II SA/Bd 579/12

Uzasadnienie

II SA/Bd 579/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] września 2009 r. nr [...] Prezydent Miasta [...], po rozpatrzeniu wniosku K. W., zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę na nieruchomości przy ul. N. [...] w [...] (działka nr [...]) myjni samoobsługowej, bezdotykowej, trzystanowiskowej (2+1 w wersji bez odkurzacza) wraz z instalacjami wewnętrznymi, w tym gazu i instalacjami zewnętrznymi: wody, kanalizacji sanitarnej, deszczowej, gazowej i wewnętrzną linią zalicznikową – według projektu powtarzalnego "Samoobsługowa myjnia bezdotykowa [...]". Określając szczególne warunki terenu budowy i prowadzenia robót budowlanych organ w szczególności wskazał, że obowiązuje zainstalowanie urządzeń zgodnie z przedłożonym projektem i opracowanym raportem o oddziaływaniu na środowisko samoobsługowych, bezdotykowych myjni samochodowych, które zagwarantują nieprzekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu w godzinach pracy myjni 6:00 – 22:00 oraz obowiązuje wykonanie szczelnego parawanu (muru betonowego o wysokości min. 2,0 m), zabezpieczenia przed rozprzestrzenianiem się pyłu wodnego.

Odwołanie od decyzji złożyli E. C., M. B., K. D. i K. B.–W. (współwłaściciele działki nr [...] przy ul. N. [...]), C. i J. L. (współwłaściciele graniczącej z inwestycją działki nr [...] przy ul. Ś. [...]) oraz J. L. (właściciel działki nr [...] przy ul. N. [...]).

W uzasadnieniu odwołujący podnieśli, że z doświadczenia życiowego oraz z informacji prasowych wynika, że z myjni tzw. bezdotykowych woda wraz ze środkami chemicznymi jest przenoszona na sąsiednie nieruchomości. W tym względzie organ, z naruszeniem art. 78 k.p.a. nie uwzględnił zgłoszonego w toku postępowania dowodu w postaci artykułu z "Gazety [...]", wskazując jedynie, że w raporcie o oddziaływaniu środowiskowym myjni bezdotykowych wskazano, że jest ona bezpieczna dla środowiska – nie zanieczyszcza wód gruntowych oraz nie powoduje nadmiernego hałasu.

Powyższe oddziaływanie zdaniem odwołujących jest immisją bezpośrednią, która jest wprost zabroniona przez przepisy kodeksu cywilnego. Ponadto wybudowanie myjni spowoduje także immisje pośrednie w postaci podwyższonego poziomu hałasu wpływającego na zdrowie sąsiadów nieruchomości, na której zlokalizowana jest myjnia. Z informacji internetowych wynika, że urządzenia zamontowane w myjniach bezdotykowych są hałaśliwe i przekraczają dopuszczalny poziom hałasu. Nie można więc zgodzić się z dołączonym do sprawy raportem o oddziaływaniu myjni na środowisko, gdyż raport jest do lokalizacji ogólnej i wymaga każdorazowo adaptacji do istniejących warunków lokalizacji w terenie (str. 8 raportu), a ponadto raport stwierdza, że eksploatacja myjni nie powinna powodować przekroczenia dopuszczalnych norm hałasu (str. 54 raportu). Wobec tego, zdaniem odwołujących, organ nie dokonał wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy.

Odwołujący zarzucili także, że inwestycja nie została poddana badaniu środowiskowemu. Odwołujący przyznali, że przepisy prawa nie wymagają decyzji środowiskowych w podobnych sprawach, jednakże zwrócili uwagę, że zgodnie z uchwałą Rady Miasta [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] w rejonie ulic N. i P. teren, na którym ma być zlokalizowana myjnia określony został jako [...]. Oznacza to, że możliwa jest tam zabudowa usługowa o uciążliwości ograniczonej do granic własności oraz wprowadzono tam zakaz lokalizacji usług mogących pogorszyć środowisko. Wynika z tego, że przed wydaniem zgody na budowę konieczne jest uzyskanie informacji z wydziału ochrony środowiska, czy inwestycja nie spowoduje pogorszenia stanu środowiska. Jak wynikało z tej informacji, myjnia nie tylko spowoduje pogorszenie stanu środowiska, ale będzie także powodować uciążliwość poza granice działki. Oznacza to, że inwestycja narusza zasady określone przez Radę Miasta [...], a w konsekwencji nie powinna ona uzyskać zgody na budowę.

Odwołujący zarzucili także, że organ nie analizował wymagań dotyczących interesów osób trzecich na terenach sąsiednich względem planowanej inwestycji, przy czym zdaniem odwołujących ochrona tych interesów może nastąpić tylko w takim zakresie, w jakim sprawa nie jest objęta przepisami Prawa budowlanego.

Ponadto, zdaniem odwołujących, doszło do naruszenia art. 10 k.p.a. poprzez brak poinformowania E. C. o toczącym się postępowaniu na jej adres w [...] przy ul. K. [...]. Organ bowiem, pomimo wynikającej z innych postępowań wiedzy o miejscu zamieszkania E. C. kierował do niej korespondencję na adres w [...].

Doszło także do naruszenia przez organ I instancji art. 97 k.p.a., gdyż E. C. wystąpiła do Prezydenta Miasta [...] z wnioskiem o wznowienie postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] maja 2009 r. w sprawie pozwolenia wodnoprawnego.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy wskazał, że w postępowaniu administracyjnym dotyczącym udzielenia pozwolenia na budowę ocenia się, czy dochodzi lub może dojść do naruszenia interesu osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego), jednakże nie w aspekcie dopuszczalności budowy, lecz ewentualnego naruszenia norm z zakresu prawa budowlanego i warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Aby mówić o naruszeniu uzasadnionych interesów osób trzecich należałoby wskazać na konkretny przepis z zakresu szeroko rozumianych przepisów Prawa budowlanego. Zdaniem Wojewody decyzja organu I instancji takiej sprzeczności nie zawiera. Projekt budowlany jest zgodny z ustaleniami ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] czerwca 2008 r. znak [...], ustalającej warunki zabudowy. Projekt zagospodarowania terenu nie narusza przepisów, w tym techniczno – budowlanych. Projekt budowlany jest kompletny, posiada wszystkie wymagane opinie, uzgodnienia i pozwolenia oraz informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Planowana inwestycja nie wymaga wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a zatem na organach administracji architektoniczno – budowlanej nie ciąży obowiązek sprawdzenia zgodności projektu budowlanego z wymogami ochrony środowiska, wynikający z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego.

Organ odwoławczy stwierdził także, że nie ma podstaw do zawieszenia postępowania w oparciu o art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Przed Prezydentem [...] toczy się wprawdzie postępowanie o wznowienie postępowania zakończonego wydanym dla planowanej inwestycji pozwoleniem wodnoprawnym (tj. decyzją z dnia [...] maja 2009 r., znak [...]), jednakże jest to postępowanie nadzwyczajne, dążące do ewentualnego, odmiennego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, a nie do rozstrzygnięcia zagadnienia, co do którego w ramach własnych uprawnień organ administracji architektoniczno – budowlanej nie może orzec, a które w ogóle przez ten organ nie było rozstrzygane. Ewentualna zmiana decyzji o pozwoleniu wodnoprawnym, podjęta w trybie nadzwyczajnym, może być natomiast przesłanką późniejszego wznowienia postępowania o pozwolenie na budowę.

Zdaniem organu zarzut naruszenia art. 144 Kodeksu cywilnego może być skutecznie podnoszony dopiero na etapie zrealizowania inwestycji, gdyż przewidziana w tym przepisie ochrona dotyczy zakłóceń w korzystaniu z nieruchomości ponad przeciętną miarę już dokonanych, a nie przyszłych i hipotetycznych. W tej kwestii w żadnej mierze dowodem przemawiającym za tym, aby nie wydać pozwolenia na budowę myjni nie może być załączony przez skarżących artykuł z prasy lokalnej, traktujący o uciążliwościach dla otoczenia spowodowanych funkcjonowaniem innej myjni.

Niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 10 k.p.a. poprzez niepoinformowanie o sprawie E. C. Z akt sprawy wynika bowiem, że wszelka korespondencja w sprawie była do niej kierowana na adres w [...] przy ul. K. [...].

W skardze do sądu administracyjnego E. C., M. B., K. D. i K. B.–W. (skarga w stosunku do C. L., J. L. i J. L. został odrzucona – k. 34 akt sądowych) wniosły o uchylenie decyzji organów obu instancji, zarzucając im naruszenie:

- art. 10 k.p.a. poprzez uniemożliwienie stronie wypowiedzenia się co do zebranego w sprawie materiału dowodowego, a co za tym idzie naruszenie wprost prawa skutkujące nieważnością decyzji w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.,

- art. 97 k.p.a. poprzez wydanie decyzji w sytuacji wznowienia postępowania

w sprawie dotyczącej pozwolenia wodnoprawnego, tj. w sytuacji gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd,

- art. 77 k.p.a. poprzez niewłaściwe prowadzenie postępowania dowodowego, skutkującego utratą zaufania przez organ ze strony skarżących,

- art. 7 k.p.a. poprzez naruszenie zasady rozpoznania sprawy przy uwzględnieniu słusznego interesu obywatela,

- art. 8 k.p.a. skutkujące utratą przez organ zaufania ze strony skarżących,

- art. 9 k.p.a. poprzez podejmowanie działań, które miały doprowadzić do pozbawienia E. C. możliwości wniesienia odwołania w sprawie.

W uzasadnieniu skargi skarżący podtrzymali swoją argumentację zawartą w odwołaniu od decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko.

Uczestnik postępowania – inwestor K. W. w piśmie procesowym z dnia [...] sierpnia 2010 r. wniósł o oddalenie skargi, podzielając stanowisko organu.

Uczestnicy postępowania W. P. L. i W. P. L. (którzy stali się właścicielami nieruchomości nr [...] przy ul. Ś. [...]) wnieśli o uwzględnienie skargi, podnosząc m.in., że hałas z myjni jest większy niż hałas dobiegający z ulicy, w mieszkaniu czuć mydliny oraz zapach rozkładu z odpowietrzników przy rozsączalnikach.

Na rozprawie pełnomocnik skarżących podniósł, że na działce przy ul. Ś. [...] znajduje się studnia głębinowa, z której korzystają właściciele tej nieruchomości. Zgodnie z § 31 ust. 1 pkt 4 i 5 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, inwestycja powinna znajdować się co najmniej 70 m od studni, a tymczasem w przedmiotowej sprawie odległość ta wynosi tylko 18 metrów. Myjnia nie jest podłączona do kanalizacji deszczowej, co stwarza zagrożenie dla studni.

Wyrokiem z dnia 24 sierpnia 2010 r., sygn. akt II SA/Bd 239/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] września 2009 r. nr [...] (znak: [...]) oraz stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu. W uzasadnieniu podniesiono, iż skarga jest zasadna, aczkolwiek Sąd nie podziela w pełni argumentacji skarżących.

Za niezasadne uznał Sąd zarzuty naruszenia art. 10 k.p.a. oraz art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., podzielając jednak zarzut skarżących dotyczący niedokonania przez organ ustaleń w zakresie immisji, które mogą powstać wskutek realizacji inwestycji. Zdaniem Sądu brak takich ustaleń jest konsekwencją poglądu organu, że do naruszenia uzasadnionych interesów osób trzecich, których poszanowanie winien zapewnić przy wydawaniu pozwolenia na budowę - art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 ze zm.) dalej powoływanej jako Prawo budowlane, może dojść tylko wskutek naruszenia konkretnego przepisu z zakresu szeroko rozumianych przepisów Prawa budowlanego. W tym względzie Sąd podzielił stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 listopada 2007 r. (sygn. akt II OSK 1489/06), że pogląd taki, wyrażany niekiedy w orzecznictwie sądowoadministracyjnym jest błędny.

Wskutek wniesionej przez uczestnika postępowania – K. W. skargi kasacyjnej, wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2012 r. sygn. akt II OSK 163/11 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Uzasadniając rozstrzygnięcie, NSA podniósł, iż nie można odmówić słuszności wnoszącemu skargę kasacyjną, gdy zarzuca on Sądowi pierwszej instancji niewłaściwe zastosowanie w tej sprawie art. 144 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). NSA stwierdził, iż powoływane przez Sąd pierwszej instancji orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczyły odmiennych stanów faktycznych, które nie miały odniesienia do rozpoznawanej sprawy.

W niniejszej sprawie natomiast, zdaniem NSA, Sąd pierwszej instancji nie dokonał oceny zaskarżonej decyzji w zakresie, o jakim mowa w art. 35 Prawa budowlanego, przede wszystkim zaś nie odniósł się do tego, czy pozwolenie na budowę zostało wydane z naruszeniem art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego. Mimo tego, nie badając merytorycznie zaskarżonej decyzji, Sąd pierwszej instancji uchylił pozwolenie na budowę, powołując się na art. 144 k.c., hipotetycznie zakładając że planowana inwestycja będzie źródłem niedopuszczalnych immisji, przy czym nie wyjaśnił w jaki sposób udzielone pozwolenie na budowę bezdotykowej myjni samochodowej narusza uzasadnione interesy osób trzecich. Takie stanowisko Sądu pierwszej instancji w rozpoznawanej sprawie nie zostało zaakceptowane.

Z podniesionych wyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny uchylił na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Sprawa niniejsza była przedmiotem oceny Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który w wyroku z dnia 17 września 2012 r., sygn. akt II OSK 163/11 uchylającym wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 24 sierpnia 2010 r., sygn. akt II SA/Bd 239/10 podzielił słuszność zarzutu niewłaściwego zastosowania przez Sąd I instancji art. 144 kc.

W tym miejscu należy powtórzyć, że NSA stwierdził, iż Sąd I instancji w ogóle nie dokonał oceny zaskarżonej decyzji w zakresie o jakim mowa w art. 35 Prawa budowlanego, w ogóle nie odniósł się do tego, czy pozwolenie na budowę wydane zostało z naruszeniem art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo budowlane. W związku z powyższym nie można było hipotetycznie założyć, iż planowana inwestycja będzie źródłem niedopuszczalnych immisji, bez wyjaśnienia w jaki sposób udzielone pozwolenie na budowę myjni bezdotykowej narusza uzasadnione interesy osób trzecich. Sąd II instancji dodał również, że ochrona przewidziana w art. 144 k.c. dotyczy zakłóceń w korzystaniu z nieruchomości ponad przeciętną miarę już dokonanych , a nie przyszłych i hipotetycznych. Z uwagi na to, że powoływanie się na hipotetyczne zagrożenie płynące z użytkowania obiektu jest nieskuteczne, NSA uznał, że brak jest podstaw, aby w zaskarżonej decyzji dopatrywać się zagrożeń w postaci immisji o jakich mowa w art. 144 k.c., bez skontrolowania, czy organy przy wydawaniu zaskarżonej decyzji naruszyły przepisy ustawy Prawo budowlane, w tym jej art. 5 i art. 35 ust. 1 oraz wymogów przepisów techniczno-budowlanych.

W podsumowaniu Sąd II instancji stwierdził, że mimo, iż organy w zaskarżonej decyzji określiły warunki, jakie musi spełniać przedmiotowa inwestycja, celem zapewnienia uzasadnionych interesów osób trzecich, to Sąd I instancji w tym zakresie nie dokonał oceny materiału sprawy.

Z powyższych względów w wyroku uwzględniającym skargę kasacyjną NSA nakazał, aby przy ponownym rozpoznaniu sprawy dokonano oceny zaskarżonej decyzji w świetle art. 35 i art. 5 ustawy Prawo budowlane oraz uwzględniono oświadczenie pełnomocnika skarżących złożone na rozprawie przed NSA, że pozwolenie wodno-prawne udzielone dla przedmiotowej inwestycji zostało wyeliminowane z obrotu prawnego.

Powyższy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego jest prawomocny. Skutkuje to tym, że wiąże on z mocy art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) - zwanej dalej "p.p.s.a." nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Oznacza to, jak podnosi się w doktrynie prawa sądowoadministracyjnego, że sądy, organy i inne osoby w przypadkach wskazanych przepisem ustawy, muszą brać pod uwagę fakt istnienia orzeczenia o określonej treści.

Ponadto w myśl art. 153 p.p.s.a., ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Przez ocenę prawną rozumie się powszechnie wyjaśnienie istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich stosowania w rozpoznawanej sprawie, zaś wskazania co do dalszego postępowania stanowią z reguły konsekwencję oceny prawnej. Dotyczą one sposobu działania w toku ponownego rozpoznania sprawy i mają na celu uniknięcie błędów już popełnionych oraz wskazanie kierunku, w którym powinno zmierzać przyszłe postępowanie dla uniknięcia wadliwości w postaci np. braków w materiale dowodowym lub innych uchybień procesowych (por. pogląd S. Hanuska (w:) W. Siedlecki (red.), System prawa procesowego cywilnego. Zaskarżanie orzeczeń sądowych, Ossolineum 1986, s. 318, s. 319, przywołany przez A. Kabata (w:) B. Dauter i in. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wyd. Zakamycze 2005, s. 345).

Ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu administracyjnego jest wiążąca w sprawie dla tego sądu oraz organu administracji państwowej zarówno wówczas, gdy dotyczy zastosowania przepisów prawa materialnego, jak również przepisów postępowania administracyjnego. Oznacza to, że Sąd jest obowiązany rozpatrzyć sprawę ponownie, stosując się do oceny prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku, bez względu na poglądy prawne wyrażone w orzeczeniach sądowych w innych sprawach. Nawet w przypadku sporu co do stanu faktycznego będącego podstawą subsumcji prawa, a więc i oceny prawnej lub odmiennej interpretacji prawa albo nawet możliwości niezgodności oceny sądu z prawem obowiązującym, zapatrywania prawne wynikające z oceny prawnej sądu mają moc wiążącą do czasu, aż wyrok zostanie wzruszony w przewidzianym do tego trybie. Odmienna ocena materiału dowodowego stanowi prawnie niedopuszczalną polemikę z prawomocnym wyrokiem sądu administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 7 grudnia 1999 r. sygn. akt I SA 1089/99 przywołany przez J.P. Tarno (w:) Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004, s.223).

Ocena prawna zawarta w orzeczeniu sądu administracyjnego utraci moc wiążącą w wypadku zmiany stanu prawnego, jeżeli to spowoduje, że pogląd sądu stanie się nieaktualny (por. wyr. NSA z dnia 22 września 1999 r., I SA 2019/98 ONSA 2000, nr 3, poz. 129). Podobny skutek (tj. ustanie mocy wiążącej wspomnianej oceny), może spowodować zmiana (po wydaniu orzeczenia sądowego) istotnych okoliczności faktycznych oraz wzruszenie orzeczenia (tj. zawierającego ocenę prawną) w przewidzianym do tego trybie (por. B. Adamiak, glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 1998 r., sygn. III RN 130/97, publ. OSP 1999, z. 5, poz. 101, s. 263 i n.).

Odnosząc przedstawione powyżej rozważania do okoliczności rozpoznawanej sprawy, skład orzekający nie stwierdził zaistnienia przesłanek umożliwiających odstąpienie od oceny prawnej wyrażonej w wyżej przywołanym wyroku NSA. W rozpoznawanej sprawie nie doszło bowiem do zmiany stanu prawnego jak również nie nastąpiła żadna zmiana okoliczności faktycznych, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Oznacza to, że dalsze rozważania na temat legalności zaskarżonego aktu muszą być prowadzone w oparciu o stanowisko sądu wyrażone w wyroku NSA.

NSA w wyroku wykluczył możliwość dopatrywania się zagrożeń w postaci immisji o jakich mowa w art. 144 k.c., bez skontrolowania, czy organy przy wydawaniu zaskarżonej decyzji nie naruszyły przepisów ustawy Prawo budowlane, w tym jej art. 5 i art. 35 ust. 1 oraz wymogów przepisów techniczno- budowlanych.

Skład Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę będąc związany wskazaniami NSA w pierwszej kolejności ocenił legalność zaskarżonej decyzji w zakresie, o jakim mowa w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego.

W dacie wydawania zaskarżonej decyzji powyższy przepis w brzmieniu wówczas obowiązującym nakładał na organ architektoniczno-budowlany obowiązek przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego sprawdzenia:

1) zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Analizując stanowisko organu odwoławczego zawarte w zaskarżonej decyzji oraz akta przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę myjni samoobsługowej bezdotykowej trzystanowiskowej (2+ 1 w wersji bez odkurzacza) wraz z instalacjami wewnętrznymi w tym gazu i instalacjami zewnętrznymi: wody, kanalizacji sanitarnej, deszczowej, gazowej i wewnętrzną linią zalicznikową jest zgodna z decyzją Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] czerwca 2008 r., znak: [...] ustalającą warunki zabudowy dla powyższego przedsięwzięcia, potwierdza, że inwestycja została zaprojektowana zgodnie z przepisami ustawy Prawo budowlane oraz z przepisami techniczno-budowlanymi.

W aktach administracyjnych organu I instancji (k- 32) znajdują się oświadczenia osób uprawnionych (projektanta i osób sprawdzających), wynikające z wymogu art. 20 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, że projekt adaptacji przedmiotowej inwestycji sporządzony został zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Uprawnienia tych osób potwierdzają karty akt administracyjnych od 28 do 31.

Wydział Gospodarki i Ochrony Środowiska Urzędu Miasta w [...] wypowiedział się, że dla przedsięwzięcia nie jest wymagane przeprowadzenie postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko i wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia oraz sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U. z 2004 r., Nr 257, poz. 2573 ze zm.) – k- 21. Potwierdza to zresztą § 3 ust. 1 pkt 70 powyższego rozporządzenia, zgodnie z którym myjnie zostały wyłączone spośród przedsięwzięć wymagających sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia, jako przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (wymóg ten dotyczy stacji obsługi środków transportu, niewymienione w pkt 17-19 i pkt 45, z wyłączeniem myjni i stacji kontroli pojazdów).

W aktach sprawy znajdują się wymagane opinie i uzgodnienia warunków Miejskich Wodociągów i Kanalizacji w [...] oraz Zarządu Dróg Miejskich i Komunikacji Publicznej, jak również P. S. G. sp. z o.o. Oddział Zakład Gazowniczy w [...] oraz E. [...] Rejon Dystrybucji w [...]. Prezydent Miasta [...] uzgodnił dokumentację w zakresie lokalizacji urządzeń projektowanych podziemnych i naziemnych (k- od 13 do 26 akt administracyjnych).

Opis techniczny projektu (k- 41 akt administracyjnych) zawiera informację dotyczącą bezpieczeństwa ochrony zdrowia oraz plan bezpieczeństwa i ochrony zdrowia.

W decyzji o warunkach zabudowy, w pkt 2.4 zawarte zostały wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich. Nakazano, aby przedmiotową inwestycję projektować i realizować zapewniając spełnienie wymagań dotyczących poszanowania występujących w obszarze obiektów uzasadnionych interesów osób trzecich w szczególności przez zapewnienie ochrony przed pozbawieniem dostępu do drogi publicznej, korzystania z wody, kanalizacji, energii elektrycznej cieplnej oraz łączności. Również przed pozbawieniem dostępu do światła dziennego, przed uciążliwościami powodowanymi przez hałas, wibracje, zakłócenia elektryczne. Powinna być zapewniona ochrona powietrza, wody i gleby. W ocenie Sądu nie ma potrzeby w tym miejscu przytaczania pełnej treści powyższego warunku, który zawarty został w decyzji.

W związku z powyższym Sąd, oceniając zgodność projektu budowlanego z decyzją ustalającą warunki dla przedsięwzięcia, nie dopatrzył się naruszenia art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane (projekt posiada opinie i uzgodnienia w zakresie dostaw wody i odprowadzenia ścieków oraz wód deszczowych). Inwestycja nie powoduje pozbawienia osób trzecich dostępu do drogi publicznej, korzystania z wody i kanalizacji, energii oraz łączności. Jako przykład można tu podać to, że dostawa wody, odprowadzanie ścieków odbywać się ma na warunkach uzyskanych z Miejskich Wodociągów i Kanalizacji w [...] z dnia [...] lutego 2009 r. (k- 25 akt administracyjnych). Odprowadzanie wód deszczowych reguluje uzgodnienie z dnia [...] marca 2009 r. Zarządu Dróg Miejskich i Komunikacji w [...] (k- 29).

Zgodnie z projektem architektoniczno-budowlanym (k-56) w zakresie wpływu projektowanego obiektu na środowisko, w projekcie myjni nie zastosowano urządzeń, które mogłyby spowodować przekroczenie dopuszczalnych norm hałasu. Z opisu projektu wynika, że po umyciu samochodów woda brudna będzie odprowadzana do separatora tłuszczów i oleju i dalej do kanalizacji sanitarnej. Zalecono, że separator powinien być okresowo czyszczony przez firmę utylizacyjną, która posiada zezwolenie wynikające z ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz.U. Nr 62, poz. 628 ze zm.). W związku z powyższym przyjęto, że inwestycja nie stanowi zagrożenia dla środowiska i otoczenia. Na planie zagospodarowania terenu (k-37 akt administracyjnych) naniesione zostały wszystkie rozwiązania techniczne w zakresie poboru i odprowadzania wody. Uwzględniono również separator substancji ropopochodnych. Projekt rzutu przyziemia (k-65) posiada typowe kratki ściekowe [...], powierzchnia przyziemia stanowisk została zaprojektowana ze spadkiem.

W pkt I, str. 3 decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego, wprowadzono warunek, aby m.in. - uwzględnić uwagi czynników opiniujących i uzgadniających. Określono, że obowiązuje zainstalowanie urządzeń, zgodnie z przedłożonym projektem i opracowanym raportem o oddziaływaniu na środowisko samoobsługowych bezdotykowych myjni samochodowych (opracowany przez mgr inż. H. D. biegłego z listy Wojewody [...] w zakresie sporządzania ocen oddziaływania na środowisko zaświadczenie Nr [...]), które zagwarantują nie przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu w godzinach pracy myjni od godz. 6 00 - 22 00 oraz obowiązuje wykonanie szczelnego parawanu (płotu betonowego 6 wys. min: 2,0 m), zabezpieczenia przed rozprzestrzenianiem się pyłu wodnego. Raport powyższy znajduje się w aktach administracyjnych sprawy.

Rozważeniu zgodnie z zaleceniami wyroku NSA podlega podniesiona na rozprawie przed tym Sądem kwestia pozwolenia wodnoprawnego na wynik przedmiotowej sprawy.

Odnosząc się do powyższego zalecenia skład Sądu rozpoznającego sprawę stwierdza, że decyzja Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] maja 2009 r. udzielająca inwestorowi pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie do ziemi wód opadowych i roztopowych pochodzących ze zlewni obejmującej powierzchnię dachu wiaty nad stanowiskami oraz dróg dojazdowych do stanowisk myjni samochodowej na etapie wydawania zaskarżonej decyzji była decyzją ostateczną. Okoliczność tą potwierdza wyrok WSA w Gdańsku z dnia 4 sierpnia 2011 r. sygn. akt II SA/Gd 451/11 (publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Z uzasadnienia powyższego wyroku wynika, że decyzją z dnia [...] października 2010 r. Prezydent Miasta [...] odmówił po wznowieniu postępowania uchylenia własnej decyzji z dnia [...] maja 2009 r. udzielającej K. W. pozwolenia wodnoprawnego. Następnie decyzja ta została decyzją z dnia [...] marca 2011 r. Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej uchylona i sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

Powyższe oznacza, że w dacie wydawania zaskarżonej decyzji, tj. w dniu [...] stycznia 2010 r. kwestionowane pozwolenie wodnoprawne było decyzją ostateczną, a zatem było objęte ochroną decyzji ostatecznych wynikającą z art. 16 k.p.a.

W tym stanie rzeczy brak było podstaw do wzruszenia na tej podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę i do zawieszenia postępowania z tego powodu.

Odnosząc się do zarzutów skargi, które nie są związane z wytycznymi zawartymi w wyroku NSA uwzględniającym skargę kasacyjną należy stwierdzić, że Sąd rozpoznający sprawę w składzie orzekającym podziela wywody w tym zakresie zawarte w wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 24 sierpnia 2010 r. sygn. akt II SA/Bd 239/10.

W tym stanie rzeczy, na tym etapie postępowania nie można ocenić wpływu powyższego pozwolenia wodnoprawnego na wynik rozpoznawanej sprawy. Sąd bowiem ma obowiązek uwzględnienia stanu faktycznego i prawnego obowiązującego na dzień wydania zaskarżonej decyzji. W dacie jej wydawania funkcjonowało w obrocie prawnym pozwolenie wodnoprawne ze wszystkimi konsekwencjami.

Dopiero po zakończeniu wznowionego postępowania w przedmiocie pozwolenia wodnoprawnego możliwe będzie ocenienie jego wpływu na ostateczną decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę w świetle przesłanki wynikającej z art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a., który to przepis stanowi, że w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone lub zmienione.

W świetle powyższego słusznie organ II instancji stwierdził zgodność na podstawie art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego projektu budowlanego z ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy. Również sprawdzenie projektu zagospodarowania terenu pod kątem zgodności z przepisami techniczno-budowlanymi (tj. warunkami technicznymi, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, określonymi w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. (Dz.U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.), nie potwierdziło naruszenia przepisów techniczno-budowlanych.

Akta sprawy wskazują, że projekt budowlany jest kompletny, posiada wszystkie wymagane opinie, uzgodnienia i pozwolenia, o których mowa w art. 32 i 34 ustawy - Prawo budowlane oraz informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Projektant zgodnie z art. 20 ust. 4 Prawa budowlanego dołączył do projektu budowlanego oświadczenie o sporządzeniu projektu budowlanego, zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Organ potwierdził, stanowisko strony odwołującej się, planowana inwestycja nie wymaga wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a zatem na organach administracji architektoniczno-budowlanej nie ciąży obowiązek sprawdzenia zgodności projektu budowlanego z wymaganiami ochrony środowiska, wynikający z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego.

Skoro materiał dowodowy potwierdził, że inwestor spełnił wymagania określone w art. 35 ust. 1 i art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, organ prowadzący sprawę nie miał podstaw, aby odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego jednoznacznie nakazuje, że właściwy organ nie może odmówić wydania pozwolenia na budowę, jeżeli spełnione zostały wymagania, o których mowa we wskazanych powyżej przepisach. W ten sposób art. 35 Prawa budowlanego nie dopuszcza jakiejkolwiek uznaniowości w sprawie wydania pozwolenia na budowę, jak też możliwości wprowadzenia dalszych warunków, od których zależałoby wydanie tego pozwolenia.

Bez wpływu na wynik przedmiotowego postępowania pozostaje podniesiony zarzut lokalizacji inwestycji objętej projektem względem studni zlokalizowanej na działce sąsiedniej. Sporna decyzja nie powoduje naruszenia przepisów Rozdziału 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2002 r., Nr 75, poz. 690) w tym art. § 31. 1 tego aktu, który określa usytuowanie studni względem obiektów. Przepisy te regulują bowiem budowę obiektu jako studni i warunki które należy spełnić. Przepis ten w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania i w związku z tym, nie służy ochronie interesu prawnego właściciela działki, na której już jest zlokalizowana studnia.

Argumenty zatem podnoszone w tym zakresie w skardze, jak również w dniu rozprawy mogą mieć wpływ na wynik postępowania objętego pozwoleniem wodnoprawnym.

W świetle powyżej przedstawionego stanu faktycznego i prawnego nie doszło do naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo budowlane zgodnie, z którym obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej.

Na marginesie należy dodać, że przedmiotem oceny Sądu była decyzja o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę. Sąd w składzie rozpoznającym sprawę ocenił legalność zaskarżonej decyzji w świetle zaleceń NSA zawartych w wyroku z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt II OSK 163/11 uwzględniającym skargę oraz przepisów ustawy Prawo budowlane. Przedmiotem oceny Sądu nie była prawidłowość funkcjonowania zrealizowanego obiektu w obecnej chwili. Należy o tym wspomnieć, ponieważ szereg zarzutów skargi sprecyzowanych w dniu rozprawy, podnoszonych przez skarżących, dotyczy wadliwego ze szkodą dla nich funkcjonowania zrealizowanego na podstawie zaskarżonej decyzji obiektu budowlanego. Podnoszone zastrzeżenia wykraczają poza granice sprawy, ponieważ Sąd nie był uprawniony do kontroli zgodności z prawem funkcjonowania zrealizowanego obiektu budowlanego. Uciążliwości wskazane przez skarżących odnośnie immisji (pylenie, fetor chemikaliów, hałas, przedostawanie się wody poza granice działki objętej inwestycją) mogą być przedmiotem odrębnych postępowań prowadzonych przez właściwe organy, które nie mieszczą się w granicach rozpoznawanej sprawy.

W przedmiotowej sprawie Sąd oceniał decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, a więc przyszłej inwestycji, jeszcze nie zrealizowanej.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji wyroku.