II SA/Sz 865/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r., nr[...] , Wójt Gminy po rozpoznaniu wniosku M. K. , odmówił ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie jednorodzinnego budynku mieszkalnego oraz zaplecza gospodarczego na działce nr [...] w obrębie geodezyjnym B. , w ramach budowy zagrodowej. Organ I instancji przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania i wskazał, że na terenie objętym wnioskiem nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zatem w myśl art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej "u.p.z.p.", zmiana zagospodarowania terenu wymaga wydania decyzji o warunkach zabudowy, a wydanie takiej decyzji jest możliwe po spełnieniu wszystkich warunków określonych w art. 61 ustawy.

Jak wykazano w przeprowadzonej analizie, będącej załącznikiem do przedmiotowej decyzji, wydanie decyzji ustalającej warunki zabudowy byłoby niezgodne z prawem.

W odwołaniu od tej decyzji M. K. podniósł, że decyzja organu I instancji nie wskazuje, jaki przepis powszechnie obowiązującego prawa uniemożliwia wydanie decyzji pozytywnej, zgodnie z wnioskiem. Tymczasem, zgodnie z art. 56 u.p.z.p. który na podstawie art. 64 ust. 1 tej ustawy ma odpowiednie zastosowanie do decyzji o warunkach zabudowy, nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne

z przepisami odrębnymi. Łączne spełnienie przesłanek z art. 61 ust. 1 u.p.z.p. wiąże organ prowadzący postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy w tym sensie, że przy braku innych przepisów sprzeciwiających się inwestycji, obliguje organ do wydania pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy. Odmowa zaś ustalenia w decyzji o warunkach zabudowy musi wskazywać konkretną normę prawną będącą podstawą takiego rozstrzygnięcia, oraz uzasadnienie faktyczne

i prawne. Organ I instancji nie przywołał żadnej normy prawnej wskazującej na to, że wcześniejsze uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy zagrodowej na jednej działce, wyklucza zastosowanie art. 61 ust. 4 u.p.z.p. przy ubieganiu się o warunki zabudowy na innej działce. Jak przyjmuje się powszechnie w piśmiennictwie

i orzecznictwie art. 61 ust. 1 u.p.z.p. dopuszcza ustalenie warunków zabudowy dla jednego inwestora na kilku różnych działkach, oraz dla inwestora posiadającego już takowe dla danego terenu pod warunkiem, że kolejny wniosek dotyczyć będzie innej inwestycji. Nie ma też przeszkód, aby z dwoma różniącymi się wnioskami dotyczącymi tego samego terenu wystąpić jednocześnie. Nie można zatem uznać, że posiadanie decyzji o warunkach zabudowy zagrodowej na działce nr [...] (czyli informacji co do możliwości i warunków zabudowy tej działki), wyklucza możliwość zastosowania art. 61 ust. 4 u.p.z.p. (czyli warunków zabudowy zagrodowej) dla innej działki, tym bardziej, że wnioskodawca nie zamierza budować siedliska na działce nr [...]

Przepisy prawa nie przewidują możliwości zrzeczenia się decyzji o warunkach zabudowy. Poza tym, działka nr [...] nie jest własnością odwołującego się, a jego celem jest uzyskanie informacji co do możliwości zabudowy tej działki, przed ewentualnym kupnem. Informacja o terenie jest wszakże jedną z funkcji decyzji

o warunkach zabudowy, a z wnioskiem o wydanie takiej decyzji może wystąpić każdy. Pogląd organu I instancji zaprezentowany w uzasadnieniu decyzji, że wydanie kolejnej decyzji o warunkach zabudowy wiązałoby się z nieuzasadnionym wyłączeniem gruntów z produkcji rolnej nie zawiera oparcia w przepisach prawa i jest nietrafny, ponieważ w razie uzyskania decyzji o warunkach zabudowy działki, inwestycja będzie dotyczyć budowy zagrodowej, a więc nie dojdzie do zamiany przeznaczenia gruntów na cele nierolnicze. Odwołujący się podniósł, że nigdy nie uzyskał decyzji o warunkach zabudowy dla działek nr [...] i postępowania

w tej sprawie zostały prawomocnie zakończone. Nie istnieje zatem podstawa do twierdzenia, że dojdzie do realizacji kolejnych siedlisk. O warunki zabudowy występuje bowiem ten sam podmiot i po uzyskaniu decyzji o warunkach zabudowy na działce nr [...] będzie mógł ewentualnie zrealizować swoje zamierzenie, pod warunkiem, że stanie się właścicielem tej działki. Nie zrealizuje wtedy swoich uprawnień wynikających z decyzji dotyczącej działki nr [...] Ponadto, ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie stanowią prawa miejscowego, a akt ten nie ma charakteru powszechnie obowiązującego, zatem ustalenia studium nie mogą być podstawą wydania indywidualnej decyzji administracyjnej. Podobnie zapisy planu ochrony dla S. bez recypowania ich treści do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie mogą wywoływać bezpośrednich skutków prawnych wobec obywateli.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] r., nr[...] , utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy . W uzasadnieniu decyzji wskazało, że z analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu będącej załącznikiem do decyzji organu I instancji wynika, że wnioskodawca dysponuje decyzją ustalającą warunki zabudowy dla zabudowy zagrodowej na działce nr [...] , oraz wystąpił z wnioskami o ustalenie warunków zabudowy dla siedlisk rolniczych na kolejnych sąsiadujących działkach nr[...] . W ocenie uprawnionego architekta, który sporządził analizę, wnioski te zmierzają do realizacji osiedla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, wbrew ustaleniom studium oraz planu ochrony dla parku krajobrazowego.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu Kolegium stwierdziło, że zasadny jest zarzut dotyczący niewłaściwego uzasadnienia decyzji organu

I instancji, ponieważ z uzasadnienia decyzji, ani z powołanej w niej podstawy prawnej nie wynika, jakie przepisy prawa naruszałaby decyzja pozytywna. Jednakże nie oznacza to, że przepisy takie nie istnieją, a Kolegium samodzielnie dokonuje oceny wniosku inwestora oraz zgromadzonego materiału dowodowego.

Przedmiotem wniosku inwestora jest zabudowa zagrodowa na działce rolnej,

a zatem do przepisów odrębnych, z którymi decyzja winna być zgodna w myśl art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p., należą przepisy ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1266 ze zm.). Ustawa ta

w art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 6 ust. 1 stanowi, ze ochrona gruntów rolnych i leśnych polega na ograniczeniu przeznaczenia ich na cele nierolnicze i nieleśne (art. 3 ust. 1) oraz, że na cele nierolnicze i nieleśne można przeznaczyć przede wszystkim grunty oznaczone w ewidencji gruntów jako nieużytki, a w razie ich braku, inne grunty

o najniższej przydatności produkcyjnej (art. 6 ust. 1). Ochrona gruntów rolnych polega w szczególności na ograniczeniu przeznaczania gruntów rolnych na cele nierolnicze, a zmiana przeznaczenia gruntu rolnego na cele nierolnicze, może być dokonana tylko w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, za zgodą właściwych organów. Powodem odmowy ustalenia warunków zabudowy

w rozpoznawanej sprawie było to, że wnioskodawca uzyskał już jedną decyzję ustalającą warunki zabudowy dla siedliska na działce rolnej nr [...] a następnie wystąpił z kolejnymi odrębnymi wnioskami o ustalenie warunków zabudowy dla siedlisk na działkach sąsiednich: [...] . Kolejny wniosek tego samego inwestora dotyczący takiej samej inwestycji (budowy siedliska rolniczego) stanowi próbę obejścia przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Inwestor posiada już bowiem decyzję, która zabezpiecza jego interes jako rolnika chcącego posiadać siedlisko związane z prowadzonym gospodarstwem rolnym.

Zdaniem Kolegium, nie jest przekonujące wyjaśnienie odwołującego się,

że z posiadanej decyzji nie zamierza skorzystać, oraz, że może ubiegać się

o wydanie nieskończenie wielu decyzji dotyczących warunków zabudowy, bo mają one wyłącznie charakter informacyjny. Decyzja ustalająca warunki zabudowy nie ma wyłącznie charakteru informacyjnego, niesie ze sobą określone uprawnienia dla wskazanego w niej inwestora. Stanowi ona rodzaj promesy i otwiera proces inwestycyjny. Decyzja ta wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę (art. 55 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p.). Organ taki nie miałby podstaw do odmowy wydania pozwolenia na budowę w sytuacji, gdy inwestor posiada już jedno siedlisko w tej samej gminie. Zatem na etapie ustalania warunków zabudowy właściwy organ powinien czuwać i badać, czy zamierzenie inwestora deklarowane jako przyszłe siedlisko rolnicze związane z prowadzonym przez niego gospodarstwem rolnym, rzeczywiście służy funkcji deklarowanej we wniosku (prowadzenie gospodarstwa rolnego), a nie jest w istocie zabudową mieszkaniową czy letniskową. Kolegium zauważyło, że nie jest też prawdą, iż inwestor nie może zrzec się decyzji

o warunkach zabudowy. Zgodnie bowiem z art. 155 K.p.a. decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji który ją wydał, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Inwestor może więc wystąpić do Wójta Gminy o uchylenie decyzji ostatecznej ustalającej warunki zabudowy wskazując, że zamierza uzyskać warunki zabudowy dla budowy siedliska rolniczego na działce sąsiedniej.

Skoro decyzja o warunkach zabudowy musi być zgodna z przepisami odrębnymi, a zamiar realizacji kolejnej zabudowy o funkcji zagrodowej na działce sąsiedniej przez tego samego inwestora stanowiłby działanie wymierzone przeciwko celom określonym w ustawie o ochronie gruntów rolnych i leśnych wyrażonym

w art. 3 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, to zasadnie organ I instancji odmówił ustalenia warunków zabudowy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję M. K. powtórzył zarzuty podniesione w odwołaniu i wniósł o uchylenie decyzji wskazując, że nie zawiera ona przekonującego uzasadnienia prawnego. Skarżący przyznał, że dysponuje decyzją o warunkach zabudowy w stosunku do działki nr [...], ale organy rozpoznające sprawę nie wskazały przepisu prawa, który zakazywałby osobie dysponującej decyzją o warunkach zabudowy w ramach zabudowy zagrodowej, uzyskania kolejnej takiej decyzji dotyczącej innego terenu. Okoliczność, że w stosunku do skarżącego zastosowano już art. 61 ust. 4 u.p.z.p. nie powoduje, że nie może on uzyskać kolejnej decyzji na podstawie tego przepisu. Żaden przepis prawa nie odmawia rolnikom możliwości uzyskania kolejnych warunków zabudowy w sytuacji gdy dysponują już taką decyzją w stosunku do innego terenu. Nie ma też podstawy prawnej do tego, aby uzależniać możliwość uzyskania warunków zabudowy od zrzeczenia się posiadanej już decyzji o warunkach zabudowy, jak to sugeruje Kolegium. Skarżący zaprzeczył, by toczyły się postępowania z jego wniosków w sprawie ustalenia warunków zabudowy dotyczących działek [...]

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami

i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W rozpoznawanej sprawie skarżący wystąpił z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego oraz zaplecza gospodarczego w ramach zabudowy zagrodowej

w gospodarstwie rolnym, a jako lokalizację planowanej inwestycji wskazał działkę

nr [...] w obrębie B. w gminie S., będącą własnością A.

i D. L. Z wniosku wynika, że inwestycja jest związana

z prowadzonym na terenie gminy S. gospodarstwem rolnym o pow. [...] ha. W odpowiedzi na wezwanie Wójta Gminy wnioskodawca oświadczył, że prowadzone przez niego wspólnie z żoną od [...] r. gospodarstwo rolne położone w miejscowości B. ma pow. [...] ha, a wnioskodawca posiada kwalifikacje wymagane do prowadzenia tego gospodarstwa. W sprawie niesporne jest, że skarżący uzyskał już decyzję o warunkach zabudowy w ramach budowy zagrodowej dotyczącą działki sąsiedniej nr [...] .

Organy orzekające w niniejszej sprawie odmówiły ustalenia warunków zabudowy z tego powodu, że skarżący uzyskał już decyzję o warunkach zabudowy dla takiej samej inwestycji jak objęta wnioskiem, a zatem wyczerpał swoje uprawnienia wynikające z art. 61 ust. 4 u.p.z.p. do budowy domu jednorodzinnego w ramach siedliska rolniczego.

Zgodnie z art. 61 ust. 1 u.p.z.p. wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych

i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Przy czym przepisów art. 61 ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do zabudowy zagrodowej, w przypadku gdy powierzchnia gospodarstwa rolnego związanego z tą zabudową przekracza średnią powierzchnię gospodarstwa rolnego w danej gminie (art. 61 ust. 4).

Przepis art. 61 ust. 1 pkt 1 nie znajduje zastosowania do budowy zagrodowej, ale tylko wtedy gdy powierzchnia gospodarstwa rolnego związanego z tą zabudową przekracza średnią powierzchnię gospodarstwa rolnego w danej gminie (art. 61 ust. 4 u.p.z.p.). Jeżeli gospodarstwo jest relatywnie duże, to przeprowadzenie inwestycji budowlanych z nim związanych nie wymaga sąsiedztwa zabudowanej działki, ani ewentualnego dostosowywania do istniejącej zabudowy. Związanie gospodarstwa rolnego z zabudową zagrodową należy rozumieć funkcjonalnie, przyjmując cywilistyczne rozumienie gospodarstwa jako pewnej całości produkcyjnej.

Przepisy prawa nie zawierają definicji legalnej pojęcia "działki siedliskowej", ani "siedliska". Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1969 r., III CZP 12/69, OSN 1970/3/39, za działkę siedliskową uważa się działkę pod budynkami wchodzącymi w skład gospodarstwa rolnego. Samo siedlisko nie jest jeszcze gospodarstwem rolnym, stanowi bowiem tylko zaplecze i bazę gospodarstwa rolnego (uchwala Sądu Najwyższego z 13 czerwca 1984 r., III CZP 22/84, OSN 1985, Nr 1, poz. 8).

W doktrynie przyjęło się, w ślad za orzecznictwem Sądu Najwyższego,

iż działka siedliskowa to wydzielony obszar gospodarstwa rolnego przeznaczony na utworzenie siedliska (dom mieszkalny, budynki inwentarskie i budowle rolnicze oraz podwórko) zabezpieczające działalność rolniczą.

Działka siedliskowa może być wydzielona z jednej lub kilku działek ewidencyjnych wchodzących w skład danego gospodarstwa rolnego (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 30 stycznia 2009 r., SA/Lu 777/08 – dostępny w internecie ).

Skład sądu orzekający w niniejszej sprawie stanowisko to w całości podziela. Aby więc można było przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy zastosować art. 61 ust.4 u.p.z.p., siedlisko winno znajdować się na terenie gospodarstwa rolnego wnioskodawcy. Zdaniem sądu, jedno gospodarstwo rolne może też mieć co najwyżej jedną działkę siedliskową, by mogła ona korzystać z przywileju wynikającego ze wskazanego wyżej przepisu.

Dodać także należy, że w myśl art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 3 lutego

1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz.1266

ze zm.), gruntami rolnymi są także grunty pod wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych budynkami mieszkalnymi i innymi budynkami służącymi wyłącznie do produkcji rolniczej. Dlatego uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla budynku mieszkalnego wchodzącego w skład gospodarstwa rolnego, nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntu rolnego na cele nierolnicze. Grunt pod budynkiem mieszkalnym wchodzącym w skład gospodarstwa rolnego, pozostaje nadal gruntem rolnym, teren ten nie zmienia przeznaczenia.

Skarżący prowadzi gospodarstwo rolne w miejscowości B. i uzyskał już decyzję o warunkach zabudowy upoważniającą do rozpoczęcia procesu inwestycyjnego związanego z budową domu mieszkalnego związanego

z prowadzeniem tego gospodarstwa. Działka rolna nr [...] nie wchodzi w skład gospodarstwa rolnego skarżącego, jest ona własnością osób trzecich.

W tej sytuacji, zdaniem sądu, brak było podstaw do przyjęcia, że zamierzenie inwestycyjne polegające na budowie domu mieszkalnego jednorodzinnego wraz

z budynkiem gospodarczym na tej działce, ma rzeczywiście związek z prowadzonym przez skarżącego gospodarstwem rolnym. Złożony przez skarżącego wniosek

o ustalenie warunków zabudowy dla budynku mieszkalnego jednorodzinnego oraz zaplecza gospodarczego w ramach zabudowy zagrodowej w gospodarstwie rolnym nie mógł być rozpatrzony z uwzględnieniem art. 61 ust. 4 u.p.z.p., a mógł być rozpatrzony jedynie w oparciu o art. 61 ust. 1 tej ustawy ( w tym pkt 1).

Teren działki nr [...] to grunt rolny. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych przeznaczenie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wymaga zgody organów wymienionych w ust. 2, a dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Teren objęty wnioskiem nie jest objęty planem miejscowym, nie jest też częścią gospodarstwa rolnego wnioskodawcy. Zatem, w niniejszej sprawie, konsekwencją uznania,

że planowana inwestycja nie stanowi zabudowy zagrodowej, jest także niespełnienie przesłanki określonej w art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p.

Stwierdzić należy, że wydane decyzje, choć nie do końca prawidłowo uzasadnione (decyzja organu I instancji narusza art.107 § 3 K.p.a.), co do zasady zawierają właściwe rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do zarzutów skargi stwierdzić należy, że cytowane przez skarżącego orzecznictwo sądów administracyjnych w zasadzie dotyczy spraw rozpoznawanych w oparciu o art. 61 ust.1 u.p.z.p., a wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2009 r., II SA/Po 190/09, związany

z zastosowaniem art. 61 ust. 4 w zw. z art. 61 ust.1 u.p.z.p., bezpośrednio nie dotyczy kwestii, będących przedmiotem rozważań sądu w niniejszym postępowaniu.

Rację ma natomiast skarżący, że ewentualna sprzeczność zamierzenia inwestycyjnego z zapisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, nie może stanowić podstawy do wydania decyzji odmawiającej ustalenia warunków zabudowy. Studium bowiem nie jest aktem prawa miejscowego, wiąże wprawdzie organy gminy przy sporządzaniu planu miejscowego, ale nie wiąże przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy.

Uzasadniony jest zarzut skargi dotyczący wpływu ewentualnej niezgodności zamierzenia inwestycyjnego z planem ochrony S. Trafny jest pogląd, że zapisy planu ochrony parku krajobrazowego bez recypowania ich treści do planu miejscowego nie mogą wywoływać bezpośrednich skutków prawnych. Zgodnie z art. 20 ust. 4 pkt 6 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 150 poz. 1220 ze zm.), plan ochrony dla parku krajobrazowego zawiera ustalenia do studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej dotyczące eliminacji lub ograniczenia zagrożeń wewnętrznych lub zewnętrznych. Przepisy ustawy o ochronie przyrody nie zawierają wyraźnego unormowania, uznającego ustalenia planu ochrony za wiążące dla decyzji o warunkach zabudowy, w szczególności wiążącego charakteru zakazów zawartych w planie ochrony nie da się wywieść z przepisów tej ustawy, określających treść planu ochrony parku krajobrazowego.

Rozpoznając sprawę w świetle powołanego wyżej kryterium legalności sąd uznał, iż skarga nie może być uwzględniona, bowiem podejmując zaskarżone rozstrzygnięcie organ nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

W związku z powyższym, na podstawie art.151 P.p.s.a. orzeczono jak

w sentencji.