III SA/Lu 66/14

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 25 listopada 2013 r. Lubelski Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w Lublinie, po rozpatrzeniu odwołania G. A., utrzymał w mocy decyzję Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej w [...] z dnia 4 października 2013 r. o mianowaniu na stanowisko i przyznaniu uposażenia.

G. A. pełni służbę w jednostkach ochrony przeciwpożarowej od dnia 1 maja 1992 r. Przed wyznaczeniem do wykonywania w Urzędzie Miasta [...] zadań wskazanych w ustawie o ochronie przeciwpożarowej w instytucji cywilnej, służył w Komendzie Miejskiej PSP w [...], na stanowisku dowódcy jednostki ratowniczo – gaśniczej, zaszeregowanym według rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 lutego 2008 r. w sprawie uposażenia strażaków PSP (Dz. U. Nr 37, poz. 212 z późn. zm.) do 13-tej grupy uposażenia zasadniczego.

Na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 marca 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wyznaczania strażaków PSP do wykonywania zadań poza jednostkami organizacyjnymi PSP oraz ich uprawnień i obowiązków (Dz. U. z 1998 r. Nr 38, poz. 223 z późn. zm., dalej powoływanego także także jako rozporządzenie MSWiA z 16 marca 1998 r.), po wyrażeniu przez G. A. zgody, Komendant Główny Straży Pożarnej skierował go do Urzędu Miasta w [...], gdzie w okresie od 3 kwietnia 2006 r. do 31 lipca 2013 r. wykonywał on zadania służbowe na stanowisku zastępcy dyrektora Wydziału Bezpieczeństwa Mieszkańców i Zarządzania Kryzysowego. W czasie pozostawania w instytucji cywilnej G. A. miał przyznane wynagrodzenie, najpierw według 15-tej, a następnie 16-tej grupy uposażenia zasadniczego.

W następstwie decyzji Prezydenta Miasta [...] Komendant Główny PSP, decyzją z dnia 20 maja 2013 r., odwołał G. A. z wyznaczenia do wykonywania zadań w instytucji cywilnej i przeniósł go, zgodnie z § 11 ust. 1 rozporządzenia MSWiA z 16 marca 1998 r., do jednostki Państwowej Straży Pożarnej, w której strażak pełnił służbę przed wyznaczeniem do wykonywania zadań poza jednostkami PSP – to znaczy do Komendy Miejskiej PSP w [...].

Decyzją z dnia 24 lipca 2013 r. Komendant Miejski PSP w [...] mianował G. A. na stanowisko naczelnika wydziału w Komendzie Miejskiej PSP w [...] z dniem 1 sierpnia 2013 r. i przyznał uposażenie według grupy 12-tej.

Po rozpatrzeniu odwołania G. A., Lubelski Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w Lublinie, decyzją z dnia 16 września 2013 r. uchylił decyzję organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu swojej decyzji organ odwoławczy podniósł, że decyzja Komendanta Miejskiego PSP w [...] nie spełnia podstawowych wymogów z art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej powoływanej jako K.p.a.). Organ nie wskazał okoliczności oraz przesłanek, jakie wziął pod uwagę, mianując G. A. na stanowisko naczelnika wydziału. Ponadto, zdaniem organu odwoławczego, powstała konieczność ponownego przeanalizowania sprawy, bowiem w toku postępowania administracyjnego wystąpiły nowe okoliczności, to jest Komendant Główny PSP w piśmie z dnia 27 sierpnia 2013 r. wyraził zgodę na zachowanie przez G. A. prawa do zaszeregowania uposażenia zasadniczego według grupy 13-tej.

Wobec powyższego, Komendant Miejski PSP w [...], decyzją z dnia 4 października 2013 r. mianował G. A. ponownie na stanowisko naczelnika wydziału w Komendzie Miejskiej PSP w [...] z dniem 1 sierpnia 2013 r. i przyznał uposażenie według grupy 13-tej (a nie według grupy 12-ej, jak poprzednio), wskazując na taką możliwość uzasadnioną zgodą Komendanta Głównego PSP wyrażoną w piśmie z dnia 27 sierpnia 2013 r. Swoją decyzję o mianowaniu strażaka na niższe stanowisko naczelnika wydziału organ uzasadnił brakiem możliwości mianowania zainteresowanego na stanowisko dowódcy jednostki ratowniczo-gaśniczej oraz równorzędne. W uzasadnieniu decyzji organ wykazał, że w chwili powzięcia informacji o odwołaniu G. A. z wykonywania zadań w instytucji cywilnej i o przeniesieniu ponownie do Komendy Miejskiej PSP w [...], wszystkie stanowiska w tej Komendzie przyporządkowane do grupy 13-ej uposażenia zasadniczego były obsadzone. Wśród tych stanowisk organ wymienił sześć stanowisk dowódców jednostek ratowniczo-gaśniczych oraz jedno stanowisko naczelnika Wydziału Operacyjno-Szkoleniowego przyporządkowane do tej samej 13-ej grupy uposażenia zasadniczego.

Od tej decyzji G. A. wniósł odwołanie. Wskazał, że przez okres służby w jednostce cywilnej osiągnął wynagrodzenie zaszeregowane do 16 grupy, które zostało przyznane mu w drodze decyzji administracyjnej i nie są mu znane żadne przesłanki mające umocowanie prawne, które uzasadniałyby pozbawienie go tej grupy zaszeregowania. Ponadto zdaniem odwołującego się, błędem jest dokonywanie wykładni przepisu § 11 ust 1 rozporządzenia MSWIA z 16 marca 1998 r. w oderwaniu od normy zawartej w art. 89 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 1340 z późn. zm, dalej powoływanej także jako u.p.s.p.).

Po rozpatrzeniu odwołania, Lubelski Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w Lublinie, decyzją z dnia 25 listopada 2013 r. utrzymał w mocy decyzję z dnia 4 października 2013 r. Komendanta Miejskiego PSP w [...]. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy, poza powtórzeniem argumentacji organu pierwszej instancji, wskazał, że w ponad siedmioletnim okresie G. A. nie wykonywał zadań dowódczych, ani innych bezpośrednio związanych z działaniami ratowniczo-gaśniczymi (operacyjnymi) prowadzonymi przez Państwową Straż Pożarną. Ponadto powrót skarżącego do jednostki straży pożarnej nastąpił bez inicjatywy organów PSP lub zainteresowanego, lecz w wyniku samodzielnej decyzji Prezydenta Miasta [...] o przekazaniu strażaka do dyspozycji Komendanta Głównego PSP. Organ odwoławczy wyjaśnił, że Komendant Miejski PSP mianował skarżącego na inne stanowisko – naczelnika wydziału, wobec braku możliwości mianowania na stanowisko dowódcy jednostki ratowniczo – gaśniczej oraz równorzędne ze względu na długi okres przerwy w działaniach ratowniczo-gaśniczych oraz z tej przyczyny, że w tabeli zaszeregowania stanowisk służbowych w komendach powiatowych (miejskich) PSP do grup uposażenia zasadniczego zgodnie z rozporządzeniem MSWiA z dnia 27 lutego 2008 r. w sprawie uposażenia strażaków PSP, dla Komendy Miejskiej PSP nie ma tak wysoko zaszeregowanych stanowisk.

Nadto organ odwoławczy uznał za bezzasadne żądanie skarżącego zachowania przyznanej mu przez Komendanta Głównego PSP w czasie wykonywania zadań służbowych poza strukturami PSP w jednostce cywilnej 16-tej grupy uposażenia. Organ wskazał, że strażak otrzymuje wynagrodzenie ustalone na podstawie obowiązującego prawa, odpowiednie do wykonywanych zadań. Skoro jednak zaprzestał wykonywania zadań na stanowisku, gdzie uzasadnione było pobieranie wynagrodzenia należnego według 16-tej grupy, to trudno oczekiwać, aby wykonując pracę na innym, niżej zaszeregowanym stanowisku strażak miał prawo do wynagrodzenia wyższego od należnego za faktycznie wykonywane zadania. Organ podniósł, że potwierdzeniem tezy, iż wynagrodzenie po powrocie do jednostki PSP nie musi być równe wynagrodzeniu pobieranemu w instytucji cywilnej, jest norma wynikająca z § 11 ust. 2 rozporządzenia MSWiA z 16 marca 1998 r., gdzie ustalono, iż Komendant Główny PSP może wyrazić zgodę na zwolnienie ze służby w PSP strażaka, o którym mowa w § 10 (wykonującego zadania w instytucji cywilnej), ze stanowiska równorzędnego do zajmowanego w instytucji cywilnej, a co za tym idzie z wynagrodzeniem w wysokości pobieranej w instytucji cywilnej, ale dotyczy to sytuacji, kiedy strażak wyrazi wolę odejścia ze służby w Państwowej Straży Pożarnej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie G. A. wniósł o uchylenie powyższej decyzji w całości, zarzucając naruszenie art. 89 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej, § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 marca 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wyznaczania strażaków PSP do wykonywania zadań poza jednostkami organizacyjnymi PSP oraz ich uprawnień i obowiązków, a także art. art. 6,7,8,10 i 107 K.p.a.

W odpowiedzi na skargę Lubelski Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w Lublinie wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje.

Skarga jest uzasadniona, ponieważ zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania (art. art. 6, 7 oraz 107 § 1 i 3 K.p.a.) uniemożliwiającym ocenę prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego. Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm., dalej powoływanej jako "P.p.s.a."), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Zgodnie z art. 28a ust. 1 u.p.s.p. strażak pełni służbę w jednostce organizacyjnej Państwowej Straży Pożarnej. Jednak ze względu na potrzeby ochrony przeciwpożarowej strażak może być, za jego zgodą, wyznaczony przez Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej do wykonywania określonych zadań poza jednostkami organizacyjnymi Państwowej Straży Pożarnej (ust. 2). Minister właściwy do spraw wewnętrznych określił, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb wyznaczania strażaków do wykonywania zadań poza jednostkami organizacyjnymi Państwowej Straży Pożarnej oraz ich uprawnienia i obowiązki (ust. 3).

Wspomnianym wyżej aktem wykonawczym jest rozporządzenie MSWiA z dnia 16 marca 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wyznaczania strażaków Państwowej Straży Pożarnej do wykonywania zadań poza jednostkami organizacyjnymi Państwowej Straży Pożarnej oraz ich uprawnień i obowiązków. Przepisy tego rozporządzenia przewidują także sposób postępowania w razie zakończenia przez strażaka wykonywania zadań w instytucji cywilnej.

Jak stanowi § 10 ust. 2 rozporządzenia MSWiA z dnia 16 marca 1998 r. kierownik instytucji cywilnej może przekazać strażaka wykonującego zadania w instytucji cywilnej do dyspozycji Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej, zawiadamiając o tym strażaka co najmniej z trzymiesięcznym wyprzedzeniem.

Z kolei z przepisu § 11 ust. 1 rozporządzenia MSWiA z dnia 16 marca 1998 r. wynika, że strażaka odwołanego z instytucji cywilnej, przenosi się do jednostki Państwowej Straży Pożarnej, w której strażak pełnił służbę przed wyznaczeniem do wykonywania zadań poza jednostkami Państwowej Straży Pożarnej, i mianuje na stanowisko nie niższe od zajmowanego przed wyznaczeniem, chyba że zaistniały okoliczności wymienione w art. 38 ust. 1 i 2 lub art. 43 ust. 3 pkt 4 u.p.s.p.

Z powyższego wynika, że po przeniesieniu strażaka przez Komendanta Głównego PSP do właściwej jednostki, strażak ten co do zasady powinien być mianowany na stanowisko nie niższe od zajmowanego przed wyznaczeniem, co oznacza, że powinno być to stanowisko takie samo, równorzędne lub wyższe. Jedyne odstępstwa od tej reguły, jakie są możliwe, wynikają z przepisu tego samego § 11 ust. 1 rozporządzenia, według którego nie stosuje się podstawowej zasady, jeżeli zaistniały okoliczności wymienione w art. 38 ust. 1 i 2 lub art. 43 ust. 3 pkt 4 u.p.s.p.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 u.p.s.p. strażaka przenosi się na niższe stanowisko służbowe w razie: 1/ wymierzenia kary dyscyplinarnej wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe; 2/ zawinionej utraty uprawnień koniecznych do wykonywania czynności na zajmowanym stanowisku.

Natomiast zgodnie z art. 38 ust. 2 u.p.s.p. strażaka można przenieść na niższe stanowisko służbowe w przypadkach: 1/ orzeczenia całkowitej niezdolności do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku przez komisję lekarską, jeżeli nie ma możliwości przeniesienia go na stanowisko równorzędne; 2/ nieprzydatności na zajmowanym stanowisku, stwierdzonej w opinii służbowej; 3/ niewywiązywania się z obowiązków służbowych na zajmowanym stanowisku; 4/ likwidacji zajmowanego stanowiska, jeżeli nie ma możliwości przeniesienia strażaka na równorzędne stanowisko.

Z kolei według art. 43 ust. 3 pkt 4 u.p.s.p. strażaka można zwolnić ze służby w przypadku likwidacji jednostki albo jej reorganizacji połączonej ze zmniejszeniem obsady etatowej, jeżeli przeniesienie strażaka za jego zgodą do innej jednostki lub na inne stanowisko nie jest możliwe.

Stan faktyczny sprawy brany dotychczas pod uwagę w rozpoznawanej sprawie jest niesporny. Wynika z niego, że skarżący przed wyznaczeniem do wykonywania zadań w instytucji cywilnej zajmował w Komendzie Miejskiej PSP w [...] stanowisko dowódcy jednostki ratowniczo-gaśniczej. Z przepisów u.p.s.p. oraz przepisów rozporządzenia MSWiA z dnia 27 lutego 2008 r. w sprawie uposażenia strażaków PSP wynika, że stanowisko dowódcy jednostki ratowniczo-gaśniczej zaszeregowane do 13 grupy uposażenia jest najwyższym stanowiskiem w komendzie miejskiej PSP, na które strażak może uzyskać mianowanie. Równorzędne jest stanowisko naczelnika wydziału właściwego do spraw operacyjnych. Stanowiska naczelników pozostałych wydziałów w komendzie miejskiej drugiej kategorii, do których przypisana jest 12 grupa uposażenia, są – biorąc pod uwagę grupę uposażenia - stanowiskami niższymi. Na stanowiska wyższe niż dowódca jednostki ratowniczo-gaśniczej oraz naczelnik wydziału właściwego do spraw operacyjnych strażak nie może być mianowany, ponieważ są to stanowiska komendanta i jego zastępców, na które przepisy ustawy przewiduję powołanie na stanowisko.

Bezsporne jest również, że skarżący po zakończeniu wykonywania zadań w instytucji cywilnej i po przeniesieniu do Komendy Miejskiej PSP nie został mianowany na stanowisko takie jak zajmował wcześniej, ani na stanowisko równorzędne, ani na stanowisko wyższe. Został natomiast mianowany na stanowisko niższe, przy czym z akt sprawy nie wynika, aby na to wyraził zgodę. Z uzasadnienia decyzji organów obydwu instancji wynika, że podstawową przyczyną mianowania na stanowisko niższe był brak odpowiednich wolnych stanowisk w strukturze organizacyjnej Komendy Miejskiej PSP, ponieważ wszystkie takie same stanowiska oraz stanowisko równorzędne były zajęte przez inne osoby. Brak jest natomiast w strukturze organizacyjnej jednostki wyższego stanowiska niż wcześniej zajmował skarżący, na które można byłoby strażaka mianować.

Należy jednak podkreślić, że omówiona wyżej okoliczność braku wolnych stanowisk w zastanej strukturze organizacyjnej jest okolicznością faktyczną, a nie uzasadnieniem prawnym zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej. Z uzasadnienia obydwu decyzji nie wynika jakie jest uzasadnienie prawne decyzji powołującej się na przytoczoną okoliczność faktyczną, w sytuacji kiedy przepis § 11 ust. 1 rozporządzenia MSWiA z dnia 16 marca 1998 r. nie przewiduje expressis verbis opisywanej sytuacji jako uzasadniającej odstąpienie od reguły, że strażak odwołany z instytucji cywilnej powinien być mianowany na stanowisko nie niższe od zajmowanego przed wyznaczeniem do zadań w instytucji cywilnej. Opisywana sytuacja faktyczna nie mieści się w żadnym z wyjątków przewidzianych w § 11 ust. 1 rozporządzenia poprzez odwołanie się do przepisów art. 38 ust. 1 i 2 oraz art. 43 ust. 3 pkt 4 u.p.s.p. Organy nie wskazywały też na żadne inne okoliczności, które można byłoby zakwalifikować jako spełniające dyspozycje przepisów art. 38 ust. 1 i 2 oraz art. 43 ust. 3 pkt 4 u.p.s.p. Wprawdzie organ drugiej instancji wspominał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że skarżący miał długi okres przerwy w działaniach ratowniczo-gaśniczych, ale nie kwalifikował tej okoliczności na podstawie art. 38 ust. 1 i 2 oraz art. 43 ust. 3 pkt 4 u.p.s.p.

Należy zwrócić uwagę, że w praktyce w razie odwołania strażaka z instytucji cywilnej, szczególnie po wielu latach i szczególnie, jeżeli strażak zajmował przed wyznaczeniem wysokie stanowisko w jednostce straży pożarnej, nie może być uznana za nadzwyczajną taka sytuacja, kiedy zajęte są wszystkie stanowiska nie niższe od zajmowanego przed wyznaczeniem strażaka do zadań w instytucji cywilnej, przewidziane w strukturze organizacyjnej aktualnej w dacie powrotu strażaka do jednostki. Mimo tego przepis § 11 ust. 1 rozporządzenia MSWiA z dnia 16 marca 1998 r. nie przewiduje takiej sytuacji jako uzasadniającej odstąpienie od podstawowej reguły przewidzianej w tym przepisie. W związku z tym organ powinien rozważyć, czy w omawianej sytuacji faktycznej norma prawna wynikająca z omawianego przepisu nie wymusza dokonania zmian w strukturze organizacyjnej jednostki, które pozwoliłyby na wydanie decyzji zgodnej z treścią § 11 ust. 1 rozporządzenia. W badanej sprawie organy nie podjęły nawet próby przedstawienia argumentacji prawnej decyzji, która usprawiedliwiłaby mianowanie skarżącego na stanowisko będące według grupy uposażenia stanowiskiem niższym od zajmowanego przed wyznaczeniem do zadań w instytucji cywilnej. W związku z tym - poprzez brak tego uzasadnienia – zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów art. 107 § 1 i 3 K.p.a. Według tych przepisów decyzja powinna zawierać obok uzasadnienia faktycznego także uzasadnienie prawne, którym jest wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa. Nie spełnia wymogu uzasadnienia prawnego taka decyzja, w której przedstawiono wyjaśnienie prawne tylko niektórych istotnych zagadnień z pominięciem pozostałych. W niniejszej sprawie zaskarżona decyzja zawiera uzasadnienie prawne wysokości przyznanego uposażenia zasadniczego w przyjętym stanie faktycznym. Nie zawiera jednak uzasadnienie prawnego decyzji w zakresie podstawowego rozstrzygnięcia w postaci mianowania na określone stanowisko. Samo powołanie przepisu § 11 ust. 1 rozporządzenia bez wyjaśnienia jaka jest treść normy prawnej pozwalającej na mianowanie skarżącego na stanowisko będące według grupy uposażenia stanowiskiem niższym od zajmowanego przed wyznaczeniem do zadań w instytucji cywilnej, nie wystarcza do uznania, że decyzja spełnia wymogi przewidziane w art. 107 § 1 i 3 K.p.a. Omawiane zaniechanie doprowadziło także do naruszenia przepisów art. 6 i art. 7 K.p.a. Wskazane naruszenie przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ nie można wykluczyć, że analiza prawna istotnych w sprawie okoliczności z uwzględnieniem przedstawionych wyżej uwag – nie przesądzając wyników tych rozważań – doprowadzić mogłaby do innego rozstrzygnięcia w zakresie mianowania na stanowisko.

Niezależnie od treści decyzji, która zostanie wydana przez organ w zakresie mianowania na stanowisko, konieczne jest w niniejszej sprawie odniesienie się do zarzutu naruszenia przepisu art. 89 ust. 1 u.p.s.p. Według tego przepisu strażak przeniesiony na stanowisko służbowe zaszeregowane do niższej stawki uposażenia zasadniczego zachowuje prawo do stawki uposażenia zasadniczego pobieranego na poprzednio zajmowanym stanowisku, do czasu uzyskania wyższej stawki uposażenia według stanowiska służbowego.

W niniejszej sprawie skarżący nieprawidłowo wywodził z omawianego przepisu prawo do zachowania 16 grupy uposażenia zasadniczego (przewidzianej w komendach miejskich PSP drugiej kategorii tylko dla stanowisk komendantów powiatowych, zaś w komendach pierwszej kategorii tylko dla stanowisk zastępców komendantów). Przepis ten, co wynika wyraźnie z jego treści, dotyczy wyłącznie sytuacji kiedy strażak jest przenoszony na stanowisko służbowe zaszeregowane do niższej stawki uposażenia zasadniczego. Użycie przez ustawodawcę pojęcia przeniesienia na stanowisko służbowe świadczy o tym, że chodzi o zmianę jednego stanowiska służbowego na inne stanowisko służbowe, ale tylko wewnątrz struktury Państwowej Straży Pożarnej, bowiem tylko z tą strukturą związane jest stanowisko służbowe w rozumieniu ustawy. Stanowisko zajmowane przez strażaka w instytucji cywilnej nie jest stanowiskiem służbowym, z którego następuje przeniesienie w rozumieniu art. 89 ust. 1 u.p.s.p. Przekonuje o tym także treść przepisów § 9, § 10 ust. 1 i 3, § 11 ust. 1 rozporządzenia MSWiA z dnia 16 marca 1998 r., z których wynika, że zakończenie wykonywania zadań przez strażaka w instytucji cywilnej następuje nie przez przeniesienie strażaka na stanowisko służbowe w jednostce straży pożarnej, lecz przez odwołanie z instytucji cywilnej. Skutkiem tego odwołania jest – zgodnie z § 11 ust. 1 rozporządzenia - przeniesienie strażaka do jednostki straży pożarnej, w której wcześniej strażak pełnił służbę i mianowanie go na stanowisko nie niższe od zajmowanego przed wyznaczeniem. Wynika z powyższego, że stanowisko służbowe na które strażak zostaje mianowany po przeniesieniu do jednostki ma związek ze stanowiskiem poprzednio zajmowanym w jednostce, ale nie ma żadnego związku ze stanowiskiem zajmowanym w instytucji cywilnej. Natomiast przeniesienie, o którym mowa jest w § 11 ust. 1 rozporządzenia, jest przeniesieniem do jednostki straży pożarnej, a nie przeniesieniem na inne stanowisko służbowe, z którym związane byłoby uprawnienie wynikające z art. 89 ust. 1 u.p.s.p.

W związku z tym prawidłowe jest stanowisko organu odwoławczego, że grupa uposażenia zasadniczego strażaka przeniesionego do jednostki straży pożarnej po zakończeniu zadań w instytucji cywilnej wynika ze stanowiska służbowego, na które strażak został mianowany po przeniesieniu do jednostki. Nie ma bowiem podstawy, aby strażak zachował grupę uposażenie związaną ze stanowiskiem w instytucji cywilnej. Takiej podstawy nie daje w szczególności przepis art. 89 ust. 1 u.p.s.p. W szczególnie uzasadnionych przypadkach możliwa jest korekta grupy uposażenia na podstawie zezwolenia Komendanta Głównego PSP wydanego z odpowiednim zastosowaniem art. 89 ust. 2 ustawy, przy czyn wówczas grupę uposażenia na nowym stanowisku porównuje się do grupy uposażenia na stanowisku służbowym zajmowanym w jednostce straży pożarnej przed wyznaczeniem do zadań w instytucji cywilnej, a nie do grupy uposażenia na stanowisku w instytucji cywilnej.

Z przytoczonych wyżej przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a.

Na podstawie art. 152 P.p.s.a. Sąd określił, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.