II SA/Bd 899/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w B. (PWIS), na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej powoływanej jako kpa) w zw. z art. 235 zn.1 i 235 zn.2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm., dalej powoływanej jako kp) i w zw. z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. z 2009 r. Nr 105, poz. 869 ze zm., dalej powoływanego jako rozporządzenie w sprawie chorób zawodowych), orzekł o utrzymaniu w mocy, wydanej po rozpoznaniu zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej u M. I., decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B. (PPIS) z dnia [...] nr [...] o nie stwierdzeniu u ww. choroby zawodowej w postaci alergicznego kontaktowego zapalenia skóry, wymienionej pod pozycją 18.1 w wykazie chorób zawodowych stanowiącym załącznik do rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, iż w związku ze zgłoszeniem u M. I. podejrzenia choroby zawodowej, PPIS sporządził szczegółową ocenę narażania zawodowego w związku z wykonywaną w zakładzie pracy – Spółdzielnia P. w B. pracą na stanowisku prasowacza odzieży działu chemicznego (okres [...] i [...]), w trakcie której strona mogła mieć kontakt z czynnikami chemicznymi pochodzącymi z procesu czyszczenia chemicznego. Podał, że w oparciu o sporządzoną w sprawie ocenę narażenia zawodowego Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w B. wydał w dniu [...] orzeczenie lekarskie nr [...] o braku podstaw do rozpoznania u w/w choroby zawodowej pod postacią alergicznego kontaktowego zapalenia skóry, w którym stwierdził, że całokształt obrazu klinicznego badanej, ujemny wynik testów skórnych wykonanych po 2 latach od zakończenia pracy zawodowej oraz okoliczność zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej po 14 latach od zakończenia pracy zawodowej przemawiają za pozazawodową etiologią schorzenia. Również, jak zaznaczył organ, w wydanym w trybie odwoławczym przez jednostkę orzeczniczą II stopnia - Instytutu Medycyny Pracy w Ł. orzeczeniu lekarskim z dnia [...] nr [...] nie stwierdzono u w/w choroby zawodowej określonej w wykazie chorób pod pozycją 8.1. W orzeczeniu tym wskazuje się, że przeprowadzone w Instytucje badanie dermatologiczne nie wykazało u pacjentki istotnych zmian chorobowych oraz, że uzyskane w Instytucje wyniki testów płatkowych potwierdziły uczulenie badanej na chrom, kobalt oraz nikiel, jednakże z uwagi na okoliczność, że pozytywizacja testów nastąpiła po kilku latach od zakończenia pracy zawodowej, nie zachodzą podstawy do rozpoznania u badanej choroby zawodowej. Biorąc pod uwagę treść wydanych w sprawie orzeczeń organ odwoławczy stwierdził, że skoro lekarze zatrudnieni w jednostkach orzecznicze I i II stopnia, posiadający odpowiednią wiedzę i doświadczenie nie rozpoznali u strony choroby zawodowej, i obie jednostki orzecznicze powołane do diagnozowania chorób zawodowych wydały w sprawie orzeczenia o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, to tym samym PPIS nie mógł uznać schorzenia strony za chorobę zawodową i słusznie wydał decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej. W postępowaniu o stwierdzenie choroby zawodowej bowiem organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej są związane rozpoznaniem choroby podanym w orzeczeniu jednostek organizacyjnych właściwych do rozpoznawania chorób zawodowych i nie są uprawnione do samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej, prowadzącej do odmiennego rozpoznania choroby. Przytaczając wynikające z treści art. 235 zn.(1) i 235 zn.(2) kp i rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych warunki konieczne do wydania decyzji stwierdzającej chorobę zawodową, w tym warunek rozpoznania choroby zawodowej przez lekarza zatrudnionego w jednostce orzeczniczej uprawnionej do rozpoznawania chorób zawodowych organ stwierdził, że w przypadku M. I. wymóg ten nie został spełniony, gdyż rozpoznane u strony przez jednostki orzecznicze I i II stopnia schorzenie nie zostało uznane przez nie za chorobę zawodową, na skutek wykluczenia zawodowej etiologii schorzenia i podkreślenia jego samoistnego charakteru. Organ wskazał również, że w toku postępowania odwoławczego M. I. dostarczyła dokumentację medyczną, którą organ przesłał do Instytutu Medycyny Pracy w Ł. w celu uzyskania opinii uzupełniającej do orzeczenia lekarskiego z dnia [...] oraz, że w następstwie zapoznania się z tą dokumentacją jednostka orzecznicza II stopnia w opinii z dnia [...] wyjaśniła, że przekazana dokumentacja medyczna nie ma wpływu na zmianę rozstrzygnięcia zawartego w orzeczeniu lekarskim, i powtórnie zaakcentowała fakt uzyskania u pacjentki pozytywnego wyniku testów naskórkowych po raz pierwszy w [...], czyli 14 lat po zakończeniu pracy zawodowej. Odnosząc się natomiast do zgłoszonych przez M. I. uwag dotyczących niewłaściwego wykonania w [...] przez Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w B. testów lekarskich (w związku z założeniem jej jednego płatka, który się szybko odklejał), a także nie powtórzenia testów alergicznych w Instytucie Medycyny Pracy w Ł. pomimo złożenia wniosku o ponowne badania lekarskie w jednostce orzeczniczej II stopnia, PWIS podkreślił, że z dokumentacji sprawy jednoznacznie wynika, iż Miejski Inspektor Sanitarny w B. decyzją administracyjną z dnia [...] nie stwierdził u M. I. choroby zawodowej, że podstawą negatywnego wówczas dla M. I. rozstrzygnięcia była okoliczność, że rozpoznane u pacjentki schorzenie gardła i stopień niedosłuchu nie spełniały kryteriów choroby zawodowej, że także decyzja K. Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w B. z dnia [...] dotyczyła wyłącznie przewlekłych chorób dróg oddechowych wywołanych wpływem substancji o silnym działaniu drażniącym oraz związanych z nadmiernym wysiłkiem głosowym i, że w związku z tym zarzut strony o braku przeprowadzenia ponownych testów alergicznych w poprzednio prowadzonym postępowaniu diagnostycznym jest bezzasadny, ponieważ organy nie prowadziły postępowania w kierunku chorób skóry. Reasumując PWIS stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały podstawy do zmiany decyzji PPIS i stwierdzenia u strony choroby zawodowej.

Na powyższą decyzję M. I. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy. Podniosła, że jej sprawa z [...] nie została dokładnie i w wystarczającym stopniu zbadana oraz, że uzyskany w [...] wynik negatywny przeprowadzonych testów skórnych wynikał z nieprawidłowego ich wykonania, gdyż założono jej wówczas jeden płatek celem zbadania uczulenia na wszystkie możliwe substancje chemiczne, z którymi miała kontakt, który to płatek się szybko odklejał. Zaznaczyła także, że czuła się pokrzywdzona orzeczeniem z dnia [...] wydanym przez Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w B., gdyż zgłosiła chorobę skóry, testy skórne zostały wykonane, a w orzeczeniu tym nie ujęto ujemnego wyniku z testu skóry, lecz tylko wyniki badań laryngologicznych, kręgosłupa i stwierdzone żylaki. Wskazała ponadto, że niezrozumiałym dla niej jest, dlaczego nie miała powtórzonych testów skórnych w Instytucie Medycyny Pracy w Ł. pomimo, iż odwołała się od orzeczenia Wojewódzkiego Ośrodek Medycyny Pracy w B. Zdaniem skarżącej, obie sprawy prowadzone w [...] i [...] w wyniku zgłoszenia przez nią choroby zawodowej różniły się bardzo, i w jej ocenie, gdyby w [...] testy skórne zostały wykonane tak jak w [...], to wynik uzyskany w [...] dodatni. Podkreśliła także, że po odejścia z pracy wykonywanej w Zakładach R. stan jej zdrowia uległ nieco poprawie, ale podczas pracy w P. dolegliwości ponownie się nasiliły, co świadczy o tym, że jej schorzenie ma związek z wykonywaną pracą. Powołała się ponadto na niedogodności i problemy związane z chorobą skóry. W ocenie skarżącej nie byłoby powodu przeprowadzenia w [...] testów skóry, gdyby nie zgłosiła wówczas choroby skóry.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i dodatkowo podkreślając, że zarzuty skargi dotyczą w znacznym stopniu nie przedmiotowego postępowania, lecz poprzednio prowadzonej sprawy w przedmiocie choroby zawodowej M. I., niedotyczącej choroby skóry.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sąd nie dokonuje więc kontroli aktów lub czynności pod względem słusznościowym i nie orzeka w przedmiocie przyznania stronom uprawnień, lecz ocenia wyłącznie legalność, czyli zgodność z prawem, aktu czy czynności organu administracyjnego.

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji we wskazanym zakresie, Sąd stwierdza, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia niniejszej sprawy stanowiły przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych oraz Kodeksu pracy.

W myśl art. 235¹ Kodeksu pracy za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym". Zgodnie zaś z art. 235² kp rozpoznanie choroby zawodowej u pracownika lub byłego pracownika może nastąpić w okresie jego zatrudnienia w narażeniu zawodowym lub po zakończeniu pracy w takim narażeniu, pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych. Z treści przepisu art. 235¹ kp wynika, że aby doszło do stwierdzenia u danej osoby choroby zawodowej muszą wystąpić jednocześnie trzy przesłanki warunkujące taką możliwość: po pierwsze schorzenie, na które cierpi dana osoba musi być wymienione w wykazie chorób zawodowych, po drugie musi być ono spowodowane występowaniem czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy tej osoby albo w związku ze sposobem wykonywania przez nią pracy (narażenie zawodowe), a po trzecie wskazany związek przyczynowy między schorzeniem i narażeniem zawodowym winien być stwierdzony bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem. Przepis art. 235² kp wymaga zaś, aby udokumentowane objawy chorobowe danego schorzenia wystąpiły w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych. Użyte w treści omawianych przepisów odniesienie do "wykazu chorób zawodowych" należy rozpatrywać z uwzględnieniem rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych, wydanego na podstawie delegacji ustawowej z art. 237 § 1 i § 1 zn.1 kp. Rozporządzenie to określa wykaz chorób zawodowych, okres, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym, sposób i tryb postępowania dotyczący zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmioty właściwe w sprawie rozpoznawania chorób zawodowych (§1). Wykaz chorób zawodowych oraz okres wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych, o którym mowa w § 1, określony został w załączniku do rozporządzenia (§2). Pod pozycją 8 pkt 1) tegoż załącznika wskazuje się alergiczne kontaktowe zapalenie skóry jako chorobę zawodową, zaś okres, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym został określony na 2 lata. Z regulacji rozporządzenia określających tryb postępowania w sprawie zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych wynika natomiast, że właściwym do orzekania w zakresie chorób zawodowych jest lekarz spełniający wymagane kwalifikacje, zatrudniony w jednej z wymienionych jednostek orzeczniczych I i II stopnia, który wydaje orzeczenie lekarskie o rozpoznaniu lub o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej na postawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczych, dokumentacji medycznej pracownika lub byłego pracownika, dokumentacji przebiegu zatrudniania i oceny narażenia zawodowego (§ 5 i § 6 ust. 1), a także, że decyzję o stwierdzeniu lub o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje właściwy państwowy inspektor sanitarny na podstawie materiału dowodowego, a w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz formularza oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika (§ 8 ust. 1). W tym kontekście nabiera szczególnego znaczenia charakter orzeczenia lekarskiego o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, o którym stanowi § 5 w/w rozporządzenia. Na tle przytoczonych przepisów rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych regulujących sposób i tryb postępowania w tych sprawach utrwalił się w orzecznictwie sądowoadministracyjnym pogląd, że orzeczenie lekarskie jednostki właściwej do rozpoznania chorób zawodowych, mające charakter opinii biegłego, wiąże organ prowadzący postępowanie i, że organ nie ma w związku z tym prawa do samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej, prowadzącej do odmiennego rozpoznania schorzenia. Związanie to wynika z tego, że orzeczenie lekarskie stanowi jedyny wiarygodny środek dowodowy służący stwierdzeniu choroby zawodowej w tym sensie, ze bez pozytywnej opinii lekarskiej lub sprzecznie z nią organ administracji nie może dokonać we własnym zakresie rozpoznania choroby i ustalenia, czy rozpoznane schorzenie mieści się w wykazie chorób zawodowych. W sytuacji zaś, gdy orzeczenie lekarskie nie wyjaśnia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (jest niewystarczające do wydania decyzji) organ może zażądać od lekarza, który wydał orzeczenie lekarskie, dodatkowego uzasadnienia tego orzeczenia, wystąpić do jednostki orzeczniczej II stopnia o dodatkową konsultację lub podjąć inne czynności niezbędne do uzupełnienia materiału sprawy - § 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych (wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 listopada 2008 r. sygn. akt VIII SA/Wa 256/08, publ. lex nr 5091999; wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 marca 2007 r. sygn. akt VII SA/Wa 2429/06, publ. lex nr 334113). W wyroku z dnia 5 stycznia 2007 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II OSK 1078/06, publ. lex nr 315089 Naczelny Sąd Administracyjny uzasadniając stanowisko o braku uprawnienia państwowego inspektora sanitarnego do kontroli merytorycznej orzeczeń lekarskich uprawnionych do rozpoznawania chorób zawodowych jednostek orzeczniczych oraz do dokonywania własnych ustaleń prowadzących do odmiennego rozpoznania jednostki chorobowej wskazał, że zakwestionowanie orzeczeń lekarskich może dotyczyć jedynie względów formalnych np. że orzeczenie zostało wydane w niewłaściwej formie, bez uzasadnienia lub przez nieuprawnionego lekarza, bądź uprawnionego lekarza lecz niezatrudnionego we wskazanej w rozporządzeniu w sprawie chorób zawodowych, a także że może mieć ono miejsce w przypadku, gdy w materiale dowodowym znajdują się orzeczenia lekarzy zatrudnionych w uprawnionych do rozpoznawania chorób zawodowych jednostkach organizacyjnych, które zawierają różne ustalenia (rozpoznania chorobowe). Jednak nawet w tym ostatnim przypadku, jak podkreślił ww. Sąd, ani organ ani sąd administracyjny, nie są uprawnieni do weryfikacji treści merytorycznej orzeczeń lekarskich, co najwyżej organ może żądać wydania kolejnych orzeczeń przez inne uprawnione jednostki organizacyjne w celu ujednolicenia stanowisk. W świetle powyższego należy stwierdzić, że całkowicie bezpodstawne, bezzasadne i nie mogące być uwzględnionymi zarówno przez organ (inspektora sanitarnego) jak i sąd administracyjny są zarzuty skargi dotyczące nieprawidłowego przeprowadzenia badań lekarskich i niewłaściwości wniosków z nich wyciągniętych. Te bowiem czynności uprawnionych do rozpoznawania chorób zawodowych lekarzy zatrudnionych w jednostkach orzeczniczych właściwych do orzekania w sprawie chorób zawodowych związane są z merytorycznym zakresem orzeczenia lekarskiego dotyczącym rozpoznania choroby zawodowej, do którego kontroli nie jest uprawniony sąd administracyjny (jak i organ). W przedmiotowej sprawie skarżąca została poddana badaniu w dwóch jednostkach medycznych, to jest Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy w B. i Instytucie Medycyny Pracy w Ł. Obydwa ośrodki nie znalazły podstaw do stwierdzenia u skarżącej choroby zawodowej pod postacią alergicznego kontaktowego zapalenia skóry (poz. 8.1 wykazu chorób zawodowych). W obydwu orzeczeniach ww. jednostek orzeczniczych jednoznacznie wskazuje się na pozazawodową etiologię schorzenia skarżącej, na historię chorobową i obraz kliniczny skarżącej, na ujemny wynik testów naskórkowych w [...], czyli 2 lat od zakończenie pracy zawodnego przez stronę, oraz na uzyskanie pozytywnego wyniku testów naskórnych po raz pierwszy w [...], a więc po upływie 14 lat od zakończenia pracy zawodowej. Zdaniem Sądu, wydane w sprawie orzeczenia lekarskie, w tym opinia uzupełniająca Instytutu Medycyny Pracy w Ł. nie budzą żadnych wątpliwości pod względem formalnym, są jasne, pełne i jednoznaczne w treści. W takiej sytuacji brak było podstaw do ich kwestionowania bądź uznania potrzeby ich uzupełniania.

Zawarte zaś w nich stwierdzenie o brak podstaw do rozpoznana zgłoszonej przez stronę jednostki chorobowej stanowi wyłączną kompetencję uprawnionych do orzekania w tym zakresie lekarzy, i jako takie nie może zostać zakwestionowane przez organ czy sąd administracyjny w sytuacji, gdy nie budzi wątpliwości w świetle innych dowodów. Dlatego też Sąd i organ nie mógł uczynić przedmiotem swojej kontroli oceny stanu zdrowia skarżącej. W aktach sprawy znajduje się bowiem wiarygodny środek dowodowy, mogący być jedynym źródłem rozpoznaniu lub braku rozpoznania choroby zawodowej. Poza tym należy także podkreślić, że zarzuty skarżącej dotyczące sposobu przeprowadzenia postępowania w przedmiocie choroby zawodowej w [...] nie są w ogóle objęte przedmiotem niniejszej sprawy, która dotyczy zgłoszeniem przez skarżącą choroby zawodowej wskazanej pod pozycją 18 wykazu chorób zawodowych, i która została zainicjowana zgłoszeniem dokonanym w dniu [...]. W związku z tym także i z tej przyczyny zarzuty te nie mogły być one skutecznie podniesione w przedmiotowym postępowaniu, zarówno administracyjnym, jak i sądowoadministracyjnym.

Wymaga również zaznaczenia, że ostanie zatrudnienie skarżącej, które miało miejsce w Spółdzielni P. ustało w dniu [...], natomiast podejrzenie choroby zawodowej skarżąca zgłosiła do Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Bydgoszczy [...], a stosownie do stanowiącego załącznik do rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych wykazu chorób zawodowych w przypadku alergicznych chorób skóry okres, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym wynosi 2 lata. W niniejszej sprawie skarżąca nie przedstawiała żadnego dokumentu potwierdzającego pozytywny wynik testów alergicznych we wskazanym okresie, mogącego skutecznie potwierdzić wystąpienie u skarżącej zgłoszonej jednostki chorobowej jako następstwa narażenia zawodowego.

W tym stanie rzeczy rozstrzygnięcia orzekających w sprawie organów nie stwierdzające u skarżącej choroby zawodowej w postaci alergicznego kontaktowego zapalenia skóry należy uznać za zgodne z prawem, albowiem wydane one zostały na podstawie niebudzących wątpliwości orzeczeń lekarskich uprawnionych jednostek orzeczniczych obu stopni, i wydanej w związku z dostarczeniem przez skarżącą w toku postępowania odwoławczego dokumentacji medycznej - opinii uzupełniającej Instytutu Medycyny Pracy w Ł., do których to kontroli merytorycznej państwowy inspektor sanitarny nie jest uprawniony. Zarzuty skarżącej dotyczyły zaś wyłącznie prawidłowości ustaleń w zakresie braku rozpoznania jednostki chorobowej i oparte były na stanowisku strony o nieprawidłowym wykonaniu w [...] badań lekarskich przez właściwe jednostki orzecznicze, a więc kwestii z przyczyn wskazanych powyżej nie mogących być objęte kontrolą sądową. Sąd nie dopatrzył się również z urzędu żadnych podstaw do podważenia rozstrzygnięć orzekających w sprawie organów.

Z uwagi zatem na fakt, że w przeprowadzonym zgodnie z prawem postępowaniu orzeczniczym uprawnione jednostki organizacyjne nie stwierdziły u skarżącej choroby zawodowej, o jakiej mowa w pkt 8.1 wykazu chorób zawodowych, a swoje stanowiska wiarygodnie uzasadniły, organy inspekcji sanitarnej nie mogły wydać decyzji odmiennych od wniosków przedstawionych w tych opiniach. Orzeczenia te zatem, oprócz dostarczonej dokumentacji lekarskiej, dokumentacji narażenia zawodowego skarżącej były podstawą do wydania zaskarżonej decyzji.

Z tych względów w ocenie Sądu zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z prawem, wobec czego skarga nie jest zasadna i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270) podlegała oddaleniu, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.