VII SA/Wa 938/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lutego 2012 ,znak [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: GINB) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego – (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), (dalej: kpa), po rozpatrzeniu odwołania S. W. od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, (dalej [...] WINB), z dnia [...] grudnia 2011 r., znak: [...], uchylił zaskarżoną decyzję [...] WINB z dnia [...]grudnia 2011r. znak: [...] i umorzył postępowanie organu pierwszej instancji.

Z akt sprawy wynika, że [...] WINB, po wszczęciu postępowania nadzwyczajnego na wniosek z dnia [...] sierpnia 2011 r. S. W. decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. znak: [...] odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Powiatu [...] w [...] z dnia [...] września 2005r., znak: [...], (dalej PINB Powiatu [...] w [...]), udzielającej J. B. pozwolenia na użytkowanie rozbudowanego budynku pawilonu handlowego z nadbudową części mieszkalnej, położonego przy ul. [...] w [...].

Po rozpoznaniu odwołania S. W. GINB w pierwszej kolejności wskazał, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do zastosowania przepisu art. 59 ust. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), (dalej: Prawo budowlane), ograniczającego krąg stron postępowania tylko do inwestora. Przywołany przepis nie ma bowiem zastosowania w sytuacji, gdy decyzja o pozwoleniu na użytkowanie jest skutkiem legalizacji samowoli budowlanej lub zapada w postępowaniu wszczętym w sprawie istotnych odstępstw od warunków pozwolenia na budowę. W niniejszej sprawie decyzja PINB Powiatu [...] w [...] z dnia [...] września 2005r., znak: [...] udzielająca J. B. pozwolenia na użytkowanie rozbudowanego budynku pawilonu handlowego z nadbudową części mieszkalnej, stanowiła zakończenie procesu legalizacyjnego wszczętego na skutek samowolnego odstąpienia od warunków udzielonego pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego. W rezultacie GINB uznał, że w niniejszej sprawie ocena przymiotu strony S. W. powinna być dokonana na zasadach ogólnych, tj. podstawie art. 28 kpa.

Analizując kwestię interesu prawnego S. W. GINB wskazał, że stroną postępowania nadzwyczajnego w niniejszej sprawie mogą być właściciele i użytkownicy wieczyści sąsiednich działek, jeżeli z uwagi na usytuowanie obiektu, związane z jego eksploatacją uciążliwości, czy sposób użytkowania obiektu budowlanego, skutki decyzji dotykają sfery ich interesów chronionych prawem. Odnoszą się do argumentów powoływanych przez S. W. dotyczących emisji hałasu powodowanego przez prowadzenie działalności polegającej na organizowaniu różnego rodzaju przyjęć, w tym całonocnych przyjęć weselnych organ wskazał na treść art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, który stanowi, że obiekty budowlane należy projektować, budować i utrzymywać w sposób zapewniający ochronę uzasadnionych interesów osób trzecich. Ochronę interesów osób trzecich przed nadmiernym hałasem przewidują przepisy § 323 ust. 1 oraz § 324 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

GINB podniósł, że z akt sprawy wynika, iż budynek został zaprojektowany i zrealizowany w sposób zapewniający spełnienie wymagań dotyczących poszanowania występujących w obszarze obiektu uzasadnionych interesów osób trzecich, i nie narusza wymagań określonych w § 323 ust. 1 oraz § 324 rozporządzenia Ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Inwestor posiada decyzję o dopuszczalnej emisji hałasu wydaną przez Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] sierpnia 2006r., znak: [...]. Zgodnie z warunkami zawartymi w tej decyzji, dopuszczalna wartość równoważonego poziomu hałasu emitowanego do środowiska wynosi: dla pory dziennej - 55 dB (A), dla pory nocnej - 45 (dB (A). GINB zauważył, że w aktach sprawy znajduje się protokół z kontroli Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w [...] Delegatura w [...] z dnia [...] czerwca 2007r. nr [...]. Z protokołu wynika, że emisja dźwięku w kierunku terenów chronionych odbywa się w czasie imprez okolicznościowych i związana jest z odtwarzaniem muzyki wewnątrz sali balowej.

Pewną uciążliwość stanowią także uczestnicy przebywający w czasie imprezy na zewnątrz budynku. W czasie kontroli wykonano pomiary emisji hałasu do środowiska w porze nocnej, podczas trwającej muzyki wewnątrz budynku. Punkt pomiarowy umiejscowiono w miejscu najbardziej narażonym na hałas wydobywający się z sali balowej (od strony okien i przeszklonego wejścia). Na podstawie pomiarów i obliczeń określono wielkość emisji hałasu do środowiska na poziomie 39,7 dB (A), przy wartości dopuszczalnej wynoszącej 45 dB (A), wskazywały zatem na dotrzymanie warunków decyzji o dopuszczalnej emisji hałasu. Z przedmiotowego protokołu wynika także, że w celu zmniejszenia uciążliwości wprowadzone zostały następujące rozwiązania:

- na oknach sali balowej zamontowano zamki zapobiegające ich otwieraniu,

- założone zostały verticale wzdłuż okien,

- zamykane są główne drzwi wejściowe prowadzące do sali balowej,

- boczne drzwi wejściowe na salę balową osłonięto (od wewnątrz) przegrodą (ekranem akustycznym) ograniczającą wydostawanie się na zewnątrz hałasu w czasie wchodzenia i wychodzenia z sali balowej,

- w porze nocnej zamykane są boczne drzwi wejściowe na salę balową uczestnicy imprezy mogą wychodzić bocznymi drzwiami (umieszczonymi po przeciwległej stronie w budynku), co ogranicza przebywanie ludzi od strony ul. [...] (dla gości przygotowano wewnętrzny dziedziniec - zlokalizowany od strony pobliskiego sklepu spożywczego).

W aktach sprawy znajduje się także opracowanie z października 2006r. dotyczące pomiarów emisji hałasu w środowisku z terenu zakładu PPHU "[...]." Dokument ten został sporządzony przez A. M. - biegłego w zakresie sporządzania ocen w sprawie oddziaływania na środowisko, na zlecenie PPHU "[...]." Pomiary hałasu wykonano w porze nocnej dla dwóch różnych wariantów pracy źródeł hałasu, w wariancie I - orkiestra, rozmowy gości, w wariancie II - orkiestra, rozmowy gości, odjazd samochodu. Punkty pomiarowe zlokalizowano poza terenem zakładu, w odległości 1m od granicy terenów chronionych akustycznie, na wysokości 1,5 m nad poziomem terenu. Na podstawie pomiarów określono wielkość emisji hałasu do środowiska na poziomie 41,7 dB (A), przy wartości dopuszczalnej wynoszącej 45 dB (A), a więc nie stwierdzono wystąpienia przekroczenia wartości dopuszczalnych w porze nocnej.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że prowadzona w budynku osób działalność nie generuje uciążliwości hałasowych ponad poziom zastrzeżony w decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] sierpnia 2006r., znak: [...] i określony w przepisach odrębnych dotyczących ochrony środowiska. Obiekt nie narusza zatem sfery interesów skarżącego, podlegających ochronie prawnej.

Dokonawszy powyższych ustaleń GINB uznał, że skarżący nie posiada interesu prawnego w kwestionowaniu decyzji PINB Powiatu [...] w [...] z dnia [...] września 2005 r., znak: [...] i dlatego też uchylił zaskarżoną decyzję i umorzył postępowanie organu pierwszej instancji.

Powyższa decyzja GINB z dnia [...] lutego 2012 ,znak [...] została zaskarżona przez S. W. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Skarżący zarzucił decyzji rażące naruszenie art. 105 kpa poprzez brak przesłanek obligatoryjnych i fakultatywnych do umorzenia postępowania i nierozstrzygnięcia merytorycznie zarzutów odwołania. Ponadto wskazał, że GINB nie zastosował się do wiążących wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 13 sierpnia 2009 r., sygn. akt: VII SA/Wa 2095/08, z 13 stycznia 2011 r., sygn. akt: VII SA/Wa 1850/10 i VII SA/Wa 1851/10 i prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 29 grudnia 2010 r., sygn. akt: II SA/Bd 703/10 w których zapadło stwierdzenie, że całe postępowanie w sprawie legalizacji samowoli i użytkowania spornego obiektu było przeprowadzone z rażącym naruszeniem prawa tj. - art. 28 kpa, art. 7, 77 i 80 kpa, art.5 ust. 1 pkt.1, ust. 2 pkt. 9 i 59 ust.7 Prawa budowlanego, § 323 ust. 1 i § 324 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r., ustawy Prawo ochrony środowiska oraz prawa miejscowego - decyzji o warunkach zabudowy pkt 3 i 6, w której skarżący jest oznaczony jako strona.

W uzasadnieniu skargi S. W. zakwestionował twierdzenie organów nadzoru budowlanego, że samowolnie zbudowana restauracja, hotel, dom weselny o całonocnej działalności rozrywkowej nie narusza jego interesów.

Zdaniem skarżącego umknęło uwadze organów, iż upatruje on swojego interesu prawnego w przepisach prawa materialnego, których jednak organy z niewiadomych powodów nie analizują przy ustalaniu przymiotu strony. Podkreślił że w toku całego postępowania wskazuje na naruszenie przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie tj. § 323 ust. 1 i § 324. Zarówno organ I instancji jak i organ odwoławczy do kwestii tej w ogóle się nie ustosunkowały, błędnie twierdząc, iż uciążliwości wskazane przez skarżącego i sąsiadów uzasadniają jedynie interes faktyczny, zaś same hałasy związane są z prowadzoną działalnością, a ich niedopuszczalna immisja leży w kompetencji innych niż organy nadzoru budowlanego organów.

Skarżący podkreślił, że już w 2005 r. wystąpił do Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska Delegatura w [...] i wnosił, aby w trybie art. 56 ustawy Prawo Budowlane wniósł sprzeciw do legalizacji i użytkowania spornego obiektu. Wniosek skarżącego nie został uwzględniony przez organy ochrony środowiska. Twierdzenie GINB, iż inwestor posiada decyzję o dopuszczalności emisji hałasu wydaną przez Prezydenta Miasta [...] z dnia [...]sierpnia 2006 r., znak [...] nie rozwiązuje żadnego z zarzutów wniesionego do organu odwołania ani skargi administracyjnej . Fakt wydania tej decyzji nie zmienia uciążliwości samowoli budowlanej - nie poprawia konstrukcji w zakresie tłumienia emisji hałasu z całonocnej działalności rozrywkowej, nie zabrania inwestorowi wykonywania działalności uciążliwej, nie uprawnia nadzoru budowlanego do lokalizacji w tym miejscu obiektu o kategorii XVIIej. Podkreślił, że inwestor otrzymał ww. decyzję w reakcji na wcześniejsze przekraczanie norm dotyczących emisji hałasu.

Skarżący podkreślił, że domaga się od organów nadzoru budowlanego doprowadzenia obiektu do zgodności z Prawem Budowlanym tj. art. 5 i rozporządzeniem Ministra Infrastruktury tj. § 323 ust. 1 i § 324 , tak aby w wyniku wydanych decyzji organów nadzoru budowlanego nie następowało naruszanie prawa własności skarżącego. Ponadto terenowy organ nadzoru budowlanego wydając decyzję o pozwoleniu na użytkowanie obiektu o nowej działalność nie wykonał żadnych pomiarów na potrzebę ustalenia strefy oddziaływania nowego obiektu, nie ustalił stron postępowania.

Skarżący zarzucił, że zaskarżona decyzja nie zawiera żadnego uzasadnienia merytorycznego, gdyż istnieje przedmiot postępowania i nie zostały spełnione warunki lokalizacji do legalizacji w tym miejscu obiektu uciążliwego. GINB zignorował fakt, że Prezydent Miasta [...] wydał decyzję o dopuszczalnym poziomie hałasu w środowisku w odniesieniu do konkretnego obszaru określonego w art. 113 ust.2 pkt 1 ustawy Prawo ochrony środowiska, a w tym przypadku obszar ten (działka inwestora) jest wskazany w miejscowym planie zagospodarowania jako zabudowa mieszkaniowa o niskiej intensywności, co wywołuje określony prawem miejscowym skutek, że organy nadzoru budowlanego mają uprawnienie tylko do legalizacji samowoli i użytkowania obiektu mieszkalno - usługowego o działalności podstawowej nieuciążliwej w kategorii I. Skarżący podkreślił, że pomiary poziomu hałasu dokonane przez A. M. zostały dokonane na zlecenie inwestora i celowo zostały zaniżone. Istotne jest też, że w protokóle p. M., nie podaje jakie było w db natężenie hałasu wewnątrz obiektu. Nie można logicznie wykonać porównania poziomu hałasu wewnątrz obiektu z hałasem na zewnątrz obiektu, ustalić, czy samowolnie zbudowany obiekt konstrukcyjnie tłumi wywoływane wewnątrz emisje i dla jakiego rodzaju działalności może spełniać warunki techniczne rozporządzenia Ministra Infrastruktury i prawa ochrony środowiska.

Skarżący zarzucił, że GINB przyjmuje tendencyjne protokoły pomiarów jako dowód i daje im wiarę, w sytuacji gdy żaden z organów nadzoru budowlanego nie uczestniczył w pomiarach i nie uczestniczyła również strona - sąsiedzi.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Podkreślenia przy tym wymaga, iż zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. –Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 (dalej: ppsa) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Biorąc pod uwagę powyższe kryteria Sąd uznał, że skarga podlega uwzględnieniu, gdyż zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zapadły z naruszeniem art. 138 § 1 pkt 2 kpa w zw. z art. 105 § 1 kpa w i związku z art. 28 kpa.

W pierwszej kolejności należy podnieść, że Sąd w całości zaakceptował stanowisko wyrażone w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 sierpnia 2009 r., sygn. akt: VII SA/Wa 2095/08 uchylającego decyzję GINB umarzającą postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji odnoszącej się do tej samej inwestycji. Wprawdzie przedmiotowy wyrok dotyczył decyzji umarzającej postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji PINB Powiatu [...] w [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu zamiennego i udzielenia J. B. pozwolenia na wznowienie i dokończenie robót przy rozbudowie istniejącego pawilonu handlowego z nadbudową części mieszkalnej budynku przy ul. [...] w [...]. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę, że – jak słusznie przyjął GINB – w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do zastosowania przepisu art. 59 ust. 7 Prawa budowlanego, ograniczającego krąg stron postępowania tylko do inwestora, ustalenia zawarte w ww. wyroku pozostają aktualne również w odniesieniu do niniejszej sprawy.

Zgodnie z art. 28 kpa stanowi, iż stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Źródłem interesu prawnego lub obowiązku zawsze jest przepis prawa materialnego, odnoszący się do sfery prawnej podmiotu i wywierający bezpośredni wpływ na sferę praw i obowiązków podmiotu. Aby określony podmiot mógł być uznany za stronę postępowania administracyjnego musi istnieć przepis prawa materialnego wskazujący, że interes prawny lub obowiązek podlega konkretyzacji w postępowaniu administracyjnym.

W postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę, jak i pozwolenia na wznowienie robót po zatwierdzeniu projektu zamiennego, organ powinien z urzędu, dokonywać niezbędnych ustaleń w oparciu o kryteria wskazane w art. 5 Prawa budowlanego, jak również w oparciu o przepisy szczególne w celu ustalenia kręgu podmiotów, które mogą być w rozumieniu ww. przepisów osobami trzecimi, mającymi uzasadnione interesy, które podlegają ochronie. W ocenie Sądu rozpatrującego niniejszą sprawę ta sama zasada odnosi się do badania interesu prawnego w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji zezwalającej na użytkowanie w sytuacji, gdy decyzja ta została wydana jako rozstrzygnięcie kończące postępowanie legalizacyjne spowodowane odstępstwami od zatwierdzonego projektu budowlanego. Jak słusznie się przyjmuje w orzecznictwie sądowoadministracyjnym nie można przesądzać o braku interesu prawnego skarżących w tej sprawie, nie odwołując się do odpowiednich przepisów prawa materialnego, które stanowią źródło tych interesów a co za tym idzie nie można się wyłącznie opierać na analizie przepisu art. 28 kpa. i na orzecznictwie do tego przepisu, gdyż z tego wynikają wyłącznie pewne zasady ogólne, które wymagają konkretyzacji w każdej sprawie, w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego i konkretnych przepisów prawa materialnego, w tym przypadku Prawa budowlanego.

Podkreślenia wymaga, że skarżący podnosi argumenty związane z przekroczeniem norm hałasu w kontekście zastosowania przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie tj.: § 323 ust. 1, zgodnie z którym budynek i urządzenia z nim związane powinny być zaprojektowane i wykonane w taki sposób aby poziom hałasu na który będą narażeni użytkownicy lub ludzie znajdujący się w ich sąsiedztwie nie stanowił zagrożenia dla ich zdrowia a także umożliwiał im pracę odpoczynek i sen w zadawalających warunkach. Zgodnie natomiast z § 324 tego aktu wykonawczego budynek w którym ze względu na prowadzoną w nim działalność lub sposób eksploatacji mogą powstać uciążliwe dla otoczenia hałasy lub drgania " należy kształtować tak aby poziom hałasów i drgań przenikających z pomieszczeń tego budynku nie przekraczał wartości dopuszczalnych określonych w przepisach odrębnych dotyczących ochrony środowiska.

Wprawdzie organ powołał się na decyzję o dopuszczalnej emisji hałasu wydaną przez Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] sierpnia 2006r., znak: [...] i wyniki pomiarów, które wskazują na zachowanie warunków określonych w ww. decyzji. Niemniej jednak nie przesądza to automatycznie o braku interesu prawnego osoby zamieszkującej w bezpośrednim sąsiedztwie inwestycji, której funkcjonowanie wiąże się co do zasady z wytwarzaniem hałasu w czasie imprez okolicznościowych z powodu odtwarzania muzyki wewnątrz sali balowej, głośnych rozmów gości i wzmożonego ruchu samochodowego w porze nocnej. Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na treść pisma [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lipca 2011 r. skierowanego do [...][...] Inspektora Nadzoru Budowlanego. W piśmie tym wskazano, że wprawdzie dokonane pomiary nie wykazały przekroczeń norm hałasu, jednakże w ustawie Prawo ochrony środowiska nie występuje pojęcie "immisji", która pojawia się na gruncie prawa cywilnego, zaś w ramach kontroli nie wykonuje się badań zasięgu oddziaływania immisji hałasu. Stwierdzono również, że zgodnie z art. 237 ustawy Prawo ochrony środowiska w razie stwierdzenia okoliczności wskazujących na możliwość negatywnego oddziaływania instalacji na środowisko organ ochrony środowiska może, w drodze decyzji zobowiązać prowadzący instalację podmiot korzystający ze środowiska do sporządzenia i przedłożenia przeglądu ekologicznego. W związku z powyższym organem właściwym do nałożenia tego typu obowiązków jest Prezydent Miasta [...], który może określić zakres przeglądu ekologicznego (art. 240 ustawy Prawo ochrony środowiska) i dopiero na podstawie tak przygotowanej dokumentacji możliwe byłoby określenie obszaru oddziaływania immisji hałasu z obiektu zlokalizowanego przy ul. [...] w [...]. Abstrahując od konieczności przeprowadzenia tego rodzaju postępowania w trybie art. 237 i 240 ustawy Prawo ochrony środowiska należy zauważyć, że nawet zachowanie warunków określonych w decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] sierpnia 2006r. nie musi automatycznie przekładać się na brak jakiejkolwiek immisji hałasu na działki sąsiednie, w tym należącą do skarżącego, co z kolei determinowałoby do uznania istnienia legitymacji procesowej w postępowaniu w sprawie udzielenia pozwolenia na użytkowanie.

W celu ustalenia istnienia interesu prawnego należy odnieść się nie tylko do samej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie ale przeanalizować proces legalizacyjny, który zakończył się jej wydaniem, tym bardziej, że skarżący podnosi niezgodność projektu z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym określono teren, na którym zlokalizowana jest inwestycja jako zabudowa mieszkaniowa o niskiej intensywności, co wywołuje określony prawem miejscowym skutek, że organy nadzoru budowlanego mają uprawnienie tylko do legalizacji samowoli i użytkowania obiektu mieszkalno - usługowego o działalności podstawowej nieuciążliwej w kategorii I. Ponadto – jak słusznie zauważył skarżący – decyzja Prezydenta Miasta [...] o dopuszczalnym poziomie hałasu, na którą powołuje się GINB odnosi się do konkretnego obszaru określonego w art. 113 ust.2 pkt 1 ustawy Prawo ochrony środowiska, a w tym przypadku obszar ten (działka inwestora) jest wskazany w miejscowym planie zagospodarowania jako zabudowa mieszkaniowa o niskiej intensywności. Jak wynika z analizy projektu zamiennego zatwierdzonego decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2005 r., sporny obiekt został zaprojektowany w części usługowej jako 1-kondygnacyjny, w części mieszkalnej jako 2-kondygnacyjny. W części mieszkalnej może przebywać 25 osób, a w części usługowej do 49, w więc razem 74 osoby. Na parterze przewidziano 2 sale usługowe, a na piętrze 3 pokoje, w piwnicy 3 magazyny i garaż zaś powierzchnia całkowita ma wynieść 548,61 m2.

Pozwoleniem na użytkowanie oraz prowadzeniem działalności polegającej na organizowaniu przyjęć, w tym weselnych na kilkadziesiąt osób. Istnieje więc ścisły związek pomiędzy pozwoleniem na użytkowanie a ewentualnym zastosowaniem § 323 ust 1 oraz § 324 przywołanego wyżej rozporządzenia.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy badając interes prawny wnioskodawców organy będą miały na uwadze powyższe rozważania, a także orzecznictwo sądów administracyjnych w tym przedmiocie oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2004r, IV CK 454/02, w którym wypowiedziano pogląd, iż " decyzja administracyjna określająca sposób korzystania z budynku znajdującego się na nieruchomości, z której pochodzą immisje, nie wyłącza automatycznie możliwości dokonania ocen i ustaleń, czy sposób wynikający z decyzji nie zakłóca korzystania z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę wynikającą z art.144 kc (poszanowanie uzasadnionych interesów osób trzecich - art. 5 ust 1 pkt 9).

Z tych względów Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja oraz decyzja organu I instancji zapadły z naruszeniem art. 138 § 1 pkt 2 kpa w zw. z art. 105 § 1 kpa w i związku z art. 28 kpa.

Biorąc pod uwagę fakt, że zaskarżoną decyzją GINB działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa uchylił zaskarżoną decyzję [...] WINB z dnia [...] grudnia 2011r. znak: [...] i umorzył postępowanie organu pierwszej instancji, koniecznie będzie ponowne rozpatrzenie odwołania i merytoryczne odniesienie się organu II instancji do odwołania S. W.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit c) oraz art. 152 ppsa, orzekł jak w sentencji wyroku.