VII SA/Wa 1034/12

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez S. J. jest postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z [...] lutego 2012 r. znak: [...] wydane po rozpatrzeniu wniosku skarżącego (reprezentowanego przez M. R.) o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej postanowieniem z [...] stycznia 2012 r. znak: [...] odmawiającym wszczęcia postępowania w sprawie lokalizacji zjazdu publicznego z drogi krajowej nr [...] do nieruchomości składającej się z działek nr [...] i [...] położonej w miejscowości [...].

Zaskarżonym orzeczeniem organ -w oparciu o art. 138 § 1 pkt 2 i art. 127 § 3 w związku z art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.), uchylił kwestionowane postanowienie z [...] stycznia 2012 r. oraz umorzył postępowanie w sprawie. W uzasadnieniu orzeczenia wskazał, iż po rozpatrzeniu wniosku S. J. reprezentowanego przez M. R. o udzielenie zezwolenia na lokalizację zjazdu publicznego z drogi krajowej nr [...] do nieruchomości składającej się z działek nr [...] i [...] położonej w miejscowości [...] w celu obsługi obiektu handlowo-usługowego, Zastępca Dyrektora Oddziału w [...] Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych Autostrad działający z upoważnienia Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad wydał odmowną decyzję z [...] listopada 2011 r. Decyzja ta została prawidłowo doręczona pełnomocnikowi strony. Następnie, pełnomocnik strony wniósł pismo z 28 listopada 2011 r., którym nieznacznie zmodyfikował swoje poprzednie żądanie (wskazując, że zamiast obiektu handlowo-usługowego ma być obiekt mieszkalno-usługowy) oraz zwrócił się o wydanie oświadczenia o możliwości połączenia przedmiotowych działek z drogą publiczną, tj. ul. [...]. Na podanie to organ zareagował pismem z 2 grudnia 2011 r. Pełnomocnik strony wniósł kolejne pismo z 16 grudnia 2011 r. żądając wydania zezwolenia na lokalizację zjazdu publicznego z drogi krajowej nr [...] do nieruchomości powyżej opisanej. Wskazane pismo zostało zakwalifikowane jako wniosek inicjujący nową sprawę w przedmiocie rozstrzygniętym już ostateczną decyzją z [...] listopada 2011 r., w związku z czym organ wydał postanowienie z [...] stycznia 2012 r., którym odmówił w trybie art. 61a § 1 k.p.a. wszczęcia postępowania w sprawie lokalizacji zjazdu publicznego z drogi krajowej nr [...] do działek o nr jw. położonych w miejscowości [...]. Postanowienie to zostało zaskarżone przez pełnomocnika strony.

Po ponownym przeanalizowaniu sprawy Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad stwierdził, iż pismo z 28 listopada 2011 r. stanowi wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, pomimo iż nie wskazano tego w jego treści, skoro strona w piśmie tym podtrzymuje żądanie bezpośredniego połączenia działek o nr [...] i [...] z drogą krajową nr [...], tym samym wyrażając swoje niezadowolenie z faktu odmowy udzielenia zezwolenia na lokalizację zjazdu, a dokonana modyfikacja żądania z wniosku pierwotnego z 7 września 2011 r. nie zmienia przedmiotu żądania, gdyż cały czas jest planowane prowadzenie działalności gospodarczej, dla obsługi której właściwy jest zjazd publiczny. I dalej organ stwierdził, iż fakt że pismo z 28 listopada 2011 r. jest środkiem zaskarżenia decyzji z [...] listopada 2011 r. potwierdza kolejne pismo z 16 grudnia 2011 r., gdzie wola strony uzyskania decyzji zezwalającej na lokalizację ww. zjazdu jest wyrażona expressis verbis. Pismo z 28 listopada 2011 r. jest zatem, jak stwierdził organ, wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, zaś pismo z 16 grudnia 2011 r. jest pismem uzupełniającym ten wniosek, natomiast w żadnym razie pisma te nie są pismami wszczynającymi kolejne nowe postępowanie w sprawie lokalizacji zjazdu. W konsekwencji, w związku z brakiem pisma strony inicjującego nowe postępowanie w sprawie lokalizacji zjazdu z drogi krajowej nr [...] do działek nr [...] i [...] organ za konieczne uznał uchylenie postanowienia z [...] stycznia 2012 r. odmawiającego wszczęcia ww. postępowania oraz umorzenie postępowania organu dotyczącego pisma z 28 listopada 2011 r. jako bezprzedmiotowe.

W skardze na wskazane postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z [...] lutego 2012 r. skarżący – S. J. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go postanowienia z [...] stycznia 2012 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie art. 7 i art. 128 k.p.a.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, iż kwalifikacja pisma z 28 listopada 2011 r. jakiej dokonał organ w sprawie, przeczy jego treści. Po pierwsze, został wskazany inny w stosunku do wniosku z 7 września 2011 r. zamiar inwestycyjny obsługiwany przez rzeczony zjazd jakim jest budowa budynku z funkcją usługową w postaci biura porad prawnych wraz z handlem materiałami piśmiennymi i drukami oraz usługami ksero. Po drugie, wyraźnie wskazano usytuowanie wnioskowanego zjazdu w miejscu już istniejącego zjazdu prywatnego, co stanowi kolejny element różnicujący wnioski. W końcu, w piśmie zawarto wniosek o wydanie warunków technicznych projektowania i wykonania zjazdu publicznego na terenie przedmiotowych działek oraz załączono przewidziane prawem załączniki do wniosku o lokalizację zjazdu publicznego. Nadto, w piśmie z 28 listopada 2011 r. nie znalazło się żadne, choćby najmniejsze nawiązanie do decyzji z [...] listopada 2011 r, które mogłoby wskazywać na niezadowolenie z wydanej decyzji, a przecież jak wskazał NSA w wyroku z dnia 11 stycznia 2011 r. sygn. akt I OSK 365/2010 warunkiem sine qua non, by podanie uznać za odwołanie jest wyrażenie w nim chociażby ogólnikowo i lakoniczne niezadowolenia z decyzji, czyli woli zakwestionowania bądź samego faktu wydania decyzji, bądź też jej treści. Powołując powyższe skarżący stwierdził następnie, że żaden przepis prawa nie nadaje kompetencji organom administracji publicznej do swobodnej interpretacji żądania strony postępowania. I dalej, skarżący podniósł, że zgodnie z art. 128 k.p.a. w sytuacji, w której organ poweźmie wątpliwości, czy treść pisma strony w sprawie stanowić mogłaby odwołanie, winien wezwać stronę o sprecyzowanie rzeczywistej jej woli, albowiem w razie takiej wątpliwości, sprecyzowanie żądania należy do strony, nie zaś do sfery ocennej organu administracji. Skarżący przywołał przy tym orzecznictwo, w tym wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 grudnia 2009 r. sygn. akt IV SA/Wa 1063/2009. Stwierdził też, że powyższa dyrektywa wypływa z treści art. 7 k.p.a., zgodnie z którym organ powinien podjąć wszelkie kroki niezbędne do załatwienia sprawy, mając na względzie słuszny interes strony.

Niezależnie od poczynionych uwag pod adresem skarżonego postanowienia, skarżący wskazał, iż błędne jest stanowisko Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad zawarte w postanowieniu z [...] stycznia 2012 r. o odmowie wszczęcia postępowania. Podniósł, że skoro w świetle obowiązujących przepisów decydujący wpływ na wydanie zezwolenia na lokalizację zjazdu odgrywają względy bezpieczeństwa, to zmiana wniosku w zakresie planowanej inwestycji, która będzie obsługiwana przez rzeczony zjazd nie tylko będzie elementem, który znacząco różnicuje wnioski decydując o braku możliwości postawienia zarzutu powagi rzeczy osądzonej ale okoliczność ta będzie miała decydujący wpływ na wydanie decyzji uznaniowej w ramach luzu decyzyjnego. Z doświadczenia życiowego wynika, iż budynek z funkcją usługową w zakresie usług prawniczych i punktu ksero wraz z drobnym handlem artykułami biurowymi nie może generować natężenia ruchu pojazdów zjeżdżających z drogi publicznej o takim samym natężeniu jak pawilon handlowy, a co w znacznej mierze zmienia stopień zagrożenia.

W odpowiedzi na skargę Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie. Sąd podzielił zarzuty i argumenty w niej podniesione. Zdaniem Sądu, zarówno zaskarżone orzeczenie, jak i poprzedzające je postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z [...] stycznia 2012 r. zostało wydane z naruszeniem prawa, w stopniu uzasadniającym zastosowanie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej: p.p.s.a.).

Przypomnienia wymaga, iż Sąd kontrolował w niniejszej sprawie postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z [...]lutego 2012 r. wydane na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 i art. 127 § 3 w zw. z art. 105 § 1 k.p.a. Orzeczeniem tym organ uchylił postanowienie własne z [...] stycznia 2012 r. o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie lokalizacji zjazdu publicznego oraz umorzył postępowanie w tej sprawie. W uzasadnieniu organ wskazał, iż pismo z 28 listopada 2011 r. złożone przez pełnomocnika skarżącego (w związku z którym wydane zostało postanowienie w dniu [...] stycznia 2012 r.), nie stanowiło wniosku w nowej sprawie, ale wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z [...] listopada 2011 r. (która to została wydana po rozpatrzeniu wniosku z 7 września 2011 r.). Dokonując takiej oceny organ w konsekwencji przyjął, iż nie było podstaw do wydania postanowienia z [...] stycznia 2012 r. w oparciu o art. 61a k.p.a. w zw. z ww. podaniem skarżącego z 28 listopada 2011 r. Podanie to winno bowiem zostać załatwione w innym trybie.

Wobec treści rozpoznawanej skargi, spór w sprawie sprowadza się do interpretacji żądania zawartego w piśmie z 28 listopada 2011 r. Zdaniem skarżącego pismo to nie stanowiło wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją (tak jak to przyjął organ), lecz wniosek w nowej sprawie (i co istotne), dotychczas nie załatwionej. To zaś oznacza, że zarówno postanowienie zaskarżone jak i je poprzedzające jest wadliwe.

Sąd analizując sprawę uznał, iż w okolicznościach w niej występujących stanowisko skarżącego jest zasadne, z następujących przyczyn.

-Przede wszystkim, zgodzić się należy z treścią skargi, iż zaskarżone w sprawie postanowienie z [...] lutego 2012 r. jest wadliwe.

Zdaniem Sądu, orzeczenie to wydane zostało w szczególności z istotnym naruszeniem art. 7, art. 9, art. 105 § 1 i art. 128 k.p.a., z uwagi na bezpodstawne umorzenie postępowania w sprawie i nieuprawnioną zmianę charakteru żądania skarżącego poprzez przyjęcie, że pismo z 28 listopada 2011 r. stanowi środek zaskarżenia decyzji wydanej w dniu [...] listopada 2011 r. Wskazać należy, że stosownie do art. 128 k.p.a. (mającego zastosowanie do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy - na podstawie art. 127 § 3 k.p.a.), wprawdzie odwołanie/wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie wymaga szczegółowego uzasadnienia, jednakże winno z niego wynikać, że strona nie jest zadowolona z wydanej decyzji. Zatem, o tym, czy wystąpienie strony kwalifikuje się jako odwołanie/wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy jest element negatywnego stosunku strony do wydanej decyzji, któremu strona dała wyraz. Pisma z 28 listopada 2011 r. uzupełnionego pismem z 16 grudnia 2011 r. nie można w kontekście wskazanej normy prawnej uznać za wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, gdyż nie zawiera ono jakiegokolwiek przejawu niezadowolenia z powodu wydania ww. decyzji z [...] listopada 2011 r., a nawet (co należy ponownie podkreślić) nie wskazuje tej decyzji. Decyzja ta nie została w omawianym piśmie wymieniona, nie użyto też w tym piśmie żadnego sformułowania mogącego świadczyć o tym, iż zamiarem strony jest jej wzruszenie czy też, że strona jest niezadowolona z wydania tej decyzji. Wręcz przeciwnie, z pisma tego wynika, iż stanowi ono kolejny, nowy wniosek o wydanie zezwolenia na lokalizację zjazdu publicznego. Przemawia za tym nie tylko jego treść, uzupełniona pismem z 16 grudnia 2011 r. (w którym w oparciu o art. 29 ust. 1 ustawy o drogach publicznych wniesiono o wydanie decyzji lokalizacji zjazdu publicznego), ale także dokumenty, jakie do tego podania załączono. Nadto, o takim charakterze ww. pisma i rzeczywistej woli strony przemawia również wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej postanowieniem Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z [...] stycznia 2012 r. o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie przedstawionej w ww. piśmie z 28 listopada 2011 r. Generalny Dyrektor wydając zaskarżone postanowienie z [...] lutego 2012 r. działał na skutek złożenia tego wniosku, a wobec tego po zapoznaniu się z jego treścią nie powinien mieć żadnych wątpliwości co do charakteru żądania strony zawartego w podaniu z 28 listopada 2011 r. Z wniosku tego (kwestionującego postanowienie z [...] stycznia 2012 r.) w sposób bezsporny wynika, iż zamiarem strony było uruchomienie postępowania w przedmiocie wydania decyzji o lokalizacji zjazdu publicznego na terenie działek o nr ewid. [...] i [...] położonych w miejscowości [...] dla zamierzenia inwestycyjnego pn. budowa budynku mieszkalno-usługowego. Co istotne, z wniosku tego wynika także, iż sprawa przedstawiona w ww. piśmie z 28 listopada 2011 r. nie jest tożsama z załatwioną decyzją z [...] listopada 2011 r., albowiem okoliczności faktyczne uległy zmianie, nie zachodzi więc tożsamość przedmiotowa pomiędzy tymi sprawami.

Dostrzegając powyższe Sąd w konsekwencji stwierdza, iż całkowicie niezrozumiałe jest stanowisko organu przedstawione w zaskarżonym postanowieniu, a pozostające w związku z żądaniem zawartym w piśmie z 28 listopada 2011 r. Organ stwierdzając w tym orzeczeniu, iż pismo z 28 listopada 2011 r. należy potraktować jako wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie wziął pod uwagę, że przy ustaleniu charakteru pisma decydujące znaczenie ma ocena intencji strony dokonana w oparciu o całokształt podniesionych okoliczności, jak również, że o tym jaki charakter ma wniesione pismo strony, decydować może jedynie sama strona.

Warto w tym miejscu wskazać na wyrok z 21 grudnia 2009 r. sygn. akt II OSK 796/09 (lex nr 595541), w którym Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, iż nie można przyjąć, że jeżeli żądanie jest zredagowane niezręcznie i mało zrozumiale, to organ administracji publicznej jest uprawniony do sprecyzowania treści żądania, jest to niedopuszczalne, gdyż mogłoby to doprowadzić do niedopuszczalnej zmiany żądania, wbrew intencji wnoszącego podanie. Prawo do określenia charakteru pisma i zinterpretowania jego treści - w przypadku wątpliwości - przyznane zostało wyłącznie podmiotowi wnoszącemu pismo (podanie), a nie organowi, jednak nie zwalnia to organu od odstąpienia od wszczęcia postępowania wyjaśniającego, które umożliwiłoby osobie wnoszącej podanie ewentualne usunięcie braków i wyjaśnienie wątpliwych kwestii, w tym wyjaśnienie rzeczywistej woli poprzez sprecyzowanie żądania.

Zatem, wszczęcie postępowania na wniosek wiąże organ administracji publicznej. Organ nie ma żadnych uprawnień, aby ingerować w wolę strony. Nie może ani narzucać, ani sugerować przedmiotu sprawy czy sposobu jej załatwienia w określonym trybie. Nie należy to do sfery ocennej organu administracji i organ nie może dokonywać za osobę wnioskującą żadnych wyborów w tym zakresie. W sytuacji więc, gdy organ orzekający ma wątpliwości co do charakteru pisma (z uwagi na jego sposób zredagowania, czy użyte nieprecyzyjne sformułowania), jego obowiązkiem jest zwrócenie się do strony o sprecyzowanie złożonego przez nią podania w trybie przewidzianym w art. 64 § 2 k.p.a. W takim bowiem przypadku należy przyjąć, iż występują braki formalne pisma w zakresie sformułowania żądania (art. 63 § 2 k.p.a.), uniemożliwiające prawidłową jego kwalifikację, a poprzez to nadanie pismu właściwego biegu i rozpoznanie go we właściwym trybie. Istnienie zaś takich braków podania obliguje organ do podjęcia czynności określonych w ww. przepisie art. 64. Powyższe wymagało zauważenia, jednakże -zdaniem Sądu- w okolicznościach niniejszej sprawy nie zachodziła potrzeba stosowania trybu przewidzianego w art. 64 z ww. powodu, albowiem intencja strony była w tym przypadku wyraźna.

Z tych wszystkich przyczyn Sąd za konieczne uznał uchylenie zaskarżonego postanowienia.

-Analizując sprawę i korzystając z uprawnień wynikających z art. 135 p.p.s.a. Sąd za niezbędne dla prawidłowego załatwienia sprawy uznał uchylenie także postanowienia wydanego w tej sprawie w I instancji, w dniu [...] stycznia 2012 r.

Orzeczenie to wydane zostało w oparciu o art. 61a § 1 k.p.a. w związku z pismem strony z 28 listopada 2011 r. Organ na tym etapie przyjął, iż sprawa lokalizacji zjazdu przedstawiona w tym piśmie była już rozpatrywana i została załatwiona decyzją z [...] listopada 2011 r. Dokonując takiej oceny organ nie wziął jednak pod uwagę wszystkich okoliczności, w rezultacie nie ustalił, czy obie sprawy są ze sobą tożsame, bo tylko wówczas uzasadnione byłoby zastosowanie ww. art. 61a.

W wyroku z 23 grudnia 2008 r. (sygn. akt II OSK 1419/07), Naczelny Sąd Administracyjny zaznaczył, iż istotne znaczenie dla kontynuowania postępowania ma to, czy sprawa administracyjna ma charakter "otwarty" w tym znaczeniu, że nie została dotąd rozstrzygnięta orzeczeniem ostatecznym. W tym samym wyroku NSA przypomniał, że na obowiązywanie zakazu ponownego orzekania w tej samej sprawie (res iudicata) zasadnicze znaczenie ma ustalenie tożsamości spraw administracyjnych rozstrzygniętych z jednej strony wcześniejszą decyzją ostateczną i z drugiej strony – wyznaczonej zakresem sformułowanego przez stronę nowego żądania. W orzecznictwie i literaturze przedmiotu zgodny jest pogląd co do tego, że tożsamość spraw administracyjnych zachodzi w przypadku, gdy występują w nich te same podmioty, dotyczą one tego samego przedmiotu i tego samego stanu prawnego w niezmienionym stanie faktycznym sprawy. Powyższe nie zostało w sprawie uwzględnione, co w efekcie doprowadziło do tego, iż nie wykazano, aby sprawa przedstawiona we wniosku z 28 listopada 2011 r. była już załatwiona merytorycznie, ostateczną decyzją. Tymczasem treść skargi wskazuje na to, iż obie sprawy mogą różnić się okolicznościami faktycznymi o charakterze prawotwórczym, bo mogącymi mieć ewentualne znaczenie w kontekście przepisów prawa materialnego, a dokładnie – w kontekście wynikającej z nich zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, stanowiącej podstawowy wyznacznik dla organu przy rozstrzyganiu tego rodzaju spraw (v. § 9 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie - Dz. U. z 1999 r. Nr 43, poz. 430 ze zm.). W tych okolicznościach, Sąd za co najmniej przedwczesne uznał zastosowanie w sprawie art. 61a § 1 k.p.a. w zw. z wnioskiem strony z 28 listopada 2011 r.

-Niezależnie od powyższego, w sprawie wymaga także wyjaśnienia kwestia reprezentacji skarżącego i udziału w sprawie Spółki [...].

Tak pismo z 28 listopada 2011 r., jak i pismo z 16 grudnia 2011 r. zawiera pieczątkę firmową Spółki [...], a podpisane zostało przez prokurenta Spółki – M. R.. Tak też został podpisany wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy kwestionujący postanowienie organu z [...] stycznia 2012 r. W sentencji zaskarżonego w sprawie postanowienia organ wskazał, iż rozpatrzył wniosek S. J. reprezentowanego przez M. R. a w nawiasie podał: [...] Sp. z o.o. w [...]. W skardze skarżący wskazał, że wniosek z 28 listopada 2011 r. został złożony w jego imieniu przez ww. Spółkę.

Dostrzegając powyższe Sąd podkreśla, iż zgodnie z art. 33 § 1 k.p.a. pełnomocnikiem strony może być jedynie osoba fizyczna posiadająca zdolność do czynności prawnych. Jak wynika z powołanego przepisu, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, jaką jest [...] Spółka z o.o. w [...], będąc osobą prawną, nie może być pełnomocnikiem strony w postępowaniu administracyjnym. Spółka ta nie mogła więc w imieniu skarżącego (wnioskodawcy) podpisać wniosku i składać dodatkowych wyjaśnień w sprawie. M. R. mógł natomiast reprezentować skarżącego, ale nie jako reprezentant ww. Spółki, a jako osoba fizyczna i niezależna od wskazanej Spółki. Jednocześnie Sąd zauważa, iż w aktach sprawy znajduje się umocowanie dla tej osoby udzielone przez skarżącego – S. J. (v. akt notarialny przedwstępnej umowy sprzedaży Rep. [...] nr [...] z [...] lipca 2011 r., § 15 – załączony do pisma z 28 listopada 2011 r.). Niewątpliwie (m.in. wobec treści skargi), pismo z 28 listopada 2011 r. zostało wniesione do organu w imieniu skarżącego. Podkreślić jednak raz jeszcze trzeba, iż pełnomocnikiem skarżącego może być wyłącznie osoba fizyczna. To zaś oznacza, iż wskazane pismo (opatrzone pieczęcią Spółki [...]), inicjujące kontrolowane przez Sąd postępowanie, winno być w tym zakresie przez stronę sprecyzowane, w trybie art. 64 § 2 k.p.a. Przypomnieć przy tym należy, iż brak formalny podania - w tym pełnomocnictwo wadliwe (a takim jest umocowanie w postępowaniu administracyjnym udzielone osobie prawnej), nieusunięty w ustawowym terminie uniemożliwia wywołanie skutku prawnego wniesionego podania i powoduje pozostawienie podania bez rozpoznania.

W konsekwencji Sąd stwierdza, iż uchylenie wydanych w sprawie postanowień okazało się zasadne także z uwagi na istotne naruszenie art. 64 § 2 w zw. z art. 33 § 1 k.p.a. Sąd wyjaśnia przy tym, iż nie stwierdził nieważności wydanych w sprawie rozstrzygnięć w kontekście poczynionych powyżej uwag (na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 i art. 64 § 2 k.p.a.), tylko z tego względu, że w zaskarżonym postanowieniu organ przyjął, iż skarżący jest reprezentowany w sprawie przez osobę fizyczną – M. R. (v. sentencja orzeczenia), a pełnomocnictwo dla tej osoby znajduje się w aktach sprawy. Takie działanie organu wskazywałoby na to, iż ww. kwestia związana z reprezentacją skarżącego została już wyjaśniona. Niemniej Sąd zauważa, iż akta sprawy tej okoliczności w sposób bezsporny nie potwierdzają.

Analizując sprawę ponownie, Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad zobowiązany będzie uwzględnić powyżej poczynione uwagi Sądu.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit c i art. 135 oraz art. 152 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji wyroku. O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 200 p.p.s.a.