II SA/Wa 964/12

Uzasadnienie

Komendant Główny Straży Granicznej (dalej – Komendant Główny SG) decyzją z dnia [...] marca 2012 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 6a pkt 3, art. 92 ust. 1, art. 96 ust. 1 i art. 101 ust. 5 ustawy dnia z 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. nr 116, poz. 675 ze zm.), w związku z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania funkcjonariuszom Straży Granicznej równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego oraz szczegółowych warunków jego zwrotu, a także sposobu postępowania w przypadku wystąpienia zbiegu uprawnień do jego otrzymania (Dz. U. nr 118, poz. 1014 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Komendanta [...] Oddziału SG z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...], orzekającą o utracie przez st. sierż. SG A. P. uprawnień do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego od dnia 4 listopada 2011 r.

W uzasadnieniu powyższej decyzji Komendant Główny SG podniósł, iż organ I instancji decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r. orzekł o utracie przez st. sierż. SG A. P. uprawnień do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego od dnia 4 listopada 2011 r., uznając wymienione świadczenie za nienależne, gdyż odwołujący się bezzasadnie odmówił przyjęcia przyznanego mu decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] lokalu mieszkalnego, znajdującego się w m. [...], tj. w miejscowości pobliskiej miejscu pełnienia służby.

W odwołaniu od powyższej decyzji funkcjonariusz podniósł, iż Komendant [...] Oddziału SG, wydając zaskarżoną decyzję, dopuścił się naruszenia przepisów art. 96 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej w zw. z § 1 pkt 1, § 2 pkt 4 i § 6 powołanego rozporządzenia z dnia 28 czerwca 2002 r. poprzez określenie odmowy przyjęcia przyznanego stronie lokalu mieszkalnego mianem bezzasadnej. Ponadto odwołujący się zarzucił organowi I Instancji naruszenie art. 92 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej poprzez nieuwzględnienie przez organ wydający zaskarżoną decyzję wynikających z przepisów odrębnych uprawnień członków rodziny funkcjonariusza oraz naruszenie wymienionych w art. 7 i 8 k.p.a. zasad postępowania administracyjnego poprzez nieuwzględnienie przedstawionych przez odwołującego się argumentów, uzasadniających odmowę przyjęcia i zasiedlenia lokalu mieszkalnego w m. [...]. Mając na uwadze powyższe, funkcjonariusz wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania, Komendant Główny SG rozstrzygnięciem z dnia [...] marca 2012 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, iż odwołujący się pełni obowiązki służbowe w Placówce SG w [...], a od dnia 28 kwietnia 2006 r. jest w służbie stałej. Z akt sprawy wywiedziono, że A. P. ma prawo do 4 norm zaludnienia, co zgodnie z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 czerwca 2002 r. w sprawie przydziału, opróżniania lokali mieszkalnych i tymczasowych kwater przeznaczonych dla funkcjonariuszy Straży Granicznej oraz norm zaludnienia lokali mieszkalnych (Dz. U. nr 99, poz. 898 ze zm.), odpowiada lokalowi o powierzchni mieszkalnej od 28 m2 do 40 m2. Ponadto ustalono, że Komendant [...] Oddziału SG decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. przydzielił odwołującemu się lokal o powierzchni mieszkalnej, odpowiadającej liczbie przysługujących mu normom zaludnienia (39,60 m2) i położony w miejscowości pobliskiej w stosunku do tej, w której wymieniony pełni służbę.

W myśl art. 96 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej, równoważnik pieniężny za brak lokalu mieszkalnego przysługuje funkcjonariuszowi SG, jeżeli w miejscu pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej on sam lub członkowie jego rodziny nie posiadają lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego wskazanego w § 1 ww. rozporządzenia z dnia 28 czerwca 2002 r. Ponadto, zgodnie z § 2 pkt 4 tego rozporządzenia, wymienione świadczenie może być przyznane funkcjonariuszowi pod warunkiem, że nie odmówił bezzasadnie przyjęcia lokalu mieszkalnego, który odpowiadał przysługującym mu normom zaludnienia oraz znajdował się w należytym stanie technicznym i sanitarnym.

Komendant Głowny SG stwierdził, iż wbrew temu, co dowodził funkcjonariusz w odwołaniu, nie przedstawił on żadnych obiektywnych powodów odmowy przyjęcia przyznanego mu lokalu mieszkalnego. Wskazane przez niego uszczuplenie budżetu domowego oraz konieczność reorganizacji życia rodziny nie stanowią przesłanki, która mogłaby być uwzględniona przez organ administracyjny w kontekście przedmiotowej odmowy. Ponadto, odnosząc się do zarzutu odwołania, że odmowa przyjęcia lokalu mieszkalnego w m. [...] nie powinna być oceniania przez pryzmat obiektywnych lub subiektywnych powodów, które kierowały funkcjonariuszem przy podejmowaniu decyzji w przedmiotowej materii, organ stwierdził, że obowiązek takiej właśnie oceny decyzji strony nakłada na organ przepis wskazanego uprzednio § 2 pkt 4 rozporządzenia z dnia 28 czerwca 2002 r.

Odpowiadając na zarzut nieuwzględnienia przez Komendanta [...] Oddziału SG w decyzji o przydziale lokalu mieszkalnego w m. [...] członków rodziny A. P., organ odwoławczy stwierdził, iż zarzut ten jest bezzasadny, ponieważ organ SG mocą decyzji z dnia [...] sierpnia 2011 r. przyznał odwołującemu się lokal o powierzchni mieszkalnej, odpowiadającej liczbie norm zaludnienia przysługujących funkcjonariuszowi posiadającemu żonę i dwójkę dzieci. Ponadto, organ nie podzielił zarzutu naruszenia art. 7 i 8 k.p.a., bowiem nie może być uznane za naruszające wymienionych zasad k.p.a. takie orzeczenie w sprawie, które zostało wydane w zgodzie z właściwymi przepisami, a jedynie jego rozstrzygnięcie nie odpowiada roszczeniu zgłoszonemu przez stronę. Odwołujący się nie musiał przyjąć i zasiedlić przydzielonego mu lokalu mieszkalnego. Jednakże subiektywny wybór funkcjonariusza nie może przesądzać o zgodności lub niezgodności z obowiązującymi przepisami decyzji administracyjnej, realizującej przysługujące mu prawo do lokalu mieszkalnego. Ponieważ funkcjonariusz odmówił bezzasadnie przyjęcia przydzielonego mu lokalu mieszkalnego, to tym samym spełnił wskazaną w § 2 pkt 4 powołanej wyżej regulacji przesłankę negatywną, której zaistnienie uniemożliwia wypłacanie mu równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego.

Decyzja Komendanta Głównego SG stała się przedmiotem skargi, wniesionej przez A. P. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, a przez to utrzymanie w mocy decyzji z dnia [...] stycznia 2010 r., dotyczącej przyznania równoważnika pieniężnego oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania podług norm przepisanych. Do skargi funkcjonariusz załączył kopię zaświadczenia lekarskiego z dnia 21 października 2009 r., zaświadczenie lekarskie z dnia 17 kwietnia 2012 r. oraz kopie opinii prawnej z dnia 16 września 2011 r., wnosząc o przeprowadzenie dowodów z tych dokumentów.

W uzasadnieniu skargi funkcjonariusz podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania poprzez zupełne pominięcie przy wydaniu decyzji tego, iż:

1) W niniejszej sprawie istnieje słuszny interes strony, który przy wydawaniu decyzji powinien być brany pod uwagę, zgodnie z art. 7 k.p.a., a nie został w niej uwzględniony. Skarżący nie przyjął przydzielonego lokalu mieszkalnego z uwagi na brak możliwości faktycznego zamieszkania w nim ze względu na pogorszenie się warunków życia rodziny skarżącego, co negatywnie wpłynęłoby na sytuację jego rodziną. Uniemożliwiłoby to wychowanie przez skarżącego i sprawowanie bezpośredniej opieki nad małoletnimi dziećmi, odpowiednio w wieku ośmiu miesięcy i 12 lat. Małżonka skarżącego nie miałaby możliwości dojazdu środkami komunikacji publicznej do pracy z miejscowości [...] do [...]. Znacznie wzrosłyby koszty utrzymania przydzielonego mieszkania około 500 - 600 zł miesięcznie, co znacznie przewyższa otrzymywany przeze stronę równoważnik. Skarżący nie przyjął zatem mieszkania nie ze względu na swój interes, ale ze względu na dobro rodziny, którą założył w 2009 r.

2) W niniejszej sprawie Komendant Główny SG powinien działać w sposób pogłębiający zaufanie obywateli do organów państwa (art. 8 k.p.a.) i z uwzględnieniem zasady praworządności (art. 7 k.p.a.), podczas gdy przez wydanie decyzji o utracie przez skarżącego równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego nastąpiło naruszenie tych zasad. Organ wydając decyzję nie uwzględnił trudnej sytuacji osobistej skarżącego. Biorąc pod uwagę podniesione w postępowaniu argumenty powinien oceniać je pod względem słusznego interesu strony, a nie przez prymat pojęć subiektywny" i "obiektywny".

3) W niniejszej sprawie Komendant Główny SG nie ustalił dokładnego stanu faktycznego w sprawie, stosownie do art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. Doszło także do naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak należytego uzasadnienia decyzji. Podania dowodów, na których podstawie organ orzekający przyjął określone fakty za udowodnione oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności. Nie uzasadniono w decyzji dlaczego utrata równoważnika nastąpiła z dniem 4 listopada 2011 r., stąd też skarżący nie mógł się odnieść do wskazanego faktu w żadnym ze swoich odwołań. Nie została podana podstawa prawna, która nakazywałaby przyjęcie właśnie tej daty za uzasadnioną do utraty przeze stronę prawa do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego.

Ponadto skarżący zarzucił kwestionowanej decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez:

1. Błędną jego wykładnię, tj. art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej w zw. z §1 pkt 1, § 2 pkt 4 i § 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania funkcjonariuszom Straży Granicznej równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego zbiegu uprawnień do jego otrzymania.

2. Naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię, tj. art. 92 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej. Organ, wydając decyzję, nie uwzględnił uprawnień członków rodziny skarżącego, wynikających z przepisów odrębnych.

3. Rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 96 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej oraz § 1 ww. rozporządzenia poprzez błędną ich interpretację i orzeczenie o utracie równoważnika z dniem 4 listopada 2011 r.

Skarżący podkreślił, iż jego żona oczekuje na poród i obecnie pozostaje pod stałą opieką lekarską. W miejscowości [...], w której przydzielono skarżącemu lokal mieszkalny, nie ma wykwalifikowanego lekarza ginekologa, a zmiana obecnie prowadzącego lekarza, który także prowadził poprzednią ciążę żony, na innego jest niewskazana, z uwagi na okoliczność przewidywanego rozwiązania przy wykonaniu cięcia cesarskiego. Organ nie uwzględnił, że artykuł 71 Konstytucji RP stanowi, iż Państwo w swojej polityce społecznej i gospodarczej ma obowiązek uwzględniania dobra rodziny. Pominął także, iż członkom rodziny skarżącego przysługują uprawnienia wynikające z innych przepisów, a mianowicie żona ma prawo do korzystania z jednogodzinnej przerwy na karmienie dziecka, a małoletnie dzieci maja prawo do opieki zdrowotnej i szkolnej. Przyjęcie proponowanego lokalu oraz niemożność dojazdu środkami komunikacyjnymi z m. [...], a mianowicie brak połączeń linii autobusowych do pobliskich miejscowości, tj. [...], [...] oraz specyfika służb medycznych niejednokrotnie uniemożliwiłaby korzystanie z fachowej medycznej pomocy dla rodziny skarżącego. Ponadto pasierb skarżącego jest dorastającym nastolatkiem, kończącym w roku szkolnym 2011 - 2012 edukację w szkole podstawowej. Zmiana szkoły, w tym klasy, przyjaciół i otoczenia w roku szkolnym spowodowałby negatywne skutki. Utraciłby on stabilne warunki życiowe i mógłby odmówić przeprowadzenia się do nowego miejsca zamieszkania. Obecnie żona ma zapewniony dojazd do pracy i z pracy, co umożliwia jej wcześniejszy powrót do domu. Korzysta z zorganizowanych środków komunikacji przez osoby prywatne, także świadczące prace na terenie miasta [...]. Odmawiając przyjęcia mieszkania, skarżący kierował się także dobrem kilkumiesięcznej córki, która jako noworodek pozostawała pod stałą opieką lekarską. Zmiana miejsca otoczenia tak małemu dziecku i przeprowadzenie się do pustostanu odbiłoby się ujemnie na jej zdrowiu. Tym bardziej, iż w miejscowości [...] panuje wilgotny - bagienny klimat. Organ w żaden sposób nie odniósł do okoliczności, iż skarżący wraz z żoną spodziewają się dziecka. Podnosząc, iż strona ma prawo do 4 norm zaludnienia, nie odniósł się w żadnej mierze, iż od czerwca 2012 r. skarżący będzie miał prawo do 5 norm zaludnienia.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny SG wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał argumentację, przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego i to z przepisami obowiązującymi w dacie jego wydania. W konsekwencji, sąd administracyjny nie orzeka co do istoty rzeczy w zakresie danego przypadku, lecz jedynie kontroluje zgodność rozstrzygnięcia z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

W świetle powyżej określonych kryteriów skarga podlega oddaleniu, gdyż zaskarżona decyzja Komendanta Głównego SG jest zgodna z prawem.

Zgodnie z art. 92 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2011 r. nr 116, poz. 675 ze zm.), funkcjonariuszowi w służbie stałej przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej, z uwzględnieniem liczby członków rodziny oraz ich uprawnień wynikających z przepisów odrębnych. Miejscowością pobliską, o której mowa w ust. 1, jest miejscowość, od której granic administracyjnych najkrótsza odległość drogą publiczną do granic administracyjnych miejscowości pełnienia służby nie przekracza 30 km.

W myśl art. 96 ust. 1 powołanej ustawy, funkcjonariuszowi przysługuje równoważnik pieniężny, jeżeli on sam lub członkowie jego rodziny nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej.

Według § 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania funkcjonariuszom Straży Granicznej równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego oraz szczegółowych warunków jego zwrotu, a także sposobu postępowania w przypadku zbiegu uprawnień do jego otrzymywania (Dz. U. nr 118, poz. 1014 ze zm.), równoważnik pieniężny za brak lokalu mieszkalnego przyznaje się funkcjonariuszowi pod warunkiem, że:

1. nie utracił lub nie zrzekł się prawa do zajmowanego dotychczas lokalu mieszkalnego lub domu, o którym mowa w § 1 pkt 1 – 5,

2. nie otrzymał pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu, o którym mowa w § 1 pkt 2 i 4, ze środków budżetu państwa, z wyjątkiem funkcjonariusza przeniesionego do służby w miejscowości innej niż pobliska,

3. jego małżonek nie otrzymał pomocy, o której mowa w pkt 2,

4. nie odmówił bezzasadnie przyjęcia lokalu mieszkalnego, który odpowiadał przysługującym mu normom zaludnienia oraz znajdował się w należytym stanie technicznym i sanitarnym,

5. wystąpił do właściwego organu z wnioskiem o przydział lokalu mieszkalnego albo tymczasowej kwatery.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, iż wnioskiem z dnia 14 stycznia 2010 r. st. sierż. SG A. P. zwrócił się do Komendanta [...] Oddziału SG w [...] o przydział lokalu mieszkalnego i zgodnie z wnioskiem Komendant Oddziału decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] przyznał funkcjonariuszowi, pełniącemu służbę w Placówce SG w [...], lokal mieszkalny nr [...] w miejscowości [...], będącej miejscowością pobliską do miejscowości pełnienia służby. Od wymienionej decyzji funkcjonariusz wniósł odwołanie do Komendanta Głównego Straży Granicznej, zaś po utrzymaniu decyzji w mocy rozstrzygnięciem z dnia [...] października 2011 r., powołując się na sytuację rodzinną, odmówił przyjęcia lokalu i jego zasiedlenia.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie organ prawidłowo przyjął, iż skarżący odmówił bezzasadnie przyjęcia lokalu mieszkalnego.

Skarżący nie kwestionuje, iż przydzielony lokal odpowiadał przysługującym mu normom zaludnienia oraz znajdował się w należytym stanie technicznym i sanitarnym. Kwestia zaś uprawnienia skarżącego do zwiększonej normy zaludnienia, z powołaniem się na okoliczność przyjścia na świat dziecka w czerwcu 2012 r., nie mogła być przez organ orzekający w sprawie uwzględniana. Zdarzenie przyszłe, nieistniejące w dacie orzekania, w świetle regulacji pragmatyki służbowej, nie stanowi przesłanki uprawniającej do uzyskania większej normy zaludnienia. Przepis art. 93 ustawy pragmatycznej wprost stanowi, iż członkami rodziny funkcjonariusza, których uwzględnia się przy przydziale lokalu mieszkalnego, są pozostający z funkcjonariuszem we wspólnym gospodarstwie domowym: 1) małżonek; 2) dzieci (własne lub małżonka, przysposobione lub przyjęte na wychowanie w ramach rodziny zastępczej) pozostające na jego utrzymaniu, nie dłużej jednak niż do ukończenia przez nie 25 lat życia. Zatem pozostawać z funkcjonariuszem we wspólnym gospodarstwie domowym mogą tylko dzieci narodzone.

Regulacja zawarta w przepisie § 2 wskazanego wyżej rozporządzenia, w jego pkt 4, wskazuje, iż funkcjonariusz może zasadnie odmówić przyjęcia lokalu mieszkalnego, który nie odpowiada przysługującym mu normom zaludnienia oraz znajduje się w nienależytym stanie technicznym i sanitarnym. W przypadku, jak w niniejszej sprawie, jeśli przydzielony lokal odpowiadał przysługującym normom zaludnienia oraz znajdował się w należytym stanie technicznym i sanitarnym, to odmowa jego przyjęcia była bezzasadna w rozumieniu tego przepisu. Tym samym zaistniała przesłanka, o której stanowi pkt 4 § 2 powołanego wyżej rozporządzenia, uniemożliwiająca wypłacenie równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego.

Trzeba zwrócić uwagę, iż na organie ciąży obowiązek zapewnienia funkcjonariuszowi SG w służbie stałej prawa do lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej po to, aby funkcjonariusz mógł przystąpić do wypełniania obowiązków służbowych bez przeszkód i zbędnej zwłoki. Wynika to z łączącego funkcjonariusza z pracodawcą stosunku służbowym, opartym na podległości służbowej i dyspozycyjności. W tym właśnie celu tworzone są resortowe zasoby mieszkaniowe. Zatem lokalizacji bazy lokalowej SG siłą rzeczy musi odpowiadać bliskości jej placówek. Natomiast świadczenie ekwiwalentne (równoważnik pieniężny za brak lokalu mieszkalnego) jest pochodną świadczenia podstawowego i stanowi jedynie rekompensatę za czas oczekiwania na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych w sposób podstawowy.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż okoliczności, na które powołuje się skarżący w skardze, tj. pogorszenie dostępności opieki medycznej, zmiana szkół przez dzieci i utrudnienia związane z dojazdem żony skarżącego do pracy w innej miejscowości, wpływają niewątpliwie na pogorszenie komfortu życia jego rodziny. Jednak, w świetle powołanych powyżej unormowań prawnych, nie jest to przesłanka warunkująca zasadność odmowy przyjęcia lokalu mieszkalnego. Skarżący nie powołuje się przy tym na zdarzenia wyjątkowe, losowe, np. kalectwo członka rodziny i związana z tym konieczność rehabilitacji w jedynie określonych ośrodkach rehabilitacyjnych (wada postawy dziecka do takich z pewnością nie należy). Skarżący zasadności swych twierdzeń upatruje w sytuacjach występujących powszechnie, będących udziałem ogromnej większości młodych ludzi zakładających rodziny i poszukujących pracy poza miejscem zamieszkania. Zatem argumentacji skarżącego nie można uwzględnić jako usprawiedliwiającej odmowę przyjęcia przydzielonego lokalu mieszkalnego.

Zdaniem Sądu, nie stanowi naruszenia prawa cofnięcia skarżącemu uprawnia do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego od dnia 4 listopada 2011 r., tj. od daty doręczenia stronie ostatecznej decyzji Komendanta Głównego SG z dnia [...] października 2011 r. w przedmiocie przydziału funkcjonariuszowi lokalu mieszkalnego w miejscowości [...], którego przyjęcia on odmówił. Doręczenie stronie decyzji ostatecznej powoduje ten skutek prawny, iż podlega ona wykonaniu. Zatem w dniu doręczenia decyzji Komendanta Głównego SG w przedmiocie przydziału skarżącemu lokalu, jego prawo z art. 92 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej zostało zrealizowane. To spowodowało utratę uprawnienia do świadczenia ekwiwalentnego, albowiem przepis art. 96 ust. 1 tej ustawy wprost wyklucza uprawnienie do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego w sytuacji, gdy funkcjonariusz posiada lokal w miejscu pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej. Powiązanie daty utraty przez skarżącego prawa do świadczenia ekwiwalentnego z datą nabycia prawa do lokalu mieszkalnego jest prawidłowe, albowiem eliminuje stan bezprawny, przejawiający się w posiadaniu przez stronę uprawnień do dwóch wykluczających się wzajemnie praw. Prawa podstawowego do lokalu mieszkalnego i jego ekwiwalentnego zamiennika, który przysługuje w zamian za niezrealizowane prawo do lokalu mieszkalnego. Konstytutywny charakter decyzji o utracie uprawnień do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego (utrata następuje nie z mocy prawa a poprzez wydanie decyzji o cofnięciu uprawnień) nie oznacza, iż skutek w niej określony może wiązać się tylko z datą doręczenia decyzji ostatecznej w tym przedmiocie. Takie rozumowanie prowadziłoby do usankcjonowania stanu bezprawnego, tj. posiadania przez stronę dwóch wykluczających się wzajemnie uprawnień.

Reasumując, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Komendant Główny SG w sposób wyczerpujący zebrały materiał dowodowy, prawidłowo go ocenił i wydał zgodne z prawem rozstrzygnięcie oraz dostatecznie wyczerpująco uzasadnił zaskarżoną decyzję.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270), orzekł, jak w sentencji wyroku.