IV SA/Wa 771/12

Uzasadnienie

Zaskarżonym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie postanowieniem z dnia [...] lutego 2012r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. po rozpatrzeniu zażalenia Z. J. utrzymało w mocy postanowienie Marszałka Województwa [...] z dnia [...] lipca 2011r. odmawiające uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działkach o nr ewidencyjnych [...] przy ul. [...] we wsi K., gmina B.

W uzasadnieniu podniesiono, że w myśl art. 53 ust. 4 pkt 10a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym decyzję o warunkach zabudowy wydaje się po uzgodnieniu z wojewodą, marszałkiem województwa oraz starostą w zakresie zadań rządowych lub samorządowych, służących realizacji inwestycji celu publicznego, o których mowa w art. 39 ust. 3 pkt 3 – w doniesieniu do terenów, przeznaczonych na ten cel w planach miejscowych, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Odmawiając uzgodnienia Marszałek wskazał, że w nieobowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy B. uchwalonym uchwałą Rady Gminy B. nr [...] z dnia [...] listopada 1994r. teren, na którym znajduje się planowana inwestycja położony jest w rezerwie terenu pod projektowane linie wysokiego napięcia 110 kV i 400 kV wraz ze strefą uciążliwości. Nadto zgodnie z planem Zagospodarowania Przestrzennego Województwa [...] nieruchomość objęta jest obszarem, dla którego plan zakłada rozbudowę i modernizację linii energetycznej wysokiego napięcia 110 kV i 400 kV. Zatem słusznie Marszałek biorąc pod uwagę art. 53 ust. 4 pkt 10a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz fakt, że inwestycja pozostaje w sprzeczności z ponadlokalnym zadaniem celu publicznego zasadnie odmówił uzgodnienia projektu opisanej decyzji o warunkach zabudowy.

Skargę na powyższe postanowienie do Sądu administracyjnego wniósł Z. J. zarzucając naruszenie:

- art. 7, 8, 11, 77 oraz 80 kpa poprzez nie wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, nie wyjaśnienie zasadności przesłanek, którymi kierował się organ oraz nie zebranie i nie rozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego,

- art. 53 ust. 5a w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nie ustalenie czy na terenie objętym wnioskiem istnieje zamiar realizacji zadań samorządowych

- art. 64 ust. 1 cytowanej ustawy poprzez jego niezastosowanie chociaż ze zgromadzonego materiału wynika, że projektowana linia elektroenergetyczna będzie przebiegać wyłącznie przez część nieruchomości tj. działkę nr [...].

W uzasadnieniu podniesiono, że SKO rozpoznając zażalenie inwestora nie odniosło się do zarzutów podniesionych w tym środku zaskarżenia.

Dalej wskazano, że decyzją z dnia [...] lipca 2005r. Burmistrz Gminy B. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dwutorowej napowietrznej linii elektroenergetycznej przebiegającej m.in. przez działkę skarżącego nr [...]. Tym samym projektowana linia nie zajmuje całej nieruchomości i wobec tego powyższa decyzja nie dotyczy działki nr [...].

Ponadto Starosta [...] postanowieniem nr [...] z dnia [...] czerwca 2011r. uzgodnił projekt decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na obydwu działkach.

Marszałek nie ustalił czy inwestor w ogóle ma zamiar budować przedmiotową linię energetyczną. Po uzyskaniu decyzji ustalającej warunki zabudowy Z. S.A. w W. nie podjął dalszych czynności zmierzających do budowy spornej linii energetycznej, a upłynęło już 6 lat. Marszałek w uzasadnieniu postanowienia stwierdził, że odmowa uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy może nastąpić wyłącznie z uwagi na zamiar realizacji zadań rządowych i samorządowych. Jednocześnie jednak nie wyjaśnił, czy przedmiotowa linia będzie realizowana, czy też inwestor odstąpił od tego zamierzenia.

Dalej wskazano, że inwestor nie podjął żadnych czynności zmierzających do zaspokojenia roszczeń skarżącego z tytułu ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości stanowiących jego własność.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie zajmując stanowisko jak w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Wchodzi więc tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słusznościowych.

Z art. 134 § 1 p.p.s.a., wynika, iż sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w skardze podstawą prawną. Oznacza to, że sąd dokonuje oceny zaskarżonego aktu mając na uwadze wszelkie aspekty sprawy, nie zaś jedynie argumentację podniesioną przez stronę skarżącą.

Mając na uwadze powyższe uwarunkowania Sąd doszedł do przekonania, że zaskarżone postanowienie narusza przepisy prawa procesowego w stopniu wskazującym na konieczność jego uchylenia.

W myśl art. 53 ust. 4 pkt 10a ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.) decyzję o warunkach zabudowy wydaje się po uzgodnieniu z wojewodą, marszałkiem województwa oraz starostą w zakresie zadań rządowych lub samorządowych, służących realizacji inwestycji celu publicznego, o których mowa w art. 39 ust. 3 pkt 3 – w odniesieniu do terenów, przeznaczonych na ten cel w planach miejscowych, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.). Z kolei przepis art. 39 ust. 3 pkt 3 ustawy doprecyzowując zakres przedmiotowy wyżej omawianego uzgodnienia, wskazuje na ustalone w planie zagospodarowania przestrzennego województwa rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym.

Uzgodnienia powyższego - stosownie do treści art. 53 ust. 5 u.p.z.p. - dokonuje się w trybie przepisu art. 106 k.p.a.

Kolegium odmawiając uzgodnienia projektowanej inwestycji powołało się, jak wynika z uzasadnienia rozstrzygnięcia, na dwie przesłanki, które pozostają poza sporem. Pierwszą z nich jest kwestia postanowień planu Zagospodarowania Przestrzennego Województwa [...], które wskazują, że na spornym terenie planowana jest inwestycja celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym tj. rozbudowa i modernizacja linii energetycznej wysokiego napięcia 110 kV i 400 kV. Drugą zaś pozostają zapisy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy B. uchwalonym uchwałą Rady Gminy B. nr [...] z dnia [...] listopada 1994r., który to plan utracił moc w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Plan ów również przewidywał na tym terenie realizację linii energetycznej wysokiego napięcia.

W ocenie Sądu powyższa argumentacja Kolegium uzasadnia jedynie konieczność zastosowania normy art. 53 ust. 4 pkt 10a ustawy w toku procedury administracyjnej zmierzającej do wydania wnioskowanej przez Z. J. decyzji o warunkach zabudowy. Innymi słowy z przyczyn omówionych przez SKO istnieje konieczność przed wydaniem decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy uzyskania stanowiska wyspecjalizowanego organu. W innym wypadku wydanie przez organ główny tj. Burmistrza Gminy B. decyzji bez uzyskania stanowiska tego organu skutkować może wznowieniem postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy w oparciu o art. 145 § 1 pkt 6) kpa.

Natomiast argumenty te nie uzasadniają stanowiska merytorycznego podjętego przez organy obydwu instancji. Zaprezentowana bowiem przez Kolegium wykładnia powodowałaby, że w każdym wypadku organ uzgadniający zobligowany byłby do zajęcia negatywnego stanowiska w stosunku do proponowanej inwestycji, jeżeli pozostawałaby ona w opozycji do planu wojewódzkiego i planu miejscowego, który utracił moc obowiązującą. Taki wniosek nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach oraz istocie postępowania uzgadniającego. Mianowicie organ uzgadniający pozbawiony zostałby kompetencji do merytorycznego orzekania w ramach takiego postępowania. Przy podejmowaniu rozstrzygnięcia nie stosowałby przepisów prawa materialnego odnoszących się do problematyki ze względu na którą zostało ustanowione uzgodnienie lecz stanowisko wywodziłby jedynie z normy procesowej. Tymczasem z przepisu art. 53 ust. 5a ustawy wynika, że materialną przesłanką odmowy uzgodnienia inwestycji jest zamiar realizacji inwestycji celu publicznego.

Przepis ten bowiem brzmi: "W przypadku odmowy uzgodnienia decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego przez organy, o których mowa w ust. 4 pkt 10, z uwagi na zamiar realizacji na objętym wnioskiem terenie zadań rządowych albo samorządowych, służących realizacji inwestycji celu publicznego, o których mowa w art. 39 ust. 3 pkt 3 i art. 48, postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego zawiesza się na czas nie dłuższy niż 9 miesięcy od dnia złożenia wniosku. Jeżeli w okresie zawieszenia postępowania administracyjnego nie uchwalono miejscowego planu albo nie ustalono lokalizacji inwestycji celu publicznego, związanej z tymi zadaniami, decyzję wydaje się pomimo braku tego uzgodnienia."

W ocenie Sądu zbadanie w toku postępowania uzgodnieniowego czy inwestor ma zamiar realizować inwestycję objętą planem wojewódzkim jest konieczną przesłanką materialną do wydania rozstrzygnięcia. Jednym z kryterium, które pozwala na zbadanie tego zamiaru jest kwestia, czy została ustalona lokalizacja takiej inwestycji, czy został uchwalony plan miejscowy, który przewiduje taką inwestycję. Tymczasem Kolegium w ogóle nie wypowiedziało się w tej kwestii, pomimo, że w zażaleniu inwestor powołał okoliczność istnienia w obrocie prawnym decyzji Burmistrza Gminy B. z dnia [...] lipca 2005r. ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dwutorowej napowietrznej linii elektroenergetycznej. Nie dokonało oceny, czy owa decyzja, jej data i dalszy tok tego procesu inwestycyjnego ma znaczenia dla ustalenia zamiaru realizacji budowy tej linii elektroenergetycznej.

Również Marszałek w swoim rozstrzygnięciu pomimo, że zwrócił uwagę, że zamiar realizacji inwestycji celu publicznego przez inwestora decyduje o możliwości wydania zgody na realizację omawianego zamierzenia – nie wyprowadził jednak z tego stwierdzenia prawidłowych wniosków.

W takiej sytuacji Sąd doszedł do wniosku, że uchybiono przepisom postępowania nie przeprowadzając postępowania wyjaśniającego na okoliczność zasadniczą dla treści rozstrzygnięcia.

Przy czym Sąd stoi na stanowisku, że zbadanie zamiaru realizacji inwestycji celu publicznego przez inwestora nie może ograniczać się do kwestii zbadania, czy została wydana decyzji o lokalizacji lub czy został uchwalony plan miejscowy. Jak wskazuje niniejsza sprawa, na etapie po wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia skarżący uzyskał stanowisko inwestora, że odstępuje od realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym. Uzyskana decyzja lokalizacyjna lub plan miejscowy są wskazówką, że inwestor ma wolę realizacji celu publicznego, jednakże celowe jest uzyskanie od niego dodatkowego potwierdzenia realizacji tego zamierzenia. W niniejszej sytuacji okazało się, że pomimo decyzji lokalizacyjnej zakład energetyczny odstąpił od zamiaru budowy linii energetycznej.

Zatem wobec zmiany stanu faktycznego, organy ponownie procedując będą obowiązane wziąć pod uwagę stan prawny, jak i faktyczny z daty orzekania. Ustalenia poczynione w oparciu o nowy dowód powinny doprowadzić do konkluzji, że zakład energetyczny nie ma zamiaru realizowania inwestycji objętej planem wojewódzkim. W takim wypadku nie istnieją przeszkody do uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy.

Ponieważ zaskarżone postanowienie, jak i postanowienie Marszałka naruszyły przepisy postępowania w stopniu uzasadniającym konieczność uchylenia obydwu rozstrzygnięć, Sąd na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1c) i 135 p.p.s.a orzekł jak na wstępie. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a.