II OSK 879/12

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Ol 673/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę Elbląskiej Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" w Elblągu na decyzję Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd I instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Decyzją z dnia [...] października 2010 r. Prezydent Miasta Elbląga zatwierdził Sądowi Okręgowemu w Elblągu projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku Sądu Okręgowego i Sądu Rejonowego wraz z zagospodarowaniem terenu w Elblągu przy ul. [...].

Po rozpoznaniu odwołania Zarządu Elbląskiej Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" w Elblągu (powoływanej dalej jako "Spółdzielnia") oraz odwołań: K. Z., M. N., D. K., K. W., A. P., Z. P., Ł. A., M. D., S. W., A. O., P. S., S. S., B. Ł., J. S., E. S., H. K., K. C., A. K., W. G., W. O., R. K., W. W., K. T., J. R., A. K., G. P., K. K., Wojewoda Warmińsko – Mazurski decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r., uchylił powyższą decyzję w całości i przekazał sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2011 r., sygn. akt II SA/Ol 147/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę Spółdzielni złożoną na powyższą decyzję. Stwierdził bowiem, że organ odwoławczy zasadnie podjął decyzję kasacyjną, gdyż organ pierwszej instancji przeprowadził postępowanie wyjaśniające w sprawie w znikomym zakresie, co wyłączyło możliwość wydania przez Wojewodę decyzji merytorycznej. Ponadto, w ocenie Sądu, Wojewoda słusznie uznał, że przedłożony do zatwierdzenia projekt zagospodarowania działki budowlanej nie uwzględniał wymaganej ilości miejsc parkingowych dla użytkowników stałych. W sprawie nie wyjaśniono również czy planowane przedsięwzięcie spełnia wymogi planu miejscowego co do obowiązku lokalizowania parkingów w podziemiach nowej zabudowy oraz kwestii zapewnienia właściwego dostępu i dojazdu do zabudowywanej nieruchomości. Wątpliwości Sądu budziła ponadto kwestia komunikacji pieszej i kołowej związanej z projektowanym przedsięwzięciem. Sąd wyjaśnił, że rozstrzygnięcie kasacyjne spowodowało, że sprawa zostanie ponownie rozpoznana i rozstrzygnięta przez organ pierwszej instancji. W tej sytuacji organ odwoławczy nie mógł przesądzić o treści rozstrzygnięcia sprawy przez nakazanie załatwienia jej w określony sposób.

Decyzją z dnia [...] marca 2011 r. Prezydent Miasta Elbląga ponownie zatwierdził Sądowi Okręgowemu w Elblągu projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku Sądu Okręgowego i Sądu Rejonowego wraz z zagospodarowaniem terenu. W uzasadnieniu stwierdził, że inwestor spełnił warunki wynikające z art. 32 ust. 4 i art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623, dalej jako Prawo budowlane), a przedmiotowa inwestycja jest zgodna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru otoczenia Placu Kazimierza Jagiellończyka. Organ pierwszej instancji stwierdził, że w projekcie budowlanym uwzględniono odpowiednią liczbę miejsc postojowych dla potrzeb planowanej inwestycji i zlokalizowano parking w kondygnacji podziemnej budynku. Powyższe spełniało ustalenia zawarte w pkt 6 ppkt 4 i pkt 8 ppkt 2 karty terenu U5 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i jest zgodnie z § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75 z 2002r., poz. 690, dalej jako "rozporządzenie"). Prezydent zaznaczył, że w pkt 6 ppkt 4 dla terenu U5 planu miejscowego nie określono powierzchni parkingów, jakie należy lokalizować w podziemiu nowej zabudowy. Wskazał ponadto, że projekt zagospodarowania terenu zakreśla granice realizacji przedmiotowej inwestycji na działkach będących własnością inwestora i zakłada dojazd do przedmiotowej inwestycji z istniejącego zjazdu z ul. P.. Inwestor przedłożył kompleksowe zagospodarowanie terenu oraz przeprowadził analizę możliwości zaprojektowania docelowej ilości miejsc parkingowych dla całego obszaru U5. Organ pierwszej instancji wyjaśnił również, że kwestia problemów związanych z ogólnodostępną komunikacją i parkowaniem na terenie nie będącym własnością inwestora, będą przedmiotem odrębnego postępowania administracyjnego i nie mogą być oceniane w trakcie postępowania w sprawie pozwolenia na budowę.

W złożonym odwołaniu Spółdzielnia zarzuciła, że nie został spełniony wymóg zlokalizowania parkingów w podziemiach nowej zabudowy, gdyż zaprojektowano tam tylko 3 miejsca postojowe. Inwestor nie zapewnił również dostatecznej ilości miejsc postojowych, tj. minimum 15 miejsc na 100 zatrudnionych, gdyż wskaźnik ten nie gwarantuje dostatecznej ilości miejsc postojowych pracownikom i nie uwzględnia żadnego miejsca postojowego dla interesantów. Naruszono także § 18 ust. 1 i 2 rozporządzenia, gdyż zaniechano urządzenia dostatecznej ilości miejsc postojowych dla niepełnosprawnych. Spółdzielnia zarzuciła ponadto, że inwestor nie przewidział na czas trwania budowy tymczasowych rozwiązań parkingowych dla mieszkańców budynku przy ul. P., trwale pozbawił mieszkańców tego budynku istniejących na nieruchomości objętej inwestycją 15-20 miejsc parkingowych i zaniechał utworzenia innego parkingu dla tych mieszkańców. Ponadto odwołująca się wywiodła, że do projektowanego budynku nie jest możliwy dostęp przez ciąg pieszo - jezdny KDX, gdyż od strony inwestycji jest to wyłącznie ciąg pieszy, a w dokumentacji technicznej nie ma uzgodnienia wjazdu i dojazdu przez ten ciąg i nie uzgodniono z Zarządem Dróg wyjazdu z nieruchomości od ul. K. lub T. Zdaniem Spółdzielni w sprawie niezbędne było również opracowanie na podstawie § 5 pkt 1 lit. a i pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzaju przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko, zakresu oddziaływania inwestycji, tj. wzmożonego ruchu drogowego w bezpośrednim sąsiedztwie budynków mieszkalnych. Spółdzielnia wywiodła, że posadowienie jedenastokondygnacyjnego budynku w odległości ok. 9,40 - 12 m od istniejących budynków mieszkalnych spowoduje ich zacienienie i powstanie ciągów powietrznych. Odwołująca się zarzuciła ponadto naruszenie przepisów prawa procesowego: art. 109 § 1 k.p.a. przez zaniechanie doręczenia jej odpisu postanowienia organu pierwszej instancji z dnia 27 stycznia 2011 r., art. 10 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm., zwanej dalej k.p.a.) przez zawiadomienie pismem z dnia 22 lutego 2011 r. o możliwości zapoznania się z niekompletnym materiałem dowodowym oraz art. 138 § 2 k.p.a. przez zaniechanie wykonania wytycznych zawartych w uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego, dotyczących bilansu miejsc postojowych dla interesantów sądu.

Wojewoda Warmińsko – Mazurski, decyzją z dnia [...] maja 2011 r., uchylił powyższą decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

W złożonej na tę decyzję skardze Sąd Okręgowy w Elblągu zarzucił błędną wykładnię zapisów planu miejscowego dla obszaru otoczenia Placu Kazimierza Jagiellończyka, przez interpretację pkt 6 ppkt 4 i zapisu pkt 8 ppkt 2 karty terenu U5 w sposób rozłączny i wywiedzenie, że inwestor powinien był oprócz parkingu zaprojektowanego w podziemiu budynku, zaprojektować taką ilość miejsc postojowych naziemnych, aby odpowiadała normie pkt 8 ppkt 2 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zdaniem inwestora, pojęcia parkingu i miejsca postojowego są tożsame, zatem projekt przewidując minimalną ilość 50 miejsc postojowych w parkingu podziemnym i naziemnym, spełnia wymagania planu miejscowego. W skardze zarzucono ponadto rażące naruszenie art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego przez przyznanie na etapie postępowania odwoławczego przymiotu strony osobom nie znajdującym się w obszarze oddziaływania obiektu i w konsekwencji nie posiadającym interesu prawnego w rozstrzygnięciu sprawy.

Decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. Wojewoda Warmińsko – Mazurski uchylił własną decyzję z dnia [...] maja 2011 r. i utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu stwierdził, że po ponownym przeanalizowaniu wszystkich dokumentów i przedłożonego zmienionego projektu zagospodarowania działki dla projektowanej inwestycji, uznał w całości argumentację skarżącego i uwzględnił skargę w całości. Wywiódł, że 50 miejsc parkingowych, zlokalizowanych częściowo w podziemiu zabudowy (3 miejsca) i częściowo na parkingu naziemnym spełnia wymogi zapisu ust. 8 pkt 2 obowiązującego na tym terenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wprawdzie w ust. 6 pkt 4 planu miejscowego przewidziano: "w podziemiu nowej zabudowy należy lokalizować parkingi", ale zapis ten nie określa, jaka ilość miejsc parkingowych zaprojektowana w podziemiu spełni te wymagania. Wobec powyższego organ odwoławczy ocenił, że inwestor spełnił wymagania ustalone w planie miejscowym, zabezpieczając min. 15 miejsc postojowych na 100 zatrudnionych. Wojewoda także uznał za zasadny zarzut naruszenia art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego. Przyznał, że skoro oddziaływanie projektowanego budynku sądu ogranicza się do granicy działki stanowiącej własność inwestora, to współwłaściciele sąsiadujących nieruchomości nie posiadają przymiotu strony w rozpoznawanej sprawie. W tej sytuacji, wydanie decyzji przez organ pierwszej instancji bez udziału wszystkich współwłaścicieli sąsiadujących nieruchomości nie naruszało obowiązującego prawa. Organ odwoławczy stwierdził także, że w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca działanie bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawem.

W złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skardze Spółdzielnia powtórzyła zarzuty i argumentację podnoszoną w toku postępowania administracyjnego, dotyczącą: braku odpowiedniej ilości miejsc parkingowych zlokalizowanych w podziemiach projektowanego budynku, pominięcie liczby interesantów przy ustalaniu miejsc postojowych naziemnych, zbyt małą liczbę miejsc postojowych dla niepełnosprawnych, zaniechanie utworzenia na czas trwania budowy tymczasowych rozwiązań parkingowych dla mieszkańców budynku przy ul. P. Skarżąca podniosła także zarzuty braku właściwego dostępu i dojazdu do planowanej inwestycji przez ciąg pieszo - jezdny KDX, braku opracowania kompletnego rozwiązania komunikacyjnego, w tym uzgodnienia z Zarządem Dróg wjazdu i dojazdu z nieruchomości od ul. K. lub T. Zdaniem skarżącej naruszono interes prawny mieszkańców sąsiednich budynków przez pozbawienie ich istniejących dotychczas miejsc parkingowych i zaniechanie utworzenia innego parkingu, a także przez naruszenie komfortu zamieszkania. Spółdzielnia zarzuciła ponadto naruszenie przepisów postępowania, gdyż organ odwoławczy nie doręczył jej przed wydaniem zaskarżonej decyzji odpisu skargi inwestora, czym uniemożliwił jej wypowiedzenie się co do zasadności zarzutów skargi. Ponadto Wojewoda niedostatecznie uzasadnił zaskarżone rozstrzygnięcie i ograniczył swoje argumenty wyłącznie do kwestii parkingów, z pominięciem pozostałych zarzutów skarżącej i nie wypowiedział się w kwestii zakreślenia skarżącej przez organ pierwszej instancji dwudniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie. Wywiodła również, że organ odwoławczy nie uwzględnił wskazań tut. Sądu zawartych w uzasadnieniu wyroku wydanego w sprawie o sygn. akt II SA/Ol 147/11.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.

Inwestor - Sąd Okręgowy w Elblągu w piśmie procesowym z dnia 30 września 2011 r. wniósł o oddalanie skargi.

W piśmie procesowym z dnia 21 października 2011 r. skarżąca zarzuciła dodatkowo, że 12 miejsc postojowych przy projektowanym budynku zlokalizowanych zostało poza wyznaczoną w miejscowym planie strefą lokalizacji miejsc parkingowych, zaś 18 miejsc parkingowych usytuowanych wzdłuż posesji przedszkola narusza § 19 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, gdyż znajdują się w odległości 5 m od placu zabaw.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 grudnia 2011 r. uznał, iż skarga nie jest zasadna. Sąd I instancji przywołując treść art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego wskazał, że z akt administracyjnych wynika, iż projekt budowlany jest zgodny z ustaleniami karty terenu U5 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego otoczenia Pl. Kazimierza Jagiellończyka w Elblągu, uchwalonego uchwałą Rady Miejskiej w Elblągu z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...]. Przedmiotowa inwestycja jest przeznaczona na cel zgodny z ustaleniami zawartymi w tej karcie, tj. pod "zabudowę usługową o znaczeniu ogólnomiejskim i regionalnym w zakresie administracji i funkcji im towarzyszących". Zatwierdzony projekt budowlany przewidując, że sporny budynek będzie miał wysokość 46,42 m, jego powierzchnia zabudowy wynosić będzie 19,24%, a powierzchnia biologicznie czynna - 29,10 % ogólnej powierzchni terenu, nie narusza ustaleń zawartych w pkt 6 ppkt 1 i 2 oraz pkt 7 ppkt 3 cytowanej karty terenu U5. Zasadnie organy obu instancji uznały również, że projekt budowlany nie narusza także zapisu pkt 6 ppkt 4, w którym przewidziano, że w podziemiu nowej zabudowy należy lokalizować parkingi. Nie znajdują oparcia w obowiązujących przepisach prawa wywody skarżącej, zmierzające do wykazania, że lokalizacja parkingu przewidzianego na 3 samochody, narusza wskazany wyżej przepis. Podkreślenia wymaga, że ani przepisy prawa budowlanego, w tym § 18 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r., ani powoływanego planu miejscowego, nie definiują pojęcia "parkingu" (miejsc postojowych) przez określenie minimalnej liczby stanowisk postojowych. Wobec tego nie można uznać, że zaprojektowanie 3 miejsc postojowych jest niezgodne z ustaleniami planu miejscowego. Sąd I instancji uznał, iż prawidłowo również oceniono, że zaprojektowana liczba wszystkich miejsc postojowych jest zgodna ze wskaźnikiem określonym w pkt 8 ppkt 2 karty terenu U5 planu miejscowego, tj. minimum 15 miejsc postojowych na 100 zatrudnionych. Bezsporne jest, że skoro w projektowanym budynku sądu zatrudnionych będzie 327 osób, to należało zapewnić 50 miejsc postojowych. Sąd I instancji wskazał, że błędne jest stanowisko Spółdzielni, że do wyliczenia liczby miejsc postojowych na podstawie pkt 8 ppkt 2 należało ustalić i uwzględnić ilość osób, które w przyszłości będą czasowo przebywać na terenie projektowanego budynku sądu w związku z jego działalnością i tym osobom zapewnić dodatkową ilość miejsc postojowych. Z pkt 8 ppkt 2 karty terenu U5 wynika wprost, że inwestor określając minimalną liczbę miejsc postojowych na tym terenie ma uwzględnić wyłącznie osoby zatrudnione. Sąd I instancji uznał, iż bezpodstawne jest zatem przeciwne stanowisko Spółdzielni w tej kwestii i wskazał, że z obowiązujących przepisów prawa nie wynika nakaz zagwarantowania przez inwestora miejsca postojowego każdej osobie, która będzie czasowo korzystać z jego budynku. W ocenie Sądu I instancji mylnie też skarżąca wywodzi, że wymogi z pkt 6 ppkt 4 i pkt 8 ppkt 2 karty terenu U5 planu miejscowego należy realizować niezależnie od zaprojektowanych miejsc postojowych w podziemiach budynku i miejsc dla osób niepełnosprawnych. Przepisy te przewidują: "w podziemiu nowej zabudowy należy lokalizować parkingi" (pkt 6 ppkt 4) i "ilość miejsc postojowych powinna zabezpieczać potrzeby zgodnie ze wskaźnikami: - minimum 15 miejsc postojowych na 100 zatrudnionych" (pkt 8 ppkt 2). Z cytowanych przepisów wynika, że ogólną, minimalną liczbę miejsc postojowych należy określić zgodnie ze współczynnikiem określonym w pkt 8 ppkt 2, przy czym w tej liczbie należy uwzględnić miejsca postojowe zaprojektowane w podziemiu nowej zabudowy i miejsca postojowe dla osób niepełnosprawnych. Dodać należy, że również z § 18 ust. 1 cytowanego rozporządzenia wynika wprost, że w liczbie ogólnodostępnych miejsc postojowych znajdują się miejsca, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Subiektywne przekonanie skarżącej Spółdzielni, że zaprojektowana zgodnie ze wskaźnikiem przewidzianym w planie miejscowym ilość miejsc postojowych jest niewystarczająca do zaspokojenia potrzeb wszystkich ewentualnych użytkowników spornej inwestycji, w tym osób niepełnosprawnych, nie może wpłynąć na ocenę zgodności z prawem planowanej inwestycji. Sąd I instancji nie podzielił stanowiska skarżącej, aby jakiekolwiek miejsca postojowe, w tym dla osób niepełnosprawnych, były zlokalizowane w taki sposób, aby korzystanie z nich powodowało zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego lub jego utrudnienia. Ustosunkowując się do zarzutu nieprawidłowego zlokalizowania miejsc postojowych wzdłuż granicy z posesją przedszkola, Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z § 19 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie odległość wydzielonych miejsc postojowych lub otwartego garażu wielopoziomowego dla samochodów osobowych, w przypadku 5-60 stanowisk włącznie, nie może być mniejsza niż 6 m od granicy działki budowlanej. Jak wynika z pisma Wojewody Warmińsko – Mazurskiego z dnia 7 listopada 2001 r., zakwestionowane miejsca postojowe położone są w odległości 6 m od granicy z nieruchomością, na której znajduje się budynek przedszkola wraz z towarzyszącymi mu obiektami małej architektury. W odniesieniu do kwestii prawidłowości położenia 12 miejsc postojowych, które zdaniem skarżącej, zlokalizowane są poza określoną w planie miejscowym strefą lokalizacji miejsc postojowych, Sąd I instancji wyjaśnił, że z planu zagospodarowania terenu (diagramu wysokości budynku) wynika, że miejsca te znajdują się na części podpiwniczonej projektowanego budynku. Wobec tego, skoro zgodnie z planem miejscowym miejsca postojowe można lokalizować w podziemiach projektowanych obiektów budowlanych znajdujących się również poza strefą miejsc postojowych, to zaprojektowanie miejsc postojowych na części podpiwniczonej projektowanego budynku nie narusza zapisów rysunku planu miejscowego. Sąd I instancji zaznaczył, że żaden przepis obowiązującego prawa nie zobowiązuje inwestora do zagwarantowania na czas trwania budowy tymczasowych miejsc postojowych mieszkańcom budynku przy ul. P., którzy dotychczas wykorzystywali nieruchomość inwestora jako parking. Odnosząc się do kwestii dostępu przedmiotowej inwestycji do drogi publicznej Sąd I instancji zauważył, że taki dostęp posiada ona przez drogę 1 KDG2/2+T – ul. P., co zostało uzgodnione z właściwym zarządem dróg. Wyjaśnił, że zapis w pkt 8 ppkt 1 karty terenu U5, przewidujący dostęp do drogi przez zjazd publiczny od strony ulicy 1 KDG2/2+T oraz przez ciąg pieszo jezdny KDX dotyczy całego terenu U5, a nie tylko zabudowywanej nieruchomości. Z treści powołanego przepisu nie można wywodzić obowiązku inwestora opracowania kompleksowego rozwiązania komunikacyjnego dla całego terenu, w tym nie będącego w jego władaniu.

W stanie faktycznym sprawy prawidłowo organy obu instancji uznały, że projekt budowlany jest zgodny z wymaganiami ochrony środowiska, co nie zostało przez skarżącą zakwestionowane. Ponadto, jest on kompletny i posiada wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia oraz informacje dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b Prawa budowlanego. Załączono również do niego zaświadczenia wydane przez właściwe izby samorządu zawodowego o wpisie na listę członków tych izb osób, które wykonały i sprawdziły projekt.

Wydając zaskarżoną decyzję organ administracji architektoniczno – budowlanej zasadnie również ustalił, że przedmiotowa inwestycja nie narusza uzasadnionych interesów osób trzecich, występujących w obszarze oddziaływania obiektu. Sąd I instancji podkreślił, że "interes prawny" oznacza interes oparty na prawie lub chroniony przez prawo, tj. wynikający z obowiązujących przepisów prawa. Wobec powyższego uznał, że inwestor mógł swobodnie zagospodarować własną nieruchomość na cel przewidziany w obowiązującym planie miejscowym, a konsekwencje tego, polegające na braku dalszej możliwości wykorzystywania tego terenu przez mieszkańców sąsiedniego budynku jako miejsca postojowe, nie stanowi naruszenia ich interesu prawnego. Nadto w ocenie Sądu żaden przepis prawa nie nakazuje inwestorowi zapewnienia miejsc postojowych mieszkańcom budynku przy ul. P. w miejsce dotychczas zajmowanych na jego nieruchomości. W postępowaniu w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę obowiązkiem organów administracji jest zbadanie czy w wyniku realizacji inwestycji dojść może do naruszenia interesów osób trzecich, jednakże dotyczy to wyłącznie ewentualnego naruszenia norm ustawy - Prawo budowlane i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. Jeżeli decyzja o pozwoleniu na budowę nie wykazuje żadnej sprzeczności z powyższymi wymogami, to spowodowane realizacją inwestycji dolegliwości dla otoczenia nie mogą zostać zakwalifikowane jako naruszające uzasadnione interesy osób trzecich. W ocenie Sądu I instancji prawidłowo zaskarżoną decyzją uchylono decyzję Wojewody z dnia [...]maja 2011 r. i utrzymano w mocy decyzję organu pierwszej instancji z dnia [...] marca 2011 r., gdyż w stanie faktycznym sprawy spełnione zostały, wynikające z art. 35 ust. 1 i art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, wymogi obligujące organ administracji do wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę. Sąd I instancji nie stwierdził też w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym naruszenia przepisów postępowania, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Odnosząc się do zarzutu pozbawienia skarżącej prawa do czynnego udziału w postępowaniu, przez zaniechanie doręczenia jej skargi inwestora z dnia 3 czerwca 2011 r. Sąd stwierdził, że organ odwoławczy nie miał takiego obowiązku. Nadto z art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U., Nr 153, poz. 1270, dalej jako "p.p.s.a.") wynika, że organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi, skargę wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę przekazuje wyłącznie sądowi. Ponadto skarżąca nie wykazała, że została pozbawiona możliwości udowodnienia swoich twierdzeń i złożenia wyjaśnień, a uchybienie art. 10 § 1 k.p.a. mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W odniesieniu do zarzutu skarżącej, że organ pierwszej instancji wyznaczył jej ograniczony termin do zapoznania się z aktami sprawy, czego nie dostrzegł organ odwoławczy Sąd I instancji wskazał, że powyższe uchybienie nie miało jakiegokolwiek wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Zgodnie bowiem z art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego, w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Jak już wyżej stwierdzono, inwestor spełnił wszelkie wymagania wynikające z przepisów prawa budowlanego, co obligowało organ do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę w terminie przewidzianym w art. 35 ust. 6 prawo budowlane. Sąd zaznaczył, że Spółdzielnia brała czynny udział w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym, m.in. w dniu 28 lutego 2011 r. zapoznała się z aktami sprawy, a dokumentacja, na którą skarżąca powołuje się nie mogła zmienić zasadniczych przesłanek warunkujących wydanie pozytywnej dla inwestora decyzji. Sąd I instancji zaznaczył, że zaskarżona decyzja została wydana w trybie art. 54 § 3 p.p.s.a., z którego wynika, że organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. W ocenie Sądu I instancji w zaskarżonej decyzji organ odwoławczy prawidłowo odniósł się przede wszystkim do argumentacji i zarzutów zawartych w skardze inwestora z dnia 3 czerwca 2011 r. W tej sytuacji niezasadny jest zarzut Spółdzielni, że Wojewoda niedostatecznie uzasadnił zaskarżone rozstrzygnięcie i ograniczył swoje argumenty wyłącznie do kwestii parkingów, z pominięciem pozostałych zarzutów skarżącej. Sąd I instancji zaznaczył, że lakoniczne ustosunkowanie się do tych z zarzutów Spółdzielni, które nie dotyczyły kwestii miejsc postojowych i dostępu do drogi publicznej, poprzez odesłanie do uzasadnienia zawartego w decyzji tego organu z dnia 7 stycznia 2011 r., nie spełnia wymogów określonych w art. 107 § 3 k.p.a., jednakże nie jest to okoliczność, która uzasadniałaby uchylenie skarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Podobnie, nie stanowi naruszenia przepisów postępowania, o którym mowa w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., zawarcie wyłącznie w uzasadnieniu rozstrzygnięcia stwierdzenia, że w sprawie nie zaistniało działanie bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa. Sąd I instancji odnosząc się do zarzutu pominięcia wskazań tut. Sądu zawartych w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 kwietnia 2011 r. wydanego w sprawie o sygn. akt II SA/Ol 147/11, zaznaczył, że Sąd kontrolował decyzję kasatoryjną, a więc wydaną w wyniku ustalenia, że organ pierwszej instancji przeprowadził postępowanie wyjaśniające w sprawie w niedostatecznym zakresie, wyłączającym możliwość wydania prawidłowej decyzji merytorycznej. Brak kompletnego materiału dowodowego uniemożliwiał zatem zajęcie wiążącego stanowiska w sprawie, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku. Zgodnie z wytycznymi organu pierwszej instancji, zawartymi w postanowieniu z dnia [...] stycznia 2011r., inwestor zmodyfikował projekt budowlany i projekt zagospodarowania terenu, które były przedmiotem oceny w niniejszej sprawie. Sąd I instancji dodał, że powyższe postanowienie miało na celu doprowadzenie do usunięcia nieprawidłowości dostrzeżonych i wskazanych przez Wojewodę w decyzji z dnia [...] stycznia 2011 r., a stanowisko organu odwoławczego podzielił następnie Sąd w wyroku z dnia 19 kwietnia 2011 r. W tej sytuacji Sąd I instancji uznał za niezasadny zarzut naruszenia art. 153 p.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Elbląska Spółdzielnia Mieszkaniowa "[...]" w Elblągu reprezentowana przez radcę prawnego. Wyrok zaskarżono w całości zarzucając mu naruszenie prawa materialnego tj.:

- Uchwały nr [...] Rady Miejskiej w Elblągu z dnia [...] stycznia 2010 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru otoczenia Placu Kazimierza Jagiellończyka w Elblągu w części dotyczącej:

a) obowiązkowej lokalizacji parkingów w podziemiu nowej zabudowy, o czym stanowią zapisy Karty terenu U5, pkt 6 ppkt 4 (strona 15 Uchwały), przy czym projekt budowlany zatwierdzony przez Prezydenta Miasta zamiast nakazanej lokalizacji parkingów w podziemiach, zlokalizował tam tylko trzy stanowiska parkingowe, a Wojewoda owe stanowiska uznał za parkingi stwierdzając, że wymóg Planu zagospodarowania w tym zakresie został spełniony, co pozostaje w rażącej sprzeczności z dokumentacją i treścią Uchwały Rady Miejskiej, stanowiącą bezwzględnie obowiązujące prawo miejscowe;

b) przekroczenia wyznaczonej przez Plan (Uchwałę) strefy lokalizacji miejsc postojowych dla obszaru U5 poprzez przekroczenie tej strefy i usytuowanie co najmniej 6 zaprojektowanych miejsc postojowych przy wjeździe od strony ul. P. poza strefą wyznaczoną Planem (wyciąg z Planu i kopię projektu rozmieszczenia miejsc postojowych złożono wraz z pismem z dnia 21 października 2011 r.;

c) niezapewnienia liczby koniecznych miejsc parkingowych, którą Organ określił w uzasadnieniu decyzji jako 50 zaprojektowanych, przyjmując za podstawę obliczenia wskazaną przez Inwestora liczbę pracowników sądów mających urzędować w zaprojektowanym budynku (327), ale z pominięciem nie zbadanej, nie ustalonej i nie określonej liczby interesantów (podsądnych, świadków, biegłych, policjantów, prokuratorów, adwokatów, radców prawnych, interesantów wydziałów wieczystoksięgowych i rejestrowych, interesantów i podopiecznych kuratorów) oraz z pominięciem służb ochrony i służb technicznych, chociaż według Wojewody należało i takie osoby uwzględnić planując rozwiązania parkingowe - § 8 Karta terenu U5 pkt 6 ppkt 4 (strona 16 Uchwały) w zw. z § 18 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie nakazującym zagospodarować działkę "stosownie" do jej przeznaczenia, a nie "dowolnie";

- art. 18 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. poprzez urządzenie niedostatecznej liczby miejsc postojowych dla osób niepełnosprawnych (dwa miejsca na ok. 500 użytkowników stałych i tymczasowych budynku) i ich wadliwe usytuowanie na haku drogi dojazdowej i wyjazdowej do projektowanego budynku w bezpośrednim sąsiedztwie skrzyżowania z bardzo ruchliwą ulicą P łączącą centrum miasta z Osiedlem Mieszkaniowym "[...]", Osiedlem Mieszkaniowym "[...]" i Osiedlem Mieszkaniowym "[...]", a nadto poza strefą wyznaczoną przez Plan dla lokalizacji miejsc postojowych,

oraz naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, t.j.:

- art. 141 § 4 p.p.s.a. wyrażające się w braku jakiejkolwiek rzeczywistej analizy podstawowych zarzutów Spółdzielni w zakresie naruszenia Uchwały nr [...] Rady Miejskiej w Elblągu z dnia [...] stycznia 2010 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru otoczenia Placu Kazimierza Jagiellończyka w Elblągu w części dotyczącej nakazu lokalizowania parkingów w podziemiach nowej zabudowy oraz w części dotyczącej zlokalizowania części stanowisk postojowych poza wyznaczoną w Planie strefą miejsc parkowania; nierzetelne omówienie zarzutów Spółdzielni zgłoszonych w tej mierze, brak rozważań Sądu w tym zakresie i brak wyjaśnień tak co do prawa obowiązującego, jego wykładni i przesłanek wnioskowania Sądu, powyższe braki świadczą o tym, że Sąd nie przeprowadził niezbędnego procesu myślowego koniecznego do merytorycznego rozpoznania sprawy oraz do prześledzenia prawidłowości wnioskowania Sądu, gdyby

taki proces miał miejsce;

- art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez zaniechanie rozpoznania i rozstrzygnięcia o istocie skargi, a mianowicie o zasadności jasno sformułowanych zarzutów naruszenia prawa miejscowego Uchwały Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru otoczenia Placu Kazimierza Jagiellończyka w Elblągu;

- art. 7, 8 i 10 k.p.a. nakładających na organy administracyjne obowiązek zachowania praworządności, prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, podejmowania wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, zapewnienia stronom postępowania czynnego udziału w każdym stadium postępowania oraz prawo do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów przed wydaniem decyzji poprzez zaniechanie doręczenia Spółdzielni skargi Inwestora, której argumentacja i wnioski miały doprowadzić do wydania przez Wojewodę zaskarżonej decyzji z dnia [...] lipca 2011 r., zignorowanie obowiązku rzeczowego prawnego wyjaśnienia motywów podjętej decyzji.

Wskazując na powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi i zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz skarżącego kosztów postępowania przed Sądem I instancji oraz kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym;

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd I instancji nie dopatrzył się uchybień w prowadzonym postępowaniu administracyjnym, uznając, że Wojewoda nie miał obowiązku doręczenia Spółdzielni odpisu skargi, nie dopatrzył się faktu złożenia pisma z dnia 27 czerwca 2011 r. (tzw. uzupełnienia skargi) po terminie do zaskarżenia decyzji, a nadto uznał, że ewentualne uchybienie w tym zakresie nie miało wpływu na wynik sprawy. W ocenie skarżącej kasacyjnie Sąd I instancji nie rozpoznał zasadniczego zarzutu naruszenia § 8 Uchwały nr [...] Rady Miejskiej w Elblągu z dnia [...] stycznia 2010r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru otoczenia Placu Kazimierza Jagiellończyka w Elblągu w części dotyczącej obowiązkowej lokalizacji parkingów w podziemiu nowej zabudowy, o czym stanowią zapisy Karty terenu U5, pkt 6 ppkt 4 (strona 15 Uchwały). W ocenie skarżącej Sąd I instancji nie zajął się istotą skargi, gdyż nie odniósł się do zasadniczych zarzutów skargi, a więc nie rozstrzygnął o istocie sprawy, czym dopuścił się obrazy art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. Zdaniem skarżącej konsekwencją pominięcia w rozważaniach Sądu I instancji zasadniczych zagadnień (zarzutów), był brak ich uzasadnienia ustnego, ale też brak poprawnego zaprezentowania zarzutów Spółdzielni, ich analizy i rzeczowego merytorycznego odniesienia się do nich w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, co stanowi drastyczne naruszenie proceduralne (art. 141 § 4 p.p.s.a.). Wskazane powyżej błędy stanowią też rażące naruszenie podstawowych zasad - art. 7, 8 i 10 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Sąd Okręgowy w Elblągu reprezentowany przez radcę prawnego W. D. wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenia od skarżącej kosztów postępowania w sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie żadna z wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała, wobec czego Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do zbadania zarzutów kasacyjnych.

Skarga kasacyjna wniesiona w niniejszej sprawie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw zaskarżenia.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1), oraz naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej. Oznacza to, że zakres rozpoznania sprawy wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. W przypadku, gdy strona w skardze kasacyjnej zarzuca zarówno naruszenie przepisów postępowania jak i naruszenie prawa materialnego, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania, albowiem jedynie prawidłowo ustalony stan faktyczny może być przedmiotem subsumcji do dyspozycji przepisu prawa materialnego. W pierwszej kolejności, odnieść się należy do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania, określonych w art. 141 § 4 p.p.s.a.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego rozpoznającego niniejszą sprawę powyższy zarzut nie jest usprawiedliwiony.

Zauważyć należy, iż zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a., uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania. Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, Sądowi I instancji nie można zarzucić skutecznie naruszenia omawianego przepisu. Mając na uwadze treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku, stwierdzić bowiem należy, iż zawiera ono wszystkie określone w przytoczonym przepisie elementy, tj. przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowiska organu odwoławczego, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej jasne wyjaśnienie. Uzasadnieniu Sądu I instancji nie można zarzucić ani lakoniczności, ani ogólnikowości. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie właściwie ocenił, że ustalenia poczynione w zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej, stanowiące podstawę rozstrzygnięcia w zakresie wyznaczonym przez przepisy prawa materialnego, nie naruszały przepisów proceduralnych, w szczególności art. 7, 8 i 10 k.p.a.

Przechodząc do oceny zarzutów prawa materialnego wskazać należy, iż skarżąca kasacyjnie upatruje naruszenia § 8 Uchwały Rady Miejskiej w Elblągu z dnia [...] stycznia 2010 r. w części dotyczącej obowiązkowej lokalizacji parkingów w podziemiu nowej zabudowy, o czym stanowią przepisy Karty terenu U5, pkt 6 ppkt 4 podnosząc, iż Sąd I instancji nie odniósł się do tego zarzutu. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut ten jest całkowicie bezpodstawny, bowiem Sąd I instancji prawidłowo i wyczerpująco wyjaśnił tę kwestię, wskazując (na str. 9 uzasadnienia), że projekt budowlany jest zgodny z ustaleniami planu miejscowego dla karty U5 zawartymi w pkt 6 ppkt 4, który stanowi, że w podziemiu nowej zabudowy należy lokalizować parkingi. Należy także podzielić stanowisko Sądu I instancji, że z uwagi na brak przepisu definiującego pojęcie "parkingu" poprzez określenie ilości miejsc parkingowych, to zaprojektowanie trzech miejsc postojowych podziemnych, wbrew twierdzeniom zawartym w skardze kasacyjnej jest zgodne z ustaleniami planu miejscowego. Także zarzuty dotyczące niewystarczającej ilości miejsc parkingowych oraz przekroczenia wyznaczonej przez Plan strefy lokalizacji miejsc postojowych nie zawierają usprawiedliwionych podstaw. Bowiem zgodnie z treścią § 18 ust. 1 cyt. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Natomiast w myśl ust. 2 tego przepisu liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Wykładnia gramatyczna (literalna), jak i celowościowa (funkcjonalna) omawianego przepisu, prowadzą do jednoznacznego wniosku, iż miejsca parkingowe muszą być zaprojektowane i urządzone na terenie będącym w dyspozycji inwestora, na którym dana inwestycja ma być realizowana, jak również mają one mieć charakter trwały, a więc nie mogą to być miejsca parkingowe np. tylko na czas budowy, lub na pewien tylko okres początkowy użytkowania obiektu budowlanego. Istotą, bowiem unormowania § 18 ust. 1 rozporządzenia jest niewątpliwie doprowadzenie do tego, aby nowa inwestycja budowlana w zakresie parkowania nie obciążała wyłącznie dróg publicznych (miejsc postojowych na tych drogach). Inwestor z woli ustawodawcy, przystępując do realizacji zamierzenia budowlanego, ma związane z tym i wynikające z przepisów prawa publicznego obowiązki, w tym również obowiązek poniesienia ciężarów wiążących się z zapewnieniem miejsc parkingowych dla przyszłych użytkowników obiektu budowlanego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2007 r. II OSK 1498/06, niepubl.). Wobec tego Sąd I instancji także i w tej kwestii słusznie uznał, że liczba 50 miejsc zaprojektowanych dla przedmiotowej inwestycji zabezpiecza potrzeby zgodnie ze wskaźnikami zawartymi w pkt 8 ppkt 2 Uchwały tj. minimum 15 miejsc na 100 zatrudnionych, w której uwzględnia się miejsca postojowe zaprojektowane w podziemiu nowej zabudowy jak i miejsca przeznaczone dla osób niepełnosprawnych. Niewadliwe jest również stanowisko przyjęte przez Sąd I instancji co do kwestii prawidłowości położenia 12 miejsc postojowych zlokalizowanych zdaniem skarżącej poza określoną w planie miejscowym strefą lokalizacji miejsc postojowych. Bowiem jak wynika z analizy planu zagospodarowania terenu miejsca te znajdują się na części podpiwniczonej projektowanego budynku, zatem takie położenie nie narusza zapisów części graficznej planu miejscowego.

Należy zgodzić się z ustaleniami Sądu I instancji co do tego, że w toku postępowania skarżąca kasacyjnie nie została pozbawiona prawa do obrony. Strona nie otrzymała odpisu skargi inwestora z dnia 3 czerwca 2011 r., gdyż jak słusznie wskazał Sąd I instancji organ nie miał takiego obowiązku z uwagi na dyspozycję art. 54 § 2 p.p.s.a. Nadto skarżąca nie wykazała jakich twierdzeń bądź złożenia jakich wyjaśnień została pozbawiona, zatem nie wykazała związku przyczynowego. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, iż zarzut naruszenia art. 10 k.p.a. przez niezawiadomienie strony o zebraniu materiału dowodowego i możliwości składania wniosków może odnieść skutek tylko wówczas, gdy strona wykaże, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych (por. wyrok NSA z dnia 25 maja 2012 r., sygn. akt II OSK 414/11, wyrok NSA z dnia 12 października 2010 r., sygn. akt II GSK 860/09, publ. https://cbois.nsa.gov.pl). W rozpoznawanej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca, gdyż skarżąca kasacyjnie nie wykazała, by naruszenie wymienionego przepisu w jakikolwiek sposób wpłynęło na wynik postępowania.

Wobec powyższego należało uznać, że Sąd I instancji zbadał legalność decyzji, mając na uwadze wszystkie przepisy mające zastosowanie w sprawie. Przypomnieć przy tym należy, że z art. 134 p.p.s.a. nie wynika ustawowy obowiązek sądu do ustosunkowania się do wszystkich zarzutów podniesionych w skardze. Stan faktyczny niniejszej sprawy ustalony w postępowaniu administracyjnym należy uznać za bezsporny. Przeprowadzona szczegółowa kontrola materiału dowodowego sprawy w zaskarżonym wyroku nie została podważona w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Wobec powyższego, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.