IV SA/Wa 867/12

Uzasadnienie

Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska po rozpatrzeniu zażalenia P. S.A. reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika utrzymał w mocy postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] września 2011 r., nakładające na P. S.A. grzywnę w wysokości 1.000 zł

W uzasadnieniu wskazano, że decyzją z dnia [...] października 2008 r. Wojewoda [...] uzgodnił warunki rekultywacji środowiska gruntowego na terenie stacji paliw P. S.A. nr [...] w P. przy ul. [...] na podstawie złożonego "Projektu prac rekultywacyjnych środowiska gruntowego na terenie stacji paliw nr [...] P. S.A. w P. przy ul [...]", wskazując, iż rekultywację należy przeprowadzić do dnia [...] maja 2009 r. Decyzją z dnia [...] maja 2009 r. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w P. zmienił wyżej wskazaną decyzję wyznaczając nowy termin na przeprowadzenie rekultywacji tj. do dnia [...] maja 2010r.

Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w P. pismem z dnia [...] października 2010 r. wystosował do P. S.A. pisemne upomnienie zawierające wezwanie do wykonania obowiązku rekultywacji z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego. Następnie zwrócił się do Wojewody [...] na podstawie art. 26 § 1 oraz art. 20 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (zwanej u.p.e.a) z wnioskiem o wszczęcie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym.

Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] września 2011 r. nałożył na zobowiązanego grzywnę w wysokości 1 000 zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązku o charakterze niepieniężnym, który polega na przeprowadzeniu rekultywacji zanieczyszczonego terenu na działce przy ul. [...] w P.

P. S.A. złożyła zażalenie na powyższe postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] września 2011 r.

Rozpoznając zażalenie organ wskazał, że decyzją Wojewody [...] z dnia [...] października 2008 r., zmienioną następnie inną decyzją wyznaczono obowiązek rekultywacji środowiska gruntowego na terenie przedmiotowej stacji paliw P. S.A. do dnia [...] maja 2010r. i wskazano, iż wyniki tej rekultywacji należy przedstawić w terminie nie później niż do dnia [...] czerwca 2010 r. W związku z niewykonaniem powyższych działań Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w P. dnia [...] marca 2011 r., zwrócił się do Wojewody [...] z wnioskiem o wszczęcie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym. W związku z powyższym Wojewoda [...] z dnia [...] września 2011 r., wydał postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia na zobowiązanego – P. S.A.

Zgodnie z art. 119 § 1 u.p.e.a grzywnę w celu przymuszenia nakłada się, gdy egzekucja dotyczy spełnienia przez zobowiązanego obowiązku znoszenia lub zaniechania albo obowiązku wykonania czynności, a w szczególności czynności, której z powodu jej charakteru nie może spełnić inna osoba za zobowiązanego. Grzywna w celu przymuszenia nie jest karą lecz formą nacisku, która ma na celu skłonienie zobowiązanego poprzez dolegliwość finansową do wykonania obowiązku. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w P. zgodnie z wnioskiem zobowiązanego wyznaczył nowy termin do [...] maja 2010 r. na przeprowadzenie rekultywacji. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w P. wystosował pisemne upomnienie zawierające wezwanie do wykonania obowiązku przeprowadzenia rekultywacji. Pomimo upomnienia żadne działania nie zostały podjęte przez zobowiązanego. W ocenie organu wobec opieszałości zobowiązanego słusznie wymierzył karę grzywny.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 107 § 3 oraz art. 7, art. 77 Kpa organ stwierdził, że zgodnie z art. 29 § 1 u.p.e.a. organ egzekucyjny bada jedynie dopuszczalność egzekucji administracyjnej. W niniejszej sprawie organ prawidłowo ustalił powyższe przesłanki i wyjaśnił w uzasadnieniu swojego postanowienia. Dla przedmiotowej sprawy nie miał znaczenia fakt, że zobowiązany wystąpił o zmianę decyzji ustalającej warunku rekultywacji, stąd organ nie miał obowiązku badać tej okoliczności, tudzież zawieszać postępowania.

Skarżący podnosi że określony w decyzji Wojewody [...] z dnia [...] października 2008 r. obowiązek stał się niewykonalny. Przedmiotowe postępowanie prowadzone jest w oparciu o przepisy u.p.e.a. Zatem w ocenie organu odwoławczego kwestia podniesiona przez skarżącego nie może być rozstrzygana w niniejszym postępowaniu, dlatego też powyższy zarzut jest bezzasadny.

Skarżący zarzucił, iż w podstawie prawnej nie przytoczono konkretnych paragrafów i punktów powołanych artykułów. W ocenie organu odwoławczego grzywna w celu przymuszenia jest słuszna, zatem zarzut podniesiony przez skarżącego jest bezzasadny.

Zgodnie z art. 122 § 2 u.p.e.a postanowienie o nałożeniu grzywny powinno zawierać wezwanie do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym w terminie wskazanym w postanowieniu, z zagrożeniem, że w razie niewykonania obowiązku w terminie, będą nakładane dalsze grzywny w tej samej lub wyższej kwocie. Organ l instancji w pkt 4 skarżonego postanowienia wskazuje, że wzywa do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym znak: [...] z dnia [...] marca 2011 r. w terminie 30 dni od dnia otrzymania postanowienia. Odnosząc się do zarzutu skarżącego, iż nałożenie grzywny w celu przymuszenia jest przedwczesne ze względu na to, iż w pkt 4 skarżonego postanowienia wskazano 30 dni na wykonanie obowiązku stwierdzono, że powyższy zarzut jest nieuzasadniony.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 84 Kpa organ zauważył, że zwrócenie się o wydanie opinii biegłego lub biegłych jest fakultatywne (uznaniowe), nie w każdej sprawie organ winien korzystać z takiej pomocy. Należy również wskazać, że organ administracji publicznej nie jest związany opinią biegłego, organ ocenia swobodnie opinię biegłego na zasadach wiedzy.

Skargę na powyższe postanowienie do sądu administracyjnego wniósł P. S.A. Wskazanemu postanowieniu zarzucono naruszenie:

art. 107 § 1 k.p.a. w zw. z art. 126 k.p.a. w zakresie powołania podstawy prawnej rozstrzygnięcia poprzez nieprzywołanie pełnej i właściwej podstawy prawnej postanowienia

art. 17, art. 119, art. 120, art. 121 oraz art. 122 ustawy z dnia 17.06.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005r. Nr 229, poz. 1954, ze. zm., cyt. dalej jako: "p.e.a.") oraz art. 123 ustawy z dnia 14.06.1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm., cyt. dalej jako: k.p.a.) poprzez oparcie rozstrzygnięcia na niejasnej i niedokładnie wskazanej podstawie prawnej

art. 23 § 4 pkt 1 p.e.a. w zw. z art. 23 § 1 p.e.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez niepodjęcie odpowiednich działań nadzorczych nad organem I instancji

art. 107 § 3 k.p.a. i art. 11 k.p.a. w zw. z art. 126 k.p.a. w zakresie wskazania w treści postanowienia pełnego i jasnego uzasadnienia faktycznego i prawnego rozstrzygnięcia

art. 7, 77 i 80 k.p.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej, zasady uwzględniania słusznego interesu strony oraz obowiązku organu administracji publicznej zebrania całego materiału dowodowego

błędne zastosowanie art. 17,119,120,121 i 122 p.e.a. oraz art. 123 k.p.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez przyjęcie, iż nałożenie grzywny przed upływem terminu wskazanego w pkt 4 postanowienia organu I instnacji, tj. 30 dni od dnia doręczenia postanowienia do wykonania obowiązku wskazanego w tytule wykonawczym nr [...] z dnia [...].03.2011 r. jest dopuszczalne

art. 84 i 85 k.p.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, iż w toku postępowania egzekucyjnego nie jest konieczne przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, pomimo wątpliwości faktycznych występujących w sprawie i w konsekwencji nałożenie grzywny w sytuacji, w której popieranie prowadzenia postępowania egzekucyjnego jest niezasadne.

Skarga wnosi o uchylenie obu postanowień i umorzenie postępowania oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, iż organ wskazał, że podstawą rozstrzygnięcia są przepisy k.p.a. i p.e.a. (art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 k.p.a. oraz art. 23 § 4 pkt 1 w zw. z art. 23 § 1 p.e.a. oraz art. 17 pkt 2 k.p.a. w zw. 121 ust. 1 i art. 127 ust. 3 o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie), bez przytoczenia konkretnych paragrafów i punktów powołanych artykułów. Zdaniem Skarżącego powyższe czyni postanowienie niewykonalnym z mocy prawa, a ponadto uniemożliwia właściwe instancyjne skontrolowanie postanowienia przez organ wyższego stopnia.

Dalej stwierdzono, że opis przyjętego stanu faktycznego jest niepełny i budzi wątpliwości, w szczególności w zakresie niewykonania przez Skarżącego obowiązku rekultywacji. W przyjętym opisie stanu faktycznego organ II instancji przyjął ustalenia organu I instancji i nie uwzględnił, iż pełnomocnik Skarżącego w wielu pismach wskazywał na okoliczności uzasadniające przyjęcie, iż wykonano rekultywację metodą wskazaną w przedmiotowych decyzjach i uzyskano maksymalny efekt ekologiczny. Powodem wykonania rekultywacji w kwestionowany przez wierzyciela sposób była możliwość osunięcia się ścian wykopu na przedmiotowym terenie, co prowadziłoby do zapadnięcia jezdni drogi oraz przebiegająca przez rekultywowany teren sieć podziemnej infrastruktury. Poza tym wierzyciel żąda wykonania przez Skarżącego obowiązku niewskazanego w decyzji, tj. przeprowadzenia rekultywacji poza wskazaną powierzchnię 185 m2. Powyższe winno obligować organy obydwu instancji do przyjęcia, iż dla ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego konieczne jest przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Dalej podniesiono, że skoro P. S.A. zamierza (wyłącznie w celu uniknięcia egzekucji) przeprowadzić rekultywację inną metodą niż wskazana w decyzji (konkretnie metodą bardziej ingerującą w substancję gruntu - bardziej skuteczną), a ponadto skoro organ egzekucyjny potwierdził wykonanie rekultywacji metodą in-situ, oznacza to, iż obowiązek wskazany w decyzjach został przez Skarżącego wykonany. Wierzyciel twierdząc, iż rekultywacji nie można uznać za zakończoną, pomimo wykonania właściwych prac przez P. S.A., i jednocześnie chcąc doprowadzić do osiągnięcia odpowiednich standardów gruntu i ziemi powinien wszcząć odrębne postępowanie, w którym nałoży na Skarżącego obowiązek przeprowadzenia rekultywacji metodą in-situ.

W ocenie Skarżącego z uwagi na istniejące wątpliwości co do wykonania obowiązku przez P. S.A. wierzyciel bądź organ egzekucyjny powinni skorzystać z dowodu z opinii biegłego i oględzin w celu wykazania zasadności egzekucji. Tym samym niezbędne było zastosowanie przez ww. organy art. 84 i 85 k.p.a.

Ponadto organ egzekucyjny nakładając na stronę obowiązek wykonania zobowiązania określonego w tytule wykonawczym powinien kierować się zasadą uzasadnionego uznania, zasadą celowości i skuteczności zastosowanego środka. W przedmiotowym stanie faktycznym zgodnie z uwarunkowaniami formalno-prawnymi, z uwagi na wykonanie rekultywacji metodą ex-situ i koniecznością podjęcia rekultywacji metodą in-situ w celu osiągnięcia efektu ekologicznego, realnym terminem wykonania powyższego zobowiązania jest termin 2-3 lat. Niezasadne wobec tego jest nakładanie na Skarżącego grzywny przed upływem terminu 30 dni od doręczenia tytułu wykonawczego na wykonanie obowiązku wskazanego w decyzji.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie choć zasadnicza część zarzutów podniesionych w skardze nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Dodatkowo Sąd administracyjny pierwszej instancji nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi dostrzegł z urzędu inne jeszcze naruszenia przepisów, które obligowały go do uchylenia zaskarżonego postanowienia.

Zgodnie z treścią art. 119 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.), zwanej dalej u.p.e.a. grzywnę w celu przymuszenia nakłada się, gdy egzekucja dotyczy spełnienia przez zobowiązanego obowiązku znoszenia lub zaniechania albo obowiązku wykonania czynności, a w szczególności czynności, której z powodu jej charakteru nie może spełnić inna osoba za zobowiązanego.

Dalej art. 122 § 1 ustawy stanowi, że grzywnę w celu przymuszenia nakłada organ egzekucyjny, który doręcza zobowiązanemu: odpis tytułu wykonawczego zgodnie z art. 32, a następnie postanowienie o nałożeniu grzywny. Stosownie natomiast do § 3 wskazanego przepisu zobowiązanemu służy prawo zgłoszenia zarzutów i wniesienia zażalenia w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego (art. 33 i 34) oraz prawo wniesienia zażalenia na postanowienie o nałożeniu grzywny.

Jak podkreśla się w doktrynie procedury administracyjnej należy rozróżnić środek zaskarżenia w postaci zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji od zażalenia na postanowienie o zastosowaniu środka egzekucyjnego. W zażaleniu na postanowienie o zastosowaniu grzywny w celu przymuszenia nie jest dopuszczalne powoływanie okoliczności wskazanych w art. 33 u.p.e.a. (vide wyrok NSA z dnia 13 października 2011r. sygn. akt II OSK 1441/10). Środek ów służy weryfikacji czynności egzekucyjnych podjętych po doręczeniu tytułu wykonawczego i polega na klasycznym ponownym rozpatrzeniu tej samej sprawy. Ponadto może obejmować jedynie te naruszenia, które nie zostały objęte dyspozycją art. 33 u.p.e.a. Ponadto – w przeciwieństwie do zarzutów – zażalenie jest środkiem dewolutywnym powodującym przeniesienie kompetencji na organ wyższego stopnia.

Skoro zatem skarżąca reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika zdecydowała się na wniesienie zażalenia, organ odwoławczy, jak również sąd administracyjny badając legalność zaskarżonego aktu rozpoznaje sprawę w granicach tego środka zaskarżenia, nie zaś jako zarzuty.

Wobec tego podnoszenie, że obowiązek ustalony decyzją Wojewody [...] z dnia [...] października 2008 r. został wykonany lub egzekucji podlega obowiązek niewykonalny nie ma znaczenia przy rozpatrywaniu zażalenia na postanowienie o nałożeniu grzywny. W takim wypadku jedynym właściwym środkiem odwoławczym było zgłoszenie zarzutów do organu egzekucyjnego w oparciu o art. 33 pkt 1 i 5 u.p.e.a. Przepis ten stanowi, że podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku oraz niewykonalność obowiązku o charakterze niepieniężnym. Stąd też zarzuty skargi, że opis stanu faktycznego budzi wątpliwości - w szczególności w zakresie niewykonania przez skarżącego obowiązku rekultywacji, nie mogą odnieść żadnego skutku w postępowaniu zainicjowanym zażaleniem na postanowienie w sprawie nałożenia grzywny w celu przymuszenia. Także okoliczność, że wykonano rekultywację metodą wskazaną w tytule wykonawczym i uzyskano maksymalny efekt ekologiczny (str. 5 skargi) mogłaby zostać podniesiona skutecznie jedynie w zarzutach.

Z powyższym zagadnieniem związany jest zarzut nie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego na okoliczność, że dłużnik wykonał całość prac możliwych do wykonania z technicznego i obiektywnego punktu widzenia. W ocenie Sądu wywody zawarte w zaskarżonym postanowieniu w zakresie naruszenia art. 84 kpa nie odnoszą się do istoty problemu. Organ bowiem winien stwierdzić, że okoliczności na które taki biegły miałby zostać powołany nie mogą być przedmiotem postępowania, jeżeli zostało wniesione zażalenie.

Skarga podnosi, że postanowienie naruszyło przepisy zarówno kpa, jak i u.p.e.a. bowiem nie przywołano pełnej i właściwej podstawy prawnej postanowienia. W istocie organ II instancji zarzut ów podniesiony w zażaleniu replikował lakonicznie i bez związku z postawionym zagadnieniem. Mianowicie stwierdził, że skarżący zarzucił, iż w podstawie prawnej nie przytoczono konkretnych paragrafów i punktów powołanych artykułów, natomiast w jego ocenie grzywna w celu przymuszenia jest słuszna, zatem zarzut podniesiony przez skarżącego jest bezzasadny. W ocenie Sądu stanowisko organu odwoławczego nie odnosi się w żaden sposób do istoty problemu i nie może być uznane za ustosunkowanie się do zarzutu strony. Nie mniej jednak to oczywiste naruszenie przepisów nie może być uznane za mające wpływ na wynik postępowania. Stosowne przepisy zostały bowiem przywołane w treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, które wraz z sentencją składa się na akt administracyjny. Nie można w szczególności podzielić wywodów, że nie wskazanie konkretnego paragrafu art. 121 u.p.e.a. stanowi takie naruszenie przepisów prawa, które winno skutkować uchyleniem kwestionowanego postanowienia. W konsekwencji bowiem organ prawidłowo zastosował ten przepis i wskazana nieścisłość nie miała żadnego wpływu na prawidłowość w tym zakresie wydanego rozstrzygnięcia.

Zaskarżone do sądu postanowienie dotknięte było jednakże takimi wadami, które uzasadniały konieczność jego wyeliminowania z obrotu prawnego.

Przepis art. 122 § 2 u.p.e.a. stanowi, że postanowienie o nałożeniu grzywny powinno zawierać:

1) wezwanie do uiszczenia nałożonej grzywny w oznaczonym terminie z pouczeniem, że w przypadku nieuiszczenia grzywny w terminie zostanie ona ściągnięta w trybie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych;

2) wezwanie do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym w terminie wskazanym w postanowieniu, z zagrożeniem, że w razie niewykonania obowiązku w terminie, będą nakładane dalsze grzywny w tej samej lub wyższej kwocie.

Wskazanie terminu do wykonania określonego w decyzji obowiązku jest podstawowym elementem postanowienia nakładającego grzywnę w celu przymuszenia, a brak jego określenia jest wadą mającą wpływ na wynik sprawy. W niniejszej sprawie termin ten został wskazany, ale w ocenie Sądu organ odwoławczy utrzymując zaskarżone postanowienie w mocy nie uwzględnił, że wykonanie postanowienia organu pierwszej instancji bez zmiany daty początkowej biegu tego terminu spowoduje, że dłużnik przy uiszczaniu ustalonej grzywny w celu przymuszenia od samego początku będzie w opóźnieniu. Przyjęta konstrukcja zakłada, że postanowienie organu pierwszej instancji zostanie wykonane od razu. Co do zasady takie stanowisko jest zasadne, bowiem zażalenie jest środkiem prawnym względnie suspensywnym. Wniesienie zażalenia zatem nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego postanowienia, jednakże organ egzekucyjny lub organ odwoławczy może w uzasadnionych przypadkach wstrzymać postępowanie egzekucyjne do czasu rozpatrzenia zażalenia. Ponadto jak wynika z art. 17 § 1 u.p.e.a. rozstrzygnięcie i zajmowane przez organ egzekucyjny lub wierzyciela stanowisko w sprawach dotyczących postępowania egzekucyjnego następuje w formie postanowienia. Na postanowienie to służy zażalenie, jeżeli niniejsza ustawa lub Kodeks postępowania administracyjnego tak stanowi. Zażalenie wnosi się do organu odwoławczego za pośrednictwem organu egzekucyjnego w terminie 7 dni od dnia doręczenia lub ogłoszenia postanowienia.

Wobec powyższego organ odwoławczy rozpoznając zażalenie winien wziąć pod uwagę, że termin uiszczenia nałożonej grzywny musi uwzględniać okoliczność, że organ odwoławczy w konkretnej dacie rozpoznawał zażalenie, co spowodowało, iż postanowienie stało się ostateczne i wobec tego podlegające bezspornie wykonaniu w tej dacie. Wykonalność wynikająca z ostatecznej decyzji musi być zatem powiązana z datą wydania tej decyzji ostatecznej. Decyzja organu II instancji zapadła w dniu [...] marca 2011r., tymczasem obowiązek uiszczenia grzywny nałożony decyzją Wojewody [...] powstał w terminie 14 dni licząc od dnia doręczenia postanowienia wydanego przez Wojewodę. Utrzymując w mocy postanowienie Wojewody [...] Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska winien zmienić zaskarżony akt w zakresie określenia terminu do uiszczenia grzywny, aby powiązać ten termin z datą wydania przez siebie rozstrzygnięcia jako ostatecznego i nie podlegającego weryfikacji w administracyjnym toku instancji.

Powyższe uwagi dotyczą także ustalenia terminu do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym. Wojewoda bowiem wskazał, że wykonanie obowiązku określonego w tytule wykonawczym ma nastąpić w terminie 30 dni od dnia doręczenia postanowienia wydanego przez Wojewodę.

Jednocześnie jednak w tym wypadku należy podnieść, co następuje. P. wskazywał w zażaleniu, że wykonanie rekultywacji metodą in-situ w celu osiągnięcia efektu ekologicznego nie jest możliwe technicznie w terminie zakreślonym w postanowieniu wymierzającym grzywnę. Organ odwoławczy nie zajął z tym zakresie stanowiska, a zagadnienie to miało bezpośredni związek z treścią zaskarżonego aktu. Gdyby w tym zakresie przeprowadził ustalenia, a wyniki rozważań zostałyby zawarte w zaskarżonym postanowieniu, wówczas nie można wykluczyć, że Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska ustaliłby dłuższy termin na wykonanie obowiązku określonego w tytule wykonawczym. Tudzież przedstawił argumentację potwierdzającą zasadność rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji, które polegało na ustaleniu terminu 30 dni, przy czym liczonego nie od dnia wskazanego w postanowieniu Wojewody. Jak trafnie wskazał skarżący organ egzekucyjny ustalając dłużnikowi termin na wykonanie obowiązku określonego w tytule wykonawczym musi uwzględnić rodzaj, specyfikę i charakter zobowiązania wynikającego z tego tytułu i w zależności od konkretnych okoliczności faktycznych określić ten termin. Tymczasem organ odwoławczy w ogóle nie zajął się tą kwestią, a uzasadnienie zaskarżonego postanowienia ma charakter w głównej mierze teoretycznych rozważań, bez odniesienia się do konkretnych uwarunkowań tej sprawy.

Z tego względu Sąd uznał, że doszło do naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy i na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1c) uchylił zaskarżone postanowienie. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a.