III SA/Łd 736/12

Uzasadnienie

Orzeczeniem z dnia [...] r. nr [...], działając na podstawie art. 135n ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j. Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 ze zm.) Komendant Wojewódzki Policji w Ł. utrzymał w mocy orzeczenie nr [...] Komendanta Miejskiego Policji w Ł. z dnia [...] r. stwierdzające, że Specjalista Zespołu Dochodzeniowo – Śledczego Wydziału do Walki z Przestępczością Przeciwko Życiu i Zdrowiu [...] Komisariatu Policji Komendy Miejskiej Policji w Ł. podkomendant T.K. jest obwiniony o to, że w dniu [...] roku pełniąc służbę w ramach dyżuru obsługi zdarzeń na terenie [...] Komisariatu, odmówił wykonania polecenia służbowego wydanego mu przez uprawnionego przełożonego - Dyżurnego [...] Komisariatu Policji aspiranta sztabowego M.M. oraz odmówił wykonania polecenia służbowego wydanego przez pełniącego dyżur z ramienia kierownictwa aspiranta sztabowego W.O., dotyczącego wykonania czynności służbowej polegającej na zatrzymaniu A.C., jako osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa oraz sporządzenia protokołu z tej czynności, tj. o czyn z art. 132 ust. 1, 2 i 3 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji.

Jednocześnie Komendant Miejski Policji wymierzył obwinionemu karę dyscyplinarną nagany.

Od powyższego orzeczenia T.K. złożył odwołanie wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o uniewinnienie. Orzeczeniu zarzucił dowolną interpretację dowodów, skutkującą wysunięciem niewłaściwych wniosków opartych o błędne ustalenia faktyczne, z naruszeniem zasad rozdziału 10 ustawy o Policji, w szczególności art. 132a, 134h i 135g ustawy, niewskazanie na jakich dowodach oparto rozstrzygnięcie, które uznano za wiarygodne a które odrzucono i dlaczego, wydanie orzeczenia jedynie w oparciu o dowody i twierdzenia obciążające obwinionego, tj. z naruszeniem art. 135g ust. 1 ustawy o Policji, zignorowanie związku przyczynowo – skutkowego zachodzącego między treścią polecenia a okolicznościami związanymi z przesłankami jego wykonania, niewzięci pod uwagę faktu, iż zatrzymanie na podstawie art. 308 § 1 k.p.k. nie może nastąpić w oderwaniu od przypadków wymienionych w art. 244 § 1 k.p.k. i powinno nastąpić zgodnie z zasadami wskazanymi w § 122 zarządzenia nr 1426 KGP z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie metodyki wykonywania czynności dochodzeniowo – śledczych przez służby policyjne wyznaczone do wykrywania przestępstw i ścigania ich sprawców, sprzeczność twierdzeń związanych z przekazaniem w toku odprawy służbowej zadania związanego z zatrzymaniem typowanych osób ze zgromadzonym materiałem dowodowym wobec tego, iż przesłuchani świadkowie zeznali, że nie przypominają sobie odprawy służbowej o jedynie fakt wydania polecenia w chwili, gdy znajdowali się w pomieszczeniu dyżurki, nieprawdziwość twierdzenia, że obwiniony najpierw odmówił wykonania polecenia zatrzymania A.C., a następnie udał się z asp. G.J. do miejsca zamieszkania A. C., gdzie przeprowadził czynność przeszukania, podczas gdy odmowa wykonania polecenia nastąpiła dopiero po powrocie obwinionego do komisariatu a ponadto nieodniesienie się w uzasadnieniu orzeczenia do stopnia zawinienia obwinionego.

W przedłożonym do sprawy stanowisku Komendant Miejski Policji w Ł. wskazał, iż w dniu [...] roku o godzinie 17.10 Policja powzięła informację o uzasadnionym podejrzeniu zaistnienia przestępstwa określonego w art. 278 § 1 kk, tj. kradzieży mienia w postaci pieniędzy o wartości 294719 zł. Zawiadomienie o przestępstwie zostało złożone przez kierownika Działu Konwojów SOLID MCG Sp. z o. o. Biuro Regionalne w Ł. Przesłanką formalną zatrzymania osób była obawa zatarcia śladów. Celem realizacji powierzonych zadań było dokonanie przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i osób w celu ujawnienia mienia pochodzącego z przestępstwa, lub którego posiadanie jest zabronione oraz zatrzymanie osób podejrzanych o kradzież. Wydane polecenie przez uprawnionych przełożonych dotyczyło czynności służbowej, której niewykonanie stanowi naruszenie dyscypliny służbowej. Jeżeli obwiniony wiedział, że wykonanie polecenia przełożonego było bezprawne, to miał obowiązek odmowy wykonania ale tylko wtedy gdy był przekonany o tym, iż polecenie jest bezprawne. W świetle zebranego materiału dowodowego ustalono, iż obwiniony miał jedynie wątpliwości, co do słuszności wydanych poleceń oraz mylnie wyobrażenia, że nie istniały żadne dowody świadczące o tym, że A.C. jest w posiadaniu brakujących pieniędzy i ma zamiar je ukryć. Zdaniem organu to do funkcjonariuszy należy obowiązek dołożenia należytej staranności w zakresie zabezpieczenia wszelkich śladów i dowodów przestępstwa przed ich utratą, a nie zakładanie z góry, że ich nie ma. Czynności podjęte przez BSW KGP w sprawie raportu złożonego przez podkom. T.K. do Komendanta Głównego Policji doprowadziły do ustalenia, iż przy zatrzymaniu A.C. nie doszło do popełnienia przestępstwa przez policjantów, którzy dokonali lub wydali polecenie zatrzymania jego osoby w dniu [...] roku. Organ wniósł o utrzymanie w mocy zaskarżonego orzeczenia.

W uzasadnieniu orzeczenia z dnia [...] r., utrzymującego w mocy orzeczenie organu I instancji Komendant Wojewódzki Policji w Ł. powołał brzmienie art. 132 ust. 1 ustawy o Policji, zgodnie z którym policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej.

Naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów - art. 132 ust. 2 ustawy o Policji.

W szczególności naruszeniem dyscypliny służbowej jest: odmowa wykonania albo niewykonanie rozkazu lub polecenia przełożonego, względnie organu uprawnionego na podstawie ustawy do wydawania poleceń policjantom, z wyłączeniem rozkazów i poleceń, o których mowa w art. 58 ust. 2.

Organ dokonał rozróżnienia odmowy wykonana polecenia od niewykonania polecenia służbowego. Wskazał, iż ocenie pod kątem odpowiedzialności dyscyplinarnej może podlegać jedynie stosownie do treścią zarzutu w przedmiotowej sprawie to zachowanie obwinionego, które miało miejsce po dowiezieniu osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa do [...] Komisariatu Policji Komendy Miejskiej Policji w Ł.

Treść zarzutu postawionego obwinionemu nie obejmuje jego działań od momentu otrzymania polecenia zatrzymania osoby podejrzanej o kradzież pieniędzy z konwoju firmy SOLID, przeszukania należących do niej pomieszczeń mieszkalnych oraz zabezpieczenia telefonów komórkowych do jej sprowadzenia do [...] KP KMP w Ł. Jeżeli zamiarem przełożonego właściwego w sprawach dyscyplinarnych była również ocena pod kątem odpowiedzialności dyscyplinarnej tej części działań obwinionego, które są związane z niezatrzymaniem podejrzanego w miejscu jego zamieszkania, winien on postawić zarzut niewykonania polecenia służbowego.

Organ wskazał, iż bezsprzecznie w dniu [...] r. asp. szt. M.M. – Dyżurny [...] KMP w Ł., po powrocie grupy realizacyjnej w składzie podkom. T.K. oraz mł. asp. G.J. i oświadczeniu T. K., iż nie sporządzi on protokołu zatrzymania podejrzanego, tłumacząc to brakiem podstaw do jego sporządzania, wydał mu ustne polecenie sporządzenia takiego protokołu. Organ podkreślił przy tym, iż sporządzenie protokołu zatrzymania jest czynnością dokumentującą fakt zatrzymania podejrzanego o popełnianie przestępstwa. Następnie po wyjściu obwinionego z pomieszczenia dyżurki, asp. szt. M.M. skontaktował się z nim telefonicznie i jeszcze raz powtórzył to polecenie. Asp. szt. M.M. poinformował o tym fakcie pełniącego dyżur z ramienia kierownictwa asp. szt. W.O. Ten po otrzymaniu informacji, iż podkom. T.K. odmówił wykonania polecenia zatrzymania i sporządzenia protokołu skontaktował się z nim telefonicznie pytając, jakie są przeszkody w zatrzymaniu podejrzanego. Obwiniony miał oświadczyć, iż nie widzi podstaw do zatrzymania i nie sporządzi protokołu zatrzymania, chyba, że otrzyma pisemne polecenie. Wobec powyższego asp. szt. W.O. powtórzył wydane polecenie ustanie i poinformował, iż polecenie to zostało wpisane w książkę pełnienia dyżuru z ramienia kierownictwa. Obwiniony stwierdził, iż jest to dla niego niewystarczające i ponownie zażądał pisemnego polecenia. W tej sytuacji asp. szt. W.O. wydał to polecenie będącemu na dyżurce asp. G.J., który je wykonał. Opisany przebieg zdarzeń znajduje potwierdzenie w wyjaśnieniach obwinionego (K10 tom l)

Organ wskazał, iż zgodnie z § 9 ust. 1 pkt. 5 zarządzenia Nr 1173 Komendanta Głównego Policji z dnia 10 listopada 2004 r. (Dz. Urz. KGP nr 21 poz. 132 z 2004 r. z późn. zm.) w sprawie organizacji służby dyżurnej w jednostkach organizacyjnych Policji, realizacja zadań dyżurnego jednostki Policji następuje między innymi poprzez: "podejmowanie decyzji i wydawanie poleceń w zakresie kompetencji określonych przez kierownika jednostki Policji oraz wynikających z odrębnych przepisów". Z karty opisu stanowiska pracy dyżurnego [...] KP KMP w Ł. (K23 tom II) wynika, iż do zadań dyżurnego należy m.in. organizowanie pracy innych funkcjonariuszy dyżurnych, a pod nieobecność kierownictwa komisariatu kierowanie pracą jednostki.

Zgodnie natomiast z pkt 9 złącznika nr 1 do decyzji nr 247/11 Komendanta Miejskiego Policji w Ł. z dnia 13 października 2011 roku w sprawie służby Kadry Kierowniczej w Komisariatach Policji podległych Komendzie Miejskiej Policji w Ł., do obowiązków pełniącego służbę (dyżur z ramienia kierownictwa) w szczególności należy nadzór nad prawidłową realizacją zadań policjantów pozostających w służbie.

Zarówno asp. szt. M.M. jako Dyżurny [...] Komisariatu Policji jak i asp. szt. W.O. jako pełniący dyżur z ramienia kierownictwa byli upoważnieni i uprawnieni do wydania takiego polecenia. Polecenie to zaś było czytelne, jasne i bezsporne. Obwiniony potwierdza w swoich wyjaśnieniach, iż otrzymał polecenie zatrzymania podejrzanego od uprawnionych przełożonych. Podkreślono jednak, iż zdarzenie to zostało opisane w książce dyżurów z ramienia kierownictwa.

Zdaniem organu o ile obwiniony mógł mieć wątpliwości, co do wykonania polecenia zatrzymania podejrzanego o popełnienie przestępstwa w czasie wykonywania czynności na miejscu działania grupy realizacyjnej, to po sprowadzeniu podejrzanego do siedziby [...] Komisariatu Policji Komendy Miejskiej Policji w Ł. i wyraźnym otrzymaniu polecenia zatrzymania podejrzanego obowiązany był je wykonać. Podkreślono, iż obwiniony nie domagał się sprecyzowania procesowych przesłanek do zatrzymania obwinionego a jedynie potwierdzenia wydania polecenia na piśmie. Powołano brzmienie art. 58 ust. 2 ustawy o Policji.

Zdaniem organu odwoławczego w analizowanej sprawie wykonanie polecenia przełożonego polegającego na zatrzymaniu procesowym osoby podejrzanej nie łączyło się wprost z popełnianiem przestępstwa przez obwinionego.

Podkreślono, iż Wydział w Ł. Zarządu IN Biura Spraw Wewnętrznych KGP prowadząc ustalenia mające na celu wyjaśnianie czy przy zatrzymaniu podejrzanego doszło do popełnienia przestępstwa z art. 189 § 1 kk lub 231 § 1 kk nie dopatrzył się zaistnienia przesłanek uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa przez policjantów, którzy dokonali lub wydali polecenie zatrzymania A.C. w dniu [...] roku. Wskazano, iż artykuł 58 ustawy o Policji nakłada na policjanta, który odmawia wykonania polecenia przełożonego, obowiązek zameldowania o tym fakcie Komendantowi Głównemu Policji z pominięciem drogi służbowej. Chociaż przepis nie określa terminu do dokonania tej czynności, meldunek ten musi jednak pozostawać w związku czasowym z czynnością, której dotyczył. W dniu 5 grudnia 2011 roku, w toku przesłuchania w charakterze obwinionego podkom. T.K. oświadczył, iż do chwili obecnej nie zameldował o tym zdarzeniu Komendantowi Głównemu Policji.

Ponadto organ wskazał, iż opinia służbowa za okres od 1 czerwca 2006 roku do 1 czerwca 2009 roku zamieszczona w aktach osobowych funkcjonariusza jest pozytywna. Obwiniony nie był dotychczas karany dyscyplinarnie. Odmowa wykonania polecenia w warunkach opisanych jak wyżej nie doprowadziła do utrudnienia czynności wykrywczych.

Na powyższe orzeczenie T.K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Wniósł o jego uchylenie oraz o uchylenie poprzedzającego je orzeczenia. Zarzuty skarżącego dotyczyły głównie nieprawidłowości w postępowaniu dowodowym, zarzucił również naruszenie prawa materialnego – art. 58 ustawy o Policji. Ponadto w większości powtórzył zarzuty zawarte w odwołaniu od orzeczenia I instancji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie powtarzając stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści przepisu art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269; z późn. zm.), Sąd sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że Sąd rozpoznając skargę ocenia czy zaskarżone orzeczenie nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżonemu orzeczeniu nie można skutecznie postawić zarzutu, iż zostało ono wydane z naruszeniem prawa mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Zasady odpowiedzialności dyscyplinarnej i karnej policjantów zostały określone w rozdziale 10 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277; ze zm.). W myśl art. 132 ust. 1 i 2 tejże ustawy, policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej, przy czym naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów.

Zgodnie z art. 132 ust. 3 pkt 1 ustawy o Policji, naruszeniem dyscypliny służbowej jest m.in. odmowa wykonania albo niewykonanie rozkazu lub polecenia przełożonego, względnie organu uprawnionego na podstawie ustawy do wydawania poleceń policjantom, z wyłączeniem rozkazów i poleceń, o których mowa w art. 58 ust. 2.

Skarżący kwestionując ustalenia organów w zakresie popełnienia czynu, o którym mowa w cyt. wyżej art. 132 ust. 3 pkt 1 ustawy o Policji – tj. odmowy wykonania polecenia przełożonego podniósł, iż nie widzi podstaw do jego wykonania. Miał on wątpliwości co do zasadności wydanych poleceń. W ocenie skarżącego nie istniały żadne dowody świadczące o tym, że A.C., którego miał zatrzymać jako osobę podejrzaną o popełnienie przestępstwa, jest faktycznie podejrzany o kradzież pieniędzy z konwoju firmy SOLID. Oświadczył, iż nie sporządzi protokołu z zatrzymania podejrzanego, gdyż nie widzi podstaw takiego działania. Wykonania tej czynności odmówił przełożonym trzykrotnie oświadczając, że wykona je jedynie po otrzymaniu pisemnego polecenia i nie wystarczy mu fakt, iż polecenie to wpisane zostało w książkę pełnienia dyżuru z ramienia kierownictwa.

Odnosząc się do powyższego, wskazać należy, iż za odmowę wykonania polecenia należy uznać zarówno bezpośrednią i zdecydowaną wypowiedź stanowiącą negatywna reakcję na polecenia, jak i złagodzone formy odmowy jakimi będzie np. odmowa przez wskazanie innej czynności, którą jest się gotowym wykonać czy też odmowa przez wskazanie warunku pod jakim by się polecenie spełniło (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 24 czerwca 2008 r., sygn. akt II SA/Bd 311/08, opubl. w CBOiS).

W niniejszej sprawie skarżący kwestionując zasadność polecenia przełożonego (zatrzymanie osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa), wskazał, wykona je jedynie na warunkach wskazanych przez siebie (żądając pisemnego polecenia).

Jak wynika z treści przepisu art. 132 ust. 3 pkt 1 ustawy o Policji, jedyną okolicznością uzasadniającą odmowę wykonania polecenia przełożonego, nie powodującą powstania odpowiedzialności za przewinienie dyscyplinarne, będzie wskazana w art. 58 ust. 2 cyt. ustawy sytuacja, gdyby wykonanie polecenia przełożonego łączyłoby się z przestępstwem.

Podnieść należy w związku z tym, iż skarżący odmawiając wykonania polecenia służbowego uzasadnił to brakiem podstaw do jego wydania, które to okoliczności nie stanowią określonej w art. 58 ust. 2 ustawy o Policji przesłanki uzasadniającej odmowę wykonania polecenia. Nie można uznać, że wykonanie polecenia służbowego w postaci zatrzymania osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa oraz sporządzenia notatki z tejże czynności, stanowiącej standardową czynność dokumentującą ów fakt, łączy się z popełnieniem przestępstwa. Tym samym uznać należy, iż nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony w skardze zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci art. 58 ustawy o Policji.

Bezsprzecznie T.K. w niniejszej sprawie nie wykonał polecenia służbowego. Tym samym sprzeniewierzył się rocie ślubowania określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o Policji. Składając ślubowanie policjant godzi się na to, że starannie i rzetelnie będzie wykonywał polecenia przełożonych i strzegł porządku publicznego.

W tym miejscu zauważyć należy, że policjant pełni służbę zaufania publicznego co oznacza, że nie każdy może sprawować jego obowiązki. W art. 25 ustawy pragmatycznej zawarto szereg kryteriów, które musi spełniać. Miedzy innymi zawarto tu taką cechę wymaganą od policjanta, jak podporządkowanie się szczególnej dyscyplinie służbowej (ust. 1). We wskazanym art. 27, w rocie ślubowania policjant deklaruje miedzy innymi: "przestrzegać dyscypliny służbowej oraz wykonywać rozkazy i polecenia przełożonych, strzec honoru, godności i dobrego imienia służby oraz przestrzegać zasad etyki zawodowej."

Oznacza to, że służba w Policji ma szczególny charakter i opiera się, na wyżej wskazanym obowiązku wykonywania poleceń przełożonych, zasadach dyscypliny i podporządkowania. Skarżący złamał te zasady.

Skarżący winien wziąć pod uwagę, że Policja jest organizacją hierarchiczną. Prawem podwładnego jest m.in. informowanie przełożonego o dostrzeżonych możliwościach wykonania polecenia w sposób sprawniejszy lub skuteczniejszy, przekazywaniu przełożonemu spostrzeżeń, sugestii lub wniosków, mających na celu usprawnienie metodyki realizacji zadań służbowych. Jednakże ostateczna decyzja, co do sposobu wykonania zadania lub zapewnienia funkcjonowania komórki organizacyjnej należy do przełożonego (wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 21 stycznia 2010 r. sygn. akt II SA/Go 970/09, opubl. w CBOiS).

Reasumując, na podstawie art. 58 ustawy o Policji, policjant zobowiązany jest dochować obowiązków wynikających z roty ślubowania oraz jest obowiązany do odmowy wykonania polecenia lub rozkazu przełożonego — jeśli wykonanie rozkazu lub polecenia łączyłoby się z popełnieniem przestępstwa. Służba w Policji nierozerwalnie związana jest z wykonywaniem poleceń i rozkazów przełożonego, każdy funkcjonariusz powinien mieć tego świadomość.

Analizując niniejszą sprawę pod kątem powyższych kryteriów, za naganne należy uznać zachowanie T.K., polegające na uporczywej odmowie wykonania polecenia służbowego, mimo kilkukrotnego jego powtórzenia przez przełożonych. Podkreślenia wymaga tu także okoliczność, że skarżący nie poinformował Komendanta Głównego Policji, z pominięciem drogi służbowej o fakcie odmowy wykonania polecenia służbowego, zgodnie z art. 58 ustawy o Policji. Fakt ów potwierdził sam obwiniony w toku przesłuchania, które odbyło się w dniu 5 grudnia 2011 r.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny podzielił w całości stanowisko Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł., wyrażone w orzeczeniu z dnia [...] r., utrzymującym w mocy orzeczenie organu I instancji.

Rozważając obszerny materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie Sąd uznał, iż organy dokonały jego wnikliwej analizy. Ma ona odzwierciedlenie w wyjaśnieniach świadków i samego obwinionego, znajdujących się w aktach sprawy. Sąd uznał, iż nie można organom zarzucić dowolnej i nieobiektywnej jego oceny.

W ocenie Sądu, organ w zaskarżonym orzeczeniu prawidłowo ocenił działanie funkcjonariusza jako naruszenie zasad dyscypliny.

Ponadto należy wskazać, iż ustawa o Policji w art. 134 przewiduje następujące kary dyscyplinarne:

1) nagana;

2) zakaz opuszczania wyznaczonego miejsca przebywania;

3) ostrzeżenie o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku;

4) wyznaczenie na niższe stanowisko służbowe;

5) obniżenie stopnia;

6) wydalenie ze służby.

Nagana jest karą o charakterze najłagodniejszym i w opinii Sądu, została nałożona na skarżącego w okolicznościach sprawy ją uzasadniających. W sytuacji wystąpienia przesłanek do ukarania, nawet przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego (pozytywna opinia służbowa i jego dotychczasowa niekaralność), należało uznać za karę adekwatną do stwierdzonego uchybienia obowiązkom służbowym.

W tym stanie rzeczy Sąd stwierdził, że zaskarżone orzeczenie nie narusza przepisów prawa materialnego, ani przepisów postępowania w stopniu, który mógłby skutkować jego uchyleniem i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) oddalił skargę jako nieuzasadnioną.

bg