II SA/Wr 372/12
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
2012-08-16Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Wiesław Jakubiec /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wiesław Jakubiec – referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D. W.o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia z kosztów sądowych w sprawie ze skargi na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J.z dnia ... w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania zakończonego postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia .... w sprawie stwierdzenia nieważności postanowienia z dnia ... utrzymującego w mocy postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy z dnia ... przekazującego Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu we W...., jako organowi właściwemu, wniosek skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. .... w przedmiocie przekazania Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu we W., jako organowi właściwemu w sprawie, zażalenia skarżącej z .... na postanowienie Burmistrza T. z dnia ....o przekazaniu pisma skarżącej z dnia ... do załatwienia przez Starostę Powiatu T. postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
Uzasadnienie
W odpowiedzi na wezwanie do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w wysokości 200 zł skarżąca złożyła na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. W uzasadnieniu wniosku wskazała, że gospodarstwo domowe prowadzi z mężem, uzyskiwany przez nich łącznie dochód wynosi 2.453 zł. Wśród posiadanych składników majątkowych wymieniła udział (1/4) we własności działek gruntu o łącznej pow. 2.500 m2.
W odpowiedzi na wezwanie Sądu o sprecyzowanie i udokumentowanie przez skarżącą swojej sytuacji finansowej i majątkowej, wnioskodawczyni w piśmie z dnia 10 sierpnia 2012 r. oświadczyła, że "pytania Sądu są identyczne do każdej sprawy, a ich sytuacja finansowa i materialna nie uległa zmianie."
Prawo pomocy w zakresie częściowym może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym - zwanej dalej p.p.s.a. (t.j. z 2012 r. Dz. U. poz. 270).
W ocenie Sądu wnioskodawczyni nie dopełniła ww. obowiązku i zignorowała wezwanie w tym przedmiocie. Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien być sporządzony w sposób rzetelny, powinny znaleźć się w nim wszelkie informacje niezbędne do oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy i okoliczności te -na żądanie Sądu- winny być należycie udokumentowane (art. 255 u.p.s.a.). W niniejszej sprawie- mimo wezwania- wnioskodawczyni nie wyjaśniła i nie udokumentowała wielu istotnych okoliczności, które mogą kształtować jej sytuację finansową np. nie przedłożyła aktualnego dokumentu potwierdzającego wysokość uzyskiwanego przez siebie i męża dochodu; nie przedłożyła dokumentów potwierdzających fakt swojego zadłużenia (kredyt) i jego wysokość oraz dowodów potwierdzających ponoszenie kosztów sądowych w deklarowanych wysokościach; nie wyjaśniła dlaczego z tego samego źródła (świadczenie emerytalne) z którego pokryła koszt wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika- adw. A. K.(sporządzającego jej skargi kasacyjne w innych sprawach) nie może pokryć wpisu sądowego od skargi; nadto- nie udokumentowała wysokości swoich niezbędnych miesięcznych wydatków; nie wyjaśniła także dlaczego-jeśli według twierdzeń znajduje się w niedostatku- nie występuje do dwójki swoich dorosłych dzieci o świadczenie alimentacyjne (art. 133 § 2 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy [Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.]).
Zarzut wnioskodawczyni, iż otrzymuje od Sądu wciąż takie same pytania odnośnie swojej sytuacji materialnej (a według skarżącej Sąd "z urzędu" sam powinien przyjmować, że znajduje się ona w trudnej sytuacji finansowej) jest zupełnie chybiony. Po pierwsze – co było już wielokrotnie wyjaśniane skarżącej- każda złożona przez nią skarga zapoczątkowuje nowe postępowanie przed Sądem, a każdy złożony wniosek o przyznanie prawa pomocy jest odrębnym wnioskiem, który musi być przez wnioskodawczynię za każdy razem uzasadniony i udokumentowany. Nie istnieją przepisy, które pozwalałyby Sądowi uwzględniać w danej sprawie okoliczność, której dowiedział się w innym postępowaniu prowadzonym przez skarżącą, nawet jeśli dana skarżąca prowadziła i prowadzi kilkadziesiąt spraw przed tym Sądem. Tym bardziej – po drugie, że skarżąca pomimo, że od wielu już lat procesuje się (w tym- składa wnioski o przyznanie prawa pomocy) przed tut. Sądem, to zasadniczo nigdy rzetelnie nie przedstawiła swojej sytuacji materialnej, chociaż Sąd za każdym razem- starając się ułatwić jej zadanie- zwraca się do niej z konkretnymi zapytaniami w tym względzie. Podkreślić należy, iż dotychczasowa lakoniczność uzasadnienia wniosku przez skarżącą była powodem wielokrotnego odmawiania jej przyznanie prawa pomocy (zresztą odmowy uznawanej za słuszną przez rozpatrujący zażalenia w tych sprawach Naczelny Sąd Administracyjny). Na koniec zauważyć należy, że przedmiotowy zarzut skarżącej budzi tym bardziej zdziwienie, że to właśnie skarżąca znana jest z tego, że bezwzględu na to w jakiej sprawie i o co jest wzywana przez Sąd, to jej odpowiedź stanowią zasadniczo zawsze te same, "gotowe pisma" o prawie niezmiennej treści.
Podkreślić należy, iż wnioskodawczyni nie ma nikogo na utrzymaniu, wskazany przez nią dochód (ok. 2.500 zł netto), brak określenia (i udokumentowania) wysokości wydatków oraz uwzględniając wysokość jedynego na tym etapie postępowania kosztu sądowego (wpis sądowy od skargi- 200 zł) pozwala na uznanie, że wnioskodawczynię stać na to, aby sfinansować ww. opłatę sądową. Instytucja prawa pomocy powinna być bowiem stosowana tylko w przypadkach osób charakteryzujących się wyjątkowo trudną sytuacją materialną np. osób żyjących w ubóstwie, które są pozbawione środków do życia, a pozyskanie przez nie kwot na sfinansowanie kosztów udziału w sporze sądowym jest obiektywnie niemożliwe. Przywołać należy postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lipca 2011 r. (sygn. akt II OZ 546/11, LEX nr 844614), w którym ten Sąd stwierdził, że to na stronie postępowania sądowoadministracyjnego ciąży obowiązek uczestniczenia w finansowaniu prowadzonego z jej inicjatywy procesu (...) prowadzenie licznych postępowań nie jest przesłanką przyznania prawa pomocy – strona, decydując się na prowadzenie wielu postępowań sądowych, musi liczyć się z faktem, że każde z nich będzie wiązało się z obowiązkiem partycypowania w jego kosztach, a sytuacja finansowa strony będzie rozpoznawana odrębnie w każdej ze spraw.
Koszty postępowania należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie rodziny, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami. W orzecznictwie podkreśla się wykluczenie możliwości zwolnienia od kosztów sądowych osoby, która dysponuje jakimkolwiek majątkiem, a szczególnie nieruchomym, który może przynosić pożytki, być zabezpieczeniem pożyczki lub podlegać obrotowi. Wnioskodawczyni posiada składniki majątkowe, które nie są jej niezbędne do utrzymania (a za takie Sąd uważa np. posiadanie udziałów we własności działek budowlanych), to w przedstawianej przez nią sytuacji finansowej zbycie zbędnych składników majątkowych byłoby zupełnie racjonalne i uzasadnione. Nie bez znaczenia dla oceny wniosku pozostaje również okoliczność, iż skarżąca bardzo niedawno w kilku już sprawach (np. o sygn. akt II SA/Wr 465/08, II SA/Wr 57/09, II SA/Wr 892/11 itd.) zatrudniła adwokata z wyboru (adwokat A. K.), co świadczy bezsprzecznie o tym, iż posiada ona środki na opłacenie kosztów postępowania.
Bezsprzecznie w niniejszym przypadku Sąd podjął czynności zmierzające do ustalenia, czy wnioskodawczyni przysługuje prawo pomocy w żądanym przez nią zakresie. Zdaniem Sądu wskazane we wniosku okoliczności nie pozwalają na stwierdzenie, czy poniesienie kosztów sądowych jest dla skarżącej niemożliwe, albowiem z winy samej wnioskodawczyni nie sposób stwierdzić jak jest jej rzeczywista sytuacja finansowa, a tym samym nie sposób zweryfikować twierdzeń zawartych we wniosku. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 245 § 3 w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Wiesław Jakubiec /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wiesław Jakubiec – referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D. W.o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia z kosztów sądowych w sprawie ze skargi na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J.z dnia ... w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania zakończonego postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia .... w sprawie stwierdzenia nieważności postanowienia z dnia ... utrzymującego w mocy postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy z dnia ... przekazującego Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu we W...., jako organowi właściwemu, wniosek skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. .... w przedmiocie przekazania Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu we W., jako organowi właściwemu w sprawie, zażalenia skarżącej z .... na postanowienie Burmistrza T. z dnia ....o przekazaniu pisma skarżącej z dnia ... do załatwienia przez Starostę Powiatu T. postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
Uzasadnienie
W odpowiedzi na wezwanie do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w wysokości 200 zł skarżąca złożyła na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. W uzasadnieniu wniosku wskazała, że gospodarstwo domowe prowadzi z mężem, uzyskiwany przez nich łącznie dochód wynosi 2.453 zł. Wśród posiadanych składników majątkowych wymieniła udział (1/4) we własności działek gruntu o łącznej pow. 2.500 m2.
W odpowiedzi na wezwanie Sądu o sprecyzowanie i udokumentowanie przez skarżącą swojej sytuacji finansowej i majątkowej, wnioskodawczyni w piśmie z dnia 10 sierpnia 2012 r. oświadczyła, że "pytania Sądu są identyczne do każdej sprawy, a ich sytuacja finansowa i materialna nie uległa zmianie."
Prawo pomocy w zakresie częściowym może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym - zwanej dalej p.p.s.a. (t.j. z 2012 r. Dz. U. poz. 270).
W ocenie Sądu wnioskodawczyni nie dopełniła ww. obowiązku i zignorowała wezwanie w tym przedmiocie. Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien być sporządzony w sposób rzetelny, powinny znaleźć się w nim wszelkie informacje niezbędne do oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy i okoliczności te -na żądanie Sądu- winny być należycie udokumentowane (art. 255 u.p.s.a.). W niniejszej sprawie- mimo wezwania- wnioskodawczyni nie wyjaśniła i nie udokumentowała wielu istotnych okoliczności, które mogą kształtować jej sytuację finansową np. nie przedłożyła aktualnego dokumentu potwierdzającego wysokość uzyskiwanego przez siebie i męża dochodu; nie przedłożyła dokumentów potwierdzających fakt swojego zadłużenia (kredyt) i jego wysokość oraz dowodów potwierdzających ponoszenie kosztów sądowych w deklarowanych wysokościach; nie wyjaśniła dlaczego z tego samego źródła (świadczenie emerytalne) z którego pokryła koszt wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika- adw. A. K.(sporządzającego jej skargi kasacyjne w innych sprawach) nie może pokryć wpisu sądowego od skargi; nadto- nie udokumentowała wysokości swoich niezbędnych miesięcznych wydatków; nie wyjaśniła także dlaczego-jeśli według twierdzeń znajduje się w niedostatku- nie występuje do dwójki swoich dorosłych dzieci o świadczenie alimentacyjne (art. 133 § 2 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy [Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.]).
Zarzut wnioskodawczyni, iż otrzymuje od Sądu wciąż takie same pytania odnośnie swojej sytuacji materialnej (a według skarżącej Sąd "z urzędu" sam powinien przyjmować, że znajduje się ona w trudnej sytuacji finansowej) jest zupełnie chybiony. Po pierwsze – co było już wielokrotnie wyjaśniane skarżącej- każda złożona przez nią skarga zapoczątkowuje nowe postępowanie przed Sądem, a każdy złożony wniosek o przyznanie prawa pomocy jest odrębnym wnioskiem, który musi być przez wnioskodawczynię za każdy razem uzasadniony i udokumentowany. Nie istnieją przepisy, które pozwalałyby Sądowi uwzględniać w danej sprawie okoliczność, której dowiedział się w innym postępowaniu prowadzonym przez skarżącą, nawet jeśli dana skarżąca prowadziła i prowadzi kilkadziesiąt spraw przed tym Sądem. Tym bardziej – po drugie, że skarżąca pomimo, że od wielu już lat procesuje się (w tym- składa wnioski o przyznanie prawa pomocy) przed tut. Sądem, to zasadniczo nigdy rzetelnie nie przedstawiła swojej sytuacji materialnej, chociaż Sąd za każdym razem- starając się ułatwić jej zadanie- zwraca się do niej z konkretnymi zapytaniami w tym względzie. Podkreślić należy, iż dotychczasowa lakoniczność uzasadnienia wniosku przez skarżącą była powodem wielokrotnego odmawiania jej przyznanie prawa pomocy (zresztą odmowy uznawanej za słuszną przez rozpatrujący zażalenia w tych sprawach Naczelny Sąd Administracyjny). Na koniec zauważyć należy, że przedmiotowy zarzut skarżącej budzi tym bardziej zdziwienie, że to właśnie skarżąca znana jest z tego, że bezwzględu na to w jakiej sprawie i o co jest wzywana przez Sąd, to jej odpowiedź stanowią zasadniczo zawsze te same, "gotowe pisma" o prawie niezmiennej treści.
Podkreślić należy, iż wnioskodawczyni nie ma nikogo na utrzymaniu, wskazany przez nią dochód (ok. 2.500 zł netto), brak określenia (i udokumentowania) wysokości wydatków oraz uwzględniając wysokość jedynego na tym etapie postępowania kosztu sądowego (wpis sądowy od skargi- 200 zł) pozwala na uznanie, że wnioskodawczynię stać na to, aby sfinansować ww. opłatę sądową. Instytucja prawa pomocy powinna być bowiem stosowana tylko w przypadkach osób charakteryzujących się wyjątkowo trudną sytuacją materialną np. osób żyjących w ubóstwie, które są pozbawione środków do życia, a pozyskanie przez nie kwot na sfinansowanie kosztów udziału w sporze sądowym jest obiektywnie niemożliwe. Przywołać należy postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lipca 2011 r. (sygn. akt II OZ 546/11, LEX nr 844614), w którym ten Sąd stwierdził, że to na stronie postępowania sądowoadministracyjnego ciąży obowiązek uczestniczenia w finansowaniu prowadzonego z jej inicjatywy procesu (...) prowadzenie licznych postępowań nie jest przesłanką przyznania prawa pomocy – strona, decydując się na prowadzenie wielu postępowań sądowych, musi liczyć się z faktem, że każde z nich będzie wiązało się z obowiązkiem partycypowania w jego kosztach, a sytuacja finansowa strony będzie rozpoznawana odrębnie w każdej ze spraw.
Koszty postępowania należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie rodziny, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami. W orzecznictwie podkreśla się wykluczenie możliwości zwolnienia od kosztów sądowych osoby, która dysponuje jakimkolwiek majątkiem, a szczególnie nieruchomym, który może przynosić pożytki, być zabezpieczeniem pożyczki lub podlegać obrotowi. Wnioskodawczyni posiada składniki majątkowe, które nie są jej niezbędne do utrzymania (a za takie Sąd uważa np. posiadanie udziałów we własności działek budowlanych), to w przedstawianej przez nią sytuacji finansowej zbycie zbędnych składników majątkowych byłoby zupełnie racjonalne i uzasadnione. Nie bez znaczenia dla oceny wniosku pozostaje również okoliczność, iż skarżąca bardzo niedawno w kilku już sprawach (np. o sygn. akt II SA/Wr 465/08, II SA/Wr 57/09, II SA/Wr 892/11 itd.) zatrudniła adwokata z wyboru (adwokat A. K.), co świadczy bezsprzecznie o tym, iż posiada ona środki na opłacenie kosztów postępowania.
Bezsprzecznie w niniejszym przypadku Sąd podjął czynności zmierzające do ustalenia, czy wnioskodawczyni przysługuje prawo pomocy w żądanym przez nią zakresie. Zdaniem Sądu wskazane we wniosku okoliczności nie pozwalają na stwierdzenie, czy poniesienie kosztów sądowych jest dla skarżącej niemożliwe, albowiem z winy samej wnioskodawczyni nie sposób stwierdzić jak jest jej rzeczywista sytuacja finansowa, a tym samym nie sposób zweryfikować twierdzeń zawartych we wniosku. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 245 § 3 w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.
