II SA/Gd 403/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 11 maja 2010 r., Nr [...], Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, na podstawie art. 54 w związku z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr243 poz. 1623 ze zm.) wniósł sprzeciw w sprawie przystąpienia przez B. P. do użytkowania jednorodzinnego budynku mieszkalnego przy ul. S. w G. W uzasadnieniu decyzji wyjaśniono, że do organu wpłynęło zawiadomienie inwestora o zakończeniu robót budowlanych polegających na budowie jednorodzinnego budynku mieszkalnego przy ul. S. w G. Z przedłożonych dokumentów wynikało, że przedmiotowy obiekt został zrealizowany w oparciu o decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia 10 maja 1995 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę, przeniesioną na B. P. decyzją z dnia 20 maja 2009 r. Organ ustalił, że budowa zrealizowana została z odstępstwami od zatwierdzonego projektu budowlanego polegającymi na wykonaniu okien połaciowych i zmianie kształtu projektowanej stolarki okiennej (odstępstwa nieistotne) oraz wykonaniu dodatkowego pomieszczenia piwnicy, wykonaniu wykusza na piętrze oraz rezygnacji z wykonania balkonu o długości 8,20 m na piętrze budynku (odstępstwa istotne). Powołując się na dyspozycję art. 36a ust. 1 i 5 Prawa budowlanego organ doszedł od wniosku, że w zaistniałej sytuacji konieczne jest wszczęcie odrębnego postępowania naprawczego w celu doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył B. P. wskazując, że sprzeciw organu został złożony po terminie. Odwołujący wskazał, że sprzeciw organu został doręczony mu litem poleconym w dniu 17 maja 2010 r. już po upływie 21 dni i powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych, zgodnie z którym sprzeciw musi być skutecznie doręczony w ciągu 21 dni.

Rozpoznając odwołanie decyzją z dnia 18 czerwca 2010 r., Nr [...], Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, iż dokonana zmiana związana z wykonaniem dodatkowego pomieszczenia w piwnicy oraz wykonaniem wykuszu w dachu stanowi zmianę charakterystycznych parametrów obiektu budowlanego, których wykonanie wymaga uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę. Zatem stwierdzone naruszenia warunków pozwolenia na budowę poprzez realizację obiektu w sposób istotnie odbiegający od zatwierdzonego projektu obligowało organ nadzoru budowlanego do podjęcia kwestionowanego rozstrzygnięcia. Odnosząc się do zarzutu przekroczenia 21 – dniowego terminu do wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w art. 54 Prawa budowlanego organ uznał, że jest on niezasadny. Organ wskazał, że w świetle obowiązującego orzecznictwa, termin 21 – dniowy uważa się za zachowany, jeżeli decyzja o sprzeciwie została nadana w tym terminie w placówce pocztowej operatora publicznego. Termin ten nie obejmuje zaś obowiązku doręczenia decyzji stronie.

B. P. w skardze na powyższą decyzję wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji i umorzenie postępowania w sprawie. Skarżący zarzucił naruszenie art. 54 ustawy Prawo budowlane poprzez przekroczenie przez organ terminu do wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w tym przepisie, naruszenie art. 36a ustawy Prawo budowlane poprzez błędne zakwalifikowanie odstępstw od projektu jako istotnych oraz przepisów postępowania poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy. Skarżący podkreślił, że skoro zawiadomienie o zakończeniu budowy złożył w siedzibie organu w dniu 21 kwietnia 2010 r., zaś organ zgłosił sprzeciw w sprawie przystąpienia do użytkowania obiektu listem poleconym nadanym w dniu 12 maja 2010 r. to przekroczył termin wskazany w art. 54 ustawy. Skarżący zarzucił, że organy nie wyjaśniły należycie, dlaczego stwierdzone odstępstwa od projektu zostały zakwalifikowane jako istotne oraz nie wyjaśniły motywów, jakimi się kierowały wydając decyzję. Skarżący stwierdził, że wykusz został zaplanowany w projekcie budowlanym, zatem ustalenie organu, iż wykonał on nowy wykusz jest błędne. Nadto zaprzeczył on, by wykonał nowe pomieszczenie piwnicy, wskazując, iż zmiana projektu polegała wyłącznie na wykonaniu otworu drzwiowego do ujętej w projekcie konstrukcji fundamentowej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2010 r., sygn. akt II SA/Gd 591/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 11 maja 2010 r. Sąd stanął na stanowisku, że art. 54 Prawa budowlanego jest terminem prawa materialnego. 21 – dniowy termin określa ramy czasowe, w których organ administracji uprawniony jest do korzystania ze swych kompetencji w sytuacji wypełniającej dyspozycję przepisu. Upływ terminu z art. 54 Prawa budowlanego oznacza dla organu brak możliwości wydania skutecznej decyzji o sprzeciwie. Termin określony w art. 54 Prawa budowlanego jest terminem do załatwienia sprawy, a nie do sporządzenia decyzji, a sprzeciw można uznać za skutecznie zgłoszony dopiero z dniem doręczenia stronie decyzji. Na poparcie tego stanowiska w wyroku przywołano orzecznictwo sądowoadministracyjne. (wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 czerwca 1998 r., sygn. akt II SA/Gd 2325/97, z dnia 11 grudnia 2002 r., sygn. akt II SA/Kr 965/02, z dnia 9 czerwca 2003 r., sygn. akt II SA/Kr 2195 (niepub.) oraz uchwałę składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2000 r., FPS 16/00) W uzasadnieniu wyroku wskazano, że ze zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego wynika, że B. P. w dniu 21 kwietnia 2010 r. złożył w siedzibie organu nadzoru budowlanego zawiadomienie o zakończeniu budowy. Należało zatem przyjąć, iż od dnia 21 kwietnia 2010 r., rozpoczął bieg 21 – dniowy termin umożliwiający zgłoszenie sprzeciwu. Termin ten upływał z dniem 12 maja 2010 r. Stosownie bowiem do art. 57 § 1 k.p.a., jeżeli początkiem terminu określonego w dnu jest pewne zdarzenie, przy obliczaniu tego terminu nie uwzględnia się dnia, w którym zdarzenie nastąpiło. Pomimo, że decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego o zgłoszeniu sprzeciwu nosi datę 11 maja 2010 r., nadana zaś została na poczcie w dniu 12 maja 2010 r., to faktem jest że doręczona została skarżącemu w dniu 17 maja 2010 r. Nie została ona zatem wprowadzona do obrotu prawnego przez organ w dopuszczalnym, ustawowym, 21 dniowym terminie.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego. W wyniku jej rozpoznania Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 31 maja 2012 r., sygn. akt II OSK 462/11, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że kwestia zachowania przez organ nadzoru budowlanego terminu do wniesienia sprzeciwu wobec zawiadomienia inwestora o zakończeniu budowy jest w orzecznictwie sądowoadministracyjnym zagadnieniem spornym. Na tle tego przepisu oraz podobnej regulacji prawnej zawartej w art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego, który z kolei przewiduje termin 30 dni do wniesienia przez organ sprzeciwu, w orzecznictwie sądowoadministracyjnym występują rozbieżności. Naczelny Sąd Administracyjny przedstawiając rozbieżne orzecznictwo opowiedział się za stanowiskiem, według którego dla zachowania przedmiotowego terminu wystarczające jest wydanie decyzji zawierającej sprzeciw, niezależnie od tego, że zostanie ona wysłana lub doręczona już po jego upływie. (vide: wyroki NSA z dnia 2 września 2011 r., sygn. akt II OSK 737/11 i z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt II OSK 1447/10, uchwała pełnego składu Izby Finansowej NSA z dnia 14 grudnia 2009 r., II FPS 7/09, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że koncepcja ta jest właściwa, bowiem nie uzależnia utraty kompetencji organu do wydania decyzji od daty doręczenia decyzji czy też nadania przesyłki w urzędzie pocztowym. W przeciwnym razie prawo organu do wniesienia sprzeciwu byłoby uzależnione od niepewnej daty doręczenia, trudno byłoby w takiej sytuacji ustalić do jakiej daty organ miałby kompetencje do wydania sprzeciwu, bądź od czynności technicznej nadania przesyłki w urzędzie pocztowym. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że z uwagi na konsekwencje, jakie wiążą się z upływem terminu materialnego, podmiot, do którego termin się odnosi, musi wiedzieć, kiedy rozpoczyna on i kiedy kończy swój bieg. Organ nadzoru budowlanego, który jest adresatem normy prawnej zawartej w art. 54 Prawa budowlanego, musi wiedzieć, jakie określone skutki prawne wywoła jego zachowanie. A zatem – jeżeli organowi wyznaczono termin do dokonania określonej czynności – to dokonanie jej także w ostatnim dniu przed jego upływem, jest równoznaczne z dochowaniem terminu. Okres od początku do końca terminu obejmuje czas, w którym organ może dokonać tej czynności. Nie można nałożyć na organ obowiązku, którego wykonanie albo niewykonanie zależy od okoliczności, na które nie ma on bezpośredniego wpływu, a upływ terminu do dokonania czynności nie może nastąpić w momencie nieprzewidywalnym dla organu nadzoru budowlanego. Naczelny Sąd Administracyjny ustalił, że w przedmiotowej sprawie decyzja o sprzeciwie została wydana przedostatniego dnia przed upływem terminu określonego w art. 54 Prawa budowlanego, a wiec termin ten został zachowany. Sąd wskazał, że dokonana przez Sąd pierwszej instancji wykładnia art. 54 Prawa budowlanego skraca rzeczywisty termin na zgłoszenie sprzeciwu, ponieważ organ musi wziąć pod uwagę ewentualną konieczność doręczenia zastępczego, co powoduje, że termin na zgłoszenie sprzeciwu w istocie może być tylko kilkudniowy, co prowadziłoby w konsekwencji do tego, że w praktyce przepisu tego w zasadzie nie można byłoby skutecznie stosować. Nie można wykluczyć bowiem takiej sytuacji, że przy założeniu konieczności dokonania dwukrotnego awiza (14 dni) i czasu doręczenia przesyłki przekraczającego 7 dni, co zdarza się w praktyce operatora publicznego, stosowanie przez organ nadzoru budowlanego przewidzianego w art. 54 Prawa budowlanego władztwa publicznego, byłoby całkowicie niemożliwe. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że zgłoszenie sprzeciwu w rozumieniu art. 54 Prawa budowlanego, również w celu uzyskania bytu prawnego w zakresie możliwości wywołania skutku prawnego wynikającego z jej rozstrzygnięcia, wymaga zakomunikowania jednostce. Uzewnętrznienie oświadczenia woli organu administracji publicznej nie jest jednak wymagane dla samego zachowania przez organ nadzoru budowlanego terminu 21 dni. Zgłoszenie sprzeciwu w rozumieniu art. 54 Prawa budowlanego następuje przez samo złożenie przez ten organ oświadczenia woli, tj. wydanie decyzji spełniającej wszystkie wymogi określone w art. 107 k.p.a. Przeciwne stanowisko mogłoby prowadzić do zróżnicowania uprawnień i obowiązków podmiotów znajdujących się w takiej samej sytuacji faktycznej i prawnej tylko z tego powodu, że z dwóch jednocześnie wysłanych sprzeciwów tylko jeden zostałby doręczony przed upływem 21 dni od dnia otrzymania wniosku. Sąd wskazał, iż przy dokonywaniu wykładni art. 54 Prawa budowlanego nie można pomijać faktu, że funkcja zawiadomienia o zakończeniu budowy ma daleko idące skutki społeczne i nie można z uwagi na przyjęcie takiej czy innej wykładni przepisów dopuszczać do użytkowania obiektu budowlanego zagrażającego życiu lub zdrowiu ludzi, czy też w innym zakresie niezgodnego z obowiązującym porządkiem prawnym, powołując się przy tym na stanowisko, jakie zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2011 r. sygn. akt II OSK 1447/10.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, ponownie rozpoznając sprawę zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje, w zakresie swej właściwości, kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Kontrola ta w myśl art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej p.p.s.a., polega na ocenie zgodności wydanej decyzji z przepisami prawa materialnego i procedury administracyjnej.

W niniejszej sprawie zasadniczą kwestią wymagającą oceny było zachowanie przez organ wskazanego w art. 54 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr243 poz. 1623 ze zm.) 21-dniowego terminu do wniesienia sprzeciwu. Okoliczności faktyczne w tym zakresie nie budziły wątpliwości. Interpretacji wymagała natomiast kwestia, jaką datę, wydania decyzji, jej doręczenia lub wysłania, uznać należy za datę wniesienia sprzeciwu przez organ. Sąd ponownie rozpoznający sprawę, zgodnie z art. 190 p.p.s.a. związany jest w tym zakresie wykładnią prawa dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym w sprawie wyroku. W wyroku tym wskazano, iż za datę wniesienia sprzeciwu należy uznać datę wydania decyzji, zatem 21- dniowy termin na wniesienie sprzeciwu został w niniejszej sprawie zachowany. Zawiadomienie o zakończeniu budowy zostało bowiem dokonane w dniu 21 kwietnia 2010 r., a decyzja o wniesieniu sprzeciwu została wydana w dniu 11 maja 2010 r., a więc dwudziestego dnia od dokonania zawiadomienia.

Merytoryczna ocena wniesionego sprzeciwu wykazała, iż organ wydający decyzję nie naruszył przepisów prawa. Organ ustalił, iż inwestor zrealizował budynek z odstępstwami od projektu budowalnego i prawidłowo ocenił te odstępstwa, jako odstępstwa istotne.

Zarzut skarżącego, iż organ nie przeprowadził w tym zakresie postępowania dowodowego jest niezasadny. Zgodnie z art. 75 § 1 k.p.a. jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Organ przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe, dopuszczając dowód z dokumentu złożonego przez inwestora - dołączonego do zawiadomienia o zakończeniu budowy projektu budowlanego z naniesionymi zmianami dokonanymi w trakcie budowy obiektu. Do dokumentu tego dołączono oświadczenie kierownika budowy, który ocenił dokonane odstępstwa od projektu jako odstępstwa o charakterze nieistotnym. Organ nie był w żaden sposób zawiązany tą oceną i miał obowiązek samodzielnie rozważyć charakter poczynionych odstępstw. Z przedłożonej przez inwestora dokumentacji wynika, że w budynku zostało wykonane dodatkowe pomieszczenie piwnicy, odstąpiono od wykonania balkonu o długości 8,20 m na piętrze budynku oraz powiększono wykusz na piętrze. (dowód k. 16, 11, 13, 12 akt organu I instancji) Organ ustalił, iż wykusz został w całości wykonany jako nowy. W ocenie Sądu z rysunku projektu wynika, iż pierwotnie wykusz był planowany, lecz o znacznie mniejszej wielkości. Okoliczność ta nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, niezależnie od tego czy wykusz wykonano, jako nowy, czy też jedynie powiększono jego wielkość, przy realizacji wykuszu niewątpliwie doszło do odstępstwa od projektu budowalnego wpływającego na kubaturę budynku. Zarzut skarżącego, iż ustalenie organu dotyczące wykonania piwnicy jest wadliwe, bowiem inwestor dokonał jedynie zmiany polegającej na realizacji drzwi do tego pomieszczenia nie jest uzasadniony. Z projektu wynika, iż piwnica powstała jako nowe pomieszczenie. Pierwotnie, zgodnie z projektem, fundamenty pod tą częścią budynku miały bowiem zostać zasypane i w tym miejscu nie miał posiadać podpiwniczenia. Odstąpienie od zasypania fundamentów i wykonanie drzwi doprowadziło do powstania nowego pomieszczenia, co wpłynęło na powiększenie kubatury budynku.

Zarzuty skarżącego dotyczące braku oceny przez organ, dlaczego uznał wymienione odstępstwa za istotne, nie jest uzasadniony. Odstępstwa od projektu budowalnego mogą mieć charakter istotny i nieistotny. Ocena w tym zakresie wynikać może z przedmiotu jakiego dotyczy dokonana zmiana, jak również również z zakresu (wielkości) dokonanej zamiany. Ustawodawca nie sformułował wprost w przepisach prawa budowlanego pełnego katalogu odstępstw istotnych i nieistotnych. Ocena charakteru szeregu odstępstw od projektu budowlanego została natomiast przez ustawodawcę zawarta w art. 36a ust. 5 Prawa budowalnego. Przepis ten stanowi, że nieistotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę nie wymaga uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę i jest dopuszczalne, o ile nie dotyczy:

1) zakresu objętego projektem zagospodarowania działki lub terenu,

2) charakterystycznych parametrów obiektu budowlanego: kubatury, powierzchni zabudowy, wysokości, długości, szerokości i liczby kondygnacji,

3) (uchylony),

4) (uchylony),

5) zapewnienia warunków niezbędnych do korzystania z tego obiektu przez osoby niepełnosprawne,

6) zmiany zamierzonego sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części,

7) ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu

oraz nie wymaga uzyskania opinii, uzgodnień, pozwoleń i innych dokumentów, wymaganych przepisami szczególnymi.

Z unormowania tego przepisu a contrario wynika, że ustawodawca uznał, że każda zmiana wskazana w punktach od 1 do 7 wymaga uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę, nawet jeżeli w sensie wielkościowym ma charakter zmiany małej. W świetle art. 36a ust. 1 Prawa budowlanego, uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę wymagają zmiany istotne. Skoro w art. 36a ust. 5 tego Prawa, wskazano konkretne zmiany wymagające zmiany pozwolenia na budowę, zmiany te stanowią zmiany, o jakich jest mowa w art.36a ust. 1 Prawa budowlanego, z mocy ustawy zmiany te mają zatem charakter istotny. Wbrew stanowisku skarżącego, w świetle takiego unormowania, organ nie miał obowiązku dokonywania szerszej analizy i oceny charakteru dokonanych odstępstw od projektu budowlanego, by stwierdzić, że mają one charakter istotny i ich dokonanie wymagało zmiany pozwolenia na budowę.

Z art. 36a ust. 5 pkt 2 Prawa budowalnego wynika, że każde odstąpienie od projektu budowlanego dotyczące parametrów obiektu budowalnego, w tym jego kubatury, wymaga uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę. Z § 3 pkt 24 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75 poz. 690 ze zm.) wynika, iż przez kubaturę brutto budynku stanowi suma kubatury brutto wszystkich kondygnacji, stanowiącą iloczyn powierzchni całkowitej, mierzonej po zewnętrznym obrysie przegród zewnętrznych i wysokości kondygnacji brutto, albo między podłogą na stropie lub warstwą wyrównawczą na gruncie a górną powierzchnią podłogi bądź warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu nad najwyższą kondygnacją, przy czym do kubatury brutto budynku wlicza się m.in. kubaturę balkonów, obliczaną do wysokości balustrady, natomiast do kubatury tej nie wlicza się kubatury ław i stóp fundamentowych.

Wszystkie wskazane przez organ odstępstwa, prawidłowo zostały ocenione jako istotne. Zmiany polegające na rezygnacji z balkonu o długości 8,20 m, powiększeniu wykuszu stanowiącego wystający z lica elewacji fragment budynku poszerzający przylegające wnętrze oraz wykonaniu piwnicy w miejscu zasypanym pierwotnie ziemią, stanowią niewątpliwie zmiany kubatury budynku. Dodatkowo wskazać należy, że nie są to zamiany niewielkie, wynikające z możliwych przy realizacji projektu drobnych niedokładności, lecz zmiany dokonane przez inwestora celowo, realnie wpływające na kubaturę budynku. Z woli ustawodawcy zamiany takie zostały zakwalifikowane, jako zmiany istotne, organ nie mógł zatem dokonać odmiennej oceny charakteru dokonanych zmian.

Norma art. 36a ust. 1 Prawa budowalnego stanowi, iż istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę jest dopuszczalne jedynie po uzyskaniu decyzji o zmianie pozwolenia na budowę. Wykonanie robót budowlanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę uzasadnia wszczęcie postępowania naprawczego w trybie art. 50 ust. 1 pkt 4 i 51 ust. 1 pkt 3 Prawa budowalnego. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa budowalnego właściwy organ uchyla decyzję o pozwoleniu na budowę. W sytuacji zgłoszenia zakończenia budowy zrealizowanej z istotnymi odstępstwami od projektu budowalnego organ ma obowiązek wniesienia sprzeciwu w trybie art. 54 Prawa budowalnego.

Obiekt zrealizowany z istotnymi odstępstwami od projektu budowlanego nie spełnia kryteriów uzasadniających przystąpienie do jego użytkowania i takim przypadku konieczne jest przeprowadzenie postępowania naprawczego, zgodnie z art. 51 Prawa budowalnego, stosowanym do obiektów już wykonanych z mocy ust. 7 tego przepisu. Do czasu zakończenia postępowania administracyjnego dotyczącego zgodności realizowanego bądź zrealizowanego obiektu budowlanego z zatwierdzonym projektem budowlanym inwestor nie ma możliwości, w świetle obowiązujących przepisów prawa, przystąpienia do użytkowania obiektu.

Biorąc pod uwagę powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę, jako niezasadną.