II SA/Gl 559/12

Uzasadnienie

Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją, wydaną po rozpatrzeniu odwołania obecnie skarżącej "A" Sp. z o.o. z siedzibą w C. od decyzji Marszałka Województwa [...] z dnia [...] r., Nr [...], umarzającej postępowanie w sprawie przeniesienia niewykorzystanych uprawnień do emisji dwutlenku węgla, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Kontrolowana decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Pismem z dnia [...] r. skarżąca wystąpiła do organu pierwszej instancji z wnioskiem o przeniesienie niewykorzystanych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych z pierwszego okresu rozliczeniowego na drugi okres rozliczeniowy (z lat [...]lata [...]).

Pismem z dnia [...] r. organ pierwszej instancji wystąpił do Krajowego Administratora Systemu Handlu Uprawnieniami do Emisji z siedzibą w Warszawie (dalej: KASHUE) o wydanie opinii w przedmiotowej sprawie, a pismem z dnia [...] r. Administrator ten udzielił wyjaśnień w sprawie.

Decyzją z dnia [...]r. organ pierwszej instancji umorzył postępowanie w sprawie. Na skutek wniesionego przez skarżącą odwołania od tej decyzji, organ odwoławczy decyzją z dnia [...] r. uchylił w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ.

Kolejną decyzją z dnia [...]r. organ pierwszej instancji odmówił wyrażenia zgody na przeniesienie niewykorzystanych uprawnień, przyznanych skarżącej na lata [...], na kolejny okres rozliczeniowy.

Organ odwoławczy, po rozpatrzeniu odwołania skarżącej, decyzją z dnia [...] r. uchylił w całości powyższą decyzję organu pierwszej i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ.

Rozpoznając sprawę ponownie organ pierwszej instancji wystąpił do KASHUE o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej sprawie, który pismem z dnia [...] r. udzielił wyjaśnień w sprawie.

Decyzją z dnia [...] r. organ pierwszej instancji umorzył postępowanie w sprawie przeniesienia niewykorzystanych uprawnień.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., po rozpatrzeniu odwołania skarżącej, decyzją z dnia [...] r. po raz kolejny uchyliło w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ.

W ponownie prowadzonym postępowaniu doszło do obszernej wymiany korespondencji pomiędzy organem pierwszej instancji, KASHUE i Ministrem Środowiska. W efekcie postanowieniem z dnia [...]r. wydanym w trybie art. 106 k.p.a., KASHUE wydał opinię, że żądanie skarżącej w przedmiocie przeniesienia uprawnień do emisji z okresu rozliczeniowego [...] na okres rozliczeniowy [...] nie może zostać uwzględnione.

Na skutek wniesionego przez skarżącą zażalenia na powyższe postanowienie, Minister Środowiska prawomocnym postanowieniem z dnia [...]r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Decyzją z dnia [...] r. organ pierwszej instancji, działając na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. umorzył postępowanie w przedmiotowej sprawie.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła skarżąca zarzucając jej naruszenie prawa materialnego, to jest art. 28 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz.U. Nr 281, poz. 2784 z późn. zm., zwanej dalej ustawą) oraz art. 60 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 2216/2004 w sprawie standaryzowanego i zabezpieczonego systemu rejestrów stosownie do dyrektywy Nr 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz decyzji Nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (zwanego dalej rozporządzeniem WE) w związku z art. 28 ust. 2 ustawy, a także naruszenie prawa procesowego to jest art. 6 i art. 8 k.p.a. w związku z art. 2 Konstytucji RP, art. 7, art. 65 § 1 k.p.a. w związku z art. 60 rozporządzenia WE, w związku z art. 28 ust. 2 ustawy, art. 105 § 1 w związku z art. 104 § 1 k.p.a. i art. 107 § 3 tego kodeksu. Skarżąca wniosła uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i orzeczenie przez organ odwoławczy o przeniesieniu niewykorzystanych przez skarżącą uprawnień z pierwszego okresu rozliczeniowego, obejmującego lata [...], na drugi okres rozliczeniowy, obejmujący lata [...], a w przypadku nieuwzględnienia ww. żądania - o skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przed organem pierwszej instancji.

Rozpoznając to odwołanie organ odwoławczy zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W obszernym uzasadnieniu organ odwoławczy zrelacjonował dotychczasowy przebieg postępowania oraz przedstawił ocenę prawną na poparcie swojego rozstrzygnięcia.

Zaskarżony organ wskazał m.in., że w świetle art. 96 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. Nr 122, poz. 695), z chwilą jej wejścia w życie utraciła moc ustawa z dnia 22 grudnia 2004 r. W świetle jednak treści art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. do postępowań wszczętych na podstawie ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. i niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe, z zastrzeżeniem ust. 2. To oznacza w ocenie organu, że w niniejszej sprawie znajdą zastosowanie przepisy dotychczasowe.

W dalszej części swoich rozważań organ odwoławczy przytoczył treść art. 10 ust. 1, art. 14 ust. 1, art. 22 ust. 1, art. 26 ust. 1, art. 28 ust. 1, art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z 2004 r. Wskazał, że przedmiotowe kwestie stanowią też przedmiot regulacji szeregu aktów prawa międzynarodowego i prawa Unii Europejskiej. Omawiając zakres mocy wiążącej rozporządzeń wspólnotowych, organ odwoławczy stwierdził, że wszystkie organy państw członkowskich zobowiązane są do przestrzegania i stosowania tych rozporządzeń. Osoby fizyczne i prawne w państwach członkowskich mogą w równym stopniu zostać bezpośrednio przez rozporządzenia uprawnione i (lub) zobowiązane. Bezpośrednie stosowanie oznacza, iż rozporządzenia są nie tylko wiążące dla państw członkowskich lecz również wewnątrz tych państw dla wszystkich osób, których mogą dotyczyć.

Dalej organ odwoławczy stwierdził, że postępowanie organu pierwszej instancji było przeprowadzone zgodnie z przepisami prawa, został zebrany cały materiał dowodowy niezbędny do wydania rozstrzygnięcia w sprawie, uzyskano wymaganą opinię w ramach współdziałania między organami - konieczną do wydania zaskarżonej decyzji - a także zapewniono stronie i jej pełnomocnikom czynny udział w sprawie. W ocenie organu odwoławczego postępowanie organu pierwszej instancji nie zostało dotknięte uchybieniami wpływającymi na wynik postępowania, a zebrany materiał dowodowy pozwalał na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie.

Organ wskazał, że w świetle przywołanych przepisów ustawy z 2004 r. istniała możliwość przeniesienia niewykorzystanych uprawnień między okresami rozliczeniowymi, przyznanych operatorowi w Krajowym Planie Rozdziału Uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata [...]. Przyznane dla instalacji uprawnienia do emisji na dany rok okresu rozliczeniowego mogły być wykorzystane w następnym okresie rozliczeniowym. Przepis art. 28 ust. 1 ustawy stanowił bowiem, że nie przenosi się uprawnień do emisji między okresami rozliczeniowymi, z zastrzeżeniem ust. 2, w świetle którego jeżeli prowadzący instalację, dla której były przyznane uprawnienia do emisji, na koniec okresu rozliczeniowego posiada niewykorzystane uprawnienia do emisji, za zgodą organu właściwego do wydania zezwolenia i po zasięgnięciu opinii KASHUE może je przenieść w całości albo w części na następny okres rozliczeniowy. W przypadku nieuzyskania zgody, niewykorzystane uprawnienia do emisji ulegały umorzeniu. Organ odwoławczy wskazał też, że zasady anulowania i wymiany przydziałów wydanych na okres [...] reguluje art. 60 rozporządzenia WE. Stosownie do treści tego przepisu w dniu 1 maja 2008 r. każdy administrator rejestru anuluje oraz, jeśli zostanie to polecone przez kompetentny organ, wymienia przydziały utrzymywane w jego rejestrze zgodnie z procedurą anulowania i wymiany przydziałów określoną w załączniku IX. W świetle przywołanych przepisów prawa, w ocenie organu uprawnienia do emisji wydane na okres [...] z dniem [...] r. zostały anulowane. Ustawa z 2004 r. przewidywała w takim przypadku zgodę organu właściwego do wydania zezwolenia, wydaną po zasięgnięciu opinii KASHUE. Skarżąca przed dniem [...] r. takiej zgody organu właściwego do wydania zezwolenia nie uzyskała. W tej sytuacji niewykorzystane uprawnienia do emisji przyznane skarżącej na okres [...] zostały anulowane i wykreślone z Krajowego Rejestru Uprawnień do Emisji prowadzonego przez KASHUE, a zatem zachodziła konieczność umorzenia postępowania w przedmiotowej sprawie z uwagi na jego bezprzedmiotowość.

Dodatkowo opinia KASHUE utrzymana w mocy przez Ministra Środowiska wskazuje, że przedmiotowe uprawnienia skarżącej przyznane na okres [...] zostały usunięte z Krajowego Rejestru Uprawnień do Emisji i w sensie prawnym wygasły. Skoro zatem przedmiotowe uprawnienia nie występują w obrocie prawnym (nie istnieją), to organ pierwszej instancji nie mógł ich przenieść na kolejny okres rozliczeniowy ([...]). W takiej sytuacji postępowanie stało się bezprzedmiotowe.

Organ odwoławczy ustosunkował się ponadto do poszczególnych zarzutów odwołania, wskazując powody, dla których zarzutów tych nie uwzględnił.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na powyższą decyzję skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r., poprzez niewłaściwą jego wykładnie, a tym samym zastosowanie, polegające na błędnym przyjęciu, iż skarżącej nie przysługuje na podstawie tego przepisu uprawnienie do przeniesienia w całości lub części uprawnień do emisji gazów cieplarnianych i innych substancji na następny okres rozliczeniowy;

2. art. 60 rozporządzenia WE w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy, poprzez niewłaściwą jego wykładnię, a tym samym zastosowanie, polegające na błędnym przyjęciu, iż KASHUE może anulować (umorzyć) udziały do emisji ujęte w rejestrze, w sytuacji gdy skarżąca wystąpiła o wydanie stosownej zgody na ich przeniesienie do kompetentnego organu przed upływem terminu skutkującego umorzeniem uprawnień, co zostało oparte na błędnym założeniu, iż wobec braku przepisów wykonawczych do art. 28 ustawy nie jest możliwe przeniesienie uprawnień między okresami rozliczeniowymi, podczas gdy w rzeczywistości jest odwrotnie. Co więcej skarżący wystąpił do uprawnionego organu o wydanie stosownego polecenia (zgody) jeszcze przed dniem 1 maja 2008 r., co powoduje, iż postępowanie zostało wszczęte, gdy przedmiotowe uprawnienia w sposób bezsprzeczny istniały - sama zaś ustawa (art. 28 ust. 3) przewiduje, iż dopiero w przypadku nie uzyskania zgody na przeniesienie uprawnień mogą być one umorzone;

3. art. 28 ust. 3 ustawy poprzez niewłaściwa jego wykładnię, a tym samym zastosowanie, polegające na błędnym przyjęciu, iż KASHUE mógł umorzyć uprawnienia do emisji skarżącej w sytuacji, w której przed dniem 1 maja 2008 r. zostało wszczęte przez skarżącą postępowanie o wydanie stosownej zgody na ich przeniesienie przez uprawniony organ, czyli Marszałka Województwa [...], podczas gdy sama ustawa przewiduje w takiej sytuacji, iż uprawnienia mogą zostać umorzone dopiero w sytuacji, w której właściwy organ odmówi udzielenia stosownej zgody, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Skarżąca zarzuciła ponadto naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 105 § 1 w zw. z art. 104 § 1 k.p.a., poprzez jego niewłaściwą wykładnię, a tym samym zastosowanie, polegające na błędnym przyjęciu, iż w przedmiotowym przypadku spełnione są przesłanki do stwierdzenia bezprzedmiotowości postępowania, a brak przesłanek do wydania decyzji co do istoty sprawy, choć postępowanie w sprawie zostało wszczęte przed momentem zaistnienia stanu rzeczy, który uprawniałby organ do przyjęcia bezprzedmiotowości, a w przypadku prawidłowego działania KASHUE nie byłoby wcale możliwości powstania wątpliwości w tym zakresie. Skarżąca nadal twierdzi, iż istnieje możliwość dokonania przesunięć jej uprawnień między okresami rozliczeniowymi, gdyż postępowanie w sprawie zostało wszczęte jeszcze przed dniem 1 maja 2008 r., który to dzień organ wskazuje jako datę graniczną istnienia powyższych uprawnień, tym samym organ miał możność decydowania o ich przesunięciu między okresami rozliczeniowymi, zgodnie z treścią ustawy z 2004 r. oraz rozporządzenia WE. Ponadto KASHUE nie wskazał podstawy prawnej swoich działań w sprawie, które w sposób władczy wkraczają w sferę prawnie chronionych interesów skarżącej, zwłaszcza wobec treści ust. 3 art. 28 ustawy, który wskazuje, iż uprawnienia do emisji mogą zostać umorzone dopiero w przypadku nie uzyskania przez wnioskującego stosownej zgody na ich przeniesienie - o którą skarżąca wystąpiła w stosownym terminie. Co więcej KASHUE wskazał także, w korespondencji z organem, iż w sprawie działał pomimo braku stosownego polecenia wydanego przez kompetentny organ oraz wobec braku przepisów wykonawczych;

2. art. 6 i 8 k.p.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP, poprzez jego niewłaściwą wykładnię, a tym samym zastosowanie, polegające na błędnym przyjęciu, iż w przypadku nie wydania przez zobowiązany do tego podmiot przepisów wykonawczych do ustawy, to jest nie wydanie rozporządzenia na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy, organ administracji może pominąć treść ustawy nakazującą mu określone zachowanie, powołując się na brak przepisów wykonawczych do ustawy - zamiast wydać rozstrzygnięcie w oparciu o samą ustawę;

3. art. 65 § 1 k.p.a., w zw. z art. 60 rozporządzenia WE, w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy, poprzez ich niewłaściwą wykładnię, a tym samym zastosowanie, polegające na błędnym przyjęciu, iż w przypadku wniesienia wniosku do niewłaściwego organu administracji koniecznym jest, by organ ten załatwiał sprawy indywidualne rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnej, by ciążył na nim obowiązek przekazania pisma zgodnie z właściwością zgodnie z art. 65 § 1 k.p.a. Ponadto organ pominął to, iż rozporządzenie WE przyznaje organowi możliwość ingerowania bezpośrednio w sferę prawnie chronionych interesów skarżącej, poprzez podejmowanie władczych czynności względem zgromadzonych przez nią uprawnień do emisji, co sprawia, iż należy traktować go jako organ władzy publicznej, na którym ciążą obowiązki przekazywania pism według właściwości określonej w Kodeksie postępowania administracyjnego;

4. art. 7 k.p.a. poprzez jego niewłaściwą wykładnię, a tym samym zastosowanie, polegające na błędnym przyjęciu, że zachodzi prymat interesu społecznego nad interesem prywatnym, w przypadku nie wydania przez zobowiązany do tego podmiot przepisów wykonawczych do ustawy oraz przyjęcie, że organ administracji może pominąć treść ustawy nakazującą mu określone zachowanie, powołując się na brak przepisów wykonawczych, czym również narusza słuszny interes obywateli w rozstrzygnięciu istoty sprawy.

Wskazując na powyższe skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji, a w przypadku nie uwzględnienia tego żądania, o skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przed organem pierwszej instancji. Ponadto wniosła o zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżąca w obszernym uzasadnieniu skargi przedstawiła argumenty na poparcie swoich zarzutów.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i ustosunkowując się do poszczególnych jej zarzutów.

Na rozprawie w dniu 3 października 2012 r. pełnomocnik skarżącej podtrzymał skargę i podkreślił bezprawność działań KASHUE przejawiającą się w umorzeniu uprawnień bez podstawy prawnej i wbrew treści art. 28 ust. 2 i 3 ustawy. Z kolei pełnomocnik organu podtrzymał stanowisko zawarte w odpowiedzi na skargę. Nie podzielił też stanowiska skarżącej o braku wymaganej opinii administratora albowiem taka opinia została wydana i stanowiła jedną z podstaw rozstrzygnięcia w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Zasadniczą kwestią dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest kwestia oceny prawidłowości dokonanego przez organy ustalenia, że w dacie wydawania kontrolowanych decyzji nie istniały uprawnienia do emisji dwutlenku węgla, których przeniesienia domagała się skarżąca. Tego rodzaju ustalenie determinowało bowiem bezprzedmiotowość postępowania, a co za tym idzie uzasadniało wydanie decyzji w oparciu o przepis art. 105 § 1 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania. Bezprzedmiotowość postępowania oznacza brak przedmiotu postępowania, którym zazwyczaj jest konkretna sprawa, w której organ administracji jest władny i zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu. W przypadku bezprzedmiotowości postępowania nie można wydać decyzji, co do istoty żądania strony, a jedynie orzeczenie formalne, które kończy postępowanie bez jego merytorycznego rozstrzygnięcia. Podkreślenia też wymaga, że użycie przez ustawodawcę w cytowanym art. 105 § 1 k.p.a. terminu "wydaje" a nie sformułowania "może wydać" oznacza, iż wydanie decyzji o umorzeniu postępowania jest - w przypadku bezprzedmiotowości postępowania - obligatoryjne.

W niniejszej sprawie przedmiotem postępowania miały być uprawnienia skarżącej do emisji dwutlenku węgla w latach [...]. W ocenie Sądu organy obydwu instancji prawidłowo ustaliły, że uprawnienia te przestały istnieć z dniem 1 maja 2008 r., a zatem w dacie orzekania brak było przedmiotu postępowania.

Kluczowe znaczenie dla ustalenia braku istnienia uprawnień miała opinia KASHUE wydana w trybie art. 106 k.p.a. Obowiązek wydania tej opinii wynikał wprost z treści art. 28 ust. 2 ustawy. Wskazać w tym miejscu przyjdzie, że prawidłowo organy procedowały w oparciu o przepisy ustawy z 2004 r., albowiem postępowanie wszczęte zostało przed wejściem w życie ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. i nie zostało przed tym dniem zakończone ostateczną decyzją (art. 93 ust. 1 ustawy z 2011 r.). W sprawie poza sporem pozostaje, że systemem handlu uprawnieniami do emisji administrował KASHUE. Zgodnie z art. 9 ust. 2 pkt 1 ustawy do jego zadań należało m.in. prowadzenie Krajowego Rejestru Uprawnień do Emisji. W Rejestrze tym gromadzone były m.in. informacje o przyznanych uprawnieniach do emisji, jak i o umorzonych uprawnieniach do emisji (art. 10 ust. 1 ustawy). Z kolei z art. 9 ust. 3 ustawy wynikało, że nadzór nad KASHUE sprawuje minister właściwy do spraw środowiska. Powyższe uwagi prowadzą zatem do wniosku, że organy, które wydały kontrolowane w niniejszej sprawie decyzje nie były organami właściwymi do sprawowania nadzoru nad KASHUE, a tym samym nie miały kompetencji do weryfikowania lub kwestionowania we własnym zakresie informacji w zakresie stanu figurującego w Krajowym Rejestrze.

Wskazać przyjdzie ponadto, że pomimo, iż postanowienie KASHUE z dnia 10 marca 2011 r. miało charakter postanowienia opiniującego, a nie uzgodnieniowego, to w ocenie Sądu w zakresie, w jakim wskazywało na anulowanie uprawnień do emisji, a tym samym na brak tych uprawnień w Rejestrze, było dla organów prowadzących postępowanie główne wiążące. Zwrócić należy uwagę, że zgodnie z art. 106 § 5 k.p.a. organ współdziałający wydaje postanowienie, na które służy zażalenie. Konsekwencją dopuszczalności zażalenia na postanowienie wydane w trybie art. 106 § 5 k.p.a. jest możliwość wniesienia na takie postanowienie skargi do sądu administracyjnego. Oznacza to, że ewentualna weryfikacja postanowień, wydanych w trybie art. 106 § 5 k.p.a., możliwa jest wyłącznie w drodze zażalenia stron, a następnie w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Zatem organ podejmujący rozstrzygnięcie w indywidualnej sprawie z zakresu administracji publicznej (w tzw. postępowaniu głównym) nie może sprawdzać czy weryfikować postanowień podejmowanych przez inne organy na podstawie art. 106 § 5 k.p.a. (por. wyrok NSA z dnia 24 lutego 2009 r., sygn. akt II OSK 239/08). Postępowania akcesoryjne prowadzone w trybie art. 106 k.p.a., choć powiązane ze sprawą główną, są samodzielne. W postępowaniu prowadzonym w trybie art. 106 k.p.a. organ wyraża samodzielne stanowisko, a wydane postanowienie podlega zaskarżeniu w toku instancji i służy na nie skarga do sądu administracyjnego. Postanowienie akcesoryjne może także być wzruszone w wyniku wniosku o stwierdzenie jego nieważności, przy czym wydane rozstrzygnięcie administracyjne podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 października 2008 r., sygn. akt II GSK 402/08, wyraził pogląd, że objęcie kontrolą, w ramach badania sprawy głównej, postanowień akcesoryjnych nie jest badaniem sprawy "w głąb", tylko poszerzeniem granic sprawy "w bok" i objęciem jej granicami postanowień nie objętych skargą strony. Takie działanie nie jest działaniem w granicach danej sprawy. Nie jest zatem możliwe skontrolowanie przez sąd postanowienia wydanego w trybie art. 106 k.p.a. "przy okazji" rozpoznawania sprawy głównej, bowiem objęte nim rozstrzygnięcie jest poza granicami rozpatrywanej sprawy administracyjnej, chociaż pozostaje z nią w związku (podobnie NSA w wyroku z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. akt II OSK 922/06 oraz z dnia 21 września 2005 r., sygn. akt II OSK 69/05). Pogląd ten skład orzekający w niniejszej sprawie w całości akceptuje. Dodatkowo wskazać jeszcze można, że gdyby nawet dopuścić możliwość kontroli postanowienia opiniującego w granicach niniejszej sprawy, to doszłoby do naruszenia przepisów o właściwości miejscowej sądów administracyjnych. Skoro bowiem organem sprawującym nadzór nad KASHUE był Minister Środowiska, to właściwym miejscowo do kontroli wydawanych przez tego Ministra rozstrzygnięć jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Z akt sprawy wynika, że skarżąca podjęła próbę wzruszenia postanowienia opiniującego, o czym świadczy wniesione przez nią zażalenie. Jednak wydane na skutek jego rozpoznania postanowienie Ministra Środowiska nie zostało zaskarżone do sądu administracyjnego, a tym samym zyskało przymiot prawomocności.

Mając na uwadze powyższe wywody, stwierdzić przyjdzie, że zarzuty sformułowane w skardze nie zasługują na uwzględnienie. Zarzuty te w istocie sprowadzają się do wykazania, że to KASHUE, a nie organy prowadzące postępowanie główne, dopuścił się naruszenia prawa. Zarzuty te kierowane pod adresem organów prowadzących postępowanie główne nie mogły odnieść skutku w niniejszym postępowaniu, albowiem organy te były związane prawomocnym postanowieniem Administratora.

Wskazać dodatkowo należy, że organ odwoławczy rozpoznając odwołanie skarżącej od decyzji organu pierwszej instancji ustosunkował się do wszystkich jej zarzutów i twierdzeń. W sposób obszerny i wyczerpujący wyjaśnił motywy swojego działania. Dokonał też wszechstronnej analizy kwestionowanych przez skarżącą przepisów prawa materialnego, co w świetle powyższych wywodów nie było niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy.

W świetle powyższego stwierdzić przyjdzie, że prawidłowo organy zastosowały art. 105 § 1 k.p.a. Odnosząc się do dalszych zarzutów naruszenia przepisów postępowania, to podzielić należy stanowisko organu odwoławczego, że zarzuty naruszenia prawa procesowego to jest: art. 6 i art. 8 k.p.a. w związku z art. 2 Konstytucji RP oraz art. 7 k.p.a. nie znajdują uzasadnienia z uwagi na fakt, że przedmiotowe uprawnienia do emisji zostały z dniem 1 maja 2008 r. usunięte z Rejestru. Z kolei zarzut naruszenia art. 65 § 1 k.p.a., jakkolwiek zasadny, to w niniejszej sprawie pozostaje bez wpływu na jej rozstrzygnięcie z tych samych powodów.

Mając wszystko powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, iż organ odwoławczy nie naruszył przepisów prawa, co nie pozwalało na uwzględnienie skargi i skargę oddalił na zasadzie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270).

Wskazać jeszcze wypadnie, że powołane w uzasadnieniu orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego są dostępne w internetowej bazie orzeczeń NSA na stronie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl