II SA/Go 316/14

Uzasadnienie

Decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2013r. ( znak [...]) Wójt Gminy, powołując się na dyspozycję art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013r., poz. 267) oraz art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012, poz. 647), po rozpatrzeniu wniosku "M" Zakład Pracy Chronionej – D.J., R.K. Spółka jawna z dnia [...] stycznia 2012 roku, ustalił dla wnioskodawcy warunki zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę siedliska gospodarstwa rolnego poprzez budowę: budynku mieszkalnego jednorodzinnego, dwóch wiat dla hodowli zwierząt o obsadzie do 60 DJP, instalacji biogazowni rolniczej o mocy do 500kW, a także zagospodarowania terenu działki wraz z towarzyszącą infrastrukturą techniczną na działce o nr ewid. [...]. Decyzja ta wydana została w rezultacie ponownego rozpatrzenia sprawy, po uchyleniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją nr [...] z dnia [...] sierpnia 2013r. decyzji Wójta Gminy nr [...] z dnia [...] czerwca 2013r. ustalającej warunki zabudowy dla wskazanej powyżej inwestycji.

Uzasadniając decyzję Wójt Gminy wskazał, iż wnioskodawca w dniu [...] stycznia 2012r. wystąpił o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie "biogazowi o mocy 500kW na potrzeby własne, nadwyżka sprzedawana do zakładu energetycznego". Spółka w piśmie z dnia [...] lutego 2013r. rozszerzyła wniosek, zaś w kolejnym uzupełnieniu wniosku z dnia [...] września 2013r. jako tytuł inwestycji wskazała realizację siedliska gospodarstwa rolnego polegającego na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego, dwóch wiat z przeznaczeniem do hodowli zwierząt, budowie biogazowni o mocy do 500kW wraz z towarzyszącą infrastrukturą techniczną. Rozszerzając wniosek Spółka powołała się na będącą w posiadaniu organu koncepcję budowy biogazowni.

Wójt Gminy podkreślił, iż zapis art. 61 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wyłącza z procedury określenia warunków zabudowy konieczność łącznego spełnienia wymagań zawartych w ust. 1 tego przepisu, jeśli wniosek dotyczy zabudowy zagrodowej, a powierzchnia gospodarstwa rolnego związanego z tą zabudową przekracza średnią powierzchnię gospodarstwa rolnego w danej gminie. Organ I instancji wskazał, że średnia powierzchnia gospodarstwa rolnego w gminie na dzień 30 maja 2013r. wynosiła 10,07 ha, natomiast inwestor - zgodnie z oświadczeniem zawartym we wniosku - jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 430 ha.

Organ I instancji podniósł dalej, że zgodnie z przepisem § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w celu ustalenia tychże wymagań właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nieodzowne jest, by:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren miał dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, było wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymagał uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, albo był objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja była zgodna z przepisami odrębnymi.

W rezultacie wyznaczenia i przeprowadzenia analizy obszaru obejmującego trzykrotną szerokość frontu działki, w odległości nie mniejszej niż 50m, organ I instancji ustalił, że tereny sąsiednie stanowią obszary leśne lub drogi gminne i działki o funkcji zabudowy zagrodowej, a zatem działka o nr ewid. [...] w żaden sposób nie koliduje z elementami ich zabudowy. Uwzględniając, że na terenie objętym analizą istnieje budownictwo zagrodowe siedlisk gospodarstw rolnych i siedlisko gospodarstwa leśnego, Wójt Gminy stwierdził, że planowana inwestycja polegająca na budowie siedliska gospodarstwa rolnego stanowi kontynuację sąsiedniej zabudowy siedliskowej. Ponadto planowane przedsięwzięcie nie jest uciążliwe dla otoczenia, jako że nie jest klasyfikowane jako mogące znacząco oddziaływać na środowisko w myśl przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U. Nr 257, poz. 2573 ze zm.). Powyższe czyni uzasadnionym wydanie decyzji w oparciu o przepis art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Organ I instancji zaznaczył, iż w "sprawie przeanalizowano przypadek określony w ust. 4" przepisu art. 61, odnosząc się w dalszej kolejności do definicji gospodarstwa rolnego sformułowanego w art. 55 Kodeksu cywilnego.

Odwołanie od decyzji Wójta Gminy z dnia [...] listopada 2013r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniósł A.H., zarzucając jej naruszenie:

1) art. 107 kpa - poprzez niejasne i nieprecyzyjne określenie rozstrzygnięcia w pkt 2.5.6 (w zakresie gabarytów obiektów biogazowni) oraz naruszenie art. 10 kpa, polegające na zaniechaniu powtórzenia przez organ czynności dokonanych w postępowaniu przed uznaniem odwołującego się za stronę postępowania, co pozbawiło go możliwości czynnego udziału w postępowaniu na każdym jego etapie,

1) art. 53 ust. 4 pkt 6 u.p.z.p. ze względu na brak uzgodnienia nowego projektu decyzji ze Starostą w zakresie ochrony gruntów rolnych,

1) art. 71 i art. 72 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko, a także § 3 ust. 1 pkt 37 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko - poprzez ich niezastosowanie i zaniechanie przeprowadzenia postępowania administracyjnego związanego z oceną oddziaływania na środowisko.

Ponadto odwołujący się wskazał na nieprawidłowości oraz rozbieżności w zakresie mocy biogazowni w decyzji o warunkach zabudowy i jej załączniku nr 2B oraz piśmie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska cytowanym w pkt IV 1 analizy urbanistycznej, jak również na nierzetelność przeprowadzonej analizy w zakresie pkt I 5 odnoszącego się do danych charakteryzujących wpływ zamierzenia budowlanego na środowisko. Zarzucając także brak analizy w zakresie dotyczącym budowy wiat dla hodowli zwierząt (bydła i koni) o powierzchni zabudowy do 1500 m2 każda w odniesieniu do obsady zwierząt do 60 DJP, A.H. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i orzeczenie co do istoty sprawy.

Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją nr [...] z dnia [...] lutego 2014r. uchyliło zaskarżoną decyzję Wójta Gminy oraz przekazało sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia.

Kolegium powzięło wątpliwości, czy "M" Zakład Pracy Chronionej – D.J., R.K. Spółka jawna może być inwestorem dla inwestycji obejmującej budowę siedliska gospodarstwa rolnego. Organ podkreślił, że zabudowa zagrodowa realizowana w postaci siedliska gospodarstwa rolnego jest formą działalności rolniczej prowadzonej przez indywidualnego rolnika. Kolegium, działając na podstawie art. 136 k.p.a., w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w niniejszej sprawie zwróciło się o przedłożenie dokumentów potwierdzających prowadzenie osobno przez D.J. i R.K. (wspólników ww. Spółki jawnej) gospodarstwa rolnego np. zaświadczenia o opłacaniu podatku rolnego, zaświadczenia o opłacaniu składek w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, zaświadczenia innych organów etc. W odpowiedzi R.K. poinformował, że jest płatnikiem podatku rolnego od gruntów położonych na terenie Gminy o powierzchni 2,18 ha fizycznych, tj. 2,166 ha przeliczeniowych, natomiast D.J. poinformowała, że jest płatnikiem podatku rolnego od gruntów położonych na terenie Gminy o powierzchni 0,6900 ha fizycznego, tj. 0,1555 ha przeliczeniowego oraz posiada na terenie Gminy grunty o powierzchni 0,337 ha fizycznego, tj. 0,16 ha przeliczeniowego. Dodatkowo D.J. oraz R.K. wyjaśnili, że są płatnikami ZUS. Z kolei we wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy wskazano, że powierzchnia gospodarstwa rolnego wnioskodawcy tj. M ZPCh Spółka jawna wynosi 430 ha. Organ odwoławczy przypomniał, że zgodnie z art. 61 ust. 4 u.pz.p. przepisów ust. 1 pkt 1 (dotyczących zasady tzw. dobrego sąsiedztwa) nie stosuje się do zabudowy zagrodowej, w przypadku gdy powierzchnia gospodarstwa rolnego związanego z tą zabudową przekracza średnią powierzchnię gospodarstwa rolnego w danej gminie.

W ocenie Kolegium, kluczowe w niniejszej sprawie jest rozwianie wątpliwości związanych z wnioskiem spółki jawnej o wydanie warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę siedliska gospodarstwa rolnego. Dlatego też organ I instancji przy ponownym prowadzeniu sprawy winien zbadać, czy "M" Zakład Pracy Chronionej – D.J., R.K. Spółka jawna może prowadzić działalność rolniczą tak jak rolnik indywidualny w ramach zabudowy siedliskowej i tym samym, czy w niniejszej sprawie można zastosować przepis art. 61 ust. 4 u.p.z.p. Kolegium wskazało przy tym, że przepisy omawianej ustawy nie zawierają własnej definicji gospodarstwa rolnego. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym oraz w literaturze przedmiotu zgodnie przyjmuje się, że racje nakazujące traktować obowiązujące prawo jako jeden system przemawiają za dokonaniem wykładni wyjaśnianego pojęcia przy uwzględnieniu treści art. 55 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Także w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003r. o ukształtowaniu ustroju rolnego (Dz.U. z 2012r., poz. 803) ustawodawca definiuje gospodarstwo rolne jako "gospodarstwo rolne w rozumieniu Kodeksu cywilnego o obszarze nie mniejszym niż 1 ha użytków rolnych".

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało dalej, że w systemie prawa brak jest definicji legalnej pojęcia "zabudowy zagrodowej" mogącej znaleźć zastosowanie w postępowaniu dotyczącym warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, dlatego też to rzeczą organów stosujących prawo jest samodzielne dokonanie wykładni językowej tego pojęcia. Organ odwołał się do orzecznictwa sądowoadministracyjnego, w którym stwierdza się, że pojęcie "zabudowy zagrodowej" należy zdefiniować jako zespół budynków obejmujący wiejski dom mieszkalny i zabudowania gospodarskie, położony w obrębie jednego podwórza (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2008r., sygn. akt II OSK 1536/07). Przy takim rozumieniu użytego w art. 61 ust. 4 u.p.z.p. pojęcia "zabudowy zagrodowej", organ I instancji winien ustalić, czy objęta wnioskiem inwestycja stanowi w istocie zabudowę zagrodową i czy zachodzą podstawy do odstąpienia od warunku zachowania zasady dobrego sąsiedztwa, wynikającej z art. 61 ust. 1 pkt 1.

Badając w dalszej kolejności prawidłowość przeprowadzenia przez organ I instancji analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania dla terenu wokół działki o nr ewid. [...], opisanej jako załącznik nr 2B do decyzji o warunkach zabudowy (część tekstowa), w tym kontrolując, czy granice obszaru analizowanego wyznaczone na załączniku graficznym obejmują obszar trzykrotnej szerokości działki przeznaczonej do zainwestowania nr [...], Kolegium stwierdziło, że obszar analizowany w niniejszej sprawie został wyznaczony w sposób właściwy, stosownie do przepisu § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Za właściwe również uznał organ II instancji wyznaczenie przez Wójta Gminy obowiązującej linii nowej zabudowy na działce objętej wnioskiem.

Prawidłowo także, zdaniem organu odwoławczego, organ I instancji, stosownie do dyspozycji art. 53 ust. 4 pkt 6 u.p.z.p, poprzedził wydanie decyzji uzgodnieniem z organem właściwym w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz melioracji wodnych - w odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele rolne i leśne w rozumieniu przepisów o gospodarce nieruchomościami.

W dalszej kolejności, odnosząc się do ustalonej przez Wójta Gminy szerokości elewacji frontowej, Kolegium wskazało, iż zgodnie z § 6 rozporządzenia szerokość elewacji frontowej, znajdującej się od strony frontu działki, wyznacza się dla nowej zabudowy na podstawie średniej szerokości elewacji frontowej istniejącej zabudowy na działkach w obszarze analizowanym, z tolerancją do 20%. Dopuszcza się wyznaczenie innej szerokości elewacji frontowej, jeżeli wynika to z analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 u.p.z.p. Przez "front działki" należy rozumieć część działki budowlanej, która przylega do drogi, z której odbywa się główny wjazd lub wejście na działkę (§ 2 pkt 5 cyt. rozporządzenia). Front działki ustala się w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu przez określenie, z której drogi odbywać się ma główny wjazd lub wejście na działkę. Definicji elewacji frontowej nie zawiera ani ustawa, ani też wspomniane rozporządzenie. Odwołując się do zasad interpretacji językowej organ II instancji wskazł, że w znaczeniu powszechnym elewacja to zewnętrzna ściana budynku wraz z usytuowanymi na niej elementami architektury i wystrojem (Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 1978). Przez pojęcie elewacji rozumie się też zewnętrzny widok budynku wraz ze wszystkimi widocznymi elementami konstrukcji, wykończenia i wyposażenia budynku (Leksykon Nauk Technicznych, WNT, Warszawa 1984). Posługując się powyższymi znaczeniami językowymi pojęcia elewacja i uwzględniając, że chodzi o doprecyzowanie pojęcia funkcjonującego w sferze zagadnień urbanistycznych, związanych z określaniem zasad kontynuacji zabudowy, Kolegium przyjęło, iż szerokość elewacji frontowej, o której mowa w § 6 ust. 1 cyt. rozporządzenia, określa linia prosta łącząca dwa najdalej oddalone od siebie punkty w widoku budynku od strony frontu działki (tak wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 września 2009r., sygn. akt II OSK 1336/08). W przedmiotowej sprawie w zaskarżonej decyzji organ określił szerokość elewacji frontowej budynku mieszkalnego - maksymalnie do 20,0 m, wiaty - maksymalnie do 50,0 m, pozostałych budynków zgodnie z przyjętą technologią biogazowni. Zdaniem Kolegium jest to niezgodne z ww. przepisami, gdyż organ winien był ustalić jeden parametr dla całej nieruchomości, a nie osobne dla każdego z planowanych obiektów. Przeciwko ustaleniu odrębnego parametru dla każdego z budynków przemawia przede wszystkim literalne brzmienie ww. przepisu, wskazujące na ustalenie parametru dla nowej zabudowy, a nie dla konkretnego budynku. Ustawodawca posługuje się zatem pojęciem zabudowy, będącym pojęciem znaczeniowo szerszym, niż budynek.

W tym stanie rzeczy, wobec powyższych nieprawidłowości, w opinii Kolegium zasadne jest twierdzenie, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, jak i przepisów prawa materialnego, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

Kolegium podzieliło także zarzut odwołującego się o nierzetelności przeprowadzenia przez organ I instancji analizy urbanistycznej w zakresie wpływu zamierzenia budowlanego na środowisko. Z jednej bowiem strony w analizie Wójt Gminy wskazuje, że inwestycja nie będzie miała negatywnego wpływu na środowisko, z drugiej zaś strony podaje w uzasadnieniu decyzji, że z obiektem biogazowni wzmożeniu ulegnie ruch kołowy, poziom hałasu i nieprzyjemny zapach. Kolegium stwierdziło tym samym, iż w zaskarżonej decyzji brak jest wystarczających rozważań organu I instancji w powyższym zakresie, co powoduje, iż uzasadnione jest twierdzenie, iż nie został wyjaśniony stan faktyczny niezbędny do załatwienia sprawy.

Pismem z dnia [...] marca 2014r. "M" Zakład Pracy Chronionej – D.J., R.K. Spółka jawna wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na decyzję organu odwoławczego, podnosząc w jej uzasadnieniu, iż procedurze spełnienia warunków wydania decyzji o warunkach zabudowy powinien podlegać podmiot jakim jest Spółka, będąca wnioskodawcą, a nie jej udziałowcy. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa spółka jawna jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej tzw. ułomną osobowością prawną, która na podstawie art. 33 Kodeksu cywilnego posiada zdolność prawną oraz zdolność do czynności prawnych, może więc być podmiotem praw i obowiązków. W ocenie strony skarżącej stanowisko Kolegium, iż działalność rolnicza powinna być prowadzona przez indywidualnego rolnika nie ma uzasadnienia w przepisach prawa.

Biorąc z kolei pod uwagę, iż wnioskodawcą jest spółka, a nie jej udziałowcy zostaje spełniony wymóg art. 61 ust. 4 upzp, bowiem Spółka jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 430 ha, przekraczającego średnią powierzchnię gospodarstwa rolnego w gminie. Powyższe z kolei sprawia, że zasada dobrego sąsiedztwa nie znajduje w sprawie zastosowania.

Odnosząc się do stanowiska Kolegium o nieprawidłowym wyznaczeniu przez Wójta Gminy parametru szerokości elewacji frontowej budynku mieszkalnego oraz wiaty dla hodowli zwierząt, strona skarżąca wskazała, że zgodnie z planami zagospodarowania terenu inwestycji od frontu działki zlokalizowane będą dwa budynki położone równolegle do granicy działki. Spółka zaznaczyła, że w zapisie "szerokość elewacji frontowej określa linia prosta łącząca dwa najdalej oddalone od siebie punkty w widoku budynku od strony frontu działki" mowa jest o widoku budynku, a nie budynków, przez co można rozumieć i zinterpretować ten zapis jako dotyczący jednego konkretnego budynku. W przedmiotowej sprawie na działce będzie zlokalizowanych kilka budynków i obiektów, przy czym 2 budynki będą zlokalizowane równolegle do granicy działki, dlatego też w decyzji zostały określone dwa parametry dotyczące szerokości elewacji frontowej dla każdego z nich.

Odnosząc się do zakresu oddziaływania inwestycji na środowisko strona skarżąca wskazała, że oddziaływania wynikające ze wzmożonego ruchu kołowego, czy poziomu hałasu nie będą przekraczać dopuszczalnych norm, co zostało ujęte w analizie urbanistycznej.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując w pełni dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 – dalej "Ppsa") polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Na podstawie art. 134 § 1 Ppsa, w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności. Zgodnie z jej treścią, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Sąd administracyjny jest sądem kasacyjnym. W razie stwierdzenia istotnych uchybień sąd administracyjny nie ma więc kompetencji do merytorycznego rozstrzygnięcia danego postępowania, lecz jest upoważniony jedynie do uchylenia bądź stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji lub aktu. Biorąc pod uwagę wyżej wskazany zakres właściwości sądu administracyjnego, przyznane przez ustawodawcę kompetencje orzecznicze tego sądu mają – jak już wspomniano - charakter zasadniczo kasacyjny. Podkreśla się bowiem, że sąd administracyjny nie może zastępować organów administracji publicznej w procesie administrowania (R. Hauser, Konstytucyjny model polskiego sądownictwa administracyjnego, w: red. J. Stelmasiak, J. Niczyporuk, S. Fundowicz, Polski model sądownictwa administracyjnego, Lublin 2003 r., str. 145).

Podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia w kontrolowanej sprawie stanowią przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz U Nr 80, póz 717 ze zm ), zwanej dalej w skrócie u. p. z. p.

W myśl art 6 ust 2 u. p. z.p. , każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy (w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego), o ile nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz interesu osób trzecich

Zgodnie z art 59 ust 1 u. p. z. p. , zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy

Celem postępowania w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy jest ocena, czy zamierzona przez inwestora zmiana zagospodarowania terenu, dla którego nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jest dopuszczalna Dlatego też wydanie decyzji musi poprzedzać postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przez właściwy organ w zakresie spełnienia przesłanek, o których mowa w art 61 ust 1 u. p. z. p. , przy zachowaniu warunków określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U Nr 164, poz. 1588).

Stosownie do dyspozycji art. 61 ww. ustawy warunki zabudowy można ustalić tylko wówczas gdy inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi oraz spełnia warunki określone w pkt 1-5:

1. co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2. teren ma dostęp do drogi publicznej;

3. istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5 jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4. teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą na uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5. decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Uwzględniając stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 23 sierpnia 2007r. (sygn. akt II OSK 1118/06) nie można podzielić poglądu organu odwoławczego, iż z uwagi na przyjęcie, że zabudowa zagrodowa realizowana w postaci siedliska gospodarstwa rolnego jest formą działalności prowadzonej przez indywidualnego rolnika, nieodzowne jest zbadanie przez organ I instancji, czy wnioskująca o warunki zabudowy Spółka może prowadzić działalność rolniczą jak rolnik indywidualny.

W przywołanym orzeczeniu Naczelny Sąd Administracyjny uwzględniając skargę kasacyjną spółki z o.o. od wyroku sądu I instancji oddalającego skargę spółki na decyzję w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy wskazał, że pojęcie "zabudowy zagrodowej" w rozumieniu § 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690) nie może być uznane za definicję legalną "zabudowy zagrodowej" przy dokonywaniu wykładni przepisu art. 61 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Skoro zaś przy dokonywaniu wykładni art. 61 ust. 4 u.p.z.p., nie można było stosować definicji "zabudowy zagrodowej" ustalonej w § 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. to tym samym nie można też było posłużyć się definicją "gospodarstwa rodzinnego" (jako gospodarstwa rolnego prowadzonego przez rolnika indywidualnego) wynikającą z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz.U. Nr 64, poz. 592). Nie do przyjęcia w demokratycznym państwie prawnym gdzie wszyscy są wobec prawa równi (art. 2 i 32 Konstytucji), była przyjęta przez Sąd i organy administracji publicznej definicja "zabudowy zagrodowej", ograniczająca zakres tego pojęcia wyłącznie do budynków "w rodzinnych gospodarstwach rolnych, hodowlanych lub ogrodniczych", co również w tym przypadku mogło naruszać przepis art. 23 Konstytucji. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie można dodatkowo zawężać kręgu podmiotów, do których jest adresowany przepis art. 61 ust. 4 ww. ustawy wyłącznie do gospodarstw rodzinnych.

Akceptując powyższe stanowisko, a nadto uznając, że przy ustalaniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie siedliska gospodarstwa rolnego rolą organu jest ustalenie, czy zastane, jak i planowane składniki mogą potencjalnie stanowić zorganizowaną całość gospodarczą służącą prowadzeniu działalności rolniczej, zbędne jest przeprowadzanie dodatkowej analizy na okoliczność, czy podmiotem je prowadzącym mogłaby być wnioskująca o warunki Spółka.

W przedmiotowej sprawie problemem wymagającym rozważenia jest przede wszystkim charakter planowanej przez "M" Zakład Pracy Chronionej – D.J., R.K. Spółka jawna inwestycji polegającej na budowie siedliska gospodarstwa rolnego, z uwagi na objęcie jego zakresem budowy instalacji biogazowni rolniczej o mocy do 500 kW. Stwierdzić należy, iż Wójt Gminy ustalając warunki zabudowy na rzecz Spółki dla inwestycji obejmującej budowę biogazowni (dopuszczając w konsekwencji na terenie działki funkcję produkcyjną w zakresie wytwarzania energii) dokonał niepełnej oceny charakteru planowanej inwestycji, bowiem zaniechał jednoznacznego ustalenia, czy ujęta we wniosku strony skarżącej biogazownia dotyczy zabudowy zagrodowej, czy byłaby użyteczna w prowadzeniu gospodarstwa rolnego.

Związanie gospodarstwa rolnego z zabudową zagrodową należy rozumieć funkcjonalnie, przyjmując cywilistyczne rozumienie gospodarstwa jako pewnej całości produkcyjnej. Stosownie do przepisu art. 553 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014r., poz. 121) za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

W piśmiennictwie oraz orzecznictwie jednolicie przyjmuje się, że koniecznym i niezbędnym składnikiem każdego gospodarstwa rolnego jest grunt rolny, inne składniki nie są konieczne dla bytu samego gospodarstwa. Nie powinno jednak budzić wątpliwości, że obok gruntów, dla prawidłowego korzystania i prowadzenia na nich działalności rolniczej, konieczne są także inne składniki, takie jak budynki lub ich części, np. dom z działką siedliskową, budynki gospodarcze, magazyny, silosy, urządzenia i inwentarz, np. maszyny rolnicze, zwierzęta, a także prawa związane z prowadzeniem gospodarstwa. Samo siedlisko jednak nie może być uznane za gospodarstwo rolne (uchw. SN z dnia 13 czerwca 1984 r., III CZP 22/84, OSN 1985, nr 1, poz. 8; wyr. WSA w Lublinie z dnia 30 stycznia 2009 r., II SA/Lu 777/08, Lex nr 569105). Stąd też gospodarstwo rolne może składać się z kilku składników wymienionych w ustawowej definicji gospodarstwa rolnego i składniki te stanowić będą gospodarstwo rolne, jeżeli przy ich użyciu można prowadzić działalność (produkcję) rolniczą. Poszczególne składniki gospodarstwa powinny stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, przy czym są one gospodarstwem rolnym nie tylko wtedy, gdy aktualnie stanowią zorganizowaną całość gospodarczą, ale również wówczas, gdy potencjalnie mogą ją stanowić (post. SN z dnia 7 maja 1997 r., II CKN 197/97). O zorganizowanej całości gospodarczej można mówić wówczas, gdy w oparciu o poszczególne składniki majątkowe, po zastosowaniu odpowiednich zabiegów organizacyjnych, jest technicznie możliwe podjęcie procesu działalności wytwórczej w rolnictwie (por. E. Niezbedecka (w:) Komentarz cywilny, Tom I, Część ogólna – komentarz pod redakcją A.Kidyba, WKP 2012).

Uwzględniając powyższe należy w pierwszej kolejności rozważyć, czy biogazownia może stanowić składnik gospodarstwa rolnego, służący prowadzeniu działalności (produkcji) rolniczej. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ukształtował się pogląd, zgodnie z którym zamierzenie inwestycyjne polegające na budowie biogazowni należy kwalifikować jako działanie zmierzające do podjęcia działalności przemysłowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, że inwestycja obejmująca budowę biogazowni jest działalnością przemysłową w rozumieniu art. 4 pkt 26 ustawy o ochronie gruntów rolnych oraz art. 3 pkt 12 ustawy Prawo energetyczne. Okoliczność objęcia zamierzeniem inwestycyjnym także budowli dla potrzeb rolnictwa, czy przechowalnictwa nie uzasadnia wniosku, iż budowa taka będzie służyła działalności rolniczej, a nie przemysłowej i nie zmieni rolniczego charakteru terenu (por. wyrok z dnia 15 maja 2012r., sygn. akt II SA/Wr 119/12). Zbliżone stanowisko wyraził tenże Sąd w wyroku z dnia 4 lutego 2014r. (sygn. akt II SA/Wr 518/13), jak i WSA w Krakowie w wyroku z dnia 7 stycznia 2013r. (sygn. akt II SA/Kr 1588/12).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 26 czerwca 2013r. (sygn. akt II SA/Gd 248/13) uznał, że zamierzenie inwestycyjne obejmujące budowę budynków i budowli do składowania i przetwarzania biomasy pochodzenia rolniczego w celu wytwarzania biogazu, a następnie energii elektrycznej i ciepła świadczą o zamiarze podjęcia działalności przemysłowej. Planowane zamierzenie jest zaliczane do obiektów produkcyjnych, odpowiadających charakterowi zabudowy produkcyjnej, o której stanowi § 2 pkt 1 lit. d rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz.U. z 2003, Nr 164 poz. 1589). To, że w ramach zamierzenia inwestycyjnego będą lokalizowane także budowle rolnicze, nie przesądza przy ocenie całego zamierzenia, że mamy do czynienia z zabudową zagrodową. W konsekwencji Sąd uznał, że powyższe zamierzenie wymaga spełnienia przesłanki dobrego sąsiedztwa z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy stwierdził, że elektrociepłownia na biogaz, obejmująca zamierzeniem kompleks obiektów, nie stanowiąc urządzenia infrastruktury technicznej, o jakim mowa w art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, podlega regulacjom przepisu art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy. Powołując się na przepis art. 3 pkt 12 Prawa energetycznego. Sąd ten uznał, że podmiot prowadzący działalność poprzez prowadzenie elektrociepłowni na biogaz będzie spełniał kryteria przedsiębiorstwa energetycznego, przez które rozumie się podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi. W procesie produkcji będzie powstawał biogaz rolniczy, przez który zgodnie z art. 3 pkt 20a Prawa energetycznego należy rozumieć paliwo gazowe, otrzymywane w procesie fermentacji metanowej surowców rolniczych, produktów ubocznych rolnictwa, płynnych lub stałych odchodów zwierzęcych, produktów ubocznych lub pozostałości z przetwórstwa produktów pochodzenia rolniczego lub biomasy leśnej, z wyłączeniem gazu pozyskanego z surowców pochodzących z oczyszczalni ścieków oraz składowisk odpadów. W ocenie Sąd planowane zamierzenie jest zaliczane do obiektów produkcyjnych, odpowiadających charakterowi zabudowy produkcyjnej, o której stanowi § 2 pkt 1 lit. d ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 3 października 2012r., sygn. akt II SA/Bd 696/12).

Pogląd ten został zaakceptowany przez Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 7 listopada 2013r. oddalił skargę kasacyjną od przywołanego powyżej wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 3 października 2012r. NSA stwierdzając, że inwestycja służąca wywarzaniu energii elektrycznej i cieplnej z uprzednio wytworzonego biogazu będzie niewątpliwie "zakładem produkcyjnym" przedsiębiorstwa energetycznego, nie podzielił także stanowiska strony, iż powyższe przedsięwzięcie może stanowić kontynuację i uzupełnienie produkcyjnej funkcji zabudowy zagrodowej (wyrok z dnia 7 listopada 2013r., sygn. akt II OSK 372/13).

Podzielając w pełni zaprezentowany wyżej pogląd zauważyć należy, że kluczowe znaczenia dla rozpoznawanej sprawy ma charakter planowanej przez stronę skarżącą biogazowni. Treść przedłożonej wraz z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy z dnia [...] stycznia 2012r. "Koncepcji budowy gazowni", podtrzymanej przez Spółkę w rozszerzającym wniosek piśmie z dnia [...] lutego 2012r., jak i w uzupełnieniu wniosku z dnia [...] września 2013r. może wskazywać na to, że zamierzenie inwestycyjne planowane przez skarżącą będzie miało charakter przemysłowy, o czym może świadczyć przedstawiona przez skarżącą Spółkę koncepcja zakładająca sprzedaż wytworzonej energii elektrycznej do Zakładu Energetycznego lub wykorzystywania do innych celów.

Organy obu instancji w ogóle powyższej kwestii nie rozważały, czym naruszyły ogólne zasady postępowania administracyjnego wyrażone w art. 7, art.77, art. 80, 107§ 3, 138 § 1 w zw. z art. 127 § 1 K.p.a.

Zgodnie z powyższymi zasadami w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Nadto zgodnie z treścią art. 77 § 1 organ administracji publicznej obowiązany jest w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Rezultaty tak prowadzonego postępowania winny znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia, bowiem w myśli art. 107 § 3 k.p.a. uzasadnienie faktyczne wydanej decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne – wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Dopiero na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie organ administracji publicznej ocenia, czy dana okoliczność została udowodniona (art. 80 k.p.a.).

Wobec stwierdzonego przez Sąd naruszenia wskazanych przepisów postępowania administracyjnego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, konieczne było wyeliminowanie zaskarżonej decyzji oraz decyzji Wójta Gminy z dnia [...] listopada 2013r. z obrotu prawnego. Powyższe skutkować będzie obowiązkiem ponownego rozpoznania sprawy przez organ pierwszej instancji, zgodnie z powyższą oceną prawną i wskazaniami.

Rozstrzygnięcie sprawy uzależnione jest od dokonania przez organ jednoznacznych ustaleń w zakresie charakteru planowanej przez skarżącą Spółkę inwestycji. Organ powyższych ustaleń powinien dokonać na podstawie wniosku inwestora i złożonych przez niego dokumentów. Przede wszystkim rzeczą organu będzie ustalenie podstawowego celu planowanego zamierzenia inwestycyjnego, czy jest nim produkcja rolna, czy też raczej jego zamiarem jest podjęcie działalności przemysłowej w postaci przedsiębiorstwa energetycznego w rozumieniu art. 3 pkt 12 u.p.e. W brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania przez organy przepis ten stanowił, że przedsiębiorstwo energetyczne to podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi albo przesyłania dwutlenku węgla. Rozważeniu będzie wymagała – w oparciu o wpis do KRS- u - kwestia rodzaju działalności jaką Spółka prowadzi. Uwzględniając powyższe okoliczności, organ I instancji powinien ustalić też, czy planowana inwestycja jako całość (bo tak musi być wobec wniosku inwestora rozpatrywana), jest obiektem służącym do produkcji energii elektrycznej. Organ powinien również ocenić, czy zabudowa gruntów rolnych planowaną inwestycją spowoduje, że utracą one charakter rolny.

Niewątpliwie takie obiekty jak komory fermentacyjne i zbiorniki biogazu stanowiące część składową biogazowni, w myśl § 3 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 7 października 1997 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie (Dz.U. nr 75, poz. 690 z późn. zm.) należą do budowli rolniczych. Jednak okoliczność, że tego rodzaju budowle wchodzą w skład planowanej inwestycji nie uzasadnia wniosku, że całe zamierzenie inwestycyjne nie zmieni rolniczego charakteru gruntów na których jest planowane. Zamierzenie to – jak już zaznaczono - obejmuje obiekty o charakterze mieszanym tj. nie tylko obiekty kwalifikowane jako budowle rolnicze ale również inne budowle i budynki.

Ustawodawca w sposób czytelny rozdzielił rodzaje zabudowy. Przepis § 2 pkt 1 lit. c i d rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. Nr 164, poz. 1589) nakazuje zapisywanie rodzaju zabudowy, stosując w szczególności m.in. następujące nazewnictwo:

• zabudowa zagrodowa w gospodarstwach rolnych, hodowlanych

i ogrodniczych,

• zabudowa produkcyjna.

Brak jest regulacji, która dopuszczałaby zabudowę mieszaną, jak np. zagrodowo-produkcyjną, czy też odwrotnie produkcyjno-mieszkaniową. Prawdą jest, że każdy z rodzajów zabudowy zawiera w sobie elementy obiektów budowlanych o charakterze mieszanym np. budynki mieszkalne, budynki gospodarcze, czy budynki produkcyjne. Zamierzenie inwestycyjne należy jednak postrzegać jako architektoniczną całość z uwzględnieniem funkcji, której ma ono służyć ( por. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 3 października 2012 r. II SA/Bd 696/12).

Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na legalną definicję zabudowy zagrodowej, zawartą w § 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). I tak przez użyte w tym rozporządzeniu pojęcie "zabudowy zagrodowej", należy rozumieć budynki mieszkalne, gospodarcze i inwentarskie w rodzinnych gospodarstwach rolnych, hodowlanych lub ogrodniczych oraz w gospodarstwach leśnych. Również rozróżnienie wprowadza art. 61 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i jako wyjątek od zasady z ust. 1 pkt 1, dotyczy także zabudowy zagrodowej, w przypadku gdy powierzchnia gospodarstwa rolnego związanego z tą zabudową przekracza średnią powierzchnię gospodarstwa rolnego w danej gminie.

W niniejszej sprawie inwestycja nie dotyczy zabudowy zagrodowej w rozumieniu § 3 pkt 3 rozp. z dnia 12 kwietnia 2002 r., ponieważ nie dotyczy ona rozbudowy rodzinnego gospodarstwa hodowlanego. Przy ocenie warunków zabudowy nie ma znaczenia, że produkcja biogazu będzie ściśle związana z rolnictwem poprzez wytwarzanie masy pofermentacyjnej, wykorzystywanej jako nawóz. To, że w ramach zamierzenia inwestycyjnego będą zlokalizowane budowle rolnicze, nie przesądza przy ocenie całego zamierzenia, że mamy do czynienia z zabudową zagrodową.

W sytuacji przyjęcia przez organ I instancji, że planowana inwestycja obejmująca budowa biogazowni jest działalnością przemysłową w rozumieniu art. 3 pkt 12 u.p.e., to wówczas konieczne byłoby badanie spełnienia warunku dobrego sąsiedztwa, zawartego w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.z.p.z.

Zdaniem Sądu, mając na względzie całościową ocenę planowanego zamierzania inwestycyjnego, które obejmuje również wyszczególnione we wniosku obiekty kubaturowe (budynki i budowle), nie można tego zamierzenia uznać za urządzenie infrastruktury technicznej. Nie są to bowiem obiekty, które mogą stanowić część infrastruktury (art. 3 pkt 1 lit. a i b, pkt 2 i pkt 3 Prawa budowlanego). W wyroku z dnia 7 listopada 2013 r. II OSK 372/13 Naczelny Sąd Administracyjny podzielił jako utrwalony w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, że przedsięwzięcie polegające na budowie elektrociepłowni na biogaz wraz z infrastrukturą towarzyszącą winno spełniać wymóg dobrego sąsiedztwa, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., gdyż nie jest to urządzenie infrastruktury technicznej. W art. 61 ust. 3 u.p.z.p. mowa jest bowiem o urządzeniach infrastruktury technicznej, nie zaś o obiektach infrastruktury technicznej, zatem odniesienie do obiektów dotyczy jedynie obiektów liniowych. W przypadku infrastruktury technicznej ustawodawca nie odniósł tej infrastruktury również do obiektów wskazując, że chodzi tu jedynie o urządzenia infrastruktury technicznej. Nie jest uprawnione i uzasadnione traktowanie pojęcia urządzenia w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. u.p.e i pojęcia urządzenie infrastruktury technicznej, w rozumieniu u.p.z.p., jako pojęć tożsamych. Budynki nie są objęte pojęciem urządzeń infrastruktury technicznej ( por. też wyrok WSA w Łodzi z 15.2.2013 r., II SA/Łd 1109/12, Lex nr 1287051, wyrok WSA w Krakowie z 27.6.2013 r., II SA/Kr 393/13).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. w związku z art. 135 p.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a w związku z art. 205 § p.p.s.a.