II SA/Kr 630/12

Uzasadnienie

A. Sp. z o.o. w K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa Nr XXX/362/11 z 9 listopada 2011 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Dębniki" w części dotyczącej objęcia zapisem "8 ZO" terenu stanowiącego własność strony skarżącej. Zaskarżonej uchwale zarzuciła:

- naruszenie art. 20 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i

zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r, nr 80. póz. 717 ze zm.) w związku z art. 9 ust. 4 u.p.z.p. poprzez naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego w postaci uchwalenia przez Radę Miasta Krakowa Planu, który narusza ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dla Miasta Krakowa, albowiem studium to określiło obszar, w skład którego wchodzą działki ewidencyjne nr [...] oraz [...], jako tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej, a funkcja ta nie może zostać zrealizowana przez skarżącego na podstawie planu, a także ze względu na to, że w studium dla Miasta Krakowa nie przewidziano na objętym nim obszarze terenów o podstawowym przeznaczeniu pod zieleń ogrodową, nie będących terenami otwartymi, a w planie wprowadzono i zastosowano do nieruchomości skarżącego - całkowicie nową kategorię podstawowego przeznaczenia terenu, tj. tereny zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym ("8ZO"), nie będące terenami otwartymi,

- naruszenie art. 6 u.p.z.p. w zw. z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP poprzez przekroczenie przez Radę Miasta Krakowa przysługującego jej władztwa planistycznego i nieuzasadnione naruszenie istoty prawa własności skarżącego, a to ze względu na przeznaczenie przeważającej części działek stanowiących jego własność na teren zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym (obszar "8ZO") co wyklucza ich jakąkolwiek zabudowę, w sytuacji gdy w mogącym stanowić uzasadnienie dla takiego działania Studium dla Miasta Krakowa nie blokuje się możliwości wykorzystania działek nr [...] oraz [...] na cele budowlane, a co więcej, wprost przewiduje się takie przeznaczenie tych działek.

- naruszenie art. 20 u.p.z.p. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. poprzez brak rozstrzygnięcia przez Radę Miasta Krakowa o sposobie rozpatrzenia całości uwag

zgłoszonych przez stronę skarżącą do projektu planu w sytuacji, gdy Prezydent Miasta Krakowa zarządzeniem nr 1639/2011 z 26 lipca 2011 r. rzekomo uwzględnił w części uwagę skarżącego do projektu planu, a w rzeczywistości doszło do braku jakiejkolwiek zmiany projektu planu w wyniku zgłoszonej uwagi, poprzez co naruszono również istotnie procedurę (tryb) sporządzania i uchwalania planu.

Strona skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności w/w uchwały w części dotyczącej objęcia zapisem "8 ZO" terenu stanowiącego jej własność.

W uzasadnieniu podniosła, że plan pozostaje w sprzeczności ze Studium w zakresie dotyczącym części terenu działek stanowiących jej własność. Polega to na przyjęciu w odniesieniu do tego obszaru oznaczenia "8 ZO" i - w związku z tym -przeznaczeniu go na zieleń towarzyszącą obiektom budowlanym, podczas gdy w tej części Studium, która stanowi o dotychczasowym przeznaczeniu nieruchomości stanowiącej własność strony skarżącej, teren ten określono w całości jako mieszkaniowy, a w części Studium dotyczącej kierunków rozwoju na terenie przedmiotowej nieruchomości przyjęto w całości symbol "MU", a więc przewidziano zabudowę mieszkaniowo-usługową. Powyższe postanowienie planu nie tylko nie wynika więc w żaden sposób z kierunków uwarunkowań i rozwoju określonych w Studium, ale pozostaje wprost sprzeczne ze Studium. To z kolei implikuje wniosek, iż -zgodnie z dyspozycją art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 147 § 1 p.p.s.a. - konieczne jest stwierdzenie nieważności planu w tej części, która narusza ustalenia Studium, gdyż w obrocie prawnym nie mogą zostać utrzymane zapisy planu sprzeczne ze Studium. Strona skarżąca podkreśliła, że niezgodność planu zagospodarowania ze studium stanowi o naruszeniu zasad sporządzania planu miejscowego, co winno prowadzić do stwierdzenia nieważności uchwały o uchwaleniu planu. Dla takiego wniosku nie odgrywa roli istotność naruszenia. Wymóg istotności naruszenia dotyczy bowiem jedynie trybu sporządzania planu, wobec czego nie sposób go rozciągać na zasady jego sporządzania (art. 28 u.p.z.p.).

Studium określiło obszar, w skład którego wchodzą działki ewidencyjne nr [...] oraz [...] jako tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej i w ogóle nie przewidywało terenów zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym, takimi są zaś obszary oznaczone w planie symbolem ZO. Objęcie większej części nieruchomości skarżącego przeznaczeniem 8ZO (tereny zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym z zakazem lokalizacji nowych budynków), a jedynie jej niewielkiego fragmentu przeznaczeniem 16MU (tereny zabudowy mieszkaniowo-usługowej), prowadzi do tego, że nie da się na nich posadowić jakiegokolwiek budynku, w szczególności zważywszy, że zgodnie z Planem wskaźnik powierzchni zainwestowania na terenie 16MU nie może przekroczyć 60%.

Strona skarżąca podała, że zastrzeżenie w Studium, że dane tereny przeznacza się na określony cel w przeważającej mierze, pozostawia wprawdzie organowi pewien margines swobody, ale wykorzystanie tego marginesu nie może jednak doprowadzić do odejścia od tego celu na danym terenie. Okoliczność braku zgodności planu ze Studium wynika także z faktu, iż Studium w ogóle nie przewidywało na objętym nim obszarze terenów o podstawowym przeznaczeniu pod zieleń ogrodową, nie będących terenami otwartymi. Wprawdzie zostały w nim zawarte tereny oznaczone symbolem ZO (o głównej funkcji m.in. ogrodów), jednakże zostały one opisane jako tereny otwarte, w tym rolniczej przestrzeni produkcyjnej (w myśl ustaleń Studium wewnątrz terenów przeznaczonych do zainwestowania uwzględnić należy także tereny istniejących parków, ogrodów miejskich, skwerów, placów i alei - jako tereny otwarte, służące zachowaniu lokalnych wartości przyrodniczych i krajobrazowych). Tymczasem w planie wprowadzono - i zastosowano do nieruchomości skarżącego - całkowicie nową kategorię podstawowego przeznaczenia terenu, tj. tereny zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym, nie będące terenami otwartymi. Dla działania takiego nie ma jednak uzasadnienia, skoro to Studium wyznacza dopuszczalne podstawowe kierunki zagospodarowania. Dla poparcia swojego stanowiska strona skarżąca odwołała się do orzecznictwa sądów administracyjnych. Podkreśliła, że plan sporządzono zatem z naruszeniem zasad jego sporządzania. Uchybienie to narusza interes strony skarżącej, która miała prawo oczekiwać, iż przeznaczenie terenów stanowiących jej własność zostanie ustalone w planie zgodnie z tym, co zapisano w Studium. Aby plan pozostawał w zgodności ze Studium na obszar działek ewidencyjnych stanowiących własność skarżącej powinien więc zostać rozciągnięte oznaczenie 16MU. O dokonanie takiej zmiany strona skarżąca wnioskowała, wzywając -bezskutecznie - Radę Miasta Krakowa do usunięcia naruszenia jej interesu. Przeznaczenie nieruchomości strony skarżącej, w znacznej mierze zdeterminowane przez umieszczenie na jej terenie obszaru oznaczonego symbolem "8 ZO", godzi w sposób istotny w przysługujące jej prawo własności (prawo do korzystania z nieruchomości). Jest to niewątpliwie naruszenie prawa, które również powinno skutkować stwierdzeniem nieważności planu w odpowiedniej części. Dalej argumentowała że przeznaczenie jej działki w przeważającej mierze na zieleń ogrodową jest niedorzeczne o tyle, że nie spowoduje, bo spowodować nie może, powstania na tejże nieruchomości jakiejkolwiek zieleni. Wszak nie ma obowiązku dokonywania jakichkolwiek nasadzeń na swoich nieruchomościach, w związku z czym - jeśli nie zrealizuje tam zabudowy - pozostanie tam stan istniejący obecnie (na obszarze przedmiotowej nieruchomości znajduje się nieuporządkowany plac z garażami, a więc teren ten jest pozbawiony dodatnich walorów urbanistycznych i estetycznych). Rozwiązanie takie nie służy więc niczemu i nikomu. Jego zastosowanie wydaje się zaś być wynikiem źle pojętego obowiązku kształtowania polityki środowiskowej, która jednak - z uwagi na wyżej podniesiony argument -winna być prowadzona na działkach stanowiących własność miasta lub już zagospodarowanych na cele zieleni. Wskazała także, że ograniczeń w postaci prawa zabudowy terenu strony skarżącej nie przewidują również ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego województwa małopolskiego. Co więcej - w

aktach określających kierunki rozwoju miasta Krakowa promuje się wręcz przeznaczanie terenu na cele mieszkalnictwa oraz stworzenie klimatu przyjaznego dla inwestorów. Ze względu na swoją dużą powierzchnię oraz atrakcyjne położenie działka [...] mogłaby być z powodzeniem wykorzystana na cele budownictwa mieszkaniowe - usługowego z korzyścią dla mieszkańców dzielnicy "Dębniki" oraz całego Krakowa, zwłaszcza, że teren strony skarżącej znajduje się na obszarze w przeważającej już części zainwestowanym zwartą zabudową mieszkaniową oraz mieszkaniowo -usługową i nic nie powinno stać na przeszkodzie, aby kontynuować urbanistyczny wizerunek dzielnicy "Dębniki". Podkreśliła także, iż teren stanowiący jej własność graniczy z działkami o oznaczeniu "13MU". Tam zaś, pomimo, iż są to obszary zagospodarowane w części ogrodami, plan nie wyznacza jakichkolwiek ograniczeń zabudowy, nie jest tam także wprowadzana zieleń izolacyjna. Podniosła, że akceptuje wszystkie ustalenia planu dotyczące obszaru oznaczonego symbolem "16MU", a w szczególności dotyczące wskaźnika dopuszczalnej powierzchni zainwestowania oraz wskaźnika powierzchni terenu biologicznie czynnego. W sytuacji objęcia tym obszarem również nieruchomości będącej przedmiotem własności strony skarżącej nie dojdzie do zagrożenia na tym terenie takich wartości jak ład przestrzenny, wymagania urbanistyki i architektury oraz walory architektoniczne i krajobrazowe. W ocenie strony skarżącej brak obszaru "8 ZO" na terenie stanowiącym własność skarżącego nie spowoduje pozbawienia obszaru "Dębniki" systemu zieleni publicznej, który jest jej niezaprzeczalnym atutem. Na terenie działek przyległych do jej nieruchomości znajduje się bowiem wiele enklaw zieleni, a to na przykład na działce [...] ,[...] [...] a ponadto można rozważyć utworzenie obszaru zieleni towarzyszącego obiektom budowlanym ("8 ZO") na terenie innych sąsiednich działek, gdzie już obecnie znajdują się ogrody przylegające do budynków objętych obszarem ochrony konserwatorskiej (wpisane do rejestru i ewidencji zabytków - numery: ez25, ez27, ez150, ez28, ez35, ez30, A-752, A-818).

Strona skarżąca wskazała, że już na etapie opracowywania planu wskazywała na opisane powyżej naruszenia prawa związane z projektowanym obszarem "8ZO", a zgłoszone przezeń uwagi "nie zostały uwzględnione jakoby tylko w części". Zarządzeniem nr 1639/2011 z 26 lipca 2011 r. Prezydent Miasta Krakowa rozpatrzył bowiem uwagi do projektu planu, w tym uwagę skarżącej (która wniosła o zmianę przeznaczenia terenu dla należących do niej działek w ten sposób, aby możliwym stało się zrealizowanie na nich zabudowy mieszkaniowo-usługowej na całej powierzchni, tj. poprzez włączenie ich do terenu oznaczonego symbolem 16MU) i wskazała, że została ona częściowo uwzględniona. Okoliczność ta - co oczywiste -powinna doprowadzić przynajmniej do powiększenia obszaru *16MU na działkach skarżącego. Tymczasem w stosunku do wyłożonego projektu, po rzekomym uwzględnieniu uwagi strony skarżącej plan nie uległ jakiejkolwiek zmianie, co oznacza, że skarżąca została wprowadzona w błąd. Okoliczność ta jest istotna gdyż skoro przedmiotowa uwaga nie została uwzględniona w całości - koniecznym było ustosunkowanie się do tegoż działania przez Radę (art. 20 ust. 1 u.p.z.p.), czego jednak zaniechano. Powyższe stanowi o naruszeniu prawa przez Radę Gminy, w szczególności w kontekście procedury sporządzania i uchwalania planu zagospodarowania. Co więcej - wyjaśniając przyczyny nieuwzględnienia wyżej wymienionej uwagi skarżącej w pozostałym zakresie (a w istocie w całości), Prezydent i Rada wskazali, że decyzja ta opiera się na opinii Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie z 28 lipca 2010 r., którą zalecił on jakoby rezygnację z poszerzenia terenów mieszkaniowych kosztem terenów zielonych, co w szczególności miało odnosić się do terenów oznaczonych symbolem 16MU. Tymczasem opinia ta, zgodnie z jej treścią, zalecała nieograniczanie obszaru zieleni urządzonej (ZP) na terenie oznaczonym symbolem 13MU, a nie obszarze 16MU. Ponadto po sporządzeniu rzeczonej opinii z projektu planu "zniknął" chociażby obszar 7ZP, oznaczony obecnie jako 9MU.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Krakowa wniosła o oddalenie skargi. Wskazała, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Dębniki" został sporządzony i uchwalony w trybie przepisów ustawy z 27. 03. 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, póz. 717 ze zm.), w zw. z art. 4 ust. 2 ustawy z 25. 06. 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 130, póz. 871). Organ przedstawił przebieg procedury uchwalania zaskarżonego aktu. Następnie odnosząc się do zarzutów skargi wskazał, że pojęcie zgodności między postanowieniami planu a zapisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest pojęciem niedookreślonym, mającym ocenny charakter. Dlatego, o ile łatwo jest dokonać oceny zgodności planu miejscowego ze studium w sferze: wymiernych wskaźników, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz innych obiektów i sieci, o tyle ocena zgodności zapisów studium w zakresie wyznaczanych "kierunków" oraz "zasad zagospodarowania" sprawia trudności.

Organ podkreślił, że Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, jak i uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Dębniki", stanowią akty, których rola i zadanie w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego są odmienne. Studium stanowi dokument polityki planistycznej gminy, natomiast miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest przepisem prawa miejscowego, którego ustalenia stanowią o porządku planistycznym w granicach jego obowiązywania. Takie stanowisko zostało wyrażone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, który w wyroku z 19. 11. 2010 r. wskazał, że nie można ustawowego wymogu zgodności ze Studium traktować jako zgodność dosłowną. Wynika to z ustawowego charakteru obu dokumentów, który jest odmienny, a także stąd, że plan powstaje w wyniku zbierania uwag i uzgodnień, które mogą znacznie modyfikować pierwotne ustalenia, wymóg zgodności planu miejscowego ze studium należy interpretować jako wytyczną do tego, aby rozwiązania planu nie wprowadzały ustaleń innych niż studium, ale przecież w sposób oczywisty mogą je uściślać i konkretyzować.

Z treści zaskarżonego planu wynika, że część działek strony skarżącej położona jest w terenach oznaczonych symbolem ZO (tereny zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym), których podstawowym przeznaczeniem jest: zieleń ogrodowa w formie zespołów drzew, krzewów oraz zieleni niskiej; obiekty małej architektury; niewyznaczone na rysunku planu drogi, dojazdy, dojścia do budynków; obiekty infrastruktury technicznej, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej związane z obsługą i zagospodarowaniem terenu (§35 ust. 2 mpzp "Dębniki") w którym zakazano lokalizacji nowych budynków (§ 35 ust. 3 pkt I mpzp "Dębniki"). Natomiast Studium dla terenu obejmującego prawie cały obszar planu, w tym nieruchomość strony skarżącej, jako główny kierunek zagospodarowania wskazuje tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowo-usługowej (MU), w których główną funkcją jest zabudowa mieszkalna; mieszkalno-usługowa i usługowa, a głównym kierunkiem zagospodarowania przestrzennego są ustalenia dla obszaru Śródmieścia. Zestawienie ustaleń zaskarżonego miejscowego planu obszaru Dębniki dla terenów oznaczonych symbolem ZO z ustaleniami studium dla terenów MU mogłoby prowadzić do wniosku o niezgodności ustaleń planu z postanowieniami studium, gdyby nie pozostałe ogólne postanowienia studium zawarte w rozdziale Kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania oraz użytkowania wyodrębnionych kategorii terenów. Jak podkreślił organ Studium, poza określeniem kategorii terenów zawiera również szereg innych ustaleń, który należy uwzględnić w toku sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Uzupełnieniem tych ustaleń są ustalenia dla stref (kulturowych, przyrodniczych, związanych z rehabilitacją zabudowy mieszkaniowej i rewitalizacją zabudowy przemysłowej i inne). W Studium, które jest dokumentem planistycznym o charakterze kierunkowym, o dużym stopniu ogólności, nie są zawarte jedynie bezpośrednie wytyczne, szczegółowe dla każdego najmniejszego obszaru miasta, które mogą być wprost uwzględnione w planie miejscowym. Niemniej jednak istotne znaczenie ma zapis Studium zawarty w rozdziale 4.2.1. o treści: "Wewnątrz obszarów przeznaczonych do zainwestowania należy uwzględnić tereny istniejących i projektowanych parków, ogrodów miejskich, skwerów, placów i alei jako tereny otwarte, służące zachowaniu lokalnych wartości przyrodniczych i krajobrazowych". Zapis ten. wskazuje, iż wewnątrz obszarów przeznaczonych do zabudowy i zainwestowania należy uwzględnić konieczność ochrony lokalnych wartości przyrodniczych, a takimi niewątpliwie jest istniejąca zieleń wewnątrz kwartałów urbanistycznych.

Ww. zapis Studium stanowi wytyczną do takiego kształtowania zagospodarowania terenów w planach miejscowych, który umożliwia przeznaczania terenów zieleni w obszarach o kategorii zagospodarowania określonej w Studium jako tereny MU. Zapis ten jest zdaniem organu również dowodem na to, że przeznaczenie w planie miejscowym terenu na cele zieleni wewnątrz terenu o kategorii MU wg studium nie oznacza braku zgodności tych dokumentów planistycznych w rozumieniu ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Organ wskazał, że przy sporządzaniu w/w planu bardzo wnikliwie zostały przeanalizowane materiały wyjściowe, w tym obowiązujące Studium, dokumenty konserwatorskie, środowiskowe i inne. Sporządzona została inwentaryzacja urbanistyczna obszaru. Wykorzystano także postulaty organów uczestniczących w procesie planistycznym, zalecające np. konieczność zachowania i uzupełniania

zieleni z uwagi na wysokie zurbanizowanie obszaru. W dalszych etapach planu uwzględniono także zalecenia organu opiniującego (Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie), podkreślającego rangę zieleni w łagodzeniu uciążliwości zwartej zabudowy miejskiej. Organ ten wskazał, iż z uwagi, że przedmiotowy projekt planu obejmuje obszar o wysokiej intensywności zabudowy, z niewielkim udziałem terenów zieleni, należy ponownie przeanalizować zasadność rezygnacji z terenów ZP, wyznaczonych w poprzedniej wersji planu. Biorąc pod uwagę dużą rangę zieleni w łagodzeniu niekorzystnych oddziaływań zwartej zabudowy miejskiej na warunki życia mieszkańców, poprawę mikroklimatu oraz walory estetyczne sugerowano rezygnację z poszerzenia terenów mieszkaniowych kosztem terenów zielonych (opinia RDOŚ w Krakowie z 28. 07. 2010 r., znak: [...]). Dopuszczalne było zatem wyznaczenie' w mpzp obszaru "Dębniki" terenów przeznaczonych pod zieleń towarzyszącą obiektom budowlanym. Wobec takich regulacji studium odstępstwa w zakresie wytyczenia terenów o określonym przeznaczeniu w treści planu miejscowego nie mogą być traktowane jako niezgodne ze studium w sytuacji, gdy z dołączonej do skargi dokumentacji planistycznej jednoznacznie wynika, że odstępstwa te znajdują uzasadnienie w wartościach wynikających z zasad zrównoważonego rozwoju i kształtowania ładu przestrzennego, a w szczególności wynikają z potrzeby nienaruszalności elementów sytemu przyrodniczego.

Organ nie zgodził się z zarzutem, że naruszył "władztwo planistyczne", podnosząc, że organy planistyczne stosują zasady sporządzania planu, równocześnie dokonując wyważenia pomiędzy interesem publicznym a interesem prywatnym. Ocena, któremu interesowi przyznać pierwszeństwo w określonej sytuacji zapada w procedurze planistycznej poprzez odpowiednie uwzględnienie zasad sporządzania planu tj. między innymi zasady zrównoważonego rozwoju, zasady uwzględniania w planowaniu przestrzennym wymagań ładu przestrzennego, czy też zasady poszanowania prawa własności. Prawo do zabudowy nieruchomości stanowi element prawa własności nieruchomości. Zakres prawa własności kształtowany jest przez obowiązujące przepisy prawa. O tym, jaki kształt ostatecznie przybierze prawo do zabudowy, przesądzają regulacje odrębne, które dookreślają, rodzaj zabudowy mogący powstać na określonych działkach. Przykładem takiej regulacji są przepisy o ochronie przyrody. Utworzenie w danym obszarze formy ochrony przyrody takiej, jak: park narodowy, park krajobrazowy, rezerwat, determinuje możliwość zabudowy określonego terenu. W niniejszej sytuacji właściciel działek, o których mowa w skardze, został ograniczony w sposobie korzystania ze swojej nieruchomości, ponieważ sposób zagospodarowania działek został doprecyzowany postanowieniami planu. Właścicielowi nadano uprawnienie jedynie do powstania ściśle określonej zabudowy w terenie działek stanowiących jego własność. Jednakże w ocenie organu wprowadzone rozwiązania planistyczne nie przekreślają możliwości korzystania bądź rozporządzania nieruchomością zgodnie z przysługującym właścicielowi prawem własności. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podkreśla się, że do naruszenia istoty prawa własności dochodzi w sytuacji, gdy niemożliwe stanie się wykonywanie wszystkich uprawnień składających się na możliwość korzystania z rzeczy albo wszystkich uprawnień składających się na możliwość rozporządzania rzeczą albo wszystkich uprawnień składających się na możliwość korzystania z rzeczy i rozporządzania nią (por.: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 25. 05. 1999 r., SK 9/98, publ. OTK z 1999 r., nr 4, póz. 78, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12. 01. 1999 r., P 2/98, publ. OTK z 1999, nr l, póz. 2). Pozbawienie właściciela części - nawet znacznej - atrybutów korzystania lub (i)

rozporządzania rzeczą - nie musi oznaczać zabronionej ingerencji w istotę jego prawa własności. W odniesieniu do przedmiotowej uchwały w części dotyczącej nieruchomości skarżącej kwestionowane ustalenia planu nie przekreślają możliwości korzystania przez stronę skarżącą bądź rozporządzania przez nią nieruchomością zgodnie z przysługującym jej prawem własności. Może rozporządzać tą nieruchomością i korzystać z niej w sposób wynikający m.in. z ustaleń planu, a zatem nie doszło do naruszenia istoty prawa własności. Ustalone ograniczenie w zagospodarowaniu terenu mieści się w ramach ustawowego upoważnienia dla organów planistycznych gminy do kształtowania prawa własności w procedurze sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Niewątpliwie zawarte w planie zapisy planistyczne naruszają interes faktyczny właściciela, ale to naruszenie mieści się w ramach uprawnień organów gminy. Ponadto ustawodawca przewidział sytuację, w której w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego następuje zmiana wartości nieruchomości, wprowadzając uregulowania zawarte w art. 36 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Również uwagi strony skarżącej złożone do wyłożonego do publicznego wglądu projektu p la n u* zostały, zdaniem organu, rozpatrzone prawidłowo. Zgodnie z Zarządzeniem Nr 1639/2011 Prezydenta Miasta Krakowa z 26. 07. 2011 r., wniesiona przez nią uwaga dotycząca zmiany przeznaczenia terenu dla należącej do niej działek, w taki sposób, by możliwym było powstanie na nich nowej zabudowy, została uwzględniona częściowo. Niemniej w planie ostatecznie uchwalonym, ustalenia planu dla tego terenu nie uległy zmianie. Organ wyjaśnił, że projekt planu dla obszaru ograniczonego ulicami: Pułaskiego, Barską, Kilińskiego, Monte Cassino i Wasiłewskiego ulegał zmianom w trakcie kolejnych etapów procedury planistycznej. Na etapie l wyłożenia w skład tego obszaru wchodziły tereny o symbolach 13MU oraz 8ZP, w którym zawierały się częściowo nieruchomości skarżącego. Po rozpatrzeniu uwag z l wyłożenia i likwidacji drogi KDD cały ten teren oznaczono symbolem 13MU (który wchłonął teren 8ZP). Tak skorygowany projekt planu, tzn. uwzględniający sposób rozpatrzenia uwag, w tym objęcie działek będących własnością strony skarżącej ustaleniem o symbolu 13MU, został ponownie przedstawiony do uzgodnień i zaopiniowania, l właśnie projekt w tejże wersji został zakwestionowany w opinii Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie

z 28 lipca 2010 r. Zgodnie z zaleceniami tej opinii, w terenie 13MU należało przywrócić teren zielony, zgodnie z poprzednią wersją projektu planu (jako ZP lub ZO). Tak też się stało po rozpatrzeniu ww. opinii - w projekcie planu w obrębie dużego terenu 13MU przywrócono zieleń w zakresie jak na l wyłożeniu - jako 8ZO, a pozostała przeważająca część obszaru została utrzymana jako teren 13MU. Przed III wyłożeniem na skutek otrzymanych nowych szczegółowych wytycznych konserwatorskich wprowadzono do projektu zmiany wynikające z konieczności respektowania tych wytycznych. W odniesieniu do dotychczasowego terenu 13MU zaszła potrzeba jego podzielenia na 2 części, które na skutek w/w wytycznych różniła przede wszystkim sprawa dopuszczalnej wysokości budynków: część północna została utrzymana jako 13MU, natomiast południowa część dotychczasowego terenu 13MU została przenumerowana na 16MU, przy czym organ podkreślił, że ta zmiana nie dotyczyła terenu 8ZO, którego zasięg pozostał bez zmian.

W związku z powyższym złożona uwaga, która dotyczyła obu działek, pomimo, iż działka nr [...] oraz częściowo działka nr [...] znajdowała się już w terenie oznaczonym symbolem MU (zmianę planowanego przeznaczenia terenu i warunków jego zagospodarowania dla działek nr [...] i [...] , tak aby możliwe było zrealizowanie inwestycji polegających na zabudowie mieszkaniowo-usługowej na całej jej powierzchni, tzn. włączenie przedmiotowych działek do terenu 16MU- por. uwaga nr 6, Załącznik do Zarządzenia Nr 1639/2011 PMK z 26 lipca 2011 r.) faktycznie mogła zostać nieuwzględniona jedynie częściowo poprzez ustalenie, iż zgodnie z projektem planu działka nr [...] oraz części działki nr [...] (ok. 10 ar.) położone są w obszarze oznaczonym na rysunku planu symbolem 16MU. Ustalenia projektu planu pozwalają na zainwestowanie tej części działek zgodnie z zapisami zawartymi w §27, a więc w tym zakresie uwaga jest uwzględniona. W pozostałym zakresie uwaga jest nieuwzględniona. Projekt planu uwzględnia ww. opinię RDOŚ w Krakowie z 28. 07. 2010 r., w której mowa o dużej randze zieleni w łagodzeniu niekorzystnych oddziaływań zwartej zabudowy miejskiej «na warunki życia mieszkańców, poprawę mikroklimatu oraz walory estetyczne, sugerując rezygnację z poszerzenia terenów mieszkaniowych kosztem terenów zielonych. Odnosi się to w szczególności do zieleni na obszarze mieszkaniowo - usługowym (16MU), którą należy pozostawić. W zakresie nieuwzględnionym, tj. w zakresie części działek pozostawiony w terenie 8ZO, uwaga została przekazana Radzie Miasta Krakowa, która również nie uwzględniła złożonej uwagi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, póz. 1270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., sądy administracyjne powołane są do kontroli działalności administracji publicznej, w tym w zakresie legalności aktów prawa miejscowego jednostek samorządu terytorialnego i stosują środki określone w ustawie (art. 1 i art. 3 § 2 okt 5 p.p.s.a). Z istoty kontroli wynika, że zasadność zaskarżonego aktu podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania tego rozstrzygnięcia. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim obowiązujące w dacie podejmowania zaskarżonego aktu regulacje ustawy z 27. 03. 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, póz.717 ze zm.), zwanej dalej w skrócie AJ.p.z.p. Kontrola sądu administracyjnego nie powinna obejmować celowości lub słuszności dokonywanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozstrzygnięć , lecz ograniczać się do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a przede wszystkim przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym procedury planistycznej.

W pierwszej kolejności określenia wymaga przedmiot zaskarżenia w niniejszej sprawie. Sąd rozpoznającym niniejszą sprawę stoi na stanowisku, że ustalenie przedmiotu zaskarżenia ma istotne znaczenie, gdyż jak zasadnie podkreśla się w orzecznictwie "w postępowaniu sądowoadministracyjnym wprawdzie obowiązuje zasada niezwiązania sądu granicami skargi, jednakże nie oznacza ona, że sąd nie jest związany granicami przedmiotu zaskarżenia, którym jest konkretny akt lub czynność, kwestionowana przez uprawniony podmiot" (uchwała NSA z dnia 3 lutego 1997 r., OPS 12/96, ONSA 1997, nr 3, póz. 104). A zatem gdy strona skarżąca złożyła skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa nr XXX/362/11 z 9 listopada 2011 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Dębniki" w części dotyczącej terenu stanowiącego własność skarżącej, objętego zapisem ww. planu "8 ZO" i domagając się stwierdzenia nieważności uchwały w zaskarżonej w części, należy przyjąć, że w przedmiotowej sprawie wiążącym Sąd przedmiotem zaskarżenia nie jest cała uchwała, lecz ta jej część, która dotyczy przeznaczenia terenu stanowiącego własność skarżącej objętego symbolem 8 ZO. Nie mają natomiast charakteru wiążącego wnioski i zarzuty skargi oraz powołana w niej podstawa prawna. Oznacza to m.in., że sąd może orzec odmiennie od wniosków skargi i niezależnie od oceny trafności podnoszonych zarzutów. Wnioski i zarzuty skarżących nie są dla Sądu wiążące z mocy art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie określając przedmiot zaskarżenia jako skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa nr XXX/362/11 z 9 listopada 2011 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Dębniki" w części objętej zapisem 8 ZO, w zakresie obszaru stanowiącego własność skarżącego miał także uwadze wykładnię art. 101 ust. 1 ustawy z 8 . 03. 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. nr 142, póz. 1591 ze zm.) przyjmowaną w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którą "przedmiotem skargi wniesionej na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym na uchwałę rady gminy w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest zawsze cała uchwała w znaczeniu formalnym, a legitymacja do

zaskarżenia takiej uchwały przysługuje każdemu, kto wykaże naruszenie swojego

interesu prawnego lub uprawnienia konkretnym postanowieniem ww. uchwały w odniesieniu choćby do jednej działki, położonej w obszarze objętej planem" (por. wyrok NSA z 19. 06. 2009 r. II OSK 205/09). Wykładnia ta pozwala przyjąć, że strona skarżąca jest legitymowana w niniejszej sprawie do zaskarżenia ww. uchwały Rady Miasta Krakowa nr XXX/362/11 z 9.11. 2011 r. z uwagi na to, że jest właścicielem nieruchomości składającej się z działek ewid. nr [...] i nr [...] znajdujących się w obszarze objętym ustaleniami przedmiotowego mpzp. Strona skarżąca dopełniła także wymogu bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia występując do organu planistycznego w dniu 25 stycznia -2012 r.

Skarga nie jest zasadna.

Sąd stwierdził, że zaskarżona uchwała Rady Miasta Krakowa nr XXX/362/11 z 9 listopada 2011 r. nie narusza przepisów w zakresie właściwości organów, a wprowadzony nią miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego został sporządzony i uchwalony bez istotnego naruszenia trybu sporządzania planu , a w zakresie obszaru stanowiącego nieruchomość strony skarżącej organ działając zgodnie z przysługującym mu władztwem planistycznym - nie naruszył zasad sporządzania planu (art. 28 ust. 1 u.p.z.p.).

Jedną z podstawowych zasad sporządzania planów miejscowych jest przestrzeganie zgodności treści tego planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Obowiązek zgodności postanowień planu miejscowego z ustaleniami studium wynika z art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 u.p.z.p. Stosownie do treści art. 20 ust. 1 wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z ustaleniami studium oraz przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem. Także art. 9 ust. 4 ustawy stanowi, iż ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Mając to na uwadze należy jednak zauważyć, że przyjęcie kryteriów i zakresów wymaganej zgodności planu miejscowego ze studium ustawodawca pozostawił organom gminy. Rada gminy - jako twórca polityki przestrzennej gminy dokonuje bowiem autointerpretacji uchwalonego przez siebie studium w zakresie oceny * projektu miejscowego (Z. Niewiadomski (red.)., Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz C. H. Beck 2006, s. 188). W konsekwencji stopień związania planu miejscowego ustaleniami przyjętymi w studium jest zależny w dużej mierze od szczegółowości zapisów zawartych w studium i w związku z tym może być silniejszy lub słabszy (por. wyrok NSA 4.11. 2011 r. II OSK 1727/11). A zatem Rada Gminy uchwalając studium sama decyduje o zakresie i szczegółowości związania o jakim mowa w treści art. 9 ust.4 u.p.z.p. Zakres tego związania jest uzależniony od ustaleń zawartych w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy , a dokładniej ujmując od stopnia szczegółowości ustaleń w tekstowych części studium , a także stopnia powiązania części tekstowej i części graficznej. Powyższe oznacza, że określone obszary w planie miejscowym mogą być przeznaczone do realizacji określonej funkcji -jeśli w studium obszar ten przewidziany był również do realizacji tego przeznaczenia. Wynika to z treści cyt. wyżej art. 9. ust. 4 . Powyższe oznacza także , iż zgodność studium i planu nie może mieć charakteru dosłownego, właśnie ze względu na różny stopień ogólności studium i planu.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy przede wszystkim stwierdzić, że w ocenie Sądu przeprowadzona analiza zaskarżonej uchwały Rady Miasta Krakowa nr XXX/362/11 z 9 listopada 2011 r. w zakresie działek skarżącej strony pozwala przyjąć, iż jest on zgodny z ustaleniami obowiązującego Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa przyjętego uchwałą nr XIl/ 87/03 Rady M. Krakowa z 16. 04. 2003 r., zmieniona uchwałą nr XCIII/1256/10 Rady M. Krakowa z 3. 03. 2010 r. Należy przy tym zauważyć, że ustalenia ww. studium charakteryzują się dużym stopniem ogólności zarówno jeśli chodzi o jego część tekstową jak graficzną.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia zasad uchwalania planu miejscowego w sposób naruszający ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego M. Krakowa należy już na wstępie wskazać, że rozdziale 2 obejmującym cele i wizję rozwoju przestrzennego Krakowa w założono: że rozwój przestrzenny Miasta będzie zrównoważony (pkt. 4) system przyrodniczy Miasta będzie konsekwentnie chroniony, kształtowany i utrwalany, zostanie poprawiona jakość i estetyka przestrzeni publicznej (6). Zostaną także poprawione warunki mieszkaniowe (pkt 8). Określając natomiast kierunki rozwoju i zagospodarowania przestrzennego Krakowa w rozdziale 4.2. wskazano że na konieczność: racjonalnego wykorzystania przestrzeni, polegającego na intensyfikacji zainwestowania z uwzględnieniem wartości przyrodniczych i kulturowych oraz potrzeb mieszkańców oraz na podniesienie wartości przestrzeni publicznej. Należy podkreślić, że w punkcie 4. 2. 1 zdanie drugie zatytułowanym: Granice terenów przeznaczonych do zabudowy, wskazano: "wewnątrz obszarów przeznaczonych do zainwestowania należy uwzględnić tereny istniejących i projektowanych parków, ogrodów miejskich, skwerów, placów i alei jako tereny otwarte, służące zachowaniu lokalnych wartości przyrodniczych i krajobrazowych". Powyższe sformułowanie ma szczególne znaczenie dla analizowanej kwestii zgodności planu miejscowego ze studium w zakresie obszaru oznaczonego symbolem 8 OZ, obejmującego w części nieruchomość strony skarżącej (część działka nr [...].

Stosownie do zapisu § 35 przedmiotowego planu miejscowego obszar oznaczony symbolem 1 ZO - 8 ZO to: tereny zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym, których podstawowym przeznaczeniem jest:

1. zieleń ogrodowa w formie zespołów drzew, krzewów lub zieleni niskiej

2. obiekty małej architektury

3. niewyznaczone na rysunku drogi, dojazdy, dojścia do budynków

4. obiekty infrastruktury technicznej, sieci i urządzenia inf. technicznej związane z obsługą i zagospodarowaniem terenu.

Tereny oznaczone symbolem 8 ZO znajdują się bezpośrednio w sąsiedztwie terenów zabudowy mieszkalno-usługowej (1 MU - 16 MU ), którego funkcje wyznaczono w § 27 planu. Podstawowym przeznaczeniem tych terenów stosownie do treści § 27 planu jest:

1. zabudowa usługowa

2. zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna z usługami wbudowanymi lub bez usług

S .zabudowa i zagospodarowanie towarzyszące zabudowie, o której mowa w pkt 1 i 2, funkcjonalnie z nią związanej.

Mając na uwadze zarówno ustalenia studium przyjęte w ww. punkcie 4.2.1 oraz treść § 27 planu miejscowego należy wskazać, iż treść planu jest zgodna ze studium, które nakazuje uwzględnić wewnątrz obszarów przeznaczonych do zainwestowania: ,tereny istniejących i projektowanych parków, ogrodów miejskich, skwerów, placów i alei jako tereny otwarte. Wbrew zatem zarzutom strony skarżącej,

która podnosi , że " studium przeznaczyło tereny, na których znajdują się działki skarżącego na cele mieszkalno-usługowe oraz, że w ogóle w nie przewidywało

terenów zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym" trzeba zauważyć, że wskazany w studium główny kierunek zagospodarowania tj. funkcja mieszkaniowo-usługowa dla terenów o symbolu MU, wyraźnie łączy się z zapisami punktu 4.2.1 studium ustalającymi konieczność wprowadzenia terenów zieleni w obszarach o kategorii zagospodarowania określonej w studium jako tereny MU. Zapis zawarty w punkcie 4.2.1. studium nie tylko dozwala, ale nakazuje uwzględnić tereny istniejących i projektowanych parków, ogrodów skwerów, placów itd. Nie budzi zatem wątpliwości, że w obszarze objętym zaskarżonym planem miejscowym, który zgodnie z częścią graficzną prawie w całości został objęty funkcją mieszkalno-usługową ( symbol MU) i dla którego obowiązują ustalenia tekstowe przyjęte dla obszaru Śródmieścia nie tylko dopuszczalne, ale wymagane było uwzględnienie wewnątrz tego terenu przeznaczonego do zabudowy mieszkalno-usługowych -terenów zieleni.

W ocenie Sądu ww. zapis z punktu 4.2.1. zdanie drugie obowiązującego dla Krakowa studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego znalazł odzwierciedlenie w treści § 35 planu wyznaczającego tereny zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym (1 ZO - 8 ZO), którym objęto znaczącą część nieruchomości strony skarżącej.

Dodatkowo należy wskazać, że postanowienia planu miejscowego, a wcześniej projektu planu miejscowego kształtowane są także z uwzględnieniem uwag składanych do projektu, a także stanowiska organów uzgadniających i opiniujących projekt planu (art. 11 i 17 u.p.z.p., art. 54 ustawy z 23.10. 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko). Mając powyższe na uwadze na szczególną uwagę zasługuje opinia Regionalnego Dyrektora Ochrony środowiska z 28. 07. 2010 r. , w której organ nie tylko podkreślił dużą rangę zieleni w łagodzeniu niekorzystnych oddziaływań zwartej zabudowy miejskiej na warunki życia mieszkańców, poprawę mikroklimatu oraz walory estetyczne, ale nadto wyraźnie wskazał na etapie opiniowanego projektu przedmiotowego .planu (II wyłożenie), sugerując rezygnację z poszerzenia terenów mieszkaniowych kosztem terenów zielonych. Wskazał także, iż odnosi się to w szczególności do zieleni na obszarze mieszkaniowo - usługowym 13MU, który należy pozostawić zgodnie z zapisami poprzedniej wersji planu, jako teren zieleni urządzonej publicznie dostępnej ZP lub teren zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym. Należy dodać, że w opiniowanym projekcie planu teren oznaczony obecnie symbolem 16 MU i 13 MU był w całości oznaczony symbolem 13 MU. Trzeba wskazać, że również w Prognozie oddziaływania na środowisko ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Dębniki", sporządzonej do ponownego wyłożenia do publicznego wglądu zaskarżonego planu w okresie od 24. 05. do 21. 06. 2011 r., wskazano, iż "projekt (przedmiotowego planu) tak został skonstruowany, aby nastąpiła spójność pomiędzy koniecznością ochrony środowiska naturalnego i polepszenia życia mieszkańców, a koniecznością wytworzenia przestrzeni o charakterze miejskim. Nadto odnosząc się do obszaru Dębniki (s. 41) wskazano, że w projekcie planu położono duży nacisk m. in. na ochronę zieleni, ogrodowej, skwerowej i starodrzewu", uznając "za korzystne wyznaczenie zieleni urządzonej ZP oraz terenów zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym - ZO". Tym samym nie jest zasadny zarzut posłużenia się w przedmiotowym planie całkowicie nową kategorią podstawowego przeznaczenia terenu tj. tereny zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym (8 ZO), nie będące terenami otwartymi.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu art. 6 u.p.z.p. w zw. z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP poprzez naruszenie istoty prawa własności skarżącego należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ab initio Konstytucji RP Rzeczpospolita Polska chroni własność. Zgodnie natomiast z treścią art. 64 ust. 3 Konstytucji RP własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie w jakim nie narusza ona istoty prawa własności. Nadto należy mieć na uwadze treść art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., stanowiący, że każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego lub osób trzecich. A zatem prawo własności nie oznacza całkowitej swobody w dowolnym zagospodarowaniu nieruchomości. Organ w odpowiedzi na skargę słusznie zauważył, że ustalenia planu, zgodnie z którymi część nieruchomości strony skarżącej (oznaczona jako dz. nr [...] oraz jako niewielka część działki [...] ) znajdują się na terenie objętym w planie miejscowym symbolem MU, a pozostała jej część (przeważająca część działki nr [...] ) w terenie oznaczonym symbolem 8-ZO - nie naruszają istoty prawa własności. Strona skarżąca nie została bowiem pozbawiona wszystkich uprawnień właścicielskich. Może ona nadal korzystać i rozporządzać nieruchomością w zakresie przewidzianym przez plan. A zatem w części może posiadaną nieruchomość zabudować zgodnie z ustaleniami § 27 (dz. [...] i część dz. [...]). Co do pozostałej części ww. nieruchomości ustalenia planu także nie pozbawiły strony skarżącej możliwości wykonywania uprawnień właścicielskich jakkolwiek zostały one ograniczone (§ 35 planu miejscowego), ponieważ w część działki nr [...] znalazła się w obszarze terenów zieleni towarzyszącej obiektom budowlanym, w którym obowiązuje m. in. zakaz lokalizacji nowych budynków. Właścicielowi pozostawiono jednak inne możliwości zagospodarowania i rozporządzania przedmiotowym terenem. Nadto należy podkreślić, że ustalenia przedmiotowego planu w zakresie kwestionowanym przez skarżącego nie mają charakteru dowolnego. Są zgodne z wymaganiami studium oraz , ze wskazaniami Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, dokumentacją urbanistyczną, w tym prognozą oddziaływania na środowisko. W związku z tym nie można uznać, iż kwestionowany plan narusza zasadę równości preferując interes wspólnoty (tj. mieszkańców Dębnik) w porównaniu z interesem strony skarżącej. Należy zaznaczyć, że organ podejmował -przy opracowywaniu projektu planu - próby jak najszerszego uwzględnienia interesu indywidualnego poszczególnych właścicieli nieruchomości poprzez umożliwienie im zabudowy posiadanych nieruchomości, włączając w to nieruchomość skarżącego (vide załącznik graficzny do projektu planu miejscowego z lipca 2009 r. ) Tym niemniej przede wszystkim ze względu na ustawowy obowiązek zgodności planów miejscowych ze studium, a także stanowisko zajęte przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska (opinia z 28. 07, 2010 r.) i brak rozwiązań alternatywnych powoduje, iż w ocenie Sądu nie można przyjąć, że ustalenia planu naruszają konstytucyjne prawo własności w odniesieniu do skarżącego. W tym bowiem przypadku rozwiązania planistyczne zawarte w planie wprowadzonym zaskarżoną uchwałą pozostają w ścisłym związku z wymaganiami studium, a tym samym nie są wadliwe.

Co do zarzutu naruszenia art. 20 u.p.z.p w zw z art 28 ust. 1 poprzez brak rozstrzygnięcia o sposobie rozpatrzenia całości uwag zgłoszonych przez stronę

skarżącą do projektu przedmiotowego planu, poprzez co naruszono również procedurę uchwalania planu należy wskazać, iż w ocenie Sądu zarzut ten jest chybiony. Jak wynika z przedłożonych akt administracyjnych sprawy skarżąca złożyła uwagi do projektu przedmiotowego planu miejscowego pismem 1 lipca 2011 r. wnosząc o rozszerzenie zapisu 16 MU w stosunku do całej powierzchni nieruchomości stanowiącej jej własność wskazując m. in. iż objęcie w części ww. nieruchomości zapisem 8ZO z zakazem lokalizacji nowych budynków nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa, narusza istotę prawa własności i interes właściciela. Powyższe uwagi zgodnie z Zarządzeniem Prezydenta M. Krakowa nr 1639/2011 z 26 lipca 2011 zostały nieuwzględnione w części, co wynika z faktu, jak w skazano w załączniku do Nr 1 do przedmiotowej uchwały Rady Miasta Krakowa nr XXX/362/11, iż zgodnie z projektem planu działka nr [...] i część działki nr [...] ( ok. 10 ar.) położone są w obszarze oznaczonym na rys. symbolem 16MU, co pozwala na ich zainwestowanie zgodnie z zapisem §27 , a zatem w tym zakresie uwaga jest uwzględniona.

Natomiast co do pozostałej części działki nr [...] znajdującej się w obszarze 8 ZO - uwaga co do sposobu jej zagospodarowania została nieuwzględniona i pozostała w terenie oznaczonym symbolem 8ZO. Należy podkreślić, że w odniesieniu do uwagi strony skarżącej w zakresie nieuwzgłędnionym Rada Miasta Krakowa wskazała, że w tym względzie kierowała się opinią RDOŚ z 28. 07. 2010 r. , w której mowa o dużej randze zieleni w łagodzeniu niekorzystnych oddziaływań zwartej zabudowy miejskiej wraz z sugestią rezygnacji z poszerzania terenów mieszkaniowych kosztem terenów zielonych, co w szczelności odnosi się do obszaru o symbolu 16 MU. Nie ma zatem racji strona skarżąca zarzucając, iż organ błędnie wskazuje na częściowe uwzględnienie uwag skarżącego a częściowo ich nieuwzględnienie. Mając na względzie, iż we wniesionych uwagach strona skarżąca wnioskowała a o to, aby cała jej nieruchomość mogła być zabudowana organ prawidłowo przyjął, iż wniesione uwagi w części zostały uwzględnione, a w części nie zostały uzwględnione.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 151 skargę należało oddalić.