VII SA/Wa 1312/12

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez [...] S.A. w [...][...] w [...] jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] marca 2012 r. znak: [...], wydana po rozpatrzeniu odwołania skarżącej Spółki od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] lutego 2012 r. nr [...].

Ostatnią z wymienionych decyzji organ wojewódzki -na podstawie art. 67 ust. 1 i art. 83 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 ze zm.), w sprawie nieodpowiedniego stanu technicznego kładki dla pieszych w [...], w części usytuowanej na działce nr [...], objętej decyzją nr [...] Ministra Infrastruktury z dnia 17 grudnia 2009 r. (Dz. Urz. M.I. z 2009 r. Nr 14, poz. 51) wyznaczającą tereny zamknięte, przebiegającej nad torami linii kolejowej nr [...], w km 234,215 przy ul. [...] w [...], nakazał [...] S.A. [...] w [...], jako właścicielowi, rozbiórkę kładki dla pieszych w [...] przy ul. [...], w części znajdującej się na działce nr [...] obręb [...] – teren zamknięty, przebiegającej nad torami linii kolejowej nr [...], w km 234,215 i uporządkowanie terenu. Wskazał, że do wykonania rozbiórki należy przystąpić w terminie do 15 kwietnia 2012 r. i zakończyć do 15 maja 2012 r. W uzasadnieniu orzeczenia [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego podał, iż przeprowadzone w dniu 19 stycznia 2011 r. czynności kontrolne dotyczące złego stanu technicznego kładki dla pieszych usytuowanej nad torami linii kolejowej nr [...] w [...] przy ul. [...], posadowionej na działce nr [...] obręb [...] i [...] obręb [...] wykazały, że wskazana kładka może stanowić zagrożenie dla jej użytkowników i ruchu kolejowego. Stąd też wszczęto postępowanie w sprawie nieodpowiedniego stanu technicznego ww. kładki, a następnie w dniach 3 i 10 marca 2011 r. przeprowadzono kolejne czynności kontrolne, podczas których ustalono, iż przedmiotowy obiekt został wyłączony z użytkowania, natomiast nie podjęto żadnych innych działań w zakresie usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości. Dalej, organ wyjaśnił, iż akta sprawy zostały uzupełnione o ocenę techniczną z 9 sierpnia 2011 r. opracowaną przez rzeczoznawcę budowlanego w specjalności konstrukcyjno-budowlanej a dotyczącą spornej kładki. Wskazana ocena potwierdziła zły stan techniczny tego obiektu, stwarzający szczególne zagrożenie dla ruchu kolejowego. Wskazano w ww. ocenie na techniczną degradację elementów stalowych kładki i kompletną nieopłacalność prac remontowych. Organ wojewódzki podał przy tym, że działka nr [...] położona w [...], na której usytuowana jest sporna kładka dla pieszych, stanowi własność Skarbu Państwa (na co wskazuje księga wieczysta [...]). Na mocy decyzji nr 45 Ministra Infrastruktury z dnia 17 grudnia 2009 r. w sprawie ustalenia terenów, przez które przebiegają linie kolejowe, jako terenów zamkniętych, uznana została za tereny zamknięte, zastrzeżone ze względu na obronność i bezpieczeństwo państwa w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne. Dostrzegając powyższe, organ przytoczył następnie przepis art. 34 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe" (Dz. U. Nr 84, poz. 948 ze zm.), po czym wskazał, iż na mocy ww. ustawy grunty oraz budynki i inne urządzenia leżące na gruntach znajdujących się w posiadaniu [...], stały się przedmiotem użytkowania wieczystego [...] S.A. Podkreślił, że ze zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów nie wynika, aby przedmiotowa kładka stanowiła odrębny od gruntu przedmiot własności. W kontekście zastosowanego przepisu prawa materialnego, w dalszej części uzasadnienia organ podał przede wszystkim, iż przepis art. 66 ust. 1 Prawa budowlanego nie znajdował zastosowania, albowiem w tym przypadku wystąpiły przesłanki wymienione w art. 67. Rozwijając powyższe wskazał, iż sporna kładka jest nieużytkowana, a właściciel obiektu w toku postępowania oświadczył, że nie zamierza jej remontować. Wskazał też, że złożona do akt ocena techniczna zawiera wniosek o konieczności wykonania rozbiórki kładki w możliwym szybkim terminie. Z tych też przyczyn organ wojewódzki uznał za właściwe orzec o rozbiórce na mocy ww. art. 67. Podał jednocześnie, że nakaz rozbiórki winien obciążać [...] S.A. [...] w [...] jako właściciela kładki.

W odwołaniu od tej decyzji z [...] lutego 2012 r. Spółka [...] – [...] w [...] wniosła o jej uchylenie w całości. Zarzuciła brak wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, a przede wszystkim brak ustalenia, czy [...] S.A. jest stroną postępowania i właścicielem nieruchomości. W uzasadnieniu odwołania Spółka w pierwszej kolejności zarzuciła jednak, iż osoba, której podpis widnieje pod decyzją, nie mogła tego aktu podpisać, bo nie ma takich uprawnień. Niezależnie od tego Spółka podniosła w sprawie także zarzuty merytoryczne. Wskazała, że organ nie posiada żadnego dokumentu ani innego dowodu świadczącego o tym, że grunt w dniu 5 grudnia 1990 r. znajdował się w posiadaniu, zarządzie lub użytkowaniu przedsiębiorstwa państwowego [...]. Wskazała również, że organ pominął przedstawione przez nią pismo reprezentanta Skarbu Państwa w zakresie zarządu jego nieruchomościami – Prezydenta Miasta [...] - miasta na prawach powiatu, z którego wynika, że [...] S.A. nie może swobodnie dysponować nieruchomością, lecz może z niej korzystać za wynagrodzeniem. Nadto Spółka wskazała na brak możliwości dokonania rozbiórki części kładki znajdującej się na konkretnej działce. Zauważyła, że organ nie wskazał w jaki sposób należy dokonać takiej rozbiórki. Organ nie uwzględnił także (jak wskazała), zmian organizacyjnych przedsiębiorstwa państwowego [...], wprowadzonych ustawą z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji (...). Pominął zwłaszcza art. 15 ust. 4 tej ustawy. W konsekwencji Spółka [...] zarzuciła, iż kwestionowana decyzja została skierowana do osoby prawnej nie będącą stroną w sprawie.

Decyzją z [...] marca 2012 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, po rozpatrzeniu ww. odwołania, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.), utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, iż bezspornym jest, że nieużytkowana, zaniedbana i nieremontowana konstrukcja kładki szpeci okolicę i zagraża bezpieczeństwu ruchu kolejowego, ze względu na jej generalnie zły stan techniczny. Wskazał tez, że kierując się wnioskiem wypływającym ze złożonej do akt oceny technicznej z 9 sierpnia 2011 r. oraz mając na uwadze ustalenia poczynione w trakcie czynności kontrolnych, z których to wynikało, że nie przystąpiono do jakichkolwiek robót rozbiórkowych kładki, za zasadne uznał orzeczenie o rozbiórce tego obiektu w trybie awaryjnym. Podał jednocześnie, iż w odwołaniu nie podniesiono zarzutów w tym zakresie.

I dalej, zauważył, że podmiotem, na który obowiązek rozbiórki w oparciu o art. 67 Prawa budowlanego może być nałożony, jest właściciel obiektu lub jego zarządca. Powołał następnie przepisy art. 34 ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe" i przyjął za prawidłowe ustalenia faktyczne poczynione przez organ I instancji, co do stanu prawnego działki, na której usytuowana jest sporna kładka. Stwierdził w konsekwencji, że kwestionowana decyzja organu wojewódzkiego prawidłowo określa podmiot odpowiedzialny za jej wykonanie, tj. właściciela kładki dla pieszych.

Na koniec organ odwoławczy wyjaśnił, iż osoba, która podpisała decyzję I instancji była do tego umocowana. Wskazał, że do akt włączono uwierzytelnione kopie upoważnień z 2 stycznia 2012 r. i 27 stycznia 2012 r. odpowiednio dla zastępcy Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] i Naczelnika Wydziału Inspekcji WINB w [...]. Upoważnienie dla tego ostatniego stanowiło umocowanie do zastępowania zastępcy WINB w [...] w sprawach wynikających z Regulaminu (w tym do wydawania decyzji – zgodnie z § 16 ust. 1 pkt 11 lit. d w zw. z § 11 ust. 3 pkt 2).

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] marca 2012 r. strona skarżąca – [...] S.A. w [...][...] w [...] wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej. W uzasadnieniu skargi podtrzymała stanowisko zaprezentowane w odwołaniu od decyzji organu wojewódzkiego. Zarzuciła ponownie nieuwzględnienie wszystkich okoliczności sprawy i nie wyjaśnienie w konsekwencji, czy Spółka [...] S.A. jest stroną postępowania i użytkownikiem nieruchomości, skoro filary kładki posadowione są z jednej strony na działce stanowiącej własność Skarbu Państwa, a z drugiej – na gruncie stanowiącym własność innego podmiotu – Spółki [...]. W tej niewyjaśnionej kwestii, dotyczącej strony podmiotowej sprawy, strona skarżąca wskazała również, że linia kolejowa, nad którą znajduje się kładka została oddana w zarząd [...][...] S.A. oraz, że kładka nie jest przeznaczona do obsługi przewozu towaru i osób, jest posadowiona poza obiektami kolejowymi, natomiast zarządzanie infrastrukturą kolejową z mocy art. 15 ustawy o komercjalizacji (...) zostało powierzone ww. Spółce [...][...]. W uzasadnieniu skargi, w kontekście powyższego, skarżąca dodała, że kładka znajduje się nad torami kolejowymi i na jej rozbiórkę wymagana jest zgoda zarządzającej infrastrukturą kolejową Spółki [...][...] w [...]. Podobnie jak w odwołaniu strona skarżąca podniosła, iż na mocy przepisów ww. ustawy, ustawodawca wyłączył [...] S.A. od zarządzania infrastruktura kolejową, czego zdają się nie dostrzegać organy nadzoru budowlanego w niniejszej sprawie.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie, podtrzymują stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd w pełni podzielił zarzuty w niej podniesione i argumentację strony skarżącej. W konsekwencji Sąd za konieczne uznał wyeliminowanie z obrotu prawnego nie tylko zaskarżonego orzeczenia, ale również orzeczenia zapadłego w sprawie w I instancji. Zastrzeżenia Sądu dotyczą bowiem określenia w obu decyzjach -zapadłych w sprawie- podmiotu zobowiązanego do wykonania nałożonego obowiązku oraz zakresu tego obowiązku.

Przed rozwinięciem powyższego przypomnieć należy, iż Sąd kontrolował w niniejszej sprawie decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] marca 2012 r., utrzymującą w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] lutego 2012 r. Nr [...], nakazującą stronie skarżącej rozbiórkę części kładki dla pieszych, tj. części usytuowanej na działce nr [...] obręb [...] przy ul. [...] w [...].

-Postępowanie w niniejszej sprawie zostało wszczęte przez organ wojewódzki z urzędu i dotyczyło, jak wskazano w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania z [...] lutego 2011 r., złego stanu technicznego kładki dla pieszych zlokalizowanej nad torami linii kolejowej nr [...], na działkach o nr [...] i [...] w [...], przy ul. [...]. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie bezspornie wskazuje na zły stan techniczny przedmiotowego obiektu, wykonanego (jak ustalono) w latach 60 ubiegłego wieku. Zarówno raport z przeglądu rocznego wykonany [...] lutego 2011 r., jak i ocena techniczna z 9 sierpnia 2011 r. potwierdzają wcześniejsze ustalenia poczynione w sprawie -w trakcie czynności kontrolnych- przez organ I instancji, a mianowicie wskazują, iż obecny stan obiektu nie pozwala na jego użytkowanie, stanowi zagrożenie bezpieczeństwa dla ruchu kolejowego, nie nadaje się do dalszej eksploatacji. W ww. ocenie technicznej, rzeczoznawca budowlany (a więc osoba o odpowiednim przygotowaniu zawodowym) zwrócił uwagę na nieodwracalne skorodowanie bardzo wielu elementów stalowej konstrukcji kładki, jak i niepokojące pęknięcia stalowych podpór w obrębie fundamentów. W konsekwencji wskazał na znikomą wartość użytkową obiektu, a podsumowując stwierdził, że "jedynym słusznym wnioskiem wypływającym z przeprowadzonej oceny stanu technicznego przedmiotowej kładki jest wniosek o konieczności wykonania rozbiórki kładki w możliwie szybkim terminie". Dostrzec przy tym trzeba, iż (jak wynika z akt) sporna kładka, po czynnościach kontrolnych mających miejsce 19 stycznia 2011 r., została zamknięta dla użytkowników, jednak w ww. ocenie technicznej zwrócono uwagę, że postępująca dewastacja tego obiektu stanowi nadal zagrożenie, zwłaszcza dla czynnej linii kolejowej przebiegającej pod kładką. Jednocześnie wymaga zauważenia, że Spółka [...] traktowana przez organy w sprawie jako właściciel kładki odmówiła jej remontu, a także rozbiórki. Zatem, stwierdzić trzeba, iż w świetle okoliczności sprawy dotyczących stanu technicznego kładki, za prawidłowe należało uznać zastosowanie art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego. Przypomnieć należy, iż w myśl tego przepisu, jeżeli nieużytkowany lub niewykończony obiekt budowlany nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia, właściwy organ wydaje decyzję nakazującą właścicielowi lub zarządcy rozbiórkę tego obiektu i uporządkowanie terenu oraz określającą terminy przystąpienia do tych robót i ich zakończenia. Zdaniem Sądu, przesłanki wynikające z tej normy prawnej w niniejszej sprawie zaistniały, a okoliczności sprawy uzasadniały wydanie w oparciu o ten przepis orzeczenia o rozbiórce obiektu i to bez zbędnej zwłoki (z uwagi na istniejący stan zagrożenia). Sporna kładka, jak ustalono, od stycznia 2011 r. została zamknięta dla pieszych, a jej nieprawidłowy stan techniczny -stwarzający bezpośrednie zagrożenie dla otoczenia, zwłaszcza ruchu kolejowego- nie nadawał się do usunięcia. W powyżej przedstawionym zakresie, Sąd nie stwierdził wadliwego działania organów obu instancji w sprawie. Zdaniem Sądu, sprawa została zasadnie wszczęta, nadto - prowadzona była we właściwym trybie wynikającym z Prawa budowlanego. W omówionej kwestii skarga nie formułuje żadnych zarzutów, a Sąd nieprawidłowości z urzędu w tej kwestii nie dostrzega.

-Spór w sprawie dotyczy natomiast określenia podmiotu zobowiązanego do wykonania obowiązku orzeczonego w oparciu o ww. przepis prawa materialnego. W tym też zakresie Sąd zgadza się ze stroną skarżącą co do tego, iż sprawa nie została w sposób należyty, wszechstronny (z uwzględnieniem wszystkich istotnych okoliczności) wyjaśniona. Wadliwe działanie organów skutkowało w efekcie wadliwym skierowaniem decyzji -nakazującej rozbiórkę części kładki- do [...] S.A. w [...][...] w [...] jako do właściciela obiektu. Zdaniem Sądu, organ nie tylko nie wyjaśnił bowiem dostatecznie sprawy, ale także nie wziął pod uwagę celu jakiemu służy zastosowany przepis prawa materialnego, jak i nie uwzględnił regulacji szczególnych, którymi z uwagi na przedmiot sprawy należało się w tym przypadku kierować określając adresata obowiązku.

Dokonując takiej oceny Sąd miał na uwadze, iż przepis art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego znajduje się w rozdziale 6 ustawy – Prawo budowlane odnoszącym się do obowiązków związanych z obiektem budowlanym (jego utrzymaniem), którego przepisy wskazują wprost na podmiot zobowiązany – właściciela lub zarządcę obiektu. Sąd miał też na względzie, że również sam przepis art. 67 ust. 1 określa przesłankę podmiotową wskazując, iż adresatem obowiązku ma być właściciel lub zarządca obiektu. Na powyższe wskazano także w decyzjach wydanych w sprawie. Sąd nie podziela jednak poglądu wyrażonego w tych orzeczeniach, aby wskazany przepis określał opcjonalnie podmiot odpowiedzialny, a organ mógł dowolnie kierować obowiązek albo do właściciela albo do zarządcy obiektu. W ocenie Sądu, kierując się celem jakiemu służy przepis art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego (a zgodnie z literaturą przedmiotu winien on być stosowany zwłaszcza w takich sytuacjach, gdy obiekt stwarza bezpośrednie zagrożenie, którego nie można zlikwidować), adresatem decyzji wydanej na tej podstawie powinien być ten z wymienionych podmiotów, który utrzymuje, użytkuje, czyli faktycznie włada obiektem budowlanym. Określenie adresata obowiązku i dokonanie jego wyboru spośród tych określonych w ww. normie prawnej, winno więc nastąpić w sposób zapewniający szybkie wykonanie obowiązku, co w niniejszej sprawie (z uwagi na stan techniczny kładki) było szczególnie istotne. Przy czym, wskazać trzeba, iż z ww. unormowania wynika ogólna regulacja prawna. W niniejszej sprawie, z uwagi na jej przedmiot -dotyczący kładki dla pieszych nad torami kolejowymi- stosując ten przepis i określając adresata należało uwzględnić także przepisy szczególne – wynikające z ustawy z 8 września 2000 r. o komercjalizacji (...). W oparciu o te regulacje prawne należało ustalić nie tyle właściciela kładki dla pieszych, co podmiot, w którego władaniu kładka ta pozostaje.

Organy orzekające w sprawie nie tylko nie wzięły pod uwagę wszystkich przepisów prawa istotnych dla ustalenia w sposób prawidłowy adresata obowiązku, ale także na podstawie niepełnego materiału dowodowego i błędnej jego oceny przyjęły, iż właścicielem kładki jest [...] S.A. w [...][...] w [...]. Powyższe, organy wywiodły z zapisów księgi wieczystej dotyczącej działki nr [...] oraz przepisów art. 34 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji (...). Zauważyć w tym miejscu należy, iż powołana przez organy w sprawie księga wieczysta wskazuje, iż właścicielem działki [...] jest Skarb Państwa. Nie wynika z niej, aby grunt ten znajdował się w użytkowaniu wieczystym Spółki [...] (na mocy art. 34 ust. 1 ww. ustawy). Z akt sprawy nie wynika nadto, aby nabycie praw, o których mowa w art. 34 ust. 1 i 3 ww. ustawy, w stosunku do działki nr [...] potwierdził właściwy wojewoda, stosownie do art. 35. Zauważyć przy tym należy, iż w aktach sprawy znajduje się pismo Urzędu Miasta [...] z [...] grudnia 2011 r. skierowane do skarżącej Spółki, a związane z niniejszą sprawą i działką nr [...], z którego to wynika, iż Wydział Mienia i Nadzoru Właścicielskiego Urzędu Miasta [...] wyraża zgodę na rozbiórkę kładki w trybie awaryjnym, celem złożenia oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W piśmie tym wskazano również, iż inwestor zobowiązany jest ustalić warunki dotyczące korzystania z nieruchomości dla wykonania prac rozbiórkowych w drodze odrębnej umowy zgodnie z odpłatnością określoną Zarządzeniem Prezydenta Miasta [...]. Wskazane pismo zostało pominięte w sprawie tak przez organ I instancji, jak i przez organ odwoławczy, a zdaniem Sądu słusznie zostało przywołane przez stronę skarżącą, bo niewątpliwie wskazuje na to, iż stan prawny dotyczący działki nr [...] i obiektu zlokalizowanego na nim w pewnej części, nie przedstawiają się tak, jak przyjęto w obu instancjach. Reasumując, materiał dowodowy zgormadzony w sprawie nie pozwala stwierdzić w sposób kategoryczny (jak to uczyniły organy), że kładka stanowi własność strony skarżącej. Sam fakt, iż znajduje się ona częściowo na działce nr [...], stanowiącej na mocy decyzji nr 45 Ministra Infrastruktury z dnia 17 grudnia 2009 r. (Dz. Urz. MI Nr 14, poz. 51 ze zm.) tereny zamknięte, kwestii własnościowej nie przesądza. Nie stanowi o tym także przepis art. 34 ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy z dnia 8 września 2000 r. Przypomnieć w tym miejscu trzeba, iż zgodnie z ust. 1 tego artykułu grunty będące własnością Skarbu Państwa, znajdujące się w dniu 5 grudnia 1990 r. w posiadaniu [...], co do których [...] nie legitymowało się dokumentami o przekazaniu mu tych gruntów w formie prawem przewidzianej i nie legitymuje się nimi do dnia wykreślenia z rejestru przedsiębiorstw państwowych, stają się z dniem wejścia w życie ustawy, z mocy prawa, przedmiotem użytkowania wieczystego [...]. W myśl zaś ust. 3 cyt. art., budynki, inne urządzenia i lokale znajdujące się na gruntach, o których mowa w ust. 1, stają się z mocy prawa, nieodpłatnie, własnością [...]. Przytaczając te regulacje prawne organy nie dostrzegły zapisów art. 35 omawianej ustawy, w myśl których nabycie praw, o których mowa w art. 34 ust. 1 i ust. 3, potwierdza wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, po złożeniu wniosku przez [...] lub [...] SA, a ostateczna decyzja stwierdzająca nabycie praw, o których mowa w art. 34 ust. 1 i ust. 3, stanowi podstawę do dokonania wpisów do ksiąg wieczystych oraz ewidencji gruntów i budynków. Akta sprawy nie wskazują na to, aby taka decyzja obejmująca sporny obiekt została wydana, a znajdujący się w aktach wyciąg z księgi wieczystej nie zawiera stwierdzeń prawa własności na rzecz [...] S.A.

Z przedstawionych powodów Sąd podziela zasadniczy zarzut skargi dotyczący braku dostatecznego wyjaśnienia sprawy w kwestii dotyczącej strony podmiotowej. Organy orzekające nie tylko błędnie oceniły zgromadzone dowody mające wskazywać, iż właścicielem kładki jest strona skarżąca, ale także dokonując ustaleń w tym zakresie oparły się na wyrywkowych przepisach ustawy o komercjalizacji (...), ważnej w sprawie z tego względu, iż sporny obiekt znajduje się nad czynną linią kolejową i na działce mającej status obszaru kolejowego w rozumieniu art. 4 pkt 8 ustawy o transporcie kolejowym. Nie wzięły pod uwagę nie tylko cyt. powyżej art. 35, ale także zapisów art. 15 tej ustawy. Zupełnie w efekcie nie rozważyły, czy sporna kładka nie znajduje się we władaniu zarządcy kolei – Spółki [...], utworzonej do zarządzania liniami kolejowymi i pozostałą infrastrukturą kolejową, z wyłączeniem przewidzianym w art. 15 ust. 4a, które to jednak nie mogło mieć znaczenia w niniejszej sprawie.

Wyjaśnić bowiem należy, iż stosownie do treści art. 15 ust. 4a, [...] S.A. zarządza liniami kolejowymi oraz pozostałą infrastrukturą kolejową, określoną w przepisach ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, z wyłączeniem budynków i budowli przeznaczonych do obsługi przewozu osób i rzeczy wraz z zajętymi pod nie gruntami. Przy czym, wyłączenie w tym przepisie przewidziane obejmuje obiekty inne niż wymienione w definicji linii kolejowych zawartej w art. 4 pkt 2 ustawy o transporcie kolejowym. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 4a, nie obejmuje bowiem budowli położonych na gruntach wchodzących w skład linii kolejowych i tym samym nie dotyczy m. in. budowli służących przejściu osób nad linią kolejową (art. 15 ust. 4b). W konsekwencji stwierdzić trzeba, iż zarząd powyższy obejmuje obowiązek utrzymywania w należytym stanie przedmiotu objętego treścią zaskarżonej decyzji. Jest to obiekt kolejowy – budowla nie tylko nie podlegająca wyłączeniu z zarządu i pozostawieniu przy [...] S.A. wg treści art. 15 ust. 4a ustawy o komercjalizacji (...) (bowiem budowla ta nie jest przeznaczona do obsługi przewozu osób i rzeczy wraz z zajętym pod nią gruntem, służy tylko przejściu publicznemu nad linią kolejową), ale także dodatkowo położona jest na gruncie wchodzącym w skład linii kolejowej (v. art. 4 pkt 1, 2 i 8 ustawy o transporcie kolejowym). W tych warunkach, zdaniem Sądu, stan własności obiektu budowlanego nie przesądza o podmiocie zobowiązanym do jego utrzymania. W przypadku obiektu kolejowego - budowli kolejowej będącej przedmiotem sprawy, podmiot odpowiedzialny za utrzymanie został jednoznacznie wskazany w ww. przepisie prawa rangi ustawy. Przedsiębiorstwo [...] S.A., z chwilą wpisu do rejestru handlowego, z mocy prawa wstąpiło w prawa i obowiązki [...] S.A. w zakresie zarządzania liniami kolejowymi (art. 15). Zarządzanie to dodatkowo po nowelizacji ustawy o komercjalizacji i restrukturyzacji objęło też pozostałą infrastrukturę kolejową. Wejście w prawa i obowiązki [...] S.A. przez [...] S.A. nie zostało uzależnione od wydania obiektów gruntów czy też przeniesienia prawa własności lub prawa wieczystego użytkowania gruntu mimo, że wymieniona ustawa w art. 17 docelowo przewiduje przeniesienie tych praw na rzecz [...] S.A. w ramach wkładów do Spółki i zobowiązuje [...] S.A. do uregulowania stanu prawnego nieruchomości, tam gdzie ten stan nie był uregulowany, a następnie wniesienie ich do [...] S.A. Powyższe nie zostało w sprawie zupełnie uwzględnione, choć strona skarżąca w toku postępowania, w tym w odwołaniu ww. kwestie podnosiła.

-Niezależnie od powyższego, skarga zasługiwała na uwzględnienie również w tym zakresie, w jakim wskazywała na wadliwe sformułowanie sentencji orzeczenia poprzez objęcie nakazem rozbiórki tylko części przedmiotowej w sprawie kładki, tj. tej części, która zlokalizowana została na działce nr [...].

W tej kwestii wskazać trzeba, iż postępowanie uruchomione w sprawie z urzędu w pierwszej jego fazie dotyczyło całości kładki i prowadzone było przez organ nadzoru budowlanego stopnia wojewódzkiego. Sytuację zmieniło postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] maja 2011 r. Nr [...], którym to organ uchylił postanowienie organu wojewódzkiego o nałożeniu obowiązku dostarczenia oceny technicznej i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, wskazując w uzasadnieniu, że skoro obiekt znajduje się tylko w części na terenie działki nr [...] stanowiącej obszar kolejowy i jednocześnie zaliczonej do terenów zamkniętych, to tylko w tej części na mocy art. 83 ust. 3 w zw. z art. 82 ust. 3 i 4 właściwym jest organ wojewódzki. W pozostałym zakresie sprawa winna być prowadzona przez organ powiatowy. Powyższe orzeczenie Głównego Inspektora spowodowało, iż sprawa kładki dla pieszych została podzielona pomiędzy dwa organy nadzoru budowlanego, a to z kolei doprowadziło do wydania decyzji nakazującej rozbiórkę tylko części kładki dla pieszych, tj. tej zlokalizowanej na działce nr [...]. Wydając takie orzeczenie, choć zgodne z właściwością, organ nadzoru budowlanego stopnia wojewódzkiego w ogóle nie rozważył, czy od strony technicznej taka rozbiórka jest możliwa i wykonalna. Oba organy orzekające w sprawie w obu instancjach nie wyjaśniły tego problemu, czym zdaniem Sądu dopuściły się istotnego naruszenia przepisów Kodeksu postępowania regulujących postępowanie dowodowe. Objęcie obowiązkiem tylko części kładki mogło bowiem w rezultacie oznaczać trwałą niewykonalność decyzji. W tym miejscu Sąd dostrzega jednak, iż na rozprawie w dniu 8 października 2012 r. pełnomocnik strony skarżącej oświadczył, że przedmiotowa kładka została w całości (a nie w części - jak nakazano) rozebrana, a organ powiatowy decyzją z [...] czerwca 2012 r. umorzył postępowanie. To tylko -zdaniem Sądu- potwierdza, iż obowiązek został sformułowany bez ustalenia technicznych możliwości jego wykonania, co w innych okolicznościach mogło wydłużyć usunięcie istniejącego bezpośredniego zagrożenia dla ruchu kolejowego. Zdaniem Sądu, powyższe pokazuje także, iż w sprawie należało prowadzić jedno postępowanie dotyczące całego obiektu budowlanego, a skoro obiekt ten znajdował się na terenie dwóch działek, przy czym tylko jedna z nich z uwagi na swój status uzasadniała działanie organu wojewódzkiego, to sprawę winien prowadzić ten organ jako organ wyższego stopnia (spośród tych właściwych w sprawie), a więc [...] WINB. Podzielenie sprawy mogło niepotrzebnie tylko wydłużyć postępowanie i doprowadzić -co istotne- do wydania decyzji dotkniętej wadą nieważności (v. art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a.).

-Konkludując, zdaniem Sądu, tak zaskarżona jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji wydane zostały z naruszeniem przepisów procesowych – art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. z uwagi na brak wyczerpującego postępowania dowodowego w kwestii dotyczącej strony podmiotowej sprawy, błędną ocenę zgromadzonych w tej kwestii dowodów i pominiecie tych z nich, które były dla skarżącej Spółki istotne. Wskazane przepisy naruszono w sprawie także z tego względu, iż nie zbadano, czy w okolicznościach sprawy nakaz rozbiórki części kładki jest w ogóle -pod względem technicznym- wykonalny. W sprawie, zdaniem Sądu, naruszono także przepisy prawa materialnego, tj. art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego poprzez błędne określenie podmiotu zobowiązanego do wykonania obowiązku i art. 15 ust. 2, 4a i 4b ustawy o komercjalizacji (...) poprzez jego nieuwzględnienie przy stosowaniu tego pierwszego.

Z tych też przyczyn, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c, art. 200 i art. 152 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało orzec jak w sentencji.