VII SA/Wa 1427/12
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2012-07-09Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Joanna Gierak-Podsiadły /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Joanna Gierak – Podsiadły po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. G. na działanie Prezydenta [...] postanawia: odrzucić skargę. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
Uzasadnienie
W dniu 6 czerwca 2012 r. (data wpływu do Sądu) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga T. G. na działanie Prezydenta [...], zawierająca niezadowolenie z pracy pracowników tego organu.
W odpowiedzi na skargę Prezydent [...] wniósł o odrzucenie skargi. Wskazał, że w jego ocenie skarga nie podlega właściwości sądów administracyjnych. Wyraża bowiem ona krytykę wykonywania zadań przez organy [...] oraz pracowników Urzędu, a tego rodzaju sprawy nie podlegają zaskarżeniu do Sądu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Z uwagi na treść skargi oraz wniosek organu o jej odrzucenie Sąd uznał, iż przed przystąpieniem do merytorycznego jej rozpoznania konieczne jest w pierwszej kolejności rozważenie, czy dotyczy ona spraw należących do właściwości sądu administracyjnego.
W tym zakresie wskazać zaś trzeba na art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwana dalej p.p.s.a.) Stosownie do § 1 tego artykułu, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Nadto, w myśl § 3 cytowanego przepisu, sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach.
Wskazane regulacje prawne określają właściwość rzeczową sądów administracyjnych w sprawowaniu kontroli nad działalnością organów administracji publicznej.
Kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje (jak wynika z cyt. normy prawnej) w szczególności orzekanie w sprawach skarg na indywidualne akty administracyjne (takie jak decyzje, postanowienia) oraz akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej. W treści rozpoznawanej skargi skierowanej do Sądu, zwracając się o ukaranie dyscyplinarne pracowników Prezydenta m. st. Warszawy oraz o wymierzenie kary finansowej dla organu, skarżący nie wskazał natomiast na żaden tego typu akt podlegający kontroli sądowej. Nie zarzucił organowi w tym zakresie również żadnej bezczynności, czy przewlekłości. Zawarł natomiast ogólną (jak należy przyjąć) krytykę i niezadowolenie. Zarzucił niedopełnienie obowiązków, nadużywanie prawa. Skarga skierowana do Sądu, dotyczy więc w istocie wadliwej działalności organu (czy też jej pełnomocników – pracowników), a to -w ocenie Sądu- mogłyby być ewentualnie przedmiotem skargi przewidzianej w art. 227 i nast. ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.), a nie przedmiotem skargi sądowoadministracyjnej. Sąd administracyjny nie jest bowiem właściwy w tego rodzaju sprawach.
W tym miejscu należy zauważyć, iż stosownie do treści art. 227 k.p.a., przedmiotem skargi -w tym przepisie przewidzianej- może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Użyte w cytowanym artykule sformułowanie "w szczególności" oznacza, iż przedmiotem tej skargi mogą być także inne okoliczności w nim nie wymienione, z których wynika niezadowolenie z działania lub zaniechania organu. Tego typu skarga ma charakter powszechny, przysługuje bowiem w każdym czasie wszystkim obywatelom we wszystkich sprawach i w stosunku do wszystkich ogniw aparatu państwowego i społecznego.
Nadto, dodać trzeba, iż do rozpatrywania tego rodzaju skarg właściwe są organy określone w dziale VIII Kodeksu postępowania administracyjnego, w art. 229-230. Do skarg uregulowanych w dziale VIII k.p.a. nie ma natomiast zastosowania sądowa kontrola administracji publicznej. Skarga przewidziana w ww. przepisach Kodeksu uruchamia jednoinstancyjne postępowanie administracyjne o charakterze uproszczonym, kończącym się czynnością faktyczną zawiadomienia skarżącego o sposobie załatwienia sprawy. Sprawy skargowe rządzą się swoimi regułami. W postępowaniu tym nie istnieją strony, nie ma instancji, nie zapadają decyzje ani postanowienia oraz inne akty, a ma ono na celu ustalenie prawidłowości i terminowości działania organów administracyjnych i ich pracowników oraz zbadanie potrzeby podjęcia określonych czynności w celu wyeliminowania ustalonych nieprawidłowości. Skarga z art. 227 k.p.a. jest odformalizowanym środkiem ochrony różnych interesów jednostki, nie dającym jednak żadnych podstaw do uruchomienia dalszego trybu instancyjnego, tj. postępowania odwoławczego lub postępowania sądowoadministracyjnego.
Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż rozpoznawana skarga nie dotyczy spraw należących do właściwości sądu administracyjnego. Zawiera ona krytykę pracowników organu, a tę skarżący winien skierować do właściwego organu -określonego w art. 229 i art. 230 k.p.a.- w skardze powszechnej, o której mowa w ww. art. 227 tej ustawy. Ogólnie niezadowolenie z działania organu nie podlega bowiem żadnej kontroli ze strony sądu administracyjnego.
Z tych też względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a orzekł, jak w sentencji postanowienia.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Joanna Gierak-Podsiadły /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Joanna Gierak – Podsiadły po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. G. na działanie Prezydenta [...] postanawia: odrzucić skargę. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
Uzasadnienie
W dniu 6 czerwca 2012 r. (data wpływu do Sądu) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga T. G. na działanie Prezydenta [...], zawierająca niezadowolenie z pracy pracowników tego organu.
W odpowiedzi na skargę Prezydent [...] wniósł o odrzucenie skargi. Wskazał, że w jego ocenie skarga nie podlega właściwości sądów administracyjnych. Wyraża bowiem ona krytykę wykonywania zadań przez organy [...] oraz pracowników Urzędu, a tego rodzaju sprawy nie podlegają zaskarżeniu do Sądu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Z uwagi na treść skargi oraz wniosek organu o jej odrzucenie Sąd uznał, iż przed przystąpieniem do merytorycznego jej rozpoznania konieczne jest w pierwszej kolejności rozważenie, czy dotyczy ona spraw należących do właściwości sądu administracyjnego.
W tym zakresie wskazać zaś trzeba na art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwana dalej p.p.s.a.) Stosownie do § 1 tego artykułu, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Nadto, w myśl § 3 cytowanego przepisu, sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach.
Wskazane regulacje prawne określają właściwość rzeczową sądów administracyjnych w sprawowaniu kontroli nad działalnością organów administracji publicznej.
Kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje (jak wynika z cyt. normy prawnej) w szczególności orzekanie w sprawach skarg na indywidualne akty administracyjne (takie jak decyzje, postanowienia) oraz akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej. W treści rozpoznawanej skargi skierowanej do Sądu, zwracając się o ukaranie dyscyplinarne pracowników Prezydenta m. st. Warszawy oraz o wymierzenie kary finansowej dla organu, skarżący nie wskazał natomiast na żaden tego typu akt podlegający kontroli sądowej. Nie zarzucił organowi w tym zakresie również żadnej bezczynności, czy przewlekłości. Zawarł natomiast ogólną (jak należy przyjąć) krytykę i niezadowolenie. Zarzucił niedopełnienie obowiązków, nadużywanie prawa. Skarga skierowana do Sądu, dotyczy więc w istocie wadliwej działalności organu (czy też jej pełnomocników – pracowników), a to -w ocenie Sądu- mogłyby być ewentualnie przedmiotem skargi przewidzianej w art. 227 i nast. ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.), a nie przedmiotem skargi sądowoadministracyjnej. Sąd administracyjny nie jest bowiem właściwy w tego rodzaju sprawach.
W tym miejscu należy zauważyć, iż stosownie do treści art. 227 k.p.a., przedmiotem skargi -w tym przepisie przewidzianej- może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Użyte w cytowanym artykule sformułowanie "w szczególności" oznacza, iż przedmiotem tej skargi mogą być także inne okoliczności w nim nie wymienione, z których wynika niezadowolenie z działania lub zaniechania organu. Tego typu skarga ma charakter powszechny, przysługuje bowiem w każdym czasie wszystkim obywatelom we wszystkich sprawach i w stosunku do wszystkich ogniw aparatu państwowego i społecznego.
Nadto, dodać trzeba, iż do rozpatrywania tego rodzaju skarg właściwe są organy określone w dziale VIII Kodeksu postępowania administracyjnego, w art. 229-230. Do skarg uregulowanych w dziale VIII k.p.a. nie ma natomiast zastosowania sądowa kontrola administracji publicznej. Skarga przewidziana w ww. przepisach Kodeksu uruchamia jednoinstancyjne postępowanie administracyjne o charakterze uproszczonym, kończącym się czynnością faktyczną zawiadomienia skarżącego o sposobie załatwienia sprawy. Sprawy skargowe rządzą się swoimi regułami. W postępowaniu tym nie istnieją strony, nie ma instancji, nie zapadają decyzje ani postanowienia oraz inne akty, a ma ono na celu ustalenie prawidłowości i terminowości działania organów administracyjnych i ich pracowników oraz zbadanie potrzeby podjęcia określonych czynności w celu wyeliminowania ustalonych nieprawidłowości. Skarga z art. 227 k.p.a. jest odformalizowanym środkiem ochrony różnych interesów jednostki, nie dającym jednak żadnych podstaw do uruchomienia dalszego trybu instancyjnego, tj. postępowania odwoławczego lub postępowania sądowoadministracyjnego.
Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż rozpoznawana skarga nie dotyczy spraw należących do właściwości sądu administracyjnego. Zawiera ona krytykę pracowników organu, a tę skarżący winien skierować do właściwego organu -określonego w art. 229 i art. 230 k.p.a.- w skardze powszechnej, o której mowa w ww. art. 227 tej ustawy. Ogólnie niezadowolenie z działania organu nie podlega bowiem żadnej kontroli ze strony sądu administracyjnego.
Z tych też względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a orzekł, jak w sentencji postanowienia.
