I SA/Bk 156/12

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Celnego w Ł., w wyniku przeprowadzonego postępowania sprawdzającego, wszczął postanowieniem z dnia [...].09.2010 r.,

w stosunku do Pani J. F. (dalej określanej również jako: "Skarżąca"), postępowanie z urzędu mające na celu ustalenie spełnienia warunków

do skorzystania ze zwolnienia celnego. W dniu [...].07.2009 r. Skarżąca zgłosiła

do procedury dopuszczenia do obrotu towary w postaci rzeczy stanowiących mienie przesiedlenia - samochód osobowy marki AUDI [...], nr nadwozia [...], rok produkcji 2008 oraz inne rzeczy, zgodnie załączoną do zgłoszenia celnego listą mienia przesiedlenia.

Wraz z powyższym zgłoszeniem Skarżąca złożyła wniosek o zastosowanie zwolnienia od cła na podstawie art. 2 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych, zwolnienie z podatku od towarów i usług na podstawie art. 47 ustawy z dnia

11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz zwolnienie z podatku akcyzowego na podstawie art. 112 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2009 r., Nr 3, poz. 11 ze zm. ). Towary objęte ww. zgłoszeniem celnym zostały dopuszczone do swobodnego obrotu i zwolnione

z należności celnych i podatkowych.

W trakcie czynności sprawdzających prowadzonych przez Urząd Celny

w Ł., ustalono, iż Skarżąca nie przebywa pod adresem zameldowania,

a przebywa w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Powyższe potwierdziła informacja uzyskana z [...] Oddziału Straży Granicznej w B., który poinformował, iż w Centralnym Archiwum Odprawy i Legitymowania KGSG w W. odnotowano fakt przekraczania granicy państwowej RP przez Skarżącą w dniu [...].09.2009 r. na kierunku "wyjazd". Ustalono również, iż pojazd o numerze nadwozia [...] nie figuruje w Centralnej Ewidencji Pojazdów.

Po wszczęciu postępowania przeprowadzonego przez organ I instancji ustalono, iż Skarżąca:

– nie figuruje w ewidencji osób ubezpieczonych w placówce terenowej KRUS

w Ł.,

– ma ustalone prawo do renty rodzinnej po zmarłym mężu od [...].04.2005 r., zaś

w okresie od 30.07.2009 r. do 30.07.2010 r. nie była zgłoszona do ubezpieczeń społecznych,

– została zgłoszona do ubezpieczenia zdrowotnego od dnia [...].09.2001 r.,

w okresie od 30.07.2009 r. do 30.07.2010 r. nie korzystała ze świadczeń zdrowotnych refundowanych przez NFZ,

– nie prowadzi działalności gospodarczej, ani nie posiada rachunków bankowych,

– jest zameldowana jest na pobyt stały w Ł. ul. P. od dnia [...].01.1982 r., pod którym to adresem jest zameldowana jedna osoba,

Ponadto organ ustalił, że na dzień 17.03.2011 r. pojazd Audi [...] o nr [...] nie został zarejestrowany w Wydziale Komunikacji Urzędu Miejskiego w Ł.

W trakcie postępowania zostali przesłuchani w charakterze świadków - syn

i synowa Skarżącej. Z ich zeznań wynika, że Skarżąca wyjechała do USA na początku września 2009 r. i przebywa tam do chwili obecnej. Wyjazd był spowodowany choroba onkologiczną i niemożnością podjęcia leczenia w Polsce z uwagi na długie okresy oczekiwania u lekarzy specjalistów. Przyjeżdżając do Polski miała zamiar stałego pobytu, jednakże stan zdrowia zmusił ją do powrotu do USA celem kontynuacji leczenia. Skarżąca, z tytułu wykonywania legalnej pracy posiada ubezpieczenie zdrowotne w USA. Syn Skarżącej dodatkowo zeznał, że Jego matka stale pozostaje pod opieką lekarzy w USA, nie pracuje, gdyż otrzymuje amerykańską rentę. Nie posiada w USA żadnego majątku, zamieszkuje w wynajętym mieszkaniu. Wyjaśnił również, że przywieziony na mienie przesiedlenia samochód nie jest zarejestrowany, stoi w garażu, nikt go nie użytkował.

W wyniku kolejnych wezwań organu, Skarżąca ustanowiła w sprawie profesjonalnego pełnomocnika. W piśmie z dnia 30.06.2011. pełnomocnik Skarżącej wyjaśnił, iż od 30.07.2009 r. czynności życiowe Skarżącej koncentrują się w Polsce. Skarżąca zrezygnowała z pracy w USA, przeszła na emeryturę, zlikwidowała wszystkie świadczenia wynikające z obywatelstwa amerykańskiego. Miejscem stałego zamieszkania Skarżącej jest Ł. W USA przebywa jedynie czasowo

w związku z leczeniem. Wyjechała do USA jesienią 2009 r. w celu podjęcia leczenia w związku z podejrzeniem choroby nowotworowej. W chwili obecnej przebywa

w USA, kontynuuje podjęte tam leczenie i niezwłocznie po jego zakończeniu zamierza powrócić do Polski. Po dacie przesiedlenia Skarżąca nie była nigdzie zatrudniona i nie prowadziła działalności gospodarczej. W Polsce płaciła podatki

i składała zeznania podatkowe. Posiada ubezpieczenie zdrowotne zarówno w Polsce jak i w USA. W Polsce nie posiada polisy ubezpieczeniowej. Członkowie najbliżej rodziny Skarżącej mają miejsce zamieszkania w Polsce i w okresie od 30.07.2009 r. do chwili obecnej przebywają w kraju. Skarżąca pobiera w Polsce rentę po zmarłym mężu. Przebywając w USA nie podjęła pracy, gdyż jedynym celem jej wyjazdu było rozpoczęcie leczenia. Po postawieniu w Polsce diagnozy podejrzenia choroby nowotworowej i wyznaczeniem bardzo odległych terminów badań podjęła decyzję

o wyjeździe do USA, ponieważ zaproponowano jej tam natychmiastowe leczenie. Pełnomocnik Skarżącej wyjaśnił, że Skarżąca posiada majątek jedynie w Polsce. Jest właścicielką domu jednorodzinnego w Ł. przy ul. P., samochodu marki Audi oraz współwłaścicielką mieszkania przy ul. D. w Ł. Zarówno Skarżąca, jak i cała jej rodzina są zameldowani w Polsce, a przebywanie w USA dotyczy kontynuacji leczenia.

Pełnomocnik dołączył do akt sprawy, przesłaną faxem kopię zaświadczenia

z dnia [...].07.2011 r., wydanego przez G. [...], Brooklyn, New York, USA, informującego, iż pacjentka - Pani J. F. musiała wrócić do USA ze względu na nieprawidłowy mammograf i dodatkowe badania w celu wykluczenia raka piersi oraz dwa zaświadczenia lekarskie: z dnia [...].02.2011 r., opatrzone pieczątką A. [...], M.D. [...], New York, stwierdzające, że Pani J. F. pozostaje pod opieką lekarską od [...].09.2010 r. z powodu problemów gastrologicznych oraz z dnia [...].02.2011 r. stwierdzające, że pacjentka J. F. jest leczona w gabinecie G. [...], Brooklyn, New York na zapalenie korzonków i wypadnięcie dysku w odcinku piersiowym, opatrzone pieczątką i podpisem I. S., M.D.

Naczelnik Urzędu Celnego w Ł. po przeprowadzeniu postępowania,

na podstawie ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych, decyzją nr [...] z dnia [...].01.2012 r. stwierdził powstanie z mocy prawa, na podstawie art. 204 ust. 1 lit. b Wspólnotowego Kodeksu Celnego, długu celnego oraz określił wysokość należności celnych w odniesieniu do towarów objętych procedurą dopuszczenia do obrotu według zgłoszenia celnego nr [...] z dnia [...].07.2009 r. z zastosowaniem zwolnienia z należności przywozowych, w związku z naruszeniem warunku określonego w art. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28.03.1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. WE L Nr 105 z dnia 23.04.1983 r.

z późn. zm.). W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia stwierdzono, iż materiał zgromadzony w niniejszej sprawie pozwala na stwierdzenie, iż nie nastąpiło przeniesienie przez Skarżącą miejsca zamieszkania z państwa trzeciego na obszar Wspólnoty.

Pismem z dnia 30.01.2012 r. pełnomocnik Pani J. F. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania pierwszej instancji oraz zwrot kosztów postępowania,

w tym kosztów ustanowienia pełnomocnika.

Po zapoznaniu się z całością materiałów zgromadzonych w aktach sprawy, Dyrektor Izby Celnej w B. decyzją Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Pełnomocnik Skarżącej zaskarżył powyższą decyzję Dyrektora Izby Celnej

w B. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, wnosząc o: (1) uchylenie decyzji organów I i II instancji w całości i umorzenie postępowania, (2) rozstrzygnięcie o kosztach postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzucono: (1) naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię przepisu art. 4 Konwencji Modelowej OECD w sprawie podatku

od dochodu i majątku polegającą na błędnym przyjęciu, iż do uznania za stałe miejsce pobytu nie może być uznane miejsce, w którym strona jest zameldowana, ma najbliższą rodzinę, dom stanowiący jej własność i gdzie prowadzi interesy, podczas gdy w ocenie strony skarżącej te czynniki stanowią definicję miejsca stałego zamieszkania; (2) naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 25 Kodeksu cywilnego polegającą na błędnym przyjęciu przez organy, iż miejscem stałego zamieszkania osoby jest wyłącznie miejsce jej przebywania, podczas gdy miejscem stałego zamieszkania osoby jest miejsce gdzie osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu oraz gdzie z największym nasileniem koncentruje się działalność życiowa danej osoby (rodzinna, zawodowa, społeczna); (3) naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 2, art. 3 lit. a i art. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28.08.1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, bowiem przepis ten, będący podstawą wydania decyzji w niniejszej sprawie jest już nieaktualny; (4) naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 52 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w ten sposób, iż przy wydawaniu decyzji złamano zasady wyrażone w tych przepisach poprzez ukaranie odwołującej

za korzystanie ze swoich konstytucyjnych wolności, a w szczególności prawo

do swobodnego poruszania się po terytorium państwa, pełnego wyboru miejsca zamieszkania oraz pobytu i do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej;

(5) naruszenie przepisów prawa procesowego, mających wpływ na treść orzeczenia - art. 77 § 1 Kpa oraz art. 187 § 1 o.p., polegające na nie ustaleniu przez organ,

czy Skarżąca posiada na terenie USA jakikolwiek majątek - w związku

z tym ustalenie, czy centrum życiowe (centrum interesów) znajduje się faktycznie

na terenie USA; (6) błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez organ celny, iż Skarżąca nie udała się do USA w celu podjęcia leczenia w wyniku podejrzenia u niej nowotworu piersi i innych schorzeń, podczas gdy odwołująca się przebywa w USA tylko czasowo do chwili zakończenia leczenia, a jej centrum życiowe znajduje się

w Polsce. W uzasadnieniu skargi powyższe zarzuty zostały uszczegółowione.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Izby Celnej w B. wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga jest bezzasadna.

W świetle przepisów art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta - jeżeli ustawy nie stanowią inaczej - sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Zadaniem sądu administracyjnego jest zbadanie prawidłowości zastosowania przez organy administracji przepisów obowiązującego prawa, zarówno prawa materialnego, jak też przepisów postępowania. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego, jeżeli miało ono wpływ

na wynik sprawy, lub naruszenia przepisów prawa procesowego, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także dające podstawę do wznowienia postępowania - art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

Sąd zwraca uwagę, że w rozpatrywanej sprawie jako podstawę

do rozstrzygnięcia organy przyjęły przepisy art. 2 -10 rozporządzenia Rady (EWG)

Nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. WE L.105 z 23.04.1983 r. ze zm.). Powyższe unormowania stanowią powtórzenie przepisów art. 3 -11 obowiązującego rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009 z 16 listopada 2009 r., ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. U.UE L z 10 grudnia 2009 r., Nr 324 ).

Przedmiotem sprawy było ustalenie, czy Skarżąca była uprawniona

do skorzystania ze zwolnienia z należności przywozowych pod kątem spełnienia warunku określonego w art. 2 cytowanego wyżej rozporządzenia, dotyczącego przeniesienia miejsca zamieszkania z państwa trzeciego na obszar celny Wspólnoty Europejskiej. Stosownie do unormowań art. 2 powoływanego rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych, zwolnione z należności celnych przywozowych jest mienie osobiste przywożone przez osoby fizyczne, przenoszące swoje miejsce zamieszkania z państwa trzeciego na obszar celny Wspólnoty. Przepis art. 3 tegoż rozporządzenia stanowi, iż zwolnienie ograniczone jest do mienia osobistego, które: (1) za wyjątkiem szczególnie uzasadnionych okoliczności pozostawało w posiadaniu oraz, w przypadku towarów przeznaczonych do konsumpcji, było używane przez osobę zainteresowaną w jej poprzednim miejscu stałego zamieszkania przez co najmniej 6 miesięcy przed datą, w której osoba zainteresowana przestała na stałe zamieszkiwać w państwie trzecim, które opuściła; (2) jest przeznaczone do użytku w takim samym celu w nowym miejscu zamieszkania. Jednocześnie należy podkreślić, że w myśl art. 6 cytowanego wyżej rozporządzenia, iż poza specjalnymi przypadkami, zwolnienie przyznawane jest tylko w przypadku mienia osobistego wprowadzonego do swobodnego obrotu w ciągu

12 miesięcy od daty ustalenia, przez osobę zainteresowaną miejsca zamieszkania na obszarze celnym Wspólnoty. Nie ulega wątpliwości, że w sytuacji gdy wnioskodawca ubiega się o zwolnienie towarów z należności przywozowych,

to przede wszystkim na nim spoczywa obowiązek wykazania okoliczności, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne (tzw. zasada ciężaru dowodu oraz współciężaru dowodu). Zgodnie bowiem z postanowieniami art. 131 omawianego rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych - w przypadku gdy w rozporządzeniu określono, że zwolnienie stosuje się po spełnieniu pewnych warunków, osoba zainteresowana przedstawia właściwym organom dowody, iż takie warunki zostały spełnione.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie organy słusznie przyjęły, że Skarżąca

nie wykazała spełnienia warunków przewidzianych w przywoływanych wyżej regulacjach do skorzystania ze zwolnienia z należności przywozowych. Również organy w rozpatrywanej sprawie dołożyły wszelkich starań do zachowania zasad wynikających z art. 122 i art. 187 o.p.

Z przepisów art. 131 omawianego rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83

z dnia 28 marca 1983 r. oraz unormowań art. 122 i art. 187 o.p. jednoznacznie wynika, iż ciężar dowodzenia obciąża zainteresowanego oraz organ podatkowy (tzw. zasada ciężaru dowodu oraz współciężaru dowodu). Normy prawa materialnego, mogą bowiem różnie kształtować rozkład ciężaru dowodu, obarczając nim również stronę postępowania. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że ciężar dowodu nakładany jest na strony postępowania, podobnie jak na organy podatkowe,

tj. w sposób wyraźny (np. art. 131 omawianego rozporządzenia Rady (EWG)

nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r.), bądź pośredni (zob. A. Hanusz, Strona postępowania podatkowego a ciężar dowodu, PP 2004 r., Nr 9, s. 49.). Pogląd ten został potwierdzony w judykaturze oraz w wielu orzeczeniach sądów

(zob. K. J. Stanik, Ciężar dowodu w postępowaniu podatkowym, Jurysdykcja podatkowa, 2007 r., Nr 4, s. 31-33 oraz powołane tam orzecznictwo sądów).

Przechodząc do najważniejszej przesłanki warunkującej zastosowanie zwolnienia w danej sprawie, należy zauważyć, że prawodawca wspólnotowy

nie zdefiniował pojęcia "miejsce zamieszkania", którego przeniesienie z państwa trzeciego na obszar celny Wspólnoty uprawnia osobę zainteresowaną

do skorzystania z omawianego zwolnienia. Analiza wymienionych regulacji daje jednak podstawę do przyjęcia, że prawodawca łączy to pojęcie ze stałym zaprzestaniem zamieszkiwania w państwie trzecim i jego przeniesieniem na stałe

na obszar celny Wspólnoty. Sięgając do definicji zawartej w innym wspólnotowym akcie prawnym zawierającym przepisy celne, zwrócić trzeba uwagę, że za "osobę mającą swoją siedzibę we Wspólnocie" uznaje się, w przypadku osób fizycznych, każdą osobę, która na stałe zamieszkuje we Wspólnocie (zob. art. 4 pkt 2 WKC).

W wyroku z 26 kwietnia 2007 r. w sprawie C-392/05 Alevizos v. Ypourgos Oikonomikon, opublikowanym w LEX nr 258099, Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że kryteria determinujące pojęcie miejsca stałego pobytu, dotyczą zarówno więzów zawodowych i osobistych danej osoby z określonym miejscem, jak i długości tych więzów, i tym samym winny być analizowane łącznie. Za miejsce stałego pobytu Trybunał uznał miejsce, w którym zainteresowany ustanowił stałe centrum swych interesów. W sytuacji, gdy ocena ogólna powiązań zawodowych i osobistych nie wystarcza, to dla zlokalizowania stałego centrum interesów danej osoby, aby go określić, należy dać pierwszeństwo powiązaniom osobistym. Odwołując się natomiast pomocniczo do krajowego porządku prawnego przypomnieć należy definicję "miejsca zamieszkania", zawartą w art. 25 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Na tle tej regulacji powszechnie podnosi się, że aby wskazać daną miejscowość jako centrum życiowej aktywności osoby, należy przeanalizować, czy łącznie występują dwa integralne składniki miejsca zamieszkania, tj. corpus - będący obiektywnym składnikiem pojęcia miejsca zamieszkania, związanym z faktycznym pobytem w danej miejscowości oraz animus - subiektywny element tego pojęcia wyrażający się w zamiarze stałego pobytu w danej miejscowości. Dla ustalenia miejsca zamieszkania nie jest zatem wystarczające samo zamieszkiwanie w sensie fizycznym, ale bez zamiaru stałego pobytu, ani też sam zamiar stałego pobytu w danej miejscowości niepołączony

z przebywaniem w tej miejscowości. Natomiast, przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, ponieważ sam zamiar stałego pobytu w danej miejscowości nie stanowi o zamieszkaniu, lecz musi być połączony z przebywaniem w danej miejscowości, i to z takim przebywaniem, które ma cechy założenia tam ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów (zob. np. komentarz do art. 25 kodeksu cywilnego [w:] B. Giesen, W. J. Katner,

P. Księżak, B. Lewaszkiewicz-Petrykowska, R. Majda, E. Michniewicz-Broda,

T. Pajor, U. Promińska, M. Pyziak-Szafnicka, W. Robaczyński, M. Serwach,

Z. Świderski, M. Wojewoda, Kodeks cywilny. Część ogólna. Komentarz, LEX 2009; komentarz do art. 25 kodeksu cywilnego, [w:] K. Piasecki, Kodeks cywilny. Komentarz. Księga pierwsza. Część ogólna, Zakamycze 2003; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 stycznia 2009 r., II FSK 896/08, LEX nr 478565). Powyższe wywody wynikają z prawomocnych orzeczeń WSA w Białymstoku, które skład Sądu przyjmuje jako również istotne w przedmiotowej sprawie (zob. wyrok WSA z 03.11.2010 r., sygn. akt I SA/Bk 269/10 oraz wyrok WSA z 16.03.2011 r., sygn. akt I SA/Bk 585/10.).

Zdaniem Sądu organy zasadnie przyjęły, że zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy wskazuje, że ośrodek osobistych i życiowych interesów Pani J. F. od chwili dokonania zgłoszenia mienia przesiedlenia w dalszym ciągu znajduje się w USA, gdzie przebywa, zamieszkuje, gdzie toczyło się jej życie, gdzie korzysta z opieki medycznej oraz podlega ubezpieczeniu społecznemu,

ma przyznane świadczenia emerytalne. W ocenie Sądu w sposób usprawiedliwiony przyjęły organy, że materiały zgromadzone w niniejszej sprawie potwierdzają, iż Pani J. F. nie zaprzestała zamieszkiwania w państwie trzecim i faktycznie tam przebywa. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przeniesienie miejsca zamieszkania z państwa trzeciego jako zdarzenie wieloczynnościowe i rozciągnięte w czasie zaistnieje dopiero wówczas, gdy osoba opuści terytorium państwa trzeciego i czynność ta będzie ostatnią czynnością procesu przesiedlenia. Zdaniem Sądu zasadnie przyjęły organy, że nie mogą zostać uwzględnione argumenty dotyczące konieczności przebywania w kraju trzecim w związku z podjętym leczeniem w wyniku podejrzenia choroby onkologicznej, ponieważ nie zostały poparte uzasadniającymi

to twierdzenie dowodami. Również powoływanie się na korzystanie z opieki medycznej w USA przeczy twierdzeniom pełnomocnika Skarżącej zawartym

w piśmie z dnia 30.06.2011 r.., iż Pani J. F. "zlikwidowała wszystkie świadczenia wynikające z obywatelstwa amerykańskiego".

Za nie zasadne Sąd uznaje także zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego - art. 52 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Przy wydawaniu decyzji w danej sprawie nie złamano zasady wyrażonej w tych przepisach. Sad nie stwierdza bowiem, aby Skarżąca została ukarana w rozumieniu przepisów prawa karnego za korzystanie ze swoich konstytucyjnych wolności,

a w szczególności aby pozbawiono Skarżącą prawo do swobodnego poruszania się po terytorium państwa, pełnego wyboru miejsca zamieszkania oraz pobytu

i do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej. Powyższych okoliczności nie wykazał profesjonalny pełnomocnik Skarżącej.

Mając na uwadze powyższe, wobec niezasadności skargi, orzeczono jak

w sentencji, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270).