II SA/Wa 764/12

Uzasadnienie

Na podstawie decyzji Komendanta [...] Policji w [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...], A. F. uzyskał prawo do posiadania [..] egzemplarzy broni palnej myśliwskiej do celów łowieckich i w ramach tego pozwolenia zakupił rewolwer marki [...], a w dniu [...] listopada 2011 r. zgłosił go do zarejestrowania.

Następnie Komendant [...] Policji decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...], działając na podstawie art. 13 ust. 3 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. z 2004 r. Dz. U. Nr 52, poz. 525 ze zm.), odmówił A. F. zarejestrowania broni palnej w postaci rewolweru [...] do celów łowieckich. W uzasadnieniu podał, że z informacji Polskiego Związku Łowieckiego wynika, iż skarżący nie został przeszkolony w zakresie umiejętności teoretycznych oraz praktycznych obejmujących sprawdzenie kwalifikacji do bezpiecznego posługiwania się bronią palną krótką oraz bocznego zapłonu do celów łowieckich. Natomiast w dniu [...] grudnia 2011 r. złożył zaświadczenie z którego wynika, że odbył szkolenie z zasad bezpieczeństwa oraz posługiwania się bronią krótką wystawione przez instruktora dyscyplin sportu oraz sędziego o specjalności strzelectwo sportowe. Jednakże zasadne jest wymaganie od osób posiadających pozwolenie na broń palną myśliwską do celów łowieckich chcących zrejestrować do tego celu broń krótką, wykazania się zdaniem stosownego egzaminu ze znajomości i używania takiej broni, jeśli nie zdawali go w warunkach o których mowa w art. 16 ust. 2 ustawy o broni i amunicji, ewentualnie w warunkach, które uprzednio wymagały zdania takiego egzaminu przed komisją powołaną przez właściwy organ Policji. Niezależnie od powyższego organ podał, że powyższa broń nie spełnia przesłanek broni myśliwskiej, o której mowa w § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz (Dz. U. Nr 61, poz. 548 ze zm.).

W odwołaniu z dnia [...] stycznia 2012 r. do Komendanta Głównego Policji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania zarzucając jej rażące naruszenie prawa i obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 4 pkt 3 i art. 13 ust. 3 i 3 ustawy o broni i amunicji oraz przepisów prawa procesowego, tj. art. 6, 7, 8, 77, 80 i 107 § 3 kodeksu postępowania administracyjnego, a także przewlekłe przeprowadzenie postępowania w jej sprawie. W uzasadnieniu natomiast podał, że posiada uprawnienia do wykonywania polowania, bowiem zdał stosowny egzamin w tym zakresie, a przepisy ustawy o broni i amunicji oraz rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 28 grudnia 2009 r. w sprawie uprawnień do wykonywania polowania, nie rozróżniają terminu broni palnej krótkiej czy długiej, lecz jedynie broń śrutową i myśliwską o lufach gwintowanych. Natomiast w momencie zakupu rewolweru marki [...], broń ta spełniała wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] grudnia 2011 r. W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny – podał, że rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie szczególnych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz, które zostało zmienione rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 15 listopada 2011 r. (Dz. U. Nr 257, poz. 1548) obowiązującym od dnia 14 grudnia 2011 r., nie zawiera przepisów przejściowych, które obligowałyby organ do stosowania w niniejszej sprawie przepisów dotychczasowych, tj. obowiązujących do dnia 13 grudnia 2011 r. Natomiast z treści § 3 ust. 1 rozporządzenia wynika, iż do wykonywania polowania oraz odstrzału zwierząt stanowiących nadzwyczajne zagrożenie dla życia, zdrowia lub gospodarki człowieka dopuszczona jest obecnie wyłącznie myśliwska broń palna długa centralnego zapłonu, o lufach gwintowanych lub gładkich, z wyłączeniem broni czarnoprochowej, pistoletów i rewolwerów, z której po maksymalnym załadowaniu można oddać najwyżej sześć pojedynczych strzałów, z tym że do magazynka broni samopowtarzalnej można załadować jednorazowo najwyżej dwa naboje. Wyklucza to zatem zarejestrowanie do celów łowieckich nabytego przez stronę rewolweru, niezależnie od jakichkolwiek innych okoliczności związanych z pozostałymi przepisami omawianego rozporządzenia, w tym w jego poprzednim brzmieniu. Ponadto brak jest podstaw do umorzenia postępowania, bowiem zgodnie z dyspozycją art. 105 § 2 k.p.a., organ administracji publicznej może umorzyć postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na której żądanie zostało ono wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym. Jednym z warunków umorzenia postępowania na podstawie wskazanego przepisu jest więc wszczęcie postępowania na wniosek strony, co w niniejszej sprawie nie ma miejsca, bowiem organ I instancji niniejsze postępowanie wszczął z urzędu. Z kolei na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. postępowanie umarza się, gdy z jakiejkolwiek przyczyny stało się ono bezprzedmiotowe. W niniejszej sprawie również i ta przesłanka nie jest spełniona, bowiem postępowanie dotyczy rejestracji zakupionej przez stronę broni i w tej sytuacji sprawa musi być rozstrzygnięta co do jej istoty.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżący A. F. wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji jako rażąco naruszających prawo oraz nakazanie organowi wykonanie obowiązku z art. 13 ust. 4 ustawy o broni i amunicji poprzez potwierdzenie faktu rejestracji spornej broni oraz o zasądzenie kosztów postępowania, a z ostrożności procesowej o ich uchylenie zarzucając rażące naruszenie prawa i obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 10 ust. 4 pkt 3 i art. 13 ust. 3 i ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i oraz prawa procesowego tj. art. 6, art. 7, art. 8, art. 77, art. 80 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000r., Nr 98 poz. 1071 z późn. zm.). W uzasadnieniu natomiast podał, że prowadzenie postępowania przez organ I instancji, o którego wszczęciu został zawiadomiony, było bezprzedmiotowe i bezprawne, bowiem nie ma podstawy prawa materialnego i służyło jedynie przewlekaniu sprawy, a organ wydał przedmiotową decyzję po pięćdziesięciu trzech dniach. Ponadto zgodnie z zaświadczeniem wydanym przez Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w W. z dnia [...] czerwca 2011 r. Nr [...], w dniach [...] czerwca 2011 r., [...] czerwca 2011 r. i [...] czerwca 2011 r., złożył z wynikiem pozytywnym egzamin mający na celu uzyskanie podstawowych uprawnień do wykonywania polowania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskał podstawowe uprawnienia do wykonywania polowania. Nadto egzamin zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 28 grudnia 2009 r. w sprawie uprawnień do wykonywania polowania (Dz. U. z 2010 r., Nr 3, poz. 19) obejmuje m. in. sprawdzenie znajomości z; 1) przepisów ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji i aktów wykonawczych do niej; 2) zasad i warunków wykonywania polowania; 3) dozwolonych rodzajów broni i amunicji myśliwskiej, przyrządów optycznych oraz podstawowego wyposażenia myśliwskiego; 4) zasad bezpiecznego i skutecznego posługiwania się bronią myśliwską. Zgodnie zaś z § 6 powyższy egzamin składa się z pisemnego testu wyboru, sprawdzianu strzeleckiego i egzaminu ustnego, a w myśl § 13, sprawdzian strzelecki uważa się za zdany z wynikiem pozytywnym w przypadku wykazania się praktyczną znajomością zasad bezpiecznego i skutecznego posługiwania się bronią oraz uzyskania określonej liczby trafień. Niezależnie od powyższego wskazał, że rozporządzenie oraz ustawa nie rozróżnia terminu broni krótkiej czy długiej, a jedynie broń śrutową i broń myśliwską o lufach gwintowanych i nie istnieje żaden przepis prawa, który obligowałby czy też choćby umożliwiał mu zdawanie odrębnego egzaminu w Polskim Związku Łowieckim, czy gdziekolwiek indziej w zakresie "posługiwania się bronią palną w postaci pistoletów i rewolwerów". Ponadto w momencie wydania mu zaświadczenia uprawniającego do zakupu opisanej jednostki broni palnej, a we wniosku o wydanie trzech takich zaświadczeń zaznaczył m.in., że chodzi o broń krótką do celów łowieckich, organ wątpliwości nie miał również "rejestrując" w tym samym stanie prawnym broń krótką do celów łowieckich jego kolegom, zaś w momencie zakupu na podstawie wydanego zaświadczenia oraz jej rejestracji, opisana broń palna spełniała wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz (Dz. U. z 2005 r., Nr 61, poz. 548 ze zm.). Nadto zgodnie z brzmieniem przepisu art. 13 ust. 8 ustawy, właściwy organ może wydać decyzję o odmowie rejestracji broni tylko w przypadku niespełnienia wymogów określonych w art. 13 ust. 7 i art. 13 ust. 8 ustawy, tj. pozbawionej cech użytkowych albo broni pneumatycznej, a w rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie zachodzi, bowiem expresis verbis z przepisów ustawy wynika, że właściwy organ może wydać decyzję o odmowie rejestracji broni jedynie w przypadkach do których upoważnia go do tego ustawa i pomija materialno – techniczny charakter czynności, jaką jest rejestracja broni, bowiem broń palną zakupioną na zaświadczenie rejestruje jej nabywca w terminie pięciu dni od jej zakupu, a organ jedynie potwierdza ten fakt w książeczce rejestracji broni. Z tego obowiązku się wywiązał, co niezbicie potwierdzają dokumenty znajdujące się w aktach organu I instancji, a zarówno zakup broni, jak i jej rejestracja odbyła się pod rządami przepisów, które dopuszczały używanie broni krótkiej do wykonywania polowania. Niezależnie od powyższego dodał, że nie wnosił o umorzenie postępowania, o którym mowa w przepisie art. 105 § 2 k.p.a., a o uchylenie decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania zgodnie z przepisem art. 138 § 1 pkt 2 i nakazanie organowi I instancji spełnienia obowiązku, o którym mowa art. 13 ust. 4 ustawy o broni i amunicji poprzez potwierdzenie faktu rejestracji opisanej broni palnej myśliwskiej w jego książeczce posiadacza broni. Zdaniem skarżącego, podtrzymującego wszystkie zarzuty z odwołania, organy obu instancji naruszyły elementarne zasady wykładni przepisów prawa, bowiem dokonały jej naruszając zasadę praworządności poprzez kreowanie norm prawnych, które nie dadzą się w żaden racjonalny sposób wywieść z istniejących przepisów prawa (art. 6 i art. 7 k.p.a.) oraz prowadziły postępowanie i bezprawnie tworzyły kryteria rejestracji broni, nieznane przepisom prawa, a przez swoje uporczywe działanie podważyły zaufanie do władzy publicznej (art. 8 k.p.a.). Zatem opisane bezprawne działanie organów Policji rażąco narusza prawo, ma charakter represyjny i uniemożliwia mu korzystanie z posiadanej jednostki broni – uniemożliwiając trening strzelecki, zakup amunicji i narażając go na straty finansowe wynikające z wysokich cen zakupu amunicji na strzelnicy, jak i amortyzacji legalnie posiadanej jednostki broni.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, a wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne dodał, że nie naruszył przepisów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Skarga analizowana pod tym kątem podlega oddaleniu, bowiem zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z prawem. Stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. z 2004 r. Dz. U. Nr 52, poz. 525 ze zm.), nabywca broni jest obowiązany zarejestrować ją w ciągu 5 dni od dnia nabycia. Obowiązek rejestracji nie dotyczy broni, o której mowa w art. 11 pkt 1, 4, 5, 7, 8, 10 i 11. Natomiast w myśl art. 11 ustawy, pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku gromadzenia broni w zbiorach muzealnych na podstawie odrębnych przepisów (pkt 1); dysponowania bronią przez przedsiębiorców dokonujących obrotu bronią i amunicją na podstawie koncesji lub świadczących usługi rusznikarskie na podstawie odrębnych przepisów, o ile jest to związane bezpośrednio z prowadzeniem działalności gospodarczej (pkt 4); dysponowania bronią przekazaną w celu pozbawienia lub potwierdzenia pozbawienia cech użytkowych (pkt 5); posiadania przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie nieprzekraczającej 10 mA (pkt 7); posiadania ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego (pkt 8); posiadania broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885 oraz replik tej broni (pkt 10) i posiadania broni palnej alarmowej o kalibrze do 6 mm (pkt 11). Z kolei według art. 10 ust. 4 pkt 3 ustawy, pozwolenie na broń, wydane w celach, o których mowa w ust. 2 (pozwolenie na broń wydaje się w szczególności w celach łowieckich – pkt 3), uprawnia do posiadania następujących rodzajów broni i amunicji do niej do celów łowieckich – broni dopuszczonej do wykonywania polowań na podstawie odrębnych przepisów. Z kolei w art. 43 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (tekst jedn. z 2002 r. Dz. U. Nr 42, poz. 372 ze zm.), zawarto delegację dla ministra właściwego do spraw środowiska, do określenia w drodze rozporządzenia po zasięgnięciu opinii Polskiego Związku Łowieckiego, szczegółowych warunków wykonywania polowania oraz znakowania, o którym mowa w art. 42c, wzoru upoważnienia do wykonywania polowania indywidualnego, wzoru książki ewidencji pobytu na polowaniu indywidualnym, uwzględniając istniejące polskie zwyczaje łowieckie oraz kierując się troską o bezpieczeństwo osób i mienia. Stąd też w wykonaniu tej delegacji wydano rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz (Dz. U. Nr 61, poz. 548), gdzie w § 3 ust. 1 obowiązującym w dniu wydania zaskarżonej decyzji stanowi się, że do wykonywania polowania oraz odstrzału zwierząt stanowiących nadzwyczajne zagrożenie dla życia, zdrowia lub gospodarki człowieka dopuszczona jest wyłącznie myśliwska broń palna długa centralnego zapłonu, o lufach gwintowanych lub gładkich, z wyłączeniem broni czarnoprochowej, pistoletów i rewolwerów, z której po maksymalnym załadowaniu można oddać najwyżej sześć pojedynczych strzałów, z tym że do magazynka broni samopowtarzalnej można załadować jednorazowo najwyżej dwa naboje.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że skarżący A.F. mocą decyzji Komendanta [...] Policji w [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...], uzyskał prawo do posiadania [...] egzemplarzy broni palnej myśliwskiej i w ramach tego pozwolenia w dniu [...] listopada 2011 r. nabył rewolwer marki [...], a w dniu [...] listopada 2011 r. zgłosił go do zarejestrowania. Nie budzi również wątpliwości fakt, że w tym dniu obowiązywał jeszcze przepis § 3 ust. 1 cytowanego rozporządzenie Ministra Środowiska w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz w brzmieniu "do wykonywania polowania oraz odstrzału zwierząt stanowiących nadzwyczajne zagrożenie dla życia, zdrowia lub gospodarki człowieka dopuszczona jest wyłącznie myśliwska broń palna, z której po maksymalnym załadowaniu można oddać najwyżej sześć pojedynczych strzałów; magazynek broni samopowtarzalnej może zawierać najwyżej dwa naboje". Jednakże w dniu wydania decyzji przez organ pierwszej instancji, obowiązywał już od dnia 14 grudnia 2011 r. zmieniony przepis o treści, jak wskazano wyżej i w tej sytuacji organ pierwszej instancji, mimo w części niewłaściwego uzasadnienia decyzji, nie mógł zarejestrować rewolweru do celów łowieckich, zaś – jak trafnie zauważył organ drugiej instancji – rozporządzenie nowelizujące Ministra Środowiska z dnia 15 listopada 2011 r. (Dz. U. Nr 257, poz. 1548), nie zawiera przepisów przejściowych umożliwiających stosowanie w rozpoznawanej sprawie przepisów dotychczasowych. W tym miejscu należy się zgodzić ze skarżącym, że skoro postępowanie w rozpoznawanej sprawie wszczęto w dniu [...] listopada 2011 r., a decyzję wydano przez organ w dniu [...] grudnia 2011 r., to tym samym naruszono przepis art. 35 § 3 k.p.a. w myśl którego m.in. załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca. Jednakże naruszenie tego przepisu nie ma istotnego wpływu na wynik sprawy, bowiem gdyby organ wydał decyzję w terminie (w dniu [...] grudnia 2011 r.), to i tak w tym czasie – o czym wyżej już stwierdzono – obowiązywało znowelizowane rozporządzenie.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 207), należało orzec jak w sentencji wyroku.