IV SA/Wr 346/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], nr [...] Wojewoda [...], po rozpatrzeniu odwołania H. P. od decyzji Starosty Powiatu Z. z dnia [...], nr [...] w sprawie odmowy przyznania prawa do zasiłku, na podstawie art. 71 ust. 1 i ust. 2, art. 10 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 69, poz. 415 ze zm.), dalej: ustawa, zakwestionowaną decyzję utrzymał w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że strona została zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w Z. w dniu 30 czerwca 2011 r. jako osoba bezrobotna, po ustaniu zatrudnienia w Spółdzielni Kaletniczej "[...]" - Zakład Pracy Chronionej w Upadłości Likwidacyjnej w Z. Starosta Z., rozpatrując sprawę po raz trzeci, decyzją pierwszoinstancyjną odmówił przyznania stronie prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że zgodnie z art. 71 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a ustawy, prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy, z zastrzeżeniem art. 75, jeżeli:

1) nie ma dla niego propozycji odpowiedniej pracy, propozycji stażu, przygotowania zawodowego dorosłych, szkolenia, prac interwencyjnych, robót publicznych oraz

2) w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni:

- był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy, z zastrzeżeniem art. 104a - 105 ustawy; w okresie tym nie uwzględnia się okresów urlopów bezpłatnych trwających łącznie dłużej niż 30 dni.

Do 365 dni, o których mowa wyżej, zalicza się również okresy przypadające bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia, okresy pobierania zasiłku chorobowego, jeżeli podstawę wymiaru tych zasiłków i świadczenia, z uwzględnieniem kwoty składek na ubezpieczenie społeczne, stanowiła kwota wynosząca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę (pkt 3) (...) lub okres, za który przyznano odszkodowanie z tytułu niezgodnego z przepisami rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy, oraz okres, za który wypłacono odszkodowanie z tytułu skróconego okresu wypowiedzenia (pkt 5).

W sprawie znalazły również zastosowanie przepisy art. 188 § 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r. nr 188, poz. 1848 ze zm.), zgodnie z którymi członkowi spółdzielni, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje za czas pozostawania bez pracy, nie dłuższy jednak niż sześć miesięcy, wynagrodzenie obliczone na podstawie przeciętnego wynagrodzenia bieżącego z ostatnich trzech miesięcy oraz odpowiedni udział w części nadwyżki bilansowej.

Organ I instancji podał, że strona w dniu rejestracji udokumentowała zatrudnienie od dnia 21 stycznia 1991 r. do dnia 23 lutego 2010 r. w pełnym wymiarze czasu pracy, okres sześciomiesięcznego pobierania wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, co nie jest tożsame z odszkodowaniem z tytułu niezgodnego z przepisami rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy zasądzonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 31 marca 2011 r. (sygn. akt III A Pa 6/11) od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 sieprnia 2010 r., okres zasiłku chorobowego wypłacanego bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r., zatrudnienie od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 31 maja 2011 r. w pełnym wymiarze czasu pracy oraz okres, za który wypłacono pracownikowi odszkodowanie z tytułu skróconego okresu wypowiedzenia od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 31 lipca 2011 r.

Okres 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji zainteresowanej to czas od dnia 29 grudnia 2009 r. do dnia 29 czerwca 2011 r. W tym okresie strona udokumentowała łącznie 327 dni uprawniających do przyznania prawa do zasiłku.

Do okresu uprawniającego do zasiłku zaliczono: zatrudnienie od dnia 29 grudnia 2009 r. do dnia 23 lutego 2010 r. (56 dni), okres pobranego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy zasądzony w/w wyrokiem sądowym od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 sierpnia 2010 r. (181 dni), zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 31 maja 2011 r. (61 dni), okres, za który wypłacono stronie odszkodowanie od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 29 czerwca 2011 r. (29 dni).

Do wymaganych 365 dni nie zaliczono natomiast okresu zatrudnienia od dnia 21 stycznia 1991 r. do dnia 28 grudnia 2009 r. oraz okresu, za który wypłacono odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia, tj. od dnia 30 czerwca 2011 r. do dnia 31 lipca 2011 r., ponieważ okresy te wykraczają poza wskazany wyżej okres 18 miesięcy poprzedzających rejestrację.

Z kolei, okres wypłacanego przez ZUS zasiłku chorobowego bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia, od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r. (120 dni), nie ma wpływu na uprawnienia, gdyż jest okresem równoległym do okresu sześciomiesięcznego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy zasądzonego w/w wyrokiem sądowym, który należy doliczyć do okresu zatrudnienia.

W opinii organu I instancji, choroba pracownika i zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy z tej przyczyny powoduje, że nie nabywa on prawa do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy (z zastrzeżeniem art. 92 k.p.). Utrata zarobku rekompensowana jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego - zasiłkiem chorobowym.

Organ I instancji stwierdził, że niezdolny do pracy z powodu choroby pracownik, pozostający bez pracy wskutek wadliwego rozwiązania umowy o pracę, nie może być traktowany korzystniej niż niezdolny do pracy z powodu choroby pracownik, który pozostaje w stosunku pracy. Jakkolwiek więc kwota pobranego przez pracownika zasiłku chorobowego nie podlega odliczeniu od kwoty zasądzonego pracownikowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, to okres pobierania zasiłku z tytułu niezdolności do pracy powinien być odliczony od okresu pozostawania bez pracy, za który pracownikowi wynagrodzenie przysługuje. Przepis art. 92 k.p. w § 1 pkt 1 określa prawo pracownika do 80% wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy z powodu choroby trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w § 4 prawo pracownika do zasiłku chorobowego (na zasadach określonych w odrębnych przepisach) za czas niezdolności do pracy z powodu choroby trwającej łącznie dłużej niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego.

Za ten ostatni okres (art. 92 § 4 k.p.) pracownikowi niezdolnemu do pracy nie przysługuje wynagrodzenie, które zostaje zastąpione przez zasiłek chorobowy przyznawany na zasadach określonych w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm.). Przepisy art. 12 i 17 tej ustawy wykluczają jednoczesne pobieranie zasiłku chorobowego i wynagrodzenia za pracę. Jeżeli pracownik, będąc niezdolny do pracy z powodu choroby, nie może świadczyć pracy i występuje o przyznanie mu zasiłku chorobowego, zasiłek chorobowy zastępuje wynagrodzenie za pracę.

Zasadą jest, że pracownik nie może pobierać jednocześnie wynagrodzenia za pracę i świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa - zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego. Dlatego okres pobierania tych świadczeń podlega odliczeniu od okresu, za jaki pracownikowi zwolnionemu z pracy z naruszeniem art. 39 k.p. przysługuje na podstawie art. 47 k.p. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

Na podstawie dokonanej analizy akt sprawy organ I instancji ustalił, że suma okresów, o których mowa w art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy, przypadających w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji strony wynosi 327 dni, a więc jest krótsza niż 365 dni, co stanowiło podstawę odmowy przyznania stronie prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Od powyższej decyzji strona odwołała się. W odwołaniu podniosła, że stanowisko zajęte przez organ I instancji nie znajduje podstawy w obowiązującym stanie prawnym, gdyż decyzja została wydana na podstawie błędnej wykładni art. 71 ust. 2 pkt 3-5 ustawy. Rażąco narusza też przepisy postępowania, tj. art.art. 9, 77 i 78 k.p.a., co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Wyjaśniła, że rejestrując się w dniu 30 czerwca 2011 r. udokumentowała następujące okresy uprawniające do przyznania zasiłku dla bezrobotnych:

1) zatrudnienie w Spółdzielni Kaletniczej "[...]" ZPCH w Z. od dnia 29 grudnia 2009 r. do dnia 23 lutego 2010 r. - 56 dni;

2) pobieranie zasiłku chorobowego bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r. - 120 dni;

3) sześć miesięcy pozostawania bez pracy, za który, wobec bezprawnego rozwiązania spółdzielczej umowy o pracę, Sąd Apelacyjny we W. wyrokiem z dnia 31 marca 2011 r. zasądził na jej rzecz wynagrodzenie - 180 dni;

4) ponowny okres zatrudnienia w Spółdzielni Kaletniczej "[...]" ZPCH w upadłości likwidacyjnej w Z. od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 31 maja 2011 r. - 61 dni;

5) okres, o który skrócono stronie wypowiedzenie umowy o pracę, przypadający przed dniem rejestracji, tj. od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 29 czerwca 2011 r. - 29 dni.

Łącznie suma okresów wykazanych przez odwołującą się wyniosła 446 dni, co oznacza, że spełniła ona warunek posiadania łącznego okresu 365 dni uprawniającego do zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Odwołująca się podkreśliła, że przedkłądając do celów rejestracji w Urzędzie Pracy świadectwo pracy, z którego wynikało, iż została zwolniona za wypowiedzeniem z powodu upadłości pracodawcy i że to wypowiedzenie zostało skrócone do jednego miesiąca, a za dwa kolejne miesiące (od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 31 lipca 2011 r.) pracodawca wypłacił odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia na podstawie art. 361 § 1 k.p., organ I instancji miał obowiązek poinformować ją, że w przypadku, gdy dokona rejestracji w dniu 30 czerwca 2011 r. zaliczy do okresu uprawniającego do zasiłku dla bezrobotnych jedynie 29 dni (od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 29 czerwca 2011 r.) z 61 dni (od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 31 lipca 2011 r.), za które wypłacono odszkodowanie z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia.

Odwołująca się stwierdziła, że organ I instancji, mimo że w uzasadnieniu decyzji powołał się na ustawę, nie wyjaśnił, dlaczego uznał, że daje mu ona podstawę do decyzji odmownej, skoro do wymaganego przepisem art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy okresu 365 dni w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji wlicza się w szczególności:

- okresy zatrudnienia, w których bezrobotny osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istniał obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy (art. 71 ust. 1 lit. a ustawy);

- przypadające po ustaniu zatrudnienia okresy pobierania zasiłku chorobowego, jeżeli podstawę tego zasiłku, z uwzględnieniem kwoty składek na ubezpieczenia społeczne, stanowiła kwota wynosząca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę (art. 71 ust. 2 pkt 3 ustawy);

- inne okresy, za które były opłacane składki na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy, jeżeli podstawę wymiaru składek stanowiła kwota wynosząca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę (art. 71 ust. 2 pkt 4 ustawy);

- okresy, za które przyznano odszkodowanie z tytułu niezgodnego z przepisami rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy lub stosunku służbowego, oraz okres, za który wypłacono pracownikowi odszkodowanie z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę (art. 71 ust. 2 pkt 5 ustawy).

W związku z powyższym, zdaniem odwołującej się, ustawodawca uwzględnił różne okresy, które mogą być sumowane, a nadto nie muszą mieć charakteru ciągłego. Dopuszczalne są zatem także przerwy między nimi. Okresy te jedynie muszą występować we wskazanym wyżej okresie 18 miesięcy, a ich suma powinna być równa przynajmniej 365 dniom.

Podkreśliła, że przepis art. 71 ustawy ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że "nie daje organom administracji publicznej uprawnień do uznaniowego rozstrzygania w zakresie zasiłku przyznawanego bezrobotnym" (wyrok WSA w Opolu z dnia 24 stycznia 2008 r., sygn. akt II SA/Op 401/07, publ. LEX nr 489517).

Zarzuciła, że organ I instancji nie wyjaśnił, na jakiej podstawie nie zaliczył okresu zasiłku chorobowego, wypłaconego przez ZUS bezpośrednio po ustaniu jej zatrudnienia, tj. wypłacanego przez 120 dni w okresie od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r. i dlaczego uznał, że okres ten jest okresem równoległym do okresu sześciomiesięcznego pozostawania bez pracy, za który zasądzono wynagrodzenie wyrokiem Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt III A Pa 6/11. Bezsporne według strony jest bowiem, że pozostawała bez pracy w okresie od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 31 marca 2011 r., a więc łącznie przez okres 401 dni (1 rok 1 miesiąc 6 dni), wobec czego trudno uznać, aby okres pobierania zasiłku chorobowego bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia obejmujący 120 dni (4 miesiące) musiał się pokrywać z okresem 180 dni (6 miesięcy), za który w dniu 31 marca 2011 r. zasądzono wynagrodzenie. Łącznie oba okresy po zsumowaniu wynoszą 300 dni (10 miesięcy) co oznacza, że mieszczą się w okresie 401 dni pozostawania przez nią bez pracy w wymaganym przez art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy okresie 18 miesięcy (540 dni) poprzedzających dzień zarejestrowania.

Według strony żaden przepis ustawy nie zawiera warunku, aby w/w okresy musiały przypadać bezpośrednio po ustaniu stosunku pracy. Użyte w ustawie pojęcie "18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji" obejmuje wszystkie okresy wymienione w jej art. 71 i organ administracji nie może ustalać sobie dodatkowych warunków, aby móc je zaliczyć do okresu uprawniającego do nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych, np. że będzie je liczył wszystkie równolegle, począwszy od dnia następującego bezpośrednio po dniu ustania stosunku pracy. Oznaczałoby to de facto, że zamiast zsumowania okresów, zaliczony zostanie jedynie ten z okresów, który będzie najdłuższy. "Skonsumuje" on bowiem wszystkie pozostałe okresy, jeśli tylko będą krótsze od niego.

Wskazała też, że niedopuszczalna jest nadinterpretacja przepisów przez organ administracji, a przepisy rozumieć należy w takim znaczeniu jak zostały one wskazane przez ustawodawcę. "Okres pozostawania bez pracy" to okres, w którym skarżąca nie wykonywała pracy, czyli była osobą pozostającą bez pracy (osobą bezrobotną), a zasądzone wyrokiem wynagrodzenie ma niewątpliwie zrekompensować pozbawienie jej dochodów.

Bardziej zrozumiałe dla odwołującej się byłoby, gdyby organ I instancji uwzględnił definicję osoby bezrobotnej wynikającą z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy, który określa przesłanki konieczne do nabycia takiego statusu, jak: zdolność i gotowość do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym w danym zawodzie, służbie lub innej pracy zarobkowej. Warunkiem zasadniczym dla uznania za osobę bezrobotną jest zatem jej zdolność i gotowość do podjęcia zatrudnienia, rozumiana jako gotowość do przyjęcia przez bezrobotnego proponowanego zatrudnienia, co nie zachodzi w odniesieniu do osoby przebywającej na zwolnieniu lekarskim (wyrok NSA z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. akt I OSK 1008/10, publ. LEX nr 787107).

W związku z powyższym strona stwierdziła, iż uznanie przez organ I instancji, że okres zasiłku chorobowego wypłaconego jej przez ZUS bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia, pokrywa się z okresem, za który wypłacono jej wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, jest nieuprawnione i nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia, tak w obowiązującym stanie prawnym, jak i w okolicznościach faktycznych sprawy. Strona zarzuciła też wydanie decyzji bez jej udziału w postępowaniu, co miało istotny wpływ na wynik sprawy i treść podjętego rozstrzygnięcia.

Jak dalej wskazał Wojewoda [...], z akt sprawy wynika, że odwołująca się w dniu 8 lipca 2010 r., tj. po ustaniu prawa do zasiłku chorobowego, który pobierała w okresie od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r., dokonała rejestracji w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba pozostająca bez pracy, uzyskując na mocy decyzji Starosty Z. z dnia 28 lipca 2010 r. status osoby bezrobotnej bez prawa do zasiłku. Decyzja ta została następnie uchylona decyzją Starosty z dnia 20 kwietnia 2011 r. po uprzednim wznowieniu postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Organ I instancji uchylając decyzję orzekł o odmowie uznania strony za osobę bezrobotną z dniem 8 lipca 2010 r. z powodu niespełniania przez nią przesłanek zawartych w definicji osoby bezrobotnej określonej w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy. Z uzasadnienia decyzji wynika, że w dniu 19 kwietnia 2011 r. odwołująca się przedłożyła w Powiatowym Urzędzie Pracy zawiadomienie o rozwiązaniu umowy o pracę zawartej w dniu 21 stycznia 1991 r., z zastosowaniem skróconego okresu wypowiedzenia, który wynosi 1 miesiąc i upłynie w dniu 31 maja 2011 r. Tym samym, zainteresowana potwierdziła pozostawanie w zatrudnieniu od dnia 21 stycznia 1991 r., w związku z czym, w dniu 8 lipca 2010 r., nie spełniała kryterium osoby bezrobotnej. Decyzji tej strona nie kwestionowała, stała się zatem ostateczna i prawomocna po upływie 14 dni od daty jej doręczenia.

W dniu 30 czerwca 2011 r. strona dokonała ponownej rejestracji, uzyskując na mocy decyzji Starosty Z. z dnia 8 lipca 2011 r. status osoby bezrobotnej od dnia rejestracji bez prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Zainteresowana złożyła odwołanie od rozstrzygnięcia organu I instancji w sprawie odmowy przyznania prawa do zasiłku. Wojewoda [...], decyzją z dnia 20 września 2011 r., uchylił decyzję organu I instancji w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Starosta, decyzją z dnia 10 października 2011 r., ponownie odmówił przyznania stronie prawa do zasiłku dla bezrobotnych, argumentując w uzasadnieniu decyzji, że strona w przedziale czasowym od dnia 29 grudnia 2009 r. do dnia 29 czerwca 2011 r., tj. w okresie 18 miesięcy poprzedzających datę rejestracji, udokumentowała łącznie 327 dni okresów uprawniających do zasiłku dla bezrobotnych.

Od w/w decyzji strona złożyła odwołanie.

Decyzją z dnia [...] Wojewoda [...] uchylił decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, wskazując m.in. że z wyroku Sądu Apelacyjnego we W. - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 marca 2011 r. (sygn. akt III A Pa 6/11) wynika, że strona została przywrócona do pracy w Spółdzielni Kaletniczej "[...]" - Zakład Pracy Chronionej w upadłości likwidacyjnej i zasądzono na jej rzecz sześciomiesięczne wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, co nie jest tożsame z odszkodowaniem z tytułu niezgodnego z przepisami rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy lub stosunku służbowego. Skoro zatem strona została przywrócona do pracy i pracę tę podjęła, to pozostawała w zatrudnieniu od dnia 21 stycznia 1991 r. do dnia 31 maja 2011 r. (art. 45 i art. 51 k.p.), co zresztą było nowym dowodem stanowiącym podstawę do wydania przez Starostę Z. decyzji z dnia [...] orzekającej o odmowie uznania strony za osobę bezrobotną w dniu 8 lipca 2010 r.

Wojewoda [...] uznał, że w tak ustalonych okolicznościach faktycznych i prawnych, uprawnienia strony do zasiłku dla bezrobotnych organ I instancji powinien ustalić w oparciu o art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy, mając na uwadze, że okres pobierania przez nią zasiłku chorobowego przypada w okresie trwania zatrudnienia oraz zasądzonego wyrokiem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy - po ustaniu prawa do zasiłku chorobowego (są to bowiem dwa odrębnie wypłacone stronie świadczenia, które nie mogły być przez nią pobierane jednocześnie) oraz w oparciu o art. 71 ust. 2 pkt 5 ustawy, w części dotyczącej okresu, za który wypłacono pracownikowi odszkodowanie z tytułu skrócenia wypowiedzenia umowy o pracę, mając na względzie art. 75 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 pkt 4 ustawy.

Starosta Z., ponownie rozpatrując sprawę, wnioskiem z dnia 13 grudnia 2011 r., wystąpił do Syndyka Masy Upadłościowej Spółdzielni Kaletniczej "[...]" o wskazanie:

1) w jakim okresie strona była zgłoszona do ubezpieczenia społecznego z tytułu zatrudnienia w tym zakładzie;

2) czy stronie zostało wypłacone wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego we W. Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 marca 2011 r.;

3) jeżeli wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy zostało wypłacone, to czy Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał stosowną decyzję w sprawie wypłaconego stronie zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia oraz wypłaconego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy;

4) czy w sprawie strony nadal toczy się postępowanie przed Sądem Najwyższym lub przed innym Sądem i na jakim jest etapie;

5) jeżeli stronie zostanie wypłacone wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, to jakiego okresu będzie dotyczyła korekta składek na ubezpieczenia społeczne i z jakiego tytułu.

Syndyk, w piśmie z dnia 19 grudnia 2011 r., wyjaśnił:

1. Strona była zgłoszona do ubezpieczenia społecznego z tytułu zatrudnienia:

a) od dnia 21 stycznia 1991 r. do dnia 23 lutego 2010 r.;

b) od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 31 maja 2011 r.

2. Na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego we W. Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 marca 2011 r. nie zostało wypłacone wynagrodzenie za czas pozostawania przez stronę bez pracy.

3. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie wydał stosownej decyzji, ponieważ stronie nie zostało wypłacone wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy i nie został wypłacony zasiłek chorobowy po ustaniu zatrudnienia.

4. Od wyroku Sądu Apelacyjnego wniesiono kasację do Sądu Najwyższego.

5. Od wypłaconego odszkodowania nie zostaną naliczone składki na ubezpieczenie społeczne.

W dniu 15 grudnia 2011 r. strona oświadczyła, że otrzymała kopię wniosku do Syndyka masy upadłościowej "[...]". Poinformowała jednocześnie, że w dniu 19 grudnia 2011 r. odbędzie się sprawa dotycząca uznania jej sprzeciwu do listy wierzytelności wystawionej przez Syndyka o zaliczenie do I kategorii, a nie do II, należności z tytułu stosunku pracy, tj. odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia, trzymiesięcznej odprawy i odszkodowania zasądzonego przez Sąd Apelacyjny we W. W dniu 28 grudnia 2011 r. podała, że otrzymała dostęp do wszystkich dokumentów zawartych w jej aktach.

W tych okolicznościach faktycznych i prawnych zapadła decyzja pierwszoinstancyjna.

Jak dalej wskazał organ odwoławczy, po zasięgnięciu opinii prawnej, pismem z dnia 29 lutego 2012 r. wystąpił do Sądu Apelacyjnego we W. z prośbą o dokonanie wykładni wyroku z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt III A Pa/11, poprzez wskazanie, za jaki okres Sąd przyznał odwołującej się sześciomiesięczne wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, skoro powódka przed datą ogłoszenia wyroku, przez okres 120 dni przebywała na zwolnieniu lekarskim, a więc nie była zdolna do świadczenia pracy i pobierała w tym czasie (od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r.) zasiłek chorobowy. Organ wskazał, że Syndyk Spółdzielni Kaletniczej "[...]" w upadłości w piśmie z dnia 6 września 2011 r. wyjaśnił, że nie jest w stanie stwierdzić, za jakie miesiące pozostawania bez pracy strona otrzymała odszkodowanie, bowiem Sąd w wyroku zasądził odszkodowanie i nie wskazał z nazwy, które to są miesiące.

Sąd Apelacyjny, w piśmie z dnia 14 marca 2012 r. poinformował, że akta sprawy z powództwa odwołujacej się przeciwko Spółdzielni Kaletniczej "[...]" o uchylenie uchwały i przywrócenie do pracy, zostały w dniu 12 października 2011 r. przesłane do Sądu Najwyższego wraz ze złożoną skargą kasacyjną. W tej sytuacji rozpoznanie wniosku z art. 352 k.p.c. nie może nastąpić do czasu zwrotu akt.

Okoliczność ta, zdaniem w/w Sądu, nie jest przeszkodą do samodzielnej oceny urzędu w zakresie oceny uprawnień strony do zasiłku dla bezrobotnych.

Powołując się na praktykę orzeczniczą oraz brzmienie przepisów art.art 165, 188 i 196 Prawa spółdzielczego oraz art. 51 k.p. organ odwoławczy podał, że członkowi spółdzielni, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje za czas pozostawania bez pracy, nie dłuższy jednak niż sześć miesięcy, wynagrodzenie obliczone na podstawie przeciętnego wynagrodzenia bieżącego z ostatnich trzech miesięcy oraz odpowiedni udział w części nadwyżki bilansowej. Świadczenie to jest zasądzane za czas pozostawania członka spółdzielni bez pracy, nie dłuższy jednak niż sześć miesięcy, licząc od dnia rozwiązania umowy o pracę.

W przedmiotowej sprawie organ odwoławczy przyjął, że Sąd zasądził stronie wynagrodzenie od jej pracodawcy za okres sześciu miesięcy pozostawania bez pracy, czyli licząc od dnia 24 lutego 2010 r. Okres ten zakończył się w dniu 23 sierpnia 2010 r.

Dalej podał, że na podstawie odesłania z art. 165 ust. 1 Prawa spółdzielczego zastosowanie w sprawie ma również powołany art. 51 § 1 k.p. Zgodnie z tym przepisem stronie, jako pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, wlicza się do okresu zatrudnienia okres pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie, w rozwazanym przypadku okres od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 sierpnia 2010 r.

Zdaniem organu II instancji, okresu pozostawania strony bez pracy, za który nie przyznano wynagrodzenia (od dnia 25 sierpnia 2010 r. do dnia 31 marca 2011 r.), nie uważa się za przerwę w zatrudnieniu, pociągającą za sobą utratę uprawnień uzależnionych od nieprzerwanego zatrudnienia. W myśl wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2010 r. (sygn. akt II PK 265/09, publ. LEX 602244), pojęcie "okres pozostawania bez pracy", o którym mowa w art. 51 § 1 k.p. należy rozumieć jako okres nieświadczenia pracy u pracodawcy, który dokonał wypowiedzenia niezgodnego z prawem. Okres ten jest okresem podlegającym wliczeniu do okresu zatrudnienia.

Orzeczenie o przywróceniu do pracy i jej podjęcie przez stronę spowodowało, że wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy okazało się bezskuteczne, a stosunek pracy uległ restytucji. Wydane przez sąd orzeczenie o przywróceniu pracownika do pracy, prowadzi do powstania ciągłości stosunku pracy, co powoduje, że podjęcie pracy w wyniku przywrócenia do pracy, kwalifikowane jest jako stan zatrudnienia, o którym mowa w art. 71 ust. 1 pkt 2a ustawy.

Wojewoda [...] podkreślił, że zgodnie z Komentarzem autorstwa Kazimierza Jaśkowskiego do art. 47 Kodeksu pracy (Program Lex Omega), który to przepis reguluje kwestie wynagrodzenia pracownika po przywróceniu do pracy i na podstawie art. 165 Prawa spółdzielczego może być posiłkowo stosowany w niniejszej sprawie - w tezie 3 Komentarza autor podaje, że zdaniem Sądu Najwyższego okres pobierania zasiłku chorobowego powinien być odliczony od okresu, za który przysługuje wynagrodzenie z tytułu pozostawania bez pracy (wyrok z dnia 17 listopada 1998 r., sygn. akt I PKN 443/98, OSNAPiUS 2000, nr 1, poz. 12). Utrata zarobku jest bowiem wówczas rekompensowana zasiłkiem chorobowym. Nie ma podstaw, aby pracownik uzyskiwał jednocześnie dwa świadczenia: zasiłek chorobowy i wynagrodzenie z tytułu pozostawania bez pracy. Byłby on wówczas w lepszej sytuacji niż niezdolny do pracy z powodu choroby pracownik pozostający w stosunku pracy, któremu przysługuje jedno z tych świadczeń. Pogląd ten został potwierdzony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2006 r., sygn. akt I PK 158/05 (publ. OSNP 2007, nr 7-8, poz. 99).

Zatem okres, za który przysługuje odwołującej się zasądzone wyrokiem Sądu sześciomiesięczne wynagrodzenie z tytułu pozostawania bez pracy, powinien być uwzględniony w stosunku do wcześniejszego okresu pobierania przez nią zasiłku chorobowego od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r. (120 dni). Okres pobierania zasiłku chorobowego przez stronę od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r. (120 dni) powinien być zatem odliczony od okresu, za który przysługuje stronie wynagrodzenie z tytułu pozostawania bez pracy od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 sierpnia 2010 r. (181 dni).

Zdaniem organu odwoławczego należy przyjąć, że Sąd zasądził stronie wynagrodzenie od jej pracodawcy za okres pozostawania bez pracy, licząc od następnego dnia po okresie pobierania zasiłku chorobowego, tj. od dnia 24 czerwca 2010 r. do dnia 23 sierpnia 2010 r.

Biorąc pod uwagę to co powiedziano oraz na podstawie art. 165 ust. 1 Prawa spółdzielczego i art. 51 § 1 k.p., stronie jako pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, wliczyć można do okresu zatrudnienia, o którym mowa w art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy, okres pobierania zasiłku chorobowego od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r. oraz okres pozostawania bez pracy, za który przyznano sześciomiesięczne wynagrodzenie, tj. okres od dnia 24 czerwca 2010 r. do dnia 23 sieprnia 2010 r., tj. po ustaniu pobierania zasiłku chorobowego.

W związku z powyższym wymagane przez art. 71 ustawy okresy zatrudnienia strony i inne okresy wliczane łącznie do okresu 365 dni, w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji (od dnia 29 grudnia 2009 r. – do dnia 29 czerwca 2011 r.), stanowiące podstawę do przyznania bezrobotnej zasiłku, przedstawiają się następująco:

1) okres zatrudnienia skarżącej: od dnia 29 grudnia 2009 r. do dnia 23 lutego 2010 r. (56 dni);

2) okres pobierania zasiłku chorobowego: od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r. (120 dni);

3) okres sześciu miesięcy pozostawania bez pracy, za który Sąd zasądził sześciomiesięczne wynagrodzenie po odliczeniu w/w okresu pobierania zasiłku chorobowego: od dnia 24 czerwca 2010 r. do dnia 23 sierpnia 2010 r. (61 dni);

4) okres zatrudnienia od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 31 maja 2011 r. (61 dni);

5) odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia umowy o pracę od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 29 czerwca 2011 r. (29 dni),

co po zsumowaniu daje łącznie 327 dni i jest okresem niewystarczającym, aby przyznać odwołującej się prawo do zasiłku dla bezrobotnych.

Okresy, które nie zostały wliczone do okresu, od którego zależy nabycie prawa do zasiłku dla bezrobotnych (od dnia 29.12.2009 r. – do dnia 29 czerwca 2011 r.), to:

1) okres pozostawania bez pracy, za który Sąd nie przyznał wynagrodzenia, tj. od dnia 25 sierpnia 2010 r. do dnia 31 marca 2011 r. (96 dni), w którym strona de facto nie świadczyła pracy, a zatem nie osiągała wynagrodzenia, od którego istniałby obowiązek opłacenia składki na Fundusz Pracy (art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy). Okresu tego nie można także doliczyć na podstawie art. 71 ust. 2 pkt 4 ustawy, bowiem za w/w okres nie były opłacane składki na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy;

2) okresu zatrudnienia od dnia 21 stycznia 1991 r. do dnia 28 grudnia 2009 r.;

3) okresu należnego odszkodowania od dnia 30 czerwca 2011 r. do dnia 31 lipca 2011 r. za skrócony okres wypowiedzenia umowy o pracę, ponieważ obydwa te okresy nie mieszczą się w przedziale 18 miesięcy poprzedzających datę rejestracji.

Przy czym Wojewoda [...] pokreślił, że Starosta Z., przed wydaniem decyzji pierwszoinstancyjnej, zapoznał stronę z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Decyzja zaś o dokonaniu rejestracji jako osoby bezrobotnej w dniu 30 czerwca 2011 r. należała do strony, jest to bowiem dobrowolne uprawnienie. Nie należy do organów zatrudnienia instruowanie osoby wyrażającej wolę rejestracji o wyborze optymalnego dla niej sposobu postępowania.

Z powyższych względów, zdaniem organu odwoławczego, zarzuty strony odnośnie naruszenia przez organ I instancji przepisów prawa procesowego i materialnego, nie znajdują uzasadnienia.

Na tę decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu złożyła H.P.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1) naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności:

- art.art. 8, 9 i 10 k.p.a. poprzez nienależyte i niewyczerpujące informowanie o okolicznościach faktycznych i prawnych, mogących mieć wpływ na ustalenie uprawnień będących przedmiotem postępowania administracyjnego, mimo obowiązku organu wynikającego z tych przepisów oraz przyjęcie, że "nie należy do organów zatrudnienia instruowanie osoby wyrażającej wolę rejestracji o wyborze optymalnego dla niej sposobu postępowania",

- art.art. 6 i 7 k.p.a. oraz art. 7 Konstytucji RP i wynikającej z tych przepisów zasady działania na podstawie prawa, poprzez wybiórcze i zupełnie dowolne ustalanie treści przepisów obowiązującego prawa w procesie ich stosowania i wykładni oraz art.art. 77 i 78 § 1 k.p.a. poprzez nierozpatrzenie sprawy w sposób wnikliwy, prawidłowy i wyczerpujący,

- art. 11 oraz art. 107 § 1 i 3 k.p.a., polegające na ich niezastosowaniu poprzez: 1) niewskazanie podstawy prawnej przyjęcia, że 6-miesięczny okres pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie musi być okresem przypadającym bezpośrednio po ustaniu stosunku pracy; 2) niewskazanie podstawy prawnej i niewyjaśnienie dlaczego okres pobierania zasiłku chorobowego od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r. jest okresem zawierającym się w okresie, za który wyrokiem Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 31 marca 2011 r. zasądzono skarżącej wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy i że w związku z tym podlega odliczeniu od tego okresu; 3) niewskazanie podstawy prawnej legitymującej organ administracji do podjęcia rozstrzygnięcia o prawach i obowiązkach obywateli w oparciu o komentarz autorstwa K.Jaśkowskiego do art. 47 k.p.a.;

2) naruszenie prawa materialnego, tj.:

- przepisu art. 71 ust. 1 pkt 2 w związku z ust. 2 pkt 3-5 ustawy poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji niezastosowanie i przyjęcie, że skarżąca nie wykazała sumy okresów w ilości co najmniej 365 dni w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, niezbędnych do przyznania zasiłku dla bezrobotnych,

- przepisu art. 57 § 1 k.p. i art. 188 § 2 Prawa spółdzielczego poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że czas pozostawania bez pracy, za jaki pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie, musi obejmować miesiące następujące bezpośrednio po rozwiązaniu stosunku pracy.

W związku z powyższym, skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administarcyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz.1269 ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, iż w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność ich wykładni oraz prawidłowość przyjętej procedury.

Jednocześnie też, stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270), dalej: p.p.s.a., Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, iż Sąd bierze z urzędu pod uwagę wszelkie naruszenia prawa proceduralnego i materialnego niezależnie od treści podnoszonych w skardze zarzutów, jednakże w zakresie oceny legalności nie może wykraczać poza sprawę, która była lub winna być przedmiotem postępowania przed organami administracji publicznej i której dotyczy zaskarżone rozstrzygnięcie.

Skarga w wniesiona w niniejszej sprawie została uwzględniona, aczkolwiek z innych przyczyn niż w niej wskazane.

W odwołaniu skarżąca podniosła, że spełnia przesłankę warunkującą przyznanie zasiłku dla bezrobotnych, gdyż na przestrzeni 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania w Urzędzie Pracy legitymowała się 446 dniowym okresem zatrudnienia.

Wskazała, iż rejestrując się jako osoba bezrobotna w dniu 30 czerwca 2011 r. udokumentowała następujące okresy:

okres zatrudnienia w Spółdzielni Kaletniczej "[...]" Zakładzie Pracy Chronionej w Z. – od dnia 29 grudnia 2009 r. do dnia 23 lutego 2010 r., tj. 56 dni;

okres pobierania zasiłku chorobowego przypadający bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia – od dnia 24 lutego 2010 r. do dnia 23 czerwca 2010 r., tj. 120 dni;

sześciomiesięczny okres pozostawania bez pracy, za który, wobec bezprawnego rozwiązania spółdzielczej umowy o pracę, Sąd Apelacyjny we W. wyrokiem z dnia 31 marca 2011 r., zasądził na jej rzecz wynagrodzenie, tj. 180 dni;

ponowny okres zatrudnienia w Spółdzielni Kaletniczej "[...]" Zakładzie Pracy Chronionej w upadłości likwidacyjnej w Z., od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 31 maja 2011 r., tj. 61 dni;

okres, o który skrócono wypowiedzenie umowy o pracę, przypadający przed dniem rejestracji, od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 29 czerwca 2011 r., tj. 29 dni.

Łączny okres uprawniający do uzyskania prawa do zasiłku dla bezrobotnych, jak już była o tym mowa, skarżąca obliczyła na 446 dni.

Analizując motywy zaskarżonej decyzji Sąd zauważył, że organ odwoławczy jest zgodny ze skarżącą co do wskazanych i udokumentowanych wyżej okresów, z wyjątkiem okresu pozostawania przez nią bez pracy w związku z rozwiązaniem spółdzielczej umowy o pracę. W spornym okresie, zdaniem organu orzekającego, jedynie 61 dni mogło zostać wliczonych do okresu, od jakiego uzależnione zostało prawo do zasiłku dla bezrobotnych, a nie 180 dni jak twierdzi skarżąca.

Okoliczności związane z kwestią pozostawania skarżącej bez pracy, doniosłe z punktu widzenia merytorycznego załatwienia sprawy administracyjnej, ustalone zostały na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego we W. Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt III A Pa 6/11. Wyrokiem tym Sąd zmienił zskarżony wyrok Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w J. G. z dnia 25 listopada 2010 r. w pkt II i III w ten sposób, że przywrócił skarżącą do pracy w Spółdzielni Kaletniczej “[...]" Zakładzie Pracy Chronionej w Z. w upadłości na uprzednio zajmowane stanowisko pracy i zasądził od strony pozwanej na rzecz skarżącej kwotę 13.836,24 zł, pod warunkiem podjęcia przez nią pracy.

Z akt sprawy jednakże wynika, że wyrok ten został zakwestionowany skargą kasacyjną do Sądu Najwyższego. Fak ten potwierdza Syndyk masy upadłości Spółdzielni Kaletniczej "[...]" w Z. w piśmie z dnia 19 grudnia 2001 r. oraz Sąd Apelacyjny we W. w piśmie z dnia 14 marca 2012 r.

Z kolei, okoliczność ta sprawia, że wyrok Sądu Apelacyjnego, o którym mowa nie ma charakteru orzeczenia, na jakim można oprzeć ostateczne rozstrzygnięcie organu administracyjnego, a więc i całej argumentacji prawnej skupiającej się w szczególności na "nakładaniu" okresu, za jaki pobierany jest zasiłek chorobowy i okresu pozostawania bez pracy, wliczanego do okresu uprawniającego bezrobotnego do zasiłku. To sprawia, że decyzja jest co najmniej przedwczesna. Z tych względów narusza więc art. 7 i art. 77 k.p.a., co mogło mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.

W zaistniałej sytuacji organ odwoławczy nie powinien był zatem rozstrzygać o istocie sprawy.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a., orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

Orzeczenie w pkt II sentencji wyroku znajduje uzasadnienie w art. 200 p.p.s.a., a pkt III w art. 153 p.p.s.a.