II SA/Po 394/12

Uzasadnienie

Decyzją nr [...] z dnia [...] 2012 r. Prezydent Miasta P., na podstawie art. 59 ust. 1 i 2, art. 60 ust. 1 w zw. z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm. – dalej: u.p.z.p.), po rozpatrzeniu wniosku M [...] M. i M. A. z dnia 15 czerwca 2011 r. złożonego w celu legalizacji samowoli budowlanej, odmówił ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku garażowego na budynek warsztatu naprawy [...] na działce nr [...], ark. [...], obręb [...], położonej w [...] przy ul. [...].

W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia wskazano, że analiza stanu faktycznego wykazała, iż w "bezpośrednim sąsiedztwie terenu objętego wnioskiem dominuje funkcja mieszkaniowa jednorodzinna w zabudowie bliźniaczej, uzupełnieniem dla funkcji mieszkalnej jednorodzinnej są nieuciążliwe funkcje biurowe i handlowe". Organ wskazał także na średni wskaźnik zabudowy w obszarze analizowanym wynoszący ok. 33% powierzchni działek, jak mi pozostałe wskaźniki istniejącej zabudowy. Ponadto organ stwierdził, że przeanalizowano relacje przestrzenne, jakie powstaną pomiędzy istniejącą a planowaną (już zrealizowaną) zabudową. Zdaniem organu inwestycja opisana we wniosku nie spełnia wymogu kontynuacji funkcji zabudowy występującego w analizowanym sąsiedztwie. Podniósł, że obecnie w rejonie ul. [...] dominuje zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, a towarzyszą jej nieuciążliwe usługi. Dalej organ stwierdził, że usługi towarzyszące zabudowie mieszkaniowej, to tzw. usługi podstawowe, do których zalicza się: przedszkola, żłobki, szkoły podstawowe, gimnazja, szkoły ponadgimnazjalne, przychodnie rejonowe, podstawowe usługi handlowe, gastronomiczne, lokalne targowiska i inne nieuciążliwe usługi dla ludności, urządzenia kultu, kościoły, urząd pocztowy – telekomunikacyjny, administrację osiedla, a także parki, zieleńce oraz sieć ulic dojazdowych i lokalnych. Zdaniem organu warsztat (mechaniki [...]) nie stanowi usługi podstawowej będącej uzupełnieniem funkcji mieszkaniowej; przedmiotowy budynek (warsztat mechaniki [...]), usytuowany jest m.in. w strefie dotychczas rekreacyjnej, nie kontynuuje istniejącej funkcji zagospodarowania terenu i generuje zwiększony ruch wynikający z użytkowania tego obiektu. Organ uznał, że dla ul. [...], gdzie występuje przede wszystkim zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna we frontach działek, a w głębi niewielkie budynki gospodarczo – garażowe, za priorytetowe należy uznać kontynuowanie zastanej funkcji uzupełnionej o funkcję gospodarczą i nieuciążliwe usługi, co da gwarancję utrzymania dotychczasowego charakteru istniejącej zabudowy.

Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli inwestorzy (wnioskodawcy), zarzucając jej naruszenia art. 7 kpa oraz art. 1 pkt 1-7 u.p.z.p. i § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1588 ze zm.). Powołując się na stanowisko orzecznictwa przeciwstawiające się zawężającemu rozumieniu pojęcia kontynuacji funkcji zabudowy, inwestorzy stwierdzili, że organ winien stosować się do wymogów prymatu kształtowania zabudowy zgodnej z wymaganiami ładu przestrzennego, interesu publicznego i uwzględnienia walorów ekonomicznych przestrzeni.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu, decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy przytoczył treść przepisów dotyczących decyzji o warunkach zabudowy. Następnie, powołując się na stanowisko orzecznictwa, organ przedstawił pogląd, że w zakresie kontynuacji funkcji zabudowy mieści się taka zabudowa, która nie godzi w zastany stan rzeczy, chodzi zatem o kontynuację szeroko rozumianej funkcji zabudowy i jej cech architektonicznych. W ocenie organu podstawą domowy wdania decyzji musi być sprzeczność projektowanej inwestycji z funkcja obiektów istniejących, którą organ potrafiłby racjonalnie wykazać w uzasadnieniu decyzji. Dalej w uzasadnieniu Kolegium podzieliło stanowisko Prezydenta Miasta co do ustalonej dominującej funkcji zabudowy w obszarze analizowanym, jak również co do tego, że warsztat mechaniki pojazdowej nie należy do kategorii usług nieuciążliwych, nie stanowi usług podstawowych oraz uzupełnienia zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, generuje zwiększony hałas, wzmożony ruch samochodowy, emisję zanieczyszczeń i jest funkcja uciążliwą dla sąsiedniej zabudowy mieszkaniowej. Ponadto zgodził się z organem I instancji, że obecny sposób wykorzystania terenu przez inwestora doprowadził do zmniejszenia powierzchni biologicznie czynnej przedmiotowej nieruchomości poprzez przeznaczenie większości powierzchni rekreacyjnej działki na dojazd oraz plac manewrowo – postojowy. Kolegium wskazało również na jednolitość architektoniczną i zbliżone cechy zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej przy ul. [...].

Organ odwoławczy nie podzielił zasadności zarzutów odwołania co do braków postępowania dowodowego, jak i co do nieuwzględnienia słusznego interesu strony w postępowaniu. W ocenie Kolegium organ I instancji zastosował się do zasad sformułowanych w art. 7, art. 8, art. 11, art. 77 § 1 i art. 80 kpa, jak również w art. 107 § 3 kpa.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu inwestorzy, którzy domagali się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz zasądzenia kosztów postępowania. Zarzucili decyzji wydanej w II instancji naruszenie art. 6 - 10 kpa w związku z wadliwym, niepełnym ustaleniem stanu faktycznego, jak również art. 59 i art. 60 u.p.z.p.

Uzasadniając skargę inwestorzy wskazali na treść protokołu kontroli nr [...] Wielkopolskiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] kwietnia 2011 r., z którego wynika, że nie stwierdzono przekroczeń dopuszczalnych norm określonych w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (kopie tej dokumentacji dołączono do skargi). Ponadto skarżący powołali się na analogiczne stanowisko Wydziału Ochrony Środowiska Urzędu Miasta P., przedstawione w piśmie z dnia 17 maja 2011 r. Dalej podnieśli, że nieruchomość, na której usytuowany jest dom mieszkalny nr 34 jednych z uczestników postępowania, jest położona w bezpośrednim sąsiedztwie ul. [...], a natężenie ruchu pojazdów na tej ulicy, jak również pobliskie (naprzeciwko nieruchomości przy ul. [...]) położenie marketu A z dużym parkingiem dla klientów i dla ciężarowych samochodów dostawczych, powoduje znacznie więcej emisji spalin i hałasu aniżeli lokal użytkowany przez skarżących. Ponadto skarżący zwrócili uwagę na to, że przy ul. [...] pod nr [...] funkcjonuje od 1967 r. warsztat samochodowy o działalności produkcyjno – handlowej, gdy tymczasem organ ustalił, że w sąsiedztwie nie ma innych warsztatów. Kwestionując ustalenia organów co do zwiększenia emisji hałasu i spalin przez inwestycję, której dotyczył wniosek o wydanie warunków zabudowy, powołali się również na bliżej opisane w uzasadnieniu skargi wyroki sądów cywilnych I i II instancji [zapadłe w sprawie o ochronę naruszonego posiadania; kopie orzeczeń dołączone do skargi].

W odpowiedzi na skargę Kolegium podtrzymało swoje stanowisko i wniosło o jej oddalenie. W ocenie Kolegium powołane orzeczenia sądów cywilnych pozostają bez związku z zaskarżonymi rozstrzygnięciami w przedmiocie odmowy warunków zabudowy, w których badane jest spełnienie przez inwestycję objętą wnioskiem warunków sformułowanych w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W ocenie organu fakt, że po ul. [...] odbywa się ruch samochodów oraz funkcjonuje tam pawilon handlowy nie może stanowić przyzwolenia dla zwiększania uciążliwości dla mieszkańców okolicznych budynków, zaś wykonywanie prawa własności na nieruchomości nie może sprowadzać się do zrealizowania samowoli budowlanej ani do premiowania jej przez organy administracji publicznej. Ponadto Kolegium podniosło, że przy ul. [...] nr [...] nie znajduje się warsztat naprawy samochodów, bowiem istnieje tam jedynie warsztat naprawy i sprzedaży wycieraczek do szyb samochodowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga okazała się zasadna.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest ocena prawidłowości rozstrzygnięcia Kolegium utrzymującego w mocy decyzję Prezydent Miasta P. z dnia [...] 2011 r., którą odmówiono ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku garażowego na budynek warsztatu naprawy samochodów do celów legalizacji samowoli budowlanej na działce nr [...], położonej w [...] przy ul. [...].

Zgodnie z art. 59 ust. 1 u.p.z.p. zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Stosownie zaś do treści art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. wydanie decyzji o warunkach zabudowy uzależnione jest od istnienia, co najmniej jednej działki sąsiedniej, dostępnej z tej samej drogi publicznej oraz zabudowanej w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Ustalenia powyższe oparte zostają na sporządzonej, na potrzeby postępowania, analizie funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu, na którym planowana jest inwestycja. W powyższym zakresie art. 61 ust. 6 u.p.z.p. odsyła do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego (Dz.U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1588 ze zm.). Rozporządzenie to w ust. 1 § 3 stanowi, że w przypadku braku planu miejscowego w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza (zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2 powyższego przepisu) wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 u.p.z.p.

Jak wynika z załączonej do decyzji analizy funkcji i cech zabudowy składającej się z części tekstowej i graficznej, obszar poddany analizie został w niniejszej sprawie wyznaczony zgodnie z wskazanymi w rozporądzeniu minimalnymi wymogami. Niemniej jednak sama analiza i jej wnioski (wyniki) są niejasne i zbyt powierzchowne. W przedmiotowej analizie stwierdzono bowiem, że na "obszarze analizowanym w bezpośrednim sąsiedztwie terenu objętego wnioskiem dominuje funkcja mieszkaniowa jednorodzinna w zabudowie bliźniaczej, uzupełniająca funkcją dla mieszkaniowej jest funkcja gospodarcza. Wzdłuż ul. [...] posadowione są pawilony handlowe". Takie ustalenia analizy zostały następnie rozwinięte w uzasadnieniu decyzji odmawiającej wydania warunków zabudowy, w której organ I instancji stwierdził, że "Obecnie w rejonie ul. [...] dominuje zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, której towarzyszą nieuciążliwe usługi. Usługi towarzyszące zabudowie mieszkaniowej to tzw. usługi podstawowe do których zalicza się: przedszkola, żłobki, szkoły podstawowe, gimnazja, szkoły ponadgimnazjalne, przychodnie rejonowe, podstawowe usługi handlowe, gastronomiczne, lokalne targowiska i inne nieuciązliwe usługi dla ludności, urządzenia kultu, kościoły, urząd pocztowy - telekomunikacyjny, administracja osiedla, a także parki, zieleńce oraz sieć ulic dojazdowych i lokalnych". Organ II instancji podzielił w całości ustalenia, jak i poglądy organu I instancji. Szersze rozważania zawarte w uzasadnieniu decyzji organów obu instancji, nie znajdują jednakże umocowania w samej analizie.

Dokonując jednakże analizy, organy poza wskazaniem na istnienie pawilonów handlowych nie przybliżyły charakterystyki zabudowy na działkach objętych obszarem analizowanym, a znajdujących się przy ul. [...]. Ponadto nie odniósł się do zabudowy znajdującej się na działkach położonych na przeciwległej części zakreślonego obszaru (od ul. [...]). Przyczyny pominięcia tej zabudowy w procesie analitycznym winny być odpowiednio wyjaśnione (w szczególności brak rozważań, czy ta część obszaru analizowanego przynależy do większej całości architektoniczno-urbanistycznej, odmiennej od tej, która występuje przy ul. [...] i ul. [...]). Rozważania te mogą także mieć wpływ na rozmiar i kształt obszaru analizowanego (wskazując na potrzebę jego zwiększenie, względnie nierównomiernego zakreślenia wokół działki nr [...]). Należy bowiem pamiętać, że działka sąsiednia, o której mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. to nieruchomość lub jej część położona w granicach "analizowanego obszaru", tworzącego urbanistyczną całość, który należy określić dla każdego przypadku oddzielnie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 grudnia 2008 r. sygn. akt II OSK 1520/07, Lex 513847).

Dokonane w analizie stwierdzenie, że w "bezpośrednim sąsiedztwie" dominuje zabudowa o funkcji mieszkaniowej (zabudowa jednorodzinna w zabudowie bliźniaczej) uzupełniona funkcją gospodarczą, nie daje jednoznacznej odpowiedzi na całym obszarze analizowanym, rozumianym jako sąsiedztwo w szerokim tego słowa znaczeniu, nie występuje także zabudowa o innej funkcji. Jak wskazano wzdłuż ul. [...] posadowione są pawilony handlowe, a uzupełnieniem funkcji mieszkaniowej "w bezpośrednim sąsiedztwie" są nieuciążliwe funkcje (usługi) biurowe i handlowe. Trudno jednoznacznie ocenić czy ustalenia te należy odnieść do wspomnianych pawilonów handlowych przy ul. [...], czy też do innej zabudowy. Przy tym brak pewności, jakiego rodzaju nieuciążliwe usługi faktycznie występują "w rejonie ul. [...]". Zawarte w uzasadnieniu decyzji wyliczenie tzw. usług podstawowych nie znajduje odbicia w przeprowadzonej analizie, ma więc jedynie przykładowy charakter i nie pozwala na identyfikację rodzaju usług, jakie występują w sąsiedztwie działki nr [...]. Tym samym nie jest możliwe ustalenie funkcji uzupełniającej względem zabudowy mieszkaniowej istniejącej w analizowanym obszarze ani też określenie funkcji pozostałej zabudowy występującej w tym obszarze.

Również samo odniesienie się do bliżej niewyjaśnionego zmniejszenia powierzchni biologicznie czynnej działki objętej wnioskiem o wydanie warunków zabudowy nie może stanowić samodzielnej przeszkody do uwzględnienia wniosku. Okoliczność ta winna zostać wyczerpująco omówiona, stosownie do wymogów stawianych w uzasadnieniu decyzji administracyjnej, i znajdować swoje uzasadnienie w treści przeprowadzonej analizy urbanistycznej.

Wskazać również należy, że zarzuty zawarte w skardze i odpowiedzi na nią budzą wątpliwości co do rzetelności dokonanych w toku postępowania ustaleń faktycznych. Otóż w skardze strona skarżąca podniosła m.in., że przy ul. [...] pod nr [...] funkcjonuje od 1967 r. warsztat samochodowy o działalności produkcyjno – handlowej. W odpowiedzi na skargę Kolegium wyjaśniło, że obiekt ten ma charakter handlowy. Ustalenie przeznaczenia i sposobu użytkowania zabudowy, jaka występuje na działce przy ul. [...] (działka nr[...] ?), a zatem określenie funkcji tej zabudowy na nieruchomości pobliskiej działce skarżącego, winno było zostać ustalone i rozważne w postępowaniu administracyjnym (chociażby w II instancji). Polemizowanie przez organ odwoławczy ze skarżącym na etapie postępowania sądowego co do charakteru zabudowy o innej funkcji niż mieszkaniowa (występującej obok zabudowy mieszkaniowej), której w ogóle nie uwzględniono (nie omówiono i nie doniesiony do wniosku o wydanie warunków zabudowy) w postępowaniu administracyjnym, jest nieprawidłowe i świadczy o naruszeniu przepisów postępowania w zakresie ustalenia stanu faktycznego, gromadzenia i oceny dowodów oraz rozważenia całokształtu sprawy. Ustalenie, czy przy ul. [...] poza zabudową mieszkaniową (jednorodzinną) występuje również zabudowa o funkcji usługowej, jak i rozstrzygnięcie, czy jest to warsztat samochodowy (naprawy pojazdów lub inny zbliżony charakterem), czy też wyspecjalizowany warsztat naprawy (i sprzedaży) wycieraczek do szyb samochodowych, powinno mieć miejsce w postępowaniu wyjaśniającym poprzedzającym wydanie decyzji w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy.

Skoro w istocie nie ustalono wyżej wskazanych okoliczności, bowiem nie znajdują one odzwierciedlenia w przedstawionym w uzasadnieniach obydwu decyzji stanie faktycznym, a przede wszystkim nie znajdują odzwierciedlenia w przedstawionej analizie urbanistycznej, to należy przypisać organom naruszenie procedury administracyjnej.

Podstawowe wymagania stawiane organom w odniesieniu do ustalenia stanu faktycznego, rozpatrzenia wszystkich istotnych okoliczności sprawy i dania temu odpowiedniego wyrazu w uzasadnieniu decyzji, wynikają z zasad i przepisów szczegółowych Kodeksu postępowania administracyjnego. Respektowanie tych zasad wymaga od organu administracji nie tylko poczynienia ustaleń dokonanych w odniesieniu do całokształtu materiału dowodowego (art. 80 kpa), zgromadzonego i zbadanego w sposób wyczerpujący (art. 77 § 1 kpa), a więc przy podjęciu wszelkich kroków niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jako warunku wydania decyzji o przekonującej treści (art. 7 i art. 11 kpa). Równie istotne jest także uwzględnienie zasady załatwienia sprawy, mając względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 kpa). Ponadto należy mieć na względzie, że przez właściwe uzasadnienie decyzji organ realizuje zasadę przekonywania, wyrażoną w art. 11 kpa, której zachowaniu służą szczegółowe rozwiązania wskazane w art. 107 § 1 i 3 kpa.

W tym miejscu dodać także należy, że analiza akt postępowania rodzi również wątpliwości co do tego, czy krąg stron postępowania został należycie ustalony. Otóż postępowanie w pierwszej instancji oraz decyzja tego organu została skierowana m.in. do S. M. i J. M., jako właścicieli działki nr [...] położonej przy ul. [...] (k. 11, 12 akt adm.). Natomiast w protokole wysłuchania strony z dnia [...] września 2011 r. (k. 65 akt adm.) organ spisał oświadczenie J. M. i D. M., zamieszkałych przy ul. [...] w [...]. Kolegium doręczyło decyzję wydaną w instancji odwoławczej również dwóm ostatnim osobom. Tymczasem w aktach postępowania brak jest danych, które pozwoliłyby na rozstrzygnięcie, czy organ wysłuchał te osoby jako strony postępowania i na jakiej podstawie uznał je za tego rodzaju uczestników postępowania, czy też jako ewentualnych pełnomocników właścicieli działki nr [...].

Zgodnie zaś z art. 61 § 4 kpa o wszczęciu postępowania z urzędu lub na żądanie jednej ze stron należy zawiadomić wszystkie osoby będące, zgodnie z art. 28 kpa, stronami w sprawie. Organ administracji publicznej obowiązany jest zatem z urzędu ustalić, kto ma w danej sprawie interes prawny lub obowiązek (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 1998 r. sygn. akt I SA/Lu 684/97, Lex nr 34726). W konsekwencji organy winny czuwać nad tym, by wszystkie strony miały zapewniony udział w postępowaniu i została im doręczona decyzja, a zarazem aby w postępowaniu brały udział w charakterze strony tylko te podmioty, które legitymują się interesem prawnym w rozumieniu art. 28 kpa.

Reasumując dotychczasowe rozważania stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta P. z dnia [...] 2011 r. zostały wydane z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 kpa. Stwierdzone przepisów postępowania należy uznać za mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy – kierunek merytorycznego rozstrzygnięcia w przedmiocie warunków zabudowy. Z uwagi na zakres okoliczności, które powinny zostać wyjaśnione celem należytego rozstrzygnięcia sprawy, konieczne było uchylenie decyzji wydanych w obydwu instancjach.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270) orzekł, jak w punkcie I sentencji wyroku. W konsekwencji Sąd orzekł o niemożności wykonania zaskarżonej decyzji na podstawie art. 152 tej ustawy (punkt III sentencji).

Ponownie rozpatrując sprawę, organy zobowiązane są do wyznaczenia odpowiedniego obszaru analizowanego, przeprowadzenia prawidłowej analizy i ustalenia, jaka jest funkcja istniejącej na sąsiednich (w szerokim tego słowa znaczeniu) działkach zabudowy, w tym zabudowy uzupełniającej, jak i czy występuje tam również zabudowa o takiej funkcji, która daje się pogodzić z inwestycją wskazaną we wniosku o wydanie warunków zabudowy. W ramach tego postępowania organ poczyni szczegółowe, wyczerpujące ustalenia, również co do charakteru zabudowy na działce przy ul. [...], a ponadto co do domniemanej uciążliwości zabudowy na działce nr [...] o funkcji wskazanej we wniosku inwestorów. Organ wyjaśni także wątpliwości co do stron postępowania, tak by ponownie prowadzone postępowanie nie uchybiło art. 28 kpa oraz przepisom wprowadzającym określone gwarancje procesowe dla stron (m.in. art. 10, art. 61 § 4, art. 79,art. 109 § 1 kpa). Dopiero usunięcie tych uchybień pozwoli organom na rozważenie, czy dopuszczenie planowanej inwestycji, w świetle istniejącej na działkach sąsiadujących zabudowy, jest możliwe z uwagi na kontynuację określonej zabudowy i funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu, przy uwzględnieniu postulatu konieczności zachowania urbanistycznej całości obszaru objętego analizą (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2012 r. sygn. akt II SA/Po 86/12 – dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych; http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje swoje oparcie w art. 200 i art. 205 § 1 powołanej ustawy (punkt II sentencji).

MK