IV SAB/Wr 63/12

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 3 listopada 2011 r. M. D. (dalej: skarżący) zwrócił się do Dolnośląskiego Kuratora Oświaty we W. (dalej: kuratora) o udostępnienie informacji publicznej

I. W zakresie kariery zawodowej dyrektora Zespołu Szkół w S. S. D.:

1. Na jakim konkretnym stanowisku, w charakterze nauczyciela jakiego konkretnego przedmiotu nauczania we wrześniu 1985 r. został zatrudniony S. D. w ówczesnym Zespole Szkół Zawodowych w S..

2. Czy S. D. w latach 1980 - 1985 odbył wyższe studia magisterskie na pedagogicznym Wydziale Wychowania Fizycznego, na pedagogicznym kierunku wychowania fizycznego (kształcącym nauczycieli wychowania fizycznego) - specjalność: nauczycielska, trenerska, rekreacji ruchowej (wykładnia pisma GKKFiS z dnia 1 grudnia 1983 r. nr [...]), zdobył tytuł zawodowy magistra wychowania fizycznego w AWF we W. i tym samym spełnia wymóg prawny art. 9 ust. 1 pkt. 1) obowiązującej w 1985 r. ustawy - Karta Nauczyciela, czy też odbył wyższe studia magisterskie na niepedagogicznym (nie kształcącym nauczycieli wychowania fizycznego) wydziale rekreacji w zakresie rekreacji, uzyskał tytuł zawodowy magistra rekreacji ruchowej w AWF we W. i tym samym nie spełnia wymogu prawnego art. 9 ust. 1 pkt. 1) obowiązującej w 1995 r. ustawy - Karta Nauczyciela, niezbędnego do zajmowania stanowiska nauczyciela wychowania fizycznego w szkołach.

3. Czy treść Dyplomu S. D. Nr [...] z dnia 23 października 1985 r. o odbyciu magisterskich studiów wyższych na niepedagogicznym kierunku rekreacja w zakresie rekreacji i uzyskaniu tytułu zawodowego magistra rekreacji ruchowej w Akademii Wychowania Fizycznego we W. potwierdza fakt, że S. D. z wykształcenia jest instruktorem (animatorem) w dziedzinie kultury fizycznej rekreacji ruchowej i posiada do wykonywania tego wyuczonego zawodu odpowiednie przygotowanie kierunkowe i pedagogiczne (w czasie studiów odbył zajęcia z psychologii, pedagogiki i teorii i metodyki rekreacji) i może być zatrudniony jedynie w instytucjach, organizacjach i stowarzyszeniach krzewiących rekreację ruchową (art. 1 i 2 obowiązującej w 1985 r. ustawy o kulturze fizycznej).

4. Czy treść Dyplomu S. D. Nr [...] z dnia 23 października 1985 r. o odbyciu magisterskich studiów wyższych na niepedagogicznym kierunku studiów rekreacja w zakresie rekreacji i zdobyciu tytułu zawodowego magistra rekreacji ruchowej w Akademii Wychowania Fizycznego we W. potwierdza fakt, że S. D. nie jest nauczycielem wychowania fizycznego z wykształcenia (par. 1 pkt. 3) rozporządzenia MEN z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli (...).

5. Czy absolwent niepedagogicznego kierunku studiów rekreacji w zakresie rekreacji w AWF we W. z 1985 r. S. D. spełnia od wrześniu 1985 r. wymogi prawne art. 9 ust. 1 pkt. 1) ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela posiadania odpowiedniego przygotowania pedagogicznego do zajmowania stanowiska nauczyciela wychowania fizycznego i czy w 1985 r. spełniał wymogi prawne § 1, § 4 pkt. 2), § 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Oświaty i Wychowania z dnia 24 sierpnia 1982 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli (...)., niezbędne do zajmowania stanowiska nauczyciela wychowania fizycznego w szkole.

6. Czy absolwent niepedagogicznego kierunku studiów rekreacja w zakresie rekreacji S. D. w 1988 r. spełniał wymóg prawny art. 10 ust. 2 pkt. 5) i 7) obowiązującej w 1988 r. ustawy - Karta Nauczyciela, posiadania wymaganych kwalifikacji do zajmowania danego stanowiska nauczyciela wychowania fizycznego w szkole, niezbędny do uzyskania mianowania z mocy prawa w ówczesnym Zespole Szkół Zawodowych w S.

7. Czy S. D. posiada urzędowy dokument w formie aktu nadania mu i mianowania z mocy prawa w Zespole Szkół Zawodowych w S. 1988 r. o czym jest mowa w tzw. pisemnej "opinii" Dolnośląskiego Kuratora Oświaty z dnia 31 sierpnia 2006 r. sporządzonej dla Starostwa Powiatowego w Ś. w sprawie abstrakcyjnego "przygotowania pedagogicznego" S. D.

8. Czy w marcu 1992 r. absolwent niepedagogicznego kierunku studiów rekreacja w zakresie rekreacji S. D. spełniał wymóg prawny art. 10 ust. 2 pkt. 5) obowiązującej w 1992 r. ustawy - Karta Nauczyciela, posiadania wymaganych kwalifikacji do zajmowania danego stanowiska nauczyciela wychowania fizycznego w szkole, niezbędny do uzyskania powtórnego mianowania (?) w Zespole Szkół Zawodowych w S. (pierwsze mianowanie uzyskał jakoby z mocy prawa w 1988 r.), o czym jest mowa w tzw. pisemnej "opinii" Dolnośląskiego Kuratora Oświaty z dnia 31 sierpnia 2006 r., sporządzonej dla Starostwa Powiatowego w Ś.

9. Czy w dniu wejścia w życie rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli (...) tj. w dniu 31 października 1991 r., absolwent niepedagogicznego kierunku studiów rekreacja w zakresie rekreacji, magister rekreacji ruchowej Sławomir Dudziński, spełniał wymóg prawny art. 9 ust. 1 pkt 1) obowiązującej w 1991 r. ustawy - Karta Nauczyciela i posiadał prawomocne mianowanie (z 1988 r., czy z 1992 r.?) i tym samym podlegał przepisowi prawnemu § 12 powołanego rozporządzenia MEN z dnia 10 października 1991 r.

10. Czy S. D., jako absolwent niepedagogicznego kierunku studiów rekreacja w zakresie rekreacji, czyli kierunku innego niż nauczany w szkole przedmiot wychowanie fizyczne, posiada urzędowe ustalenie właściwego organu (dyrektor szkoły, kurator oświaty), że ukończony kierunek studiów jest kierunkiem zbliżonym do nauczanego w szkole przedmiotu wychowanie fizyczne (§ 28 rozporządzenia MEN z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli(...).

11. Czy S. D., jako absolwent niepedagogicznego kierunku studiów rekreacja w zakresie rekreacji spełnia wymóg prawny § 1 pkt 3) rozporządzenia MEN z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli (...) i w czasie studiów na niepedagogicznym kierunku studiów rekreacja w zakresie rekreacji nabył wiedzę i umiejętności z zakresu dydaktyki szczegółowej wychowania fizycznego w szkołach i odbył pozytywnie ocenioną praktykę pedagogiczną w zakresie dydaktyki wychowania fizycznego w szkołach w wymiarze nie mniejszym niż 150 godzin.

12. Czy S. D., jako absolwent niepedagogicznego kierunku studiów rekreacja w zakresie rekreacji, do dnia 31 sierpnia 2006 r. zdobył dodatkowe uprawnienia w zakresie wychowania fizycznego, niezbędne do zajmowania stanowiska nauczyciela wychowania fizycznego w szkole (studium pedagogiczne, studium podyplomowe § 2 ust 1 pkt. 3) rozporządzenia MEN z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli (...) i czy z dniem 31 sierpnia 2006 r. ze Sławomirem Dudzińskim wygasł stosunek pracy z mocy prawa w Zespole Szkół w Strzegomiu na podstawie art. 7 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw oraz art. 27 ustawy z dnia 23 sierpnia 2001 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty, ustawy Przepisy wprowadzające reformę ustroju szkolnego, ustawy - Karta Nauczyciela oraz niektórych innych ustaw z powodu nie uzupełnienia do dnia 31 sierpnia 2006 r. kwalifikacji w zakresie wychowania fizycznego.

13. Czy w dniu 8 marca 1995 r. absolwent niepedagogicznego kierunku studiów rekreacja w zakresie rekreacji S. D., jako kandydat w konkursie na stanowisko dyrektora Publicznej Szkoły Podstawowej w J., spełniał wymóg prawny art. 9 ust. 1 pkt. 1) obowiązującej w 1993 r. ustawy - Karta Nauczyciela, niezbędny do zajmowania stanowiska nauczyciela wychowania fizycznego w szkole i wymóg prawny art. 36 ust. 1 obowiązującej w 1995 r. ustawy o systemie oświaty, niezbędny do zajmowania stanowiska dyrektora szkoły w sytuacji, kiedy Komisja Konkursowa w I etapie konkursu stwierdziła protokolarnie "brak dokumentów przygotowania pedagogicznego" kandydata S.D..

14. Czy w maju 1995 r. S. D., jako absolwent niepedagogicznego kierunku studiów rekreacja w zakresie rekreacji i kandydat w konkursie na stanowisko dyrektora Zespołu Szkół Zawodowych w S. uzyskał dokumenty potwierdzające jego kwalifikacje pedagogiczne do zajmowania stanowiska nauczyciela wychowania fizycznego w szkole i tym samym spełniał wymogi prawne art. 9 ust. 1 pkt. 1) obowiązującej w 1995 r. ustawy - Karta Nauczyciela, art. 36 ust. 1 obowiązującej w 1995 r. ustawy o systemie oświaty, pkt 5 lit b) Zasad ogólnych Regulaminu konkursu z dnia 12 listopada 1992 r. na dyrektora szkoły (placówki), dla której organem prowadzącym był Kurator Oświaty w W..

15. Czy "Zaświadczenie" wydane S. D. przez Kierownika Dziekanatu w AWF we W. w dniu 29 marca 1995 r. mówiące o tym, że "w latach 1980 -1985 był studentem AWF" we W. i że w czasie studiów na niepedagogicznym kierunku rekreacja w zakresie rekreacji odbył zajęcia z psychologii, pedagogiki i teorii i metodyki rekreacji (w tzw. pisemnej "opinii" Dolnośląskiego Kuratora Oświaty z dnia 31 sierpnia 2006 r. sporządzonej dla Starostwa Powiatu w Ś. nazwa przedmiotu "teoria i metodyka rekreacji" została świadomie zmanipulowana i zastąpiona abstrakcyjną "metodyką"), z całkowitym pominięciem treści Dyplomu S. D. z dnia 23 października 1985 r. (§ 1 pkt. 3) rozporządzenia MEN z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli(...), może być jedyną podstawą prawną do uznania przez Dolnośląskiego Kuratora Oświaty (całkowite pominięcie przepisów prawa oświatowego ustaw i rozporządzeń), że S. D. posiada abstrakcyjne "przygotowanie pedagogiczne" do zajmowania stanowiska abstrakcyjnego "nauczyciela i dyrektora szkoły, o czym jest mowa w tzw. pisemnej "opinii" Dolnośląskiego Kuratora Oświaty z dnia 31 sierpnia 2006 r., sporządzonej dla Starostwa Powiatowego w Ś. i jak sam fakt sporządzenia takiej pisemnej "opinii" przez Dolnośląskiego Kuratora Oświaty ma się prawnie do rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 2004 r..

16. Czy tzw. pisemna "opinia" Dolnośląskiego Kuratora Oświaty z dnia 31 sierpnia 2006 r., sporządzona dla Starostwa Powiatowego w Ś. w sprawie abstrakcyjnego "przygotowania pedagogicznego" absolwenta niepedagogicznego kierunku stadiów rekreacji w zakresie rekreacji S. D., w świetle rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 2006 r., może być dla organów Powiatu w Świdnicy jedyną podstawą prawną do dwukrotnego stwierdzenia w dokumencie urzędowym z dnia 14 marca 2007 r., że S. D. "posiada odpowiednie kwalifikacje do zajmowania stanowiska nauczyciela wychowania fizycznego".

17. Czy absolwent niepedagogicznego kierunku studiów rekreacja w zakresie rekreacji, magister rekreacji ruchowej S. D., w czasie powierzania mu przez Zarząd Powiatu w Ś. stanowiska dyrektora Zespołu Szkół Zawodowych w S. w latach 2000 i 2002 spełniał wymogi prawne art. 9 ust. 1 pkt. 1) obowiązującej w tych latach ustawy - Karta Nauczyciela i art. 36 ust. 1 obowiązującej w tamtych latach ustawy o systemie oświaty.

II. W zakresie kariery zawodowej dyrektora Zespołu Szkół Ogólnokształcących Nr [...] w Ś. R. S.:

1. Czy jest faktem, że w latach 1987 - 1993 R. S. był zatrudniony w charakterze nauczyciela przedmiotów artystycznych w ówczesnym Studium Nauczycielskim w Ś. w niepełnym wymiarze zajęć i że to była jego pierwsza praca pedagogiczna w szkole.

2. Czy w sierpniu 1993 r. kandydat w konkursie na stanowisko dyrektora [...] Liceum Ogólnokształcącego w Ś. R. S. spełniał wymóg prawny art. 36 ust. 1 obowiązującej w 1993 r. ustawy o systemie oświaty i pkt 5 lit. a) Zasad ogólnych Regulaminu konkursu z dnia 12 listopada 1992 r. na dyrektora szkoły (placówki oświatowej), dla której organem prowadzącym był Kurator Oświaty w W., posiadania co najmniej 5 - letniego stażu pracy pedagogicznej w pełnym wymiarze zajęć, niezbędny do zajmowania stanowiska dyrektora szkoły.

3. Czy powierzenie stanowiska dyrektora [...] Liceum Ogólnokształcącego w Ś. przez Kuratora Oświaty w W. z dniem 1 września 1993 r. R. S., który nie spełniał wymogu prawnego określonego w art. 36 ust. 1 obowiązującej w 1993 r. ustawy o systemie oświaty i pkt. 5 lit. a) obowiązującego w 1993 r. Regulaminu konkursu na dyrektora szkoły, było niezgodne z prawem oświatowym i tym samym nieważne z mocy prawa.

4. Czy kolejne powierzenia R. S. stanowiska dyrektora [...] Liceum Ogólnokształcącego w Ś. na następne 5-letnie kadencje bez ogłaszania konkursów na to stanowisko, najpierw przez Kuratora Oświaty w W. w 1988 r. i następnie przez Zarząd Powiatu w Ś. w 2003 r. posiadały wady prawne i były nieważne z mocy prawa.

5. Czy w dniu 1 września 1993 r. R. S., w latach 1987 - 1993 zatrudniony w niepełnym wymiarze zajęć w Studium Nauczycielskim w Ś., spełniał wymóg prawny określony w art. 10 ust. 2 pkt. 7) obowiązującej w 1993 r. ustawy - Karta Nauczyciela, bezpośrednio przed mianowaniem posiadania co najmniej 2-letniego stażu pracy pedagogicznej w pełnym wymiarze zajęć, niezbędny do uzyskania mianowania w III Liceum Ogólnokształcącym w Ś.

6. Czy w dniu 1 września 1993 r. R. S. posiadał pozytywną ocenę pracy pedagogicznej w charakterze nauczyciela przedmiotów pedagogicznych w Studium Nauczycielskim w Ś. w latach 1987 – 1993 - wymóg prawny określony w art. 10 ust. 2 pkt. 7) obowiązującej w 1993 r. ustawy - Karta Nauczyciela, niezbędny do uzyskania mianowania.

7. Czy w dniu 1 września 1993 r. Kurator Oświaty w W. był organem uprawnionym do zatrudnienia z tym dniem R.S. w [...] Liceum Ogólnokształcącym w Ś. na podstawie wydanego przez siebie aktu mianowania w świetle przepisu art. 11 obowiązującej w 1993 r. ustawy - Karta Nauczyciela mówiącym o tym, że nauczycieli mianuje lub zawiera z nimi umowę o pracę dyrektor szkoły.

8. Czy akt mianowania R.S. z dnia 1 września 1993 r. wydany przez nieuprawnionego Kuratora Oświaty w W. z rażącym naruszeniem art. 10 ust. 2 pkt 7) i art. 11 obowiązującej w 1993 r. ustawy - Karta Nauczyciela, posiada wadę prawną i jest nieważny z mocy prawa.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Dolnośląski Kurator Oświaty pismem z dnia 21 listopada 2011 r. poinformował skarżącego, że urzędowe pismo zawierające szczegółową informację dotyczącą S.D. zostało do skarżącego skierowane w dniu 29 maja 2006 r. (sygn. [...]). Ponadto w załączeniu do pisma z dnia 10 stycznia 2007 r., stanowiącego odpowiedź na wniosek o udostępnienie informacji publicznej, przesłana została skarżącemu kopia pisma Dolnośląskiego Kuratora Oświaty z dnia 31 sierpnia 2006 r. (sygn. [...]), skierowanego do S.S., dyrektora Wydziału Oświaty i Wychowania w S. Ś., a dotyczącego kwestii kwalifikacji S. D.. Podobnie sytuacja przedstawia się z pismem Ministerstwa Edukacji Narodowej z dnia 29 stycznia 2007 r. (sygn. [...]), którego kopia została skarżącemu też przekazana jako odpowiedź na wniosek o udostępnienie informacji publicznej pismem z dnia 8 marca 2007 r. (sygn. [...]) wraz z kopią pisma z dnia 4 grudnia 2006 r. (sygn. [...]), w którym D. Kurator Oświaty zwrócił się do Ministerstwa Edukacji Narodowej o zajęcie stanowiska w sprawie kwalifikacji S. D.. Treścią tego pisma organ nadzoru potwierdził zasadność działań kuratora oświaty czy też prawidłowość przekazywanych skarżącemu informacji, co w późniejszym okresie - zarówno w sprawie S. D., jak i R. S. - czynił jeszcze kilkakrotnie. W pismach z dnia, 29 stycznia 2007 r. (sygn. [...]), z dnia 28 grudnia 2008 r. (sygn. [...]) oraz z dnia 28 maja 2009 r. (sygn. [...]) także Ministerstwo Edukacji Narodowej odniosło się do sprawy kwalifikacji S. D., a przedstawione w nich stanowisko winno ostatecznie rozwiać wątpliwości w tej materii. Również pismo Ministerstwa Edukacji Narodowej z dnia 24 lutego 2010 r. (sygn. [...]), którego skarżący był adresatem, wyraźnie wskazuje, że z analizy dokumentacji i wyjaśnień składanych przez Dolnośląskiego Kuratora Oświaty w podnoszonym we wniosku zakresie, wynika, iż S. D. spełnia warunki dotyczące przygotowania pedagogicznego, a w rezultacie prowadzonych w tym zakresie przez Ministerstwo czynności sprawdzających, nie stwierdzono nieprawidłowości w wykonywaniu nadzoru pedagogicznego przez kuratora oświaty.

Podobnie sytuacja wygląda z treścią pisma Ministra Edukacji Narodowej z dnia 24 lutego 2010 r. (sygn. [...]), nawiązującego w tej kwestii do pisma Wojewody D. z dnia 19 września 2006 r. (sygn. [...]), a odnoszącego się do osoby R. S. i przekazującego informację, że został on wyłoniony przez komisję konkursową i powołany na stanowisko dyrektora szkoły zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami. Ponadto, ostatnie pismo Ministerstwa Edukacji Narodowej z dnia 27 lipca 2011 r. (sygn. [...]), stanowi podtrzymanie wielokrotnie przekazywanego skarżącemu stanowiska ministerialnego oraz przypomina, że w wyniku przeprowadzonych przez organ nadzoru kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości w wykonywaniu nadzoru pedagogicznego przez Dolnośląskiego Kuratora Oświaty w zakresie zgłaszanych przez skarżącego spraw. S. D. legitymuje się dyplomem ukończenia wyższych studiów magisterskich na Akademii Wychowania Fizycznego we W. na kierunku rekreacja w zakresie rekreacji, który potwierdza, że uzyskał on tytuł magistra rekreacji ruchowej, o czym wnioskujący był już informowany (np. pismo z dnia 9 sierpnia 2007r, sygn. [...], pismo z dnia 3 grudnia 2007r., sygn. [...] oraz pismo z dnia 19 listopada 2011 r., sygn. [...]). W piśmie z dnia 19 listopada 2009 r. (sygn. [...]) otrzymał już informację, że Kuratorium Oświaty we W. nie jest w posiadaniu dokumentu, na podstawie którego możliwe byłoby udzielenie konkretnej informacji odnośnie stanowiska nauczyciela, na którym S. D. został zatrudniony w 1985 r. Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. Karta Nauczyciela (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 1985 r., stosunek pracy z nauczycielem nawiązywał się na podstawie mianowania lub umowy o pracę. Dokumenty związane stricte ze stosunkiem pracy nie są gromadzone w Kuratorium Oświaty jako niezbędne, czy też mogące mieć wpływ na wynik sprawy, jeśli nie dotyczą spraw lub postępowań związanych z jego osobą. Akta osobowe S. D. jako dyrektora szkoły znajdują się w organie prowadzącym, o czym również zainteresowany był już informowany. W piśmie z dnia 31 sierpnia 2006 r., przekazano wnioskującemu również informację, że zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela, w brzmieniu obowiązującym w latach 1982-1996, jeżeli w okresie 3 lat od dnia zatrudnienia nie dopełniono obowiązku oceny pracy nauczyciela, a spełniał on pozostałe warunki wymagane do mianowania, uzyskiwał to mianowanie z mocy prawa. S. D. pracę w szkole rozpoczął w 1985 r., natomiast pierwszą ocenę pracy uzyskał dopiero w 1990 r. Skoro w okresie pierwszych 3 lat pracy nie dopełniono obowiązku oceny, a nauczyciel spełniał pozostałe warunki niezbędne do uzyskania mianowania, to winien uzyskać je z mocy prawa, co faktycznie nastąpiło w 1988 r.. Brak pisemnego potwierdzenia nie oznacza, że nabycie przez S. D. tego prawa nie nastąpiło, bowiem pisemne potwierdzenie ma w tym przypadku charakter jedynie deklaratoryjny. Ponownie (przykładowo: pismo z dnia 3 grudnia 2007r., sygn. [...]), poinformowano również, że z dokumentacji archiwalnej Kuratorium Oświaty we W. nie wynika, aby jakiekolwiek czynności prowadzone w ramach sprawowanego nadzoru pedagogicznego pozwoliły uzyskać organowi wiedzę o istnieniu dokumentu, który określa wnioskujący w swoim piśmie jako cyt: "...urzędowe ustalenie właściwego organu...". O dokumencie tym nie wspomina też protokół Komisji Kwalifikacyjnej z dnia 25 stycznia 2001 r., badającej i oceniającej dokumentację przedstawioną przez S. D., ubiegającego się o nadanie stopnia nauczyciela dyplomowanego. W wyniku przeprowadzonego postępowania, po udzieleniu akceptacji na stopień nauczyciela dyplomowanego przez Komisję Kwalifikacyjną, decyzją z dnia 31 stycznia 2001 r. S. D. otrzymał stopień nauczyciela dyplomowanego. Zatem kwalifikacje S. D., a tym samym przedstawione do wniosku dokumenty potwierdzające ich posiadanie, w świetle obowiązujących wówczas przepisów uznane zostały jako wystarczające i nie budzące wątpliwości. Należy ponadto zauważyć, że zgodnie z § 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli nie mających wyższego wykształcenia (Dz. U. z 1991 r. Nr 98, poz. 433 ze zm.), ustalenia czy dany kierunek (specjalność studiów) jest zbliżony z nauczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzonych zajęć w stosunku do nauczyciela dokonywał dyrektor szkoły, o czym także przekazano informację wnioskującemu. W przypadku S. D., nie było konieczności dokonywania uznania, o którym mowa w przywołanym przepisie, zatem istnienie wspominanego przez wnioskującego dokumentu nie miałoby wpływu na całokształt sprawy. Z powyższego wynika zatem, że wszelkie informacje na temat kwalifikacji S. D. jako zajmującego stanowisko dyrektora ZSZ w S., w tym również przygotowania pedagogicznego, wraz z wszelkimi danymi posiadanymi przez Kuratorium Oświaty, a podlegającymi udostępnieniu, zostały już wnioskodawcy przedstawione w dotychczasowej korespondencji, w większości przypadków jako odpowiedzi na wnioski o udostępnienie informacji publicznej bądź też w odpowiedzi na żądania ustosunkowania się do zawartych zarzutów, a co za tym idzie znajdują się już w posiadaniu wnioskującego. Ponadto, posiadanie przez wnioskującego informacji na temat chociażby wykształcenia S. D. potwierdza treść kierowanych przez wnioskodawcę pism oraz pozostałej dołączanej do nich dokumentacji.

Podobnie w sprawie R. S., poinformowano, że wszelkie posiadane informacje, które mogły zostać wnioskującemu udzielone m. in. w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, zostały już przekazane w dotychczasowej korespondencji, w granicach posiadanych kompetencji oraz wiedzy opartej na dostępnej organowi dokumentacji. Odnośnie aktu mianowania R. S. z dnia 1 września 1993 r., wielokrotnie wnioskujący był informowany, że akt mianowania na stanowisko nauczyciela nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, lecz czynnością z zakresu prawa pracy, w wyniku której nauczyciel mianowany pozostaje w stosunku pracy i jest pracownikiem w rozumieniu art. 10 ust. 1 Karty Nauczyciela (w brzmieniu obowiązującym w 1993 r.). Mianowanie na stanowisko nauczyciela nie jest więc regulowane przepisami prawa administracyjnego, a zatem jakakolwiek ewentualna wadliwość aktu mianowania wydanego z naruszeniem przepisu art. 10 ust. 2 Karty Nauczyciela nie może być usunięta w trybie k.p.a. Nawet przyjmując teoretycznie, o czym była mowa w m. in. piśmie z dnia 21 sierpnia 2009 r. (sygn. [...]) czy w piśmie z dnia 10 listopada 2010 r. (sygn. [...]), że akt mianowania stanowiący podstawę nawiązania stosunku pracy zostałby wydany wadliwie, jest aktem prawa pracy wywierającym skutki materialnoprawne bez względu na to, czy został wydany zgodnie z przepisami, czy też nie. Akt mianowania, choćby wydany w sposób niezgodny z przepisami wywołuje więc skutek w postaci nawiązania stosunku pracy z mianowania (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 1998 r.; sygn. akt I PKN 526/97). W ślad za pismem z dnia 16 września 2009 r. (sygn. [...]), poinformowano wnioskującego ponownie (pismo z dnia 30 października 2009 r., sygn. [...]), że w dokumentacji archiwalnej, która została przekazana do Oddziału ds. Obsługi Archiwum w J. G. przez ówczesny organ prowadzący, jakim był Kurator Oświaty w W., brak jest dokumentacji z konkursu na dyrektora [...]Liceum Ogólnokształcącego w Ś., jaki odbył się w 1993 r. W dyspozycji Kuratorium Oświaty we W. nie pozostają też jakiekolwiek inne dokumenty, na które powoływał się wnioskujący w swoich pismach, a które związane byłyby ze stosunkiem pracy i stanowiły podstawę jego nawiązania z R. S., co stanowiło informację, o którą ponownie zwraca się wnioskujący w pytaniu 1 część II.

W związku z faktem, że wnioskujący był adresatem kierowanych w tej sprawie odpowiedzi, kurator uznał, iż wnioskujący miał możliwość osobistego zapoznania się z ich treścią. Oznacza to też, że żądana przez wnioskującego informacja - w zakresie w jakim pozwalała na to wiedza organu - znalazła się już w obiegu i co ważniejsze znajdować się powinna w jego posiadaniu. Zgodnie z orzecznictwem sądowym dysponent informacji publicznej zobowiązany jest do jej udostępnienia tylko wtedy, gdy informacja ta nie została wcześniej udostępniona i nie funkcjonuje w obiegu, co nie pozwala zainteresowanemu zapoznać się z jej treścią inaczej niż wskutek złożenia wniosku do odpowiedniego organu o udzielenie informacji (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 sierpnia 2005 r., sygn. akt II SAB/Wa 80/05). Za niezasadny kurator uznał wniosek o udzielenie (znajdującej się w posiadaniu organu) informacji, którą zainteresowany także posiada. Takie żądanie nie zmierzałoby bowiem do uzyskania informacji, lecz do ewentualnego potwierdzenia wiadomości znanych już wnioskującemu, co wykracza poza przedmiot i cele ochrony przewidzianej przywołaną ustawą.

Informacja publiczna dotyczy sfery faktów, jest nią treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej i dotyczących sfery jego działalności (przywołane na wstępie pisma wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 listopada 2007 r. oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2008 r.). Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, prawo do informacji publicznej obejmuje prawo do uzyskania informacji publicznej (w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego), wglądu do dokumentów urzędowych oraz dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów. Zatem uzyskanie informacji publicznej polega na przekazaniu informacji zawartej w dokumencie lub udostępnieniu danej osobie stosownego dokumentu zawierającego taką informację, względnie wglądu do niego oraz dostępu do posiedzeń organów kolegialnych. Organ udostępnia także informacje przetworzone, czyli informacje uzyskane w następstwie przeprowadzenia określonych czynności na dostępnych informacjach. Informacją przetworzoną nie jest natomiast domaganie się od organu administracji wyrażenia opinii, czy też zajęcia stanowiska w jakieś sprawie, czy też dokonywania interpretacji (postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 maja 2008 r., sygn. IV SAB/GI 38/07). Informacją publiczną nie jest również polemika z podjętymi rozstrzygnięciami organu. Wniosek o udzielenie informacji publicznej nie może zmierzać do kwestionowania żądanych informacji i nie może być próbą nawiązania polemiki. Informacje publiczne odnoszą się bowiem do pewnych danych, nie są zaś środkiem ich kwestionowania (przywołane na wstępie pisma wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 listopada 2007 r, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2008 r, a także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2010 r). Tymczasem treść złożonego przez zainteresowanego wniosku, biorąc pod uwagę zawarte w nim sformułowania, ma w rzeczy samej charakter ocenny.

Na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej organ jest zobowiązany do udzielenia informacji (w tym treści aktów) ale tylko takiej, która znajduje się w jego posiadaniu i której używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań. Czym innym jest jednakże udostępnienie posiadanej informacji (treści aktów), a czym innym wyjaśnienie czy też dokonywanie ich wykładni. Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie może służyć dokonywaniu przez organ wykładni prawa (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 stycznia 2006r, sygn. l OSK 928/05).

Charakteru informacji publicznej nie mają również wnioski w sprawie indywidualnej, takie jak żądanie wyjaśnienia treści aktów prawnych. Tym samym, zgodnie z poglądem prezentowanym w orzecznictwie, na zasadach określonych w przepisach o dostępie do informacji publicznej nie w można domagać się wytworzenia przez organ informacji w sprawie indywidualnej (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. l OSK 8/11). Wskazać także należy, że już w wyroku z dnia 27 września 2002 r. (sygn. II SAB 180/02) Naczelny Sąd Administracyjny podkreślał, że "...nie mają charakteru informacji publicznej wnioski w sprawie indywidualnej, jak żądania wyjaśnienia treści aktów, czy polemika z dokonanymi ustaleniami.".

Organ stwierdził, że we wcześniejszej korespondencji skarżący otrzymał już żądane informacje m. in. w rezultacie zastosowania wnioskowanego trybu, w takim zakresie w jakim możliwe było zastosowanie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Tym samym posiada on wiedzę mogącą stanowić odpowiedź. Odnośnie pozostałych pytań zawartych we wniosku, poinformował, że przekraczają one zakres prawa do domagania się udzielenia informacji publicznej, wobec czego brak jest możliwości zastosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy odmowa udostępnienia informacji publicznej przez organ władzy publicznej następuje w drodze decyzji administracyjnej. Decyzja taka wydawana jest więc jedynie wtedy, gdy istnieje możliwość zastosowania ustawy, czyli w sytuacji gdy żądanie dotyczy informacji publicznej.

Kurator poinformował, że w stosunku do wniosku skarżącego (w zakresie pytań w zakresie od 2-17 części l oraz pytań w zakresie oznaczonych jako pyt. 2-8 części II) brak jest możliwości udzielenia odpowiedzi we wnioskowanym przez niego trybie.

Skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na bezczynność organu w sprawie udzielenia informacji publicznej zgodnie z żądaniem zawartym w piśmie z dnia 3 listopada 2011 r.

W jej uzasadnieniu podniósł, że organ nie udostępnił wszystkich informacji zawartych we wniosku, a dotyczących karier zawodowych S. D. oraz R. S., przez co naruszył przepisy art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 104 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę D. Kurator Oświaty wniósł o oddalenie skargi, ewentualnie o odrzucenie skargi jako bezzasadnej.

Podniósł, że bogata wieloletnia korespondencja ze skarżącym potwierdza, że informacje związane z kwalifikacjami S. D., w tym z przygotowaniem pedagogicznym, posiadane przez Kuratorium Oświaty, podlegające udostępnieniu, zostały skarżącemu przedstawione jako odpowiedzi na wnioski o udostępnienie informacji publicznej, bądź też na żądania ustosunkowania się do zawartych w licznych pismach zarzutów, a co za tym idzie, znajdują się już w posiadaniu skarżącego, co skarżący w treści swojej korespondencji potwierdza (np. informacje na temat chociażby wykształcenia S. D.). Podobnie posiadane przez organ informacje w sprawie R. S., które mogły zostać udzielone w granicach kompetencji oraz wiedzy opartej na dostępnej organowi dokumentacji, zostały przekazane.

Natomiast oczekiwania skarżącego, dotyczące zawsze kwestii kwalifikacji S. D. oraz R. S., sprowadzają się do potwierdzenia ich braku.

Nie było także podstawy do wydania decyzji o odmowie udzielenia informacji. Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, odmowa udostępnienia przez organ informacji publicznej następuje w drodze decyzji w takich przypadkach, w których istnieje możliwość zastosowania przywołanej ustawy. Wydawana jest więc ona w sytuacji kiedy organ dysponuje informacją, jest to informacja publiczna ale udostępnieniu jej stoją na przeszkodzie przepisy prawa. Zatem rozumienie, że organ pozostaje w zwłoce, ponieważ nie wydał oczekiwanej - także co do jej treści - decyzji jest całkowicie błędne i w ocenie D. Kuratora Oświaty winno być także oddalone.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Stosownie do art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. W ramach kontroli działalności administracji publicznej mieści się orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w określonych sytuacjach, w tym w przypadku niezbędności wydania decyzji administracyjnych (art. 3 § 2 pkt 1 – 4a oraz pkt 8 p.p.s.a.). Jest to stan, w którym organ, będący właściwym miejscowo i rzeczowo do załatwienia sprawy, nie wydaje decyzji, postanowienia bądź innego aktu administracyjnego lub nie podejmuje czynności z zakresu administracji publicznej, o jakich mowa w art. 3 § 2 pkt 1- 4 p.p.s.a.

Skarga jest uzasadniona.

Rola sądu administracyjnego przy rozpoznawaniu skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej zawsze polega na ochronie prawa wnioskodawcy do jej uzyskania.

W piśmiennictwie i orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawie określonym terminie organ nie podjął w sprawie żadnych czynności albo wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże mimo istnienia ustawowego obowiązku nie zakończył postępowania stosownym aktem administracyjnym lub nie podjął wymaganej czynności (por. T. Woś. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2005, s. 86). Termin określony w art. 13 ust. 2 cytowanej ustawy wynosi – z wyjątkami w nim wymienionymi – 14 dni od dnia złożenia wniosku.

Przechodząc po tej uwadze do dalszych rozważań należy stwierdzić, że skarżący wnioskiem z dnia 3 listopada 2011 r. zwrócił się do Dolnośląskiego Kuratora Oświaty we W. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wskazanym w dwóch częściach, pierwszej - zawierającej 17 punktów dotyczących kariery zawodowej dyrektora Zespołu Szkół w Strzegomiu S. D., oraz drugiej zawierającej 8 punktów odnośnie kariery zawodowej dyrektora Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr [...] w Ś. R. S.

Rozważenia zatem wymaga czy w sprawie mamy do czynienia z podmiotem zobowiązanym i informacją publiczną.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.) dalej ustawa, obowiązane są do udostępnienia informacji publicznej, organy władzy publicznej oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące Skarb Państwa, państwowe lub samorządowe osoby prawne albo i nie państwowe lub samorządowe jednostki organizacyjne bądź inne jednostki, które gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie ich kompetencji reprezentatywne organizacje związkowe i organizacje pracodawców.

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy – zaznaczając przy tym, że przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Przywołane przepisy wskazują, że informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Ponieważ sformułowania te nie są nadmiernie precyzyjne, należy przy ich wykładni kierować się przepisami art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym – w szczególności – prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie. Uwzględniając wszystkie te aspekty można zatem powiedzieć, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania majątkiem publicznym.

Informacja publiczna dotyczy co do zasady – sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowią więc wszelkiego rodzaju dokumenty odnoszące się do władzy publicznej (jej organów) oraz innych podmiotów wykonujących zadania publiczne, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób dotyczących go. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także, te które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od wymienionych wyżej organów i podmiotów: (wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 721/08).

Postępowanie w przedmiocie informacji publicznej może zakończyć się decyzją administracyjną wyłącznie w razie odmowy udzielenia informacji publicznej (art. 16 ust. 1 ustawy), natomiast udostępnienie informacji publicznej jest tylko czynnością materialno-techniczną. Taką czynnością materialno-techniczną jest również zawiadomienie organu o braku podstaw do rozpatrzenia wniosku w trybie powyższej ustawy z uwagi na to, że nie dotyczy on tego typu informacji.

Na mocy przepisu art. 5 ust. 2 ustawy podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy stwierdzić trzeba, że Dolnośląski Kurator Oświaty należy do podmiotów, o jakich mowa w art. 4 ust. 1 ustawy bowiem jest kierownikiem Kuratorium Oświaty jako jednostki organizacyjnej wchodzącej w skład zespolonej administracji rządowej w województwie (art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty tj. Dz. U. z 2004 r. nr 256, poz. 2572 ze zm.), jest organem usytuowanym w ramach struktury wewnętrznej aparatu edukacji narodowej (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 listopada 2006 r. IV SA/Wr 712/06, nie publ.).

Z kolei żądanie skarżącego zawarte we wspomnianym wniosku dotyczy udzielenia informacji publicznej przez podmiot zobowiązany do przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego osób ubiegających się o stanowiska dyrektorów.

Przy tym należy stwierdzić, że dyrektorzy szkół są funkcjonariuszami publicznymi, co w orzecznictwie sądowoadministracyjnym zostało wyprowadzone z wykładni systemowej opartej na przepisach ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks Karny (Dz. U. nr 88, poz. 553 ze zm.). Z prawa do ochrony wynikającej z Kodeksu Karnego korzystają wszyscy nauczyciele podlegający przepisom karty nauczyciela (art. 63, art. 91a i art. 91b karty).

W rozpoznawanej sprawie nie budzi zatem wątpliwości, że żądana przez skarżącego informacja jest informacją publiczną, mieszczącą się w katalogu zawartym w art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Złożenie przez skarżącego wniosku z dnia 3 listopada 2011 r. o udostępnienie żądanych informacji w trybie przepisów ustawy obligowało do jego rozpoznania w sposób w ustawie tej przewidziany. Załatwienie sprawy zainicjowanej wnioskiem o udzielenie informacji publicznej powinno przybrać jedną z następujących postaci:

- organ, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powinien udzielić żądanej informacji (art. 13 ust. 1 ustawy), ewentualnie wskazać, gdzie i w jakiej formie takowa informacja jest udostępniona (art. 8, art. 10, art. 11 ww. ustawy), albo

- odmówić udostępnienia informacji, która to odmowa powinna przybrać formę decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 ww. ustawy), albo

- poinformować na piśmie podmiot wnioskujący o udzielenie informacji publicznej, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu wspomnianej ustawy.

Sąd w pełni podziela także pogląd zaprezentowany w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 października 2011 r., (sygn. akt IV SAB/Wr 58/11), że przedstawienie informacji zupełnie innej, niż ta, na którą oczekuje wnioskodawca, informacji niepełnej lub też informacji wymijającej czy wręcz nieadekwatnej do treści wniosku, świadczy o bezczynności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej.

Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, niepodjęcie przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej stosownych czynności, tj. nieudostępnienie informacji, ani niewydanie decyzji o odmowie jej udzielenia w terminie wskazanym w art. 13 ustawy oznacza, że pozostaje on w bezczynności (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., l OSK 601/05, LEX nr 236545).

Z akt sprawy wynika, że organ nie załatwił sprawy w którykolwiek z przedstawionych wyżej sposobów przewidzianych przez ustawę

Jednocześnie należy podkreślić, że w tego typu sprawach wnioskodawca domaga się udzielenia informacji, czyli wskazania zgodnego z wnioskiem. Przedstawienie informacji innej niż ta, na którą oczekuje wnioskodawca lub też informacji wymijającej, może powodować jego uzasadnione wątpliwości, co do tego, czy organ w ogóle udzielił odpowiedzi, co w takiej sytuacji należy traktować jako nieudzielanie żądanej informacji.

Tymczasem analiza treści pisma organu z dnia 21 listopada 2011 r. odnoszącego się do wniosku skarżącego wskazuje, że nie udzielono mu odpowiedzi w żądanym zakresie.

Miałoby to bowiem miejsce, gdyby organ udzielił żądanych informacji albo w sposób wyraźny odmówił ich udzielenia, przy uwzględnieniu form przewidzianych w ustawie.

Informacje zaś, o których mowa we wniosku, zostały wprawdzie już częściowo przekazane, jednak sposób poinformowania o tym fakcie budzi wątpliwości Sądu. Pismo bowiem zawierające informacje o ich wcześniejszym przesłaniu zostało sformułowane w sposób nieczytelny i nieuporządkowany. Sam organ przyznaje z jednej strony, że część informacji została przekazana i stanowi informacje publiczną, jednak nie czyni tego w sposób systematyczny, odpowiadając na poszczególne punkty wniosku. Odnosząc się do każdej żądanej informacji według listy winien wskazać, w którym konkretnie piśmie udzielono na nie odpowiedzi.

Jeżeli zaś udostępnienia informacji publicznej uniemożliwia wzgląd na określone dobro prawne, wówczas należy odmówić jej udostępnienia w drodze decyzji podlegającej kontroli instancyjnej a następnie sądowej.

Brak klarownego przedstawienia sytuacji w przedmiotowym piśmie co do poszczególnych punktów żądania uniemożliwia ocenę prawidłowości działań organu.

Powyższa bowiem odpowiedź, jak słusznie wywodzi strona skarżąca, nie zawiera konkretnej i jasnej informacji na zadane we wniosku pytanie.

Należy zatem uznać, że w niniejszej sprawie postulowanego trybu działania nie zachował podmiot zobowiązany D. Kurator Oświaty, w związku z czym pozostaje w bezczynności.

Z tych względów Sąd zobowiązał D. Kuratora Oświaty do zniesienia tego stanu poprzez podjęcie określonych czynności na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a.

Przy ponownym rozpatrzeniu wniosku skarżącego obowiązkiem organu będzie dokonanie szczegółowej analizy poszczególnych jego punktów i odniesienie się do każdej żądanej informacji według listy przez wskazanie, w którym konkretnie piśmie udzielono na nie odpowiedzi. W zakresie zaś w którym okaże się, że wcześniej nie przekazano wnioskowanych danych, należy je udostępnić odpowiadając na poszczególne punkty wniosku lub w sposób wyraźny odmówić ich udzielenia w drodze decyzji w sytuacji gdyby okazało się, że udostępnienia informacji publicznej nie jest możliwe przez wzgląd na określone dobro prawne.

Przy czym Sąd nie stwierdził orzekając w pkt II wyrok, że bezczynność w sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa – o czym przekonują powołane okoliczności sprawy w postaci podjętej próby udzielenia odpowiedzi, choć sporządzonej w niewystarczający i niepełny sposób. Wprawdzie bowiem czynności te nie zastały wykonane prawidłowo, lecz organowi nie można zarzucić braku woli i jakiejkolwiek aktywności w rozpoznaniu wniosku.

Koszty zasądzono na podstawie art. 200 p.p.s.a.