III SA/Wa 362/12

Uzasadnienie

1. Prezydent [...] W. decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. uchylił swoją ostateczną decyzję z dnia [...] lutego 2010 r. ustalającą wysokość łącznego zobowiązania pieniężnego za 2010 r. w wysokości 2.032 zł i ustalił Skarżącemu – M.G. wymiar łącznego zobowiązania pieniężnego na 2010 r. w wysokości 1.725 zł

W uzasadnieniu wskazał, że korekty podatku za 2010 r. dokonano na podstawie podania złożonego przez Skarżącego 21 czerwca 2010 r. oraz na podstawie opracowania geodezyjnego z dnia 5 maja 2010 r., dotyczącego zmiany kwalifikacji działki nr [...] z obrębu [...], położonej w W. na terenie dzielnicy U. Zdaniem organu I instancji w przedmiotowej sprawie wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne, istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi który ją wydał. Tym samym, w ocenie organu I instancji, spełniona została dyspozycja art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 ze zm.) – dalej “O.p."

2. W odwołaniu od ww. decyzji Skarżący wskazał, że w 2007 r., bez żadnej informacji, została przeprowadzona modernizacja ewidencji gruntów i budynków, w wyniku której nastąpiła zmiana użytku gruntowego działki [...] z obrębu [...] o pow. 1610 m, przy ul. [...] z gruntów rolnych zabudowanych na tereny mieszkaniowe. Podniósł również, że w lutym 2010 r. wystąpił do Biura Geodezji i Kartografii w wnioskiem przywrócenia działki do stanu sprzed modernizacji, zaś w czerwcu 2010r. została dokonana wnioskowana zmiana. Zdaniem Skarżącego przedmiotowa decyzja jest sprzeczna z postanowieniem z [...] września 2010 r. w sprawie wznowienia postępowania. Dodatkowo Skarżący podniósł, iż prowadzi gospodarstwo rolne, w skład którego wchodzi działka nr [...], a grunty nie zmieniły swojego przeznaczenia od pokoleń.

3. Decyzją z dnia [...] listopada 2011 r., sprostowaną postanowieniem z dnia [...] stycznia 2012 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. uchyliło decyzję Prezydenta [...] W. z dnia [...] listopada 2010 r. i orzekło co do istoty sprawy w ten sposób, że odmówiło uchylenia decyzji Prezydenta [...] W. z [...] lutego 2010 r. ustalającej wysokość łącznego zobowiązania pieniężnego na 2010 r. w wysokości 2.032 zł.

Organ odwoławczy wskazał, iż w rozpatrywanej sprawie Prezydent [...] W. zanim wszczął postępowanie (co nastąpiło w momencie doręczenia postanowienia o wszczęciu, tj. 17 września 2010 r.) usiłował zakończyć etap gromadzenia materiału dowodowego, bez jakiejkolwiek gwarancji praw strony do udziału w tym postępowaniu, czym naruszył zasadę legalizmu (art. 120 O.p.) oraz zasadę zapewnienia stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania (art. 123 § 1 O.p.).

Ponadto, zdaniem Organu odowoławczego, aby można było mówić o spełnieniu przesłanki z art. 240 § 1 pkt 5 O.p., to w dniu wydania decyzji, tj. [...] lutego 2010 r. musiałyby zostać spełnione następujące przesłanki: w ewidencji gruntów musiałaby istnieć informacja o zmianie kwalifikacji działki nr [...] z terenów mieszkaniowych na grunty rolne zabudowane, informacja ta musiałaby mieć istotne znaczenie dla wymiaru podatku, a ponadto Prezydent [...] W. jako organ wydający tą decyzję musiałby nie wiedzieć o tej informacji. W przedmiotowej zaś sprawie Prezydent [...] W. wydając decyzją z [...] lutego 2010 r. ustalającą wysokość łącznego zobowiązania pieniężnego na 2010r. przyjął za podstawę wymiaru dane z ewidencji gruntu, w której to działka nr [...] oznaczona była jako tereny mieszkaniowe. Organ wskazał także, iż zmiany w ewidencji gruntów, polegające na zmianie kwalifikacji ww. działki, zostały dokonane w czerwcu 2010 r.

W związku z powyższym, w ocenie Organu odwoławczego, nie można zgodzić się z organem I instancji, że w przedmiotowej sprawie mamy doczynienia z nowymi okolicznościami lub dowodami, które istniały w dniu wydania decyzji, a nie były znane organowi podatkowemu. Zmiana w ewidencji gruntów została wykazana w czerwcu 2010 r., czyli po 3 lutego 2010 r. i w konsekwencji, brak było podstaw uzasadniających wznowienie postępowania.

4. W skardze na powyższą decyzję Skarżący wniósł o jej uchylenie, jak też uchylenie decyzji Prezydenta [...] W. z [...] lutego 2010r. oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania. Zarzucił naruszenie prawa, które miało wpływ na wynik sprawy, polegające na bezpodstawnym przyjęciu, iż nie zaistaniały przesłanki określone w art. 240 § 1 O.p. oraz naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treśc zaskarżonego postanowienia, w szczególności art. 7 i 8 k.p.a.

5. W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

6. Wojewódzkie Sądy Administracyjne powołane zostały do sprawowania kontroli działalności administracji publicznej, przy czym zakres tej kontroli ograniczony jest do kontroli legalności działania organów administracji (art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). Indywidualne akty administracyjne, takie jak akty wymienione w art. 3 § 2 pkt 1-4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270, zwana dalej p.p.s.a.), podlegają uchyleniu w razie stwierdzenia ich niezgodności z prawem.

7. Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Wykładnia powołanego przepisu wskazuje, że Sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony, granicą praw i obowiązków Sądu, wyznaczoną w art. 134 § 1 p.p.s.a. jest zakaz wkraczania w sprawę nową. Granice te zaś wyznaczone są dwoma aspektami, mianowicie: legalnością działań organu podatkowego oraz całokształtem aspektów prawnych tego stosunku prawnego, który był objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Tak rozumiejąc swoją rolę Sąd uznał, że w przedstawionym stanie faktycznym skarga zasługuje na uwzględnienie, jednak z innych powodów, niż wskazano w skardze.

8. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny prawidłowości rozstrzygnięcia przez Organ II instancji w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2010 r. polegającego na:

a) uchyleniu decyzji Prezydenta [...] W. z dnia [...] listopada 2010 Nr [...] mocą której uchylił w całości decyzję pierwotną z dnia [...] lutego 2010 r. Nr [...] ustalającą wysokość łącznego zobowiązania pieniężnego za 2010 r. w wysokości 2.032,00 zł i ustalił wysokość łącznego zobowiązania pieniężnego na 2010 r. w wysokości 1.725,00 zł oraz

b) orzeczeniu co do istoty sprawy w ten sposób, że Organ II instancji odmówił uchylenia decyzji Prezydenta [...] W. z dnia [...] lutego 2010 (pierwotnej) z uwagi na nie stwierdzenie istnienia przesłanek określonych w art. 240 § 1 O.p.

9. W pierwszej kolejności należy odnieść się do istoty zakazu reformationis in peius i jego znaczenia w analizowanej sprawie. Zgodnie z treścią normy wyrażonej w art. 234 O.p., organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub interes publiczny.

Instytucja reformationis in peius uznawana jest za jedną z podstawowych gwarancji procesowych strony. W literaturze podkreśla się przy tym, że zapewnia ona swobodę w realizacji przyznanego stronie prawa do odwołania się od decyzji organu pierwszej instancji zgodnie z przyjętą w procedurach administracyjnych zasadą dwuinstancyjności postępowania. Istota tego zakazu polega na tym, że organ odwoławczy nie może zmienić rozstrzygnięcia zawartego w decyzji organu pierwszej instancji na niekorzyść odwołującego się (por. A. Kabat, komentarz do art. 234 O.p. w: S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek Ordynacja podatkowa. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2010 r., s. 884 oraz B. Adamiak w: B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2003 r., s. 546).

W orzecznictwie sądowym wielokrotnie podkreślano znaczenie omawianej zasady. W sposób szczególnie szeroki komentował ją SN w wyroku z dnia 24 czerwca 1993 r. (III ARN 33/93), w którym stwierdził, iż "respektowanie zakazu reformationis in peius w postępowaniu odwoławczym należy uznać za jedną z fundamentalnych zasad prawa procesowego w demokratycznym państwie prawa. (...) W razie wątpliwości co do rozumienia konkretnego przepisu prawa właściwe jest stosowanie takiej wykładni, jaka najbardziej odpowiada zasadom wyrażonym w konstytucji. (...) W demokratycznym i praworządnym państwie administracja opiera wszelkie swe działania przede wszystkim na zasadzie praworządności. (...) Oznacza to między innymi, że istnienie wszelkich okoliczności uzasadniających rozstrzygnięcie negatywne dla strony musi zostać przez organ administracji w sposób bezsporny udowodnione, a prawidłowość tego dowodzenia zarówno co do faktu, jak i co do prawa podlega kontroli sądowej".

A. Skóra wskazuje, iż z naruszeniem zakazu reformationis in peius mamy do czynienia, gdy organ odwoławczy ukształtował sytuację prawną strony w sposób mniej korzystny niż czyniła to decyzja organu I instancji w przypadkach, gdy: decyzja organu I instancji nie naruszyła prawa w sposób "rażący" i/lub gdy decyzja organu I instancji nie naruszyła w sposób "rażący" interesu społecznego/publicznego ((...) art. 234 o.p.) (A. Skóra,Skutki naruszenia zakazu reformationis in peius w postępowaniu administracyjnym., PiP 2002 r., Nr 6, s. 69).

W literaturze przyjmuje się, że pojęcie “na niekorzyść strony" z art. 234 O.p. powinno być ujmowane w znaczeniu materialnym. Jak wskazuje J. Zimmermann uprawnienie podatnika wynikające z decyzji podatkowej nie powinno być węższe, a obowiązek szerszy w porównaniu z tymi, jakie wynikają z decyzji wydanej w pierwszej instancji (J. Zimmermann, Ordynacja podatkowa. Komentarz. Postępowanie podatkowe. Toruń 1998 r., s. 306).

Jak wskazuje S. Presnarowicz, w art. 234 O.p. ustawodawca wprowadza odstępstwa od zasady reformationis in peius. Mianowicie organ odwoławczy może wydać decyzję na niekorzyść strony odwołującej się, jeżeli zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub interes publiczny (S. Presnarowicz komentarz do art. 234 O.p. w: R. Dowgier, L. Etel, C. Kosikowski, P. Pietrasz, M. Popławski, S. Presnarowicz, Ordynacja podatkowa. Komentarz, 6 wyd, Warszawa 2011, źródło LEX OMEGA).

Należy także podkreślić, że z naruszeniem analizowanego zakazu mamy do czynienia także, gdy organ odwoławczy, opierając się na podstawach określonych w art. 234 O.p., wydał orzeczenie na niekorzyść strony bez podania szczegółowego uzasadnienia takiego rozstrzygnięcia (taki pogląd przyjęto w orzecznictwie NSA i SN na gruncie art. 139 k.p.a.; por. także A. Skóra, op. cit., s. 69). W wyroku z dnia 9 listopada 1995 r. (syg. III ARN 53/95), SN stwierdził: "Decyzja organu odwoławczego wydana została (...) na niekorzyść strony odwołującej się, z rażącym naruszeniem art. 139 k.p.a. w warunkach braku przekonywających ustaleń oczywistości rażącego naruszenia prawa i interesu społecznego przez organ I instancji".

Organ odwoławczy, rozstrzygając sprawę na niekorzyść strony Skarżącej jest obowiązany wskazać w uzasadnieniu swojej decyzji, że w sprawie wystąpił stan, o którym mowa w art. 234 O.p. Należy w sposób szczególny podkreślić, iż reguła zawarta w art. 234 O.p. jako zasadę statuuje zakaz orzekania na niekorzyść, zatem wszelkie odstępstwa od niego wymagają szczegółowego uzasadnienia (por. A. Skóra, op. cit., s. 69-70). NSA w wyroku z dnia 8 stycznia 1998 r. (sygn. SA/Rz 454/97) wskazał wyraźnie, iż rozstrzygnięcie na niekorzyść strony pociąga za sobą obowiązek szczegółowego wykazania przemawiających za tym argumentów. Zgodzić się należy z A. Skórą, że zlekceważenie tego obowiązku należy uznać za naruszenie zakazu reformationis in peius.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w skarżonej decyzji nie wykazało, że mamy do czynienia z rażącym naruszeniem prawa, zarzucając jedynie błędne ustalenia faktyczne. Stąd należy wyprowadzić wniosek, że w tej sprawie Organ II instancji wydał rozstrzygnięcie na niekorzyść Skarżącego i nie wykazał jednocześnie w sposób przekonywujący, że zachodzą przesłanki stosowania reformationis in peius. Skarżona decyzja bowiem w ogóle nie odnosi się do wskazywanego zakazu. Nie sposób także za takie wyjaśnienie uznać lakoniczne twierdzenie zawarte w odpowiedzi na skargę: "organ odwoławczy może wydać decyzję na niekorzyść strony odwołującej się, jeżeli zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub interes publiczne. W literaturze przedmiotu podkreśla się, iż możliwość usunięcia z obrotu prawnego decyzji (nawet w związku z odwołaniem strony), która narusza prawo jest w pełni uzasadnione".

10. Sąd w tym miejscu pragnie się odnieść także do zagadnienia skuteczności związania organów podatkowych danymi wynikającymi z ewidencji gruntów i budynków w sytuacji, gdy Skarżący uważa, że nie powinien być obciążany podatkiem ze względu na okoliczność, iż dane tam zawarte dotyczące przeznaczenia terenu nie odpowiadają bądź nie odpowiadały stanowi faktycznemu. Organ II instancji bowiem przyjął, że do czasu aktualizacji ewidencji gruntów i budynków organy podatkowe są związane klasyfikacją gruntów w niej przyjętą. W podobnej sprawie wypowiedział się szeroko tut. Sąd w wyroku z dnia 26 września 2012 r. (sygn. III SA/Wa 3537/11) i poglądy prezentowane w uzasadnieniu wskazywanego wyroku zasługują na aprobatę.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Zatem z jednoznacznego brzmienia powołanej ustawy wynika, że co do zasady podstawą zastosowania i wymiaru podatków jest stan prawny i faktyczny gruntów i budynków, wynikający z ewidencji (zob. wyrok NSA z dnia 18 maja 1994 r., III SA 1685/93, POP 1999, nr 2, s. 163). Skutkiem tego organy podatkowe, ustalając podatki zasadniczo nie są uprawnione do dokonywania odmiennych ustaleń, niż te wynikające z ewidencji gruntów. Nie mogą również dokonywać zmian w tym operacie ewidencyjnym (zob. wyrok NSA z dnia 29 grudnia 1993 r., sygn. III SA 747/93, ONSA 1994, nr 4, poz. 163). Ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniu administracyjnym, w tym i postępowaniu podatkowym. Stosownie do art. 194 § 1 ustawy O.p. dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy administracji publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Ewidencja gruntów i budynków ma niewątpliwie walor "dokumentu urzędowego", a zatem dane w niej zawarte powinny stanowić podstawę do wymierzania podatku od nieruchomości. Stąd też wymiar podatku od nieruchomości powinien być dokonywany na podstawie danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków. Jednakże zgodnie z § 3 powołanego wyżej przepisu Ordynacji podatkowej dopuszczalne jest przeprowadzenie dowodu przeciwko dokumentom wymienionym w tych przepisach (art. 194 § 1 i 2). Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia12 stycznia 1994 r., (sygn. III SA 911/94; OSS 1994, nr 4-5, s. 164) stwierdził, że w przypadku, gdy skarżący kwestionuje dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, najpierw powinien wystąpić o ich korektę, w trybie przewidzianym w ustawie Prawo geodezyjne i kartograficzne. Następnie, w przypadku uwzględnienia jego zastrzeżeń, na podstawie zmienionych danych z ewidencji może wnosić o wzruszenie ostatecznych decyzji ustalających wysokość zobowiązań podatkowych. Należy zwrócić uwagę, iż w cytowanym wyżej wyroku Naczelny Sąd Administracyjny dopuścił możliwość wzruszenia decyzji ostatecznej organu podatkowego na skutek zmiany danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela prezentowane wyżej stanowisko NSA (tak także WSA w Warszawie w wyroku z dnia 26 września 2012 r., sygn. III SA/Wa 3537/11) i stwierdza tym samym, iż błędne jest prezentowane w decyzji organu odwoławczego jako bezwarunkowe twierdzenie, że "Grunty zmieniają swój charakter dla celów podatkowych z datą zmiany treści w ewidencji gruntów – czyli datą określoną w zawiadomieniu jako datę wprowadzenia zmiany w ewidencji, w trybie § 49 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2001 r. Nr 38, poz. 454)". Należy bowiem mieć na uwadze, że art. 20 ust 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne stanowi, iż ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące:1) gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty; 2) budynków - ich położenia, przeznaczenia, funkcji użytkowych i ogólnych danych technicznych; 3) lokali - ich położenia, funkcji użytkowych oraz powierzchni użytkowej. Wymienione powyżej dane determinują wymiar podatków zgodnie z art. 21 ust. 1 powołanej ustawy, jednakże prawidłowość tego wymiaru następuje wyłącznie w sytuacji, gdy dane te odpowiadają stanowi faktycznemu. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2002 r. (sygn. III SA 2060/01), w którym stwierdzono, iż dane z ewidencji gruntów i budynków, o których mowa w art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego mogą stanowić dokument wyjściowy dla ustalenia podstawy opodatkowania, ale wyłącznie w przypadku, gdy są zgodne ze stanem faktycznym.

11. Ostatnim z istotnych aspektów w tej sprawie jest ustosunkowanie się do prawidłowości odniesienia się w tej sprawie do treści art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Zgodnie z jego treścią, w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. Jak wskazuje B. Gruszczyński, o zaistnieniu omawianej podstawy można mówić wówczas, gdy łącznie zostaną spełnione cztery przesłanki:

a) wyszły na jaw nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody;

b) są one istotne dla sprawy, tzn. mogą mieć wpływ na jej odmienne rozstrzygnięcie;

c) nie były znane organowi, który wydał decyzję;

d) istniały w dniu wydania decyzji.

W tej sprawie Organ II instancji nie zgodził się z Organem I instancji, że wystąpiły nowe okoliczności lub dowody, które istniały w dniu wydania przez Prezydenta m. W. decyzji z dnia [...] lutego 2010 r. korzystniejszej dla Skarżącego i uwzględniającej stan faktyczny (w wyniku wznowienia postępowania). Organ II instancji podniósł, że zmiana ta została wykazana w ewidencji gruntów w czerwcu 2010 r., czyli po dniu 3 lutego 2010r., a co za tym idzie w przedmiotowej sprawie brak było podstaw przesłanek uzasadniających wznowienie postępowania.

Nawet jeśli przyjąć, iż w dniu orzekania przez Organ II instancji nie istniały przesłanki do wznowienia z art. 240 § 1 pkt 5 O.p., to niewątpliwie ujawniły się one w toku postępowania przed Organem II instancji (istotna zmiana w ewidencji gruntów i budynków). Łącząc powyższe z argumentami przytoczonymi powyżej w zakresie rażącego naruszenia przez Organ II instancji zakazu reformationis in peius oraz ustaleniu, iż dane z ewidencji gruntów i budynków, o których mowa w art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego mogą stanowić dokument wyjściowy dla ustalenia podstawy opodatkowania, ale wyłącznie w przypadku, gdy są zgodne ze stanem faktycznym, uzasadniało to utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji.

Konstatując, w ocenie Sądu SKO w tej sprawie zaprezentowało podejście zbyt formalistyczne. Jeśli stan prezentowany w ewidencji gruntów i budynków był wadliwy nie z winy Skarżącego to przywrócenie tego stanu do stanu prawidłowego nie może być okolicznością negatywnie tego podatnika obciążającą i tym samym stanowi nową okoliczność uzasadniającą wznowienie postępowania. Sąd uznał tym samym, że zaskarżona decyzja naruszała przepisy postępowania w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Rozpatrując ponownie sprawę Kolegium weźmie pod uwagę argumentację przytoczoną powyżej i wyda stosowne rozstrzygnięcie.

12. Wobec stwierdzenia naruszenia przepisu art. 234 § 1 O.p., Sąd orzekł jak

w sentencji wyroku stosując przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. W oparciu o art. 152 tejże ustawy Sąd orzekł, że zaskarżona decyzja, nie podlega wykonaniu w całości. Z kolei orzeczenie o kosztach postępowania oparte zostało na treści przepisów art. 200 w zw. z art. 205 § 1 tej ustawy.