VII SA/Wa 1506/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] (dalej: SKO w [...]), działając na podstawie art. 1 i 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tj. Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856 ze zm.) oraz art. 127 § 2 w związku z art. 17 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeksu postępowania administracyjnego - tj. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. (dalej: kpa), po rozpoznaniu odwołania Prokuratora Prokuratury Okręgowej w [...] od decyzji Starosty [...] z dnia [...] marca 2012 roku, [...] w sprawie skierowania M. Z. na badania lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem kategorii A, B, D, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 136 kpa w zw. z art. 122 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 roku, Nr 108 poz. 908 z późn. zm.), w zw. z § 2 ust. 5 i 9 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 2, poz. 15) utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Z akt sprawy wynika, że pismem z dnia 27 września 2011 r. Prokurator Prokuratury Okręgowej w [...] wniósł do Starosty [...] o wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie skierowania na badania lekarskie M. Z. w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami i zawiadomienie Prokuratora Okręgowego w [...] w terminie 30 dni o sposobie załatwienia tego wniosku.

W uzasadnieniu tego wniosku wskazano, że Prokuratura Okręgowa w [...] uczestniczyła w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w [...] (sygn. akt [...]) o ubezwłasnowolnienie M. Z. u którego rozpoznano uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego określane jako stan wegetatywny.

Decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. Nr [...] Starosta [...] skierował M. Z. na badania lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami kategorii A, B, D.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł Prokurator Prokuratury Okręgowej zarzucając jej rażące naruszenie art. 34 § 1 kpa oraz art. 7, 8 i 77 § 1 kpa wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie do ponownego rozpoznania na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa.

Po rozpatrzeniu ww. odwołania SKO w [...] decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] na podstawie art. 138 § 2 kpa uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Decyzją z dnia [...] marca 2012 r. Starosta [...] skierował M. Z. na badania lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami kategorii A, B, D. Organ I instancji podał w uzasadnieniu, że otrzymał informacje o zastrzeżenia co do stanu zdrowia M. Z., mogące powodować niezdolność do prowadzenia pojazdu.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł Prokurator Okręgowy w [...], który wskazał na rażące naruszenie przez organ I instancji prawa procesowego tj. art. 107 § 1 kpa poprzez odstąpienie od uzasadnienia wydanego rozstrzygnięcia. W ocenie Prokuratora odstąpienie przez organ I instancji od uzasadnienia decyzji było bezzasadne i nie zostało w sposób właściwy udokumentowane, zatem uznać należy, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa albowiem wywołała ona skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności.

SKO w [...] po rozpatrzeniu odwołania wskazało, że z art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy -Prawo o ruchu drogowym wynika, iż badaniu lekarskiemu podlega osoba fizyczna w przypadku nasuwającym zastrzeżenia, co do stanu zdrowia. W myśl zaś § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami starosta może skierować na badania lekarskie osobę, co, do której powziął wiarygodną informację o zastrzeżeniach w stanie zdrowia tej osoby, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów. Wobec tego organ I instancji uznał, że podstawą do wydania decyzji jest wiarygodna informacja o zastrzeżeniach, co do stanu zdrowia. Zdaniem organu odwoławczego, pozostawanie M. Z. w śpiączce mózgowej jest wiarygodną informacją o zastrzeżeniach, co do stanu zdrowia, które mogą powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów. Ponadto szczegółową regulację trybu wydawania orzeczeń lekarskich stwierdzających istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami zawiera powołane wyżej rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami. Stosownie do § 9 ust. 1 rozporządzenia badania lekarskie osób wymienionych w art. 122 ust. 1 pkt 2-5 ustawy Prawo o ruchu drogowym przeprowadza się w wojewódzkich ośrodkach medycyny pracy. Osobie badanej w terminie 14 dni od dnia otrzymania orzeczenia przysługuje prawo wniesienia odwołania do podmiotu odwoławczego. W związku z powyższym w niniejszej sprawie organ nie miał obowiązku ustalenia, czy u M. Z. istnieją przeciwwskazania do prowadzenia pojazdu, a jedynie, czy istnieją takie zastrzeżenia, co do jego stanu zdrowia, które wymagają przeprowadzenia badań mających na celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Organ podkreślił również, że stan zdrowia kierującego pojazdem mechanicznym jest istotny nie tylko dla jego własnego bezpieczeństwa, ale również dla bezpieczeństwa innych uczestników ruchu drogowego. Dlatego też w sytuacji, o jakiej mowa między innymi w art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, organ nie tylko ma prawo, ale wręcz obowiązek skierowania kierującego pojazdem na badania. Ponadto zaskarżone orzeczenia daje osobie skierowanej na badania możliwość wykazania przy pomocy wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy, czy wątpliwości, co do stanu jej zdrowia, jakie się pojawiły w związku z wnioskiem jego pracodawcy mają faktyczne uzasadnienie.

SKO podkreśliło, że skierowanie kierowcy na badania lekarskie, na podstawie decyzji wydanej w trybie powołanego wyżej przepisu, ma charakter zapobiegawczy a nie sankcyjny. Celem takiego badania jest ustalenie przez uprawnionego lekarza czy po stronie kierowcy występują zdrowotne przeszkody do prowadzenia pojazdu, czy jego stan psychofizyczny gwarantuje prowadzenie pojazdu bez stwarzania zagrożeń w ruchu drogowym. Jednocześnie powyższa decyzja w żaden sposób nie przesądza o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, której następuje w odrębnym trybie w oparciu o inną podstawę prawną.

Zdaniem SKO w [...] pomimo lakonicznego uzasadnienia zapadłej decyzji, odpowiada ona prawu, mając na uwadze stan zdrowia M. Z. (śpiączka mózgowa). Organ odwoławczy podniósł także, że organ I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, w aktach sprawy znajduje się opinia sądowo psychiatryczno - psychologiczna, z której jednoznacznie wynika, iż istnieją wiarygodne zastrzeżenia co do stanu zdrowia M. Z..

Na powyższą decyzję SKO w [...] z dnia [...]kwietnia 2012 r., nr [...]skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł Prokurator Prokuratury Okręgowej w [...], który zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 107 § 1 kpa oraz art. 7 kpa, 8 kpa, 9 kpa, 11 kpa poprzez wydanie orzeczenia utrzymującego w mocy decyzję organu I instancji, bez szczegółowego uzasadnienia faktycznego i prawnego oraz wydanie rozstrzygnięcia, bez uwzględnienia interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, w sposób naruszający pogłębienie zaufania do organów Państwa, świadomości i kultury prawnej obywateli, oraz z pominięciem wyjaśnienia zasadności przesłanek jakimi kierował się organ, które to uchybienia miały istotny wpływ na wynik sprawy co w konsekwencji spowodowało, że decyzja zapadła z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 kpa. Z tego powodu wniósł o stwierdzenie nieważności w całości decyzji organów I i II instancji.

Na wstępie skarżący wyjaśnił powody złożenia skargi w sytuacji, kiedy jego wniosek został uwzględniony przez Starostę [...]. Odnosząc się do tej kwestii skarżący powołał się na art. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985r. ustawy o prokuraturze (Dz. U. z 2008r. nr 7 poz. 39), zgodnie z którym zadaniem prokuratury jest strzeżenie praworządności, zaś art. 3 tej ustawy stanowi, że zadania te Prokurator Generalny i podlegli mu prokuratorzy wykonują między innymi przez podejmowanie środków przewidzianych prawem, zmierzających do prawidłowego i jednolitego stosowania prawa w postępowaniu sadowym, administracyjnym i podejmowaniu innych czynności określonych w ustawach. W ocenie skarżącego wątpliwości jako powziął co do stanu zdrowia M. Z. w związku z innym postępowaniem w jakich brał udział, nie zwalniają prokuratora od obowiązku czuwania nad prawidłowym przebiegiem postępowania administracyjnego i zapadłym rozstrzygnięciem. Dlatego pomimo, że organ administracji podzielił wątpliwości prokuratora co do stanu zdrowia uczestnika, to decyzja organu I zapadła z rażącym naruszeniem art. 107 § 3 kpa, a decyzja organu II instancji zapadła z rażącą obrazą wskazanych w zarzucie przepisów postępowania administracyjnego, których ilość i stopień naruszenia powoduje, iż uznać należy, że obie decyzje zapadła z rażącym naruszeniem prawa o którym mowa w art. 156 § 1 pkt. 2 kpa.

Odnosząc się do meritum sprawy skarżący zwrócił uwagę na konieczność spełniania przez decyzję administracyjną wymogów, o których mowa w art. 107 § 3 kpa wskazując, że w niniejszej sprawie organ odwoławczy bardzo lakonicznie odniósł się do zarzutów prokuratora zawartych w odwołaniu. Skarżący zarzucił niewyjaśnienie przez organ odwoławczy podstawy do skierowania M. Z. na badania. Z uzasadnienia decyzji SKO nie wynika bowiem, aby w tej sprawie Starosta [...] był informowany przez organy orzekające o niepełnosprawności o potrzebie skierowania M. Z. na badania. Skarżący podkreślił, że w części dyspozytywnej decyzji organu I instancji znajduje się tabela zawierająca rubryki, w których występują zapisy stanowiące w istocie ogólnikowe powielenie art. 122 ust. 1 pkt. 1-5 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ocenie skarżącego umieszczenie znaku "X" w wypadku decyzji dotyczącej M. Z. jako podstawę skierowania na badania powoduje w istocie, że orzeczenie Starosty [...] z dnia [...] marca 2012r. nie zawiera uzasadnienia.

Skarżący podniósł także, że obowiązek sporządzenia uzasadnienia wiąże się z wyrażoną w art. 11 kpa zasadą przekonywania, która zobowiązuje organy administracji publicznej do dołożenia szczególnej staranności. Odstąpienie przez Starostę [...] od uzasadnienia decyzji było zatem bezzasadne i nie zostało w sposób właściwy udokumentowane. W rezultacie uznał, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa albowiem wywołała ona skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności, bowiem strona została pozbawiona prawa do obrony, co powoduje, że utrzymanie jej w mocy nie było możliwe. Powyższe uchybienie w niniejszej sprawie nie mogło być także konwalidowanie przez organ II instancji w ramach postępowania odwoławczego.

SKO w [...] w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie i podtrzymało swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Stosownie natomiast do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. –Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -Dz. U. z 2012 r. poz. 270 (dalej: ppsa) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Biorąc pod uwagę powyższe kryteria Sąd uznał, że skarga nie zasługiwała na uwzględnienie albowiem zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.

Stosownie do treści art. 122 ust. 1 pkt 4 Prawa o ruchu drogowym badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem podlega kierujący pojazdem skierowany decyzją starosty w przypadkach nasuwających zastrzeżenia co do stanu jego zdrowia. Przepis ten został doprecyzowany w ww. rozporządzeniu Ministra Zdrowia, wydanym w oparciu o delegację ustawową zawartą w art. 123 Prawa o ruchu drogowym. Zgodnie z § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 2, poz. 15) starosta może również skierować na badanie lekarskie osobę, co do której powziął wiarygodną informację o zastrzeżeniach w stanie zdrowia tej osoby, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów.

Z przytoczonych regulacji prawnych wynika, że jedyną przesłanką skierowania kierowcy na badanie lekarskie jest powzięcie przez właściwy organ wiarygodnej informacji o zastrzeżeniach w stanie jej zdrowia. Przy czym, to dopiero badanie lekarskie ma przesądzić, czy dana osoba może kierować pojazdem czy też istnieją ku temu przeciwwskazania, a to oznacza, że starosta nie ma obowiązku prowadzić postępowania dowodowego w takim zakresie, tj. szerszym niż to wynika z ww. przepisów. W oparciu o wskazane regulacje prawne, starosta ma jednak obowiązek zareagować decyzją gdy wystąpi przypadek nasuwający zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierującego pojazdem. Uzyskanie takiej informacji obliguje właściwy organ do wydania orzeczenia o skierowaniu na badania, ale rozstrzygnięcie to w żaden sposób nie przesądza o uprawnieniach do kierowania pojazdami. W tym miejscu należy zauważyć, iż w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) wielokrotnie wskazywano, że podstawę wydania decyzji o skierowaniu na badania mogą stanowić tylko te przesłanki, które z dużą dozą prawdopodobieństwa wskazują na zmniejszenie się sprawności kierującego pojazdem. W tym kontekście NSA podnosił też, że niedomagania zdrowotne kierowcy są ważnym czynnikiem wpływającym na bezpieczeństwo tak kierowcy, jak i innych użytkowników dróg. Zagrożenie, o którym mowa może być wywołane niezdolnością kierowcy do prowadzenia pojazdu spowodowaną brakami fizycznymi lub umysłowymi, mającymi postać jednostek chorobowych, jak i cechami charakteru dyskwalifikującymi go jako kierowcę (tak NSA m.in. w wyroku z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. akt I OSK 167/10). NSA podkreślił również, że z punktu widzenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym nie jest obojętne, czy kierowca potrafi powściągnąć emocje w sytuacjach stresowych, z którymi będzie stykał się na drodze. Bez znaczenia natomiast jest, czy pojawiające się na tym tle dysfunkcje mają postać jednostki chorobowej, czy też cechy nieprawidłowej osobowości. Każda bowiem trwała niemożność emocjonalnego poradzenia sobie przez kierowcę z sytuacjami drogowymi będzie elementem dyskwalifikującym i dlatego też stan psychiczny, emocjonalny kierującego pojazdem nie jest bez znaczenia dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej prawy Sąd uznał, że w rozpoznawanej sprawie wystąpiła sytuacja uzasadniająca zastosowanie art. 122 ust. 1 pkt 4 Prawa o ruchu drogowym i § 2 pkt 5 ww. rozporządzenia w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami. Należy zaznaczyć, że postępowanie zostało wszczęte na skutek wniosku

Należy przede wszystkim podkreślić, że podstawą skierowania M. Z. na badania lekarskie był wniosek Prokuratora Prokuratury Okręgowej w [...] o wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie skierowania na badania lekarskie M. Z. w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Wnioskodawca zażądał jednocześnie od Starosty [...] zawiadomienia Prokuratora Okręgowego w [...] w terminie 30 dni o sposobie załatwienia tego wniosku. Z uzasadnienia tego wniosku jednoznacznie wynikało, że przed Sądem Okręgowym w [...] Wydział [...] Cywilny toczyło się postępowanie o ubezwłasnowolnienie M. Z. pozostającego – ze względu na uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego w stanie wegetatywnym. Do wniosku tego załączony był odpis opinii z dnia [...] czerwca 2011 r. do powyższej sprawy o sygn. [...]. Z treści opinii wynika, że z powodu niedotlenienia, po czasowej niewydolności oddechowej i ustaniu czynności serca u M. Z. wystąpiła śpiączka mózgowa, która utrzymuje się a stan zdrowia po wypisaniu ze szpitala utrzymuje się bez zmian. Wymaga on całodobowej opieki, a wszelkie czynności związane z życiem codziennym w zakresie m. in. ubrania, spożywania posiłków, higieny osobistej wykonywane są przy pomocy żony, z uwagi na całkowity brak kontaktu z mężem, zarówno w sferze intelektualnej, werbalnej jak i ruchowej (spowodowanym głęboką śpiączką). Badaniem neurologicznym stwierdzono całkowity brak kontaktu z chorym, brak reakcji na bodźce przy zachowanej przytomności, przykurcz zgięciowy wszystkich kończyn i znaiki mięśniowe. Rokowanie co do wyraźnej poprawy sprawności intelektualnej jest niepomyślne.

Zdaniem Sądu, powyższe informacje niewątpliwie nasuwały zastrzeżenia co do stanu zdrowia M.a Z.. Skoro zaś informacje te pochodziły od Prokuratora Prokuratury Okręgowej, a zatem organu zaufania publicznego, którego jednym z podstawowych zadań – jak skarżący sam zauważył – jest strzeżenie praworządności i opierały się na aktach postępowania dotyczącego ubezwłasnowolnienia M. Z. z powodu pozostawania w stanie wegetatywnymi i braku kontaktu z otoczeniem, należało uznać je za wiarygodne i całkowicie wystarczające do skierowania M. Z. na badania lekarskie. Informacje te opierały się na opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej z dnia [...] czerwca 2011 r. sporządzonej przez psychologa K. P. i specjalistę psychiatrę U. C.. Informacje, którymi dysponował organ, pochodzące z wiarygodnego źródła i opeirajace się na opinii specjalistów, dysponujących odpowiednimi uprawnieniami i wiedzą, wyraźnie wskazywały na wypełnienie dyspozycji przepisu art. 122 ust. 1 pkt 4 Prawa o ruchu drogowym, doprecyzowanego ww. przepisem rozporządzenia z dnia 7 stycznia 2004 r. Jest rzeczą oczywistą, że skoro istnieją uzasadnione wątpliwości co do tego, czy M. Z. może w ogóle samodzielnie egzystować to tym bardziej istnieją one w odniesieniu do możliwości uczestniczenia w ruchu drogowym. Należy w tym miejscu zauważyć, że tego rodzaju wątpliwości nie ma żona M. Z., która – jako ustanowiony opiekun prawny męża - w dniu 2 grudnia 2011 r. zgłosiła się do Starostwa Powiatowego w [...] informując, że jej mąż jest osobą leżącą, z zaburzeniami psychicznymi spowodowanymi śpiączką mózgową i nie jest w stanie podjąć żadnej decyzji. Jest on utrzymywany przy życiu wyłącznie dzięki opiece rodziny i nie jest możliwe, aby w obecnej chwili mógł poddać się badaniom lekarskim. Żona M. Z. dokonała jednocześnie zwrotu prawa jazdy swojego męża (vide notatka służbowa z dnia [...] grudnia 2011 r. – karta 5 akt administracyjnych).

W związku z powyższym należy uznać informacje znajdujące się w aktach za wystarczający materiał dowodowy do zastosowania trybu określonego w art. 122 ust. 1 pkt 4 Prawa o ruchu drogowym, o co wnioskował sam skarżący.

Tak dokonanej oceny nie zmieniają zarzuty podniesione w sprawie przez prokuratora.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 107 § 3 kpa należy podkreślić, że to nie organy przeprowadzają postępowanie dowodowe w celu ustalenia, czy rzeczywiście występują przeciwwskazania zdrowotne do kierowania pojazdami mechanicznymi. Organ nie ma kompetencji do ustalania wystąpienia bądź nie, przeciwwskazań z uwagi na brak wiedzy specjalistycznej, którą dysponują lekarze, natomiast w razie powzięcia wątpliwości, wskutek powiadomienia ich o tym fakcie przez inne podmioty, mają kompetencje do skierowania określonej osoby na badania, które mogą potwierdzić zasadność podejrzeń co do przeciwwskazań do kierowania pojazdami lub je wykluczyć. W pierwszej kolejności rzeczą organu jest rozważenie czy podmiot zgłaszający zastrzeżenia posiada kompetencje do oceny stanu zdrowia lub dysponuje odpowiednim materiałem dowodowym potwierdzającym stan zdrowia. Następnie organ powinien ocenić czy przekazane informacje dotyczą okoliczności mających wpływ na możliwość prowadzenia pojazdów. W przypadku ustalenia, że w stosunku do danej osoby występują wątpliwości co do możliwości prowadzenia pojazdów, organ kieruje taką osobę na badanie lekarskie, które ma potwierdzić lub wykluczyć występowanie przeciwwskazań. Podkreślić należy, że informacje udzielone organowi nie muszą potwierdzać przeciwwskazań do prowadzenia pojazdów, gdyż właściwa ocena przeciwwskazań nie należy ani do organu, ani do podmiotu udzielającego informacji, lecz do lekarza posiadającego specjalistyczną wiedzę w tym zakresie, czyli spełniającego wymagania określone m. in. w ww. rozporządzeniu w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami.

Odnosząc się wprost do zarzutu naruszenia art. 107 § 3 kpa należy zauważyć, że wprawdzie uzasadnienie decyzji organu I instancji sprowadza się do zakreślenia znaku "x" w odpowiedniej rubryce jednakże, zdaniem Sądu, wady popełnione przez organ I instancji w tym zakresie zostały konwalidowane decyzją organu odwoławczego. W zaskarżonej decyzji SKO w [...] przywołało przepisy prawa materialnego, na podstawie których orzekało, dokonało ich wykładni, wskazało na materiał dowodowy w sprawie i wyjaśniło cel i skutek wydanego rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu, w takiej sytuacji zarzut naruszenia art. 107 § 3 kpa nie mógł odnieść zamierzonego skutku. Organ II instancji, wypełniając zasadę określoną w art. 15 kpa rozpoznał sprawę administracyjną powtórnie w jej całokształcie w sposób wystarczający uzasadniając potrzebę skierowania M. Z. na badania lekarskie.

Podkreślenia wymaga, że stosownie do treści art. 145 § 1 pkt 1 lit c ppsa sąd uwzględnia skargę z powodu naruszenia innych przepisów postępowania administracyjnego wyłącznie wówczas, gdy to naruszenie ma istotny wpływ na wynik sprawy. Nie wystarczy zatem nawet stwierdzenie ewidentnego naruszenia procedury administracyjnej ale należy dodatkowo wykazać, że to uchybienie spowodowało, że organ wydał określone rozstrzygnięcie, którego treść jest nie do pogodzenia z obowiązującym porządkiem prawnym. Brak tego wpływu oznacza, ze nie istnieje uzasadniona podstawa prawna do eliminacji z obrotu prawnego aktu administracyjnego, który korzysta z przymiotu ostateczności. Dlatego nawet ewentualne wady uzasadnienia decyzji, jego lakoniczny charakter lub ewidentne braki nie przekładają się automatycznie na konieczność uchylenia tej decyzji, gdy z akt sprawy wynika, że rozstrzygnięcie organu jest prawidłowe. Typowym przykładem jest niniejsza sprawa, w której spełnienie przesłanek, polegających na istnieniu uzasadnionych zastrzeżeń w stanie zdrowia kierowcy, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów jest na tyle oczywiste, że nie wymaga nie tylko przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego ale także obszernego i wnikliwego uzasadnienia decyzji.

Tym bardziej za nieuzasadniony należy uznać wniosek skarżącego o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji ze względu na rażące naruszenie art. 107 § 3 kpa nie do pogodzenia z zasadą praworządności. Rażące naruszenie prawa powodujące eliminację decyzji w kwalifikowanym postępowaniu nadzwyczajnym nie tylko wymaga stwierdzenia naruszenia prawa ale także wykazania, że to naruszenie ma charakter oczywisty, bezsporny i wywołuje skutki społeczno ekonomiczne nie do pogodzenia z zasadą praworządności. Tego rodzaju przesłanki w niniejszej sprawie w sposób oczywisty nie wystąpiły.

Niezależnie od powyższego Sąd pragnie podkreślić, że działania procesowe prokuratora, który uzasadnił w skardze konieczność składanych wniosków procesowych i skargi do Sądu ochroną praworządności są całkowicie niezrozumiałe. Należy zaznaczyć, że postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie zostało zainicjowane właśnie przez Prokuratora Prokuratury Okręgowej w [...] i opierało się na wiarygodnych informacjach przekazanych przez tego Prokuratora Staroście [...]. W tej sytuacji, wobec oczywistości spełnienia przesłanek uzasadniających wątpliwości co do stanu zdrowia M. Z. (nie tylko w zakresie prowadzenia pojazdów mechanicznych ale w ogóle samodzielnej egzystencji) dalsze czynności podejmowane przez skarżącego należy uznać za niecelowe i nie znajdujące uzasadnienia w ewentualnych naruszeniach zasady praworządności. W obliczu zaś ewidentnie ciężkiej sytuacji zdrowotnej M. Z. i braku woli podważania ustaleń organów przez aktualnego ustanowionego przez Sąd opiekuna prawnego – M. Z. tego rodzaju czynności są pozbawione logiki procesowej.

Z tych też przyczyn, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ppsa, orzekł jak w sentencji.