VII SA/Wa 573/14

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. Nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: [...]WINB), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 267, dalej: kpa) oraz na podstawie art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. z 2013r. poz. 1409, dalej: Prawo budowlane) po rozpatrzeniu odwołania spółki [...] S.A. od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] (dalej: PINB w [...]) z dnia [...] listopada 2013r. Nr [...], uchylił decyzję organu I instancji w całości i na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 24 listopada 1974r. (Dz. U. Nr 38, poz. 229) nakazał [...] S.A. dokonanie całkowitej rozbiórki linii energetycznej SN-15 kV średniego napięcia na terenie działki nr ew. [...] przy ul. [...] w [...].

Z akt administracyjnych wynika, że w toku czynności kontrolnych organ nadzoru budowlanego ustalił, iż na terenie działki o nr ew. [...] przy ul. [...] w [...] prowadzone są roboty budowlane związane z realizacją wielorodzinnego budynku mieszkalnego, którego inwestorem jest L. B. W bezpośrednim zbliżeniu tej inwestycji, tj. odległości 3 m przebiega linia energetyczna SN-15 kV, która powstała w latach 60-tych ubiegłego wieku. Inwestor nie legitymuje się decyzją o pozwoleniu na budowę przedmiotowej linii.

Zawiadomieniem z dnia 30 września 2011 r. PINB w [...] poinformował o wszczęciu na wniosek L. B. postępowania w sprawie budowy linii energetycznej SN-15 kV średniego napięcia na terenie działki nr ew. [...] przy ul. [...] w [...].

Postanowieniem z dnia [...] maja 2013r. Nr [...] PINB w [...] nakazał inwestorowi przedstawienie w terminie 90 dni od dnia doręczenia postanowienia dwóch egzemplarzy powykonawczej inwentaryzacji geodezyjnej, dwóch egzemplarzy inwentaryzacji budowlanej przedmiotowej linii napowietrznej wraz z opinią techniczną linii sporządzonej przez osobę o wymaganych kwalifikacjach i uprawnieniach wpisaną na listę prowadzoną przez właściwą izbę samorządu zawodowego oraz zaświadczenia Burmistrza Gminy [...] o zgodności budowy przedmiotowego obiektu budowlanego z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w razie jego braku decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Inwestor nie wywiązał się z obowiązku nałożonego ww. postanowieniem, w związku z czym decyzją z dnia [...] listopada 2013r. Nr [...] PINB w [...], działając na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego z 1974r. nakazał [...] S.A. dokonanie całkowitej rozbiórki linii energetycznej SN-15 kV średniego napięcia na terenie działki nr ew. [...] przy ul. [...] w [...] wybudowanej bez wymaganego pozwolenia na budowę.

Po rozpatrzeniu odwołania od ww. decyzji wniesionego przez [...] S.A. [...]WINB wydał powołaną na wstępie decyzję.

W uzasadnieniu wskazał w pierwszej kolejności, że organ pierwszej instancji trafnie przyjął, iż w sprawie linii energetycznej SN-15 kV średniego napięcia na terenie działki nr ew. [...] przy ul. [...] w [...] wybudowanej bez wymaganego pozwolenia na budowę zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 24 października 1974r. Prawo budowlane. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy, tj. przed 1 stycznia 1995r., wyłączone jest stosowanie art. 48 ustawy. Oznacza to, że likwidacja samowoli budowlanej następuje na podstawie przepisów art. 37 - 42 Prawa budowlanego z 1974r. Zauważył, że linia energetyczna powstała w latach 60-tych XX wieku.

Odnosząc się do podnoszonego przez odwołującą się spółkę argumentu w kwestii posiadania decyzji o pozwoleniu na budowę [...]WINB uznał go za nietrafny. Podniósł, że z pisma Urzędu Miejskiego w [...] z dnia [...] lipca 2011 r. wynika, że po zapoznaniu się z dostępnymi materiałami archiwalnymi nie odnaleziono dokumentu potwierdzającego legalność budowy ww. linii. Ponadto w piśmie z dnia [...] czerwca 2011 r. Prezydent Miasta [...] wskazał, że nie jest w posiadaniu wskazanych dokumentów. Spółka [...] S.A. powołuje się na decyzję Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z dnia [...] czerwca 1966r. zezwalającą Zakładom Energetycznym [...] na wejście na grunty stanowiące własność osób prywatnych znajdujące się w [...] w związku z budową linii energetycznej napowietrznej 15 kV. [...]WINB podkreślił jednak, że ww. decyzja nie jest decyzją o pozwoleniu na budowę wydaną na podstawie przepisów prawa budowlanego, a decyzją zezwalającą "na wejście w teren" wydaną na podstawie art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości i nie może być traktowana zamiennie. Dlatego organ II instancji przychylił się do stanowiska PINB w [...] o realizacji linii energetycznej SN-15 kV średniego napięcia na terenie działki nr ew. [...] przy ul. [...] w [...] bez wymaganego pozwolenia na budowę.

[...]WINB powołał treść art. 37 ust. 1 Prawa budowlanego z 1974r uznając, że w niniejszej sprawie istnieje konieczność zastosowania nakazu rozbiórki wynikającego z art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1974r., gdyż obiekt powoduje niedopuszczalne pogorszenie warunków użytkowych dla otoczenia. Wskazał, że na przedmiotowej nieruchomości są prowadzone roboty budowlane przy budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego w oparciu o decyzję Starosty [...] z dnia [...] czerwca 2009r. Nr [...] zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego i szamba szczelnego oraz decyzję Starosty [...] z dnia [...] marca 2010r. Nr [...] zmieniającą w zakresie projektu architektoniczno-budowlanego ww. decyzję, które nie zostały wyeliminowane z obrotu prawnego, a budowa prowadzona jest zgodnie z tymi decyzjami. Linia energetyczna SN-15 kV pozbawia inwestora tego obiektu możliwości bezpiecznego kontynuowania robót budowlanych przy ww. budynku mieszkalnym wielorodzinnym zgodnie z przepisami prawa. [...]WINB wskazał dodatkowo, że sama skarżąca spółka w piśmie z dnia 24 września 2011 r. adresowanym do L. B. poinformowała, że "aktualny stan zagospodarowania przedmiotowej działki (zbliżenie budynku mieszkalnego wielorodzinnego do istniejącej linii napowietrznej średniego napięcia 15 kV, a tym samym nie zachowanie wymaganych odległości zgodnie z normami) skutkuje tym, że osoby przebywające w przedmiotowym budynku będą narażone na zagrożenie zdrowia i życia."

[...]WINB podkreślił, iż szczegółowo rozważył, czy w sprawie spełnione zostały przesłanki określone w art. 37 Prawa budowlanego z 1974r. obligujące do orzeczenia rozbiórki obiektu budowlanego, czy też istnieje możliwość legalizacji samowoli budowlanej. Uznał jednak, że linia energetyczna SN-15 kV wzniesiona w wyniku samowoli budowlanej, spełnia przesłanki orzeczenia przymusowej rozbiórki na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1974 r., bowiem jej lokalizacja powoduje niedopuszczalne pogorszenie warunków użytkowych dla otoczenia.

Odnosząc się do argumentu skarżącej spółki o konieczności pozostawienia ww. linii energetycznej w celu umożliwienia dostawy energii elektrycznej dla pobliskich domostw organ wskazał, że stosownie do treści art. 39 Prawa budowlanego z 1974r. jeżeli względy społeczne lub gospodarcze przemawiają za celowością czasowego wykorzystania obiektu budowlanego, co do którego wydany został nakaz przymusowej rozbiórki na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 właściwy terenowy organ administracji państwowej może odroczyć wykonanie przymusowej rozbiórki na oznaczony czas i zezwolić na czasowe wykorzystanie obiektu budowlanego w sposób określony w decyzji. Strona może zatem wystąpić do organu pierwszej instancji z wnioskiem o odroczenie wykonania obowiązku rozbiórki obiektu, przy czym kwestia ta będzie przedmiotem odrębnego postępowania administracyjnego.

Jednocześnie z uwagi, iż organ powiatowy wskazał w podstawie prawnej decyzji Nr [...] art. 37 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 Prawa budowlanego z 1974r., zaś podstawę obowiązku rozbiórki stanowi wyłącznie art. 37 ust. 1 pkt 2 tej ustawy [...]WINB postanowił uchylić skarżoną decyzję i wydać nową decyzję nakazującą [...] S.A. dokonanie całkowitej rozbiórki linii energetycznej SN-15 kV średniego napięcia na terenie działki nr ew. [...] przy ul. [...] w [...] w oparciu o właściwą podstawę prawną.

Powyższa decyzja [...]WINB z dnia [...] stycznia 2014 r. Nr [...] została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez [...] S.A. z siedzibą w [...] (dalej również jako “skarżąca" lub “Spółka"), która zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

- art. 7, 77 kpa poprzez zaniechanie wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodnego, a przez to zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego co do zbadania czy w archiwach organów budowlanych i ich poprzedników prawnych zachowała się decyzja o pozwoleniu na budowę przedmiotowej linii, tj. poprzez poprzestanie na archiwach lokalnych urzędów z pominięciem archiwów państwowych,

- art. 80 kpa przez dokonanie błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego tj pominięcie, że z innych dokumentów związanych z realizacją budowy linii energetycznej 15 kV wyprowadzić można wniosek, iż były podstawy do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, a wątpliwym jest aby Inwestor nie wystąpił i nie uzyskał takiego pozwolenia wobec zgromadzenia innych dokumentów i pozwoleń.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że z fakt, że ani u inwestora, ani w siedzibie organów architektoniczno-budowlanych nie zachował się żaden egzemplarz decyzji o pozwoleniu na budowę przedmiotowego obiektu budowlanego linii energetycznej 15 kV nie uprawnia do stwierdzenia, że linia ta została zrealizowana w warunkach samowoli budowlanej bądź niezgodnie z obowiązującymi przepisami. Podkreśliła, iż urzędy miejskie przechowują akta postępowań administracyjnych od momentu wprowadzenia reformy samorządowej. Tym samym akta postępowań z lat 60 tych ubiegłego wieku mogą znajdować się w archiwach państwowych- np. w [...]. Organ miał zatem możliwość zwrócenia się do odpowiednich archiwów organów architektoniczno-budowlanych w celu odszukania dokumentacji w związku z realizacją linii 15 kV- jednak tego nie uczynił.

Ponadto wskazała, iż przepisy obowiązujące w czasie realizacji inwestycji nie obligowały inwestora ani właściciela lub zarządcy obiektu budowlanego do archiwizowania dokumentacji związanej z realizacją tego obiektu. Wymogu takiego nie zawierały przepisy obowiązującej w czasie powstawania spornej inwestycji ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 7, poz. 46 z póżn. zm.). Z kolei organy miały obowiązek przechowywania dokumentów dotyczących wydawanych pozwoleń na budowę tylko przez okres 5 lat.

Spółka zwróciła uwagę na pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 kwietnia 2008 r., II SA/Wr 45/08, iż z faktu, że nie zachował się żaden egzemplarz decyzji o pozwoleniu na budowę danego obiektu budowlanego nie można wyciągać wniosku, że obiekt ten został zrealizowany w warunkach samowoli budowlanej. Taki wniosek byłby przedwczesny również w obecnym stanie prawnym, bowiem nawet gdyby z jakiś przyczyn nie zachował się żaden egzemplarz decyzji o pozwoleniu na budowę obiektu budowlanego zrealizowanego pod rządami Prawa budowlanego z 1994 r., dopuszczalne byłoby dowodzenie wszelkimi innymi dowodami, że obiekt ten nie został samowolnie wzniesiony. Nie można przecież wykluczyć, że dokumentacja dotycząca danego obiektu została utracona na przykład wskutek pożaru, powodzi lub innych podobnych zdarzeń.

Skarżąca podniosła, że wprawdzie nie udało się organowi I instancji zgromadzić pełnej dokumentacji omawianej inwestycji, w tym samej decyzji o pozwoleniu na budowę, ale przedstawione zostały przez skarżącego inne dokumenty dotyczące planu realizacyjnego budowy omawianej napowietrznej linii elektroenergetycznej, czy też decyzja z [...] czerwca 1966 roku zezwalająca na wejście na grunty w celu budowy linii. Decyzja ta jest jednym z dokumentów potwierdzających tytuł prawny do dysponowania nieruchomością na cele budowlane- a więc była to podstawa do wystąpienia o pozwolenie na budowę. Dokumentacja ta - w ocenie skarżącej - świadczy raczej o tym, że możliwe było istnienie stosownej decyzji w tym zakresie, a tym samym istniejące dokumenty świadczą, że linia elektroenergetyczna nie była samowolą budowlaną.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 10 czerwca 2014 r. uczestnik postępowania L.

B. wskazał, że sporna linia nie jest ujawniona ani w księdze wieczystej, ani w rejestrze gruntów, a przy zakupie działki uzyskał informację, że linia jest nieczynna i przeznaczona do likwidacji (vide: protokół z rozprawy z dnia 10 czerwca 2014 r. k. akt sądowych 53). Oświadczył ponadto, że plan zagospodarowania przestrzennego nie przewiduje istnienia na tej działce, ani na innych działkach dalszego istnienia linii, w związku z czym wydawane były pozwolenia na budowę, sam zaś uzyskał odpowiednie uzgodnienia w zakresie przyłączy do sieci elektrycznej, a [...] wybudowała skrzynkę z układami pomiarowymi (tamże, s. akt sądowych 53).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Podkreślenia przy tym wymaga, iż zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r. poz. 270 (dalej: ppsa) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Biorąc pod uwagę powyższe kryteria Sąd uznał, iż skarga powinna zostać oddalona, gdyż zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z prawem.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że organy nadzoru budowlanego właściwie przyjęły, iż w niniejszej sprawie wystąpiły przesłanki do prowadzenia postępowania legalizacyjnego w trybie art. 37 ust. 1 Prawa budowlanego z 1974 r. Sąd bowiem podzielił stanowisko organów, że sporna linia została zrealizowana bez ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Zgodnie natomiast z treścią art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy, tj. przed 1 stycznia 1995r., wyłączone jest stosowanie art. 48 ustawy. W tej sytuacji zastosowanie znajdą przepisy 37 - 42 Prawa budowlanego z 1974r., albowiem linia energetyczna – co pozostaje poza sporem - powstała w latach 60-tych XX wieku.

Odnosząc się do podstawowych zarzutów skarżącej Spółki należy zauważyć, że z pisma Urzędu Miejskiego w [...] z dnia 13 lipca 2011 r. wynika, że po zapoznaniu się z dostępnymi materiałami archiwalnymi nie odnaleziono dokumentu potwierdzającego legalność budowy ww. linii. Również z pisma Prezydenta Miasta [...] z dnia 8 czerwca 2011 r. wynika, że nie odnaleziono tego rodzaju dokumentów. Organy wprawdzie dysponują pewnymi dokumentami przekazanymi przez Spółkę. W aktach sprawy znajduje się bowiem decyzja Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z dnia [...] czerwca 1966r. zezwalającą Zakładom Energetycznym [...] na wejście na grunty stanowiące własność osób prywatnych znajdujące się w [...] w związku z budową linii energetycznej napowietrznej 15 kV. W aktach znajdują się także: projekt techniczno-roboczy linii napowietrznej 15 kv [...] ul. [...], w tym ogólna charakterystyka linii napowietrznej oraz protokoły odbioru technicznego obiektu elektroenergetycznego. Należy jednakże założyć, że są to wszystkie dokumenty znajdujące się w posiadaniu inwestora i możliwe do uzyskania przez organy nadzoru budowlanego. Należy bowiem założyć, że skoro skarżąca Spółka posiada ww. dokumentację to brak jest podstaw do przyjęcia tezy, że nie posiada wyłącznie egzemplarza decyzji o pozwoleniu na budowę. Gdyby bowiem dokumentacja uległa zniszczeniu, jak podnosi to pełnomocnik skarżącej Spółki, a z rejestrów prowadzonych przez właściwe organy, dokumentów znajdujących się w archiwach oraz innych elementów stanu faktycznego wynikało w sposób wysoce prawdopodobny, że taka decyzja została wydana, to wówczas należałoby założyć konieczność dalszego prowadzenia postępowania wyjaśniającego w tym zakresie, łącznie z koniecznością odtworzenia zniszczonych akt administracyjnych. W niniejszej sprawie taka sytuacja jednak nie wystąpiła. Spółka dysponuje dokumentacją techniczno-budowlaną wraz z projektem, protokołami odbioru linii oraz decyzją Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z dnia [...] czerwca 1966r. zezwalającą Zakładom Energetycznym [...] na wejście na grunty stanowiące własność osób prywatnych, jednakże nie dysponuje w ogóle wnioskiem o pozwolenie na budowę, decyzją zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę, ani jakimkolwiek innym dokumentem potwierdzającym lub chociażby pośrednio wskazującym na fakt wydania decyzji o pozwoleniu na budowę np. poprzez podanie organu, daty i numeru/znaku decyzji. W takiej sytuacji nie można wymagać od organów nadzoru budowlanego prowadzących postępowanie nadzorcze długotrwałego poszukiwania egzemplarza decyzji, o której nie wspomina żaden z dokumentów będących w dyspozycji organów oraz Spółki. Nie ulega wątpliwości, że organy administracji publicznej mają obowiązek przeprowadzenia pełnego postępowania wyjaśniającego, jednakże zasada dochodzenia do prawdy obiektywnej wyrażona w art. 7 kpa wymaga od organu podjęcia wszelkich czynności, które są niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy. Zatem ustawodawca nie wymaga od organów prowadzenia postępowania w nieskończoność, w sytuacji gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika z dużym prawdopodobieństwem, że poszukiwany dokument nigdy nie zaistniał. Brak jest bowiem jakiegokolwiek, nawet pośredniego dowodu poświadczającego jego istnienie w przeszłości. W takiej sytuacji prowadzenie dalszego postępowania dowodowego uznane być musi jako wykraczające poza kryterium niezbędności, o którym mowa w art. 7 kpa. Zgodzić się także należy z twierdzeniem skarżącej Spółki, że przepisy obowiązujące w czasie realizacji inwestycji nie obligowały inwestora, ani właściciela lub zarządcy obiektu budowlanego do archiwizowania dokumentacji związanej z realizacją tego obiektu, a z kolei organy miały obowiązek przechowywania dokumentów dotyczących wydawanych pozwoleń na budowę tylko przez okres 5 lat. Nie oznacza to jednak, że w takiej sytuacji cały ciężar wykazania, że inwestycja została zrealizowana w oparciu o ostateczne pozwolenie na budowę ciąży wyłacznie na organie nadzoru budowlanego, zaś strona zwolniona jest z jakiejkolwiek aktywnosci w tym zakresie. To na właścicielu lub zarządcy obiektu budowlanego spoczywa również ciężar starannego działania i dbania o możliwość wykazania, iż określona inwestycja ma charakter legalny.

W związku z powyższym w ocenie Sądu nie zasługują na uwzględnienie zarzuty naruszenia art. 7 i 77 § 1 kpa poprzez zaniechanie wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodnego. Jako dalece niewystarczającą i nieprzekonującą należy uznać argumentację skarżącej Spółki wskazującej, że “z innych dokumentów związanych z realizacją budowy linii energetycznej 15 kV wyprowadzić można wniosek, iż były podstawy do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, a wątpliwym jest aby Inwestor nie wystąpił i nie uzyskał takiego pozwolenia wobec zgromadzenia innych dokumentów i pozwoleń." Zdaniem Sądu w ninieszej sprawie należy postawić tezę przeciwną. Skoro bowiem w posiadaniu skarżącej Spółki są dokumenty w postaci dokumentacji techniczno-budowlanej wraz z projektem, protokołami odbioru linii oraz decyzją Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z dnia [...] czerwca 1966r. zaś brak jest wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę, samej decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę, ani też żadnego innego dokumentu potwierdzającego w ogóle fakt wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, to należy przyjąć, że inwestor po prostu z takim wnioskiem nie wystąpił poprzestając na zgromadzonej dokumentacji, a w szczególności uprawnieniem do wejścia w teren i fizycznej możliwości realizacji inwestycji wynikającym z decyzji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z dnia 20 czerwca 1966r. Skoro dokumentacja ta była przechowywana i nie została zniszczona to należy przyjąć, że inwestor innej nigdy nie posiadał. Brak jest podstaw do przyjęcia dlaczego właśnie dokumentacja wskazująca na zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę musiałaby zostać całkowicie utracona, w stopniu, który uniemożliwia chociażby pośrednie potwierdzenie uzyskania takiej decyzji, podczas gdy pozostała dokumentacja została w całości zachowana.

Z tego względu Sąd nie podzielił także zarzutu naruszenia art 80 kpa poprzez dokonanie błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w stopniu wystarczającym wskazuje, iż inwestor nie uzyskał ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę poprzestając na decyzji zezwalającej "na wejście w teren" wydanej na podstawie art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958r. o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości, co – jak wynika z analogicznych spraw – było niejednokrotnie stosowaną wówczas praktyką. W konsekwencji należało uznać, że realizacja linii energetycznej SN-15 kV średniego napięcia na terenie działki nr ew. [...] przy ul. [...] w [...] odbyła się bez wymaganego pozwolenia na budowę.

Jako prawidłową należy uznać również ocenę organów nadzoru budowlanego o wystąpieniu w niniejszej sprawie przesłanki określonej w art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1974 r., uniemożliwiającej legalizację spornej linii.

Zgodnie z art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1974r., obiekty budowlane lub ich części, będące w budowie lub wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy, podlegają przymusowej rozbiórce albo przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń, gdy terenowy organ administracji państwowej stopnia powiatowego stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego część powoduje bądź w razie wybudowania spowodowałby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że sporny obiekt powoduje niedopuszczalne pogorszenie warunków użytkowych dla otoczenia. Na przedmiotowej nieruchomości są prowadzone roboty budowlane przy budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego w oparciu o ostateczną decyzję Starosty [...] z dnia [...] czerwca 2009r. Nr [...] zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego i szamba szczelnego oraz decyzję Starosty [...] z dnia [...] marca 2010r. Nr [...] zmieniającą w zakresie projektu architektoniczno-budowlanego ww. decyzję. Decyzje te pozostają w obrocie prawnym a inwestycja realizowana jest zgodnie z tymi decyzjami. Tymczasem sporna linia energetyczna SN-15 kV pozbawia inwestora tego obiektu możliwości bezpiecznego kontynuowania robót budowlanych przy ww. budynku mieszkalnym wielorodzinnym zgodnie z przepisami prawa. Skarżąca spółka w piśmie z dnia 24 września 2011 r. adresowanym do L. B. informowała, że "aktualny stan zagospodarowania przedmiotowej działki (zbliżenie budynku mieszkalnego wielorodzinnego do istniejącej linii napowietrznej średniego napięcia 15 kV, a tym samym nie zachowanie wymaganych odległości zgodnie z normami) skutkuje tym, że osoby przebywające w przedmiotowym budynku będą narażone na zagrożenie zdrowia i życia." Brak możliwości swobodnej zabudowy działki w oparciu o obowiązujące przepisy prawa oraz wydane ostateczne decyzje o pozwoleniu na budowę całkowicie wyczerpuje przesłankę niedopuszczalnego pogorszenia warunków użytkowych dla otoczenia, o jakim mowa w art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z dnia 25 października 1974 r.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 i art. 132 ppsa, należało orzec jak w sentencji wyroku.