II SA/Bd 444/14

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 4 kwietnia 2013 r. nr [...] Dyrektor Aresztu Śledczego w B. na podstawie art. 13 ust. 1, art. 94 ust. 2 i 3 w związku z art. 218 ust. 1 pkt 4 oraz ust. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz.U.z 2010 r., Nr 79, poz. 523 zwanej dalej jako "usw"), zawiesił A. L. (zwanego dalej również jako "skarżący") w czynnościach służbowych na okres dwóch miesięcy tj. od [...] kwietnia 2013 r. do [...] czerwca 2013 r. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że w dniu [...] lutego 2013 r. Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B. wszczął wobec A. L. postępowanie dyscyplinarne, a w dniu [...] marca 2013 r. rzecznik dyscyplinarny prowadzący przedmiotowe postępowanie wniósł o niezwłoczne zawieszenie w czynnościach służbowych ww. pracownika Służby Więziennej z uwagi na fakt prowadzenia czynności dowodowych z udziałem funkcjonariuszy pozostających z nim w bezpośredniej podległości służbowej.

W odwołaniu A. L. wskazał na niezasadność zwieszenia go w czynnościach służbowych oraz poddał w wątpliwość okres tego zawieszenia, bowiem czynności dowodowe w postępowaniu dyscyplinarnym mają zakończyć się do dnia [...] kwietnia 2013 r. Wyjaśnił, że od dnia [...] kwietnia 2013 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim, które pokrywa się z terminem zakończenia czynności dowodowych postępowaniu dyscyplinarnym. Od tego dnia nie przebywa w pracy, więc nie może wpływać na swoich podwładnych, ani też utrudniać zbierania materiału dowodowego. Wobec tego zawieszenie w czynnościach służbowych, których od [...] kwietnia 2013 r. i tak nie wykonuje, nie ma żadnego uzasadnienia.

Nadto do organu wpłynęło również odwołanie wniesione przez pełnomocnika funkcjonariusza Służby Więziennej, w którym zarzucił organowi pierwszej instancji naruszenie art. 8, art. 77 § 1 i 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267 zwanej dalej jako "kpa") poprzez dowolne uznanie, że skarżący może wpływać na podległych mu funkcjonariuszy, a nadto uznanie, iż taka obawa istnieje pomimo, że skarżący pozostaje na zwolnieniu lekarskim. Zarzucił organowi również naruszenie art. 59 ust. 1 i art. 60 ust. 1 usw poprzez obniżenie skarżącemu uposażenia o 50%, podczas gdy z ww. przepisów wynika wprost, iż zmiana uposażenia następuje z dniem zaistnienia okoliczności uzasadniających tę zmianę.

Po rozpatrzeniu odwołania decyzją z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W wyniku skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 29 października 2013 r. uchylono ww. decyzję z dnia [...] maja 2013 r. Sąd uznał, że Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w żaden sposób nie wyjaśnił czym się kierował uznając za zasadną potrzebę zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych. W ocenie Sądu organ odwoławczy ograniczył się do pobieżnej kontroli decyzji organu pierwszej instancji, zapominając iż istotą dwuinstancyjnego postępowania jest ponowne rozpatrzenie sprawy przez organ odwoławczy. W sytuacji gdy termin zakończenia czynności dowodowych wyznaczono na dzień [...] kwietnia 2013 r., to szczególnego uzasadnienia wymagało zawieszenie funkcjonariusza również po zakończeniu tych czynności. Sąd zobowiązał organ by w ponownie prowadzonym postępowaniu rozważył zasadność zawieszenia i należycie uzasadnił podjęte rozstrzygnięcie. W szczególności organ winien był wskazać jakie czynności dowodowe będą jeszcze przeprowadzane w sprawie i jaki jest ich związek z zawieszeniem funkcjonariusza.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa w zw. z art. 218 ust. 1 pkt 4 i ust. 4 usw utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Aresztu Śledczego w B. z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...]. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że okres zawieszenia mieścił się w ramach dopuszczalnego okresu zawieszenia określonego art. 94 ust. 3 usw. Zdaniem organu okres ten był optymalnym do wykonania czynności dowodowych, a nadto jak wskazał organ okres taki był niezbędny również w ocenie rzecznika dyscyplinarnego. Organ podkreślił, że we wniosku z dnia [...] marca 2013 r. rzecznik dyscyplinarny stwierdził, że w toku postępowania realizowane są czynności dowodowe m.in. z udziałem funkcjonariuszy pozostających w stosunku bezpośredniej podległości służbowej w stosunku do A. L. Jak wyjaśnił organ, rzecznik dyscyplinarny ww. wniosku wskazał, że oddziaływanie A. L. na podwładnych i inne osoby nie jest obojętne, a przez to może utrudniać ujawnienie faktycznego przebiegu zdarzeń będących przyczyną wszczęcia postępowania dyscyplinarnego. Rzecznik dyscyplinarny po przesłuchaniu skarżącego oraz siedmiu świadków, z czego pięciu było podwładnymi skarżącego, uznał że wyczuwalna była presja jaką może wywierać przełożony na podwładnych, zdarzały się nawet otwarte próby korygowania zeznań świadków. Ze względu na zawiły charakter sprawy czynności dowodowe w postępowaniu dyscyplinarnym zostały zakończone [...] września 2013 r., z tego względu zdaniem organu okres dwumiesięcznego zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych uznać należało za niezbędne minimum w stosunku do całego okresu trwania postępowania dyscyplinarnego.

Organ powołał się również na postanowienie Komisariatu Policji B. z dnia [...] lipca 2013 r. o umorzeniu śledztwa w sprawie nakłaniania świadków w okresie od [...] lutego 2013 r. do [...] marca 2013 r. na terenie Aresztu Śledczego w B. do złożenia w postępowaniu dyscyplinarnym niezgodnych z prawdą zeznań. Z treści postanowienia wskazano, że jeden ze świadków przesłuchiwany również w postępowaniu dyscyplinarnym w charakterze świadka zeznał, iż "zdarzenie opisywane przez niego w postępowaniu kontrolnym nie było zgodne z prawdą i wynikało z obawy przed A. L. (...) i uczynił to z obawy przed nim".

Odnosząc się do zawartej w odwołaniu argumentacji w zakresie przebywania przez skarżącego w okresie zawieszenia na zwolnieniu lekarskim organ wyjaśnił, że rzecznik dyscyplinarny, występując w dniu [...] marca 2013 r. wnioskiem o zawieszenie funkcjonariusza nie mógł posiadać wiedzy na ten temat. Okoliczność ta nie stanowiła przeszkody w kontaktach skarżącego ze świadkami, tym bardziej, iż mimo zwolnienia lekarskiego miał on pełną swobodę poruszania się. Odnosząc się natomiast do zarzutów w zakresie okresu zawieszenia do dnia [...] czerwca 2013 r., w sytuacji gdy czynności dowodowe w prowadzonym postępowaniu winny zakończyć się z dniem [...] kwietnia 2013 r., organ wskazał, że postanowienie rzecznika dyscyplinarnego o zakończeniu czynności dowodowych ze względu na skomplikowany charakter sprawy zostało wydane dopiero [...] września 2013 r.

W zakresie zarzutu naruszenia prawa materialnego tj. art. 59 ust. 1 i art. 60 ust. 1 usw, poprzez obniżenie skarżącemu uposażenia o 50% Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej wyjaśnił, że obniżenie uposażenia wynikało z art. 95 ust. 1 usw.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy A. L. wniósł o uchylenie decyzji Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. z dnia [...] lutego 2014 r. oraz poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Aresztu Śledczego w B. z dnia [...] kwietnia 2013 r. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- art. 94 ust. 2 usw poprzez uznanie, że przepis ten ma zastosowanie w czasie gdy funkcjonariusz faktycznie nie pełni i nie może pełnić swoich czynności służbowych z uwagi na niezdolność do pełnienia swoich obowiązków np. z powodu przebywania na zwolnieniu lekarskim.

- art. 7 i art. 77 kpa poprzez nie wyjaśnienie okoliczności faktycznych, do których wyjaśnienia organ zobowiązany był wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 29 października 2013 r., w szczególności poprzez nie wykazanie jakie czynności dowodowe zostały przeprowadzone po dniu [...] kwietnia 2013 r. i czemu miało służyć zawieszenie skoro z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że ostatnie czynności dowodowe w postaci zeznań świadków będących funkcjonariuszami Służby Więziennej zostały przeprowadzone w dniu [...] marca 2013 r. Skarżący zaznaczył, że postanowienie Komisariatu Policji w B. z dnia [...] lipca 2013 r., na które powołał się organ II instancji prowadzone było w sprawie nakłaniania świadków do złożenia zeznań niezgodnych z prawdą, a nie przeciwko skarżącemu, a zgodnie z art. 94 ust. 2 usw tylko wszczęcie postępowania karnego o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego uzasadnia zawieszenie funkcjonariusza w czynnościach służbowych.

- art. 94 ust. 2 usw poprzez uznanie, że podstawą zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych jest wszczęcie postępowania karnego w sprawie o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego, tymczasem prawidłowa wykładnia tego przepisu powinna prowadzić do wniosku, że zawieszenie funkcjonariusza może nastąpić dopiero gdy przeciwko funkcjonariuszowi wszczęto postępowanie karne w sprawie o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego.

- art. 7, art. 77 i art. 80 kpa poprzez uznanie przez organ II instancji, że nie miała znaczenia dla kwestii zawieszenia skarżącego okoliczność, iż przebywał on w tym czasie na zwolnieniu lekarskim, w sytuacji gdy funkcjonariusz, który faktycznie nie pełni czynności służbowych nie jest w stanie oddziaływać na funkcjonariuszy niższych stopniem.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B. wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu organ powtórzył argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej (art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych Dz.U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.). Rozpoznawanie skarg na decyzje organów administracji nie ma charakteru merytorycznego orzekania w sprawie. W myśl art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn.zm. zwanej dalej jako "ppsa"), decyzja administracyjna podlega uchyleniu wówczas, gdy Sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego albo inne naruszenie przepisów postępowania jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. z dnia [...] lutego 2014 r. utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Aresztu Śledczego w B. z dnia [...] kwietnia 2013 r. Decyzją organu I instancji zawieszono A. L. w czynnościach służbowych na okres dwóch miesięcy, tj. od [...] kwietnia 2013 r. do [...] czerwca 2013 r. w związku z wszczętym przeciwko niemu postępowaniem dyscyplinarnym.

Materialnorpawną podstawę wydanych przez organy administracji w niniejszej sprawie decyzji stanowił przepis art. 94 ust. 2 usw regulujący kwestie zawieszenia funkcjonariusza Służby Więziennej w pełnieniu czynności służbowych.

Na wstępie dalszych rozważań podkreślić jednak należy, iż Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B. rozpatrywał ponownie sprawę w wyniku uchylenia wyrokiem z dnia 29 października 2013 r. sygn. akt II SA/Bd 765/13 decyzji tego organu z dnia [...] maja 2013 r. Oznacza to, że organ ten stosownie do art. 153 ppsa związany były oceną prawną oraz wskazaniami zawartymi w tym wyroku. Zasadniczą kwestią jest więc rozważenie, czy organ ponownie rozpatrując sprawę uczynił to zgodnie z oceną prawną wyrażoną w ww. wyroku oraz czy zastosował się do wskazań w nich zawartych. Stosownie bowiem do art. 153 ppsa ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Oznacza to, że orzeczenie sądu administracyjnego wywiera skutki wykraczające poza zakres postępowania sądowoadministracyjnego, a jego oddziaływaniem objęte jest także przyszłe postępowanie administracyjne w sprawie. Ocena prawna wynika z uzasadnienia wyroku sądu i dotyczy wykładni przepisów prawnych i sposobu ich zastosowania w konkretnym przypadku w związku z rozpoznawaną sprawą. Z dokonaną oceną prawną związane są zawarte w wyroku wskazania co do dalszego postępowania. Stanowią one konsekwencję oceny prawnej, zwłaszcza oceny przebiegu postępowania przed organami administracji i rezultatu tego postępowania w postaci materiału dowodowego zebranego w danej sprawie. Wskazania co do dalszego postępowania wytyczają kierunek działania organu przy ponownym rozpatrzeniu sprawy, określając sposób jego postępowania w przyszłości. Zmierzają do uniknięcia błędów już popełnionych oraz wskazują kierunek, w którym powinno zmierzać przyszłe postępowanie dla uniknięcia jego wadliwości. Kontrola rozstrzygnięcia wydanego po ponownym rozpatrzeniu sprawy w pierwszej kolejności sprowadza się do oceny, czy organ podporządkował się wskazanym wytycznym i ocenie prawnej wyrażonej przez sąd oraz oceny ewentualnych nowych okoliczności, które zaistniały już po jego wydaniu, gdyż jest to główne kryterium poprawności nowowydanej decyzji. Natomiast te kwestie, które były już przedmiotem oceny sądu i co do których sąd nie dopatrzył się uchybień w działaniu organu administracji, ponownie oceniane być nie mogą (wyrok NSA z dnia 25 października 2006 r. sygn. akt I OSK 1377/05, wyrok NSA z dnia 25 października 2011 r. sygn. akt II OSK 1501/10, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 14 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 857/11, wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 15 września 2011 r. sygn. akt I SA/Go 599/11 dostępne na https://cbois.nsa.gov.pl/).

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy zważyć przyjdzie, że zaskarżona decyzja nie odpowiada prawu.

Z akt sprawy wynika, że decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r. Dyrektor Aresztu Śledczego w B. zawiesił skarżącego w czynnościach służbowych na okres dwóch miesięcy tj. od [...] kwietnia 2013 r. do [...] czerwca 2013 r. w związku z wszczęciem przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego. Rozstrzygnięcie to organ uzasadnił prowadzeniem czynności dowodowych z udziałem funkcjonariuszy pozostających ze skarżącym w bezpośredniej podległości służbowej.

W wyniku rozpatrzenia odwołania wniesionego przez A. L. Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B. decyzją z dnia [...] maja 2013 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji, jednakże wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 29 października 2013 r. sygn. akt II SA/Bd 765/13 uchylono decyzję organu odwoławczego. Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd uznał, iż Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w żaden sposób nie wyjaśnił czym kierował się uznając za zasadną potrzebę zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych. W ocenie Sądu organ odwoławczy ograniczył się do kontroli decyzji organu pierwszej instancji, zapominając iż istotą dwuinstancyjnego postępowania jest ponowne rozpatrzenie sprawy przez organ odwoławczy. W szczególności Sąd zwrócił uwagę, że w sytuacji gdy termin zakończenia czynności dowodowych wyznaczono na dzień [...] kwietnia 2013 r., to szczególnego uzasadnienia wymagało zawieszenie funkcjonariusza również po zakończeniu tych czynności. Zgodnie z zaleceniami Sądu zawartymi w tym wyroku w ponownie prowadzonym postępowaniu organ zobowiązany był rozważyć zasadność zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych. Przede wszystkim organ winien był wskazać jakie czynności dowodowe będą jeszcze przeprowadzane w sprawie i jaki jest ich związek z zawieszeniem funkcjonariusza.

Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B. po ponownym rozpatrzeniu odwołania utrzymał w mocy decyzje organu pierwszej instancji wyjaśniając, że okres zawieszenia mieścił się w ramach dopuszczalnego okresu zawieszenia określonego art. 94 ust. 3 usw. Zdaniem organu okres ten wynikał z faktu realizacji czynności dowodowych m.in z udziałem funkcjonariuszy pozostających w stosunku bezpośredniej podległości służbowej w stosunku do A. L., a celem zawieszenia skarżącego było zapobieżenie oddziaływania na pozostałych funkcjonariuszy.

Przywołany na wstępie przepis art. 94 ust. 2 usw wprowadza możliwość zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych w przypadku wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe albo postępowania dyscyplinarnego. Treść tego przepisu wskazuje, że zawieszenie w czynnościach służbowych możliwe jest jedynie w wypadku wszczęcia przeciwko funkcjonariuszowi jednego ze wskazanych w nim postępowań oraz, że ma ono charakter fakultatywny i od uznania organu zależy zastosowanie tej sankcji. Nie oznacza to jednak całkowitej dowolności organu w jej zastosowaniu. Każdorazowo podjęcie decyzji o zawieszeniu funkcjonariusza w czynnościach służbowych poprzedzone powinno być wnikliwą analizą stanu faktycznego konkretnej sprawy, a samo rozstrzygnięcie winno być należycie umotywowane. Oznacza to, że samo zawieszenie funkcjonariusza jak i okres tego zawieszenia nie powinny budzić wątpliwości i konieczne jest wskazanie konkretnych powodów zastosowania tej instytucji. Motywy, którymi kieruje się organ zawieszając funkcjonariusza muszą przekonywać w sposób nie budzący wątpliwości o prawidłowości zastosowania tej instytucji. Ustawodawca pozostawiając organowi swobodę w zastosowaniu art. 94 ust. 2 usw nie zwalnia go bowiem z obowiązku stosowania się do ogólnych reguł postępowania administracyjnego, w szczególności z obowiązku uzasadnienia decyzji zgodnie z art. 107 § 3 kpa.

W przedmiotowej sprawie, mimo że organ zobowiązany był wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 29 października 2013 r. sygn. akt II SA/Bd 765/13 do ponownego rozważenia i uzasadnienia zasadności zawieszenie skarżącego w czynnościach służbowych, a w szczególności wskazania jakie czynności dowodowe będą prowadzone w sprawie i jaki jest ich związek z zawieszeniem funkcjonariusza, ponownie nie sprostał temu zadaniu. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ ponownie ograniczył się do ogólnego stwierdzenia, że w toku postępowania prowadzono czynności dowodowe z udziałem funkcjonariuszy pozostających w bezpośredniej podległości służbowej w stosunku do skarżącego, a oddziaływanie skarżącego na te osoby może utrudniać ujawnienie faktycznego przebiegu zdarzeń będących przyczyną wszczęcia postępowania dyscyplinarnego. Tymczasem z akt administracyjnych sprawy nie wynika, ażeby po [...] marca 2013 r., tj. po skierowaniu przez rzecznika dyscyplinarnego wniosku o zawieszenie skarżącego, podejmowane były jakiekolwiek czynności dowodowe z udziałem funkcjonariuszy podległych skarżącemu. Okoliczności tych mimo zobowiązania wynikającego z ww. wyroku nie wskazał również organ w podjętym rozstrzygnięciu. Wskazał jedynie, że dwumiesięczny okres zawieszenia w czynnościach służbowych stanowił niezbędne minimum, a czynności dowodowe prowadzone przez rzecznika dyscyplinarnego zakończone zostały w dniu [...] września 2013 r., nie wskazując jednak konkretnych czynności dowodowych przeprowadzonych w tym okresie. Z kolei z oświadczenia złożonego przez skarżącego na rozprawie w dniu 24 czerwca 2014 r. wynika, że w okresie od [...] kwietnia do [...] września 2013 r. jedynie w Warszawie przesłuchani zostali dwaj świadkowie – pracownicy biura Rzecznika Praw Obywatelskich, którzy nie byli od niego w żaden sposób zależni. Brak należytego umotywowania zawieszenia skarżącego w czynnościach służbowych nie pozwala poznać rzeczywistych motywów jakimi kierował się organ wydając zaskarżoną decyzję. Zawieszenie funkcjonariusza w czynnościach służbowych wymagało od organu rozważenia celu jakiemu miałoby służyć to zawieszenie i w sposób przekonujący przedstawienie tego celu w uzasadnieniu decyzji. Jak już wskazano powyżej mimo, iż decyzja wydana na podstawie art. 94 ust. 2 usw jest decyzją uznaniową, to organ nie jest zwolniony z przedstawienia motywów jakimi się kierował wydając tą decyzję oraz celu jakiemu miałby służyć wydanie tej decyzji. Nie uzasadniając w sposób należyty konieczności zastosowania wobec skarżącego instytucji zawieszenia w czynnościach służbowych organ naruszył art. 94 ust. 2 usw, 107 § 3 kpa oraz art. 153 ppsa.

Odnosząc się do zawartego w skardze, zarzutu naruszenia art. 94 ust. 2 usw poprzez uznanie, że podstawą zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych jest wszczęcie postępowania karnego w sprawie o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego, w sytuacji gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu powinna prowadzić do wniosku, że zawieszenie funkcjonariusza może nastąpić dopiero gdy przeciwko funkcjonariuszowi wszczęto postępowanie karne w sprawie o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego wyjaśnić należy, iż zarzut ten jest bezzasadny. O ile bowiem organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji powołał się na prowadzone postępowanie w sprawie nakłaniania świadków do złożenia w postępowaniu dyscyplinarnym niezgodnych z prawdą zeznań, to jednak uczynił to celem wskazania potencjalnego wpływu skarżącego na podległych mu funkcjonariuszy. Natomiast samo zawieszenie skarżącego w czynnościach służbowych umotywowane zostało wszczęciem przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego, a nie jak wskazano w skardze postępowania karnego w sprawie o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego. Wobec tego wywód skarżącego w tym zakresie jest zbędny i pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Nie jest również zasadnym zarzut skarżącego dotyczący zawieszenia go w czynnościach służbowych w okresie, w którym przebywał on na zwolnieniu lekarskim. W tym zakresie racje należy przyznać organowi, że fakt pozostawania przez skarżącego na zwolnieniu lekarskim faktycznie nie stanowił przeszkody w kontaktach skarżącego ze świadkami i ewentualnego wywierania na nich wpływu w związku z podległością służbową. Podkreślić należy, że zwolnienie lekarskie, co do zasady, jest usprawiedliwieniem nieobecności w pracy, a nie zakazem podejmowania czynności służbowych i nie wyklucza możliwości podejmowania czynności służbowych. Natomiast w trakcie zawieszenia funkcjonariusz nie może (nie powinien) wykonywać żadnych czynności służbowych. Wynika to z istoty tej instytucji, która pełni rolę podobną do środka zapobiegawczego w postępowaniu karnym. Jego celem jest uniemożliwienie funkcjonariuszowi wykonywania kompetencji związanych z zajmowaniem stanowiskiem służbowym, ale generalnie wykonywania jakichkolwiek czynności jako funkcjonariusza Służby Więziennej (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 października 2008 r., II SA/Wa 863/08, LEX nr 510061, Filip Radoniewicz, Komentarz do art. 94 ustawy o służbie więziennej, LEX/el). Nie można więc uznać tak jak chce tego skarżący, że pozostawanie przez niego na zwolnieniu lekarskim byłoby równoważną do instytucji zawieszenia w czynnościach służbowych gwarancją ograniczenia wpływu na podwładnych.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ppsa orzekł o uchyleniu decyzji Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...], natomiast na podstawie art. 152 ppsa o wykonalności tej decyzji. Na podstawie art. 200 tej ustawy oraz § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 461) orzeczono o zwrocie kosztów postępowania sądowego, natomiast na podstawie art. 225 ppsa w zw. z art. 239 pkt 1 lit. d ppsa orzeczono o zwrocie nienależnie uiszczonego wpisu sądowego.

Ponownie prowadząc postępowanie organ zastosuje się do wskazań zawartych w niniejszym wyroku. Przede wszystkim organ wskaże jakie czynności dowodowe przeprowadzał w okresie od [...] kwietnia 2013 r. do [...] czerwca 2013 r., a następnie rozważy ich związek z zawieszeniem skarżącego w czynnościach służbowych.