lub przez inne upoważnione osoby, lub organy za pokwitowaniem oraz zawiadomienie przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania, określone w art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Pierwsza forma ma zastosowanie w odniesieniu do inwestora – wnioskodawcy, a także do właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, w przypadku gdy inwestor nie jest właścicielem tych terenów.
Z kolei podmioty, którym przysługuje status strony w rozumieniu art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego, a nie są inwestorami ani też właścicielami lub użytkownikami wieczystymi nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, są zawiadamiane przez obwieszczenie. Podmiotami takimi mogą być właściciele i użytkownicy wieczyści nieruchomości graniczących z terenami będącymi przedmiotem postępowania (por. uchwałę składu 5 sędziów NSA z dnia 4 grudnia 1995 roku, VI SA 20/95, ONSA 1996/2/54). Zgodnie z poglądem NSA wyrażonym w wyroku z dnia 8 października 1998 roku (II SA/Gd 1095/98, LEX nr 44159), stronami postępowania administracyjnego o wydanie decyzji o warunkach zabudowy będą – zainteresowany inwestor, właściciel nieruchomości, na której inwestycja ma być realizowana, oraz inne podmioty, które – powołując się na konkretny przepis prawa – wykażą interes prawny do udziału w tym postępowaniu. Powyższe stanowisko można również odnieść do określenia statusu strony w postępowaniu w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Zawiadomienia o podjętych czynnościach i rozstrzygnięciach w toku postępowania administracyjnego oraz doręczenia pism procesowych pełnią istotną funkcję w procesie stosowania prawa. Od skutecznego zawiadomienia (doręczenia pisma) zależy między innymi bieg terminu do wniesienia odwołania od decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji, zażalenia na postanowienie wydane w toku postępowania, uzupełnienia wniosku czy też złożenia skargi do sądu administracyjnego na rozstrzygnięcie organu administracji.
Zgodnie z treścią art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego strony mogą być zawiadamiane o decyzjach i innych czynnościach organów administracji publicznej przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania, jeżeli przepis szczególny tak stanowi; w tych przypadkach zawiadomienie bądź doręczenie uważa się za dokonane po upływie czternastu dni od dnia publicznego ogłoszenia.
Jednocześnie wskazać należy na kwestię obliczania terminu uznania za doręczone decyzji ogłaszanej w drodze obwieszczenia. Przepis art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego w sposób jednoznaczny stwierdza, że w przypadku obwieszczenia, doręczenie uważa się za dokonane po upływie czternastu dni od dnia publicznego ogłoszenia. Decyzja ta jest natomiast publicznie ogłoszona w dniu w którym obwieszczenie zostało udostępnione w sposób umożliwiający zapoznanie się z nim potencjalnym stronom postępowania. Niezależnie od faktycznej daty zapoznania się stron z treścią obwieszczanej decyzji, przyjmuje się w oparciu o treść art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego fikcję prawną, że doręczenie nastąpiło z upływem 14 dni od publicznego ogłoszenia.
W tym miejscu wskazać należy, że do akt administracyjnych organu pierwszej instancji dołączone jest obwieszczenie o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, następnie obwieszczenie o udostępnieniu akt, jak i obwieszczenie o wydaniu decyzji ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. W szczególności zwrócić uwagę należy, iż na tych dokumentach znajduje się informacja o dacie publikacji rzeczonych obwieszczeń na tablicy ogłoszeń, jak i umieszczenia ich na stronie internetowej urzędu. Informacja ta podpisana jest przez pracownika organu pierwszej instancji. Wobec treści tych dokumentów załączonych do akt administracyjnych, nie zasługują na uwzględnienie twierdzenia skarżącego, iż stosowne obwieszczenia nie były umieszczone na tablicy ogłoszeń urzędu.
Niewątpliwie obwieszczenie o wydaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego zostało wywieszone w dniu 23 kwietnia 2010 roku, zatem w myśl postanowień art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego doręczenie decyzji nastąpiło z dniem 7 maja 2010 roku. Tymczasem wniosek o wznowienie postępowania został złożony przez skarżącego w dniu 31 sierpnia 2011 roku, co bezspornie potwierdza stanowisko organu odwoławczego, iż wniosek o wznowienie postępowania został złożony z uchybieniem terminu i jako taki nie powinien odnieść skutku prawnego w postaci wszczęcia postępowania. W obliczu tych ustaleń rozstrzygnięcie Samorządowe Kolegium Odwoławcze kwestionowane w niniejszej sprawie odpowiada prawu. W tym miejscy przypomnieć należy, iż przepis art. 148 § 1 i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego określa termin do wniesienia podania o wznowienie postępowania administracyjnego. Złożenie podania o wznowienie postępowania z uchybieniem ustawowego terminu skutkuje wydaniem postanowienia o odmowie wznowienia postępowania (art. 149 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego). Wobec tego ustalenie czy wniosek o wznowienie postępowania wpłynął w terminie jest obowiązkiem organów obu instancji. Zatem w sytuacji, gdy organ administracji wszczął postępowanie w sprawie wznowienia, wydając postanowienie o wznowieniu postępowania, mimo braku dopuszczalności wznowienia, i w toku wznowionego postępowania okazało się, iż zachodziły przesłanki niedopuszczalności wznowienia, powinien umorzyć postępowanie. Jeżeli zaś, tak jak w rozpoznawanej sprawie, organ pierwszej instancji mimo nieprawidłowego wydania postanowienia o wznowieniu postępowania wydał następnie decyzję odmawiającą uchylenia decyzji, to organ odwoławczy władny jest zastosować przepis art. 138 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego i uchylając wadliwą decyzję pierwszej instancji umorzyć postępowanie jako bezprzedmiotowe. W takim przypadku dochodzi do umorzenia postępowania wznowionego postanowieniem mimo zaistnienia przesłanek niedopuszczalności wznowienia. Umorzenie wadliwie wznowionego postępowania jako bezprzedmiotowego kończy to postępowanie. Zakończenie postępowania oznacza zaś, iż nie może być mowy o istnieniu w obrocie prawnym postanowienia o wznowieniu postępowania.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi należy wskazać, że do kompetencji organów nadzoru budowlanego należy zagadnienie dotyczące prawidłowości realizacji inwestycji, w szczególności ocena czy inwestor zrealizował roboty budowlane na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę i czy zrealizował je zgodnie z otrzymanym pozwoleniem na budowę.
Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wskazuje tylko czy na danym terenie może być zrealizowana określona inwestycja. Konkretne rozwiązania techniczne, odnoszące się np. do lokalizacji poszczególnych słupów energetycznych, ustalane są na kolejnym etapie procesu inwestycyjnego, jakim jest uzyskanie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.
Konkludując powyższe rozważania, Sąd uznał działanie organów administracji w sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego. Skład orzekający nie dopatrzył się naruszenia przepisów procedury w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec czego, na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł o oddaleniu skargi.
ko
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Grzegorz Szkudlarek /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 16 listopada 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Stępień Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek (spr.) Protokolant asystent sędziego Beata Czyżewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2012 roku sprawy ze skargi T. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w przedmiocie odmowy uchylenia prawomocnej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę.
Uzasadnienie
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z dnia [...] roku, Nr [...], po rozpoznaniu odwołania T. S., uchyliło decyzję Burmistrza Gminy i Miasta S. z dnia [...] roku, Nr [...] o odmowie uchylenia własnej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego i umorzyło postępowanie pierwszej instancji.
Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych, Burmistrz Gminy i Miasta S. decyzją z dnia [...] roku, Nr [...], po rozpoznaniu wniosku J. S. – PPHU "A", ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego polegającą na budowie stacji transformatorowej 15/04 kV wraz z odcinkiem sieci energetycznej średniego napięcia i słupami energetycznymi na działach nr ewidencyjny [...] i [...] w miejscowości R., gm. S.
W dniu 31 sierpnia 2011 roku do organu pierwszej instancji wpłynął wniosek T. S. o wznowienie postępowania dotyczącego dwóch słupów energetycznych na drodze gminnej (działka nr [...]) w miejscowości R. Wnioskodawca stwierdził, iż inwestycja została zrealizowana z rażącym naruszeniem prawa, gdyż nie był o nich poinformowany jak tego wymaga Kodeks postępowania administracyjnego. Jako właściciel działki nr [...] sąsiadującej z drogą wnioskodawca powinien zostać ujęty jako strona postępowania. Jedyną drogą dojazdową do działki wnioskodawcy jest droga gminna wewnętrzna, na której postawiono słup energetyczny, co ogranicza w dużym stopniu dojazd do tej działki.
Burmistrz Gminy i Miasta S. postanowieniem z dnia [...] roku, Nr [...], wznowił postępowanie w sprawie zakończonej ostateczną decyzją z dnia [...] roku w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji transformatorowej wraz z odcinkiem sieci energetycznej średniego napięcia i słupami energetycznymi.
W piśmie z dnia 18 marca 2012 roku T. S. domagał się wydania decyzji uniemożliwiającej budowę słupów energetycznych wraz z przyłączami oraz spowodowanie, aby inwestor przy dalszych swych działaniach brał pod uwagę choćby w minimalnym stopniu interes ogółu, a nie tylko swój własny. Wnioskodawca wskazał prócz tego, że przy budowie słupa energetycznego uszkodzono zbieracze melioracyjne przebiegające przez drogę gminną. Jego zdziwienie budzi także fakt uznania przez gminę inwestycji za inwestycję celu publicznego, gdyż słupy energetyczne służą zaspokojeniu prywatnych interesów inwestora, a zyski płynące z funkcjonowania wiatraka nie zasilają żadnego celu publicznego.
Organ pierwszej instancji decyzją z dnia [...] roku, działając na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, odmówił uchylenia decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ stwierdził, że wnioskodawca jako właściciel działki sąsiadującej z terenem inwestycji nie był poinformowany o planowanej inwestycji przed wydaniem decyzji ostatecznej, co po wykazaniu przez niego interesu prawnego w sprawie uzasadniało wznowienie postępowania na zasadzie art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego. Nie jest natomiast zasadny argument o ograniczeniu dostępu do drogi gminnej, bowiem działka wnioskodawcy prócz dostępu do drogi gminnej posiada także dostęp do drogi powiatowej nr [...]. Wybudowany słup energetyczny spowodował wprawdzie zwężenie pasa drogowego, lecz istnieje dostęp do działki od strony drogi powiatowej, a ponadto pas drogowy dróg gminnych służy nie tylko komunikacji, lecz także rozprowadzeniu sieci uzbrojenia terenu.
T. S. w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o jej uchylenie podnosząc, iż w toku postępowania przy wydawaniu decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego organ pierwszej instancji nie dopełnił obowiązku wynikającego z art. 10 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, tj. nie poinformował rolników o toczącym się postępowaniu administracyjnym. Dojazd do działki odwołującego się od strony drogi powiatowej nie jest możliwy, bowiem od tej strony działka nie posiada urządzonego wjazdu, jak również jezdnia jest okopana rowami. Obecnie światło przejazdu na drodze gminnej zostało zwężone do szerokości 2,25 m, co uniemożliwia przejazd ciągnikiem z przyczepą. Do chwili obecnej skarżący omijał słup wjeżdżając na działkę sąsiada, który jednak nie wyraża na to zgody. Organ pierwszej instancji nie przeanalizował innych możliwości przeprowadzenia linii energetycznej, które nie kolidowałoby z przejazdem przez drogę gminną.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu odwołania uchyliło decyzję pierwszej instancji i umorzyło postępowanie przed tym organem. W motywach rozstrzygnięcia organ opisał dotychczasowy przebieg postępowania wskazując w szczególności, iż wniosek o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję w pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania (art. 148 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego), przy czym termin do złożenia wniosku o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji (art. 148 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego).
W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego, organ pierwszej instancji wznowił w rozpatrywanej sprawie postępowanie mimo tego, że wniosek o wznowienie został złożony po terminie przewidzianym w art. 148 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Kwestionowana przez odwołującego się we wniosku o wznowienie postępowania decyzja została wydana w trybie przewidzianym w art. 50 – 58 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), tj. właściwym dla inwestycji celu publicznego. Cytując definicję "inwestycji celu publicznego" (art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), jak i definicję "celu publicznego" (art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, t. j. Dz. U. z 2010 roku Nr 102, poz. 651 ze zm.), organ odwoławczy wyjaśnił, iż budowa stacji transformatorowej wraz z elementami sieci energetycznej niewątpliwie wypełnia przesłanki wymagane do zaliczenia inwestycji do celu publicznego, przy czym bez znaczenia jest przy tym, czy podmiot ubiegający się o wydanie takiej decyzji jest podmiotem publicznym czy też prywatnym, bowiem "cel publiczny" inwestycji wynika z jej charakteru, a nie ze statusu inwestora.
Dla inwestycji celu publicznego ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przewiduje uproszczony tryb doręczania decyzji kończącej postępowanie (także zawiadamiania o jego wszczęciu). Stosownie do art. 53 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie strony zawiadamia się w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości. Inwestora oraz właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, zawiadamia się na piśmie. Z przedstawionego przepisu wynika zatem, że jedynie inwestor oraz właściciel nieruchomości, na których przewiduje się lokalizację inwestycji, otrzymują pisemne zawiadomienia o wszczęciu postępowania oraz decyzję na piśmie. Pozostałe strony postępowania są zawiadamiane poprzez obwieszczenia, tj. stosownie do treści art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z tym przepisem strony mogą być zawiadamiane o decyzjach i innych czynnościach organów administracji publicznej przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania, jeżeli przepis szczególny tak stanowi; w tych przypadkach zawiadomienie bądź doręczenie uważa się za dokonane po upływie czternastu dni od dnia publicznego ogłoszenia.
Jak wynika z akt sprawy obwieszczenie o wydaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego zostało ogłoszone w dniu 23 kwietnia 2010 roku poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń organu pierwszej instancji oraz zamieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej. Oznacza to, w myśl postanowień art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego, że doręczenie decyzji wobec stron postępowania innych niż inwestor i właściciele gruntu, na którym planowana jest inwestycja, nastąpiło po upływie 14 dni od dnia 23 kwietnia 2010 roku, a zatem z dniem 7 maja 2010 roku. Skutek ten następuje niezależnie od tego czy strony postępowania zapoznały się z treścią decyzji w siedzibie organu pierwszej instancji, czy też nie.
W tej sytuacji, zdaniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, złożenie wniosku o wznowienie postępowania z powołaniem się na przesłankę wymienioną w art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego, a zatem naruszenie praw strony do czynnego udziału w postępowaniu, mogło nastąpić tylko do dnia 7 czerwca 2010 roku (6 czerwca 2010 roku był dniem wolnym od pracy, a zatem, w myśl art. 54 § 4 Kodeksu postępowania administracyjnego, za koniec terminu uznaje się najbliższy następny dzień powszedni), gdyż w tej dacie upływał 30 dniowy termin określony w art. 148 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, który biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji. Tymczasem wniosek o wznowienie postępowania został złożony dnia 31 sierpnia 2011 roku, a więc po terminie wynikającym z art. 148 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, co oznacza, że wznowienie postępowania było niedopuszczalne. Mimo tego organ pierwszej instancji postępowanie wznowił i zakończył je merytoryczną decyzją, co stanowi naruszenie art. 148 § 2, art. 149 § 3 oraz art. 151 Kodeksu postępowania administracyjnego i musi skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji i umorzeniem postępowania pierwszej instancji jako bezprzedmiotowego.
W skardze na powyższą decyzję T. S. wniósł o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu. W uzasadnieniu autor skargi wyjaśnił, iż w sprawie zachodzą wyraźne przesłanki do wznowienia postępowania, gdyż jako strona postępowania nie brał on udziału w postępowaniu administracyjnym. Zgodnie z tym co ustaliło SKO, strony mogą być zawiadamiane o decyzjach i innych czynnościach organów administracji publicznej przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania. Istnieje we wsi tablica ogłoszeniowa, na której urząd gminy zwyczajowo zawsze ogłasza wszelkie wiadomości dotyczące mieszkańców. Jest też sołtys wsi, którego urząd zawsze powiadamia o sprawach wiejskich. Tymczasem, w tej sprawie organ nie poinformował sołtysa wsi, ani nie wywiesił ogłoszenia na tablicy ogłoszeń. Skarżący często bywa w urzędzie i nie przypomina sobie, aby na tablicy ogłoszeń w urzędzie wisiała jakakolwiek wiadomość o toczącym się postępowaniu administracyjnym dotyczącym zabudowy słupami drogi wiejskiej. Burmistrz oraz Sekretarz Gminy wiedzieli o konfliktowej zabudowie drogi słupem energetycznym, gdyż byli wcześniej informowani przez jednego z rolników, więc powinni szczególnie zadbać o jawność postępowania administracyjnego. Organ pierwszej instancji w dniu 15 lipca 2010 roku, czyli po okresie kiedy uprawomocniła się decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, przesłał skarżącemu decyzję o warunkach zabudowy dotyczącą budowy turbiny wiatrowej. W decyzji tej wskazano, że inwestycja nie może ograniczać dostępu do drogi publicznej osobom trzecim oraz, że decyzja nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich. Słup energetyczny średniego napięcia, którego budowa utrudniła korzystanie z drogi wiejskiej służy przecież tylko odbiorowi energii elektrycznej wytworzonej przez wspomnianą turbinę wiatrową. W konkluzji skargi jej autor podniósł, że organ pierwszej instancji w całym procesie decyzyjnym nie zachował właściwych standardów w zakresie przejrzystości zastosowanych procedur administracyjnych.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując zarzuty zaprezentowane w uzasadnieniu kwestionowanego rozstrzygnięcia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do postanowień art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.), Sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż Sąd bada zgodność z prawem (legalność) zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.
Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" – "c" Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Stosownie do uregulowania art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala.
Oceniając legalność zaskarżonej decyzji Sąd zważył, że organ drugiej instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny i wydał rozstrzygnięcie odpowiadające prawu.
Bezsporne w sprawie jest to, iż skarżący w treści swojej skargi kontestuje decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego uchylającą decyzję organu pierwszej instancji i umarzającą postępowanie przed tym organem. U podstaw takiego rozstrzygnięcia, jak wskazało Samorządowe Kolegium Odwoławcze legło stwierdzenie, iż wniosek o wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego, złożony przez skarżącego, został wniesiony po terminie określonym w art. 148 § 1 i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego. Tymczasem organ pierwszej instancji otrzymawszy wniosek o wznowienie postępowania wznowił postępowanie bez dokonania oceny zachowania terminu do wznowienia postępowania.
Tytułem wstępu wyjaśnić należy, iż stosownie do regulacji art. 148 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję w pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania. Przy czym, termin do złożenia podania o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji (art. 148 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego).
W stanie faktycznym sprawy skarżący wnioskował o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Postępowanie zmierzające do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego regulowane jest przepisami ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2012 roku, poz. 647, dalej jako u.p.z.p.). Spośród przepisów powołanej ustawy zwrócić uwagę należy na treść art. 53 ust. 1, który stanowi, iż o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie strony zawiadamia się w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości. Inwestora oraz właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, zawiadamia się na piśmie.
Z powołanego przepisu wynika, iż w postępowaniu o ustalenie lokalizacji celu publicznego mają zastosowanie dwie formy zawiadamiania o wszczęciu postępowania oraz o postanowieniach wydawanych w trakcie postępowania i o decyzji kończącej postępowanie przewidziane w Kodeksie postępowania administracyjnego. Są nimi zawiadomienie poprzez doręczenie pisma w trybie art. 39 Kodeksu postępowania administracyjnego, to jest przez pocztę, przez pracowników organu lub przez inne upoważnione osoby, lub organy za pokwitowaniem oraz zawiadomienie przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania, określone w art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Pierwsza forma ma zastosowanie w odniesieniu do inwestora – wnioskodawcy, a także do właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, w przypadku gdy inwestor nie jest właścicielem tych terenów.
Z kolei podmioty, którym przysługuje status strony w rozumieniu art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego, a nie są inwestorami ani też właścicielami lub użytkownikami wieczystymi nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, są zawiadamiane przez obwieszczenie. Podmiotami takimi mogą być właściciele i użytkownicy wieczyści nieruchomości graniczących z terenami będącymi przedmiotem postępowania (por. uchwałę składu 5 sędziów NSA z dnia 4 grudnia 1995 roku, VI SA 20/95, ONSA 1996/2/54). Zgodnie z poglądem NSA wyrażonym w wyroku z dnia 8 października 1998 roku (II SA/Gd 1095/98, LEX nr 44159), stronami postępowania administracyjnego o wydanie decyzji o warunkach zabudowy będą – zainteresowany inwestor, właściciel nieruchomości, na której inwestycja ma być realizowana, oraz inne podmioty, które – powołując się na konkretny przepis prawa – wykażą interes prawny do udziału w tym postępowaniu. Powyższe stanowisko można również odnieść do określenia statusu strony w postępowaniu w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Zawiadomienia o podjętych czynnościach i rozstrzygnięciach w toku postępowania administracyjnego oraz doręczenia pism procesowych pełnią istotną funkcję w procesie stosowania prawa. Od skutecznego zawiadomienia (doręczenia pisma) zależy między innymi bieg terminu do wniesienia odwołania od decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji, zażalenia na postanowienie wydane w toku postępowania, uzupełnienia wniosku czy też złożenia skargi do sądu administracyjnego na rozstrzygnięcie organu administracji.
Zgodnie z treścią art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego strony mogą być zawiadamiane o decyzjach i innych czynnościach organów administracji publicznej przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania, jeżeli przepis szczególny tak stanowi; w tych przypadkach zawiadomienie bądź doręczenie uważa się za dokonane po upływie czternastu dni od dnia publicznego ogłoszenia.
Jednocześnie wskazać należy na kwestię obliczania terminu uznania za doręczone decyzji ogłaszanej w drodze obwieszczenia. Przepis art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego w sposób jednoznaczny stwierdza, że w przypadku obwieszczenia, doręczenie uważa się za dokonane po upływie czternastu dni od dnia publicznego ogłoszenia. Decyzja ta jest natomiast publicznie ogłoszona w dniu w którym obwieszczenie zostało udostępnione w sposób umożliwiający zapoznanie się z nim potencjalnym stronom postępowania. Niezależnie od faktycznej daty zapoznania się stron z treścią obwieszczanej decyzji, przyjmuje się w oparciu o treść art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego fikcję prawną, że doręczenie nastąpiło z upływem 14 dni od publicznego ogłoszenia.
W tym miejscu wskazać należy, że do akt administracyjnych organu pierwszej instancji dołączone jest obwieszczenie o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, następnie obwieszczenie o udostępnieniu akt, jak i obwieszczenie o wydaniu decyzji ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. W szczególności zwrócić uwagę należy, iż na tych dokumentach znajduje się informacja o dacie publikacji rzeczonych obwieszczeń na tablicy ogłoszeń, jak i umieszczenia ich na stronie internetowej urzędu. Informacja ta podpisana jest przez pracownika organu pierwszej instancji. Wobec treści tych dokumentów załączonych do akt administracyjnych, nie zasługują na uwzględnienie twierdzenia skarżącego, iż stosowne obwieszczenia nie były umieszczone na tablicy ogłoszeń urzędu.
Niewątpliwie obwieszczenie o wydaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego zostało wywieszone w dniu 23 kwietnia 2010 roku, zatem w myśl postanowień art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego doręczenie decyzji nastąpiło z dniem 7 maja 2010 roku. Tymczasem wniosek o wznowienie postępowania został złożony przez skarżącego w dniu 31 sierpnia 2011 roku, co bezspornie potwierdza stanowisko organu odwoławczego, iż wniosek o wznowienie postępowania został złożony z uchybieniem terminu i jako taki nie powinien odnieść skutku prawnego w postaci wszczęcia postępowania. W obliczu tych ustaleń rozstrzygnięcie Samorządowe Kolegium Odwoławcze kwestionowane w niniejszej sprawie odpowiada prawu. W tym miejscy przypomnieć należy, iż przepis art. 148 § 1 i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego określa termin do wniesienia podania o wznowienie postępowania administracyjnego. Złożenie podania o wznowienie postępowania z uchybieniem ustawowego terminu skutkuje wydaniem postanowienia o odmowie wznowienia postępowania (art. 149 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego). Wobec tego ustalenie czy wniosek o wznowienie postępowania wpłynął w terminie jest obowiązkiem organów obu instancji. Zatem w sytuacji, gdy organ administracji wszczął postępowanie w sprawie wznowienia, wydając postanowienie o wznowieniu postępowania, mimo braku dopuszczalności wznowienia, i w toku wznowionego postępowania okazało się, iż zachodziły przesłanki niedopuszczalności wznowienia, powinien umorzyć postępowanie. Jeżeli zaś, tak jak w rozpoznawanej sprawie, organ pierwszej instancji mimo nieprawidłowego wydania postanowienia o wznowieniu postępowania wydał następnie decyzję odmawiającą uchylenia decyzji, to organ odwoławczy władny jest zastosować przepis art. 138 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego i uchylając wadliwą decyzję pierwszej instancji umorzyć postępowanie jako bezprzedmiotowe. W takim przypadku dochodzi do umorzenia postępowania wznowionego postanowieniem mimo zaistnienia przesłanek niedopuszczalności wznowienia. Umorzenie wadliwie wznowionego postępowania jako bezprzedmiotowego kończy to postępowanie. Zakończenie postępowania oznacza zaś, iż nie może być mowy o istnieniu w obrocie prawnym postanowienia o wznowieniu postępowania.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi należy wskazać, że do kompetencji organów nadzoru budowlanego należy zagadnienie dotyczące prawidłowości realizacji inwestycji, w szczególności ocena czy inwestor zrealizował roboty budowlane na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę i czy zrealizował je zgodnie z otrzymanym pozwoleniem na budowę.
Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wskazuje tylko czy na danym terenie może być zrealizowana określona inwestycja. Konkretne rozwiązania techniczne, odnoszące się np. do lokalizacji poszczególnych słupów energetycznych, ustalane są na kolejnym etapie procesu inwestycyjnego, jakim jest uzyskanie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.
Konkludując powyższe rozważania, Sąd uznał działanie organów administracji w sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego. Skład orzekający nie dopatrzył się naruszenia przepisów procedury w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec czego, na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł o oddaleniu skargi.
ko
