V SA/Wa 941/12

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi z dnia 16 marca 2012 r., wniesionej przez T.C. jest decyzja Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2011 r. nr [...] o odmowie udzielenia Cudzoziemcowi zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżona decyzja została wydana w następująco ustalonym stanie faktycznym;

W dniu 5 lipca 2011 r. T.C. wystąpił do Wojewody [...] z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony motywując go pracą w firmie P. Sp. z o.o. na stanowisku pracownika d.s. administracyjnych. W pkt VI wniosku jako "Środki zapewniające utrzymanie(...)" Cudzoziemiec wskazał: ubezpieczenie i wynagrodzenie. Do wniosku dołączono m.in.: potwierdzenie zameldowania Cudzoziemca na pobyt czasowy pod adresem S., zezwolenie na prace Cudzoziemca typ A nr [...] na wskazanym we wniosku miejscu i stanowisku w okresie od 27 czerwiec 2011 r. do 26 czerwca 2012 r., umowę zlecenie z dnia 4 lipca 2011 r.

Pismem z dnia 5 lipca 2011 r. wezwano Cudzoziemca do uzupełnienia złożonego wniosku poprzez nadesłanie tytułu prawnego Cudzoziemca do lokalu pod adresem wskazanym we wniosku.

Odpowiadając na wezwanie do usunięcia braków ww. wniosku z dnia 5 lipca 2011 r. Cudzoziemiec złożył w dniu 7 lipca 2011 r. m.in.: oświadczenie pracodawcy Cudzoziemca o jego zatrudnieniu na stanowisku wskazanym w wydanym mu zezwoleniu na pracę za wynagrodzeniem nie niższym niż 1380 zł brutto miesięcznie, umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ul. S. z dnia 5 lipca 2011 r., gdzie wysokość całkowitych kosztów wynajmu ustalona została na kwotę 100 zł, oraz oświadczenie Cudzoziemca, że nie ma nikogo na swoim utrzymaniu.

Decyzją z dnia [...] października 2011 r. nr [...] Wojewoda [...] odmówił T.C. obywatelowi T. zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium RP. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż na podstawie przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego w sprawie nie można stwierdzić, aby Cudzoziemiec posiadał stabilne i regularne źródło dochodu wystarczającego do pokrycia kosztów utrzymania.

Pismem z dnia 25 października 2011 r. Cudzoziemiec wniósł odwołanie od ww. decyzji organu I instancji zarzucając m.in. naruszenie art. 107 § 3 kpa poprzez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji przyczyn dla jakich organ odmówił wiarygodności okolicznościom powoływanym przez stronę. W uzasadnieniu odwołania podkreślono, iż wbrew twierdzeniu organu rozpoznającego sprawę, Cudzoziemiec posiada stabilne i regularne dochody pozwalające na pokrycie jego kosztów utrzymania. Do pisma dołączono m.in. umowę zlecenia z dnia 23 sierpnia 2011 r. oraz deklaracje ZUS RMUA za miesiące lipiec, sierpień, wrzesień – 2011 r.

Pismem z 6 grudnia 2011 r. organ wezwał pełnomocnika wnioskodawcy o dołączenie w terminie 14 dni m.in. dokumentów potwierdzających wysokość ponoszonych przez właściciela lokalu, w którym Cudzoziemiec zamieszkuje miesięcznych stałych opłat związanych z eksploatacją lokalu. W odpowiedzi na wezwanie Cudzoziemiec nadesłał w dniu 23 grudnia 2011 r. oświadczenie, iż wszelkie koszty i świadczenia związane z eksploatacja lokalu, w którym zamieszkuje, ponosić będzie wynajmujący.

Rozpoznając odwołanie Cudzoziemca od ww. decyzji organu I instancji, Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji przytoczono ustalony w sprawie stan faktyczny sprawy oraz treść zastosowanych w sprawie przepisów prawa. W ocenie organu zebrany materiał dowodowy w kontekście postanowień przepisów art. 53 b ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 5 i 5a ustawy o cudzoziemcach nakazuje stwierdzić, iż Cudzoziemiec pomimo wezwania, nie udokumentował posiadania źródła dochodu wystarczającego do pokrycia kosztów zamieszkania w lokalu przy ul. S. Zdaniem organu Cudzoziemiec nie udokumentował bowiem wysokości kosztów zamieszkania, szczegółowo wymienionych w art. 53 b ust. 5a ustawy, w rozliczeniu na liczbę osób zamieszkujących w lokalu. Organ wyjaśnił tutaj, iż aby stwierdzić spełnienie wymogu określonego w art. 53 b ust. 1 i 2 ustawy o Cudzoziemcach, niezbędne jest wykazanie, że wysokość dochodów Cudzoziemca spełnia wymogi określone w art. 53 b ust. 5 ustawy. Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 53 b ust. 5a ustawy o cudzoziemcach ustalenie stanu faktycznego sprawy, polegającego na stwierdzeniu, czy dochód, o którym mowa w art. 53b ust. 1 pkt 2 ustawy jest wyższy niż wysokość dochodu, od której przyznaje się świadczenia pieniężne z pomocy społecznej wymaga pomniejszenia go o koszty zamieszkania. Wskazano przy tym również, iż koszty zamieszkania, o których mowa w art. 53 b ust. 5 obejmują co najmniej wysokość stałych opłat związanych z eksploatacją zajmowanego lokalu w rozliczeniu na liczbę osób zamieszkujących w tym lokalu, a nadto opłaty za dostawy energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W ocenie Cudzoziemca organ administracyjny bezpodstawnie domagał się oszacowania kosztów zamieszkania na podstawie opłat, których faktycznie Cudzoziemiec nie ponosił. Organ nie uzasadnił również należycie swojego stanowiska w sprawie naruszając tym samym art. 107 § 3 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców wniósł o jej oddalenie, podtrzymując motywy i argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na wstępie należy zauważyć, że uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.", sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem legalności, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, w myśl art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd administracyjny I instancji rozstrzyga sprawę w granicach sprawy administracyjnej, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Niezwiązanie sądu administracyjnego granicami skargi oznacza m.in., że sąd ma obowiązek rozpatrzyć sprawę rozstrzygniętą zaskarżoną decyzją z punktu widzenia zgodności z prawem całego postępowania administracyjnego, a podstawę orzekania przez ten sąd stanowi cały materiał dowodowy zgromadzony przez organy administracji w toku całego prowadzonego w danej sprawie postępowania, gdyż zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd rozpoznaje sprawę na podstawie akt sprawy.

Przechodząc do wyjaśnienia podjętego przez Sąd rozstrzygnięcia wskazać należy, iż podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 57 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 53b ust. 1 pkt 2 oraz w zw. z art. 53 b ust. 5 i 5a ustawy o cudzoziemcach z dnia 13 czerwca 2003 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 234 poz. 1694 ze zm.) – zwanej dalej ustawą o cudzoziemcach.

Przesłanki udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Polski, zawarte zostały w ustawie o cudzoziemcach. Spełnienie którejkolwiek z wymienionych w art. 53 i nstp. okoliczności obliguje organ do udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony. W niektórych sytuacjach konieczne jest dodatkowo zachowanie innych wymogów przewidzianych przepisami omawianej ustawy, związanych z posiadaniem wystarczających środków finansowych na pokrycie kosztów utrzymania, stabilnego i regularnego źródła dochodu oraz ubezpieczenia zdrowotnego (53 b ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach). Wskazać także należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach Cudzoziemcowi odmawia się udzielenia zezwolenia na czas oznaczony jeżeli nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 53-53b powoływanej ustawy.

W ocenie Sądu skarga zasługiwała na uwzględnienie bowiem organ administracyjny na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego bezpodstawnie uznał, iż brak informacji w przedmiotowej sprawie o kosztach eksploatacyjnych w miejscu zamieszkania Cudzoziemca, uniemożliwia organowi ocenę przesłanek dotyczących stabilnego i regularnego dochodu stanowiąc tym podstawę do odmowy udzielenia wnioskowanego zezwolenia.

Wyjaśniając stanowisko Sądu przede wszystkim zwrócić należy uwagę na niesporne okoliczności stanu faktycznego ustalonego przez organ w sprawie. Nie ulega zatem wątpliwości, iż Cudzoziemiec wykazał okoliczność posiadania stosownego zezwolenia na pracę (k.14 akt adm.), zatrudnienia u pracodawcy wskazanego w udzielonym mu zezwoleniu na pracę z wynagrodzeniem w wysokości nie niższym niż 1380 zł brutto (k.21 akt adm.), przy czym wynagrodzenie z okresu poprzedzającego wydanie decyzji tj. od lipca do listopada 2011 r. wynosiło 1236 zł netto miesięcznie (k.27-31 akt adm.), oraz ubezpieczenie zdrowotnego z tytułu wykonywanej pracy (k.43-45 akt adm.). Niespornym jest również, iż Skarżący wynajmuje pokój pod adresem ul. S. za cenę 100 zł miesięcznie.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji ocena organu zdeterminowana była wyłącznie nie złożeniem przez Cudzoziemca oświadczenia o liczbie osób zamieszkujących w wynajmowanym przez niego lokalu oraz informacji o wysokości opłat eksploatacyjnych ponoszonych przez właściciela lokalu. Informacje te zdaniem organu były niezbędne dla oceny czy wysokość dochodu Cudzoziemca pozostała po odliczeniu kosztów zamieszkania jest wyższa od dochodu uprawniającego do uzyskania pomocy społecznej (art. 53 b ust. 5). Wskazać tutaj należy, iż interpretacja treści przepisu art. 53b ust. 5 i 5a ustawy o cudzoziemcach (stanowiącego podstawę prawną działania organu) w ocenie Sądu nie jest w przedmiotowej sprawie istotna. Zdaniem Sądu w kontekście niespornych ustaleń stanu faktycznego nie powinno bowiem ulegać żadnej wątpliwości organu, iż dochód skarżącego z całą pewnością spełnia wymogi określone treścią przepisu arat. 53 b ust. 5 ustawy o cudzoziemcach. Proste zestawienie ustalonych w toku postępowania administracyjnego kwot dochodu oraz ponoszonych kosztów zamieszkania (czynsz 100 zł) wskazuje, iż na pokrycie kosztów eksploatacyjnych, które winny być odliczone od uzyskiwanego miesięcznie dochodu pozostaje Cudzoziemcowi 1136 zł. Jeżeli od otrzymanej kwoty odejmiemy dochód realizujący przesłanki art. 53b ust. 5 ustawy o cudzoziemcach (477 zł i 1 grosz tj. dochód, który nie uprawnia do uzyskania pomocy społecznej) to otrzymamy kwotą 658 zł 99 groszy. Elementarne doświadczenie życiowe pozwala uznać, iż kwota 658 zł i 99 groszy z całą pewnością wystarczy na pokrycie kosztów eksploatacyjnych wynajmowanego przez Cudzoziemca mieszkania. Nie było zatem, podstaw w ocenie Sądu, do odmowy uwzględnienia wniosku Cudzoziemca w oparciu o brak informacji pozwalających na dokonanie szczegółowych wyliczeń związanych z wymogiem art. 53b ust. 5 ustawy o Cudzoziemcach. Wskazana powyżej kwota pozwalała bowiem stwierdzić, iż pomimo braku szczegółowych informacji, dochód Skarżącego uznać można za wystarczający na pokrycie kosztów jego utrzymania.

Rozstrzygając sprawę ponownie organ winien mieć zatem na uwadze przedstawioną powyżej argumentację Sądu odnośnie okoliczności wpływających na prawidłową ocenę ustalonego stanu faktycznego sprawy.

W świetle powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wobec naruszenia przez organ prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.

O kosztach postanowiono na podstawie art. 200 i 205 § 2 i 3 cyt. ustawy.