II SA/Ol 464/12
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
2012-09-04Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Alicja Jaszczak-Sikora
Katarzyna Matczak /sprawozdawca/
Zbigniew Ślusarczyk /przewodniczący/Sentencja
Dnia 4 września 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2012 roku sprawy ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami I. oddala skargę; II. przyznaje radcy prawnemu M. W. od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) netto powiększoną o należny podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia "[...]" nr "[...]", powołując się na orzeczenie lekarskie stwierdzające istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, Prezydent cofnął J.K. prawa jazdy kat. A, B, BE, C, CE do czasu poprawy warunków zdrowia. Podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2003 r., Nr 58, poz. 515).
Po rozpatrzeniu wniosku J.K. o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji z powodu wydania jej z rażącym naruszeniem prawa, Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[...]" nr "[...]" odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji z dnia "[...]". W podstawie prawnej powołano art. 157 § 1 i art. 158 § 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.) zwany dalej: kpa.
W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że oceniając decyzję z dnia "[...]" nie dopatrzono się zaistnienia przesłanek określonych w art. 156 § 1 pkt 2 kpa., uzasadniających stwierdzenie nieważności decyzji. Decyzja ta została wydana na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, będącego podstawą do wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi w razie stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Zatem nie zaistniała przesłanka z art. 156 § 1 pkt 2 kpa. polegająca na braku podstawy prawnej do wydania kwestionowanej decyzji. Organ nie stwierdził również zaistnienia drugiej z przesłanek wskazanej w tym przepisie, dotyczącej wydania decyzji z rażącym naruszeniem prawa. Skoro bowiem przepis nakazywał cofnięcie uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym w razie stwierdzenia, na podstawie orzeczenia lekarskiego, istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem, to dostosowanie się do normy prawnej wyrażonej w tym przepisie nie może być uznane za działanie z rażącym naruszeniem prawa. W rozpatrywanej sprawie organ nie dopatrzył się również wystąpienia pozostałych przesłanek będących podstawą stwierdzenia nieważności decyzji.
Ponadto organ wyjaśnił, w oparciu o wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, że ostateczne orzeczenia lekarskie, wydane w trybie rozporządzenia w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami nie podlegają weryfikacji przez organy administracji publicznej w prowadzonych przez nie postępowaniach o wydanie lub cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi. Prawidłowość przeprowadzenia badań lekarskich kierowców i wydawania orzeczeń w tych sprawach podlega bowiem kontroli marszałka województwa w trybie art. 122 ust. 8 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jednak kiedy zainteresowany złoży orzeczenie lekarskie wydane w odpowiednim trybie przez właściwą placówkę medyczną potwierdzającą brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, starosta przywróci uprawnienia.
Po otrzymaniu powyższej decyzji, J.K. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wyrażając swoje niezadowolenie z pracy urzędników Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta O., Zastępcy Prezydenta Miasta oraz lekarza wystawiającego zaświadczenie. Podniósł, że doszło do sfałszowania dokumentów w jego sprawie.
Po rozpatrzeniu wniosku, Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[...]", nr "[...]" utrzymało w mocy własną decyzję z dnia "[...]".
W uzasadnieniu wyjaśniono, że analiza akt sprawy nie wykazała wystąpienia żadnej z przesłanek wymienionych w art. 156 § 1 kpa. Decyzja z dnia "[...]" w sprawie cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami kat. A, B, BE, C, CE prawa jazdy została wydana zgodnie z obowiązującym prawem, gdyż organ I instancji był zobowiązany do wydania decyzji o takiej treści w sytuacji stwierdzenia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi, do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy wszystkich kategorii. Dlatego nie zaistniała przesłanka braku podstawy prawnej do wydania decyzji, jak również decyzja ta nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Wskazano, iż o rażącym naruszeniu prawa można mówić jedynie, gdy jest ono oczywiste, gdy przepis jest jasny i bezsporny, nie dopuszczający możliwości odmiennej wykładni. Takiego przekroczenia nie stwierdzono, skoro przepis jednoznacznie nakazywał cofnięcie uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym w razie stwierdzenia wystąpienia, na podstawie orzeczenia lekarskiego, istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem.
Na powyższą decyzję J.K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie podnosząc, że decyzja z dnia "[...]" w sprawie cofnięcia mu prawa jazdy do czasu poprawy warunków zdrowia została wydana bezprawnie. Podał, iż nie zgłaszał również ustnego wniosku o wstrzymanie mu prawa jazdy. Zarzucił, iż lekarz przeprowadzający u niego badanie wzroku wydał orzeczenie negatywne, chociaż skarżący prawidłowo odczytał litery na tablicy.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne są właściwe do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych, przy czym Sąd nie może opierać tej kontroli na kryterium słuszności lub sprawiedliwości społecznej. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Uchylenie decyzji administracyjnej, względnie stwierdzenie jej nieważności przez Sąd, następuje tylko w przypadku stwierdzenia istnienia istotnych wad w postępowaniu lub naruszenia przepisów prawa materialnego, mającego wpływ na wynik sprawy
(art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270) zwanej dalej: ustawą ppsa.
Zakres kontroli Sądu wyznacza art. 134 ustawy ppsa. stanowiący, iż sąd orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (§ 1).
Sąd poddawszy kontroli zaskarżoną decyzję stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
W rozpoznawanej sprawie Samorządowe Kolegium Odwoławcze uznało, że nie zaistniały określone w art. 156 § 1 pkt 2 kpa. podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji z dnia "[...]" w sprawie cofnięcia skarżącemu prawa jazdy kat. A, B, BE, C, CE do czasu poprawy warunków zdrowia. Zdaniem organu w sprawie nie doszło do rażącego naruszenia prawa bądź wydania decyzji bez podstawy prawnej.
Stwierdzenie nieważności decyzji jest jednym z trybów nadzwyczajnych służących do weryfikacji decyzji ostatecznych wydanych w postępowaniu administracyjnym. Podstawy stwierdzenia nieważności decyzji zostały określone enumeratywnie w art. 156 § 1 pkt 1-7 kpa. Z przepisu art. 156 § 1 pkt 2 kpa. wynika, że stwierdza się nieważność decyzji wydanej bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.
W literaturze wskazuje się, że wydanie decyzji bez podstawy prawnej oznacza, iż albo nie ma przepisu prawnego, który umocowuje administrację publiczną do działania, albo przepis jest, ale nie spełnia wymagań podstawy prawnej działania organów administracji publicznej (J. Borkowski [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, s. 627).
Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 października 1992 r., sygn. akt V SA 86/92 zwrócił uwagę na dominujący w orzecznictwie pogląd, że stwierdzenie nieważności decyzji wydanej "z rażącym naruszeniem prawa" jest odstępstwem od zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych. W związku z tym pojęcie "rażące naruszenie prawa" w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa. podlega ścisłej wykładni. Rażące naruszenie prawa zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia prawa powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Stwierdzenie nieważności decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa wymaga wyraźnego wykazania, jaki konkretnie przepis został naruszony i dlaczego naruszenie należało ocenić jako rażące (publikowany ONSA z 1993 r. z. 1, poz. 23).
Także w wyroku z dnia 14 marca 2012 r., sygn. akt II OSK 2525/10 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa. decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony, oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki, które wywołuje decyzja. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności między treścią rozstrzygnięcia a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa (dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie sytuacja "braku podstawy prawnej" nie miała miejsca. Decyzja z dnia "[...]" została wydana na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym w razie stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem, starosta wydaje decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym. Ponieważ w stosunku do skarżącego zostało wydane takie orzeczenie lekarskie w dniu "[...]" w Wojewódzkim Zespole Medycyny Przemysłowej w O. stwierdzające istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi, do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy wszystkich kategorii, to organ był zobowiązany do cofnięcia skarżącemu w drodze decyzji uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi. Nie można zatem uznać, że decyzja ta została wydana bez podstawy prawnej.
Sąd nie stwierdził również, aby decyzja z dnia "[...]" została wydana z rażącym naruszeniem prawa, bowiem nie pozostaje ona w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Wydana decyzja jest bowiem zgodna z treścią powołanego przepisu Art. 140 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.
Mając powyższe na uwadze Sąd działając, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.
Orzeczenie w przedmiocie przyznania na rzecz radcy prawnego M.W. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu oparto o przepis art. 250 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c w związku z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349, ze. zm.).
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Alicja Jaszczak-SikoraKatarzyna Matczak /sprawozdawca/
Zbigniew Ślusarczyk /przewodniczący/
Sentencja
Dnia 4 września 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2012 roku sprawy ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami I. oddala skargę; II. przyznaje radcy prawnemu M. W. od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) netto powiększoną o należny podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia "[...]" nr "[...]", powołując się na orzeczenie lekarskie stwierdzające istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, Prezydent cofnął J.K. prawa jazdy kat. A, B, BE, C, CE do czasu poprawy warunków zdrowia. Podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2003 r., Nr 58, poz. 515).
Po rozpatrzeniu wniosku J.K. o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji z powodu wydania jej z rażącym naruszeniem prawa, Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[...]" nr "[...]" odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji z dnia "[...]". W podstawie prawnej powołano art. 157 § 1 i art. 158 § 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.) zwany dalej: kpa.
W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że oceniając decyzję z dnia "[...]" nie dopatrzono się zaistnienia przesłanek określonych w art. 156 § 1 pkt 2 kpa., uzasadniających stwierdzenie nieważności decyzji. Decyzja ta została wydana na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, będącego podstawą do wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi w razie stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Zatem nie zaistniała przesłanka z art. 156 § 1 pkt 2 kpa. polegająca na braku podstawy prawnej do wydania kwestionowanej decyzji. Organ nie stwierdził również zaistnienia drugiej z przesłanek wskazanej w tym przepisie, dotyczącej wydania decyzji z rażącym naruszeniem prawa. Skoro bowiem przepis nakazywał cofnięcie uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym w razie stwierdzenia, na podstawie orzeczenia lekarskiego, istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem, to dostosowanie się do normy prawnej wyrażonej w tym przepisie nie może być uznane za działanie z rażącym naruszeniem prawa. W rozpatrywanej sprawie organ nie dopatrzył się również wystąpienia pozostałych przesłanek będących podstawą stwierdzenia nieważności decyzji.
Ponadto organ wyjaśnił, w oparciu o wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, że ostateczne orzeczenia lekarskie, wydane w trybie rozporządzenia w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami nie podlegają weryfikacji przez organy administracji publicznej w prowadzonych przez nie postępowaniach o wydanie lub cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi. Prawidłowość przeprowadzenia badań lekarskich kierowców i wydawania orzeczeń w tych sprawach podlega bowiem kontroli marszałka województwa w trybie art. 122 ust. 8 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jednak kiedy zainteresowany złoży orzeczenie lekarskie wydane w odpowiednim trybie przez właściwą placówkę medyczną potwierdzającą brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, starosta przywróci uprawnienia.
Po otrzymaniu powyższej decyzji, J.K. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wyrażając swoje niezadowolenie z pracy urzędników Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta O., Zastępcy Prezydenta Miasta oraz lekarza wystawiającego zaświadczenie. Podniósł, że doszło do sfałszowania dokumentów w jego sprawie.
Po rozpatrzeniu wniosku, Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[...]", nr "[...]" utrzymało w mocy własną decyzję z dnia "[...]".
W uzasadnieniu wyjaśniono, że analiza akt sprawy nie wykazała wystąpienia żadnej z przesłanek wymienionych w art. 156 § 1 kpa. Decyzja z dnia "[...]" w sprawie cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami kat. A, B, BE, C, CE prawa jazdy została wydana zgodnie z obowiązującym prawem, gdyż organ I instancji był zobowiązany do wydania decyzji o takiej treści w sytuacji stwierdzenia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi, do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy wszystkich kategorii. Dlatego nie zaistniała przesłanka braku podstawy prawnej do wydania decyzji, jak również decyzja ta nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Wskazano, iż o rażącym naruszeniu prawa można mówić jedynie, gdy jest ono oczywiste, gdy przepis jest jasny i bezsporny, nie dopuszczający możliwości odmiennej wykładni. Takiego przekroczenia nie stwierdzono, skoro przepis jednoznacznie nakazywał cofnięcie uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym w razie stwierdzenia wystąpienia, na podstawie orzeczenia lekarskiego, istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem.
Na powyższą decyzję J.K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie podnosząc, że decyzja z dnia "[...]" w sprawie cofnięcia mu prawa jazdy do czasu poprawy warunków zdrowia została wydana bezprawnie. Podał, iż nie zgłaszał również ustnego wniosku o wstrzymanie mu prawa jazdy. Zarzucił, iż lekarz przeprowadzający u niego badanie wzroku wydał orzeczenie negatywne, chociaż skarżący prawidłowo odczytał litery na tablicy.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne są właściwe do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych, przy czym Sąd nie może opierać tej kontroli na kryterium słuszności lub sprawiedliwości społecznej. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Uchylenie decyzji administracyjnej, względnie stwierdzenie jej nieważności przez Sąd, następuje tylko w przypadku stwierdzenia istnienia istotnych wad w postępowaniu lub naruszenia przepisów prawa materialnego, mającego wpływ na wynik sprawy
(art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270) zwanej dalej: ustawą ppsa.
Zakres kontroli Sądu wyznacza art. 134 ustawy ppsa. stanowiący, iż sąd orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (§ 1).
Sąd poddawszy kontroli zaskarżoną decyzję stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
W rozpoznawanej sprawie Samorządowe Kolegium Odwoławcze uznało, że nie zaistniały określone w art. 156 § 1 pkt 2 kpa. podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji z dnia "[...]" w sprawie cofnięcia skarżącemu prawa jazdy kat. A, B, BE, C, CE do czasu poprawy warunków zdrowia. Zdaniem organu w sprawie nie doszło do rażącego naruszenia prawa bądź wydania decyzji bez podstawy prawnej.
Stwierdzenie nieważności decyzji jest jednym z trybów nadzwyczajnych służących do weryfikacji decyzji ostatecznych wydanych w postępowaniu administracyjnym. Podstawy stwierdzenia nieważności decyzji zostały określone enumeratywnie w art. 156 § 1 pkt 1-7 kpa. Z przepisu art. 156 § 1 pkt 2 kpa. wynika, że stwierdza się nieważność decyzji wydanej bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.
W literaturze wskazuje się, że wydanie decyzji bez podstawy prawnej oznacza, iż albo nie ma przepisu prawnego, który umocowuje administrację publiczną do działania, albo przepis jest, ale nie spełnia wymagań podstawy prawnej działania organów administracji publicznej (J. Borkowski [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, s. 627).
Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 października 1992 r., sygn. akt V SA 86/92 zwrócił uwagę na dominujący w orzecznictwie pogląd, że stwierdzenie nieważności decyzji wydanej "z rażącym naruszeniem prawa" jest odstępstwem od zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych. W związku z tym pojęcie "rażące naruszenie prawa" w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa. podlega ścisłej wykładni. Rażące naruszenie prawa zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia prawa powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Stwierdzenie nieważności decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa wymaga wyraźnego wykazania, jaki konkretnie przepis został naruszony i dlaczego naruszenie należało ocenić jako rażące (publikowany ONSA z 1993 r. z. 1, poz. 23).
Także w wyroku z dnia 14 marca 2012 r., sygn. akt II OSK 2525/10 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa. decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony, oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki, które wywołuje decyzja. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności między treścią rozstrzygnięcia a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa (dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie sytuacja "braku podstawy prawnej" nie miała miejsca. Decyzja z dnia "[...]" została wydana na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym w razie stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem, starosta wydaje decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym. Ponieważ w stosunku do skarżącego zostało wydane takie orzeczenie lekarskie w dniu "[...]" w Wojewódzkim Zespole Medycyny Przemysłowej w O. stwierdzające istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi, do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy wszystkich kategorii, to organ był zobowiązany do cofnięcia skarżącemu w drodze decyzji uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi. Nie można zatem uznać, że decyzja ta została wydana bez podstawy prawnej.
Sąd nie stwierdził również, aby decyzja z dnia "[...]" została wydana z rażącym naruszeniem prawa, bowiem nie pozostaje ona w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Wydana decyzja jest bowiem zgodna z treścią powołanego przepisu Art. 140 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.
Mając powyższe na uwadze Sąd działając, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.
Orzeczenie w przedmiocie przyznania na rzecz radcy prawnego M.W. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu oparto o przepis art. 250 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c w związku z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349, ze. zm.).
