VII SA/Wa 1688/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r., znak: [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: GINB), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. (dalej: kpa), po rozpatrzeniu odwołania W. G. od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego (dalej: [...]WINB) z dnia [...] kwietnia 2012 r., Nr [...]/2012 nakazującej GDDKiA, jako zarządcy drogi, rozbiórkę części samowolnie rozbudowanego zjazdu na działkę nr [...] przy ul. [...] w [...], gm. [...], usytuowanego w pasie drogowym drogi krajowej nr [...] po stronie prawej w km 364+080, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Z akt sprawy wynika, że [...]WINB pismem z dnia [...] kwietnia 2011 r., znak: [...] zawiadomił o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie samowolnie rozbudowanego zjazdu z drogi krajowej nr [...] na posesję przy ul. [...] w [...].

W dniu [...] kwietnia 2011 r. przedstawiciele [...]WINB przeprowadzili inspekcję terenową z udziałem przedstawicieli zarządcy drogi oraz właściciela nieruchomości – W. G. Ustalono, że w 2006 r., bez wymaganego przepisami pozwolenia na budowę i bez zgody zarządcy drogi, do istniejącego zjazdu na działki nr [...] i nr [...], dobudowano zjazd na sąsiednią działkę nr [...] z drogi krajowej nr [...], o długości około 8 m o nawierzchni tłuczniowej, z przepustem. Dobudowany zjazd w całości zlokalizowany jest w pasie drogowym drogi krajowej nr [...].

Podczas prowadzonego postępowania nie ustalono inwestora robót budowlanych, natomiast zarządca drogi wniósł o likwidację zjazdu ze względu na możliwość dojazdu do działki nr [...] zjazdem z drogi krajowej nr [...], usytuowanym przy granicy z działką nr [...], który może funkcjonować do czasu wybudowania układu komunikacyjnego zgodnego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2011 r., znak: [...], skierowanym do [...]WINB Burmistrz Gminy [...] poinformował, że obiekty budowlane na działce nr [...] istniały przed realizacją drogi krajowej nr 1 tj. w latach 70-tych i zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wsi [...] - zachód i części wsi [...], zatwierdzonym uchwałą Nr [...] Rady Gminy [...] z dnia [...] października 2001 r., działka nr [...] powinna posiadać zjazd z drogi krajowej.

[...]WINB pismem z dnia [...] listopada 2011 r., znak: [...], wystąpił z zapytaniem do GDDKiA, czy jako zarządca drogi dopuszcza możliwość legalizacji przebudowanego zjazdu z drogi krajowej nr [...] na działkę nr [...] przy ul. [...] w [...].

GDDKiA w piśmie z dnia [...] listopada 2011 r., znak: [...] poinformował, że zalegalizowanie zjazdu byłoby sprzeczne z prawem, gdyż w jego ocenie ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jednoznacznie i wskazują że nie jest możliwa obsługa działki nr [...] wybudowanym samowolnie zjazdem bezpośrednio z drogi krajowej nr [...]. Dla skomunikowania tego terenu przewidziana jest budowa ulic lokalnych 07 KL i 08 KL, połączonych z drogą krajową nr [...] za pomocą skrzyżowania z drogą 03 KZ (projektowaną drogą zbiorczą).

Organ nadzoru budowlanego powołał się na treść art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm. (dalej: Prawo budowlane), zgodnie z którym roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. Wskazał, że rozbudowa zjazdu nie została zwolniona z obowiązku uzyskania przez inwestora decyzji o pozwoleniu na budowę. Wskazał jednocześnie, że budowa (rozbudowa) obiektu budowlanego bez wymaganego pozwolenia na budowę, nie podlega bezwzględnej rozbiórce na podstawie art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, a jedynie w przypadku, gdy legalizacja nie będzie możliwa. Zasadą bowiem jest, że organ prowadzi postępowanie zmierzające do legalizacji obiektu budowlanego lub jego części.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2012 r., Nr [...] WINB nałożył na GDDKiA jako zarządcę drogi krajowej nr [...], obowiązek dostarczenia do Inspektoratu w terminie do dnia 31 marca 2012 r. określonych dokumentów, czyli zaświadczenia Burmistrza Gminy [...] o zgodności budowy zjazdu z drogi krajowej nr [...] na posesję przy ul. [...] w [...] z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; czterech egzemplarzy projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi; oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W pouczeniu do w/w postanowienia z dnia [...] stycznia 2012 r. organ wojewódzki wskazał, że w przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie nałożonych obowiązków, zostanie wydana decyzja nakazująca rozbiórkę części dobudowanego zjazdu.

Strona zobowiązana nie wykonała w wyznaczonym terminie nałożonych na nią obowiązków, w związku z czym [...]WINB decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r., wydaną na podstawie art. 48 ust. 1 i 4 Prawa budowlanego, nakazał GDDKiA jako zarządcy drogi, rozbiórkę części samowolnie rozbudowanego zjazdu na działkę nr [...] przy ul. [...] w [...], gm. [...].

Rozpatrując odwołanie od powyższej decyzji złożone przez W. G. GINB wskazał, że postanowienie nakładające na GDDKiA obowiązek dostarczenia określonych dokumentów, jako mające na celu umożliwienie legalizacji samowolnie wybudowanego zjazdu, zostało wydane zgodnie z obowiązującymi przepisami. Stwierdził jednocześnie, że zarzuty W. G. zawarte w odwołaniu, dotyczące niewłaściwego adresata postępowania legalizacyjnego świetle poczynionych ustaleń pozostają bez wpływu na zasadność niniejszego rozstrzygnięcia.

Powyższa decyzja GINB z dnia [...] czerwca 2012 r., znak: [...] została zaskarżona przez W. G. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił naruszenie zasad postępowania administracyjnego wskazanych w art. 6,7,8,9, 10, art. 15 kpa, art. 77, 81 kpa i art. 107 § 3 kpa. oraz rażące naruszenie art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, a także naruszenie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.

W uzasadnieniu skargi W. G. wskazał, że odwołał się od decyzji z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...]2012 nakazującej GDDKiA, jako zarządcy drogi, rozbiórkę części samowolnie rozbudowanego zjazdu na działkę nr [...] przy ul. [...] w [...] gm. [...], usytuowanego w pasie drogowym drogi krajowej nr [...] po stronie prawej w km 364+080 czując się pokrzywdzonym w tej sprawie i nie zgadzając się z tak radykalnym załatwieniem sprawy. Podniósł, że przedmiotowy zjazd niewątpliwie służy do obsługi jego działki nr [...] i nakaz jego rozbiórki, bez umożliwienia legalizacji tego obiektu jest naruszeniem konstytucyjnie zagwarantowanego prawa własności. Zarzucił, że kwestia możliwości istnienia zjazdu została rozstrzygnięta bez jego udziału, co rażąco narusza dyspozycję art. 10 kpa, który gwarantuje stronie prawo czynnego udziału w sprawie. Zwrócił uwagę, że postanowieniem nr [...], którym GDDKiA został zobowiązany do przedłożenia dokumentów niezbędnych do legalizacji rozbudowy zjazdu jest niezaskarżalne zatem nie mógł na nie wnieść zażalenia, natomiast GINB nie odniósł się do tej kwestii rozpatrując jego odwołanie. Tymczasem GDDKiA wykazywał w toku postępowania, że nie był i inwestorem rozbudowy zjazdu i nigdy nie chciał jej legalizacji. W kierowanych do organu pismach deklarował, że nie przedłoży nakazanych dokumentów. Ponadto, w ocenie skarżącego, w niniejszej sprawie nie została w sposób jednoznaczny ustalona przez organ kwestia inwestora przedmiotowej rozbudowy. Organ zatem nie zbadał i nie zebrał całego materiału dowodowego. W. G. podniósł, że nakaz rozbiórki został w sytuacji nieustalonego inwestora nałożony na zarządcę drogi czyli GDDKiA, co w jego odczucie jest niedopuszczalne, ponieważ ustawa Prawo budowlane jasno stanowi, iż postępowanie legalizacyjne w pierwszej kolejności prowadzi się w stosunku do inwestora, a gdy nie można go ustalić to w stosunku do właściciela nieruchomości. Skarżący podniósł, że w tej sprawie zastosowanie ma przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 o drogach publicznych, który stanowi, iż budowa lub przebudowa zjazdu należy do właściciela lub użytkownika nieruchomości przyległych do drogi (...). Przepis tego artykułu stanowi lex specialis w stosunku do ustawy Prawo budowlane i zgodnie z tym w sytuacji nieustalenia inwestora postępowanie legalizacyjne winno być prowadzone w stosunku do właściciela, czyli skarżącego. Skarżący zauważył, że GDDKiA nie jest właścicielem, ani użytkownikiem zjazdu. Nie odpowiada również za jego stan techniczny. W tej sytuacji nie jest wydanie nakazu rozbiórki na ten podmiot. Tym bardziej nie można prowadzić w stosunku do tego podmiotu postępowania legalizacyjnego.

Według skarżącego organ I instancji nie uwzględnił możliwości legalizacji zjazdu. Przede wszystkim [...]WINB nie wziął pod uwagę faktu, że zjazd z drogi krajowej na działkę nr [...] istniał już długo wcześniej, a dokonano tylko jego rozbudowy, o bliżej nie zbadaną przez organ część. Z pisma Burmistrza Gminy [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. jednoznacznie wynika, że działka należąca do skarżącego posiadała zjazd z drogi krajowej jeszcze przed uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, na który powołuje się także GDDKiA, że plan zakazuje obsługi działek położonych wzdłuż drogi krajowej nr [...] bezpośrednio z tej drogi. Do obsługi tych działek projektuje się drogi zbiorcze równoległe do jezdni podstawowych, nie ma zastosowania w tej sprawie, ponieważ zjazd już istniała, a został tylko rozbudowany. Nie jest to zatem projektowana inwestycja. Poza tym zapis ten zawiera zdarzenie przyszłe i niepewne i nie zawiera zakazu rozbudowy zjazdów już istniejących. Dodatkowo skarżący powołał argument, że zjazd ten nie zwiększa natężenia ruchu na drodze krajowej i nie stwarza większego zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu. Organ I instancji nie zbadał również kwestii, czy przedmiotowy zjazd jest zjazdem publicznym czy indywidualnym.

W ocenie W. G. organ I instancji przeprowadził nierzetelne i niedokładne postępowanie dowodowe. Protokół sporządzono bez żadnych szkiców zawierających odniesienie i obrazujących rzeczywisty stan sprawy. Nie zostało także określone jaka część została rozbudowana.

Ponadto skarżący zauważył, że sentencja decyzji nr [...]/2012 nie jest precyzyjna, co czyni decyzję niewykonalną. Nakazano bowiem rozbiórkę rozbudowanej części bez wskazania, która to część jest rozbudową, a która już wcześniej istniała. Decyzja zawierająca nakaz rozbiórki części obiektu winna być precyzyjna i musi zawierać załącznik graficzny umożliwiający wykonanie nakazu. Wobec tego rozstrzygnięcie zawarte w skarżonej decyzji rażąco narusza art. 107 § 1 kpa.

Skarżący wskazał także na niekonsekwencję organu I instancji w przeprowadzonym postępowaniu, albowiem pismem z dnia [...] kwietnia 2011 znak [...] zostało wszczęte postępowanie w sprawie przebudowy zjazdu z drogi krajowej nr [...] w km 364+080 w miejscowości [...] przy ul. [...]. Zgodnie zatem z art. 29 ust. 1 ustawy o drogach publicznych takie postępowanie winno być prowadzone w stosunku do właściciela lub użytkownika nieruchomości przyległych do drogi. Tymczasem decyzja z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...]/2012 samowolnej rozbudowy zjazdu i obowiązek rozbiórki został nałożony na zarządcę drogi. W rezultacie nie został określony przedmiot tego postępowania.

Również uzasadnienie skarżonej decyzji organu II instancji zdaniem W. G. rażąco narusza dyspozycję art. 107 §3 k.p.a. Organ w uzasadnieniu ograniczył się do lakonicznego stwierdzenia, iż nie wypełniony został obowiązek przedłożenia dokumentów z postanowienia nr [...] zatem nakaz rozbiórki jest w pełni zdaniem organu uzasadniony.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne oraz argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Stosownie natomiast do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. –Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -Dz. U. z 2012 r. poz. 270 (dalej: ppsa) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Biorąc pod uwagę powyższe kryteria Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Należy podkreślić, iż rozstrzygając w postępowaniu administracyjnym organ administracji publicznej zobligowany jest mieć na uwadze słuszny interes obywateli oraz uwzględniać interes społeczny, w szczególności zaś powinien zmierzać do realizacji zasady prawdy obiektywnej. Dlatego też trafność rozstrzygnięcia w każdym indywidualnym przypadku wymaga szczegółowego zbadania i rozważenia wszelkich argumentów, które stanowiłyby podstawę do przyjęcia określonego stanowiska. Wydając decyzję organ jest zobowiązany do przestrzegania przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego -tekst jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm. (dalej kpa), a przede wszystkim do podejmowania wszelkich kroków niezbędnych w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Zobowiązany jest również do wyczerpującego zebrania, rozpatrzenia i oceny całego materiału dowodowego zgodnie z treścią art. 7, 77 § 1 i art. 80 kpa. oraz do uzasadnienia według wymogów określonych w art. 107 § 3 kpa.

W związku z powyższym sądowa kontrola prawidłowości podjętej decyzji przy zastosowaniu wskazanego na wstępie kryterium legalności, obejmuje w szczególności badanie, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem, z zachowaniem przepisów procedury administracyjnej, a to zarówno przepisów szczegółowych, jak i zasad ogólnych określonych w rozdziale drugim działu I kodeksu postępowania administracyjnego. Sąd kontroluje zatem, czy w toku tego postępowania podjęto wszelkie niezbędne kroki dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, czy zebrano wszystkie dowody w celu ustalenia istnienia bądź nieistnienia ustawowych przesłanek decyzji oraz czy podjęte na ich podstawie rozstrzygnięcie nie wykracza poza granice określone przepisami prawa, innymi słowy, czy nie nosi cech dowolności.

Ważne jest, aby okoliczności faktyczne będące podstawą zastosowania przepisów nakazujących tak daleko idącą ingerencję organu administracji publicznej jaką jest rozbiórka określonego obiektu budowlanego były analizowane i oceniane przez organ w każdym indywidualnym przypadku ze szczególną wnikliwością oraz przy zachowaniu bezwzględnie obowiązujących reguł proceduralnych. Ewentualne uchybienia zarówno w procesie gromadzenia materiału dowodowego, jak i oceny wszystkich elementów tego materiału, mogą bowiem mieć wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie organu, którego wykonanie powoduje trudne do odwrócenia skutki.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że zarówno zaskarżona, jak i poprzedzająca ją decyzja [...]WINB z dnia [...] kwietnia 2012 r., Nr [...] zostały wydane z naruszeniem art. 6, 7, 8, 10 art. 77 i art. 107 § 3 kpa, a naruszenia te miały istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy i zastosowanie art. 52 w zw. z art. 48 Prawa budowlanego w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zarówno organ I instancji, jak i organ odwoławczy nie ustaliły właściwego adresata postępowania legalizacyjnego i decyzji nakazującej rozbiórkę. Zgodnie z art. 52 Prawa budowlanego do wykonania na swój koszt obowiązku wskazanego w decyzji, o której mowa w art. 48, art. 49b, art. 50a oraz art. 51 nakazany jest inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest pogląd, iż wskazany przepis wskazuje na pewną kolejność adresatów decyzji, która powinna być brana pod uwagę przez organ nadzoru budowlanego prowadzący postępowanie w trybie art. 48 Prawa budowlanego. Podkreśla się w szczególności, że w pierwszej kolejności adresatem decyzji rozbiórkowej powinien być inwestor, chyba, że z okoliczności sprawy wynika, że utracił on prawo do władania nieruchomością umożliwiające podjęcie czynności wynikających z postępowania legalizacyjnego (por. m. in. wyrok WSA w Łodzi z dnia 28 października 2011 r., sygn. akt II SA/Łd 658/11). W niniejszej sprawie bezsporne jest, że organ nadzoru budowlanego nie ustalił inwestora, który dokonał samowoli budowlanej dotyczącej zjazdu na działkę nr [...] przy ul. [...] w [...], gm. [...], usytuowanego w pasie drogowym drogi krajowej nr [...] po stronie prawej w km 364+080, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Tymczasem, jak słusznie podnosi skarżący budowa i przebudowa zjazdu ciąży co do zasady na właścicielu działki, z której ten zjazd łączy się z drogą publiczną. W konsekwencji, wobec nieustalenia inwestora samowoli budowlanej organ powinien co do zasady prowadzić postępowanie wobec właściciela nieruchomości, czyli . G., nie zaś zarządcy drogi, czyli GDDKiA. W ocenie Sądu jednoznaczne wskazanie na adresata decyzji byłoby jednak na tym etapie przedwczesne, albowiem w sprawie tej nie została również dokładnie wyjaśniona kwestia zakresu dokonanej nielegalnej rozbudowy zjazdu. W związku z faktem, iż organy nadzoru budowlanego nie dokonały właściwych ustaleń co do zakresu samowoli budowlanej nie można wykluczyć, że samowola ta dotyczy również części drogi publicznej, której zarządcą jest właśnie GDDKiA.

Należy ponadto podkreślić, że – jak słusznie zauważył GINB – samowola budowlana nie podlega bezwzględnej rozbiórce na podstawie art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, a jedynie w przypadku, gdy legalizacja nie będzie możliwa. Skoro jednak, jak twierdzi organ zasadą jest prowadzenie przez organ postępowania zmierzającego do legalizacji obiektu budowlanego lub jego części, to postępowanie to z przyczyn oczywistych nie może mieć charakteru pozornego. W piśmie z dnia [...] listopada 2011 r., znak: [...] GDDKiA poinformowała, że zalegalizowanie zjazdu byłoby sprzeczne z prawem, gdyż w jego ocenie ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jednoznacznie i wskazują że nie jest możliwa obsługa działki nr 212 wybudowanym samowolnie zjazdem bezpośrednio z drogi krajowej nr [...]. Ponadto w toku postępowania podnosiła brak woli legalizacji samowoli budowlanej. Tymczasem organ postanowił prowadzić postępowanie właśnie w stosunku do GDDKiA i postanowieniem z dnia [...] stycznia 2012 r., Nr [...][...]WINB nałożył na zarządcę drogi krajowej nr [...] obowiązek przedłożenia dokumentów wymaganych do legalizacji. Prowadzenie postępowania w odniesieniu do zarządcy drogi, który nie tylko nie przejawiał woli legalizacji samowoli budowlanej, ale wręcz zajmował jednoznaczne stanowisko sprzeciwiające się tej legalizacji jest sytuacją pozaprawną i niedopuszczalną, noszącą znamiona fikcji. Należy w pełni podzielić stanowisko skarżącego, że rola procesowa GDDKiA w niniejszym postępowaniu powinna być całkowicie odmienna i sprowadzać się do organu wyrażającego swoje stanowisko w toku postępowania legalizacyjnego. W niniejszej sprawie nie można także wykluczyć odrębnego postępowania administracyjnego w przedmiocie zgody na lokalizację zjazdu indywidualnego na działkę nr [...] przy ul. [...] w [...]. W takim przypadku konieczne może się okazać zawieszenie postępowania legalizacyjnego do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia kwestii lokalizacji zjazdu.

Ponadto, w okolicznościach niniejszej sprawy dalece przedwczesna jest ocena o braku możliwości legalizacji popełnionej samowoli budowlanej. Skarżący bowiem podnosi, że zjazd z drogi krajowej na moją działkę nr [...] istniał już długo wcześniej, a dokonano tylko jego rozbudowy o część, która nie została precyzyjnie ustalona przez organ. Ponadto z pisma Burmistrza Gminy [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. wynika, że działka posiadała zjazd z drogi krajowej jeszcze przed uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zaś ustalenia zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, nie odnoszą się wprost do rozbudowy istniejących zjazdów.

Zgodzić się również należy ze stanowiskiem skarżącego, że rozstrzygnięcie decyzji nr [...] nie jest precyzyjne, albowiem nakazano rozbiórkę rozbudowanej części bez wskazania, która część została rozbudowana, co czyni ją trudną do wykonania. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym, na które prawidłowo powołuje się skarżący nałożone obowiązki powinny być skonkretyzowane w takim stopniu, że ich przedmiot i zakres nie może budzić wątpliwości.

Sąd podzielił także zarzut skarżącego dotyczący prawidłowości uzasadnienia zaskarżonej decyzji GINB. Skoro z okoliczności sprawy wynika jej skomplikowany charakter i brak wyjaśnienia wielu istotnych kwestii podnoszonych przez skarżącego w odwołaniu od decyzji organu I instancji to rzeczą organu jest dokładne przedstawienie swojego stanowiska w uzasadnieniu decyzji i wnikliwe ustosunkowanie się do wszystkich podniesionych zarzutów w tym dotyczących postanowienia wydanego w trybie art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego. Lakoniczne i skrótowe uzasadnienie sprowadzające się do wskazania informacji o niezłożeniu dokumentacji niezbędnej do legalizacji w sytuacji, gdy odwołujący się podnosi zarzut błędnego adresata ww. postanowienia stanowi oczywiste naruszenie art. 107 § 3 kpa.

Prowadząc na nowo postępowanie [...]WINB zobowiązany będzie do jednoznacznego ustalenia zakresu dokonanej samowoli budowlanej. Po jednoznacznym wyjaśnieniu, że samowola dotyczy wyłącznie zjazdu na działkę nr [...] przy ul. [...] w [...] obowiązkiem organu I instancji będzie prowadzenie na nowo postępowania administracyjnego w stosunku do prawidłowego adresata tj. właściciela działki nr [...], czyli . G. Nowe postępowanie legalizacyjne powinno opierać się na założeniu organu podjęcia właściwych działań w celu legalizacji dokonanej samowoli budowlanej, również z możliwością zawieszenia postępowania w oparciu o art. 97 § 1 pkt 4 kpa, gdyby rozstrzygnięcie uzależnione było od zakończenia ewentualnego postępowania przed GDDKiA, a nie sprowadzać się do działań o charakterze pozornym.

Na marginesie powyższych rozważań Sąd podkreśla, że rozważał stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, jednakże w związku z niewyjaśnieniem przez organ wszelkich istotnych okoliczności doszedł do przekonania że uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji będzie wystarczające do końcowego załatwienia sprawy przy uwzględnieniu ochrony interesu prawnego skarżącego.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit c oraz art. 152 w zw. z art. 132 ppsa, należało orzec jak w sentencji wyroku. O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 200 przedmiotowej ustawy.