II GW 13/12

Uzasadnienie

Prezydent m. st. W. wniósł o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy P. m. st. W. a Starostą Powiatu P. poprzez wskazanie Starosty Powiatu P., jako organu miejscowo właściwego do załatwienia sprawy administracyjnej przedsiębiorcy J. H.J. (dalej: wnioskodawca) o wydanie dodatkowych wypisów z licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy o nr 0119894, wydanej przez Starostę P. dnia [...] kwietnia 2010 r. Za przyczynę uzasadniającą właściwość Starosty Powiatu P., Prezydent m. st. W. wskazał miejsce zamieszkania wnioskodawcy w P. (powiat p.), natomiast, jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał art. 21 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm. dalej: k.p.a.) oraz art. 14 ust. 1 i 5 w zw. z art. 7 ust. 2 pkt 1 oraz w zw. z art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm. – dalej: u.t.d.).

W uzasadnieniu wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny sprawy:

Wnioskodawca, posiadacz licencji na transport drogowy wydanej przez Starostę Powiatu P., mający miejsce zamieszkania na terenie Powiatu P. wystąpił z wnioskiem o wydanie wypisów z wymienionej wyżej licencji.

Starosta Powiatu P. pismem z dnia [...] kwietnia 2012 r. przekazał wniosek wnioskodawcy do Prezydenta m.st. W.

Następnie w dniu [...] maja 2012 r. wniosek został zwrócony do nadawcy z uzasadnieniem braku właściwości Prezydenta m.st. W.

Starosta Powiatu P. zawiadomieniem z dnia [...] czerwca 2012 r. przekazał ponownie sprawę w trybie art. 65 § 1 k.p.a. Prezydentowi m.st. W.

W uzasadnieniu wskazał, że przedsiębiorca wykonuje działalność na terenie m.st. W. i ma tam również swoją siedzibę. Organ przywołał art. 3 ust. 1 i art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz. Urz. L 300 z 14.11.2009, str. 51-71, dalej: rozporządzenie (WE), wprowadzającego wymóg posiadania przez przewoźnika drogowego siedziby. W związku z tym wskazał, że wprawdzie wnioskodawca ma miejsce zamieszkania w P. (powiat p.), niemniej jednak miejscem wykonywania przez niego działalności jest W. oraz P., tym samym nie została spełniona przesłanka właściwości miejscowej Starosty, w rozumieniu art. 14 ust. 5 u.t.d. w zw. z art. 7 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, ponieważ zdaniem Starosty przedsiębiorca będąc osobą fizyczną, ma siedzibę w W. – miejsce głównego wykonywania działalności jest: W., ul. M.[...].

Prezydent m.st. W. występując ze wskazanym na wstępie wnioskiem, podniósł, iż w jego ocenie wypis z licencji transportowej z punktu widzenia przepisów k.p.a. jest zaświadczeniem, które potwierdza stan prawny, tj. posiadanie licencji i zgłoszenie pojazdu samochodowego do organu licencyjnego. Konsekwentnie określając właściwość miejscową organu do wydania szczegółowego zaświadczenia – zwanego przez ustawę transportową wypisem, wskazać należy art. 21 § 1 pkt 3 k.p.a. W przepisach art. 14 ust. 5 w zw. z art. 7 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 3 u.t.d. wskazano organ właściwy do wydania wypisów oraz organ, który powinien być adresatem zgłoszeń o wykonywaniu transportu drogowego, dodatkowymi, ponad zgłoszenie w pierwotnej licencji, pojazdami. Organem właściwym jest organ właściwy ze względu na miejsce zamieszkania przedsiębiorcy – osoby fizycznej, która nie może mieć siedziby zarezerwowanej dla osób prawnych.

Ponadto, Prezydent m.st. W. podniósł, iż przywoływanie art. 3 i art. 5 rozporządzenia (WE) jest niedopuszczalne, gdyż przepisy te nie mają charakteru norm kompetencyjnych, lecz są przepisami materialnoprawnymi ustanawiającymi zasady prowadzenia działalności gospodarczej. Przepisy wspólnotowe z zasady nie określają organów do załatwienia spraw poddanych regulacji prawa wspólnotowego, pozostawiając organizację administracji państwowej krajom członkowskim.

Starosta Powiatu P. w odpowiedzi na złożony wniosek o rozstrzygnięcie sporu o właściwość wniósł o jego oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Naczelny Sąd Administracyjny, na mocy art. 15 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (jednolity tekst z 2012 r., poz. 270 – dalej: p.p.s.a.), rozstrzyga spory, o których mowa w art. 4 powołanej ustawy.

Stosownie do art. 4 p.p.s.a. sądy administracyjne rozstrzygają spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej.

Zatem powołany przepis odróżnia spory o właściwość od sporów kompetencyjnych. Podmiotami sporów o właściwość są bowiem organy jednostek samorządu terytorialnego, zaś podmiotami sporów kompetencyjnych są z jednej strony organy jednostek samorządu terytorialnego lub samorządowe kolegia odwoławcze, a z drugiej strony - organy administracji rządowej wszystkich szczebli.

Przez spór o właściwość lub spór kompetencyjny należy rozumieć sytuację, w której przynajmniej dwa organy jednocześnie uważają się za właściwe do załatwienia sprawy (spór pozytywny) albo, jak to ma miejsce w okolicznościach niniejszej sprawy, gdy każdy z organów uważa się za niewłaściwy do załatwienia tej sprawy (spór negatywny).

W przypadku powstania sporu o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, co ma miejsce w rozpoznawanej sprawie, spór ten, zgodnie z art. 22 § 1 pkt 1 k.p.a., rozstrzyga wspólny dla nich organ wyższego stopnia, a w razie braku takiego organu - sąd administracyjny. Innymi słowy Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje spór o właściwość jedynie wówczas, gdy będące w sporze organy jednostek samorządu terytorialnego nie mają wspólnego organu wyższego stopnia.

W rozumieniu art. 5 § 2 pkt 6 k.p.a. organami jednostek samorządu terytorialnego są organy gminy, powiatu, województwa, związków gmin, związków powiatów, wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starostę, marszałka województwa oraz kierowników służb, inspekcji i straży działających w imieniu wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starosty lub marszałka województwa, a ponadto samorządowe kolegia odwoławcze.

Natomiast zgodnie z art. 17 pkt 1 k.p.a. organem wyższego stopnia w rozumieniu k.p.a. są w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego – samorządowe kolegia odwoławcze, chyba że ustawy szczególne stanowią inaczej.

W stanie sprawy organem wyższego stopnia, a zarazem wspólnym dla Starosty Powiatu P. i Prezydenta m.st. W., jest Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. Z tych też względów należało uznać, iż Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy do rozstrzygnięcia sporu o właściwość między tymi organami.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 4 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.