II SA/Wa 473/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...] Komendant Główny Policji, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 18 ust. 5 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania J. G. od decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. z dnia [...] października 2011 r. nr [...] cofającej pozwolenie na broń palną myśliwską, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy. W związku z uzyskaną informacją, iż J. G., posiadacz pozwolenia na broń palną myśliwską i sportową, groził i ubliżał innym osobom, organ I instancji, pismem z dnia [...] kwietnia 2011 r., wezwał skarżącego do przedstawienia aktualnych orzeczeń lekarskiego i psychologicznego potwierdzających zdolność do dysponowania bronią.

W dniu [...] maja 2011 r. do organu wpłynęły orzeczenia stwierdzające, że skarżący nie należy do kategorii osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 2-4 i może dysponować bronią (orzeczenie lekarskie [...] z dnia [...] maja 2011 r., orzeczenie psychologiczne [...] z dnia [...] maja 2011 r.).

[...] Komendant Wojewódzki Policji w P. uznał za zasadne skorzystanie z uprawnień, jakie dają mu przepisy prawa i odwołał się od orzeczenia lekarskiego nr [...] z dnia [...] maja 2011 r., ponieważ J. G. nie stawił się na badanie lekarskie w tym trybie.

[...] Komendant Wojewódzki Policji w P. decyzją nr [...] z dnia [...] października 2011 r. cofnął mu pozwolenie na broń palną sportową. Jako podstawę swojego rozstrzygnięcia wskazał art. 18 ust. 5 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 5 ustawy o broni i amunicji.

Od decyzji skarżący wniósł odwołanie, wnosząc o jej uchylenie, zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 8 k.p.a., poprzez naruszenie zasady prowadzenia postępowania przez organy administracji publicznej w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej. Polegać to miało na zobowiązaniu J. G. do poddania się badaniom i dostarczenia orzeczeń lekarskiego i psychologicznego potwierdzających jego zdolność do dysponowania bronią palną tylko na podstawie anonimowej informacji, iż nadużywa on alkoholu – bez uprzedniego wszczęcia postępowania w tej sprawie.

Nadto skarżący podniósł, iż organ nie uwzględnił przyczyny jego niestawiennictwa na badaniach w dniu [...] sierpnia 2011 r., a także zignorował jego wniosek o skierowanie go na badania do Instytutu Medycyny [...].

Po rozpatrzeniu powyższego odwołania Komendant Główny Policji utrzymał w mocy skarżoną decyzję.

Wskazał, iż przepis art. 15 ust. 5 ustawy o broni i amunicji uprawnia właściwy organ Policji do zobowiązania posiadacza pozwolenia na broń do poddania się badaniom lekarskim i psychologicznym w przypadku istnienia uzasadnionych podejrzeń co do zdrowotnych i psychicznych możliwości dysponowania przez niego bronią. Natomiast w myśl art. 18 ust. 5 pkt 2 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń, jeżeli osoba posiadająca pozwolenie obowiązku poddania się badaniom lekarskim i psychologicznym i przedstawienia orzeczeń lekarskiego i psychologicznego nie wykona.

Kwestie badań psychologicznych i lekarskich osób posiadających pozwolenia na broń regulują przepisy ustawy o broni i amunicji oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń (Dz. U. Nr 79, poz. 898 ze zm.). Rozporządzenie to stanowi (§ 8), że od orzeczenia lekarskiego lub orzeczenia psychologicznego przysługuje odwołanie tak stronie, jak i właściwemu organowi Policji. Orzeczenie lekarskie lub psychologiczne wydane w trybie odwoławczym jest ostateczne (§ 8 pkt 9). Obowiązek potwierdzenia zdolności do dysponowania bronią obejmuje przedstawienie dwóch odrębnych orzeczeń, które rozstrzygają o niej w dwóch różnych zakresach i są wydawane przez różne podmioty, tj. lekarza i psychologa. Z tego względu nieprzedstawienie przez stronę choćby jednego z nich w trybie odwoławczym skutkuje stwierdzeniem, że strona nie wykonała powinności określonej w art. 15 ust. 5 ustawy o broni i amunicji.

Z uwagi na fakt, iż organ uzyskał informację, że skarżący groził i ubliżał osobom trzecim, wezwał go do przedstawienia aktualnych orzeczeń lekarskiego i psychologicznego, a następnie skorzystał z przysługujących mu uprawnień i wniósł odwołanie od przedłożonego przez J. G. orzeczenia lekarskiego. Skarżący jednak na badania lekarskie nie stawił się, a zatem zasadne było skorzystanie z uprawnień, jakie daje art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy i cofnięcie pozwolenia z tego powodu. Organ wskazał, iż broń nie jest zwykłą rzeczą i nie może być żadnych wątpliwości, choćby natury medycznej, co do zdolności posiadacza pozwolenia na broń palną do bezpiecznego jej posiadania i używania. Nadto nie jest zasadne zachowanie J. G. pozwolenia na broń z punktu widzenia interesu publicznego. Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 5 pkt 2 ustawy o broni i amunicji organ Policji może cofnąć pozwolenie, jeżeli osoba je posiadająca nie zastosuje się do obowiązku, o którym mowa w art. 15 ust. 5 ustawy o broni i amunicji. Zachowanie więc pozwolenia na broń uzależnione jest od spełnienia przez jego posiadacza rygorystycznych wymogów ustawy, a jednym z nich jest przedstawienie – na żądanie organu Policji – orzeczeń lekarskiego i psychologicznego, także – jeśli zajdzie taka potrzeba – w instancji odwoławczej, potwierdzających możliwość dysponowania bronią. Na treść tego rozstrzygnięcia nie mógł wpłynąć fakt, iż strona jest pozytywnie postrzegana w miejscu zamieszkania (k. 105), czy też w swoim macierzystym kole łowieckim (k. 110, 139).

W niniejszej bowiem sprawie, mając na uwadze przepis art. 7 k.p.a., należało przyznać bezwzględny prymat interesowi społecznemu przed słusznym interesem strony w posiadaniu pozwolenia, skoro strona uchyla się od tak istotnego z punktu widzenia ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego obowiązku, jakim jest potwierdzenie w prawem określony sposób zdolności do posiadania i używania broni palnej. Organ wskazał również, że organy Policji nie mają do dokonania tego rodzaju oceny wiedzy, ani uprawnień. Wolą natomiast ustawodawcy jest, aby tego rodzaju – istotna z punktu widzenia racji interesu społecznego – zdolność była potwierdzana w określony sposób, tj. orzeczeniem lekarskim.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego organ wyjaśnił, iż nieprawdziwe jest twierdzenie o wszczęciu przez właściwy organ Policji postępowania jedynie na podstawie anonimowej informacji o stanie zdrowia skarżącego. W aktach sprawy znajduje się bowiem informacja złożona przez konkretną osobę, z której wynika, iż J. G. ubliża i grozi w miejscu publicznym innym osobom. Natomiast wyboru organu odwoławczego dokonał zgodnie z § 8 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenia na broń, w myśl którego odwołanie od orzeczenia lekarskiego wnoszone jest za pośrednictwem lekarza, który wydał orzeczenie do jednostki badawczo-rozwojowej, wymienionej w § 5 pkt 4, najbliższej ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się lub siedzibę Policji. Skarżącego poinformowano również, kto sprawuje nadzór nad pracą uprawnionych lekarzy.

Skoro zatem lekarz, który wydał J. G. orzeczenie w I instancji, wskazał w pouczeniu, iż odwołanie od niego można złożyć do dwóch podmiotów, tj. Instytutu Medycyny [...] lub do Instytutu Medycyny [...], to [...] Komendant Wojewódzki Policji w P. obowiązany był do złożenia odwołania do Instytutu Medycyny [...], ponieważ ten właśnie ośrodek spełnia wymogi określone w wyżej przywołanym przepisie § 8 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia.

Natomiast skarżący był zobligowany do stawienia się na badanie w kolejnym wskazanym mu terminie, [...] września 2011 r. i poddaniu się badaniom w trybie odwoławczym, czego nie uczynił, nie podając przyczyn. Natomiast nieobecność na badaniu w dniu [...] sierpnia 2011 r. uznano za usprawiedliwioną, w związku z czym ustalono kolejny termin badania, tj. [...] września 2011 r., na które to badania skarżący nie stawił się. Organ miał prawo przyjąć, że świadomie odstąpił od uczestnictwa w badaniu, choć było mu wiadome, jakie będą skutki takiego zachowania, bowiem pouczono go o tym w piśmie z dnia [...] czerwca 2011 r.

Na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Warszawie wpłynęła skarga J. G., w której skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie:

1. art. 8 k.p.a. poprzez naruszenie zasady prowadzenia postępowania administracyjnego przez organy administracji publicznej w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, polegający na:

- skierowaniu skarżącego do poddania się badaniom lekarskim i dostarczenia orzeczenia lekarskiego i psychologicznego potwierdzającego jego zdolność do dysponowania bronią palną jedynie na skutek anonimowej informacji o stanie zdrowia skarżącego, bez uprzedniego wszczęcia postępowania w tej sprawie,

- całkowitym pominięciu wniosku skarżącego o skierowanie go na badanie do Instytutu Medycyny [...], w sytuacji gdy wobec usprawiedliwionej niemożności stawienia się przez J. G. na badaniach w dniach [...] sierpnia i [...] września 2011 r., a także wobec wyrażenia wprost przez skarżącego braku zaufania do rzetelności, obiektywności i bezstronności badań wykonywanych w Instytucie Medycyny [...], a nadto, ze względu na fakt częstego przebywania J. G. na terenie województwa [...], wniosek ten był całkowicie uzasadniony;

2. art. 10 § 1 k.p.a., polegający na pozbawieniu skarżącego czynnego udziału w postępowaniu poprzez nieuwzględnienie wskazanej przez skarżącego przyczyny niestawiennictwa na badaniach w dniu [...] września 2011 r., jaką była choroba stwierdzona przedłożonym przez niego zaświadczeniem lekarskim, która uniemożliwiła mu stawiennictwo na ww. badania lekarskie;

3. art. 80 k.p.a. poprzez niewzięcie w należytym stopniu pod rozwagę opinii jednostki terenowej Policji oraz stowarzyszenia łowieckiego, które to opinie przemawiają jednoznacznie na korzyść skarżącego;

4. art. 45 Konstytucji RP poprzez nieokreślenie jednoznaczne, czy Instytut Medycyny [...] oraz Instytut Medycyny [...] stanowią organy administracji, a tym samym uniemożliwienie skarżącemu jako stronie wyłączenie organu, wobec którego zachodzi podejrzenie bezstronności;

5. błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na treść zaskarżonej decyzji, polegający na przyjęciu, że skarżący nie stawił się na badania w dniu [...] września 2011 r. bez podania przyczyny tegoż niestawiennictwa, podczas gdy J. G. został poddany hospitalizacji w dniach od [...] września 2011 r. do [...] września 2011 r., co w sposób oczywisty wykluczało możność stawiennictwa w dniu [...] września 2011 r.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i skierowanie skarżącego na badanie w Instytucie Medycyny [...] w celu ustalenia, czy J. G. posiada zdolność fizyczną i psychiczną do dysponowania bronią w myśl art. 15 ustawy o broni amunicji.

W odpowiedzi na skargę organ, wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał dotychczasową argumentację, podkreślając, iż w przedmiotowej sprawie, przy wydawaniu zaskarżonej decyzji nie nastąpiło naruszenie prawa materialnego, jak i procesowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisami art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy wojewódzki sąd administracyjny, w zakresie swojej właściwości, ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Sąd administracyjny nie ocenia decyzji organu pod kątem jej słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego.

W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga J. G. nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonych decyzji stanowią przepisy ustawy o broni i amunicji, mianowicie art. 18 ust. 5 pkt 2. Stosownie do tego przepisu właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń w przypadku naruszenia przez osobę posiadającą pozwolenie obowiązku poddania się badaniom lekarskim i psychologicznym i przedstawienia orzeczeń lekarskiego i psychologicznego, o których mowa w art. 15 ust. 3-5.

Zgodnie z postanowieniami § 2 ust. 4 oraz § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń, orzeczenie lekarskie i orzeczenie psychologiczne (wystawione przez lekarza i psychologa upoważnionego) stanowią podstawę do wydania pozwolenia na broń przez okres 2 miesięcy od daty wydania orzeczenia. W świetle § 8 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia, od orzeczenia lekarskiego lub orzeczenia psychologicznego osobie ubiegającej się oraz właściwemu organowi Policji przysługuje odwołanie wnoszone na piśmie. Ustęp 9 powołanego paragrafu stanowi, iż orzeczenie lekarskie lub psychologiczne wydane w trybie odwołania jest ostateczne. Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że wniesione odwołanie, zarówno przez stronę postępowania w sprawie pozwolenia na broń, jak i przez organ Policji, nie jest obwarowane jakimikolwiek warunkami. Nie można czynić zatem organowi Policji zarzutu, iż przed wniesieniem odwołania od orzeczenia lekarskiego i psychologicznego nie przeprowadza postępowania mającego na celu wykazanie zasadności skorzystania z przysługujących uprawnień. Już sama subiektywna wątpliwość któregokolwiek z wymienionych podmiotów co do prawidłowości wydanego orzeczenia uprawnia do zaskarżenia kwestionowanego orzeczenia. Dopiero wydanie orzeczenia ostatecznego, od którego nie przysługuje środek zaskarżenia w toku instancyjnym, przesądza w znaczeniu prawnym o posiadaniu przez daną osobę stanu zdrowia i warunków odpowiednich predyspozycji do posługiwania się bronią palną.

Wskazać należy, że decyzja o cofnięciu pozwolenia na broń, wydana zgodnie z dyspozycją art. 18 ust. 5 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, ma charakter uznaniowy, przy czym organy Policji nie mogą kierować się swobodnym uznaniem przy wydawaniu przedmiotowych pozwoleń, mają natomiast prawo swobodnej oceny materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.) przy ustalaniu, czy sytuacja faktyczna uzasadnia cofnięcie pozwolenia. Cofnięcie pozwolenia na posiadanie broni z powodu braku orzeczenia lekarskiego musi być więc w każdym indywidualnym przypadku uzasadnione szczególnymi okolicznościami faktycznymi i nie mogą to być okoliczności subiektywne, lecz obiektywnie istniejące.

W tej sytuacji należy podzielić stanowisko Komendanta Głównego Policji, iż w przypadku, kiedy strona nie przedłożyła stosownego orzeczenia lekarskiego, a w tym przypadku orzeczenia ostatecznego, wydanego w wyniku rozpatrzenia odwołania, nie udokumentowała tym samym, że nie należy do osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 2-4 ustawy o broni i amunicji.

W rozpatrywanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie stwierdził zatem naruszenia przepisów prawa przez organy obu instancji w takim stopniu, aby uzasadniało to uchylenie zaskarżonych decyzji. W ocenie Sądu, organy Policji prawidłowo oceniły całokształt zebranego w toku postępowania administracyjnego materiału dowodowego i uzasadniły, dlaczego skarżący znajduje się w sytuacji dającej podstawę do cofnięcia mu pozwolenia na posiadanie przedmiotowej broni.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego zawartych w skardze, stwierdzić należy, iż nieprawdziwe jest twierdzenie o wszczęciu przez właściwy organ Policji postępowania jedynie na podstawie anonimowej informacji o stanie zdrowia skarżącego. Zauważyć bowiem należy, iż w aktach sprawy znajduje się pismo z dnia [...] marca 2011 r. stanowiące opis zajścia, do którego miało dojść w dniu [...] marca 2011 r., w którym wskazano, iż skarżący dopuścił się zachowań polegających na ubliżaniu oraz kierowaniu gróźb użycia broni. Zaznaczyć przy tym należy, iż pismo to nie miało charakteru anonimowego (k. 96). Anonimowa informacja skierowana do Komendy Wojewódzkiej w P. o nadużywaniu alkoholu przez skarżącego (k. 141) nie była zatem jedyną informacją uzasadniającą podjęcie przez organy Policji przedmiotowych działań.

Odnosząc się natomiast do drugiej części zarzutu dotyczącej pominięcia wniosku skarżącego o skierowanie go na badanie do Instytutu Medycyny [...], podnieść należy, iż tryb przeprowadzania badań psychologicznych i lekarskich określa rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenia na broń (Dz. U. z 2000 r. Nr 79, poz. 898 ze zm.). Paragraf 8 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia stanowi, iż odwołanie wnoszone jest do jednostki badawczo-rozwojowej, wymienionej w § 5 ust. 4, najbliższej ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się lub siedzibę Policji.

Z powyższego jednoznacznie wynika, iż organy Policji nie mają możliwości składania odwołań do dowolnie wskazanej przez osobę podlegającą badaniu jednostki. Całkowicie bez znaczenia są przy tym podnoszone przez skarżącego okoliczności dotyczące braku zaufania w stosunku do oznaczonej jednostki, czy też częstego przebywania na danym terenie. Przepis jasno i jednoznacznie określa kryteria, którymi organ winien kierować się przy wyborze jednostki właściwej do rozpoznania odwołania, nie pozostawiając w tym zakresie luzu decyzyjnego, w związku z czym organ zobligowany jest do stosowania ustalonych w przepisie reguł w tym zakresie. Zaznaczyć należy także, iż zgodnie z § 9 wyżej powołanego rozporządzenia kontrolę wykonywania i dokumentowania badań lekarskich i psychologicznych oraz wydawania orzeczeń lekarskich i psychologicznych przeprowadza wojewoda właściwy ze względu na miejsce wydania orzeczenia lekarskiego i psychologicznego. W przypadku zatem zastrzeżeń co do jakości badań wykonywanych w oznaczonej jednostce, strona winna skorzystać z tego trybu. Podkreślić przy tym należy, iż w toku prowadzonego postępowania organ udzielał pełnomocnikowi skarżącego informacji w tym zakresie (k. 163).

Chybiony jest również zarzut dotyczący naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie wskazanej przez skarżącego przyczyny niestawiennictwa na badaniach w dniu [...] września 2011 r., jaką była choroba stwierdzona przedłożonym przez niego zaświadczeniem lekarskim, która uniemożliwiła mu stawiennictwo na ww. badaniach lekarskich.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż również w tym zakresie twierdzenia skargi odbiegają od okoliczności faktycznych. Zaznaczyć należy bowiem, że zarówno sam skarżący, jak też jego pełnomocnik nie zawiadomili organu Policji ani jednostki właściwej do przeprowadzenia badań o przyczynach niestawiennictwa skarżącego na badaniach w dniu [...] września 2011 r. Z uwagi na powyższe organ w dniu [...] października 2011 r. wszczął postępowanie w przedmiocie cofnięcia skarżącemu pozwolenia na broń, zawiadamiając pełnomocnika w trybie art. 10 k.p.a., o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a następnie decyzją z dnia [...] października 2011 r. cofnął skarżącemu pozwolenie na broń.

Podkreślić należy przy tym, iż pełnomocnik skarżącego nie skorzystał z przysługującego mu prawa do zapoznania się z materiałem dowodowym i możliwości wypowiedzenia się w tym zakresie. Nie odniósł się do kwestii niestawiennictwa skarżącego na badaniach w dniu [...] września 2011 r. zarówno w toku postępowania przed organem I instancji, jak również w odwołaniu od decyzji, błędnie zarzucając organowi nieuwzględnienie przyczyny niestawiennictwa na badaniach w dniu [...] sierpnia 2011 r. W konsekwencji powyższego również organ II instancji w toku postępowania odwoławczego pozbawiony był jakichkolwiek informacji na temat przyczyn niestawiennictwa skarżącego na badaniach w dniu [...] września 2011 r. O fakcie, iż w dacie [...] września 2011 r. skarżący przebywał w szpitalu organ powziął informację dopiero ze skargi na decyzję, do której pełnomocnik skarżącego załączył nieuwierzytelnioną kopię karty informacyjnej ze szpitala.

Zaniechanie polegające na nieprzekazaniu przez stronę skarżącą od dnia wyjścia ze szpitala, tj. od dnia [...] września 2011 r., aż do dnia zakończenia postępowania odwoławczego decyzją, tj. do dnia [...] stycznia 2012 r., informacji istotnej dla rozstrzygnięcia, nie uzasadnia w żadnym stopniu stwierdzenia, iż to organ poczynił błędne ustalenia faktyczne w sprawie i nie wpływa na prawidłowość rozstrzygnięcia. Oczywistym jest bowiem, iż organ w toku prowadzonego postępowania nie mógł uwzględnić okoliczności, która nie była mu znana. Uznać zatem należy, iż organ dokonał właściwej oceny materiału dowodowego znanego temu organowi w dacie orzekania i nie dopuścił się naruszenia w tym zakresie jakichkolwiek norm postępowania, w szczególności zaś art. 10 k.p.a.

Także zarzut naruszenia art. 80 k.p.a. poprzez niewzięcie w należytym stopniu pod rozwagę opinii jednostki terenowej Policji oraz stowarzyszenia łowieckiego uznać należy za chybiony. Nie budzi bowiem najmniejszych wątpliwości, iż w przypadku konieczności dokonania oceny stanu zdrowia posiadacza broni i jego zdolności do posiadania broni w tym aspekcie, istotna jest opinia upoważnionego lekarza, a nie opinia terenowej jednostki Policji czy też stowarzyszenia łowieckiego.

Całkowicie niezasadny jest także zarzut naruszenia "art. 45 Konstytucji RP poprzez nieokreślenie jednoznaczne, czy Instytut Medycyny [...] oraz Instytut Medycyny [...] stanowią organy administracji, a tym samym uniemożliwienie skarżącemu jako stronie wyłączenie organu, wobec którego zachodzi podejrzenie bezstronności".

Jak wskazywano powyżej, tryb przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych określa rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenia na broń. Z jego treści jednoznacznie wynika, że dokonywanie oceny stanu zdrowia fizycznego i psychicznego osób ubiegających się o pozwolenie na broń lub posiadających takie pozwolenie zostało przekazane upoważnionym do tego lekarzom i psychologom. Rozporządzenie określa również zakres i sposób przeprowadzania badań poprzedzających wydanie stosownego orzeczenia oraz tryb kontroli ich wykonywania. Regulacja ta, dotycząca czynności specjalistycznych, jakimi są niewątpliwie badania lekarskie, stanowi procedurę odrębną od procedury administracyjnej, a organy Policji nie posiadają kompetencji do dokonywania czynności w zakresie wyłączeń poszczególnych lekarzy, czy też jednostek od przeprowadzenia badań.

Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, iż w rozpatrywanej sprawie brak jest uzasadnionych podstaw, aby skutecznie zarzucić organom obu instancji, że w sposób dowolny cofnęły skarżącemu wydane pozwolenia na broń. NSA w wyroku z dnia 3 lipca 2009 r., sygn. akt II OSK 1097 (nie publik.) stwierdził, iż: "nie można (...) mówić o tym, że wydane decyzje mają charakter dowolny i zapadły z naruszeniem zasady uznania administracyjnego, skoro skarżący odmówił poddania się wymaganym badaniom u wskazanych specjalistów i nie przedstawił właściwych (odpowiadających prawu) orzeczeń lekarskich i psychologicznych". Bezspornie skarżący w niniejszej sprawie nie stawił się na wyznaczone badania lekarskie, zatem postępowanie odwoławcze w sprawie orzeczenia lekarskiego nie zostało zakończone z przyczyn leżących po stronie skarżącego.

W ocenie Sądu, poczynione przez organ zarówno I, jak i II instancji ustalenia wynikają z zebranego w sprawie materiału dowodowego, zaś dokonana przez te organy ocena tego materiału, w kontekście zastosowanych przepisów ustawy, nie budzi zastrzeżeń. Zdaniem Sądu, organy obu instancji wyczerpująco zbadały wszystkie okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a. i art. 77 k.p.a.). Ponadto należy uznać, iż stanowisko wyrażone w zaskarżonych decyzjach, organy obu instancji uzasadniły w sposób wymagany przez normę prawa określoną w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

Z uwagi na powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. Nr 270) orzekł, jak w sentencji wyroku.