II SA/Wa 1035/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] Komendant Główny Policji, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwana dalej "K.p.a.") oraz art. 18 ust. 5 pkt 4 w związku z art. 32 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 z późn. zm., zwana dalej "ustawą o broni i amunicji"), utrzymał w mocy decyzję Komendanta [...] Policji z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] cofającą G.D. pozwolenie na broń palną bojową.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy podniósł, że Komendant [...] Policji decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. cofnął G.D. pozwolenie na broń palną bojową, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia art. 18 ust. 5 pkt 4 w zw. art. 32 ustawy o broni i amunicji. Powyższe nastąpiło w związku z tym, że pomimo kilkukrotnego wezwania do umożliwienia przez G.D. kontroli warunków przechowywania broni, nie zgodził się on na jej przeprowadzenie. Z tego względu organ pierwszej instancji powziął podejrzenie, że G.D. przechowuje broń w sposób sprzeczny z obowiązującymi przepisami. Od decyzji organu pierwszej instancji G.D. złożył w ustawowym terminie odwołanie do Komendanta Głównego Policji, wnosząc o jej uchylenie i umorzenie postępowania. W obszernym uzasadnieniu zarzucił organowi pierwszej instancji obrazę prawa materialnego oraz licznych przepisów postępowania administracyjnego, w tym art. 6, art. 7, art. 8, art. 12, art. 35, art. 77, art. 107 § 3 K.p.a., przywołując w tym zakresie również orzeczenia sądów. Odwołujący się podniósł, że decyzja organu pierwszej instancji jest nieprawidłowa, bowiem organ ten nie ustalił, iż broń jest przechowywana w sposób nieprawidłowy, a powziął w tej sprawie jedynie "podejrzenie" i "przypuszczenie", co nie może w świetle obowiązujących regulacji prawnych stanowić przesłanek uzasadniających cofnięcie posiadanego pozwolenia. Odwołujący się wskazał nadto, iż od 14 lat posiada broń palną i przechowuje ją zgodnie z przepisami w atestowanym sejfie. Dodał także, iż postępowanie w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń było już prowadzone przez Komendanta [...] Policji w 2010 r. i zostało zakończone decyzją umarzającą postępowanie. W ocenie strony decyzja Komendanta [...] Policji z dnia [...] grudnia 2011 r. dotyczy tych samych co w 2010 r. okoliczności, co uzasadnia postawienie zarzutu powagi rzeczy osądzonej.

Komendant Główny Policji wyjaśnił, że w dniu [...] czerwca 2010 r. Komendant [...] Policji, w związku z nieprzedłożeniem w ustawowo określonym terminie orzeczeń lekarskiego i psychologicznego potwierdzających zdolność psychofizyczną G.D. do dysponowania bronią palną wszczął z urzędu pierwsze postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia ww. pozwolenia na broń bojową. Posiadacza broni poinformowano wówczas, podając podstawę prawną, tj. § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 kwietnia 2000 r. w sprawie przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji (Dz. U. Nr 27, poz. 343 ze zm., zwane dalej "rozporządzeniem MSWiA w sprawie przechowywania broni"), że w związku z prowadzonym postępowaniem organ Policji uprawniony jest do kontroli warunków przechowywania broni palnej. W toku postępowania strona przedłożyła aktualne orzeczenie lekarskie i psychologiczne potwierdzające brak przeciwwskazań do dysponowania przez nią bronią palną, sprzeciwiła się natomiast kontroli warunków przechowywania przez nią broni palnej. Decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. Komendant [...] Policji umorzył prowadzone w tej sprawie postępowanie, w uzasadnieniu wskazując, iż po dokonaniu analizy całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego możliwe jest odstąpienie od czynności związanych z kontrolą warunków przechowywania broni, która to czynność zostanie wykonana w późniejszym terminie.

W dalszej części uzasadnienia swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że pismami z dnia [...] lutego 2011 r. oraz z dnia [...] kwietnia 2011 r., Komendant [...] Policji poinformował G.D., iż skorzysta ze swoich ustawowych uprawnień, określonych w przepisie art. 27 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, związanych z możliwością kontroli warunków przechowywania przez niego broni palnej. Planowanej kontroli posiadacz broni sprzeciwił się w piśmie z dnia [..] czerwca 2011 r. Wobec powyższych okoliczności, w dniu [...] sierpnia 2011 r. Komendant [...] Policji w związku z uniemożliwieniem przeprowadzenia kontroli warunków przechowywania broni wszczął z urzędu kolejne postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia stronie pozwolenia na broń. Organ uczynił to zatem w związku z inną okolicznością niż w przypadku pierwszego postępowania. W takim stanie faktycznym, tj. wobec wielokrotnej odmowy G.D. co do przeprowadzenia przez organy Policji kontroli warunków, w jakich przechowuje on posiadaną broń, Komendant [...] Policji decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. zasadnie cofnął mu pozwolenie na broń. Właściwy organ Policji może bowiem cofnąć pozwolenie na broń w przypadku naruszenia przez osobę posiadającą pozwolenie zasad przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, którą należy przechowywać i nosić w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych.

Organ odwoławczy podkreślił, iż w toku postępowania organ pierwszej instancji wielokrotnie informował stronę o zamiarze przeprowadzenia kontroli warunków przechowywania przez nią broni palnej, do czego organ ten posiada uprawnienia określone w art. 27 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Natomiast strona wielokrotnie uniemożliwiła dokonanie tej kontroli, wskazując, że nie widzi żadnej możliwości jej przeprowadzenia w jakimkolwiek terminie. Organ dodatkowo zauważył, że G.D. wykonuje zawód [...], zna zatem ponadprzeciętnie obowiązujące przepisy prawa, a jako posiadacz broni, również przepisy ustawy o broni i amunicji oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy, w tym rozporządzenie MSWiA w sprawie przechowywania broni. Uniemożliwiając przeprowadzenie przez organy Policji kontroli warunków w jakich przechowuje on broń palną, świadomie łamie więc obowiązujące przepisy prawa, musi się zatem liczyć z konsekwencjami takiego zachowania. Wobec takiej postawy strony postępowania, Policja ma prawo do przyjętych wniosków, skoro strona nie pozwoliła na kontrolę warunków przechowywania przez nią broni. Samo oświadczenie posiadacza broni o prawidłowym jej przechowywaniu nie jest wystarczające. Strona ma obowiązek przechowywać broń w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawa, a Policja ma prawo te warunki skontrolować. Organ pierwszej instancji dał zaś G.D. dużo czasu na uzgodnienie dogodnego dla niego terminu przeprowadzenia kontroli.

Odnosząc się do zarzutu podniesionego przez stronę w odwołaniu, iż Komendant [...] Policji prowadził już w 2010 r. postępowanie w sprawie cofnięcia jej pozwolenia na broń, które zostało prawomocnie umorzone decyzją z dnia [...] listopada 2010 r., Komendant Główny Policji wyjaśnił, iż powodem wszczęcia w 2010 r. postępowania w sprawie cofnięcia G.D. pozwolenia na broń było nieprzedłożenie przez niego aktualnych orzeczeń - lekarskiego i psychologicznego potwierdzających jego zdolność psychofizyczną do dysponowania bronią palną. Postępowanie to zostało umorzone po przedłożeniu przez stronę wymaganych orzeczeń. W uzasadnieniu decyzji umarzającej przedmiotowe postępowanie Komendant [...] Policji zaznaczył jednak, iż kontrola warunków przechowywania przez stronę broni zostanie dokonana w późniejszym terminie. Z okoliczności tej organ nie uczynił kolejnej przesłanki poprzedniego postępowania, nie można więc mówić o uchybieniu zasadzie res iudicata. W omawianym zakresie organ prowadził jedynie czynności wyjaśniające, których zaniechał, aby - wobec oportunistycznej postawy strony - nie przedłużać ponad miarę postępowania wszczętego z innego powodu. Postawa strony wyraźnie wskazywała na to, że w kwestii kontroli warunków przechowywania przez nią broni należy podjąć stosowne czynności w ramach uprawnień kontrolnych poza postępowaniem administracyjnym. Brak oczywisty w takich przypadkach współpracy osoby kontrolowanej z upoważnionymi kontrolerami spowodował nowe postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń, tym razem na podstawie art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji. Organ odwoławczy podniósł przy tym, że umorzenie jednego postępowania nie stoi na przeszkodzie wszczęciu nowej sprawy, oczywiście, jeśli na podstawie prawa materialnego będzie to możliwe.

Odnosząc się natomiast do wniosku strony o umorzenie postępowania w niniejszej sprawie, organ odwoławczy wyjaśnił, że wniosek ten nie może zostać uwzględniony, bowiem w myśl art. 105 § 1 K.p.a. postępowanie administracyjne podlega umorzeniu tylko wtedy, gdy z jakiejkolwiek przyczyny stało się ono bezprzedmiotowe (§ 1) lub jeżeli wystąpi o to strona, na żądanie której postępowanie zostało wszczęte (§ 2). W niniejszej sprawie nie zachodzi żadna z powyższych okoliczności - nie ustały powody, dla których wszczęto postępowanie o cofnięcie stronie prawa do broni (nie przestała istnieć relacja pomiędzy sytuacją faktyczną strony a jej sytuacją prawną, z którą prawo łączy obowiązek konkretyzacji normy w postaci wydania decyzji administracyjnej), natomiast dla zastosowania dyspozycji art. 105 § 2 K.p.a. jednym z wymogów jest, aby inicjatorem postępowania była jego strona, tymczasem postępowanie w sprawie cofnięcia odwołującemu się pozwolenia na broń toczy się z urzędu.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł G.D. (zwany dalej "skarżącym"). Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1. obrazę prawa materialnego, to jest art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji poprzez jego niesłuszne zastosowanie wskutek całkowicie błędnego uznania, że w hipotezie normy prawnej statuującej tenże przepis mieszczą się pojęcia "uzasadnionego podejrzenia" czy "przypuszczenia" naruszenia nieprawidłowego przechowywania broni palnej jako przesłanki cofnięcia pozwolenia na jej posiadanie, podczas gdy oczywistym jest, iż przesłanką fakultatywną cofnięcia pozwolenia jest tylko i wyłącznie naruszenie zasad przechowywania broni palnej o których mowa w art. 32 ww. ustawy,

2. obrazę przepisów prawa materialnego mającą istotny wpływ na treść zaskarżonej decyzji, to jest art. 27 ww. ustawy poprzez błędne przyjęcie, że strona zalicza się do osób i podmiotów określonych w art. 27 ww. ustawy oraz poprzez błędne przyjęcie, iż kontrola w rozumieniu przepisów ustawy polega na obowiązku osobistego stawiennictwa w określonym miejscu poprzedzonego umówieniem terminu z funkcjonariuszem Policji celem jej przeprowadzenia,

3. obrazę art. 7, art. 77 § 1 w związku z art. 80 K.p.a poprzez zastąpienie ustaleń faktycznych "uzasadnionymi podejrzeniami" i "przypuszczeniami" jako przesłankami dla formułowania oceny prawnej stanowiącej podstawę zaskarżonej decyzji oraz poprzez rażąco niesłuszne ustalenie, że strona kiedykolwiek przechowywała broń sprzecznie z zasadami określonymi w art. 32 ustawy albo kiedykolwiek czy wielokrotnie uniemożliwiała kontrolę przechowywania przez nią broni, a także przez oczywiste błędne przyjęcie, iż posiadanie broni przez stronę stwarzać może kiedykolwiek jakiekolwiek zagrożenie dla porządku prawnego, a przede wszystkim poprzez niesłuszne przyjęcie, że zaistniały jakiekolwiek okoliczności dające uzasadnione i usprawiedliwione przesłanki do cofnięcia stronie pozwolenia na posiadanie broni palnej,

4. wydanie decyzji i prowadzenie postępowania w sprawie zakończonej już prawomocną decyzją administracyjną i to pomimo, że nie nastąpiły jakiekolwiek nowe okoliczności,

5. obrazę art. 6, art. 7, art. 8, art. 12, art. 35, art. 36 K.p.a poprzez godzącą w podstawowe prawa strony skandaliczną przewlekłość postępowania i długotrwałą notoryczną bezczynność, kwalifikowaną bezradność, brak inicjatywy dowodowej i brak profesjonalizmu, które to okoliczności wszystkie łącznie wywołują irytację połączoną z usprawiedliwionym deficytem zaufania właściwego organu Policji jako kompetentnego organu administracyjnego.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie decyzji oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że z treści przepisu art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji stanowiącego podstawę prawną zaskarżonej decyzji wynika w sposób jednoznaczny, iż właściwy organ Policji może cofnąć uprawnionemu pozwolenie na broń w przypadku naruszenia zasad przechowywania i noszenia broni i amunicji, o których mowa w art. 32 ww. ustawy. Znamiennym jest, że w żadnej z tychże decyzji nie pojawia się stwierdzenie, iż organ administracyjny ustalił, że strona naruszyła zasady. Organ Policji jedynie podejrzewa i przypuszcza naruszenie zasad przechowywania broni palnej. Zdaniem obu zaskarżonych decyzji do cofnięcia pozwolenia na broń osobie uprawnionej nie jest koniecznym ustalenie naruszenia przez nią zasad przechowywania broni ale wystarczą do tego: "uzasadnione podejrzenie", "uprawdopodobnienie" czy "przypuszczenie". Innymi słowy już samo "uzasadnione podejrzenie" nieprawidłowego przechowywania broni palnej umożliwia zastosowanie sankcji w postaci cofnięcia pozwolenia na broń palną. Pogląd ten nie znajduje zaś żadnego oparcia normatywnego i ma raczej charakter stricte życzeniowy. Prawo administracyjne mocno stoi na zasadach wykładni gramatycznej i stąd zasadnym jest wniosek, że w przypadku, w którym brak jest elementu hipotezy normy prawnej w postaci nieprawidłowego przechowywania broni to nie można stosować tego przepisu. Gdyby intencją ustawodawcy było rozciąganie stosowania art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji na wypadki rozmaitych podejrzeń czy innych stanów psychicznych doznawanych przez piastunów organów administracyjnych to niewątpliwie zapis taki znalazłby się w treści tegoż przepisu. Żadna z wykładni nie prowadzi do uznania, że wystarczającym dla cofnięcia pozwolenia na broń palną na mocy art. 18 ust. 5 pkt 4 ww. ustawy jest cokolwiek innego niż nieprawidłowe przechowywanie broni. Organy administracyjne dokonały w niniejszej sprawie nieuprawnionej wykładni rozszerzającej na niekorzyść strony. Stąd zaskarżona decyzja jako wydana z rażącym naruszeniem prawa materialnego winna ulec uchyleniu.

Co do drugiego zarzutu skargi skarżący wskazał, że z treści art. 27 ust. 1 ustawy o broni i amunicji wynika wprost, że ma on zastosowanie wobec osób oraz podmiotów wymienionych w art. 29 ust. 1 ww. ustawy. Strona zaś ewidentnie nie należy do osób i podmiotów wskazanych w art. 29 ust. 1 ustawy. Nie sposób również uznać, że strona ma obowiązek umawiać się z funkcjonariuszami Policji na przeprowadzenie kontroli przechowywania broni, a brakowi woli takiego kontaktu przypisywać jakiekolwiek znaczenie prawne w postaci zarzutów o utrudnianie kontroli czy nieprawidłowe przechowywanie broni. Idąc bowiem tym tokiem rozumowania możnaby wymagać od kierowców, aby umawiali się na kontrole drogowe z funkcjonariuszami ruchu drogowego, a wobec nieumówionych lub wobec deklarujących brak woli umówienia się na kontrolę funkcjonariusze odstępowaliby od kontroli kierując wnioski o odebranie im prawa jazdy. Nie ma najmniejszych podstaw do preferowania wygodnictwa funkcjonariuszy kosztem strony. Albo funkcjonariusze Policji mają prawo i wolę kontroli sposobu przechowywania broni albo w istocie nie mają oni prawa ani stosownej woli czy też ewentualnie obawiają się lub z innych przyczyn nie korzystają ze swoich rzekomych uprawnień usiłując na stronie wymusić obowiązek stawiennictwa i/lub osobistego uczestnictwa.

Co do trzeciego zarzutu zawartego w skardze skarżący wskazał, że zaskarżona decyzja nawet w minimalnym stopniu nie uwzględnia przytoczonych standardów prawidłowej oceny zebranego materiału dowodowego. Nie wiadomo bowiem co wchodzi w skład całokształtu materiału dowodowego na którym oparł się właściwy organ Policji wydając zaskarżoną decyzję albowiem posługuje się on ogólnikami unikając wymienienia czy przywołania dowodów, które posłużyły mu za faktyczną podstawę orzeczenia. W niniejszym postępowaniu nie przeprowadzono żadnych dowodów albowiem zamiast dokonywać ustaleń faktycznych ograniczono się do podejrzeń, przypuszczeń i innych odmian tych stanów lękowych, które wszystkie charakteryzują się niskim stopniem pewności. Wbrew zaś praktyce prezentowanej w niniejszej sprawie prowadzenie postępowania administracyjnego polega na czynieniu ustaleń faktycznych i poddawaniu tychże ustalonych okoliczności stosownym ocenom prawnym. Celem postępowania administracyjnego jest ustalenie faktów i nadanie tymże ustaleniom odpowiedniego znaczenia prawnego. Stąd prowadzenie postępowania w kierunku odebrania uprawnionemu pozwolenia na posiadanie broni palnej z uwagi na naruszenie zasad przechowywania broni palnej musi dotyczyć ustaleń faktycznych w tejże materii. Ustaleń takowych nie można zastępować stanami w postaci "uzasadnionych podejrzeń", "uprawdopodobnień" czy "przypuszczeń" albowiem są to w tym przypadku okoliczności pozanormatywne, a więc pozbawione jakiegokolwiek znaczenia prawnego.

Skarżący wskazał także, że spekulacje co do sposobu w jaki strona przechowuje broń palną są niczym niepopartymi insynuacjami. Równie dowolne są nieprawdziwe twierdzenia, iż cokolwiek uniemożliwiono funkcjonariuszom Komendy [...] Policji czy czegokolwiek, do czego mają oni prawo, odmówiono. Zasadniczo rażąco błędnymi są ustalenia, iż wielokrotnie uniemożliwiono funkcjonariuszom kontrolę albowiem w istocie pogląd taki wywodzony jest wyłącznie z pisma z dnia [...] czerwca 2011 r., na którego lekturze poprzestali funkcjonariusze Policji choć, jak twierdzą teraz, ich obowiązkiem służbowym było przeprowadzenie kontroli czego fizycznie nie usiłowali nawet zrealizować, ograniczając się do wymiany korespondencji w tej sprawie. Strona od 14 lat posiada broń palną bojową i brak jest jakichkolwiek okoliczności, które świadczyłyby o tym, iż fakt jej posiadania stwarzałby kiedykolwiek jakiekolwiek zagrożenie.

Skarżący dalej wskazał, iż postanowieniem z dnia [...] czerwca 2010 r. Komendant [...] Policji, na podstawie art. 18 ust. 5 pkt 2 w zw. z art.15 ust. 4 ustawy, wszczął postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia stronie zezwolenia na posiadanie broni palnej z uwagi na niedostarczenie aktualnych badań lekarskich i psychologicznych potwierdzających możliwość dysponowania bronią palną. Postępowanie administracyjne to kontynuował mimo odpadnięcia przesłanek jego wszczęcia zlecając bezprawnie podjęcie czynności operacyjnych wobec strony, tj. przeprowadzenie wywiadu środowiskowego oraz kontrolę przechowywania broni palnej. Komendant [...] Policji w 2010 r. prowadził już więc postępowanie w sprawie cofnięcia stronie zezwolenia na broń palną. Postępowanie to prawomocnie umorzył decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. W decyzji tej także zajmował się problemem przechowywania przez stronę broni palnej. Organ stwierdził w jej uzasadnieniu, że strona odmówiła funkcjonariuszom przeprowadzenia kontroli sposobu przechowywania broni palnej ale odstępuje od przeprowadzenia dalszych czynności kontrolnych w tym zakresie albowiem przeprowadzi je w innym trybie.

Zdaniem skarżącego, zaskarżona decyzja dotyczy tej samej okoliczności co decyzja z dnia [...] listopada 2010 r. co uzasadnia zarzut powagi rzeczy osądzonej. Wbrew twierdzeniom organu administracji nie jest tak, że może on sobie żonglować trybami postępowania i twierdzić w postępowaniu o cofnięcie zezwolenia na broń palną, iż odstępuje on od rozstrzygania kwestii, którą sam wywołał - prawidłowego sposobu przechowywania broni i rozstrzygać ją w kolejnym zainicjowanym przez siebie postępowaniu na tej samej podstawie, że jego zdaniem nastąpiła odmowa przeprowadzenia kontroli przechowywania broni.

Skarżący wskazał nadto, że w niniejszej sprawie postępowanie wszczęto dnia [...] sierpnia 2011 r. i zakończono decyzją dnia [...] grudnia 2011 r. W toku tego postępowania nie wykonano jakichkolwiek czynności, które tłumaczyłyby tak długi okres postępowania. Nie wykonano żadnych czynności dowodowych. Tylko dwukrotnie informowano stronę o przedłużeniu czasu trwania postępowania, przy czym ani razu nie wskazano na konkretne czynności to uzasadniające, zastępując je standardowymi ogólnikami. Sprawność postępowania administracyjnego jest zaś koniecznym warunkiem realizacji celów stawianych przed organami administracji publicznej, zwłaszcza w państwie prawa. Znajduje to wyraz np. w art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) oraz art. 17 Europejskiego Kodeksu Dobrej Administracji. W niniejszej sprawie właściwy organ Policji wykazał zadziwiającą wprost umiejętność przewlekania postępowania przy żenującej wprost bezczynności wynikającej z asekuranctwa i procesowego dekownictwa, a swą wątłą argumentację oparł o "podejrzenia" i "przypuszczenia", zapominając, że zaufanie obywateli do państwa jest wartością chronioną konstytucyjnie.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując wcześniej prezentowaną argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sąd administracyjny sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że kontrola sądowoadministracyjna sprowadza się do zbadania, czy organy wydając zaskarżony akt nie naruszyły przepisów prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Ocena dokonywana jest według stanu faktycznego i prawnego na dzień wydania aktu, na podstawie materiału dowodowego zebranego w toku postępowania administracyjnego. Z brzmienia zaś art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwana dalej: "p.p.s.a.") wynika, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub części, albo stwierdza ich nieważność, bądź też stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa.

W ocenie Sądu w składzie orzekającym w niniejszej sprawie skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Organy obu instancji wydały bowiem decyzje zgodne z prawem. W sprawie nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, ani też do naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć wpływ na jej wynik.

Zgodnie z art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń w przypadku naruszenia przez osobę posiadającą pozwolenie zasad przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, o których mowa w art. 32. Stosownie zaś do art. 32 ust. 1 ww. ustawy, broń i amunicję należy przechowywać i nosić w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych. Z ust. 2 art. 32 ustawy wynika delegacja dla ministra właściwego do spraw wewnętrznych do określenia w drodze rozporządzenia, szczegółowych zasad i warunków przechowywania, noszenia i ewidencjonowania broni i amunicji. Takim rozporządzeniem jest przywoływane już wyżej rozporządzenie MSWiA w sprawie przechowywania broni, z którego § 5 wynika, że osoby posiadające broń palną są obowiązane przechowywać ją w kasetach metalowych, na stale przymocowanych do elementów konstrukcyjnych budynku lub w metalowych szafach albo sejfach, posiadających zamki atestowane.

Z kolei z art. 27 ust. 1 ustawy o broni i amunicji wynika, że właściwe organy Policji, a w stosunku do żołnierzy zawodowych - właściwe organy wojskowe, są uprawnione do kontroli wykonywania obowiązków wynikających z przepisów ustawy przez osoby oraz podmioty, o których mowa w art. 29 ust. 1. Przy czym, zdaniem Sądu w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, art. 27 ust. 1 ustawy o broni i amunicji odnosi się do wszystkich osób, na które w jakimkolwiek zakresie ustawa o broni i amunicji nakłada obowiązki związane z bronią i amunicją, a nie tylko do osób i podmiotów, o których mowa w art. 29 ust. 1.

Niewątpliwie decyzja wydawana na podstawie art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji ma charakter uznaniowy, na co wskazuje przede wszystkim zwrot "może cofnąć". Uznaniowość nie oznacza jednak pozostawienia organowi całkowitej i niekontrolowanej swobody przy podejmowaniu rozstrzygnięcia na powołanej podstawie, albowiem jej granice wyznaczają z jednej strony przesłanki zawarte w przepisie art. 18 ust. 5 pkt 4 ww. ustawy, z drugiej zaś strony reguły postępowania administracyjnego określone w K.p.a.

Organ Policji podejmując więc rozstrzygnięcie w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń z uwagi na naruszenie zasad przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, obowiązany jest do przestrzegania zasady prawdy obiektywnej (art. 7 K.p.a), a więc podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Winien też w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy oraz wnikliwie go ocenić (art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a). Musi wreszcie swoje rozstrzygnięcie uzasadnić zgodnie z wymogami określonymi w art. 107 § 3 K.p.a.

W rozpatrywanej sprawie zarówno Komendant [...] Policji jako organ pierwszej instancji, jak i Komendant Główny Policji, jako organ odwoławczy, zdaniem Sądu nie naruszyli wskazanych przepisów prawa materialnego oraz reguł postępowania administracyjnego. Wbrew zarzutowi skargi organy Policji zebrały materiał dowodowy, którego ocena nie budzi zastrzeżeń. Ustalony stan faktyczny nie nasuwa wątpliwości, zaś uzasadnienia rozstrzygnięć w sposób przekonywujący wyjaśniają motywy, którymi kierowały się organy Policji podejmując swoje decyzje w oparciu o prawidłowe przepisy prawa materialnego.

Materiał dowodowy zebrany przez organy obu instancji wskazuje bowiem, że skarżący może naruszać zasady prawidłowego przechowywania broni palnej. Przemawia bowiem za tym fakt, że skarżący uniemożliwia upoważnionym do tego funkcjonariuszom Policji potwierdzenie - poprzez przeprowadzenie stosownej kontroli, że przechowuje on posiadaną broń palną zgodnie z wyżej wskazanymi zasadami. Z akt administracyjnych przekazanych Sądowi wynika, że skarżący jako posiadacz broni kilkakrotnie odmówił funkcjonariuszom Policji przeprowadzenia stosownej kontroli warunków przechowywania broni (dowód - k. 41, k. 53-55, k. 60, k. 74). Z pisma skarżącego z dnia [...] czerwca 2011 r. kierowanego do organu Policji (k. 74 akt administracyjnych) wynika, że nie widzi on możliwości przeprowadzenia takiej kontroli w dniu [...] lipca 2011 r., czy też w jakimkolwiek innym terminie. Z powyższego oświadczenia wynika, że skarżący nie wykazuje jakiejkolwiek dobrej woli dla umożliwienia organowi Policji przeprowadzenia kontroli w celu ustalenia czy w prawidłowy sposób broń jest przez niego przechowywana. Z drugiej strony wypada zauważyć, że organowi Policji nie można zarzucić braku dobrej woli w wyznaczeniu jak najbardziej dogodnego dla skarżącego terminu, w którym kontrolę taką możnaby przeprowadzić. Powyższe potwierdza kierowana przez organ Policji korespondencja do skarżącego, w której wyznaczono kolejne terminy kontroli (k. 67, k. 70, k. 72 akt administracyjnych). Organ pierwszej instancji w swoich pismach wyznaczył skarżącemu na przeprowadzenie takiej kontroli miesiąc marzec 2011 r., miesiąc maj 2011 r. i wreszcie dzień [...] lipca 2011 r. Pomimo tego skarżący kontroli takiej się nie poddał, oświadczając, że nie widzi w ogóle takiej możliwości. Takie zachowanie skarżącego słusznie stało się więc powodem do wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia mu pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej i wydania stosownych decyzji na podstawie art. 18 ust. 5 pkt 4 w związku z art. 32 ustawy o broni i amunicji.

W ocenie Sądu działania organów Policji należy uznać za prawidłowe i zgodne z prawem. Nie ulega wątpliwości Sądu, że na skarżącym jako na posiadaczu broni ciąży obowiązek jej przechowywania zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, a Policja jest organem, który ma prawo warunki te skontrolować. Uprawnienie takie organom Policji przysługuje zwłaszcza w sytuacji, gdy posiadacz broni uchyla się - z nieuzasadnionych przyczyn - poddania się takiej kontroli. W literaturze istnieje zaś pogląd, że kontrola warunków przechowywania broni na podstawie art. 27 ustawy o broni i amunicji jest czynnością administracyjną, zbliżoną do kontroli drogowej. Podobny charakter ma wykonanie wywiadu i sprawdzenie legalności związku małżeńskiego z cudzoziemcem przez Straż Graniczną w lokalu, w którym ma mieszkać małżeństwo (patrz - Ustawa o broni i amunicji. Komentarz, Sebastian Maj, wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2010, str. 319).

Wydanym przez organy obu instancji rozstrzygnięciom nie można zarzucić naruszenia wskazanych w skardze przepisów postępowania, a w szczególności art. 7, art. 77 § 1 czy art. 80 K.p.a., bowiem znajdujący się w aktach administracyjnych sprawy materiał dowodowy był wystarczający do wydania przedmiotowych decyzji. Organy obu instancji działały też na podstawie przepisów prawa (art. 6 K.p.a), nie naruszyły zasady zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 K.p.a), a ich uzasadnienia odpowiadają wymogom art. 107 § 3 K.p.a. Sąd nie dopatrzył się zaś naruszenia innych przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W szczególności nie jest takim naruszeniem uchybienie art. 12, art. 35 i art. 36 K.p.a.

Za niezasadny należy również uznać zarzut wydania przez organ Policji decyzji i prowadzenia postępowania w sprawie zakończonej decyzją administracyjną, tzw. res iudicata. Zauważyć przy tym należy, że nie można mówić o powadze rzeczy osądzonej w sytuacji, gdy poprzednie postępowanie o cofnięcie skarżącemu broni palnej bojowej nie zakończyło się merytorycznym rozstrzygnięciem, a jedynie formalnym, tj. decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. o umorzeniu postępowania, pomijając już fakt, że było to rozstrzygnięcie organu administracji, a nie sądu.

Istotnym w niniejszej sprawie jest również, że prawo do posiadania broni jest uprawnieniem wyjątkowym, ponieważ dostęp do niego podlega administracyjnej reglamentacji. Broń nie jest zwykłą rzeczą i ma ścisły związek ze sferą bezpieczeństwa i porządku publicznego, dlatego właśnie ustawodawca wymaga od osób nią dysponujących spełnienia określonych wymogów co do jej noszenia czy przechowywania. Pozwalają one bowiem nie dopuścić, a co najmniej utrudnić wejście w jej posiadanie osobom nieuprawnionym. Posiadanie broni nie jest też prawem konstytucyjnym, które może przysługiwać każdemu obywatelowi. Każdy posiadacz broni musi również przestrzegać przepisów, jak również wypełniać obowiązki wynikające z ustawy o broni i amunicji oraz przepisów wykonawczych do ww. ustawy. Warunki zaś przechowywania i noszenia broni są określone rygorystycznie w celu ochrony interesu społecznego, bowiem w interesie społecznym leży, by broń posiadały osoby dające rękojmię nie tylko zgodnego z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego jej używania, lecz także takiego jej przechowywania, by te interesy nie doznały uszczerbku.

Mając na uwadze powyższe Sąd działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.