II OSK 1024/11

Uzasadnienie

II OSK 1024 / 11

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 3 listopada 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uchylił zaskarżoną przez R. P. i M. B. decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r. umarzającą postępowanie odwoławcze w sprawie dotyczącej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż decyzją z dnia [...] września 2006 r. Prezydent Miasta Rzeszowa na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 1 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016) oraz art. 104 k.p.a. zatwierdził projekt budowlany i udzielił "C." Spółce z o.o. w R. pozwolenia na budowę inwestycji pod nazwą: budynek użyteczności publicznej "[...]" z instalacjami wewnętrznymi: wod.-kan., elektryczne, gazowa, tryskaczowa, wentylacji, klimatyzacji, oddymiania, c.o. wraz z infrastrukturą techniczną: sieci i przyłącza wodociągowe, kanalizacji i ciepłownicze, oświetlenie uliczne, przełożenie linii kablowych, przyłącze gazowe, drogi na działkach nr: [...], obr. [...] położonych przy ul. K. i K. w R.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli M. B. i R. P. W piśmie z dnia 28 lipca 2008 r. pełnomocnik R. P. oświadczyła, iż cofa powyższe odwołanie i wnosi o umorzenie postępowania administracyjnego.

W dniu 19 listopada 2009 r. pełnomocnik Spółki z o.o. "C." przedłożył odpis z księgi wieczystej (nr [...]) prowadzonej dla działki nr [...] obr. [...] R. oraz odpis z księgi wieczystej (nr [...]) prowadzonej dla działki [...] obr. [...] R., z których wynika, iż M. B. i R. P. nie są już współwłaścicielami wymienionych działek.

W związku z powyższym Wojewoda Podkarpacki decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. umorzył postępowanie odwoławcze. Organ stwierdził, iż wobec tego, że zarówno M. B., jak i R. P. nie przysługuje przymiot strony niniejszego postępowania, postępowanie wszczęte przez te podmioty podlega umorzeniu.

Jednobrzmiące skargi na powyższą decyzję złożyli R. P. i M. B., wnosząc o jej uchylenie i zarzucając naruszenie art. 16, art. 137 oraz art. 138 k.p.a. Skarżący stwierdzili, że przez okres 2 lat trwały prace budowlane realizowane na podstawie nieostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, a organ II instancji nie wykonał ponadto zaleceń wynikających z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2009r. sygn. akt II OSK 700/08, w którym nakazano Wojewodzie Podkarpackiemu rozpoznanie odwołania R. P. Skarżący podkreślili nadto, że w dacie złożenia odwołania przysługiwał im przymiot strony, a cofnięcie odwołania nie zwalnia organu od obowiązku skontrolowania decyzji w zakresie jej zgodności z prawem i interesem społecznym.

W odpowiedzi na złożone skargi, organ odwoławczy wniósł o ich oddalenie.

Rozpoznając powyższe skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uznał, iż organ II instancji dopuścił się naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, co w świetle art. 145 § 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej p.p.s.a.) obliguje Sąd do wyeliminowania takiego aktu z obrotu prawnego. Sąd wskazał na obowiązek organu, jakim jest ustalenie kręgu stron postępowania, a następnie zapewnienie im czynnego udziału w nim, co wynika z art. 10 k.p.a. Naruszenie obowiązków w powyższym zakresie stanowi zdaniem Sądu wadę procesową, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. i jest podstawą do wznowienia postępowania administracyjnego, a w konsekwencji stanowi podstawę uchylenia rozstrzygnięcia organu w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a.

W rozpoznawanej sprawie stronami postępowania według Wojewody Podkarpackiego są m. in. następujące osoby: F. R., W. B., A. B., K. B., A. B., F. B., A. B., A. C., B. G., J. G., G. K., L. M., M. M., P. M., J. O., W. O., F. O., T. R., K. S., F. T., Z. T. i J. W. Ze znajdujących się w aktach organu I instancji wypisów z rejestru gruntów wynika, iż osoby te są współwłaścicielami (współwładającymi) działki nr ewid. [...] położonej w R., na której to działce zgodnie z wnioskiem i decyzją Prezydenta Miasta Rzeszowa z dnia [...] września 2006 r. miała być realizowana zamierzona inwestycja. Niewątpliwie, więc w świetle art. 28 ust. 2 w związku z art. 3 pkt 20 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006r Nr 156 poz. 1118 ze zm.) przysługiwał im przymiot strony przedmiotowego postępowania. Z ustaleń Sądu tymczasem wynikało, że F. R. oraz F. B. zmarli odpowiednio w dniu 5 czerwca 2005r. oraz w dniu 18 maja 2006r., a zatem rozstrzygnięcie drugoinstancyjne zostało skierowane do zmarłych.

Nadto ze zwrotnych potwierdzeń odbioru decyzji organu II instancji skierowanej do następujących osób: W. B., A. B., K. B., A. B., A. B., A. C., B. G., J. G., G. K., L. M., M. M., P. M., J. O., W. O., F. O., T. R., K. S., F. T., Z. T. i J. W. wynika, iż doręczenie nastąpiło do rąk W. M. jako pracodawcy wyżej wymienionych. Tymczasem z ustaleń Sądu wynika, że pod adresem: S., na który skierowana została decyzja organu II instancji żadna z tych osób nie mieszka.

W tej sytuacji zdaniem Sądu pierwszej instancji koniecznym stało się ustalenie prawidłowych adresów zamieszkania (miejsc pobytu) osób wyżej wymienionych, następnie ponowne rozpoznanie odwołań R. P. i M. B. od decyzji organu I instancji oraz doręczenie wyżej wymienionym zapadłej w sprawie nowej decyzji. Udział w postępowaniu odwoławczym organ winien także zapewnić ustalonym przez Sąd następcom prawnym zmarłych F. R. oraz F. B.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż zakres stwierdzonych uchybień powoduje, że odstąpiono od merytorycznej oceny zawartych w skargach zarzutów, co na obecnym etapie postępowania byłoby przedwczesne.

Z przedstawionych wyżej przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 §1 k.p.a. uchylił skarżoną decyzję.

Skargi kasacyjne od powyższego wyroku wnieśli Wojewoda Podkarpacki, Gmina Miasta Rzeszów, "C." Spółka z o.o. w R., W. M. i "D." Sp. z o.o. w G.. We wszystkich kasacjach zaskarżono wyrok Sądu pierwszej instancji w całości i każda z wnoszących kasację stron złożyła wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W skardze kasacyjnej Wojewody Podkarpackiego podniesiono zarzuty naruszenia przepisów prawa przez ich błędną wykładnię, tj.:

1. art. 10, art. 61 § 4, art. 79 § 1, art. 81 k.p.a. poprzez wadliwe przyjęcie przez Sąd, iż organ II instancji nie zapewnił stronom należytego udziału w prowadzonym postępowaniu odwoławczym, podczas gdy w świetle zaistniałych zdarzeń organ odwoławczy zmuszony był do umorzenia prowadzonego postępowania ze względu na wystąpienie przesłanek zawartych w art. 105 i art. 137 k.p.a.;

2. art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. poprzez wskazanie, iż w przypadku wystąpienia przesłanek do umorzenia postępowania odwoławczego organ winien zapewnić stronom w postępowaniu odwoławczym możliwość zapoznania się ze zgromadzonym materiałem w sprawie i złożenia wniosków dowodowych;

3. art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. przez przyjęcie, iż strony nie brały udziału w postępowaniu odwoławczym, w związku z czym zachodzi przesłanka do wznowienia postępowania, podczas gdy miało miejsce skuteczne doręczenie korespondencji co zapewniło wszystkim uczestnikom postępowania możliwość skorzystania z przysługujących im środków prawnych.

W skardze kasacyjnej Gminy Miasta Rzeszów (zwanej dalej również skarżącą Gminą) podniesiono naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 50 § 1 p.p.s.a. przez niewłaściwe jego zastosowanie i uznanie, iż w okolicznościach faktycznych sprawy skarżącym R. P. i M. B. przysługiwał interes prawny do wniesienia skargi na wyżej wskazaną decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r.;

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. i art. 10 § 1 k.p.a. poprzez uznanie, że postępowanie administracyjne, w wyniku którego została wydana decyzja Wojewody Podkarpackiego, dotknięte jest wadą dającą podstawę do wznowienia postępowania;

3. art. 124 § 1 ust. 1 p.p.s.a. przez jego niezastosowanie i nie wydanie postanowienia o zawieszeniu postępowania sądowoadministracyjnego z urzędu, choć ujawniła się okoliczność śmierci stron postępowania F. R. i F. B. Powyższe spowodowało, iż przedmiotowa sprawa sądowa toczyła się bez prawidłowego udziału stron postępowania, a zaskarżone rozstrzygnięcie Sądu nie zostało należycie im doręczone.

W skardze kasacyjnej "C." Spółki z o.o. w R. wskazano na następujące podstawy kasacji:

1. nieważność postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Rzeszowie z przyczyny wymienionej w art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. polegającej na pozbawieniu "C." Sp. z o.o. w R. możności obrony swych praw przez uniemożliwienie mu udziału w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym na skutek zaniechania doręczenia "C." Sp. z o. o. odpisów skarg na decyzję Wojewody Podkarpackiego wniesionych przez R. P. i M. B., odpowiedzi Wojewody Podkarpackiego na te skargi oraz innych pism i zawiadomień,

2. nieważność postępowania z podstawy wymienionej w art. 183 § 2 pkt 4 p.p.s.a., polegającą na sprzecznym z przepisami art. 16 § 1 , art. 106 § 3 i 5 p.p.s.a. w związku z art. 210 § 3 k.p.c. i art. 119 ust. 1 p.p.s.a. przeprowadzeniem uzupełniającego postępowania dowodowego bez wyznaczenia rozprawy w ramach postępowania uproszczonego i niedopuszczalnym wydaniem wyroku w składzie jednego sędziego.

W uzasadnieniu wniesionej kasacji skarżąca Spółka wskazała, iż odpisy skarg, odpowiedzi na skargę oraz inne pisma w niniejszej sprawie były doręczane innemu podmiotowi- Przedsiębiorstwu [...] "C." S.A. w R. na adres: R. ul. R., a nie uczestnikowi "C." Sp. z o.o. (adres R. ul. P.). Również zaskarżony wyrok został doręczony Przedsiębiorstwu [...] "C." S.A.

W skardze kasacyjnej W. M. wskazano na następujące podstawy:

1. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 58 § 1 pkt 6 w związku z art. 50 § 1 p.p.s.a., art. 58 § 1 pkt 6 w związku z art. 52 § 1 i art. 52 § 2 p.p.s.a., art. 58 § 3 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy- przez nieuprawnione rozpoznanie przez WSA w Rzeszowie skargi R. P. oraz skargi M. B. na decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r. oraz uchylenie ww. decyzji na skutek ww. skarg, choć Sąd pierwszej instancji miał obowiązek odrzucić obie skargi postanowieniem, ponieważ żaden ze skarżących nie posiada interesu prawnego wymaganego do wniesienie skargi, a dodatkowo skarga R. P. podlega odrzuceniu, ponieważ nie wyczerpał on środków zaskarżenia, które mu służyły w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Powyższe potwierdza, że uchybienie ww. przepisom przez Sąd pierwszej instancji nie tylko mogło, co rzeczywiście miało istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd, bowiem uchylił ww. decyzję Wojewody Podkarpackiego z [...] grudnia 2009 r., choć zobligowany był odrzucić obie skargi;

2. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 151 w związku z art. 50 § 1 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy- przez nieuprawnione uchylenie zaskarżonym wyrokiem ww. decyzji Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r., choć nawet w razie przyjęcia, że brak interesu prawnego we wniesieniu skargi nie daje podstaw do odrzucenia takiej skargi, brak było podstaw do uchylenia ww. decyzji, lecz Sąd pierwszej instancji zobligowany był oddalić zarówno skargę R. P., jak i M. B. Uchybienie to nie tylko mogło, co rzeczywiście miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ WSA w Rzeszowie wydał wyrok uchylający decyzję, choć mógł co najwyżej wydać wyrok oddalający ww. skargi;

3. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 111 § 1 w związku z art. 51, art. 160, art. 16 § 1 i art. 90 § 1 p.p.s.a.., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz potwierdza, że skład Sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa, a także, że uczestnik postępowania W. M. został pozbawiony możności obrony swoich praw w postępowaniu przed WSA w Rzeszowie, co z kolei skutkuje nieważnością postępowania na podstawie art. 183 § 2 pkt 4 oraz art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- przez łączne rozpoznanie i rozstrzygnięcie zaskarżonym wyrokiem sprawy ze skargi R. P. oraz ze skargi M. B. na ww. decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r., pomimo że nawet nie zostało wydane postanowienie o połączeniu ww. spraw w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia, a które mogło zostać wydane wyłącznie przez sąd w składzie trzech sędziów na posiedzeniu jawnym, podczas gdy Sąd pierwszej instancji rozpoznał sprawę w trybie uproszczonym, na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego. O istotnym wpływie tego uchybienia na wynik sprawy świadczy to, że gdyby WSA w Rzeszowie się go nie dopuścił, wówczas sprawa ze skargi R. P. oraz sprawa ze skargi M. B. na ww. decyzję zostałyby łącznie rozpoznane i rozstrzygnięte na rozprawie w składzie trzech sędziów, a nie w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego, to natomiast umożliwiłoby skarżącemu uczestnikowi obronę jego praw w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, czego ostatecznie został on pozbawiony na skutek bezpodstawnego rozpoznania sprawy w postępowaniu uproszczonym. Powyższe uchybienie skutkuje nieważnością postępowania na podstawie art. 183 § 2 pkt 4 oraz art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a., ponieważ skład Sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa, a ponadto skarżący uczestnik został pozbawiony możliwości obrony swoich praw w postępowaniu przed tym Sądem;

4. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 119 pkt 1 p.p.s.a. w związku z § 36 ust. 1 i § 24 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 września 2003 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania wojewódzkich sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 169, poz. 1646- zwanego dalej Regulaminem wewnętrznego urzędowania), które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz potwierdza, że skład Sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa oraz że skarżący uczestnik został pozbawiony możności obrony swoich praw w postępowaniu przed WSA w Rzeszowie, co skutkuje nieważnością postępowania na podstawie art. 183 § 2 pkt 4 oraz art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- przez nieuprawnione rozpoznanie przedmiotowej sprawy w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego, choć nawet sędzia sprawozdawca nie zarządził przeprowadzenia w niniejszej sprawie postępowania uproszczonego. O istotnym wpływie ww. uchybienia na wynik sprawy świadczy to, że przedmiotowa sprawa nie została rozpoznana na rozprawie w składzie trzech sędziów, lecz bezpodstawnie została rozpoznana w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego, to zaś spowodowało pozbawienie skarżącego uczestnika oraz pozostałych stron przedmiotowego postępowania możności obrony swoich praw oraz przesądza, że skład Sądu pierwszej instancji był sprzeczny z przepisami prawa, a zatem uzasadnione jest stwierdzenie, że w niniejszej sprawie występuje nieważność postępowania z przyczyn wskazanych w art. 183 § 2 pkt 4 oraz art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.;

5. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 106 § 3 p.p.s.a, art. 106 § 5 p.p.s.a. w związku z art. 210 § 3, art. 252 i art. 253 k.p.c., art. 113 § 2 p.p.s.a., art. 133 § 1 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 §1 k.p.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz skutkuje nieważnością postępowania na podstawie art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- przez nieuprawnione przeprowadzenie z urzędu przez Sąd pierwszej instancji w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego dowodów uzupełniających z dokumentów, z którymi strony postępowania nie mogły się zapoznać i ewentualnie podważyć ich autentyczności lub zgodności z prawdą zawartych w nich twierdzeń, a następnie wydanie w oparciu o ww. dowody zaskarżonego wyroku, choć przeprowadzenie omawianych dowodów mogło nastąpić wyłącznie na rozprawie, a w związku z tym, że wymóg ten nie został dopełniony- niedopuszczalne było dokonanie w oparciu o te dowody ustalenia, że decyzja Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r. została wydana z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, a tym samym brak było podstaw do uchylenia z tego powodu ww. decyzji, natomiast wyrok w niniejszej sprawie mógł zostać wydany jedynie na podstawie akt administracyjnych sprawy. Powyższe potwierdza również, że w niniejszej sprawie występuje nieważność postępowania na podstawie art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.;

6. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy- przez błędne uznanie przez Sąd pierwszej instancji, że omawiana decyzja Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r. została wydana z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 w związku z art. 10 § 1 k.p.a., co z kolei powoduje konieczność uchylenia tejże decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a., choć WSA w Rzeszowie nie zwrócił się do następców prawnych zmarłych stron oraz do stron, które w jego ocenie zostały pozbawione prawa czynnego udziału w postępowaniu odwoławczym z zapytaniem, czy decyzja, której dotyczy skarga R. P. i M. B. jest zgodna z ich interesami oraz czy popierają żądanie uchylenia tejże decyzji zawarte w ww. skargach. O tym, że opisane wyżej uchybienie nie tyle mogło mieć, co rzeczywiście miało, istotny wpływ na wynik przedmiotowej sprawy, świadczy to, że wyłączenie z tego powodu Sąd pierwszej instancji rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego, a następnie uchylił ww. decyzję Wojewody Podkarpackiego;

7. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 119 pkt 1 w związku z art. 145 § 1

pkt 1 lit. b p.p.s.a. oraz art. 120 p.p.s.a., które to uchybienie mogło mieć istotny

wpływ na wynik sprawy oraz skutkuje nieważnością postępowania na

podstawie art. 183 § 2 pkt 4 oraz art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- przez nieuprawnione rozpoznanie przedmiotowej sprawy w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego, a następnie uchylenie omawianej decyzji Wojewody Podkarpackiego na skutek błędnego przyjęcia przez Sąd pierwszej instancji, że omawiana decyzja została wydana z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania. Ww. uchybienie nie tyle mogło mieć, co faktycznie miało, istotny wpływ na wynik przedmiotowej sprawy, ponieważ skierowanie sprawy do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 1 p.p.s.a. przesądziło o uchyleniu omawianej decyzji Wojewody Podkarpackiego, skoro w takim wypadku może zapaść jedynie wyrok uwzględniający skargę, a nadto opisane wyżej uchybienie spowodowało, że sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego, zamiast na rozprawie w składzie trzech sędziów, w trakcie której zarówno skarżący uczestnik oraz pozostali uczestnicy postępowania mogliby bronić swoich praw, czego ostatecznie w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji zostali pozbawieni, to zaś stanowi przyczynę nieważności opisaną w art. 183 § 2 pkt 4 oraz art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.;

8. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 137 k.p.a. oraz art. 153 p.p.s.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy- przez błędne nakazanie organowi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ponownego rozpoznania odwołania R. P. pomimo tego, że zostało ono skutecznie cofnięte pismem z dnia 28 lipca 2008 r. O tym, że uchybienie to może mieć istotny wpływ na wynik sprawy, świadczy to, że wskazania co do dalszego postępowania wiążą w sprawie zarówno Sąd, jak organ, a tym samym nie wyeliminowanie zaskarżonego wyroku z obrotu prawnego spowodowałoby powstanie, a następnie utrwalenie stanu niezgodnego z prawem.

W skardze kasacyjnej "D." Sp. z o.o. zarzucono:

1. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 58 § 1 pkt 6 w związku z art. 50 § 1 p.p.s.a., art. 58 § 1 pkt 6 w związku z art. 52 § 1 i art. 52 § 2 p.p.s.a., art. 58 § 3 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez nieuprawnione rozpoznanie przez Sąd pierwszej instancji skargi R. P. oraz skargi M. B. na decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r. oraz uchylenie zaskarżonym wyrokiem wskazanej wyżej decyzji Wojewody Podkarpackiego na skutek ww. skarg, pomimo iż Sąd pierwszej instancji miał obowiązek odrzucić obie skargi jako niedopuszczalne. Konieczność odrzucenia skarg uzasadniona jest faktem, że żaden ze skarżących nie posiada interesu prawnego do wniesienia skargi na ww. decyzję, a ponadto wniesienie skargi przez R. P. było niedopuszczalne również z tego powodu, że nie wyczerpał on środków zaskarżenia, które mu służyły w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, ponieważ w toku postępowania administracyjnego cofnął wniesione przez siebie odwołanie od decyzji organu I instancji. Powyższe potwierdza, że uchybienie ww. przepisom przez Wojewódzki Sąd Administracyjny nie tylko mogło, co rzeczywiście miało istotny wpływ na wynik sprawy, czyli uchylenie decyzji Wojewody Podkarpackiego na skutek rozpoznania niedopuszczalnych skarg;

2. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 151 w związku z art. 50 § 1 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy- przez nieuprawnione uchylenie zaskarżonym wyrokiem ww. decyzji Wojewody Podkarpackiego, choć nawet w razie przyjęcia, że brak interesu prawnego we wniesieniu skargi nie daje podstaw do odrzucenia takiej skargi, brak było podstaw do uchylenia ww. decyzji i Sąd pierwszej instancji zobligowany był oddalić zarówno skargę R. P., jak też M. B. Uchybienie to nie tylko mogło, co rzeczywiście miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ Sąd pierwszej instancji zaskarżonym wyrokiem skargi uwzględnił;

3. nieważność postępowania pierwszoinstancyjnego z przyczyny wskazanej w art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- poprzez całkowite pominięcie w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji uczestnika postępowania tj. "C." Sp. z o.o. z siedzibą w R., które skutkowało brakiem możności obrony swych praw przez ww. uczestnika w postępowaniu przez WSA w Rzeszowie. Pominięcie polegało na nie doręczeniu ww. uczestnikowi żadnych pism w niniejszej sprawie, tj. skargi R. P., skargi M. B., odpowiedzi Wojewody Podkarpackiego na wniesione skargi, pisma "D." Sp. z o. o. z dnia 18 maja 2010 r., jak również zaskarżonego wyroku z uzasadnieniem. Wszystkie ww. pisma (za wyjątkiem pisma "D." Sp. z o.o., które nie zostało doręczone żadnej stronie) zostały skierowane, a następnie doręczone zupełnie innemu podmiotowi, tj. Przedsiębiorstwu [...] "C." S.A. z siedzibą w R., który to podmiot funkcjonuje pod zupełnie inną firmą, w innej formie prawnej, wpisany jest do rejestru przedsiębiorców pod zupełnie innym numerem KRS, posiada inny NIP, REGON, a także posiada zupełnie odmienny adres siedziby (tj. ul. R., [...] R., podczas gdy adres siedziby C. Sp. z o.o., to: ul. P., [...] R.). Ponadto, należy mieć na uwadze, że niniejsza sprawa była prowadzona w trybie uproszczonym, a zatem tylko na skutek doręczenia przez Sąd ww. pism "C." Sp. z o.o. mógł podjąć jakąkolwiek próbę obronę swoich praw, będąc jednym z najbardziej zainteresowanych w sprawie uczestników postępowania, skoro to właśnie na wniosek "C." Sp. z o.o. wszczęte zostało postępowanie administracyjne objęte skargami;

4. nieważność postępowania pierwszoinstancyjnego z przyczyny wskazanej w art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- poprzez pominięcie w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji następców prawnych F. R. oraz F. B., które pozbawiło ww. uczestników możności obrony swych praw w postępowaniu przed WSA w Rzeszowie, a które to pominięcie polegało na doręczeniu ww. uczestnikom wyłącznie zaskarżonego wyroku z uzasadnieniem, natomiast z akt sprawy nie wynika, aby Sąd doręczył ww. skargę R. P., skargę M. B., odpowiedź Wojewody Podkarpackiego na te skargi lub pismo "D." Sp. z o.o. z dnia 18 maja 2010 r. Ponadto, należy mieć na uwadze, że niniejsza sprawa była prowadzona w trybie uproszczonym, a zatem tylko na skutek doręczenia przez Sąd ww. pism wskazani wyżej uczestnicy mogli podjąć jakąkolwiek próbę obronę swych praw. Należy również podkreślić, że Sąd pierwszej instancji uchylił decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r. przede wszystkim z tego powodu, że pominął on w prowadzonym przez siebie postępowaniu następców prawnych F. R. oraz F. B., podczas gdy - jak wynika z powyższego - Sąd pierwszej instancji zrobił to samo. Powyższe potwierdza, że na skutek wadliwości procesowych Sądu pierwszej instancji ww. uczestnicy nie mogli i faktycznie nie brali udziału w postępowaniu pierwszoinstancyjnym i nie mogli zająć jakiegokolwiek stanowiska w sprawie przed wydaniem zaskarżonego wyroku;

5. nieważność postępowania pierwszoinstancyjnego z przyczyny wskazanej w art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- poprzez pominięcie w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji uczestników postępowania: A. P., J. S., K. L. oraz M. L., które pozbawiło ww. uczestników możności obrony swych praw w postępowaniu przed WSA w Rzeszowie, a które to pominięcie polegało na doręczeniu ww. uczestnikom skargi R. P., skargi M. B. oraz odpowiedzi Wojewody Podkarpackiego na skargi dopiero po wydaniu zaskarżonego wyroku. Jak wynika z dokumentów zalegających w aktach sprawy, obie skargi oraz odpowiedź na te skargi zostały wysłane ww. uczestnikom łącznie z zaskarżonym wyrokiem dopiero w dniu 12 listopada 2010 r., podczas gdy zaskarżony wyrok został wydany w dniu 3 listopada 2010 r., co oznacza, że pisma, które powinny zostać doręczone ww. uczestnikom w początkowej fazie postępowania tak, aby mogli się oni do nich ustosunkować i zająć stanowisko w sprawie- zostały im wysłane 9 dni po wydaniu zaskarżonego wyroku. Ponadto, należy mieć na uwadze, że niniejsza sprawa była prowadzona w trybie uproszczonym, a zatem tylko na skutek doręczenia przez Sąd ww. pism wskazani wyżej uczestnicy mogli podjąć jakąkolwiek próbę obronę swoich praw;

6. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 73 § 1 - § 4 p.p.s.a., art. 74 § 1 i § 2 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy- poprzez nieuprawnione uchylenie omawianej decyzji Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r. na skutek błędnego przyjęcia przez Sąd pierwszej instancji, że doręczenia ww. decyzji dla 20 stron postępowania były wadliwe z tego powodu, że dokonano ich na adres S. Przyjęte przez WSA w Rzeszowie ustalenie w powyższym zakresie jest niedopuszczalne w sytuacji, gdy w świetle powołanych wyżej przepisów nieskutecznie dokonano doręczenia pisma Sądu z zapytaniem skierowanym do ww. osób, czy kiedykolwiek wskazywali oni powyższy adres jako adres do dokonywania doręczeń przeznaczonej dla nich korespondencji w stanowiącej przedmiot kontroli Sądu sprawie administracyjnej, czy otrzymywali na ten adres taką korespondencję oraz czy wyrażają wolę, aby przedmiotowy adres nadal stanowił ich adres do korespondencji. Opisane wyżej uchybienie nie tylko mogło mieć, co rzeczywiście miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ z tego powodu Sąd pierwszej instancji przyjął, że ww. uczestnicy zostali pozbawieni prawa czynnego udziału w postępowaniu odwoławczym przed Wojewodą Podkarpackim,

7. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 57 § 1 w związku z art. 46 §1 pkt 1 oraz art. 46 § 2 p.p.s.a., art. 49 § 1 w związku z art. 57 § 1, art. 46 § 1 pkt 1, art. 46 § 2 i art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a., art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a., art. 78 i art. 79 p.p.s.a. oraz art. 125 § 1 pkt 3 p.p.s.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz skutkuje nieważnością postępowania pierwszoinstancyjnego na podstawie art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- poprzez nie wezwanie skarżących do uzupełnienia braków formalnych wniesionych przez nich skarg poprzez wskazanie imion i nazwisk lub nazw stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oraz oznaczenie miejsca zamieszkania, a w razie jego braku - adresu do doręczeń lub siedziby stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników, pod rygorem odrzucenia skarg. Ponadto w sposób nieuprawniony nastąpiło uchylenie zaskarżonym wyrokiem omawianej decyzji Wojewody Podkarpackiego, skoro w dniu wydania zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji nie znał, jak twierdzi, aktualnego adresu 20 uczestników postępowania, dla których dotychczas doręczenia były dokonywane na adres S. Jeśli bowiem nawet pomimo wcześniej podniesionego zarzutu kasacyjnego przyjąć, że Sąd prawidłowo ustalił brak znanych adresów dla ww. uczestników, to w takiej sytuacji Sąd pierwszej instancji powinien był wydać zarządzenie wzywające skarżących do podania aktualnych adresów tych uczestników. Natomiast, w razie niewykonania tego zarządzenia - Sąd powinien zawiesić postępowanie lub też, gdyby się okazało, że miejsce pobytu ww. uczestników nie jest znane- oczekiwać na wniosek skarżących o ustanowienie dla tych osób kuratora. Opisane wyżej uchybienia nie tylko mogły, co rzeczywiście miały istotny wpływ na wynik sprawy, skoro na podstawie tak poczynionych ustaleń Sąd pierwszej instancji zaskarżonym wyrokiem uchylił decyzję organu odwoławczego. Powyższe potwierdza również, że ww. uczestnicy postępowania zostali całkowicie pozbawieni możności obrony swych praw w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, ponieważ nie otrzymali oni żadnych pism w niniejszej sprawie, w tym również zaskarżonego wyroku z uzasadnieniem, co oznacza, że zaskarżony wyrok został wydany w warunkach nieważności postępowania z przyczyny wskazanej w art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.;

8. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 47 § 1 p.p.s.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy- poprzez zaniechanie przez Sąd pierwszej instancji doręczenia odpisów pisma "D." Sp. z o.o. z dnia 18 maja 2010 r. wszystkim pozostałym stronom niniejszego postępowania. Uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ uniemożliwiło to pozostałym stronom ustosunkowanie się do treści ww. pisma, podniesionych w nim zarzutów oraz zgłoszonych wniosków, z których wynika przede wszystkim, że brak jest podstaw do merytorycznego rozpoznania skargi R. P. oraz skargi M. B. O istotności omawianego uchybienia świadczy również to, że Sąd pierwszej instancji w swoich rozważaniach zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w ogóle nie odniósł się do tego, czy istniały przesłanki do odrzucenia omawianych skarg oraz czy skarżący posiadali interes prawny we wniesieniu skarg na omawianą decyzję Wojewody Podkarpackiego;

9. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 141 § 4 w związku z art. 45 p.p.s.a. oraz art. 134 § 1 p.p.s.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a zarazem potwierdza, że "D." Sp. z o.o. został pozbawiony możności obrony swych praw w postępowaniu pierwszoinsiancyjnym, co stanowi przyczynę nieważności postępowania opisaną w art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- poprzez pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stanowiska "D." Sp. z o.o., wyrażonego w piśmie z dnia 18 maja 2010 r. oraz pominięcie wniosków i zarzutów w nim zawartych, mieszczących się w granicach niniejszej sprawy, co z kolei spowodowało zawężenie granic rozpoznania niniejszej sprawy. Opisane wyżej uchybienie mogło mieć, a nawet w ocenie skarżącej faktycznie miało, istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ zaskarżonym wyrokiem WSA w Rzeszowie uchylił decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r. zupełnie pomijając zarzuty i wnioski zawarte w ww. piśmie uczestnika "D." Sp. z o. o. Ponadto, opisane wyżej uchybienie potwierdza, że "D." Sp. z o.o. został pozbawiony możności obrony swych praw w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, ponieważ pomimo tego, że podjął wszelkie możliwe czynności w celu obrony swoich praw, to mimo tego WSA w Rzeszowie całkowicie je zignorował, choć zarzuty podniesione przez skarżącego w piśmie z dnia 18 maja 2010 r. są tego rodzaju, że powinny one zostać rozpatrzone przez Sąd w pierwszej kolejności;

10. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 111 § 1 w związku z art. 51, art. 160, art. 16 § 1 i art. 90 § 1 p.p.s.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz potwierdza, że skład Sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa oraz że "D." Sp. z o.o. został pozbawiony możności obrony swych praw w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, co stanowi przyczynę nieważności postępowania opisaną w art. 183 § 2 pkt 4 oraz w art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- poprzez łączne rozpoznanie i rozstrzygnięcie zaskarżonym wyrokiem sprawy ze skargi R. P. oraz ze skargi M. B., pomimo że nie zostało wydane przez Sąd postanowienie o połączeniu ww. spraw w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Postanowienie takie mogło zostać wydane wyłącznie przez Sąd w składzie trzech sędziów na posiedzeniu jawnym. O tym, że opisane wyżej naruszenie przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a zdaniem skarżącej, nie tylko potencjalnie, ale rzeczywiście miało istotny wpływ na wynik sprawy świadczy to, że gdyby Sąd pierwszej instancji się go nie dopuścił, wówczas sprawy ze skargi R. P. oraz ze skargi M. B. na omawianą decyzję Wojewody Podkarpackiego, zostałyby łącznie rozpoznane i rozstrzygnięte na rozprawie w składzie trzech sędziów, a nie w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym przez jednego sędziego, co z kolei umożliwiłoby "D." Sp. z o. o. obronę jej praw. Powyższe potwierdza, że w przedmiotowej sprawie zachodzi nieważność postępowania z przyczyn wskazanych w art. 183 § 2 pkt 4 oraz w art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a., ponieważ skład Sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa, a nadto skarżąca została pozbawiona możności obrony swych praw w postępowaniu pierwszoinstancyjnym;

11. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 119 pkt 1 p.p.s.a. w związku z § 36 ust. 1 i § 24 Regulaminu wewnętrznego urzędowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz potwierdza, że skład Sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa oraz że skarżąca została pozbawiona możności obrony swych praw w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, co skutkuje nieważnością postępowania na podstawie art. 183 § 2 pkt 4 oraz art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- poprzez nieuprawnione rozpoznanie przedmiotowej sprawy w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego, pomimo braku zarządzenia przeprowadzenia w niniejszej sprawie postępowania uproszczonego. O istotnym wpływie ww. uchybienia na wynik sprawy świadczy to, że na jego skutek przedmiotowa sprawa nie została rozpoznana na rozprawie w składzie trzech sędziów, lecz bezpodstawnie została rozpoznana w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym, to zaś spowodowało pozbawienie skarżącej oraz pozostałych stron przedmiotowego postępowania możności obrony swych praw oraz przesądza, że skład Sądu orzekającego był sprzeczny przepisami prawa. Powyższe uzasadnione stwierdzenie, że w niniejszej sprawie występuję nieważność postępowania z przyczyn wskazanych w art. 183 § 2 pkt 4 oraz art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.;

12. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 106 § 3 p.p.s.a., art. 106 § 5 p.p.s.a. w związku z art. 210 § 3, art. 252 i art. 253 k.p.c., art. 113 § 2 p.p.s.a., art. 133 § 1 p.p.s.a oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz skutkuje nieważnością postępowania pierwszoinstancyjnego na podstawie art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- poprzez nieuprawnione przeprowadzenie z urzędu przez Sąd pierwszej instancji w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego dowodów uzupełniających z dokumentów. Z treści tych dokumentów strony postępowania (w tym skarżąca) nie mogły się zapoznać i ewentualnie podważyć ich autentyczności lub zgodności z prawdą zawartych w nich twierdzeń. Następnie w oparciu o ww. dowody Sąd wydał zaskarżony wyrok, choć przeprowadzenie omawianych dowodów mogło nastąpić wyłącznie na rozprawie. W związku z powyższym uchybieniem proceduralnym niedopuszczalne było dokonanie w oparciu o powyższe dowody ustalenie, że decyzja Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r. została wydana z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania. Powyższe potwierdza również, że w niniejszej sprawie występuje nieważność postępowania na podstawie art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.;

13. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a. które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy - poprzez błędne uznanie przez Sąd pierwszej instancji, że omawiana decyzja Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] grudnia 2009 r. została wydana z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 w związku z art. 10 § 1 k.p.a., co z kolei powoduje konieczność uchylenia tejże decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a.. Podkreślić należy kluczową dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczność, że WSA w Rzeszowie nie zwrócił się do następców prawnych zmarłych stron oraz do stron, które w jego ocenie zostały pozbawione prawa czynnego udziału w postępowaniu odwoławczym z zapytaniem, czy decyzja, której dotyczy skarga R. P. i M. B. jest zgodna z ich interesami oraz czy popierają żądanie uchylenia tejże decyzji zawarte w ww. skargach. O tym, że opisane wyżej uchybienie nie tyle mogło mieć, co rzeczywiście miało, istotny wpływ na wynik przedmiotowej sprawy, świadczy fakt, że wyłączenie na takie motywy powołał Sąd pierwszej instancji, uzasadniając rozpoznanie sprawy w postępowaniu uproszczonym na posiedzeniu niejawnym i uchylenie ww. decyzji Wojewody Podkarpackiego;

14. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 119 pkt 1 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. oraz art. 120 p.p.s.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz skutkuje nieważnością postępowania pierwszoinstancyjnego na podstawie art. 183 § 2 pkt 4 oraz art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.- poprzez nieuprawnione rozpoznanie przedmiotowej sprawy w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego, a następnie uchylenie omawianej decyzji Wojewody Podkarpackiego na skutek błędnego przyjęcia przez Sąd pierwszej instancji, że omawiana decyzja została wydana z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania. Ww. uchybienie nie tyle mogło mieć, co faktycznie miało, istotny wpływ na wynik przedmiotowej sprawy, ponieważ skierowanie sprawy do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 1 p.p.s.a. z góry przesądziło o wyniku sprawy, skoro w takim trybie może zapaść jedynie wyrok uwzględniający skargę. Nadto opisane wyżej uchybienie spowodowało, że zarówno skarżąca oraz pozostali uczestnicy postępowania nie mogli przed wydaniem zaskarżonego wyroku bronić swych praw, a to zaś stanowi przyczynę nieważności opisaną w art. 183 § 2 pkt 4 oraz art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.;

15. naruszenie przepisów postępowania, art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 137 k.p.a. oraz art. 153 p.p.s.a., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez nakazanie Wojewodzie Podkarpackiemu w zaskarżonym wyroku ponownego rozpoznania odwołania R. P., pomimo że zostało ono skutecznie cofnięte pismem pełnomocnika wyżej wymienionego z dnia 28 lipca 2008 r., co powoduje, że niedopuszczalne jest ponowne rozpoznanie omawianego odwołania. Opisane wyżej uchybienie może mieć istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem zgodnie z art. 153 p.p.s.a., zakwestionowane wyżej wskazania co do dalszego postępowania wiążą w sprawie zarówno Sąd, jak i organ, a zatem utrzymanie w obrocie prawnym zaskarżonego wyroku spowodowałoby powstanie, a następnie utrwalenie stanu sprzecznego z prawem, podczas gdy funkcją wskazówek co do dalszego postępowania sformułowanych w uzasadnieniu wyroku uwzględniającego skargę powinno być doprowadzenie do stanu zgodnego z prawem.

Odpowiedź na skargi kasacyjne Wojewody Podkarpackiego, Gminy Miasta Rzeszów i W. M. wniósł "D." Spółka z o.o., wskazując na ich zasadność.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargi kasacyjne zawierają w części zasadne zarzuty.

Przechodząc do oceny zarzutów rozpoznawanych skarg kasacyjnych zaznaczyć należy, iż z uwagi na częściową ich zbieżność, a miejscami nawet tożsamość koniecznym było rozpoznanie ich grupami, z zachowaniem przyjętej przez Sąd kasacyjny kolejności.

Z uwagi na licznie przedstawione w rozpoznawanych kasacjach zarzuty nieważności oraz uwzględniając najdalej idący skutek tych zarzutów, w pierwszej kolejności rozważenia wymagała kwestia zaistnienia przesłanek wymienionych w art. 183 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

Badając powyższe zagadnienie, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, doszło w rozpoznawanej sprawie do pozbawienia możności obrony swoich praw uczestnika postępowania "C." Spółkę z o.o. w R., inwestora przedmiotowego przedsięwzięcia budowlanego, co skutkuje zgodnie z art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. nieważnością tego postępowania. Stosownie do regulacji zawartej w art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. nieważność postępowania zachodzi, jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw. Ten rodzaj nieważności ma miejsce w sytuacji, gdy wskutek uchybień procesowych strona nie może brać udziału w istotnej części postępowania i nie ma możliwości usunięcia skutków tych uchybień na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2000 r. sygn. akt III CKN 416/98, OSNC 2000 nr 12, poz. 220). Stwierdzenie zaistnienia analizowanej przesłanki ma jednak miejsce jedynie w ramach kardynalnych uchybień sądu dotyczących usterek, czy utrudnień w tym zakresie. Można mówić o jego wystąpieniu, gdy zaistniałe uchybienie procesowe sądu będzie godzić bezpośrednio w istotę procesu i stawiać pod znakiem zapytania spełnienie jego celu w konkretnym przypadku (J. P. Tarno. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wydanie 4. Warszawa 2010, str. 455). Chodzi przy tym o rzeczywiste pozbawienie strony obrony swych praw i działania w postępowaniu, nie zaś, nawet bezzasadne, nieuwzględnienie stanowiska i wniosków stron oraz uczestników postępowania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2007 r. sygn. akt I OSK 1124/07, niepubl.). Podkreślić też należy, iż o wystąpieniu owej nieważności postępowania decyduje waga uchybień procesowych, a nie skutki, które wynikają lub mogą z nich wyniknąć (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2003 r. sygn. akt I PK 117/03, Wokanda z 2004 r. nr 9, poz. 30 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 sierpnia 2010 r. sygn. akt II OSK 131/10, niepubl.). Przyjąć również trzeba, iż z punktu widzenia analizowanego przepisu nie ma znaczenia, w jakim trybie sąd administracyjny rozstrzygał sprawę, a więc czy nastąpiło ono na rozprawie, czy jak w okolicznościach niniejszej sprawy na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, o którym mowa w art. 119 p.p.s.a. Zapewnienie stronie możności obrony swoich praw nie dotyczy, bowiem tylko prawa do jawnego rozpoznania jej sprawy, ale obejmuje również możliwość zapoznania się z pismami procesowymi składanymi w sprawie przez pozostałe strony i uczestników, a w szczególności pismami wszczynającymi to postępowanie, tj. skargą do sądu administracyjnego, a także udzieloną przez organ odpowiedzią na skargę.

W okolicznościach niniejszej sprawy, jak wynika z akt inwestorem projektowanego obiektu budowlanego jest "C." Spółka z o. o. w siedzibą w R. Tymczasem Wojewódzki Sad Administracyjny w Rzeszowie, przesyłając odpisy skarg, odpowiedzi na skargi oraz odpis zaskarżonego wyroku dokonał ich nadania, wskazując jako adresata "C." S. A. w Rzeszowie. Z przesłanych Sądowi pierwszej instancji przez pełnomocnika inwestora odpisów z Krajowego Rejestru Sądowego "C." Spółki z o.o. w R. oraz "C." S.A. w R. wynika, iż podmioty te stanowią dwie, odrębne osoby prawne. Doręczenie, zatem innemu podmiotowi, który nie był uczestnikiem niniejszego postępowania stanowiło wadę tego postępowania, o której mowa w art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. Z uwagi zaś na stwierdzoną nieważność postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Rzeszowie i zasadność podnoszonego przez "C." Spółkę z o.o. zarzutu naruszenia tego przepisu (pierwszy zarzut kasacji Spółki), zaskarżony wyrok już tylko z powodu zaistnienia powyżej opisanego naruszenia należało usunąć z obrotu prawnego.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów skarg kasacyjnych, w których również wskazano na wystąpienie przesłanek z art. 183 § 2 pkt 4 i 5 p.p.s.a., zauważyć trzeba po pierwsze, iż nie można wywodzić nieważności postępowania, o której mowa w pkt 5 art. 183 § 2 p.p.s.a., z uwagi na interes prawny osób nie wnoszących skargi kasacyjnej, jak to czyniła w swojej kasacji Spółka "D." (zarzut trzeci, czwarty i piąty kasacji). Pominięcie w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji jako uczestników postępowania następców prawnych F. R. oraz F. B., A. P., J. S., K. L. i M. L. i nie doręczenie im pism procesowych w prowadzonym przez Sąd postępowaniu mogło być kwestionowane jedynie przez te osoby. Dla skuteczności, bowiem uwzględnienia czy to na wniosek, czy też z urzędu takiej podstawy kasacyjnej konieczne jest wniesienie odpowiedniego środka zaskarżenia przez podmiot, którego prawa naruszono. Ustawodawca wprost wymaga spełnienia warunku pozbawienia strony wnoszącej kasację obrony "swych praw", gdyż zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak i w postępowaniu sądowoadministracyjnym swoimi uprawnieniami procesowymi rozporządza strona tego postępowania, których one dotyczą. Konkluzja ta jest efektem przyjętej w polskim porządku prawnym koncepcji zapewniania jednostce w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym podwójnej ochrony to jest poprzez prawo do procesu (obrony interesu prawnego w unormowanym przepisami prawa procesowego postępowaniu, z zagwarantowaniem także prawa do obrony za pomocą środków zaskarżenia) oraz poprzez prawo do sądu (prawo jednostki do zaskarżenia działania administracji publicznej w celu rozstrzygnięcia sporu o zgodność z prawem przez niezawisły, bezstronny sąd). Źródeł tej ochrony poszukiwać należy w normach ponadustawowych, tj. art. 2 Konstytucji RP, art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) oraz art. 6 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej w brzmieniu nadanym Traktatem Lizbońskim zmieniającym Traktat o Unii Europejskiej i Traktat Ustanawiający Wspólnotę Europejską (Dz. Urz. U.E. Seria C Nr 115 z dnia 9 maja 2008 r.).

Po drugie, stwierdzić trzeba, iż zastosowanie przez Sąd pierwszej instancji uproszczonego trybu orzekania, o jakim mowa w art. 119 p.p.s.a. nie stanowi jeszcze samo w sobie podstaw do uznania, iż wystąpiły przypadki nieważności postępowania, o których mowa w art. 183 § 2 pkt 4 i 5 p.p.s.a. Zarówno, bowiem ograniczenie możności obrony praw strony, szczególnie w zakresie nie rozpoznania sprawy na rozprawie, jak i skład osobowy sądu rozpoznającego sprawę w tym trybie wynika z charakteru tego postępowania i znajduje swoje bezpośrednie oparcie w przepisach prawa. Sytuacja taka stanowi przykład odstępstwa od zasady rozpoznania sprawy na rozprawie (art. 90 § 1 p.p.s.a.) i została pozostawiona uznaniu, działającemu z urzędu, Sądu. Posłużenie się przez ustawodawcę zwrotem "sprawa może być rozpoznana" wskazuje na uprawnienie Sądu, a więc na fakultatywny charakter zastosowania tego trybu. Jak wskazuje się w doktrynie, istotną cechą rozpoznania sprawy w trybie art. 119 p.p.s.a., pozostaje wyłączenie trzech zasad postępowania sądowoadministracyjnego, tj. zasady jawności (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP i art. 10 p.p.s.a.), zasady iż sąd orzekający rozpoznaje sprawę na rozprawie (art. 90 p.p.s.a.) i zasady, że sąd administracyjny orzeka w składzie trzech sędziów, o której mowa w art. 16 § 1 p.p.s.a. (T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak- Molczyk, M. Romańska. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wydanie 4. Warszawa 2011, str. 555). Umocowanie do orzekania w składzie jednoosobowym, w trybie uproszczonym wynika wprost z art. 16 § 2 w związku z art. 120 p.p.s.a., a więc nie jest przypadkiem "składu sprzecznego z przepisami prawa", tj. składu innego niż określa to konkretny przepis prawa.

Wskazując na powyższe rozważania i uwzględniając sposób przedstawienia przez autorów rozpoznawanych kasacji zarzutów, w których wykazywano na wystąpienie przesłanek nieważnościowych, zauważyć należało, iż ich zaistnienie ściśle powiązano z zasadnością rozpoznania sprawy przez Sąd pierwszej instancji w trybie uproszczonym. Ocena, zatem wystąpienia przesłanek nieważnościowych ma niejako charakter następczy w stosunku do oceny podstaw wdrożenia trybu z art. 119 p.p.s.a. i uzależniona jest od oceny prawidłowości jego zastosowania. Podobnie zresztą, za takie należało uznać także szereg czynności procesowych podejmowanych przez Sąd pierwszej instancji, kwestionowanych przez strony, bowiem one także stanowiły konsekwencję zastosowanego w sprawie trybu uproszczonego. Z tych też względów, dla oceny zaistnienia wadliwości składu orzekającego, czy też pozbawienia możności obrony praw skarżących kasacyjnie, koniecznym była uprzednia analiza zasadności orzekania w tym trybie, jak również ocena prawidłowości podejmowanych przez Sąd czynności.

Odnosząc się do tak przedstawionego problemu, za punkt wyjścia przyjąć należało samą procedurę skierowania sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym. I tak, zgodnie z regulacją § 36 ust. 1 w związku z § 24 Regulaminu wewnętrznego urzędowania o skierowaniu skargi do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym decyduje w sposób dyskrecjonalny jednoosobowo sędzia sprawozdawca na posiedzeniu niejawnym w formie niezaskarżalnego postanowienia. Rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym (z pominięciem zasad określonych w § 31 ust. 1 ww. Regulaminu) jest uzasadnione nie tylko istotą tego postępowania, lecz także względami techniczno- organizacyjnymi (por. B. Dauter. Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego. Wydanie 2. Warszawa 2009, str. 305). Zgodnie z § 39 ust. 2 terminy posiedzeń niejawnym może wyznaczać sędzia sprawozdawca. Skierowanie jednak sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym ma niejako wstępny charakter i decyzja ta nie może być na tym etapie postępowania ostateczna (por. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Pod red. R. Hauser i M. Wierzbowski. Warszawa 2011, str. 473). Oznacza to, iż dopiero na posiedzeniu niejawnym następuje przesądzenie zaistnienia przesłanek, o których mowa w art. 119 pkt 1 p.p.s.a., a nie jak stwierdzają to strony skarżące kasacyjnie w rozpoznawanych zarzutach, że samo skierowanie sprawy do rozpoznania w tym trybie "z góry przesądziło o wyniku sprawy". Z tych też względów, za bezzasadne uznać należało zarzuty naruszenia art. 119 pkt 1 w związku z art. 145 pkt 1 lit. b p.p.s.a. oraz art. 120 p.p.s.a. w związku z art. 183 § 2 pkt 4 i 5 p.p.s.a. (zarzut 7 kasacji W. M. i zarzut 14 kasacji "D." Sp. z o. o.).

Nie mogły zostać również uwzględnione zarzuty naruszenia art. 119 pkt 1 p.p.s.a. w związku z § 36 ust. 1 i § 24 Regulaminu wewnętrznego urzędowania w związku z art. 183 § 2 pkt 4 i 5 p.p.s.a. (zarzut 4 kasacji W. M. i zarzut 11 kasacji "D." Sp. z o. o.). O ile, słusznie dostrzegają autorzy tych kasacji, iż w aktach sprawy brak jest zarządzenia sędziego sprawozdawcy o skierowaniu sprawy do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym, co stanowi uchybienie ww. normom Regulaminu, to jednak nie sposób uznać, iż ten błąd miał istotny wpływa na wynik sprawy, a więc prowadził do spełnienia omawianych przesłanek nieważnościowych. Samo skierowanie, jak wyżej wskazywano, jest dyskrecjonalnym uprawnieniem sędziego sprawozdawcy i nie wymaga spełnienia żadnych przesłanek w tym zakresie. Brak jest przy tym wątpliwości, co do osoby sędziego sprawozdawcy, który został wyznaczony zarządzeniem "wstępnym" z dnia 17 lutego 2010 r.

Nie można było również podzielić zarzutu błędnego, zdaniem skarżących, połączenia do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia spraw ze skarg R. P. i M. B., tj. zarzutu naruszenia art. 111 § 1 w związku z art. 51, art. 160, art. 16 § 1 i art. 90 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 183 § 2 pkt 4 i 5 p.p.s.a. (zarzut 3 kasacji W. M. i zarzut 10 kasacji "D." Sp. z o. o.). Po pierwsze, regulacja zawarta w art. 111p.p.s.a. dotyczy procedowania Sądu na posiedzeniach, co wynika z umiejscowienia tego przepisu w rozdziale 7 "Posiedzenia sądowe" i nie przesądza, o jaki konkretny typ posiedzenia chodzi. Po drugie ani ten przepis, ani względy ekonomiki procesowej, jakim służy ta jedynie techniczna instytucja nie wykluczają działania przed wyznaczeniem posiedzenia sądu przez przewodniczącego wydziału. Jego to zadaniem jest badanie skargi i podjęcie czynności wstępnych w postępowaniu sądowoadministracyjnym, mających przygotować sprawę do rozpoznania przez sąd (art. 62 p.p.s.a. w związku z § 32 Regulaminu wewnętrznego urzędowania w związku z art. 16 § 3 p.p.s.a. w związku z art. 57 § 3 a contrario p.p.s.a.). Połączenie przy tym do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia jest kontrolowane przez Sąd, który jest uprawniony do oddzielenia spraw (art. 113 § 2 p.p.s.a.). Po trzecie, ustalenie tej kwestii ani nie pozostaje w jakimkolwiek związku ze skierowaniem sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym, ani w żaden sposób nie skutkuje wadliwością składu orzekającego.

Bezzasadne pozostawały także zarzuty naruszenia art. 106 § 3 p.p.s.a., art. 106 § 5 p.p.s.a. w związku z art. 210 § 3, art. 252 i art. 253 k.p.c., art. 113 § 2 p.p.s.a., art. 133 § 1 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. b w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a. w związku z art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. (zarzut 5 kasacji W. M. i zarzut 12 kasacji "D." Sp. z o. o.), a także zbieżny z nim zarzut 2 kasacji "C." Spółki z o.o. naruszenia art. 183 § 2 pkt 4 p.p.s.a. w związku z art. 16 § 1, art. 106 § 3 i 5 p.p.s.a. w związku z art. 210 § 3 k.p.c. i art. 119 pkt 1 p.p.s.a. Po pierwsze wskazać należy, iż przepis art. 106 § 3 p.p.s.a. nie wyklucza możliwości przeprowadzenia postępowania dowodowego również na posiedzeniu niejawnym. Po drugie skarżący kasacyjnie w żaden sposób nie wykazali, że stan faktyczny sprawy ustalany przez Sąd jest inny, ani też nie podważyli prawdziwości analizowanych przez Sąd dokumentów. Skarżący kasacyjnie W. M., jak i "D." powoływali się przy tym jedynie na akty zgonu i postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, nie podważając jednak ich autentyczności. Z kolei "C." Spółka z o.o., odniosła się do oświadczenia pracownika Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego, który próbował doręczyć uczestnikom postępowania administracyjnego zarządzenia Sądu, jednakże z tego faktu, wbrew ocenie skarżącej Spółki, Sąd pierwszej instancji nie wywodził żadnych okoliczności faktycznych sprawy.

Odrębną kwestią, która była również przedmiotem części zarzutów wniesionych skarg kasacyjnych było zagadnienie dotyczące oceny tego, czy zaszły w okolicznościach niniejszej sprawy podstawy do wydania wyroku w trybie z art. 119 pkt 1 p.p.s.a. Zdaniem Sądu pierwszej instancji w niniejszej sprawie zaistniały przesłanki do wznowienia postępowania administracyjnego, o których mowa w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Okoliczność tę Sąd dostrzegł z urzędu. Tymczasem, jak słusznie podnosi się w rozpoznawanych kasacjach, przesłanka ta nie pozwala Sądowi działać bez stosownego wniosku stron, a przynajmniej bez złożenia jakiejkolwiek skargi przez osoby w odniesieniu, do których można byłoby mówić o ziszczeniu się tej przesłanki. Powyższe zagadnienie wywoływało na przełomie lat liczne spory tak w doktrynie, jak i w orzecznictwie. Jednak podkreślić należy, iż w aktualnym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyraźnie zarysowała się linia orzecznicza, którą Sąd rozpoznający niniejszą kasację również podziela, uznającą niemożność uchylenia zaskarżonej decyzji z powodu stwierdzenia wystąpienia przesłanki z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. bez uwzględnienia stosownego wniosku strony, której prawa do udziału w postępowaniu on dotyczy. Jak podkreśla się, tylko podmiot, który uznaje, że bez swej winy nie brał udziału w postępowaniu, co powoduje spełnienie przesłanki wznowieniowej określonej w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., jest uprawniony do podnoszenia tego zarzutu. Inne podmioty nie mogą się skutecznie na tę okoliczność powoływać. Dotyczy to również Sądu rozstrzygającego sprawę ze skargi podmiotów biorących udział w postępowaniu, który z urzędu nie ma podstaw do stwierdzania, że podmiot, który nie wniósł skargi został pominięty w postępowaniu administracyjny. Przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. należy wykładać w ten sposób, że w postępowaniu przed sądem administracyjnym należy uwzględniać wolę podmiotu, którego prawo do udziału w postępowaniu administracyjnym zostało naruszone. Podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, określoną w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. może skutecznie podnieść tylko osoba, której ona bezpośrednio dotyczy, a Sąd może ją uwzględnić z urzędu tylko w przypadku wniesienia przez taki podmiot stosownego środka zaskarżenia (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 26 stycznia 2009 r. sygn. akt II OSK 51/08; z dnia 21 października 2009 r. sygn. akt II OSK 1628/08, OSP 2011 r., z. 2, poz. 23; z dnia 18 listopada 2009 r. sygn. akt II OSK 1781/08; z dnia 10 lutego 2011 r. sygn. akt II OSK 277/10; z dnia 9 czerwca 2011 r. sygn. akt II OSK 990/10- orzeczenia dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem internetowym http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).

W związku z powyższym za trafny należało uznać zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. i art. 10 § 1 k.p.a. (zarzut 2 kasacji Gminy Miasta Rzeszów). Podzielić także częściowo trzeba pozostałe zarzuty rozpoznawanych kasacji, w zakresie, w jakim zakwestionowano w nich prawidłowość podjętego przez Sąd pierwszej instancji rozstrzygnięcia, a w konsekwencji również w zakresie, w jakim wywodzono przesłanki braku podstaw do rozpoznania sprawy w trybie art. 119 pkt 1 p.p.s.a. Uchybienie dyspozycji art. 119 pkt 1 p.p.s.a. z przyczyn wyżej wskazanych nie wyczerpuje jednak przesłanki nieważności postępowania określonej w art. 183 § 2 pkt 4 i 5 p.p.s.a.

Z przyczyn powyższych i w zakresie powyżej wskazanym podzielić należało zarzuty naruszenia: art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a. (zarzut 6 kasacji W. M.), art. 73 § 1- 4 p.p.s.a., art. 74 § 1 i 2 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 § 1 k.p.a.; art. 57 § 1 w związku art. 46 § 1 pkt 1 oraz art. 46 § 2 p.p.s.a., art. 49 § 1 w związku z art. 57 § 1, art. 46 § 1 pkt 1, art. 46 § 2 i art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a., art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 k.p.a., art. 78 i art. 79 p.p.s.a. oraz art. 125 § 1 pkt 3 w związku z art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.; art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 10 k.p.a. (zarzut 6, 7 i 13 kasacji "D." Sp. z o.o.) oraz art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. (zarzut 3 kasacji Wojewody Podkarpackiego). Nie można było jednak odnieść się do zarzutów naruszenia art. 10, art. 61 § 4, art. 79 § 1 i art. 81 k.p.a. oraz art. 138 § 1 pkt 3 (zarzuty 1 i 2 kasacji Wojewody Podkarpackiego) z przyczyn powyżej omówionych.

Nie mógł zostać również uwzględniony zarzut naruszenia art. 141 § 4 w związku z art. 45 oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. (zarzut 9 kasacji "D." Spółki z o.o.), gdyż pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stanowiska tej Spółki wyrażonego w piśmie z dnia 18 maja 2010 r. oraz jej wniosków i zarzutów, nie stanowiło takiego uchybienia, z którego wynikałoby, iż miało ono istotny wpływ na wynik sprawy, który to warunek jest niezbędny dla uznania zasadności zarzutu kasacji (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), ani tym bardziej, że pozbawiono Spółkę możności obrony jej praw. Z tych samych przyczyn, wobec braku istotnego wpływu na wynik sprawy bezzasadny pozostawał zarzut naruszenia art. 47 § 1 p.p.s.a. (zarzut 8 ww. Spółki) poprzez zaniechanie doręczenia pism tej Spółki pozostałym stronom i uczestnikom.

Za nietrafny uznać należało zarzut naruszenia art. 124 § 1 pkt 1 p.p.s.a. (zarzut 3 kasacji Miasta Gminy Rzeszów). Nie było, bowiem żadnych podstaw do zawieszenia postępowania przez Sąd pierwszej instancji, skoro w dniu wydania zaskarżonego wyroku zostali ujawnieni następcy prawni po zmarłych F. R. i F. B.

Ustosunkowując się do kwestii braku po stronie skarżących interesu prawnego wymaganego do wniesienia skargi, a skutkujących, zdaniem stron wnoszących kasację koniecznością odrzucenia skargi, a nie jej merytorycznym rozpoznaniem, stwierdzić trzeba, iż skarżący kasacyjnie błędnie utożsamili interes prawny do bycia stroną postępowania administracyjnego z interesem prawnym uprawniającym dany podmiot do wniesienia skargi. Źródłem tego ostatniego nie jest, bowiem przedmiot postępowania administracyjnego, czyli jak wskazuje się w kasacjach utrata uprawnień właścic