II SA/Ol 1209/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" Komendant Miejski Państwowej Straży Pożarnej w "[...]", na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 12, poz. 68 ze zm.), nakazał Muzeum w "[...]" wykonanie w terminie do "[...]" obowiązków przeciwpożarowych polegających na:

1. Zapewnieniu dla obiektu muzeum dojazdu dla jednostek ochrony przeciwpożarowej drogami pożarowymi odpowiadającymi wymogom obowiązujących w tym zakresie przepisów tj. droga pożarowa przebiegająca wzdłuż dłuższego boku budynku powinna umożliwić przejazd pojazdów o nacisku osi na nawierzchnię co najmniej 100 kN (kiloniutonów), a jej nachylenie podłużne nie powinno przekraczać 5%, bądź wykonać obowiązek stosownie do rozwiązań uzgodnionych z Komendantem Wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej.

2. Zapewnieniu dla obiektu muzeum przejazdu na dziedziniec zamku o wysokości nie mniejszej niż 4,2 m i szerokości nie mniejszej niż 3,6 m, w tym szerokość jezdni co najmniej 3 m, bądź wykonać obowiązek stosownie do rozwiązań uzgodnionych z Komendantem Wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej.

W uzasadnieniu wskazał, iż zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. 2009 Nr 178 poz. 1380, z póź. zm.) właściciel obiektu zapewniając jego ochronę przeciwpożarową jest obowiązany przygotować budynek do prowadzenia akcji ratowniczej, m.in.: zapewnić drogę pożarową do obiektu. W dniu "[...]" przedstawiciel Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w "[...]" przeprowadził czynności kontrolno - rozpoznawcze z zakresu ochrony przeciwpożarowej w Muzeum podczas których ustalono, że dla obiektu muzeum istniejący układ komunikacyjny uniemożliwia działania jednostkom ochrony przeciwpożarowej, w szczególności drabinom i podnośnikom mechanicznym ze względu na brak drogi pożarowej przebiegającej wzdłuż dłuższego boku obiektu muzeum o nośności 100 kN i nachyleniu podłużnym nie przekraczającym 5 % oraz braku przejazdu na dziedziniec obiektu. Podniósł również, iż zgodnie z § 13 ust. 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz. U. 2009 Nr 124, poz. 1030) w szczególnie uzasadnionych przypadkach, gdy spełnienie wymagań dotyczących doprowadzenia drogi pożarowej do obiektu budowlanego jest niemożliwe ze względu na lokalne uwarunkowania lub jest uzasadnione przyjęcie innych rozwiązań, na wniosek właściciela budynku, obiektu budowlanego lub terenu, dopuszcza się stosowanie rozwiązań zamiennych zapewniających niepogorszenie warunków ochrony przeciwpożarowej obiektu, uzgodnionych z właściwym miejscowo komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej. Z uwagi, iż nałożone nakazy mogą być niemożliwe do zrealizowania w sposób dosłowny, a równocześnie istnieje możliwość zastosowania rozwiązań zastępczych, w opinii organu poziom bezpieczeństwa pożarowego w obiekcie muzeum, a w szczególności pod kątem przygotowania budynku do prowadzenia akcji ratowniczej byłby podniesiony w przypadku zastosowania rozwiązań zastępczych, np. zaworów hydrantowych na nawodnionych pionach.

W odwołaniu od powyższej decyzji Muzeum wskazało, że obiekt muzeum stanowi wartość najwyższej klasy, co powoduje, że wykonanie zaleceń Komendanta Miejskiego PSP wiązać się będzie z ingerowaniem w jego średniowieczną architekturę. Dodało jednocześnie, że dbając o ochronę przeciwpożarową obiektu dokonuje licznych przedsięwzięć mających na celu podniesienie poziomu zabezpieczenia budynku, jak np.: wymiana instalacji elektrycznej, zastosowanie systemu sygnalizacji pożarowej z monitoringiem do PSP oraz wyposażenie budynku w oświetlenie awaryjne. Podniosło, że nakazy organu pierwszej instancji w odniesieniu do obiektu czternastowiecznego mogą budzić zastrzeżenia, tym bardziej, że organ sam zauważa brak możliwości wykonania nałożonych obowiązków i sugeruje zastosowanie rozwiązań zastępczych.

Po rozpatrzeniu odwołania, Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej decyzją z dnia "[...]", Nr "[...]", na podstawie art. 27 u. o Państwowej Straży Pożarnej, uchylił pkt 2 zaskarżonej decyzji i umorzył postępowanie pierwszej instancji w tym zakresie, w pozostałym zakresie zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy. Argumentował, że rozporządzenie w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych obliguje do zapewnienia ochrony przeciwpożarowej wszystkich właścicieli budynków i nie zawiera ponadto żadnych ograniczających zasięg czasowy jego obowiązywania przepisów przejściowych, w odniesieniu do stwierdzonych nieprawidłowości, a tym samym w myśl zasad techniki legislacyjnej z chwilą wejścia w życie odnosi się do wszystkich wymienionych w nim obiektów i to niezależnie od daty ich powstania. Jednakże w przypadkach określonych w przepisie § 13 ust. 4 powyższego rozporządzenia istnieje możliwość uzgodnienia z Komendantem Wojewódzkim PSP, jako organem właściwym miejscowo, rozwiązań zamiennych w stosunku do obowiązku zapewnienia wymaganej drogi pożarowej, zapewniających niepogorszenie warunków ochrony przeciwpożarowej obiektu. Podniósł również, iż analiza zasadności nakazów wymienionych w zakwestionowanej decyzji prowadzi do wniosku, że wykonanie obowiązku wskazanego punkcie 1 decyzji organu pierwszej instancji w zupełności wystarczy, by spełnić wymagania przepisów przeciwpożarowych dotyczących dróg pożarowych dla rozpatrywanego budynku. Zapewnienie przejazdu na dziedziniec jest więc niezasadne. Z jednej bowiem strony obowiązek wymieniony w punkcie 1 decyzji Komendanta Miejskiego PSP nakazuje wykonanie drogi pożarowej wzdłuż dłuższego boku budynku, z drugiej strony zaś, obowiązek wymieniony w punkcie 2 decyzji sugeruje, żeby droga pożarowa prowadziła na dziedziniec zamkowy. Tak sformułowany nakaz wskazuje jedynie na niezrozumienie przez organ kontrolny intencji przepisu § 14 rozporządzenia w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych.

Skargę na decyzję organu odwoławczego z dnia "[...]" wniósł do Sądu Dyrektor Muzeum żądając jej uchylenia, jak też uchylenia poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji. Zakwestionowanemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych oraz nie poszanowanie przepisów ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2003 r. Nr 162, poz. 1568 ze zm.). Wskazał m.in., że spełnienie obowiązku wynikającego z decyzji będzie wymagało ingerencji w zabytkowy zespół zamkowy. Ul. "[...]", jak i będący w jej ciągu most nad rzeką oraz drogi dojazdowe od siedziby jednostki Straży Pożarnej do zamku, nie są własnością Muzeum , lecz są własnością samorządu Miasta oraz znajdują się w trwałym zarządzie Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów w "[...]". Dyrektor Muzeum nie posiada zarówno uprawnień, jak i obowiązków wobec ul. "[...]", jak i dróg ją poprzedzających oraz będących w jej ciągu. Dodał, że coroczne ćwiczenia przeprowadzane przez jednostki Państwowej Straży Pożarnej na ul. "[...]", z użyciem najcięższego posiadanego przez nich sprzętu nie spowodowały naruszenia nawierzchni ul. "[...]". Podniósł również, że ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz decyzja o wpisaniu zespołu zamkowego w "[...]" do rejestru zabytków, nakładają na organy administracji publicznej konieczność podejmowania działań mających na celu między innymi zapewnienie warunków prawnych, organizacyjnych i finansowych umożliwiających trwałe zachowanie zabytków oraz ich zagospodarowanie i utrzymanie, a także zapobieganie zagrożeniom mogącym spowodować uszczerbek dla wartości zabytków. W związku z powyższym poinformowano Miejskiego Konserwatora Zabytków , o decyzji Komendanta Miejskiego PSP oraz zwrócono się o wydanie opinii konserwatorskiej w powyższej sprawie. Jednocześnie, mając na względzie przepis § 13 ust. 4 rozporządzenia w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych, zlecono uprawnionemu rzeczoznawcy dokonanie ekspertyzy wskazującej na możliwość zastosowania rozwiązań zamiennych zapewniających niepogorszenie warunków ochrony przeciwpożarowej obiektu.

W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w "[...]" wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Skarga znajduje uzasadnione podstawy.

Zgodnie z art. 1, art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej jako: p.p.s.a.), wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy i przepisów postępowania jeżeli mogły one mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a). Wychodząc z tak zakreślonych granic kognicji Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja Komendanta Wojewódzkiego PSP została wydana z naruszeniem prawa.

Ustawa o ochronie przeciwpożarowej zawiera przepisy, które stanowią podstawę do nałożenia na właścicieli budynków, obiektów budowlanych lub terenów obowiązków w zakresie zapewnienia ich ochrony przeciwpożarowej. W art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi się, iż właściciel budynku, obiektu budowlanego lub terenu jest obowiązany :

1) przestrzegać przeciwpożarowych wymagań techniczno-budowlanych,

instalacyjnych i technologicznych,

2) wyposażyć budynek, obiekt budowlany lub teren w wymagane urządzenia

przeciwpożarowe i gaśnice,

3) zapewnić konserwację oraz naprawy urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic

w sposób gwarantujący ich sprawne i niezawodne funkcjonowanie,

4) zapewnić osobom przebywającym w budynku, obiekcie budowlanym lub na

terenie, bezpieczeństwo i możliwość ewakuacji,

5) przygotować budynek, obiekt budowlany lub teren do prowadzenia akcji

ratowniczej,

6) zapoznać pracowników z przepisami przeciwpożarowymi,

7) ustalić sposoby postępowania na wypadek powstania pożaru, klęski

żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia.

Z kolei w art. 13 ust. 3 tej ustawy upoważniono ministra właściwego do spraw wewnętrznych do określenia w drodze rozporządzenia wymagań w zakresie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg przeciwpożarowych. Wykonując wskazane upoważnienie ustawowe Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wydał rozporządzenie wykonawcze w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg przeciwpożarowych stanowiące podstawę do ustalania zakresu obowiązków ciążących na podmiotach o jakich mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o ochronie przeciwpożarowej, a w konsekwencji i formułowania wobec nich nakazów w przypadku ustalenia, iż obiekt nie odpowiada wymogom prawa. Z tegoż art. 4 ust. 1 pkt. 5 stanowiącego podstawę nałożenia obowiązku na skarżące Muzeum wynika, że właściciel budynku, obiektu budowlanego lub terenu, zapewniając ich ochronę przeciwpożarową jest obowiązany przygotować budynek, obiekt budowlany lub teren do prowadzenia akcji ratowniczej. Zatem wskazany obowiązek dotyczy jedynie budynków, obiektów i terenu które są własnością danego podmiotu i nie może dotyczyć terenu lub budowli będących własnością innego podmiotu, który graniczy z budynkiem lub budowlą. Organy administracji niewłaściwie interpretując wskazany przepis nałożyły obowiązek na Muzeum dostosowania ulicy "[...]" nie będącej jego własnością (czemu organy administracji nie zaprzeczają) do wymogów wskazanych w § 13 ust. 1-3 rozporządzenia w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg przeciwpożarowych, co w świetle wyżej przedstawionej wykładni nie jest możliwe. Zatem Komendant wojewódzki PSP utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji co do jej punktu pierwszego, naruszył art. 4 ust. 1 pkt. 5 wskazanej ustawy co miało wpływ na wynik sprawy.

Ponadto należy podnieść, że wydanie decyzji nakładającej stosowne nakazy jest dopuszczalne dopiero po należytym wyjaśnieniu przez organ stanu faktycznego z dochowaniem wymogów w art. 7 i 77 § 1 k.p.a. W ocenie Sądu decyzja organu l instancji została wydana (a następnie utrzymana w mocy przez organ II instancji) bez należytego wyjaśnienia stanu faktycznego w zakresie w jakim było to konieczne dla nałożenia obowiązków z jej pkt 1. Nadto nakazy zawarte w punkcie I decyzji organu l instancji zostały sformułowane w sposób naruszający przepisy prawa.

Zauważyć tu należy, że decyzja administracyjna jest indywidualnym aktem o charakterze władczym skierowanym na wywołanie konkretnych, indywidualnie oznaczonych skutków prawnych. Jedną z cech charakterystycznych decyzji administracyjnej jest zatem jej podwójna konkretność: konkretny adresat i konkretna sytuacja, którą akt ten rozstrzyga, określając o prawach lub obowiązkach jego adresata (Cz. Martysz [w:] G. Łaszczyca, Cz. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2007, tom II, s. 14). Zatem decyzja wydana przez organ administracji publicznej w celu skorygowania stwierdzonych nieprawidłowości powinna dokładnie określać czynności, które jej adresat jest zobowiązany wykonać. Rozstrzygnięcie zawarte w decyzji administracyjnej musi być zatem sformułowane w sposób umożliwiający następnie wykonanie decyzji dobrowolne lub przy zastosowaniu środków egzekucyjnych. Wykonania decyzji, czy też ściślej określonych w niej obowiązków, nie powinny uniemożliwiać ani przeszkody natury faktycznej, ani prawnej. Należy bowiem pamiętać, że zgodnie z art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. niewykonalność decyzji może stanowić podstawę stwierdzenia jej nieważności. Powyższe oznacza, iż decyzja administracyjna, aby można ją było uznać za prawidłową powinna nakładać na adresata obowiązki, których wykonanie jest fizycznie i prawnie możliwe. Obowiązki te powinny być również określone w sposób precyzyjny i czytelny, tak aby adresat decyzji nie miał wątpliwości, jakie czynności powinien wykonać.

Tu wskazać trzeba, iż zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991r. o Państwowej Straży Pożarnej (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 12, poz. 68 ze zm.) komendant powiatowy (miejski) Państwowej Straży Pożarnej, w razie stwierdzenia naruszenia przepisów przeciwpożarowych, uprawniony jest w drodze decyzji administracyjnej do nakazania usunięcia stwierdzonych uchybień w ustalonym terminie. W zakresie wymogów jakie powinny spełniać nakazy formułowane dla zapewnienia wymagań w zakresie ochrony przeciwpożarowej podzielić należy też stanowisko wyrażone w wyrokach Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2007 roku w sprawie II OSK 625/06, z dnia 21 marca 2007 w sprawach II OSK 490/06 i II OSK 483/06 oraz w wyroku z dnia 26 września 2007 roku w sprawie II OSK 1254/06. W ich uzasadnieniach NSA wskazał min., iż rozstrzygnięcie zawarte w decyzji administracyjnej, będące jej najistotniejszym elementem, musi być sformułowane w sposób umożliwiający wykonanie decyzji dobrowolnie lub przy zastosowaniu środków egzekucyjnych. Wynikać z niego w sposób jednoznaczny powinno jaki obowiązek zostaje nałożony na stronę. Powinien być on wyrażony precyzyjnie, bez niedomówień i możliwości różnej interpretacji. Jest to niezbędne ze względu na ewentualną potrzebę poddania takiej decyzji wykonaniu. Nie można wydać decyzji jedynie odsyłającej do wskazanego w niej przepisu prawa. Wykonania decyzji czy też ściślej określonych w niej obowiązków nie powinny uniemożliwiać ani przeszkody natury faktycznej ani prawnej. Zatem decyzja administracyjna, aby można ją było uznać za prawidłową powinna nakładać na adresata obowiązki, których wykonanie jest fizycznie i prawnie możliwe. Obowiązki te powinny być również określone w sposób czytelny, tak by adresat decyzji nie miał wątpliwości jakie czynności powinien wykonać i to bez potrzeby występowania do organu o wyjaśnienie - w trybie art. 113 § 2 k.p.a. - wątpliwości co do treści wiążącej go decyzji. Jednocześnie też nakaz nie może budzić wątpliwości co do możliwości wykonania nałożonego w nim obowiązku z technicznego punktu widzenia. Podkreślenia wymaga, iż obowiązek organów Państwowej Straży Pożarnej nakładany w trybie art. 26 ust. 1 pkt. 1 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej nie ogranicza się wyłącznie do nakazania usunięcia stwierdzonych uchybień w ustalonym terminie. Konieczne jest bowiem także szczegółowe określenie czynności jakie ma podjąć strona, aby stwierdzone uchybienie usunąć w wyniku czego zrealizowane zostaną wynikające z przepisów prawa wymogi. Rzeczą organów administracji jest bowiem ustalenie treści obowiązujących w danym zakresie przepisów prawa i konkretne określenie obowiązków nałożonych na stronę postępowania przez podanie czynności jakie powinien adresat wykonać. Prawidłowe sformułowanie nakazu kierowanego pod adresem zobowiązanego podmiotu powinno także korelować z uzasadnieniem decyzji. Uzasadnienie decyzji ma bowiem na celu wykazanie przez organ administracyjny, że podjęte przezeń rozstrzygnięcie o charakterze władczym jest słuszne i prawidłowe oraz nie opiera się na dowolności. Uzasadnienie decyzji kierowane jest przede wszystkim do strony postępowania, gdyż to na nią nałożony jest obowiązek o charakterze administracyjnoprawnym. Przepisy o ochronie przeciwpożarowej ze względu na przedmiot regulacji posiadają kazuistyczny charakter, stąd w tego rodzaju sprawach istnieje szczególna potrzeba wykazania w oparciu o konkretny przepis prawa, że określony stan faktyczny ustalony w sprawie implikuje określony obowiązek. Należy ponadto dodać, że przedstawienie motywów rozstrzygnięcia w uzasadnieniu decyzji służy możliwości kontroli prawidłowości rozstrzygnięcia w sprawie. Uzasadnienie decyzji, które nie spełnia wymogów określonych w art. 107 § 3 k.p.a. uniemożliwia ocenę, czy podjęte rozstrzygnięcie jest prawidłowe, a tym samym czy nie zostało podjęte z naruszeniem przepisów art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, iż ani zaskarżona decyzja ani ją poprzedzająca decyzja Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej nie spełnia powyższych kryteriów. Jeśli chodzi o nakaz określony w punkcie 1, organy administracji nakładając na skarżące Muzeum stosowne obowiązki powinny nakazać zobowiązanemu nie tylko do jakiego standardu należy doprowadzić drogę pożarową przy dłuższym skrzydle zamku ale nade wszystko zbadać, czy jest to możliwe do wykonania z technicznego i prawnego punktu widzenia. Skoro organy tego nie ustaliły a wskazały tylko na występujące wątpliwości w tym zakresie, to także ta okoliczność uzasadnia uchylenie zaskarżonej decyzji w celu przeprowadzenia w tym zakresie dodatkowego postępowania wyjaśniającego. Strona skarżąca już w odwołaniu podnosiła niewykonalność dostosowania przez nią ulicy "[...]" do wyznaczonych przez organ pierwszej instancji wymogów, nie tylko ze względów technicznych z uwagi na to że ulica ta i położony w jej ciągu most są objęte ochroną konserwatorską ale przede wszystkim ze względów prawnych, bowiem ulica ta jest własnością Gminy Miejskiej "[...]". Organ drugiej instancji powinien zatem dokonać ustaleń w tym zakresie i ocenić możliwość wykonania nałożonych obowiązków. O ile wykonanie nałożonych na Muzeum obowiązków pod względem technicznym nie musi być niewykonalne i wymagałoby szczegółowej oceny, o tyle okoliczność, że skarżące Muzeum nie jest właścicielem ulicy "[...]" w sposób oczywisty uniemożliwia wykonanie przez nie przebudowy tej ulicy. Zatem organ ten powinien rozważyć zastosowanie innego, uznanego przez niego za najbardziej optymalne, rozwiązania przeciwdziałającego stwierdzonym uchybieniom w zakresie przepisów przeciwpożarowych. Rzeczą organów administracji jest bowiem ustalenie treści obowiązujących w danym zakresie przepisów prawa, możliwych sposobów jego przestrzegania i konkretne określenie obowiązków nałożonych na stronę postępowania przez podanie czynności jakie powinien adresat decyzji wykonać. Nie jest bowiem dopuszczalne nakładanie na stronę obowiązku, zgodnego z prawem, lecz oczywiście niewykonalnego z przyczyn technicznych lub prawnych i jednoczesne przerzucenie na nią obowiązku poszukiwania innych sposobów usunięcia stwierdzonych uchybień (wyroki NSA z dnia 21 marca 2007r. II OSK 483/06 i II OSK 490/06, wyrok NSA z dnia 13 kwietnia 2007r. II OSK 625/06).

Ponadto organ I instancji formułując obowiązki w pkt. 1 decyzji, nie nałożył na Muzeum konkretnego obowiązku alternatywnego, lecz pozostawił możliwość jego wyboru zobowiązanemu uznając, że albo Muzeum doprowadzi ulicę do stanu, że będzie umożliwiać przejazd pojazdów o nacisku osi na nawierzchnię co najmniej 100 KN (aktualnie ma dopuszczalny nacisk 80 KN), a jej nachylenie podłużne nie przekroczy 5 % (aktualnie ma 6 %) albo obowiązki te miałyby być wykonane stosownie do rozwiązań uzgodnionych z Komendantem Wojewódzkim PSP. W ocenie Sądu, w świetle wyżej przedstawionych wywodów, nakazy zawarte w pkt 1 decyzji organu I instancji zostały sformułowane w sposób naruszający przepisy prawa. Decyzja taka bowiem jest nie tylko niemożliwa do wykonania, ale również nie jest możliwe wyegzekwowanie jej przez organ egzekucyjny. Wprawdzie częścią składową decyzji jest też uzasadnienie faktyczne i prawne, które służy wyjaśnieniu rozstrzygnięcia, stanowiącego dyspozytywną część decyzji, jednak i ono nie określa, jakie konkretnie obowiązki powinny być wykonane przez zobowiązane do tego Muzeum.

Zatem należy stwierdzić, że decyzja organu I instancji oraz utrzymująca ją w części w mocy zaskarżona decyzja organu II instancji naruszają w tym zakresie w przepisy art. 7 i 77 § 1 oraz 107 § 3 k.p.a. a to z uwagi na brak ustaleń we wskazanym wyżej zakresie, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Trzeba w tym miejscu zwrócić uwagę na to, że gdyby organy PSP doszły do przekonania, że niemożliwe jest dostosowanie drogi pożarowej wzdłuż dłuższego boku zamku do wymogów z § 13 ust. 1-3 w/w rozporządzenia powinny dokładnie rozważyć jakie rozwiązania zamienne zapewnią niepogorszenie warunków ochrony przeciwpożarowej zamku.

Dodatkowo należy wyjaśnić, że co prawda z brzmienia § 13 ust. 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg przeciwpożarowych wynika, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach gdy spełnienie wymagań dotyczących doprowadzenia drogi pożarowej do obiektu budowlanego jest niemożliwe ze względu na lokalne uwarunkowania lub jest uzasadnione przyjęcie innych rozwiązań, dopuszczona została możliwość spełnienia warunków dotyczących doprowadzenia drogi pożarowej, w inny alternatywnie sformułowany sposób, poprzez zastosowanie rozwiązań zamiennych zapewniających niepogorszenie warunków ochrony przeciwpożarowej zamku, to jednak uregulowanie to nie może być zastosowane gdy spełnienie wymagań dotyczących doprowadzenia drogi pożarowej wynikających z § 13 ust. 1-3 jest oczywiście niemożliwe ze względu na przeszkody techniczne lub prawne. W takim wypadku organ powinien nakazać zobowiązanemu, na jego wniosek, wykonanie tylko konkretnego rozwiązania zamiennego, oczywiście w uzgodnieniu z Komendantem Wojewódzkim PSP (chyba, że taki obowiązek nakłada ten Komendant). Uregulowanie te nie pozwala też na pozostawienie obowiązku poszukiwania konkretnego rozwiązania zamiennego zobowiązanemu już po wydaniu rozstrzygniecia, co zachodzi w kwestionowanych w niniejszej sprawie decyzjach.

Mając na względzie wskazane uchybienia Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. uchylił w całości zaskarżoną decyzję. W konsekwencji więc organy zobligowane będą do ponownego rozpoznania sprawy w zakresie objętym dotychczasowymi pkt 1 decyzji Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej w "[...]" z dnia "[...]" z uwzględnieniem wskazań wynikających z niniejszego uzasadnienia. Z uwagi na wynik postępowania na podstawie przepisu art. 152 p.p.s.a. Sąd stwierdził, iż zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.